Aniele Stróżu!
Nadzieja?! Czym ona jest?
Czym ona jest po stracie bliskich osób?
Nadzieja- jedno uczucie, a każdy inaczej o niej myśli.
W różnych sytuacjach, różnie ją odbieramy.
Często mówimy „ nadzieja matką głupich”, ale czy tak jest?
Czy tylko głupi mają do niej prawo?
Wielu ludzi śmieje się, że nie warto jej mieć, bo potem rozczarowanie bardziej boli?
Ale czy my, ludzie, jesteśmy zdolni by bez niej żyć?
Odpowiedź jest chyba tylko jedna….
Nikt nie jest w stanie bez niej przeżyć.
Aniele Stróżu!
Nawet w najcięższych wypadkach losowych zawsze do końca mamy nadzieję, jednak ona nie zawsze wystarcza….
Chociaż mówimy - to już koniec, nie da się nic zrobić - to i tak w naszej głowie nadzieja zawsze jest i będzie.
Choćby to jedno zdanie, które często jest w naszych myślach „Boże spraw, aby było inaczej”.
Czym ono jest jeśli nie nadzieją?
Czym ono jest jeśli nie błaganiem o zmianę losu?!
Czym ono jest jeśli nie utrzymaniem nas przy dalszym życiu?!
Aniele Stróżu!
Nadzieja towarzyszy nam każdego dnia.
Nawet jeśli wszystko jest dobrze, nie mamy problemów to i tak ona z nami jest.
Zawierzamy jej wtedy zadanie, aby dalej tak było, aby dalej nie było zmartwień, bólu, rozczarowań.
Aniele Stróżu!
Ja również miałam taką nadzieję.
Codziennie rano, kiedy wstawałam modliłam się do Ciebie, aby dzisiejszy dzień był dobrym dniem.
Tak też było tego dnia.
Prosiłam Ciebie jako mojego anioła, abyś czuwał nade mną, abyś nie odbierał mi nikogo więcej…
Ty jednak pozwoliłeś kolejny raz mojej nadziei umrzeć.
Pogrzebałeś ją wraz z kolejną bliską mi osobą.
Zabrałeś Go do siebie!
Aniele Stróżu!
Czy warto mieć w takim razie nadzieję?
Czy warto ją mieć nawet jeśli kolejny raz odebrano nam cząstkę siebie?
Czy warto ją mieć skoro znowu ją straciliśmy?!
Aniele Stróżu!
Odpowiedz mi!
Wskaż mi drogę!
Czy warto ją nadal mieć?
Aniele Stróżu!
Teraz, kiedy kolejny raz zastanawiam się nad tym, dlaczego Bóg odebrał mi na przełomie tych trzech lat dwie bliskie osoby stwierdzam, iż warto trwać w tym uczuciu.
Bez niego nie dalibyśmy rady w codziennym życiu.
Beż nadziei nie wstalibyśmy rano z łóżka.
To ona pozwala nam na normalne funkcjonowanie.
To ona nam codziennie mówi:
„Dziś będzie lepiej…”
„Dziś będzie łatwiej…”.
Choć pogodziłam się już w pewnym stopniu z myślom o śmierci wujka, nadal nie mogę uwierzyć, że Bóg odebrał mi również Jego!
Codziennie patrzę na twarze Jego bliskich i widzę u nich nadzieję na spotkanie z Nim!
Codziennie widzę jak to uczucie motywuje ich do dalszego życia.
Ja również ją mam.
Mam nadzieję na spotkanie się z nimi w drugim życiu.
Mam nadzieję, że ono istnieje.
Aniele Stróżu!
Czy można mówić o nadziei jeśli jesteśmy świadkami śmierci kogoś nam bliskiego?
Czy można wtedy nadal ją mieć, że wszystko będzie dobrze?!
Czy warto się wtedy oszukiwać, że będzie wszystko dobrze?
Czy warto?
Znalazłyby się osoby, które by powiedziały, iż to nie ma sensu, ale ja wiem, że w takim momencie nadzieja jest czymś, co pozwala nam na ponowne powstanie.
Na kolejne podniesienie się po bolesnym i trudnym upadku
Aniele Stróżu!
Nadzieja, czy ona jest, w takim razie niszczącym nas uczuciem, czy raczej potrzebnym i niezbędnym do życia?
Trzynastego lipca przekonałam się, że jest czymś bez czego nie udałoby się nam przeżyć kolejnego dnia, kolejnej godziny oraz minuty.
Kiedy ktoś od nas odchodzi czujemy ogromny ból, mamy ochotę się zabić, aby tylko on odszedł, ale coś jednak nas powstrzymuje.
Powstrzymuje nas myśl, że i tak spotkamy się z tą osobą kiedyś.
Powstrzymuje nas myśl, że z czasem będzie lepiej.
Jednym słowem powstrzymuje nas od tego właśnie nadzieja.
Aniele Stróżu!
Daj mi więcej tego uczucia, abym mogła rano wstać i normalnie żyć!
Abym mogła wstać bez wyschniętych łez!
Aniele Stróżu!
Daj to uczucie osobą, które cierpią i nie widzą sensu dla dalszego życia!
Daj nadzieję, ludziom, którzy jej potrzebują!
Pozwól im na normalne życie!
Podaruj im tą nadzieję, aby po każdym upadku mogli się podnieść i żyć!
Pomóż im…
Daj im to…
Daj im nadzieje.