Irena

Imię zanadto pełne znaczenia prawie nigdy

nie jest łatwe ani odpowiednie:
dziecko żywe, roześmiane i radosne,

nieraz pod ciężarem jego blednie.
Czasem wyjdzie do ogrodu różowiutkie śpiewając jak
skowronek radośnie, cienko,
wtem rączki mu opadną,

sukienka zrobi się jak zwiędły liść...

Przypomniała sobie, że jest Irenką.
Kobiecie już imieniem samym radość, pocałunki,
zmienne szczęścia i nieszczęścia rokuj,
lecz nie wkładaj na nią płaszcza z marmuru i wieńca
z brązu zowiąc ją: "Pokój".
Czasem taka się zdarzy jak cichy zmierzchowy kwiat
lub biały milczący ptak:
ma wąskie dłonie, włosy długie, gładziutkie,

a o cokolwiek ja spytać - cicho szepce: "Tak".

To jest kamień drogi, perła i diament, i serce pełne
szczęścia, a światom równa jej cena.
Tej jedynej, jedynej na miliony,

nie spotkasz nigdy, nigdy!...

I ta jest prawdziwa Irena.

Kazimiera Iłłakowiczówna : PORTRETY IMION

---