POGLĄDY J DEWEYA NA EDUKACJĘ
J Dewey krytykował tradycyjną edukację wyznaczył jej trzy podstawowe cechy:
1.Jej przedmiot był tworzony przez informacje i kwalifikacje powstałe w przeszłości a głównym zadaniem szkół było przekazanie ich młodszym pokoleniom
2.Kształcenie moralne polegało na kształtowaniu sposobów postępowania, które również powstały w przeszłości i były uznawane jako standardy.
3. „Ogólny wzór” organizacji szkolnictwa tworzył ze szkół placówki, które były bardzo odcięte od innych instytucji społecznych takich jak Np. RODZINA
Według Deweya cele oraz metody nauczania były zdeterminowane przez te cechy. Według tradycyjnego nauczania przygotowanie młodego człowieka do życia w społeczeństwie polegało na przekazaniu materiału kształcenia, który zawierał gotową wiedzę. Uczniowie powinni być ulegli i posłuszni.
Podręczniki były traktowane jako „MĄDROŚC PRZESZŁOŚCI”
Nauczyciele wg Deweya to „ORGANY”, które łączą uczniów z materiałem nauczania.
To oznacza, że nauczyciele służą do przekazywania wiedzy, natomiast zasady, według których powinno się postępować są niejako narzucane.
Dewey twierdzi, że preferowane metody nauki nie mają związku ze zdolnościami i posiadanym doświadczeniem dzieci.Ponieważ Dewey był przeciwny traktowaniu wiedzy jako ukończonego produktu jak również był on przeciwny nauczaniu tylko i wyłącznie przez przyswajanie sobie wiedzy książkowej, dlatego stworzył własną propozycję nauczania. Do najważniejszych elementów tego nauczania należały:
1.Uczenie się przez działanie i doświadczenie
2.Indywidualiżm pedagogiczny
3.Edukacja dla demokracji
Ad1. Uczenie się przez doświadczenie i działanie
Dla Deweya edukacja nie jest tylko środkiem do osiągnięcia określonego celu, lecz celem samym w sobie. Pragmatyści największą wartość edukacji widzieli w tym, że ma ona bezpośredni związek z życiem.
Uważali oni, że „całe życie jest edukacyjne” a „ cała edukacja jest życiem”. W szkołach uczniowie powinni uczyć się przez życie.
Według Deweya „gram doświadczenia więcej waży niż tona wiedzy teoretycznej”
W szkole powinna odbywać się wymiana doświadczeń osobistych i przez to powinien dokonywać się proces budowy doświadczenia wspólnego.
Nauczyciel nie powinien przekazywać niezawodnej wiedzy, lecz powinien on być przewodnikiem w procesie edukacyjnym.
Nauczyciel powinien niejako stać z boku i być tylko „nośnikiem” doświadczenia nie wolno mu zakłucac wolności uczniów i wtrącać się pomiędzy nich a proces doświadczenia.
Edukacja jest procesem doświadczenia, ale nie ma końca, jest zmienny, dlatego proces nauczania jest ciągły.
Dzięki temu,że program szkolny jest oparty na doświadczeniach jak również potrzebach uczniów może mobilizować do ciągłego uczenia się. Taka edukacja umożliwia wykorzystanie zdobytej wiedzy w życiu codziennym.
Dewey odrzucił również dwa podstawowe założenia starego nauczania, które zaznaczały odmienność wiedzy ogólnej od zawodowej oraz dzieliły wiedzę na teoretyczną i praktyczną.
Podziały te wynikały z założenia, że tylko część społeczeństwa może rozwijać się intelektualnie a zdecydowana większość może jedynie zdobyć praktyczne kwalifikacje niezbędne do przetrwania w społeczeństwie i wykożystac zdobytą wiedzę w pracy zawodowej.
Pragmatyści w tym Dewey uważali,że to działanie jest źródłem wiedzy i dlatego uczenie się powinno być oparte na działaniu, gdyż przez działanie człowiek rekonstruuje swoje doświadczenie.
Przez rekonstrukcję doświadczenia można rozumieć: korzystanie ze zdobytego już wcześniej doświadczenia. Podsumowując uczenie się można nazwać procesem badawczym nastawionym na rozwiązywanie problemów.
Ad2.Indywidualizm pedagogiczny
Dewey podkreśla indywidualizm pedagogiczny. Jest on ważny na dwojaki sposób myślenia:
-subiektywny - reakcje dzieci są różne, ponieważ są zależne od indywidualnego charakteru dziecka
-obiektywny - warunki życia dzieci są różne
Ponieważ każde dziecko jest inne i dorasta w różnych warunkach to niemożliwością jest objąć to jedną definicją. Pragmatyści brali pod uwagę te różnice i dopiero oni zaczęli zauważać piękno indywidualności każdej jednostki.
Ta indywidualność była punktem wyjścia dla procesu uczenia się.
Dewey uważa, że wychowanie nie tylko musi zapewniać indywidualizm, ale również musi uczyć każdego człowieka zdolności przystosowania się do zaistniałych warunków w przeciwnym razie człowiek może być przytłoczony zmianami, które się wokół dokonują i może stać się bezradny wobec nich.
Ad3. Edukacja i demokracja
Pomimo, że Dewey kładł nacisk na indywidualizm pedagogiczny to jednak w jego poglądach widzimy ogromny nacisk na współdziałanie. Uważał on, że właśnie współdziałanie jest podstawą aktywności człowieka również edukacyjnej.
Dewey uważa również, że w społeczeństwie nie istnieje jednostka, która jest zupełnie wyodrębniona ze społeczeństwa tzn., że każdy człowiek jest częścią większej całości, jaką jest społeczeństwo.
Ludzie w tym społeczeństwie mają wspólne cele i podobne sposoby do osiągania tych właśnie celów.
Fakt, że jednostki mogą współdziałać ze sobą i wymieniać własne doświadczenia między sobą prowadzi do rozwoju jednostki. Można to również uważać za podstawę demokracji.
Dla Deweya demokracja to nie tylko forma rządów, ale przede wszystkim forma wspólnego
Życia i wzajemna wymiana doświadczeń. Według Deweya demokracja jest po prostu sposobem życia, którego najważniejszym czynnikiem jest demokratyczna edukacja.
Pragmatyści uważali, że człowiek uczy się przez całe życie. Zarówno edukacja i demokracja są sposobem życia, są ze sobą ściśle związane. Demokracja jest bezpośrednio związana z dążeniem pragmatystów do równości społecznej. Według nich każdy człowiek bez względu na pochodzenie i kolor skóry ma prawo do równości społecznej.
zrodlo: http://www.pedagogika1.fora.pl/wprowadzenie-do-pedagogiki-cwiczenia,9/pedagogika-pragmatyzmu,13.html
filozoFICZNE PODSTAWY PRACY - pragmatyzm czyli przydatność, konkretność, praktyczność w rozwiązywaniu problemu. Ważne jest to co jest przydatne w życiu, zgodność poznania z rzeczą - to nie jest prawda, prawdziwość, ważna i prawdziwa jest jego funkcjonalność, działalność pewnej rzeczy. Wychowanie ma służyć temu żeby człow. poradził sobie w życiu, nastawienie na przyszłość, mniej historii.
PEDAGOGIKA DEWEYA - W wychowaniu jest równość aspektu psychologicznego ze społecznym. Dziecko należy poznać dogłębnie, jego zainteresowania. W odróżnieniu od indywidualności Roussean, dziecko wg Deweya wychowujemy jako członka społeczność by mógł się w niej odnaleźć.
SZKOŁA DEWEYA - żywa, zbliża do życia, instytucja demokratyczna czyli nauczyciele i uczniowie tworzą razem społeczność szkolną (inne funkcje ale nie wykorzystywanie swoich zadań i funkcji, partnerskość), dostrzeganie indywidualne zdolności dziecka (do określonych ról społ. stymulowanie, odkrywanie), wydobywanie przez szkołę dzieci z własnych środowisk w celu poznania innych, dawać kontakt z innymi.
PROCES MYSLOWY - jak myślimy - ma 5 etapów: 1. dostrzeżenie trudności 2. orientacja w położeniu 3. hipoteza co do rozwiązania 4. wnioski 5. działanie. Nauczyciel powinien przedstawić uczniowi pewne trudności, realne problemy do rozwiązania. Trzeba znać ucznia by przedstawić mu realne trudności. W działaniu występuje ćwiczenie. Deweyoską koncepcję myślenia porównywano do Herbartowski stopni.
WPŁYW NA PEDAGOGIKĘ - znany już w międzywojniu, przed wojną przetłumaczono Moje peda.credo oraz Szkoła i społ. Napisał też Plan daltoński - wolna szkoła, czas realizacji, decyzja jednak o nauce musiała toczyć się konsekwentnie do końca. Ukazała się USA w latach 1912-1920.
UWAGI KRYTYCZNE - dynamizm, pokonywanie trudności, brak zatrzymania się na dziecięcej zabawie, odpoczynku, śmiechu, brak czasu na kontemplatację. Proces myślowy powiązany z metodą nauczania najlepszy w naukach przyrodniczych, nie pasuje do nauk humanistycznych. Sytu.gosp. zdeterminowała powstanie tej koncepcji, jest ona zbyt ograniczona i płytka. Najważniejsze są fazy myslenia dla pedagogiki