Osoba badana:

Data urodzenia: 12 grudzień 1999r Łęczyca

Wiek: 17 lat

Rozpoznanie: Depresja – choroba afektywna jednobiegunowa

Studium przypadku

Maria ma 17 lat. Po raz pierwszy zachorowała na depresję 14 miesięcy temu.
W tamtym okresie była ciągle smutnaⁱ, leżała w łóżkuⁱⁱ, nie chciała jeśćⁱⁱⁱ. Często zamykała się w pokoju^iv i płakała^v. Zaczęła rzadziej spotykać^vi się ze znajomymi.
Zdaniem rodziców początkowo wszystko wskazywało na „problemy sercowe”.
Maria mówiła, że czuje się słaba^vii i nie ma siły nic zrobić^viii. Zaniedbywała
obowiązki^ix szkolne, jak i domowe. Miała z tego powodu wyrzuty sumienia^x.
Mówiła, że „czuje się beznadziejnie^xi”. Miała duże wahania samopoczucia^xii
- rano czuła się źle zaś wieczorem miała wrażenie, że trochę się jej poprawiło.
Rodzina przypuszczała, że jest to spowodowane okresem dojrzewania i „burzą hormonów”. Jednakże, gdy objawy te nie ustępowały, po 2 miesiącach zainterweniowali. Po wizycie
u psychologa okazało się, że Maria miała myśli samobójcze^xiii. Została skierowana
do lekarza psychiatry. Przez 10 miesięcy przyjmowała leki. Jej stan znacząco
się poprawił. Zaczęła czuć się dobrze, polepszyły się jej wyniki w szkole i kontakty
z rówieśnikami. Jednakże z nadejściem jesieni objawy powróciły. Maria znów zaczęła zaniedbywać^xiv naukę, znajomych, jak i obowiązki domowe. Całe dnie leżała smutna
w łóżku^xv, mówiąc, że jest zmęczona^xvi i nie ma na nic ochoty^xvii. Zaczęła mieć problemy
ze snem^xviii, a także zmniejszył się jej apetyt^xix. Całe dnie spędzała na drzemkach
i „patrzeniu za okno”^xx. Straciła również zainteresowanie^xxi rysunkiem, który w ostatnich miesiącach stał się jej hobby. Podczas wizyty u lekarza była otępiała^xxii, smutna^xxiii
i rozkojarzona^·. Mówiła wolna i nie zwięźle^xxiv. Przyznała, iż myśli samobójcze^xxv powróciły. Twierdząc, iż „nie jest nikomu potrzebna”^xxvi zaczęła określać siebie
jako „ciężar dla świata i rodziny”^xxvii. Nie potrafiła określić przyczyny powrotu choroby. Stwierdziła, że choroba jest silniejsza od niej i nie ma siły na dalszą walkę^xxviii.
Twierdziła również, że nie potrafi znaleźć sobie miejsca^xxix i że się boi wychodzić
z domu^xxx. Lekarz zmienił Marii lek i już po miesięcznej kuracji zarówno pacjentka,
jak i jej bliscy zaczęli zauważać poprawę. Zaczęła lepiej się czuć, wrócił apetyt oraz energia. Lepiej spała w nocy, a także chętnie wróciła do szkoły. Stan Marii powraca do normy, jednakże jest ona ciągle pod ścisłą kontrolą lekarza.

iCiągle smutna

iiLeżała w łóżku

iiiNie chciała jeść

ivCzęsto zamykała się w pokoju

vCzęsto płakała

viRzadziej spotkała się ze znajomymi

viiMiała uczucie słabości

viiiUważała, że brak jej siły

ixZaniedbywała obowiązki

x Miała wyrzuty sumienia

xiCzuła się beznadziejnie

xiiMiała wahania samopoczucia

xiiiMiała myśli samobójcze

xivZaniedbywała obowiązki

xvCałe dnie leżała smutna

xviByła ciągle zmęczona

xviiNa nic nie miała ochoty

xviiiMiała problemy ze snem

xixMiała zmniejszony apetyt

xxDużo czasu spędzała na drzemkach i patrzeniu w dal

xxiStraciła zainteresowania

xxiiCzuła się otępiała

xxiiiByła smutna

xxivMówiła wolno i nie zwięźle

xxvMiała myśli samobójcze

xxvi„Nie jest nikomu potrzebna”

xxviiUważała się za „ciężar dla świata i rodziny”

xxviiiUważała, że brakuje jej siły do walki

xxixTwierdziła, że nie może znaleźć miejsca

xxxMiała lęk przed wyjściem z domu