Po co tutaj przyszliśmy? Po co w ogóle przychodzimy do kościoła? Trzeba sobie na te pytania odpowiadać, bo jeśli nie, to z byle powodu będziemy rezygnowali z tego, co jest w życiu najważniejsze, co nadaje naszemu życiu sens. Czy to będzie napotkana budka z piwem, czy spotkany kolega. Powodem tym może być duża odległość albo zmęczenie.
Gdyby jednak na mszy św. ktoś dawał nam po milion zł, w gotówce albo czek. Ile bylibyśmy w stanie poświęcić, żeby na nią dotrzeć? Albo gdyby na mszy rozdawano eliksir szczęścia, zdrowia i wiecznej młodości wart miliard złotych, jak dużo wysiłku bylibyśmy w stanie zrobić, żeby być na takiej mszy?
Z pewnością poszlibyśmy nawet 100 km może i tysiąc km piechotą, a jeśli mielibyśmy pojazd, to pojechalibyśmy nawet na koniec świata. Żeby zyskać taki eliksir poświęcilibyśmy nawet wiele lat wielkich trudów i poszukiwań. Jednym słowem, poszukiwalibyśmy go z ogromną determinacją, uporem.
Taką właśnie życiową determinację wykazują wspominani dzisiaj trzej królowie, mędrcy.
Czego oni poszukują? Otóż oni przede wszystkim całe życie poszukiwali mądrości, czyli sensu istnienia wszystkiego. Mędrcy bowiem nie biorą się znikąd, nikt też nie rodzi się z mądrością w głowie, ale sam musi ją zdobyć. Ludzie ci musieli zatem większość swego życia poświęcić na studiowanie ksiąg, naukę.
Dzięki tej właśnie determinacji mogli rozpoznać obecność wielkiego króla w świecie. Gdyby nie ten upór w studiach, ominęłoby ich coś niesamowicie ważnego, bo nic by nie wiedzieli o Jezusie.
Tymczasem mędrcy wykazują nie tylko wielką determinację, bo nie tylko całe życie poszukują mądrości, czyli sensu życia, ale też gdy odnaleźli to, co najważniejsze, pielgrzymują wiele miesięcy, żeby Go spotkać. Mogli przecież zrobić wymówkę, że daleka droga, że przez pustynię, itd. A jednak idą. Po wielu miesiącach podróży, przybywają do stolicy kraju, do Jerozolimy, bo król,… to pewnie narodził się w stolicy, pewnie w pałacu.
Jednak nie. Gwiazda prowadzi ich bowiem do małego Betlejem, nie do pałacu, ale do stajni. Tam znaleźli jakieś niemowlę, ale bez żadnych oznak królewskości. Położone w żłobie, na sianie. Wiele ludzi w takich momentach zwątpiłoby, że może się pomylili, że gwiazda była fałszywa. Oni zaś konsekwentnie widzą w tym dziecięciu wielkiego króla.
A my dzisiaj, czy jesteśmy zdeterminowani w poszukiwaniu sensu życia, czyli życiowej mądrości? Czy może raczej żyjemy dzień za dniem, karmiąc się tym, co nam podadzą czy w mediach czy koledzy w puszce piwa.
Po drugie, jak już znajdziemy mądrość, to czy mamy na tyle siły żeby za nią iść?
Otóż my dzisiaj mamy o wiele łatwiejsze zadanie, bo Kościół - autorytet większy od wszystkich mędrców, mówi nam gdzie jest Jezus - ten wielki Król świata. Jest On bardzo blisko nas, nie musimy już jechać na koniec świata, udawać się w kilku miesięczną pielgrzymkę, pełną trudów i niebezpieczeństw, nie musimy bać się czychających na drodze zbójców i dzikich zwierząt. żeby być razem z Nim. Jezus bowiem jest prawie naszym sąsiadem, można żyć stale w zjednoczeniu z Nim.
Królowie złożyli Jezusowi dary: złoto, kadzidło i mirrę, ale największym darem od nich był ten wysiłek dalekiej i trudnej podróży. Jezus ofiarowuje zarówno im jak i nam swoje przybycie z nieba. Nam zaś daje nieskończenie więcej, bo daje całego siebie w Komunii św.
A my co Mu ofiarowujemy ? Jeżeli nasz dar ogranicza się do kilku zł rzuconych na tacę, to jest to tylko tak na odczepkę. Powinniśmy ofiarować Bogu również całych siebie, całe nasze życie, wszystkie nasze radości i smutki. Powinniśmy ofiarować Mu dobre uczynki i starania, postanowienia, np. żeby nie pić, nie palić. Powinniśmy ofiarować Mu wysiłek naszej podróży do Kościoła. Teraz jest to bardzo trudne, bo większość posiada samochody i odzwyczailiśmy się od chodzenia.
Przecież sama obecność na mszy św. to nie wszystko, trzeba żyć mszą św. zawsze, tzn. całe nasze życie powinno być Eucharystią. Do tego potrzebne jest przygotowanie, myślenie o Bogu w ciągu dnia. Nie ma się co dziwić, że nie można skupić uwagi na mszy, jeśli jesteśmy na niej obecni między filmami w TV albo grami na komputerze. Czy nie byłoby właściwe zrobić sobie 30 może 60 minutowy spacer z całą rodziną na mszę św. Jakim wspaniałym przygotowaniem do mszy byłby zmówiony wcześniej Różaniec! Jeśli jesteśmy na mszy a nasze myśli są całkiem gdzie indziej, tzn. że nie oddaliśmy Bogu całego naszego życia.
Jezus chce nam dać na mszy całego siebie, uzdrawiając nasze zranienia, ale nie może tego zrobić, jeśli my jesteśmy na niej obecni tylko ciałem, a myślami niewiele zwracamy na Niego uwagi.
Ile to ludzi gdy wyjedzie za granicę, tłumaczy się że nie może być na mszy, bo ma daleko nawet 100 i więcej km. Ale co to jest w porównaniu z tym, co mieli dzisiejsi mędrcy, którzy kilka miesięcy musieli podróżować ?! Dziś są samochody, pociągi, a nagroda dla nas jest o wiele większa. Trzej królowie bowiem spotkali Jezusa małego, tego który dopiero miał zwyciężyć zło. Dzisiaj zaś spotykamy Jezusa zwycięzcę, Jezusa zmartwychwstałego, pełnego mocy i chwały, który może przemienić i nasze życie.
Trudność jaką napotykamy polega na tym, że Jezus jest ukryty pod osłoną znaków sakramentalnych, nie widzimy oznak królewskości ani boskości. Dzięki wierze musimy się przedrzeć przez te znaki. Mędrcy wcale nie mieli lepiej, bo również widzieli tylko małe dzieciątko. Również musieli mieć silną wiarę.
Żeby rozpoznać Boga obecnego w świecie, musimy z jednej strony podobnie jak mędrcy z uporem poszukiwać mądrości, poszukiwać Boga, a z drugie strony wytrwale się modlić. Jeśli nie, to poza zwykłym opłatkiem na mszy św. nic nie zobaczymy. Ta Hostia będzie dla nas zwykłym kawałkiem Chleba, tak jak dla wielu współczesnych Jezusowi ludzi, był On zwykłym człowiekiem. Amen