JÓZEF SZYMANOWSKI

• [ANUSIA ŁADNA…]
  

• Anusię złowiła zdradliwa miłość

• Antek, przemówiwszy do jej serca, uwiódł ją

• Antek ją w sobie rozkochał, wziął, co chciał i ją zdradził

• Przyszedł Kuba, który ją pocieszył

• Anusia nie chciała siedzieć wśród róż, bo cierń kole i tam zgasła miłość

• Wolała usiąść przy dębie

• [ZOSIU, ZOSIU, MOJA LUBA…]
  

• zwrot do pięknej, ukochanej Zosi

• jest piękniejsza nawet niż róża

• ma perłowe ząbki, szyja biała, hoża niczym trzcina

• podmiot zastanawia się, gdzie ona podziała dany rano kwiatek- z listków go oberwała rzucając na Jana

• szukał go potem

• przypomniał sobie słowa, że ona będzie go trzymała, że kwiat od Stasia (podmiot) to kwiat miłości, którego ona będzie strzegła

• skoro kwiat oberwany, gdzie miłość?

• Podmiot zastanawia się, czemu Zosia nie ma losu róży, za co jeszcze jest ładna?

• [JUŻ NIE USŁYSZYSZ MEGO WESTCHNIENIA…]
  

• podmiot mówi, że ukochany nie usłyszy jej westchnienia, choć ona wzdycha w sercu

• ani ściśnięcie ręki, ani spotkanie oczu nie powoduje niczego w nim, więc na co jej taka miłość?

• Kiedy on odchodzi, tylko ona tęskni, a jego porywa nowa zabawka

• Ona go nudzi,

• Przykro jej, że on jest niestały

• Mówi, że nie usłyszy już jej westchnienia

• Z jej szczęściem życie ustaje

• Potem to jego będą dręczyły wyrzuty, będzie się zastanawiał, czy to dla niego była taka miłość?

• [CO TEŻ TA MIŁOŚĆ WYRABIA ZE MNĄ!]
  

• podmiot zastanawia się, co miłość wyrabia z nim

• co chwila to nowe uczucia: okrutne, przyjemne

• czasem stanie z nadzieją przy Zosi i wtedy podmiot jest szczęśliwy

• kiedy Zosia się chmurzy, miłość i szczęście ucieka

• bojaźń odbiera miejsce nadziei, zamiast szczęścia troska

• po żalu jednak następuje nagroda

• myśl, że to wszystko czuje do Zosi, pogodzi go z miłością

• [JUŻCI PRZYJEMNA CHWILA DOPŁYWA…]
  

• podmiot czeka ciężki moment pożegnania z Zosią

• wiele łez leje

• nikt go jednak nie zastąpi, bo on się musi bić za ojczyznę

• nie dba o blizny, nie dba o strzały

• kocha jednak Zosię

• pragnie nosić jej kolory w sercu jak tarczę

• miła nadzieja będzie go prowadzić

• będzie ją ciągle wspominał

• będzie mu lepiej ginąc, bo będzie myślał, że ginie dla niej

• już słyszy odgłos trąb i musi już iść

---