J. Kaden-Bandrowski Generał Barcz - streszczenie
"Generał Barcz" - powieść Juliusza Kadena-Bandrowskiego, drukowana w "Kurierze Polskim" w 1922 roku i 1923 roku, wydana w Warszawie w 1923 roku. Utwór, będący literacką kroniką wydarzeń politycznych w Polsce na przedwiośniu niepodległości (październik 1918 - jesień 1919), ukazuje w migawkowych fragmentach lub w rozbudowanych epizodach rozpad państw centralnych, rozbrajanie okupantów, tworzenie się polskich organów administracji państwowej, wojnę na wschodzie i rywalizację o władzę w odradzającym się państwie pomiędzy endecją a tzw. obozem belwederskim, reprezentowanym w rzeczywistości historycznej przez Józefa Piłsudskiego, a w powieściowej fikcji przez tytułową postać generała Barcza. Pomimo tego, powieść nie jest naturalistyczną kopią aktualnych wydarzeń, autor wbrew kalendarzowemu zapisowi przetasowuje w niej fakty dość swobodnie, tworzy postaci fikcyjne, choc wyposażone w pewne rysy fizjonomii i biografii osób stojących ówcześnie u szczytu władzy i politycznych działań: Barcz ma więc coś z Piłsudskiego i K. Sosnkowskiego, Dąbrowa z ludowo-radykalnego B. Roji, Krywult (główny antagonista Barcza) z J. Dowbora- Muśnickiego i J. Hallera, Pyć (powiernik i doradca bohatera) z A. Koca, a pisarz Rasiński (szef propagandy) z samego Kadena. Już w momencie publikacji prasowej "Generał Barcz" wzbudził ogromne zainteresowanie, potraktowany przez większość opinii krytycznej jako skandalizujący pamflet polityczny z kluczem personalnym. Naczelną ideą powieści jest: Polska niepodległa nie jako abstrakcyjna idea i wzniosły mit, lecz jak każde normalne państwo - najzwyczajniejszą codziennością, zadaniem do wykonania, programem trudnej i ciężkiej pracy, jest rzeczywistością wolnego i samorządnego narodu. "Genrał Barcz" to pierwsza powieść polityczna Kadena-Bandrowskiego, w której ujawniły się w pełni charakterystyczne znamiona jego techniki pisarskiej: naturalistyczno-ekspresjonistyczne rozjątrzenie stylistyczne, barokowośc języka, wybujała metaforyka, brutalność obrazowania, jaskrawe dysonanse, swoisty somatyzm, ukazujący człowieka nie przez analizę jego stanów psychologicznych, lecz przez gwałtwne reakcje fizjologiczne, zwielokrotnioną do przesady aktywność w niespokojnym, nieustannym działaniu.