59. ZAPOŻYCZENIA Z JĘZYKA WĘGIERSKIEGO W POLSZCZYŹNIE
Stosunki polsko-węgierskie trwały już od średniowiecza, rozwijały się na podłożu dynastyczno-politycznym, w związku ze służbą wojskową Polaków u Węgrów i Węgrów u Polaków. W Akademii Krakowskiej studiowało wielu Węgrów zwłaszcza w pierwszej połowie XVI w. nasilenie wpływów węgierskich przypadło na lata panowania Stefana Batorego.
Pożyczki dotyczyły szczególnie dziedziny wojskowej w zakresie: ubioru, zbroi, stajni, organizacji wojskowej.
Utrzymują się one jako objaw mody przez kilkadziesiąt lat jeszcze w XVII w.
Przykłady:
baca – starszy pasterz,
ciżmy – buciki,
czekan/czakan – kilof,
czuha – sukmana,
delija – suknia wierzchnia,
deresz – koń siwej maści,
dobosz – bębniarz,
dołman – płaszcz,
elear – harcownik,
forga – pióropusz u konia,
forgocz – uwieź konia,
giermek – noszący broń za panem,
hejnał – jutrzenka,
juhas – pasterz,
katana – kurtka,
kontusz – suknia wierzchnia,
korbacz – bicz
kord – miecz
magierka – czapka węgierska,
nadrygi – spodnie,
orszak – drużyna, poczet,
szyposz – piszczałka
szyszak – hełm,
widek – powiat.