A

lud

szedł przez rzekę, naprzeciwko Jergchowi, a kapłani,

którzy

nieśli skrzynię przymierza Pańskiego, stali na su­

chej

ziemi w

środku Jordanu.

Ks.

Joz. 3, 17.

Przeprawa

przez Jordan.

zwolna ziścić się miały

pragnienia Izraelowe.

Naprzód! Do Kanaan! To

hasło biegło od namiotu

do

namiotu,

z ust

do

ust, a oto pokolenie za poko­

leniem powstaje

i wyrusza. Już słychać Jordanu

szumy, już ziemia obiecana

otwiera swe podwoje. I kładzie

się wtedy na lud uszczęśliwiony

owo

uczucie

zgrozy, które

przejmuje człowieka, gdy

ogląda złotą nić, z której Opatrzność

przędzie życia

jego losy!

Zgroza przechodzi jednak w dzięki

i uwielbienie, a Jordanu hyże fale unoszą z sobą hen daleko

głośne

śpiewy

radości.

Było

to

w

porze wiosennej. Ciepły wietrzyk stopiwszy

śnieg

na górach, napełnił wodami aż po brzegi

łożysko Jordanu.

Niebaczni

Kanaanici pozostawili brzegi

rwiącego potoku bez

żadnego

nadzoru. Tymczasem od strony Setim podążał Jozue

ze

swojemi zastępami ku brzegom

szumiącej rzeki i pozostał

tam

trzy

dni. Następnie kazał w całym obozie obwołać takie

hasło:

„Skoro tylko ujrzycie arkę przymierza Pańskiego i ka­

płanów

z pokolenia Lewi niosących ją, powstaniecie

i wy

i

pójdziecie za nimi. Między wami a arką niech będzie odstęp

dwóch tysięcy łokci.

Strzeżcie

się, abyście bliżej nie

przyszli.

A

teraz uświęcajcie

się, bo jutro Pan

uczyni między wami cuda!“

Zaświtał poranek

dnia

nowego. Jozue wydał rozkazy,

a

oto arka przymierza, niesiona przez kapłanów,

skierowała

się przed ludem

ku Jordanowi. Zaledwie

najpierwsi

stopą swą

wkroczyli do wody, gdy przed ludem głośny szum napełnia
powietrze,

nurty dzielą

się, fala piętrzy się na fali

i powstaje

bród szeroki.

I jak ongi przez Morze Czerwone, idzie teraz

Izrael suchą nogą przez głębokie, piaszczyste

dno Jordanu,

z

okrzykiem

tryumfu i radości, do ziemi mlekiem

i miodem

płynącej.

Na

samym

środku łożyska rzeki spoczywa bezpiecznie

arka przymierza

na ramionach kapłanów,

roztaczając

opiekę

nad ludem; pozdrawia ją przechodząc

obok niej wybrany

naród

Jehowy.

Teraz

oto

i ona wyrusza ku Kanaan, a za nią zlewają

się

fale,

i tak jak dawniej toczy Jordan swe wody ku Morzu

Martwemu.

Uzbrojeni kroczyli waleczni mężowie pokolenia

Ruben,

Gad

i Manasse na czele ludu, szerząc postrach i grozę wokoło

pośród Kanaanitów.

Z

łożyska

zaś rzeki kazał Jozue wyjąć dwanaście kamieni,

na których

stali

kapłani z arką przymierza. WGalgala, gdzie było

pierwsze

obozowisko,

kazał je ułożyć

na

kształt pomnika,

ażeby tenże najdalszym pokoleniom przypominał dobroć Opa­

trzności, która tak przedziwnie kierowała losami Izraela.

Kamie­

nie

zaś, których

dotknęły stopy kapłanów, niosących arkę,

miały

być uważane za

święte.

84