r

Wzięła tedy

Jahel gwóźdź i

wbiła go

młotem w

skronie

Sysara.

Ks.

Sędziów

4, 21.

Jahel

i

Sysara.

tajemy

na progu nowej,

doniosłej epoki. Świeżość

powiewa poprzez kraje

i dzieje Izraelowe. Jozue

nie

naznaczył następcy swego, a lud, pozbawiony

wodza,

jak

to Mojżesz już

dawno był przewidział,

zamienił służbę Boga prawdziwego

na bałwochwalstwo po­

gańskie. Dla tego ukazuje się znowu karząca rózga Boża.
„Ponieważ

zawarliście przyjaźń

z bałwochwalcami, staną się

oni wrogami waszymi.** I tak

popadł Izrael w niewolę Moa­

bitów,

Madianitów i Filistynów, aż się nawrócił

i Opatrzności

spodobało

się

zbudzić w

nim mężów, którzy narodowi swemu

wywalczyli

spokój

i wolność. Otóż ci mężowie pozostali po­

tem aż do końca życia jako

sędziowie

wodzami narodu, a imie­

niem

tych potężnych i

mocarnych bohaterów złączone ocalały

nadzieje

Izraela

i przetrwały boje i zaburzenia owej wielkiej

w

swej doniosłości

epoki sędziowskiej.

Działo

się to

mniej więcej w czasie, w

którym prorokini

Debora

rządziła ludem wybranym.

Znowu ściągnął był Izrael

na

siebie gniew

Najwyższego

i jęczał pod ciężkiem jarzmem

Jabina, króla Asoru, i hetmana jego Sysary. Nie mogła przebo­

leć

tego Debora. Posłała tedy do Baraka, syna Abinoama, gońce

z następującym

rozkazem: „Rozkazuje ci Pan

i Bóg Izraela:

idź

a wiedź

wojsko na górę Tabor, a weźmiesz ze sobą dzie­

sięć

tysięcy

rycerzy z pokolenia Ńeftali i Zabulon, albowiem

w

Twoją moc oddam hetmana Sysarę i

całe jego wojsko.** Barak

gotów był rozkaz wypełnić pod warunkiem, że prorokini
pójdzie

z nim.

Lecz

Debora

odparła: „Ja

pójdę wprawdzie

z tobą, ale zwycięstwa nie przypiszę tobie, ponieważ z ręki
niewiasty polegnie Sysara.**

Tak więc wyruszyli

z dziesięciu

tysiącami

walecznych mężów w cichą

dolinę, w której Kison

jasne

toczy

wody.

Na pierwszą

wieść o tern pospieszył przeciw nim Sysara,

zabierając dziewięćset wozów i całe swe wojsko, atoli Pan

poraził

Sysarę

i wojowników jego straszną trwogą, tak iż

pierzchli

w

dzikim

popłochu. Pobity na głowę

i opuszczony

od wszystkich,

schronił się Sysara w ucieczce do domu Habera

Cynejczyka,

a

Jahel, Habera żona, udzieliła mu

posiłku

i przy­

tułku. Kiedy zaś snem zmorzony legł na ziemi,

weszła po cichu

do namiotu, a

przyłożywszy mu do skroni ostry gwóźdź,

uśmierciła od

razu tego, który był postrachem Izraela.

Gdy tedy nadeszli Barak

i Debora i zobaczyli martwego

na ziemi

wodza strasznego, wielbili

Jehowę sercem przepełnio-

nem radością tak, iż wziemi Kananejskiej uwolnionej od jarzma
brzmiała

rozgłośnie ich pieśń zwycięska: „Oto tak, o Panie,

niechaj

zginą

wszystkie twoje wrogi. Którzy

Cię zaś umiło­

wali, jako słońce, gdy od rana nowym blaskiem zaświta

na

niebie,

tak niechaj świecąl**