5. CO TO JEST GOSPODARKA FINANSOWA I POLITYKA FINANSOWA?

Pojęciem szerszym od finansów jest pojęcie gospodarki finansowej. Obejmuje ono wszystkie trzy formy działania w dziedzinie zjawisk pieniężnych tzn.

- przygotowanie prowadzenia wszelkiego rodzaju operacji pieniężnych w tym ich planowanie,

- faktyczną realizację tych operacji pieniężnych,

- ewidencję i analizę przebiegu operacji pieniężnych w przyszłości.

Polityka finansowa jest to dokonywanie wyboru zarówno celów jak również sposobów lub metod ich osiągnięcia. Treść polityki finansowej zależy od podmiotu, który ją realizuje.

11. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA FINANSÓW PRZEDSIĘBIORSTW.

Pierwsza grupa klasyfikacyjna obejmuje finanse (przychody i wydatki) przedsiębiorstw. W teorii ekonomii i finansów przedsiębiorstwo zalicza się do sektora zarobkowego, w którym jest wytwarzany PKB i w którym dokonuje się w ujęciu pieniężnym jego podział pierwotny. Dla gospodarki pieniężnej przedsiębiorstw najbardziej charakterystyczne jest gromadzenie przychodów ekwiwalentnych (z tytułu sprzedaży towaru i usług) ale również przychodów kredytowych w postaci pożyczek bankowych, jak również transferów z budżetu oraz z rynku kapitałowego. Dla przedsiębiorstw najbardziej charakterystyczne są wydatki związane z zakupem rzeczowych czynników wytwórczych jak również siły roboczej, czyli wydatki ekwiwalentu. Ważną pozycją wydatków przedsiębiorstw są wydatki transferowe. Przedsiębiorstwa ponoszą ponad to wydatki kredytowe związane ze spłatą zaciągniętych kredytów.

13. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA FINANSÓW PUBLICZNYCH.

Dla tego sektora charakterystyczne są przychody transferowe, które obejmują:

- podatki, opłaty, grzywny,

- wpłaty z zysku przedsiębiorstw oraz dywidendy,

- wpłaty z zysku Banku Centralnego,

- pożyczki państwowe lokowane w bankach oraz na rynku kapitałowym w formie obligacji państwowych i bonów skarbowych.

Sektor publiczny korzysta z pożyczek bankowych, które mają charakter kredytowy. Wydatki sektora publicznego mają po części charakter rynkowy i transferowy. Sektor publiczny spłacając raty pożyczek zaciągniętych w bankach komercyjnych ponosi wydatki kredytowe.

15. FINANSE UBEZPIECZEŃ.

Finanse ubezpieczeń obejmują gromadzenie oraz podział zasobów pieniężnych przez instytucje ubezpieczeń majątkowych i osobowych z wyjątkiem zakładów ubezpieczeń społecznych, które z uwagi na niezarobkowy charakter działalności są zaliczane do sektora publicznego. Firmy ubezpieczeniowe gromadzą przychody pieniężne w formie składek, które zalicza się do transferów, pomimo rynkowej regulacji ich wysokości. Wydatki firm ubezpieczeniowych związane z zatrudnieniem pracowników i zakupem dóbr konsumpcyjnych mają charakter rynkowy. Płacone przez te instytucje podatki oraz opłaty są wydatkami transferowymi.

21. CO TO JEST RACHUNKOWOŚĆ SPOŁECZNA?

W teorii ekonomicznej, a także praktyce i statystyce gospodarczej powszechnie stosowanym narzędziem, które służy do poznawania procesów gospodarowania jest rachunkowość społeczna nazywana rachunkowością narodową. Podstawową zasadą wykorzystywaną w rachunkowości narodowej jest zasada podwójnego zapisu (każda operacja czy transakcja ekonomiczna zachodzi zawsze pomiędzy dwoma podmiotami co oznacza, że trzeba ją zapisywać na dwóch rachunkach z przeciwnymi znakami lub na jednym rachunku po dwóch stronach. Zasada ta umożliwia ewidencję po pierwsze transakcji rzeczowych, po drugie operacji rzeczowo - pieniężnych, po trzecie operacji pieniężnych. W rachunkowości narodowej podstawowe znaczenie zajmują trzy kategorie:

- sektor

- rachunek czyli konto

- transakcje

22. OKREŚL POJĘCIA: SEKTOR, KONTO, TRANSAKCJA - UŻYWANE W RACHUNKOWOŚCI SPOŁECZNEJ.

Sektor gospodarczy to grupa podmiotów wyodrębnionych z gospodarki narodowej według ściśle określonego, głównego kryterium np. w odniesieniu do przedsiębiorstw kryterium zaliczenia podmiotu do sektora przedsiębiorstw jest prowadzenie działalności obliczonej na zysk. W teorii finansów spotykamy różne sektory i tak np. Jan Czekaj i Stanisław Owsiak wyróżniają cztery sektory:

- sektor przedsiębiorstw,

- sektor ludności,

- sektor państwowy,

- sektor zagraniczny.

Z kolei Zdzisław Federowicz analizując przepływy finansowe w gospodarce wyodrębnia sześć sektorów:

- przedsiębiorstw,

- gospodarstw domowych,

- publiczny,

- inwestycji,

- bankowo kapitałowy,

- zagraniczny.

Dla sektorów czyli grup podmiotów sporządzane są odpowiednie konta zwane rachunkami, na których rejestruje się określone transakcje ekonomiczne.

Pod pojęciem transakcji rozumie się każde zdarzenie, które jest rejestrowane na rachunku czyli koncie danego sektora. Transakcje mają złożony charakter, gdyż obejmują zarówno procesy produkcji zużycia dóbr i usług jak również procesy pośrednie związane z realną stroną gospodarowania.

Najczęściej wyróżnia się trzy rodzaje transakcji:

- transakcje związane z produkcją dóbr i usług,

- transakcje transferowe,

- transakcje kapitałowe.

23. SCHEMAT PRZEPŁYWÓW FINANSOWYCH: RACHUNKI SEKTOROWE.

Schemat przepływów finansowych jest wysoce zagregowany, obejmuje sześć sektorów:

I sektor - przedsiębiorstw, do których należą podmioty dążące do maksymalizacji zysku, wytwarzają dobra prywatne z siły roboczej sektora gospodarstw domowych, korzystają na zasadach odpłatności. Na rynku sektora przedsiębiorstw rejestruje się tylko te transakcje, które dotyczą działalności eksploatacyjnej (bieżącej) - P.

II sektor - gospodarstw domowych obejmuje pracowników wszystkich typów przedsiębiorstw (państwowe, publiczne, prywatne) oraz emerytów, rencistów jak również osoby utrzymujące się z dochodów kapitałowych. Wydatki gospodarstw konsumenckich mają charakter wyłącznie konsumpcyjny - C.

III sektor - publiczny obejmuje zarówno państwowe jak również samorządowe instytucje publiczne z wyjątkiem tych, które prowadzą działalność zarobkową.

Te ostatnie zalicza się do sektora P. Sektor publiczny (G) podstawowe dochody czerpie z podatków, opłat oraz kredytu publicznego. Wydatki sektora G traktuje się jako wydatki bieżące.

IV sektor - inwestycji (I) jest to wyodrębniony pod względem funkcjonalnym zespół podmiotów prowadzących działalność inwestycyjną (czyli część sektora P - przedsiębiorstw).

V sektor - bankowo-kapitałowy (B) jest to sektor pośrednictwa finansowego gromadzący oszczędności oraz rezerwy sektora prywatnego, publicznego i zagranicznego, przekazuje je do dyspozycji sektora I.

VI sektor - zagraniczny (Z) obejmuje eksport i import towarów i usług. Rezultaty obu tych operacji we wszystkich schematach zagregowanych są prezentowane jako eksport netto tzn. nadwyżka eksportu netto nad importem i tak np. jeżeli wartość importu > wartość eksportu ⇒ eksport netto będzie wartością ujemną.

Nadwyżka eksportu nad importem traktowana jest jako lokowanie oszczędności za granicą, zaś nadwyżka importu nad eksportem jako oszczędności sektora zagranicznego.

spór czy Skarb Państwa stanowi odrębny podmiot prawa finansowego. Przepisy prawa cywilnego traktują Skarb Państwa jako podmiot stosunków cywilno-prawnych, który dokonuje wielu bieżących czynności oraz operacji finansowych. Występuje w roli bankiera udzielając pożyczek czy emitując obligacje, które są konieczne do pokrycia potrzeb deficytu budżetowego i długu publicznego.

32. KATEGORIA POPYTU NA PIENIĄDZ.

Popyt na pieniądz to zapotrzebowanie zgłaszane na rynku pieniężnym przez uczestników tego rynku w określonym miejscu i w określonym czasie.

33.KATEGORIA PODAŻY PIENIĄDZA.

to pozostawienie do dyspozycji przez instytucje komercyjne zasobów pien. innej jedn. gosp. Jest to całkowita wartość pieniężna w objegu występujących w postaci środka wymiany. Czynniki: sytuacja gosp. , stan koniunktury , inflacja

Mnożnik kreacji depozytów= 1/r C- stopa odpływu gotówki

Mnożni bazy monetarnej = (1+r)/(r+c)

Zmiany w podaży pien. mają wpływ tylko na poziom cen. Teza ta jest realna przy:doskonałej elastyczności cen i płac, braku tzw. inflacji pien. (nominalny wzrost nie oznacza realnego wzrostu płac), nie oczekują podmioty zmian w stopie proc. i inflacji.

34. UNIWERSALIZM A SPECJALIZACJA W SYSTEMIE BANKOWYM.

System bankowy obejmuje zespół banków w danym państwie, w danym momencie czasu. Jego struktura zależy od przyjęcia jednej z dwóch zasad działania banku:

- zasada uniwersalizmu

- zasada specjalizacji w zakresie kredytu bankowego lub inwestycyjnego.

Struktura systemu bankowego zależy również od mechanizmu funkcjonowania całej gospodarki.

Banki specjalne są to banki, których sfera działania w porównaniu z bankami handlowymi ma specjalny charakter albo pod względem zakresu i formy działania, albo rodzaju klienteli. Są to przede wszystkim banki, które zajmują się koncentracją środków dla finansowania inwestycji. Kapitały te są mobilizowane nie tylko poprzez wkłady od klientów, ale także dzięki emisji i sprzedaży własnych obligacji bądź przyjmowaniu lokat innych banków czy budżetu. Specjalizacja banków może być operacyjna, co prowadzi do podziału na banki kredytu krótko- i długoterminowego, bądź funkcjonalna, pod tym względem banki dzielą się na finansujące eksploatację i inwestycje. Specjalizacja może też być terytorialna (banki ogólnokrajowe i regional­ne), a także branżowa: banki przemysłowe, rolne, melioracyjne, handlu zagranicznego, budowlane itp. Universalizm patrz 36

35. PODAJ PRZYKŁAD SYSTEMU OPARTEGO NA SPECJALIZACJI BANKÓW.

Do typowych banków wyspecjalizowanych należą banki hipoteczne. Ich akcje znajdują się na ogół w posiadaniu banków uniwersalnych, a tym samym - choć są prawnie wyodrębnione - wchodzą do koncernów bankowych. Banki hipoteczne zajmują się udzielaniem pożyczek zabezpieczonych na hipotece nieruchomości. Środki na udzielanie kredytów pod zastaw ziemi i nieruchomości banki te mobilizują w drodze sprzedaży listów zastawnych, których zabez­pieczeniem jest zastawiona w bankach ziemia lub nieruchomości.

36. PODAJ PRZYKŁAD SYSTEMU OPARTEGO NA UNIWERSALIZMIE BANKÓW.

Najbardziej rozpowszechnioną formą instytucji bankowej są uniwer­salne banki operacyjne (komercyjne). Określenie celu działania tych banków wymaga wzięcia pod uwagę dwóch zasadniczych czynników. Z jednej strony banki te świadczą określone usługi niezbędne z punktu widzenia społecznego (np. obsługa obrotu gotówkowego i bezgotów­kowego), z drugiej zaś - są przedsiębiorstwami, których celem powinno być osiągnięcie zysku. Cel działania banku komercyjnego można więc określić jako dążenie do zaspokojenia potrzeb podmiotów gospodarujących w zakresie usług bankowych przy równoczesnym dążeniu do uzyskania zysku.

37. POWSTANIE BANKÓW CENTRALNYCH NA ŚWIECIE.

Jedynym wytwórcą i dostawcą pieniądza banku centralnego tworzącego bazę pieniężną jest bank centralny. Oddziaływuje on na zmianę agregatów ilości pieniądza sterując za pomocą polityki pieniężnej bazą monetarną. Jednocześnie wywiera wpływ na podaż pieniądza sektora poza bankowego tzn. pośredników finansowych, państwa oraz zagranicy. Elementy składowe podaży pieniądza obejmują: wydatki państwa, kredyty bankowe i kredyty pośredników finansowych oraz rachunek dewizowy.

Bank banków spełnia następujące funkcje:

- reguluje cyrkulację emitowanego pieniądza (gotówkowego i ży­rowego);

- reguluje wielkość pieniądza bankowego tworzonego przez banki operacyjne;

- reguluje płynność całego systemu bankowego;

- kształtuje potencjał kredytowy banków operacyjnych poprzez odpowiednie instrumenty pieniężn

40. co to są czynności bankowe banków centralnych?

41. prawne podstawy działania banków centralnych.

42. formy prawne banku centralnego.

47. SCHARAKTERYZUJ OPERACJĘ OTWARTEGO RYNKU, POLITYK STOPY DYSKONTOWEJ W ROLI ŚRODKÓW KONTROLI SPRAWOWANEJ PRZEZ BANK CENTRALNY.

Polityka otwartego rynku polega na tym, że bank centralny jest upoważniony do zakupu i sprzedaży krótkoterminowych papierów wartościowych, przeważnie państwowych. Są to przede wszystkim weksle skarbowe. Bank centralny zakupuje te papiery wartościowe według stopy zakupu (odebranie), a sprzedaje według stopy sprzedaży (doręczenie). Zakup papierów wartośaowych z jednej strony powiększa aktywa banku centralnego, z drugiej zaś - zwiększa obieg pieniądza. Natomiast sprzedaż papierów wartościowych z własnego portfela przez bank centralny zmniejsza aktywa banku i działa restrykcyjnie - mniejszy obieg pieniężny.

Bank centralny może połączyć operację zakupu papierów wartoś­ciowych z uzgodnieniem warunków ich odkupienia w określonym terminie. Operacje repo, reverse repo

Bank centralny ma możliwość oddziaływania poprzez operacje otwartego rynku na krótkoterminowe stopy procentowe dzięki temu, że różnica między ceną rynkową, po jakiej bank centralny kupuje lub sprzedaje papiery wartościowe oraz ceną, po jakiej je następnie od­sprzedaje lub odkupuje jest faktycznie wielkością oprocentowania kredytów, których bank centralny udziela lub które zaciąga w rezultacie przeprowadzenia operacji otwartego rynku. W ramach polityki otwartego rynku banki centralne prowadzą operacje dewizowe typu swap, polegające na kupnie dewiz lub waluty z dostawą natychmiastową przy jednoczesnej umowie sprzedaży tej samej kwoty w określonym terminie, po uzgodnionym kursie do tego samego partnera.

Refinsowanie banków polega na udzielaniu kredytów przez bank centralny (emisyjny) pozostałym bankom, które w ten sposób mogą upłynnić swoje aktywa. Podstawowe formy refinansowania banków to:

redyskonto weksli zdyskontowanych poprzednio przez banki operacyjne;

- kredyt pod zastaw papierów wartościowych.

Za pomocą kredytów refinansowych bank centralny ma wpływ na działalność banków operacyjnych przez określenie warunków kredyto­wych - polityki redyskontowej.

Polityka redyskontowa jest prowadzona za pomocą określonych instrumentów. Są to:

- stopa redyskontowa;

- kontyngenty redyskonta;

- wymagania jakościowe w stosunku do materiału wekslowego

Stopa redyskontowa powinna być w zasadzie nieco niższa niż stopa, która się kształtuje na rynku pieniężnym. Podwyższenie stopy redyskontowej wpływa pośrednio na wzrost kosztów kredytów udzielanych przez banki komercyjne przedsiębiorst­wom. Oddziałuje restrykcyjnie na całość akcji kredytowej systemu bankowego. Obniżenie stopy redyskontowej powinno działać jako bodziec w kierunku zwiększenia działalności kredytowej banków. Kontyngenty redysnonta są instrumentem polityki pieniężnej banku centralnego oddziałującym na podaż pieniądza.

49. ograniczanie działalności banków komercyjnych poprzez pułapy kredytowe i środki kontroli jakościowej i selektywnej.

50. w jaki sposób zachowania przedsiębiorstw, gospodarstw domowych oraz płynność wpływają na kształtowanie podaży pieniądza przez banki komercyjne?

51. SCHARAKTERYZUJ POJĘCIA: RYNEK FINANSOWY, RYNEK PIENIĘŻNY, RYNEK KAPITAŁOWY.

Rynek kapitałowy występuje tutaj podaż kapitału długoterminowego. Umożliwia emitentowi pap. wartościowych uzyskanie przez emitenta środków na planowaną przez niego działalność gospodarczą nabywcy natomiast stwarza możliwość zyskownej lokaty posiadanego kapitału.

Rynek pieniężny jest mechanizmem zmiany pieniądza bankowego na pieniądz banku centralnego. Chroni on banki przed niewypłacalnością, stanowi rynek rezerw kasowych systemu bankowego i gospodarki finansowej państwa .

Funkcje rynku pieniężnego.

• Krótkoterminowe wyrównanie płynności banków w drodze refinansowania nadmiaru środków pochodzących z operacji lientów bądź też pokrycje niedoboru środków powstałych z tych operacji.

• Zabezpieczenie koniecznych rezerw pieniężnych przez banki.

• Średnoterminowe zapewnienie sobie przez banki optymalnego rozwiązania bilansu między ryzykiem a dochodem.

• Określenie procentu w krótkoterminowych i średnioterminowych operacjach z klientami.

• Stworzenie bankowi centralnemu możliwości wywierania wpływu na koniunkturę poprzez oddziaływanie na wielkość masy pieniężnej .

53. OMÓW RÓŻNE SEGMENTY RYNKU PIENIĘŻNEGO: KAPITAŁOWY, DETALICZNY, LOKAT MIĘDZYBANKOWYCH I WEKSLI SKARBOWYCH, WEKSLI PRZEDSIĘBIORSTW, ZBYWALNYCH CERTYFIKATÓW DEPOZYTOWYCH.

Certyfikat depozytowy.

Jest to papier wartościowy, który wystawia bank komercyjny za zdeponowaną w nim sumę pieniędzy. Stwarza to temu bankowi możliwość pożyczenia pieniędzy od innych niż bank podmiotów gospod.

---