A

wyrzuciwszy

go z miasta, kamie­

nowali.

Dzieje Ap. 7,

57.

Ukamienowanie

św.

Szczepana.

ako

cudowna

moc szło przez kraj cały tchnienie

Ducha świętego, który w

Zielone Świątki zstąpił

na

Kościół.

Pierwsze zgromadzenie

chrześcian

wzrastało

z

dnia na dzień. Trudy

i prace apostol­

skiego urzędu

mnożyły się tak dalece, że sami

Apostołowie nie

mogli

już

podołać

wszystkim wymaganiom; nie starczyły im

przedewszystkiem

ni siły

ni

czas, aby zająć się dostatecznie

opieką

nad sierotami

i wdowami. Dlatego wybrano siedmiu

szczególną łaską Bożą oświeconych mężów

i dodano ich do

pomocy Apostołom, dając im nazwę dyakonów.

Pierwszym

pomiędzy nowymi sługami Miłości i Miło­

sierdzia

był

Szczepan. Był

on jako owoc,

dojrzały pod działa­

niem

słońca, które

zapłonęło na niebie w dzień Zielonych

Świątek;

człowiek pełen łaski i

mocy, czyniący cuda

i wielkie

znaki wśród

ludu. Wkrótce

powstali przeciwko

niemu uczeni

żydowscy

i zwalczali go z dziką nienawiścią; nie zdołali jednak

ostać

się wobec

Ducha

i mądrości, która biła od szlachetnego

męża.

Oskarżyli go przeto o bluźnierstwo. Szczepan stanął

przed

wysoką radą. Wystąpili przeciwko niemu fałszywi

świadkowie.

Lecz

Szczepan

był nieustraszony

wobec sędziego.

Arcykapłan

kazał

mu

się

tłomaczyć. Szczepan odpowiadał na-

tchnionemi słowy.

Przedstawił nadmiar miłości Jehowy wzglę­

dem ludu wybranego

oraz niewdzięczność

i zaślepienie Izraela.

„Twardego

karku i

nieobrzezanegoserca i uszu! Wy

ciągle jak

wasi

ojcowie,

sprzeciwiacie się Duchowi świętemu. Któregoż

z

proroków nie prześladowali? Zabili

tych, którzy przepo­

wiadali przyjście Zbawiciela, tego Zbawiciela,

którego wy

sami

staliście się zdrajcami

i zabójcami." Jak

ostry grot

ugodził

ten zarzut w nieprzyjaciół

Pana. Zgrzytali zębami

z wściekłości, słysząc otwarte i śmiałe wywody

ucznia Apo­

stołów. Szczepan zaś w świętym zachwycie wzniósł wzrok
ku

niebu. I

oto rozstąpiły się obłoki,

i

Jezus, Bóg

jego

i Zbawca,

ukazał

mu się w

chwale Ojca swego. „Widzę," zawołał Szcze­

pan, „widzę niebiosa otworzone, a Syna Człowieczego po pra­
wicy

Bożej." W najwyższej wściekłości krzyknąwszy głosem

wielkim,

rzucili się

na

świadka Chrystusowego

jego wrogowie

i porwawszy

go z

miasta, ukamienowali. Okrwawiony, wal­

cząc

już

ze

śmiercią, modlił się Szczepan:

„O

Panie Jezu,

przyjmij ducha mojego." Jeszcze raz podżwignął się, upad’, na
kolana,

a wówczas

zamierające jego usta

wyszeptały wspa­

niałe słowa przebaczenia; były

one jakby przecudnem echem

owych słów

nieprzemiennych, wiecznie trwałych, które wśród

bólów

konania na

kalwaryjskim krzyżu Chrystus rzucił w prze­

stworza, na

czas

i na wieczność całą, jako znak przejednania

i jako wzór do naśladowania:

„Ojcze!

Nie

poczytaj im

tego

grzechu!"