Wydział administracji i nauk o polityce

Administracja

Administracja publiczna

Dyktatorzy współczesnego wieku

Wykonała:

Magdalena Jucha

Gdańsk 14.03.2011

Dyktatorzy występowali już w starożytnym Rzymie i niestety funkcjonują również w świecie współczesnym. Słowem wstępu przedstawię krotko co oznacza samo miano i nazwa dyktatora. Dyktator w republice rzymskiej sprawował władze na innych zasadach niż obecnie. Obejmował kadencje na okres sześciu miesięcy i był powoływany do władzy tylko w wyjątkowych okolicznościach takich jak wojna lub zagrożenie wojna. Obecnie dyktatorem nazywa się przywódcę który sprawuje władzę w sposób autorytarny nie licząc się z prawem danego państwa i łamiąc prawa człowieka.

Do obecnych dyktatorów możemy zaliczyć:

• Saparmyrat Nyýazow † - Turkmenistan

• Islom Karimov - Uzbekistan

• Omar al-Baszir - Sudan

• Fidel Castro i Raúl Castro- Kuba

• Alaksandr Łukaszenka - Białoruś

• Muammar Kadafi - Libia

• Kim Dzong Il - Korea Północna

• Than Shwe - Birma

• Ali Chamenei - Iran

• Baszar al-Assad - Syria

• Paul Biya - Kamerun

• Mswati III - Suazi

• Idriss Déby - Czad

• Meles Zenawi - Etiopia

• Teodoro Obiang Nguema Mbasogo - Gwinea Równikowa

• Isajas Afewerki - Erytrea

• Abdullah bin Abdulaziz Al Saud - Arabia Saudyjska

• Robert Mugabe - Zimbabwe

• Yoweri Museveni - Uganda

• Blaise Compaoré - Burkina Faso

• Nursułtan Nazarbajew - Kazachstan

• Emomali Rahmon - Tadżykistan

• Yahya Jammeh - Gambia

• Hassanal Bolkiah - Brunei

• Muammar Kaddafi - Libia

Postaram się przedstawić życiorys oraz formy sprawowanej władzy kilku z nich .

Alaksandr Ryhorawicz Łukaszenka

Białoruski polityk, prezydent Białorusi od 1994 roku. Prezydent Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego od 1997. Aleksander Łukaszenka urodzony 30 sierpnia 1954r. w Kopyś. Był wychowywany samotnie przez matkę. Nie wiadomo dokładnie kto był jego ojcem, poczęcie nastąpiło w mieście Orsza gdzie matka Łukaszenki przez pewien czas pracowała. Z powodu niepewnego pochodzenia Łukaszenka był w dzieciństwie obiektem docinków ze strony rówieśników. Wychowywał się we wsi Aleksandria, oddzielonej rzeką od Kopysi, miasteczka w którym się urodził i w którym uczęszczał do kołchozowej szkoły.

W 1975 ukończył Mohylewski Instytut Pedagogiczny, w 1985 Białoruską Akademię Rolniczą w Horkach, uzyskując dyplom nauczyciela historii, nauk społecznych i ekonomii. W latach 1975-1977 i 1980-1982 służył w oddziałach ochrony pogranicza KGB jako instruktor polityczny.

Po odbyciu służby wojskowej i wstąpieniu do KPZR został zastępcą, a później dyrektorem sowchozu na wschodzie kraju.

W lipcu 1994 wybrano go na prezydenta Białorusi. W pierwszej turze zdystansował kandydatów niepodległościowych: Stanisława Szuszkiewicza i Zianona Paźniaka, w drugiej rundzie uzyskał 80% głosów wygrywając z premierem Wiaczasławem Kiebiczem. Zbiedniałą część społeczeństwa Białorusi przekonał do siebie obietnicą zakończenia tzw. złodziejskiej prywatyzacji, rozliczenia afer gospodarczych z lat 1991-1994 oraz zacieśnieniem związków politycznych i ekonomicznych z Rosją.

Polityka zagraniczna pierwszych miesięcy po objęciu rządów nie dała się zakwalifikować jako szczególnie prorosyjska. Na wiosnę 1995 Łukaszenka zarządził jednak referendum, w którym ludność miała się opowiedzieć za: prowadzeniem ścisłej integracji gospodarczo-politycznej z Moskwą, likwidacją niepodległościowych symboli Białorusi i zastąpieniem ich sowiecką symboliką, jak również równouprawnieniem języka białoruskiego i rosyjskiego. Na wszystkie pytania społeczeństwo odpowiedziało, nie bez fałszerstw wyborczych, twierdząco. Zaznacza się jednak, że fałszerstwa nie wpłynęły na sam wynik głosowania.

2 kwietnia 1997 Łukaszenka i Borys Jelcyn podpisali Umowę o Powstaniu Związku Białorusi i Rosji (ZBiR), w której zaznaczono dążenia obu krajów do bliskiej integracji politycznej i gospodarczej. Kolejną inicjatywą zjednoczeniową była Umowa o Powstaniu Wspólnego Państwa z 26 grudnia 1999.

Od 2002 datuje się ochłodzenie stosunków białorusko-rosyjskich, co znalazło m.in. wyraz w ostrej reakcji Łukaszenki na propozycję Putina włączenia Białorusi jako guberni do Federacji Rosyjskiej.

Łukaszenka ostro sprzeciwił się amerykańskiej inwazji na Afganistan i Irak, nazywając je zbrodnią przeciwko ludzkości i porównując do ataków Hitlera na Czechosłowację i Związek Radziecki. W 2003 przez pewien moment rozważana była możliwość emigracji Saddama Husajna do Mińska, co spotkało się z kpiną mediów europejskich oraz zaniepokojeniem USA. Z drugiej strony w wywiadzie udzielonym w 1995 chwalił politykę wewnętrzną w hitlerowskich Niemczech.

Polityka wewnetrzna Białorusi

W 1996 doszło na Białorusi do zmiany konstytucji. Rozwiązano dotychczasową Radę Najwyższą XIII Kadencji, zastępując ją całkowicie posłusznym Łukaszence dwuizbowym parlamentem. Deputowani Rady nie pogodzili się z ewidentnym złamaniem zasad konstytucyjnych i nadal uważają siebie za legalnie wybranych posłów. W tym samym roku bezprawnie przedłużono również kadencję Łukaszenki do 2001. Konstytucyjnie wybory powinny były się odbyć w 1999.

Głosowanie prezydenckie z września 2001 odbyło się w cieniu ataku islamistów na Stany Zjednoczone, stąd więc nie spotkało się z należytą uwagą ze strony Zachodu. Łukaszenka wygrał wybory już w pierwszej turze, zdobywając 76% głosów i pokonując dwóch kandydatów opozycyjnych. Niezależne ośrodki badania opinii publicznej na Białorusi orzekły, że gdyby wybory odbywały się bez fałszerstw, Łukaszenka uzyskałby najwyżej 52-55% w pierwszej turze i niewykluczone byłoby przeprowadzenie dogrywki.

---