Zjawisko dyfrakcji można zaobserwować przy przejściu światła przez wąskie

szczeliny lub przeszkody, szerokość jest rzędu setnych części milimetra. Żródło z

monochromatycznego światła przez podłużną szczelinę w ekranie E wysyła w kierunku

siatki dyfrakcyjnej S równoległą w przybliżeniu wiązkę światła. Światło to zostaje na

siatce ugięte, a obrazy interferencyjne szczeliny powstają na siatkówce oka umieszczonego tuż za siatka. Obserwatorowi wydaje sie , że widzi je na przecięciu

wstecznych przedłużeń promieni z płaszczyzną ekranu. Dokładnie ze szczeliną pokrywa się prążek zerowy, a na prawo i lewo od niego leżą jasne prążki wyższych rzędów.

Oznaczając przez ugięcia dowolnego prążka, przez l odległości między ekranem

i siatką, zaś przez d odleglości miedzy zerowym i rozpatrywanym prążkiem, można

napisać :

a uwzględniając warunek wyrażony równaniem :

otrzymamy:

Żródłem światła w ćwiczeniu jest jarzeniowa lampa wypełniona parami sodu. Fale świetlne, jak wiemy są falami elektromagnetycznymi, których istota polega na rozchodzeniu się zaburzeń pola elektrycznego i sprzężonego z nim pola magnetycznego. Jeżeli za siatką dyfrakcyjną umieścimy soczewkę skupiającą S, a w jej ognisku E, to promienie równoległe, wychodzące ze szczeliny pod kątami

zostaną skupione w punktach ekranu i utworzą jasne, wąskie prążki, przy czym największą jakość ma prążek środkowy, natomiast jakość dalszych prążków jest coraz mniejsza. Jeżeli na siatkę dyfrakcyjną pada wiązka światła białego, czyli mieszanina promieniowania wielu barw różniących się długością fali
, każdej wartości
będą odpowiadały różne wartości kątów
.

---