Gąbki to zwierzęta o prostej budowie, które żyją na dnie oceanów i mórz. Najczęściej tworzą kolonie. Ciała gąbek mają kształt worka, rurki lub kielicha z otworem u góry. Składają się z wielu luźno ułożonych komórek. Niektóre z nich są zaopatrzone w wici. Ruchy tych organelli wywołują przepływ wody wewnątrz ich ciała.
Odżywiają się drobnym pokarmem zwierzęcym oraz szczątkami organicznymi. Pobierają je wraz z wodą, z której pozyskują również tlen potrzebny do oddychania.
Większość gąbek wytwarza szkielet wewnętrzny w formie igieł wapiennych. Niektóre mogą wykorzystywać krzemionkę do budowy swego ciała. Wytworzony z nich szkielet jest delikatny. Gąbki szkliste - gąbki z krzemionkowym szkieletem.
Odgrywają ogromną rolę w środowisku i gospodarce człowieka. Odżywiając się oczyszczają wodę ze szczątków organizmów. Obecność gąbek w wodzie świadczy o wysokim stanie czystości wód.
Parzydełkowce występują głownie w wodach słonych, zarówno ciepłych jak i zimnych. Mogą żyć pojedynczo lub tworzyć kolonie. Mają prostą budowę i duże zdolności regeneracji.
Nawet niewielki kawałek ciała wystarczy do odtworzenia całego organizmu. Parzydełkowce występują w dwóch formach : osiadły polip lub swobodnie pływająca meduza. Postacie te cechuje promienista symetria ciała.
Polip kształtem przypomina dwuwarstwowy worek przymocowany do podłoża, tzw. Stopą.
W jego wnętrzu jest jama chłonąco-trawiąca. Prowadzi do niej otwór, który pełni jednocześnie funkcje otworu gębowego i odbytowego. Otaczają go specjalne wyrostki - czułki.
Meduza wyglądem przypomina klosz lub parasol. Jej otwór gębowy znajduje się na spodniej stronie ciała i jest otoczony licznymi czułkami.
Obie formy parzydełkowców na swoich czułkach posiadają liczne komórki parzydełkowe zwane też parzydełkami.
Budowa wewnętrzna parzydełkowców.
Ciało parzydełkowców jest złożone z dwóch warstw komórek. Warstwę okrywającą stanowi ektoderma, a wnętrze wyściela endoderma. Każda z ich zbudowana jest z jednego nabłonka. Między nimi znajduje się galaretowata substancja nie zawierająca komórek zwana mezogleą.
Komórki parzydełkowców są zróżnicowane i pełnią określone funkcje. W ektodermie znajdują się komórki nerwowe. Ich wypustki łączą się, wytwarzającą, tzw. sieć nerwową.
Jest ona powiązana z komórkami nabłonkowo-czuciowymi, które odbierają ze środowiska różne bodźce. Wyczuwają m.in. ilość światła oraz zanieczyszczenia. Na podst. ruchów wody parzydełkowce mogą wyczuć obecność przepływających organizmów. Komórki nerwowe i zmysłowe są meduz lepiej rozwinięte niż u polipów. Ma to związek z ich trybem życia. Dodatkowo meduzy są zaopatrzone w komórki wrażliwe na światło oraz narządy zmysłu równowagi.
Wnętrze jamy chłonąco-trawiącej wyściela endoderma. Komórki tej warstwy wydzielają enzymy trawienne, dzięki którym następuje pierwszy, zewnątrzkomórkowy etap trawienia. Wstępnie przerobiony pokarm jest wchłaniany do wewnątrzkomórkowej.
Parzydełkowce są drapieżnikami. Polują na niewielkie skorupiaki, larwy owadów, a nawet drobne ryby. Swoje parzydełka wykorzystują do zdobywania pokarmu, do obrony.
Jako zwierzęta wolno pływające meduzy żyją pojedynczo. Natomiast polipy mogą tworzyć kolonie. Organizmy te wchodzą w skład jednej kolonii często wykonują różne zadania. Jedne osobniki specjalizują się w zdobywaniu pokarmu inne pełnią funkcje obronne, jeszcze inne biorą udział w rozmnażaniu. Kolonie te mogą osiągać duże rozmiary.
Parzydełkowce występują przede wszystkim w wodach dobrze naświetlonych i zawierających dużą ilość tlenu. Polipy poruszają się mniej sprawnie niż meduzy, więc są bardziej narażone na brak tlenu. Czasem żyją w symbiozie z glonami. W ciele polipa glon znajduje bezpieczne miejsce do życia. Polip dostaje tlen, wytworzony w procesie fotosyntezy.