CATHY WILLIAMS

Pokochać cień

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Będziesz miała kłopoty!

Drobna blondyneczka odciągnęła Sammy na bok

i dodała konspiracyjnym szeptem:

- Pomyślałam, że powinnam cię ostrzec.

- Co masz na myśli, Florrie? - zapytała Sammy,

zniżając głos i równocześnie dziwiąc się sobie, że

wpada w tę samą spiskową manierę. Zaczęła mówić

normalnym tonem. - Przecież dopiero przyszłam, za

wcześnie jeszcze na jakieś kłopoty. A poza tym

- spojrzała na zegarek -jestem punktualnie. Zechciej

mi więc wyjaśnić...

Patrzyła ze sceptyczną rezerwą na podnieconą przyja­

ciółkę i postanowiła nie uciekać się do nacisków, aby

wydobyć z niej jakieś sensowne zdania. Doświadczenie

nauczyło ją, że Florrie miewa trudności z zebraniem

myśli i przedstawieniem ich w spoistej i logicznej formie.

- Chodzi o artykuł, który napisałaś.

Florrie nadal mówiła szeptem, chociaż w szatni

prócz nich dwóch nie było nikogo.

Sammy zdjęła gruby beżowy płaszcz i rozejrzała się

za wolnym wieszakiem. W końcu, nie widząc wolnego

miejsca, powiesiła płaszcz na czyjejś kurtce.

Bardziej z przyzwyczajenia niż z próżności zerknęła

w lustro, aby upewnić się, czy na twarzy wszystko jest

w porządku.

Wciąż czuła płomień wstydu na myśl o tamtym

dniu sprzed dwóch miesięcy, gdy przyszła do tej małej

ruchliwej redakcji z dwiema ohydnymi plamami smaru

od roweru - na brwi i na policzku.

Twarz, którą teraz ujrzała w lustrze, była na szczęście

czysta i prawie zupełnie pozbawiona makijażu. Duże

brązowe oczy, zdaniem Sammy, największa ozdoba

jej dość nieokreślonego oblicza, spoglądały pytająco

na przyjaciółkę.

- Czyżbyś nie chciała wiedzieć, do czego zmierzam?

- zapytała Florrie, a podniecenie w jej głosie wzrosło

o stopień.

Sammy uśmiechnęła się.

- Ha! Śmiejesz się, ale przestaniesz się śmiać, kiedy

usłyszysz wszystko do końca - skomentowała chmurnie

przyjaciółka.

- O wszystkim mi powiesz w drodze do biurka.

Wzięła swoją dużą skórzaną torbę z mnóstwem

przegródek i skierowała się ku drzwiom. Florrie

udała się jej śladem. Lecz myśli Sammy pomknęły

już w kierunku zaplanowanych na dzisiaj zajęć.

Artykuł o przestępczości w niewielkim mieście

Padley musiał być ukończony, ponadto czekał pilny

wywiad na popołudnie: cotygodniowa powiastka

w stylu „ciepłe kluchy", którą musiała ugniatać bez

upragnionej szczypty dziennikarskiej bezpardonowej

wnikliwości.

Chwaliła sobie pracę młodszego reportera w miej­

scowej gazecie, lecz przyznawała w duchu, że z roz­

winięciem skrzydeł byłyby kłopoty, nawet gdyby szef

zatrudnił w jej dziale bardziej interesujących pracow­

ników.

Nim otworzyła drzwi prowadzące z wąskiego

korytarza do głównego redakcyjnego pomieszczenia,

poczuła dłoń Florrie zaciskającą się na jej przegubie.

- Mówiłam poważnie, Sams.

Oczy Florrie, o barwie czystego błękitu, teraz były

zachmurzone strapieniem. Nerwowo zagryzała wargę.

Sammy przelękła się, że lada chwila jej przyjaciółka

wybuchnie płaczem. Miała szczerą nadzieję, że do

tego nie dojdzie. Bardzo lubiła Florrie, ale nie czuła

się na siłach sprostać potokowi jej łez.

Spoglądała na nią z uwagą i niepokojem.

- W takim razie powiedz mi o wszystkim - powie­

działa z ręką na klamce. - O co właściwie chodzi?

Cokolwiek uczyniłam, nie może być to aż tak złe,

żebym musiała się obawiać.

- Czy pamiętasz ten artykuł, który przepisywałam

ci dwa tygodnie temu?

Sammy zmarszczyła brwi i przytaknęła ruchem

głowy. Nie mając daru słowa pisanego, Florrie pełniła

rolę sekretarki. Przepisała jednak w ostatnim okresie

więcej niż jeden jej artykuł.

- Który? - zapytała cierpliwie.

- Pamiętasz - Florrie wyraźnie przyśpieszyła

- wręczyłaś mi go na chwilę przed wyjściem. Byłaś

wówczas ubrana w fantastyczne czerwone ciuchy...

- Mniejsza o ciuchy - przerwała Sammy, świadoma

długości i zawiłości zapowiadającej się dygresji. - Który

artykuł?

- Dotyczący Romana Ferrersa, tego magnata

finansowego, właściciela Thurston Manor,

- Więc to o niego chodzi...

W głosie Sammy dało się wyczuć coś twardego.

Pamiętała wszystko z największą dokładnością. Jej

szef założył niemal weto, utrzymując, że artykuł jest

zbyt chlaszczący, lecz ona mimo wszystko zdołała

wydobyć z niego pozwolenie na druk. Przedtem, ma

się rozumieć, zwrócili się do radcy prawnego.

Czerpała z pisania tego artykułu dużo satysfakcji.

Roman Ferrers był nowym w okolicy. Niedawno

wykupił Thurston Manor, podupadający majątek

ziemski, leżący w odległości trzydziestu kilometrów

od Padley, i właśnie urządzał się w swojej samotni.

Sammy kreśliła portret krezusa z wielką gorliwością,

dopiero później przyznając, że całość wyszła odrobi-

nę zbyt złośliwa. Nie znosiła tego typu nadzianych

forsą playboyów, którzy wykupują wiejskie posiadło­

ści, by odwiedzać je jedynie raz w roku, playboyów

niezmiennie ślepych na ich żywą wartość historyczną.

Chodziły ponadto słuchy, że chciał zmienić posiadłość

w rodzaj zwykłego hotelu. Niby najbanalniejszy pomysł,

ale słysząc o nim czuła, że krew ścina się w jej żyłach.

Hotel! Baseny w miejsce drzew, zwariowane pola

golfowe i prawdopodobnie obrzydliwa dyskoteka

z potwornymi zespołami co weekend.

- I cóż z nim? - zapytała próbując odzyskać

równowagę.

- A więc - Florrie nie potrafiła ukryć w swym

gorączkowym szepcie nutki uciechy z racji zapowia­

dającego się skandalu - on jest tutaj!

Sammy zabrakło nagle słów. Artykuł był uszczypliwy,

lecz napisany ze sporą dozą obiektywizmu. Bez

potwierdzenia prawdziwych zamiarów Ferrersa nie

mogła poruszyć tematu hotelowego kompleksu, ale

jej zaprawioną zjadliwością niechęć można było

wyczytać pomiędzy wierszami.

- Co on tutaj robi? - zapytała marszcząc czoło.

- Skąd ja mam wiedzieć? Nie zapominaj, że jestem

tylko sekretarką. - Florrie uśmiechnęła się szeroko.

- Facet jest wspaniały - dodała z rozmarzeniem.

- W rodzaju tych, dla których można całkiem stracić

głowę, ale którzy nawet przez milion lat, patrząc na

ciebie, nie zauważą cię.

- Masz rację, nie zauważą cię, bo jesteś dla nich za

dobra.

Powiedziawszy to Sammy otworzyła drzwi i z miejsca

natknęła się na ukradkowe, płochliwe spojrzenia

kolegów. Ledwie pohamowała się, by nie wykrzyknąć

na całą salę, że Roman Ferrers jest tylko człowiekiem.

Dlaczego zatem zachowują się tak, jak gdyby wybuchła

trzecia wojna światowa?

Spokojnym krokiem podeszła do swego biurka, po

czym usiadła, ignorując swojego sąsiada, Roberta,

dziewiętnastoletniego chłopca, który dzielił z nią terminal

komputerowy. Właśnie zamierzał powiedzieć coś

poufnego, więc pochylił się ku niej na krześle.

- Wiem. - Sammy podniosła rękę na znak, by

zachował dystans. - Roman Ferrers zdecydował się

złożyć krótką wizytę naszej prowincjonalnej gazecie.

Florrie opowiedziała mi o wszystkim ze szczegółami,

możesz więc wrócić do właściwej pozycji. I lepiej

upewnij się, czy Hugo nie patrzy. On tylko czeka, by

wezwać cię na dywanik celem wygłoszenia kazania.

Hugo był ich szefem. Miał około pięćdziesiątki

i dynamizmu w sam raz na małą lokalną gazetę.

Sammy lubiła go. Nie nadawał się wprawdzie do

podkładania bomb, ale był miły i wyrozumiały.

- Hugo na pewno do nas nie zajrzy. Gości teraz

u siebie Romana Ferrersa - oznajmił Robert. - A sądząc

po wyglądzie tego ostatniego, przymocował już biednego

starego Hugo łańcuchami do biurka i właśnie odmierza

mu kije.

- Tak sądzisz? - Sammy uniosła brwi. - W każdym

razie robota musi być zrobiona. Mam do dokończenia

artykuł o przestępczości, a o drugiej czeka mnie wywiad.

Odwróciła się ku stercie papierzysk na biurku

i zaczęła w nich przebierać.

- Co robisz? - zapytał Robert, ignorując jej próby

pozbycia się go.

- Pracuję. Ostatecznie za to mi płacą.

- To Florrie nie powiedziała ci, że szef czeka na

ciebie w swojej jaskini? Miałaś się stawić u niego

zaraz po przyjściu.

- Do licha!

Jej brązowe oczy uchwyciły współczujące spojrzenie

Roberta, po czym skierowały się na zamknięte drzwi

gabinetu Hugona. Poczuła pierwsze oznaki zdener-

wowania. Nie była w nastroju na to spotkanie. Roman

Ferrers należał w końcu do typów odrzucających

dyskusję na rzecz konfrontacji.

Ale poradzi sobie z nim. Będzie chłodna, pełna

rezerwy i poprawna w każdym calu, a przede wszystkim

doskonale opanowana, gdy przyjdzie jej wysłuchać

zarzutów tamtego. Swym artykułem zadała cios jego

arogancji, ale nie posunęła się przecież do zniesławienia.

Z ociąganiem wstała od biurka, racząc kolegów

nieokreślonym grymasem. Oni zaś w odpowiedzi

spojrzeniami dodali jej otuchy.

Poprzez matowe szkło ścianki działowej mogła

dostrzec postacie dwóch mężczyzn i uznała, że skoro

obaj nadal zajmowali swe miejsca, sprawy nie mogły

jeszcze zostać całkowicie wyjaśnione. Zaraz też

wyobraziła sobie straszliwą scenę, w której oszalały

Ferrers miota się po biurze, roztrzaskuje i miażdży,

co wpadnie mu w ręce, a ona, krucha istota, usiłuje

go poskromić.

Obraz był tak zabawny, że spowodował u Sammy

nagły przypływ zaufania we własne siły.

Niemniej wszystko to graniczyło z czystym rojeniem.

Roman Ferrers był biznesmenem zbyt dużego formatu,

żeby miewać napady wściekłości z powodu byle artykułu

w lokalnej gazecie.

Zapukała.

- Proszę.

Zduszony głos szefa był ledwie rozpoznawalny.

Nie przypominał w niczym ojcowskiego tonu, do

jakiego przywykła. Zapewne Hugo przeżywał ciężkie

chwile.

Miej się na baczności, Ferrers, pomyślała Sammy,

odrzucając hardo w tył głowę.

Gdy Hugo zobaczył Sammy, cień ulgi przemknął

po jego twarzy. Natomiast Roman Ferrers, który

siedział tyłem, ani nie wstał na przywitanie, ani nawet

nie pofatygował się odwrócić głowy. Tym lepiej!

Zagłębiony w fotelu, już samą swoją obecnością

czynił pokój malutkim.

Bóg jeden raczył wiedzieć, jak wysoki był ten

mężczyzna. Poza tym prawdopodobnie zaliczał się do

tych zbirowatych facetów, którzy podróżują z osobistymi

ochroniarzami i obwieszają się kosztownościami, jakby

dla oznajmienia wszystkim, że przybyli na ten świat

i biorą go w posiadanie.

Sammy miała niewiele ponad półtora metra wzrostu

i uznała, że łatwiej zyska przewagę nad Ferrersem

siedzącym niż pochylonym nad nią niczym pierwotny

neandertalczyk.

- Chciał się pan ze mną widzieć, panie Dixon

- odezwała się od progu raźnym głosem i przechodząc

do porządku nad obecnością Ferrersa ruszyła w kierun­

ku biurka.

- Tak, hm, mamy tu pewien kłopot z artykułem,

który napisałaś kilka...

- Kobieta! Powinienem właściwie był zgadnąć...

Zbirowaty typ zerknął przez ramię na Sammy,

która teraz przyjrzała się mu uważniej.

Nie widziała dotąd mężczyzny, który by emanował

taką wewnętrzną i fizyczną siłą. Jego rysy były jak

wykute w kamieniu, znamionowały raczej moc niż

urodę, a przecież sprawiały oczom osobliwą przyjem­

ność. Ciemne, prawie czarne włosy zaczesywał do

tyłu, pozwalając im się zakręcać na kołnierzyku

koszuli. Jego oczy, w rzadkim kolorze ciemnej zieleni,

dwa klejnoty bez nazwy, posiadały w wyrazie

twardość krzemienia. I nie zdobiły go żadne ciężkie

złote łańcuchy.

Od wyrazistej linii wykroju ust aż po długie palce

dłoni spoczywających niedbale na oparciu skórzanego

fotela, wszystko w nim tchnęło wielką pewnością

siebie i samodyscypliną.

Sammy otworzyła usta, zamknęła je i po tym

krótkim wahaniu powiedziała mocnym głosem:

- Wreszcie pan zauważył. Co za zmysł obserwacji!

- Siadaj, Sammy - Hugo wskazał ręką na drugi

wolny fotel.

Posłusznie usiadła, by stwierdzić, że patrząc na

Romana Ferrersa musi teraz kierować wzrok ku

górze. Założyła nogę na nogę i czekała w milczeniu,

aż pierwszy się odezwie. On zaś obserwował ją bacznie,

z owym odcieniem bezstronnego zainteresowania,

z jakim ogląda się przedmioty.

Żadnych szans, by mogła wzbudzić w nim jakieś

emocjonalne zaciekawienie. Sammy dość się naczytała

prasowych notatek o nim i dobrze wiedziała, że lubi

kobiety wysokie, szczupłe i jasnowłose. Było oczywiste,

że tylko ten rodzaj kobiet mógł stanowić dopełnienie

jego muskularnej budowy i arogancji wypisanej na

smagłym obliczu.

- Zakładałem do tej chwili - zaczął cedzić słowa

głębokim głosem - że artykuł został napisany przez

mężczyznę.

- Ależ nie - podjął się wyjaśnień Hugo - nazywamy

Samanthę Sammy, odkąd tylko zaczęła u nas pracować.

To imię, którym podpisuje wszystkie swoje artykuły.

Sammy Borde.

- Nie rozumiem, jaką to czyni różnicę - zimno

wtrąciła Sammy - czy artykuł napisał mężczyzna, czy

kobieta.

- Kobieta? Może raczej dziewczyna?

Niemal zgrzytnęła zębami. Podła, arogancka,

szowinistyczna świnia. Myślał, że kim właściwie jest?

Oczywiście, nie miała tej klasycznie kobiecej figury

z talią jak osa, ale nie dawało mu to najmniejszego

prawa wygłaszania tego rodzaju taniutkich uwag.

Hugo wytarł czoło chusteczką. Wyglądał, jakby

był trzymany w lochu co najmniej od tygodnia, nie

zaś miał za sobą dziesięciominutową rozmowę z pewnym

biznesmenem.

- Nie ma potrzeby się złościć, Sammy - powiedział

zerkając z niepokojem na Romana. - Sammy ma

opinię osóbki o burzliwym temperamencie.

- Ja się nie złoszczę. - Wymówiła dobitnie każde

słowo.

- Nie? - kpiąco zapytał Roman.

Sammy zdusiła ripostę, która już miała się wymknąć

jej z ust i ponowiła próbę zapanowania nad sobą.

- Właściwie o co panu chodzi, panie Ferrers?

- zagadnęła głosem tak grzecznym, na jaki tylko

mogła się zdobyć.

- Panu Ferrersowi nie podoba się pełen uprzedzeń

ton twojego artykułu. Uważa, że jest tam zbyt wiele

niepochlebnych dla niego aluzji, aby kłaść to na karb

czystego zbiegu okoliczności. Piszesz na przykład, że

„O panu Ferrersie wiadomo, że ciężko pracuje, ale

zdaje się również nie ulegać wątpliwości, że w swoje

rozrywki wkłada tyle samo wysiłku. I jak poza tym

porachować te wszystkie tak często zmieniane kobiety,

uwieszone jego ramienia i wpatrujące się daremnie

w tę naznaczoną stygmatem bogactwa twarz?"

Hugo trzymał kopię jej artykułu przed sobą i odczytał

ten fragment z widoczną przykrością.

Roman Ferrers natomiast siedział nieporuszony.

Poczekał, aż Hugo skończy, po czym rzekł głosem nie

znoszącym sprzeciwu:

- Czy mógłby pan zostawić nas na chwilę samych,

panie Dixon...

Hugo skierował zaniepokojony wzrok na Sammy,

a ona odwzajemniła się mu uspokajającym uśmiechem.

- Nie ma pan powodu oskarżać nas o zniesławienie,

panie Ferrers - oświadczył wstając. - Zanim artykuł

poszedł do druku, porozumieliśmy się z prawnikiem.

W tych sprawach jesteśmy bardzo ostrożni.

Stał jeszcze przez chwilę, wahając się, czy opuścić

pokój z tym strzałem na pożegnanie, czy poczekać

jeszcze na reakcję przeciwnika.

Sammy również czekała w poczuciu triumfu.

Rozczarował ją fakt, że Roman ani myśli rejterować.

Miast tego rozsiadł się wygodnie w fotelu i na całą

długość wyciągnął przed siebie nogi.

- Bynajmniej nie płonę chęcią zemsty, panie Dixon

- rzekł miękko, mimo to przemycając groźbę w tych

słowach.

- Nie? - Hugo wyraźnie się odprężył.

Roman miał uśmiech na twarzy, ale jego zielone

oczy patrzyły twardo.

- Gdybym chciał się zemścić, bez trudu wykupiłbym

cały ten kramik.

Gestykulował szeroko, a Sammy mimo woli

dopatrzyła się w ruchach jego rąk zadziwiającego

wdzięku.

- Wszystko, czego oczekuję, panie Dixon, sprowadza

się do sprostowania i przeprosin.

Spojrzał na Sammy, której zwycięski uśmieszek

przygasł w tym momencie.

- Oczywiście. - Hugo odetchnął z ulgą.

- Wykluczone!

- Nie widzę problemu, Sammy. Nie zapominaj, że

pracujesz dla mnie. Zrobisz, co powiem.

- Wiem, że pracuję dla pana, panie Dixon, ale

bynajmniej nie oznacza to, że muszę stawiać pod

znakiem zapytania moją dziennikarską reputację,

ponieważ... - spojrzała lodowato na Ferrersa - ...po­

nieważ jakiś głupawo uparty przybysz pragnie narzucić

swą wolę. Nie jest jeszcze właścicielem tej gazety,

więc nie posiada również i mnie. I dobrze wie, że nie

ma podstaw do wysuwania oskarżeń.

Natychmiast pożałowała swojego wybuchu. I nie

dlatego, żeby nie była pewna swoich słów, ale ze

względu na serdeczne uczucia, jakie żywiła do szefa.

Nie chciała sprzeciwiać się ani spierać z nim, lecz

z drugiej strony nie mogła dać za wygraną przed

tamtym indywiduum.

Tamto indywiduum natomiast obserwowało ich

dwoje z zainteresowaniem i śladem rozbawienia na

niezwykle męskiej twarzy.

- Czy mógłby pan nas zostawić, panie Dixon?

- powtórzył Ferrers spokojnie.

- Przemyśl to, co usłyszałaś ode mnie, Sammy.

Hugo przetarł szkła okularów, odczekał krótką

chwilę, po czym opuścił pokój.

- Głupawo uparty przybysz? - Roman skrzyżował

ramiona i lustrował ją z doprowadzającą do wściekłości

wyższością.

Jednak Sammy zdecydowana była nie poddawać

się złości. Najwidoczniej nic nie mogło wyprowadzić

go z równowagi, a pozwalając sobie na emocjonalne

wyskoki, Sammy wyglądała przy nim wręcz dziecinnie.

Nie, będzie go traktowała z nie zachwianą pogardą.

Strzepnęła niewidoczny pyłek kurzu ze spódnicy,

ułożyła wargi w zimny wzgardliwy uśmieszek i nic nie

odpowiedziała.

- I cóż, dziewczyno?

Poczuła, jak wzbiera w niej złość.

- Mam dwadzieścia cztery lata, panie Ferrers,

a zatem okres dziewczęcy pozostawiłam już za sobą.

Naprawdę, proszę mi wierzyć, że od lat nie bawiłam

się lalką. Ośmielam się zauważyć, że w porównaniu

z tymi podwiędłymi pięknościami, z którymi pan tak

lubi się fotografować, wyglądam rzeczywiście młodo,

lecz nie odpowiada mi pana protekcjonalna postawa.

Romanowi nie udało się stłumić wesołości i to

jeszcze bardziej rozdrażniło Sammy. Jak śmiał tutaj

przychodzić, żądać przeprosin za artykuł, który,

wiedziała to, przynosił więcej niż okruch prawdy,

a następnie mieć czelność naigrawać się z niej, gdy nie

chciała podrygiwać w takt granej przez niego muzyczki?

- Podwiędłe piękności? Muszę przyznać, że ma

pani oryginalny sposób wysławiania się. Z czymś

takim po prostu marnuje się pani tutaj. Dlaczego

wybrała pani to miejsce, tę szczególną gazetę? Czy

dlatego, że wychowała się pani w pobliżu?

Sammy spojrzała podejrzliwie. Rozmowa przy­

jmowała nieoczekiwany obrót, a ona nie lubiła tego.

Była przygotowana na walkę, lecz to wyglądało na

usypianie jej fałszywym poczuciem bezpieczeństwa,

płynącego jedynie stąd, że on rościł sobie prawo do

interesowania się jej osobą. O nie! Nie urodziła się

wczoraj.

- Do czego pan zmierza, panie Ferrers...

- Mam na imię Roman.

•- Panie Ferrers. Osobiście trudno mi zrozumieć,

dlaczego wtargnął pan do naszej redakcji. Nigdy bym

nie zgadła, że niewielki artykuł w lokalnej gazecie,

o której mało kto słyszał, może wywołać u pana tego

rodzaju reakcję. Jednym słowem, czy nie potrafi pan

spożytkowywać swojego czasu w sposób bardziej

owocny?

- Chodzi o to, dlaczego napisała pani ten artykuł

- powiedział rozciągając samogłoski i patrząc na nią

zwężonymi oczyma o ciemnej oprawie. - Ponieważ

sądziła pani, że zabawi nim tutejszych mieszkańców

i upewni ich małe duszyczki, że my, przybysze, jesteśmy

dokładnie tacy, jakimi oni pragną nas widzieć. A ja

nigdy nie miałem być tego świadomy, ponieważ magnat

finansowy nie będzie zawracał sobie głowy tego rodzaju

małą gazetą. Czyż nie tak?

Sammy umknęła ze spojrzeniem, co bynajmniej nie

poprawiło jej samopoczucia. Normalnie wytrzymałaby

wzrok każdego, lecz ten mężczyzna rozstroił ją. Źródłem

tego była zapewne, jak wnioskowała, odraza, jaką

czuła do niego i wszystkiego, co reprezentował swoją

osobą.

- Nie wiem, co chciał pan przez to powiedzieć.

- Doprawdy?

Sammy niespokojnie poprawiła się w fotelu.

- Wydaje mi się - ciągnął nieubłaganie - że w pani

artykule jest coś więcej niż tylko szczypta indywidual­

nego krytycyzmu. Oto dlaczego tu przyszedłem, nie

zaś wtargnąłem, jak to pani malowniczo określiła.

Teraz rzeczywiście mogła w to uwierzyć. Roman

Ferrers nie był człowiekiem, do którego pasowałoby

słowo „wtargnąć". Był na to zbyt zimny i opanowany.

- Jakiego typu badania mojej przeszłości prze­

prowadziła pani, zanim zasiadła do pisania?

Sammy zaczerwieniła się. Gdyby Ferrers reagował

gniewem, sprostałaby mu. Mogłaby wówczas obwaro­

wać się i utwierdzać samą siebie w przekonaniu, że kaźtle

słowo, które napisała o nim, było prawdziwe. Zamiast

tego zbliżał się do niej ukradkiem jak kot, formułując

pytania, na które trudno jej było odpowiedzieć.

- Czytałam wycinki prasowe - oświadczyła sucho,

rezygnując ze wzmianki o miejscowych pogłoskach

dotyczących jego planów zamiany rezydencji w hotel.

Mętna i niesprawdzalna plotka na pewno nie wydawała­

by się mu wiarygodnym źródłem. Teraz zresztą również

jej-

- Wycinki prasowe?

- Artykuł nie był przecież pomyślany jako pogłębione

studium - uśmiechnęła się obronnie - lecz jako lekka

lektura dla tutejszych mieszkańców.

- I teraz wszyscy zgodnie uważają mnie za pożeracza

niewieścich serc. Nieokrzesanego zbira z ramionami

zwisającymi do ziemi, którego jedyną obsesją są

kobiety i pieniądze.

Obraz ten tak pasował do jej własnego wyobrażenia

Ferresa, że zaśmiała się nerwowo. Uznała, że posiadł

zupełnie tajemniczą zdolność wnikania do jej umysłu.

I było to bardzo deprymujące.

- Ludzie nie zawsze wierzą w to, co przeczytają

- uciekła się do wykrętu, nie mogąc wprost zaprzeczyć

jego słowom.

- Czy w takim razie ma mnie to przekonać, że

pani artykuł, oparty na fikcji rozpowszechnianej przez

inne sensacyjne dzienniki, jest usprawiedliwiony? - Jego

wargi wydęły się pogardliwie. - Czy pani naprawdę

myśli, że jest rzeczą godną pochwały oczerniać moje

imię w społeczności, zanim jeszcze zainstalowałem się

w niej? Powiem bez ogródek, panno Borde, to są

łajdackie metody.

- W porządku. Jeśli oczekuje pan przeprosin, to

w tym momencie mówię „przepraszam".

Jeśli o nią chodzi, sprawa była definitywnie

zakończona. I teraz im prędzej uwolni się od

przytłaczającej obecności Romana Ferrersa, tym szybciej

zdoła zebrać myśli. Jak na jej gust i możliwości, był

przeciwnikiem zbyt trudnym.

- A gdzież to pani się wybiera?

Sammy wyprostowała się i spojrzała mu w twarz,

po raz kolejny zauważając, jak niedokładne były

zdjęcia prasowe.

Z pewnością nie ujawniały tych znamionujących

nieustępliwość linii podbródka ani sposobu, w jaki

jego zielone oczy narkotyzowały i zamącały jej zdrowy

rozsądek.

- Słucham? - zapytała grzecznie.

- Powiedziałem, gdzież to pani się wybiera?

- Cóż, na pewno nie wychodzę z myślą, by przynieść

panu kawy - odparowała, równocześnie zdając sobie

sprawę, że słabnie w swej determinacji zachowania

spokoju.

Przyglądał się jej twarzy z wyrozumiałą ciekawością,

co sprawiło, że poczuła się znów nastolatką wezwaną

przed oblicze dyrektora szkoły. Nazwał ją dziewczyną,

i to obudziło wspomnienia, nasunęło przed oczy

obraz rodzinnego domu. Naturalnie nie dbała o to,

co on o niej myślał, i, do diabła, swój krytycyzm

odnośnie do jej wyglądu mógł zachować dla siebie.

Przez lata przyzwyczaiła się do swej odmienności.

Jak daleko mogła sięgnąć pamięcią, zawsze porów­

nywano ją z jej siostrami i podkreślano różnice między

nimi.

Jej siostry były w dzieciństwie niebieskookimi blond

laleczkami, by później rozkwitnąć w zmysłowe

długonogie kobiety, które pląsały na czele nie

kończącego się orszaku mężczyzn.

Zaś Sammy. o brązowych oczach i włosach,

pozbawiona uderzającej urody sióstr, była zawsze tą,

którą matka przedstawiała obcym jako mózg całej

rodziny. I Sammy nie potrzebowała długiego czasu,

aby uświadomić sobie, że w jej przypadku inteligencja

była tożsama z brakiem urody.

Dbała więc o szare komórki, skończyła studia

i zawsze pozwalała swojemu gwałtownemu usposobieniu

być raczej znakiem rozpoznawczym, nie starając się

go ujarzmić.

Najstarsza siostra, Emily, była już mężatką, mieszkała

w Yorkshire i miała dwoje przeuroczych dzieci. Sammy

uwielbiała je.

Catherine, która wciąż przebywała w domu i łamała

męskie serca, była nieprzerwanym źródłem rodzicielskich

kłopotów. Będąc od lat jej powiernicą, Sammy również

z jej powodu mogła się nieraz uskarżać na bóle głowy.

- Halo?

Ciąg obrazów i wspomnień został przerwany.

Spojrzała na Romana z niechęcią. Dziewczyna, dobre

sobie. Gdyby była pięć lat młodsza, to nie namyślając

się wiele porwałaby najbliższy przedmiot i cisnęła

w niego. Tymczasem oznajmiła chłodno, że wychodzi.

- Przeprosiłam pana - powiedziała tonem, który

uznała za bardzo opanowany - czyli zrobiłam już to,

czego pan oczekiwał, więc nic tu po mnie. Mam

jeszcze dużo pracy.

- Nie zrozumieliśmy się.

- Doprawdy? Chciał pan przeprosin i otrzymał je.

Nie sądziłam, że jest tu miejsce na jakąś dwuznaczność.

Roman usiadł na krawędzi biurka Hugona. Ema­

nował jakimś nieuchwytnym bogactwem, co sprawiło,

że biurko w tym momencie wydało się nędzne.

- Gdy powiedziałem, że chcę przeprosin, miałem

na myśli przeprosiny publiczne. Chcę je widzieć w druku,

w waszej gazecie, i to na pierwszej stronie. Myślę, że

będzie to honorowe załatwienie sprawy, nie uważa pani?

Jego głos miał zarazem gładkość jedwabiu i ostrość

brzytwy.

W oczach Sammy pojawił się przestrach.

- Nie mogę tego zrobić - wymamrotała.

Ugięły się pod nią nogi i opadła z powrotem na fotel.

- Dlaczego nie? Sama pani przyznała, że jej

spostrzeżenia i wnioski oparte zostały na, delikatnie

mówiąc, skromnych podstawach. Wszystko, czego

żądam od pani, to przyznanie się do błędu dużymi

tłustymi literami.

- Mam lepsze pomysły! - wybuchnęła złośliwie.

- Proszę mi na przykład pozwolić odgrywać przez

kilka dni rolę miejskiego obwoływacza lub wsuwać

ulotki pod drzwi domów!

- Wolno pani uważać to wszystko za rzecz wysoce

zabawną. Lecz proszę mi wierzyć, panno Borde, ja

czuję inaczej.

- W żadnym wypadku nie wyrażę zgody na coś

takiego - odrzekła unikając jego spojrzenia.

W tej chwili szczerze życzyła sobie, by wyparował

lub zgorzał w płomieniach. Tak czy inaczej, miała

dość mężczyzn do końca swego życia.

- Kto zatem mógłby ją wyrazić? Może pan Dixon?

- Tak. Lecz ja odmówię złożenia podpisu.

- Nie odmówi pani, moja mała lisiczko. A jeśli tak

twierdzę, to na pewno podpis pani będzie widniał we

właściwym miejscu.

- Proszę nie silić się na groźby, bo nie przelęknę

się ich.

- W porządku, żadnych gróźb. Ja tylko stwier­

dzam fakty. Pozostaje więc pani wezwać swojego

szefa.

Nie spiesząc się wstała i otworzyła drzwi. Hugo

pracował nad czymś z Robertem. Uniósł głowę, a ona

przywołała go skinieniem ręki.

- Czy wszystko należycie omówione? - zapytał

z wymuszoną jowialnością, siadając za biurkiem.

- Oczekuję publicznych przeprosin, panie Dixon,

I to równych rozmiarami zjadliwemu artykułowi. Na

ustępstwa z mojej strony proszę nie liczyć.

- Ach. - Hugo westchnął z rezygnacją i wzruszył

ramionami. - Przypuszczam, że jesteśmy do tego

zobowiązani.

Sammy spojrzała nań z przerażeniem.

- Zobowiązani! Na pewno nie ja! Nie odczuwam

najmniejszego żalu z powodu tego, co napisałam.

- Powtarzam: zrobisz, co każę.

Pomimo tych słów Sammy wewnętrznie złagodniała.

Wiedziała bowiem, jak ciężko mu było je powiedzieć.

Hugo od lat był przyjacielem rodziny, na długo przed

jej urodzeniem. Ona zaś zawsze była jego ulubienicą.

- W takim razie - oświadczyła możliwie najspokojniej

- odchodzę z pracy.

- Czy to nie lekka przesada?

Oboje spojrzeli na Ferrersa, który dotąd zachowywał

milczenie.

- Czyta pan w moich myślach - skwapliwie zgodził

się Hugo. - Pomyśl, Sammy, wiesz przecież, że jesteś

najzdolniejszą dziennikarką tego zespołu. Nie chcę

cię utracić.

Dla Sammy była to nowość. Hugo nigdy nie mówił

jej jeszcze takich rzeczy. Czy będzie bardzo źle, jeżeli

ustąpi? Tak, pomyślała, będzie fatalnie. Stworzy

precedens i żaden z czytelników nie da później wiary

jej słowom.

Jakieś zwięzłe przeprosiny od redakcji, ukryte gdzieś

na ostatnich stronach, były jeszcze do pomyślenia.

Ale co innego dwustronicowa kobyła w czołówce. Na

to w żadnym wypadku nie mogła się zgodzić, i jeśli

odmowa będzie kosztować ją pracę, rozejrzy się za

czymś innym.

Będzie musiała, oczywiście, opuścić Padley, lecz

czyż nie ma gorszych rzeczy? Przeżyła tutaj niejedną

bolesną chwilę, zaś wyjazd pomoże zatrzeć przykre

wspomnienia.

- Nie widzę alternatywy - stwierdziła stanowczo.

- Ja widzę.

Roman badał szczegółowo jej twarz, wodząc swymi

kocimi zielonymi oczami po wargach znamionujących

upór, szeroko rozstawionych brązowych oczach

i ciemnych kręcących się włosach, które nigdy nie

chciały poddać się jej woli.

- Widzi pan?

W pytaniu Hugona zabrzmiała nadzieja.

Sammy była świadoma swych fizycznych braków

i w reakcji obronnej na badawczo-przenikliwe spojrzenie

Romana wyjrzała przez okno na spokojną High

Street. Jedynie z czystej ciekawości, zważywszy, że

nie było sposobu, by zmieniła zdanie, chciała usłyszeć,

jaki to wspaniały pomysł wylągł się w tej aroganckiej

i wściekle przystojnej głowie.

- Proszę mnie poprawiać, jeśli coś sknocę. - Skie­

rował te słowa do Sammy, zmuszając ją tym samym

do spojrzenia na niego. - Nie chce pani przeprosić

mnie w druku, ponieważ uważa, że napisany artykuł

zgodny jest z prawdą, a ponadto obawia się pani

stracić zaufanie swych czytelników.

- Tak - odparła zaciekawiona, do czego to wszystko

mogło prowadzić.

- Widzę chyba wyjście z tej matni. Otóż co pani

powie na propozycję, aby przez miesiąc lub coś koło

tego była pani mym cieniem, świadkiem mych po­

czynań? Jeśli pod koniec tego okresu nadal będę

wydawał się pani uosobieniem zepsucia, to zrezygnuję

z żądania przeprosin. Jeżeli jednak dojdzie pani do

innych wniosków, wtedy publiczne przyznanie się do

błędu raczej potwierdzi pani prawdomówność, niż ją

przekreśli.

Plan wydawał się dobry i wzbudził entuzjazm

w Hugonie. Sammy jednak ogarnęła wątpliwość, czy

wytrzyma tak długo w towarzystwie Ferrersa. Już po

godzinnej rozmowie czuła się skrajnie wyczerpana.

A cóż będzie po miesięcznym wspólnym przebywaniu?

- Musisz się zgodzić, Sammy, pomysł jest wręcz

znakomity. - Hugo nie szczędził zachęty.

- A gdzie ja... pan... gdzie się zainstalujemy? Zakłada­

jąc, że w ogóle wyrażę zgodę na tę śmieszną imprezę.

- Ja... pani... najpierw możemy zatrzymać się

w Londynie, lecz równie dobrze tutaj.

W głosie Romana trudno było nie wyczuć kpiny.

Najwyraźniej bawił się każdą minutą, kwaśno pomyślała

Sammy.

- A jeśli dojdę po tym wszystkim do wniosku, że

nie jest pan wrodzoną uprzejmością i w ogóle wszystkim

„naj", za co najwyraźniej pan siebie uważa - powiedziała

patrząc mu śmiało w oczy - czy będę mogła wówczas

napisać coś w rodzaju relacji z tego miesiąca, nawet

gdyby miała ona nadwerężyć pana nieposzlakowaną

reputację?

- Dlaczego nie?

Wstał i włożył ręce w kieszenie. Widok jego

muskularnej sylwetki ponownie przeszył ją dreszczem

niepokoju.

- W takim razie przyjmuję propozycję. Kiedy

zaczynamy?

- Wyjeżdżam jutro do Londynu. Jest pani gotowa

mi towarzyszyć?

Spojrzała pytająco na Hugona, który kiwnięciem

głowy wyraził swą zgodę. Wyglądał na całkiem

odprężonego. Przy takim rozwiązaniu nie tylko nie

tracił najlepszego pracownika, lecz również nie musiał

walczyć z kimś, kto miał dużą siłę przebicia i kontakty

w świecie biznesu.

- Jesteśmy zatem umówieni.

Gdy tylko Ferrers opuścił redakcję, Sammy natych­

miast uświadomiła sobie, w jakim napięciu spędziła

te chwile. Dopiero teraz mogła pełną piersią zaczerpnąć

powietrza.

- Bystry facet - powiedział Hugo z uznaniem.

- Nie znam nikogo, kto tego rodzaju problem

rozwiązałby ku zadowoleniu wszystkich stron.

- Niech ci będzie, bystry facet - potwierdziła

w nagłym zamyśleniu. - Czas pokaże, kim jest ponadto.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Ależ cudownie! Nie wyobrażasz sobie, ile bym

dała za taki wyjazd do Londynu. Wszystko jest tam

takie podniecające! Piccadilly Circus, Oxford Street!

Myślę, że mogłabym przekonać mojego kierownika

banku, że potrzebuję przeniesienia. Wyniosłabym się

stąd w jednej chwili.

Sammy spojrzała kątem oka na siostrę, której

twarz rozświetliła ekscytująca wizja życia w Londynie.

Pukle jej włosów opadały poniżej ramion, niczym

skręcone pasma jedwabiu.

- Siedzisz na moim śniadaniu.

Catherine przesunęła się odsłaniając sprasowaną

paczkę kanapek.

- Och, wybacz.

- Drobnostka. Mam nadzieję, że zostało trochę

białego sera w lodówce.

Zaczynała odczuwać poważne wątpliwości w związku

z tym całym pakowaniem się i wyjazdem na miesiąc lub

coś koło tego. Roman uprzedził Hugona, że pobyt może

przedłużyć się o dwa tygodnie, a tamten bez wahania się

zgodził. Zatem sześć tygodni z mężczyzną, który

wzbudzał w niej co najmniej niechęć. A kto przez ten

czas będzie karmił jej kota? Robbie siedział na neseserze

obserwując zdarzenia z właściwą kotom obojętnością.

- Najlepiej byłoby - Sammy myślała głośno - aby

ten przeklęty facet nie przeczytał mojego artykułu,

gdyż wtedy nigdy nie doszłoby do obecnej sytuacji.

Cisnęła do otwartej walizki coś z bielizny, a następnie

dwie koszule i dżinsy.

- Tak, ale przeczytał.

- Wiem o tym - mruknęła z irytacją. Czy Catherine

musi mówić oczywistości?

- A jaki w ogóle on jest? Florrie nazwała go

smacznym kąskiem.

Sammy skrzywiła się.

- Jest niewątpliwie z gatunku mężczyzn oddziały­

wających na pewien rodzaj kobiet.

- Ale nie na ciebie?

- Bardziej porywający wydałby mi się nawet atak

grypy żołądkowej.

Spojrzała bezradnie na rozrzucone po całej sypialni

ubrania. Catherine, wbrew swemu dzikiemu, niepo­

skromionemu wyglądowi, była z natury bardziej

porządna. Zaofiarowała się nawet wyręczyć ją

w pakowaniu, podczas gdy Sammy miała coś przekąsić.

Jednak ostatnią rzeczą, jakiej Sammy pragnęła, było

zjawić się w Londynie z walizką pełną rzeczy wybranych

przez siostrę, tak dalece różniły się w kwestii smaku

i gustu.

- Sądzę, że wciąż cierpisz po zerwaniu z Derkiem

Cairnsem.

- Bzdury!

Sammy walczyła z walizką, ale gwałtowność jej

odpowiedzi wzięła się zupełnie z czegoś innego.

- A jednak chyba mam rację. To może najważniejszy

powód napisania tego napastliwego artykułu o Ferrersie.

Sammy powstrzymała się od komentarzy. W uwadze

Catherine była spora doza prawdy. Zerwany związek

z Derkiem pozostawał nadal jej bolesnym wspo­

mnieniem, ropiejącym wrzodem zepchniętym w pod­

świadomość. Zostawił cierpki posmak w ustach

i szczególnie musiał ją zranić, skoro unikała odtąd

wszelkich bliższych kontaktów z mężczyznami.

- Ponosi cię fantazja, Catherine. Podaj mi, proszę,

kosmetyczkę.

i

Spełniwszy prośbę siostry Catherine rzuciła się na

łóżko.

- Moim zdaniem to jedna z przyczyn tych wakacji

w Londynie.

- To nie są wakacje, Cath. To jest wyrafinowana

forma kary.

Sapiąc z wysiłku postawiła ciężką walizkę na podłogę,

a resztę rozrzuconych rzeczy, nie bacząc na okrzyk

zgrozy, jaki wyrwał się z ust Catherine, zebrała

w tłumok, który po prostu wepchnęła do szafy.

- Nie zapominaj, że nie zgłaszałam się na ochotnika.

Zgłoszono to w moim imieniu. Dwudziestowieczna

wersja chińskich tortur Romana Ferrersa. Nie znoszę

tego człowieka, a będę zmuszona przebywać w jego

towarzystwie przez szereg tygodni.

- Zawsze mogłaś odmówić.

- Nie znasz go. To ktoś, kto nie rozumie słówka

„nie". Przynajmniej w sytuacjach, gdy wchodzi ono

w konflikt z jego życzeniami.

- Tak czy inaczej sądzimy, że wyjazd dobrze ci zrobi.

- Jacy „my"?

- Ja i mama.

- Więc plotkujesz o mnie poza moimi plecami?

- warknęła Sammy, nagle rozdrażniona.

Nie trzeba było wielkiej wyobraźni, ażeby zgadnąć,

czego dotyczyła ich rozmowa - jej nieszczęsnego

związku z Derkiem Cairnsem.

Spotkała go w tutejszej winiarni, gdzie przypadkowo

wstąpiła po pracy, i gdy tylko ją ujrzał, powziął plan

zdobycia jej.

Jej kobiecej próżności bardzo to pochlebiało, choć

teraz wspominała całą rzecz z obrzydzeniem. Nigdy

jeszcze bowiem nie stanowiła obiektu takich zabiegów

ze strony mężczyzny.

Raczej była tylko ich świadkiem. Catherine i Emily

miały dość zalotników, by założyć własne agencje

matrymonialne. Sammy obserowowała to niejako

z ukrycia.

Kiedy Derek zaczął umizgać się do niej, jej

przenikliwość osłabła. Co za głupota! Teraz wiedziała,

kim był naprawdę: zręcznym w manipulacji czarusiem,

gotowym powiedzieć każde słodkie słówko, jeśli

spodziewał się po nim korzyści.

Lecz taka jest kolej rzeczy, że szczęśliwym ślepcom

spada bielmo z oczu. Pewnego razu wzięła dzień

wolny od pracy, by zrobić mu niespodziankę. Udała

się do pubu, gdzie zwykł przebywać w porze lunchu.

I doprawdy, niespodzianka stała się prawdziwie wielkim

zaskoczeniem. Dla niego i tej kobiety, która okazała

się jego żoną.

Gniew na Derka był niczym w porównaniu

z gniewem, jaki skierowała przeciw sobie, choć jej

rodzina bez końca perswadowała jej, że o żadnym jej

błędzie nie może być tu mowy.

Pewną pociechę przynosiła jedynie świadomość, że

nie poszła z nim do łóżka.

Gdy Catherine w końcu pożegnała się, Sammy

wzięła szybki prysznic i wysuszyła włosy, z rezygnacją

obserwując, jak przeciwstawiają się wszelkim próbom

uczynienia z nich czegoś bardziej szałowego.

Pomyślała o Romanie i kobietach, w których

gustował, po czym jakby na przekór tym jego

gustom wskoczyła w najbardziej spłowiałe dżinsy,

nałożyła luźny sweter, który jej matka zrobiła

przeszło trzy lata temu, i wzuła płaskie pantofle na

każdą okazję.

Catherine solennie przyobiecała opiekować się kotem

i Sammy, w poczuciu winy, głaskała go czule przez

dobry kwadrans. Nie cierpiała rozstawać się z Robbim.

Była przeświadczona, że czuje on wówczas do niej

urazę. I kto wie, jaki skutek wywrze na nim jej

sześciotygodniowa nieobecność.

Była już gotowa do win Romana dopisać i tę, gdy

odezwał się dzwonek u drzwi.

Nim otworzyła, odruchowo zlustrowała mieszkanie.

Roman był ubrany w beżowe spodnie i gruby biały

pulower. Wydawał się dzisiaj wyższy i szczuplejszy

i w sumie bardziej niebezpieczny. Znowu poczuła

tamto mrowienie. Jak gdyby jeszcze nie nauczyła się

lekcji! Unikać takich mężczyzn jak on!

- Jest pan już - powitała go obojętnie. - W takim

razie idę po walizkę.

Podreptała do niewielkiego saloniku, świadoma, że

kroczy za nią i ciekawie rozgląda się po wszystkich

kątach.

- Czy nie uważa pani, że jej gniazdko jest trochę

klaustrofobiczns?

- Nie - odrzekła krótko. - Dla mnie jest aż za duże.

Wzięła walizę, dwie torby i torebkę i właśnie zaczęła

zastanawiać się, jak to wszystko zataszczy do

samochodu, kiedy ujął za rączkę walizki. Poczuła

jego dłoń na swojej, która tym samym znalazła się

jakby w kleszczach.

Czy działo się z nią coś niedobrego? Czy zapo­

mniała, że powinna zachować dystans i imponować

opanowaniem, nie zaś reagować jak niezręczna

nastolatka?

- Naprawdę nie trzeba się bać - powiedział

z doprowadzającym do szału odcieniem rozbawienia

w głosie. - Moim zamiarem nie było chwycić panią,

a tylko walizkę.

Sammy raptownie wyrwała rękę i zajęła się pozos­

tałym bagażem. Chętnie zrewanżowałaby się jakąś

zgrabną repliką, lecz jej wrodzony dowcip został

sparaliżowany przez ciężki atak skrępowania.

Jeżeli było to zapowiedzią tego, co miało nadejść,

pomyślała, to powinna wziąć się w garść, a przede

wszystkim nie zapominać o celu i przedmiocie całego

eksperymentu, to jest o ocenie Romana Ferrersa

w sposób możliwie bezstronny.

- Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko

temu, że wzięłam magnetofon.

- A jeśli miałbym, to czy w tej chwili wyrzuciłaby

go pani z torby?

- Nie, i tak pojechałby ze mną.

Wręczyła mu dwie torby, poczęstowała Robbie'ego

czułym klapsem na do widzenia i otworzyła frontowe

drzwi, zauważając z niechętnym podziwem, że Roman

niesie jej bagaże z taką lekkością, jak gdyby w torbach

było pierze.

Zima pokazała już, co potrafi, powietrze było

mroźne. Sammy, otulona w kurtkę i drżąca, próbowała

nadążyć za Romanem, który kroczył ku błyszczącemu

srebrnemu jaguarowi. Ten piękny wóz wyglądał

straszliwie nie na miejscu pomiędzy sfatygowanym

volkswagenem a oklapłym citroenem.

Do takich luksusów nie była przyzwyczajona. Kiedy

rozsiadła się wygodnie w fotelu, spojrzała z uznaniem

na drewnianą tablicę rozdzielczą.

- Może pani zdjąć kurtkę. - Roman przerwał jej

myśli. - Samochód jest ogrzewany, więc na pewno

nie zmarzniemy. Jeśli natomiast zostanie pani w tym

waciaku, to u końca podróży będzie pani jedną

wielką kałużą potu. I gdzie, u licha, pani to wynalazła?

Myślałem, że tego rodzaju wdzianka już dawno znikły

z powierzchni ziemi, kiedy ludzie doszli do wniosku,

że nie jest rzeczą gustowną upodabnianie się do

opony samochodowej.

- Waciak ten, by użyć pana określenia, uważam za

bardzo wygodny.

- A odkąd to wygodę stawia pani przed elegancją?

Spojrzała na jego ostry profil, złagodzony cieniem

uśmiechu, i zastanowiła się, jaka byłaby jego reakcja,

gdyby w tej chwili otworzyła drzwi i zażądała wyjęcia

bagażu. Tak czy inaczej, jeżeli nadal będzie dowcipkował

jej kosztem, grzeczność i kultura będą musiały zejść

na dalszy plan.

- Nie pana interes.

Zabrała się do ściągania watowanej kurtki, a kiedy

pośpieszył z pomocą, tamto odrętwienie powtórzyło się.

- Czy to u pani zwykła rzecz reagować w ten

sposób na najlżejsze dotknięcie? - zapytał i włączył silnik.

Ruszyli.

Odetchnęła z ulgą. Roman skupiony był teraz na

oblodzonej drodze i nie mógł dostrzec, że spłonęła

rumieńcem.

- W każdym razie do dzisiaj nie zdawałam sobie

z tego sprawy.

Udzieliwszy tej odpowiedzi, zajęła się wyglądaniem

przez okno.

Zima w te strony przychodzi wcześniej i gości

dłużej niż w innych hrabstwach. Kiedy samochód

sunął High Street, przede wszystkim rzucił się jej

w oczy przygnębiający wygląd przechodniów, okutanych

po czubek głowy.

W Londynie było zapewne cieplej. Przynajmniej

zawsze tak mówiły mapy pogodowe w telewizji.

Przez chwilę jechali w milczeniu. Nadarzała się

sposobność uporządkowania myśli.

Po zerwaniu z Derkiem podjęła mocne postanowienie

unikania mężczyzn. Derek udzielił jej zresztą bardzo

pożytecznej lekcji, z jakim partnerem ewentualnie

powinna się wiązać. Z kimś miłym, myślącym

i pozbawionym próżności, która zawsze idzie w parze

z urodą. Drażniło ją, że odnośnie do Ferrersa jej

zmysłowość sprzeciwia się jej woli. Kogoś takiego jak

Roman Ferrers należało unikać. I to nie tylko ze

względu na jego urodę, lecz również dlatego że był

zbyt mądry, zbyt władczy i zupełnie spoza jej

środowiska.

Rozprężyła się. W końcu jej zdolność logicznego

myślenia została nienaruszona i jak długo ją zachowa,

tak długo nie będzie niebezpieczeństwa, że spojrzy na

Romana innymi oczyma niż oczy reportera, który za

swą pracę pobiera zapłatę.

Opuścili miasteczko i w otwartym terenie pojechali

już z pełną szybkością.

- Ód jak dawna mieszka pani w tych stronach?

- Całe życie.

- Więc niezbyt długo.

Zacisnęła usta.

- Jeśli chce pan zaczynać wszystko od początku,

to równie dobrze możemy w tej chwili zawrócić.

- To miał być komplement. - Oderwał na chwilę

wzrok od asfaltowej wstęgi. - Kobiety raczej lubią

słuchać, kiedy się im mówi, jak młodo wyglądają.

- Muszą być w takim razie bardzo niepewne swego.

Nie wyobrażam sobie niczego gorszego od starzenia

się całkowicie wyzbytego wdzięku i pełnej akceptacji.

- Po raz pierwszy słyszę to z ust kobiety.

- Kobiety? - zapytała kpiąco. - Widzę, że wydoroś­

lałam, odkąd spotkaliśmy się wtedy w redakcji.

Wówczas, o ile pamiętam, byłam jeszcze dziewczyną.

- Czy uraziłem panią?

- Ależ skąd - skłamała. - Nie dbam o to, co pan

o mnie myśli.

- Dlaczego od razu taka najeżona? Stanowczo należy

panią poskromić. Dziwię się, że nikt w Padley nie wziął

się jeszcze do tego. A może ktoś taki się znalazł?

- Nie pana interes!

Jego pytanie przywołało przykre wspomnienie Derka.

Wcisnęła dłonie pod uda, żeby powstrzymać ich drżenie.

- Czy dotknąłem czegoś bolesnego?

Wydawał się być obdarzony niesamowitą zdolnością

czytania między wierszami i wyczuwania podtekstów,

co w rezultacie zbliżało go do sedna spraw.

- A może w pana przypadku ktoś taki istnieje?

Pytanie było z rzędu tych, co wprawiają w za­

kłopotanie.

- Och, tysiące kobiet. Jeżeli wierzyć tezom pani

artykułu. A jakie jest obecnie pani zdanie?

Rozmowa zaczęła schodzić na tematy zbyt osobiste.

Sammy nie miała zamiaru zajmować się intymnym

życiem Romana. Chciała spędzić te kilka tygodni

w roli reporterki i świadka, po czym cało i zdrowo

wrócić do Padley.

- Nie mam żadnego. Spodziewam się wyrobić je

sobie w odpowiednim czasie.

- Być może uda się pani.

Było coś dwuznacznego w tym wyrażeniu, coś, co

sprawiło, że poczuła falę gorąca ogarniającą ciało.

- I to jest właśnie ten powód, dla którego jadę.

A teraz proszę opowiedzieć mi o swojej pracy.

Chciałabym wiedzieć, czego mogę oczekiwać po

Londynie.

Praca. Temat bardzo bezpieczny. Nic, co mogłoby

niepokoić.

Roman, dzięki Bogu, chwycił haczyk. Rzeczowo

i zwięźle zaczął wyjaśniać, co robi.

Wystartował w drobnym biznesie, a kiedy już odniósł

szereg sukcesów, postanowił rozwinąć skrzydła. Teraz,

po dziesięciu latach, jego zyski płynęły z wielorakich

źródeł, włączając w to sieć hoteli, również tych za

granicą, oraz ostatni nabytek w postaci dochodowej

firmy farmaceutycznej na kontynencie.

Sammy pomyślała o swym artykule i niechętnie

przyznała w duchu, że faktycznie był on trochę zbyt

jednostronny. Zajęła się w nim wyłącznie postacią

z towarzyskich kolumn w dziennikach i jej najmniej

ciekawymi cechami, nie dostrzegając, że za tym wszyst­

kim krył się ktoś o nieprzeciętnych zdolnościach, kto

swoją ciężką pracą zbudował całe finansowe imperium.

Oczywiście, ten ktoś był kobieciarzem, ale była to

tylko cząstka jego osobowości.

Z zaskoczeniem stwierdziła, że dotarli już do

przedmieść Londynu. Włączyła uprzednio magnetofon

i do tego stopnia pochłonięta była słuchaniem, iż

podróż minęła błyskawicznie.

- Oto i jesteśmy - oświadczył. - Marzy pani zapewne

o rozprostowaniu kości. Jechaliśmy ponad trzy godziny.

- Nie czuję zmęczenia - wyznała szczerze. - Przyzwy­

czajona jestem do dużo mniejszych wozów. W moim

kochanym mini trzeba siedzieć trochę skulonym. Po

dziesięciu minutach jazdy człowiek o niczym innym nie

myśli, tylko o jak najszybszym wydostaniu się na

zewnątrz. Poza tym moje mini ma już około setki i nie

rokuję mu dłuższego żywota niż dalsze trzydzieści lat.

Roman roześmiał się i ich oczy spotkały się. Sammy

poczuła suchość w ustach i przyśpieszony rytm pulsu.

Jechali teraz bardzo wolno. Zatłoczone ulice Londynu

kontrastowały z otwartymi pustymi przestrzeniami

w Padley. Sammy pomyślała, że Catherine czułaby

się tu jak ryba w wodzie.

- Mieszkam w Hampstead. Niedaleko stąd.

Sammy nagle poczuła się niepewnie. Jego mieszkanie.

Wiedziała od początku, że będą mieszkać razem, lecz

nie poświęcała temu wiele uwagi. Ostatecznie mieściło

się to w dwustronnym układzie.

Obecnie perspektywa wspólnego przemieszkiwania

napełniła ją nieokreślonym niepokojem.

Kiedy zatrzymali się przed dużym domem w stylu

wiktoriańskim, ledwie powstrzymała się przed odruchem

paniki. Schowała magnetofon do torby i zanim zdążył

otworzyć drzwi po jej stronie, wyskoczyła z samochodu.

Żadnych przypadkowych dotknięć. Wytrącały ją

z równowagi. Lepiej przeciwdziałać faktom, które

zaskakują znienacka.

- Zajmuję dwa piętra - objaśnił otwierając drzwi

i wpuszczając ją pierwszą. - Górnego używam jako

sali gimnastycznej.

Kiedy poinformował ją wcześniej, że posiada

w Londynie mieszkanie, wyobraziła sobie coś o wiele

mniejszego. Nic dziwnego, że naigrawał się z jej

mieszkanka. W porównaniu z tym wyglądało jak

pudełko od zapałek.

Wnętrze, do którego weszli, urządzone było według

najwyższych standardów. Architekt zachował dawny

styl i atmosferę, ale usunął zatęchłość i starzyznę.

Idąc przez pokoje dostrzegła, że dywany są puszyste,

meble kuszą solidną staroswieckoscią, zaś obrazy na

ścianach wyglądają na oryginały.

Pierwsze piętro składało się z dużego salonu, jadalni,

gabinetu i kuchni, z której na pierwszy rzut oka nikt

jeszcze nie korzystał.

- Widzę, że rzadko pan tu gotuje.

Roman wzruszył ramionami.

- Brak czasu. Lunch jadam w pracy. Reszta...

Bywam czasami w restauracji. A pani?

Reszta?... Nie trzeba było wielkiej przenikliwości,

ażeby zgadnąć, co miał na myśli. Resztą były wieczory

z kobietami przy zastawionym stole w jakimś

ekskluzywnym lokalu.

- Ja też nie mam wiele czasu na gotowanie.

Zadowalam się sałatkami, owocami i kanapkami.

Stała tyłem do Romana, podziwiając malowidła,

nie zobaczyła więc uśmiechu, jaki zagościł w kącikach

jego ust.

Wstąpili na schody wysłane chodnikiem w kolorze

czerwonego wina. Drewniana balustrada błyszczała,

jak gdyby godzinę temu została powleczona politurą.

Sammy doszła do wniosku, że Roman musi mieć

gospodynię, która dba o porządek i czystość. Nie

potrafiła wyobrazić go sobie z odkurzaczem w ręku.

Sam pomysł był tak zabawny, iż wybuchnęła śmiechem.

- Czy to coś, z czego również mógłbym się pośmiać?

- Raczej nie. To coś bardzo osobistego.

- Czym mogłaby pani podzielić się z przyjacielem?

Sammy poczuła jego gorący oddech na karku

i przyspieszyła kroku.

- Powiedzmy, że tak - zgodziła się, bardziej by

porzucić temat, niż by rozmyślnie go zwodzić.

- A co to za człowiek?

Roman minął ją, otworzył drzwi jej sypialni

i równocześnie zagrodził ciałem przejście. Sammy

znów znalazła się pod działaniem jego zmysłowości.

- Kto?

- Pani przyjaciel. Co to za człowiek?

A zatem uparł się ciągnąć wątek i wszystko

wskazywało na to, że nie ustąpi, dopóki nie otrzyma

odpowiedzi.

Już miała na końcu języka, że nie ma żadnego

mężczyzny, który by na nią czekał, kiedy uświadomiła

sobie, iż tym samym odrzuci ostatnie pasy bezpieczeń­

stwa. Jeśli natomiast wyczaruje z wyobraźni jakiegoś

mężczyznę, sprawi tym samym, iż w jakimś sensie

będzie on istniał. To mogło nie tylko uspokoić owe

gwałtowne fale zmieszania i niepewności, które zalewały

ją, gdy spoglądała na Romana, lecz nadto zablokować

kolejne pytania natury osobistej.

- Całkiem zwyczajny człowiek. Średniego wzrostu,

o takich sobie brązowych włosach i niczym nie

wyróżniających się niebieskich oczach.

- Imponujący opis. Jutro usłyszę, że nazywa się

Smith.

- Drobna poprawka - odrzekła głosem ociekającym

słodyczą. - Jutro nic pan na ten temat nie usłyszy.

- Sądziłem, że większość dziewcząt lubi mówić

o swoich chłopcach.

- No cóż, jeśli już taki pan ciekaw, to pracuje on

w firmie komputerowej i zalicza się do tego bardziej

atrakcyjnego gatunku mężczyzn, przynajmniej moim

zdaniem.

W oczach Romana odbiło się zainteresowanie.

Zapewne próbuje wyobrazić sobie teraz ów szczególny

gatunek, pomyślała złośliwie.

- Naprawdę? W takim razie przepada pani za

przeciętniakami.

- Na to wygląda. - Popatrzyła wokół siebie. - Jaki

piękny dom.

Czuła sie winna z powodu tego kłamstewka

o przyjacielu. Upiększanie rzeczywistości nie leżało

w jej naturze.

- Też tak sądzę - zgodził się lakonicznie.

Oderwał się wreszcie od drzwi i położył jej walizkę

na dużym łóżku.

- Większy niż oczekiwałam - powiedziała pierwszą

rzecz, jaka jej przyszła do głowy. - Ile tu jest sypialni?

- Cztery.

- A łazienek?

- Jeśli tak bardzo chce pani poznać rozkład tego

domu, proszę go sobie zwiedzić. Służąca przyjdzie

zrobić nam kolację. Zobaczymy się wpół do ósmej.

Odwrócił się i wyszedł, zanim zdołała odpowiedzieć.

Przez chwilę patrzyła zdumiona na zamknięte drzwi,

lecz nagle poczuła ogólne wyczerpanie i usiadła na łóżku.

Rozległa sypialnia z podwójnym łóżkiem i wyku-

szowym oknem posiadała oddzielną łazienkę. Sammy

odkręciła kurek nad wanną, szczodrze dolewając

pieniącego się płynu do kąpieli, po czym przeszła się

wokół pokoju, zerknęła przez okno na starannie

utrzymany ogród na tyłach domu i przyjrzała się

baczniej pięknemu gobelinowi zdobiącemu jedną ze

ścian. Bogaty zbiór bezcennych przedmiotów stanowił

ornamentykę tego wnętrza.

Cały dom w niczym nie przypominał tego, czego

się spodziewała. Wyobrażała sobie Ferrersa w miesz-

kaniu urządzonym ultranowocześnie, zapchanym

elektroniką i meblami obitymi czarną skórą. Tymczasem

znajdowała się w czymś przytulnym i urządzonym ze

smakiem.

Wszystko tutaj świadczyło o zainteresowaniach

właściciela historią i kulturą. W związku z tym zadała

sobie pytanie, jak będzie wyglądać Thurston Manor?

Obraz grzmiącej dyskoteki i rozwrzeszczanych turys­

tycznych hord zaczął nie pasować do Romana. Ale

nigdy nie należy ufać pierwszemu wrażeniu. Szczególnie

jeśli chodzi o mężczyznę, który sposobem szarlatana

wyczarowuje swój urok z kapelusza.

Rozebrała się, weszła do wanny i pomyślała z kolei

o jego kobietach. Długonogich i wyrafinowanych

w swojej urodzie. Jaki był w łóżku z nimi? Jaki

mógłby być w łóżku z nią? Co czułaby, gdyby jego

ręce pieściły jej ciało, a zmysłowe gorące usta dotykały

jej ust?

Zmusiła się, ażeby myśleć o Derku Cairnsie. Był

przecież jej tarczą przeciwko głupim uwikłaniom się

w innych mężczyzn. Ale czy przeciw prawdopodobnemu

uwikłaniu się w Romana Ferrersa? Roman był równie

wytworny, jak ona przyziemna, i właściwie niepo­

wtarzalny.

W stosunkach z nim powinna być możliwie

najbardziej zawodowo rzeczowa, miła i powściągliwa.

Będzie kontrolować swój gwałtowny temperament

i powstrzymywać się od ironicznych uwag.

Kiedy później przebrała się do kolacji i podeszła do

lustra, miała okazję uśmiechnąć się do nowej osoby,

którą tak bardzo w tej chwili chciała się stać.

Roman czekał w jadalni. Ubrany był w spodnie od

najlepszego krawca i jedwabną koszulę. Ona zaś

miała na sobie dżinsy i ulubiony sweter.

Panna Shirley, służąca, obrzuciła Sammy nagannym

spojrzeniem, lecz nie popsuło to jej pogodnego nastroju.

Dawne wzorce postępowania zostawiła za sobą

i wszystko odtąd zdawało się takie proste. Uśmiechnęła

się promiennie do ściągniętych ust panny Shirley

i nawet do Romana, kiedy ten zaczął komentować jej

ubiór.

- Nie jestem przyzwyczajona do elegancji - wyjaśniła

miłym głosem. - Prawie zawsze nosiłam dżinsy. Są

wygodne i można po prostu uprać je w wodzie.

- Podobną teorię dołączyła pani do swojego waciaka.

Sammy poczuła, że jej słoneczny nastrój się ulatnia.

- Nie dysponuję nieograniczonymi sumami na stroje.

- Podejrzewam, że w przypadku posiadania tych

sum, wszystko i tak zostałoby po dawnemu.

- Doprawdy?

- Tak, ponieważ nie jest pani pewna swojej figury

i woli ją tuszować.

- Powiedziane to zostało jako obraza - ziarno

prawdy zawarte w uwadze Romana sprawiło, że się

zaczerwieniła - i tak też to przyjmuję. Wolę myśleć,

że mój ubiór jest przedłużeniem mojej osobowości.

Nie ubieram się dla mężczyzn.

- Mówi pani jak staroświecka nauczycielka.

- Być może nie widzę sensu czarowania pana.

Czuła się zraniona oskarżeniem Romana. Czy

rzeczywiście przypominała zmanierowaną nauczycielkę?

- Dlaczego?

- Ponieważ, przypomnę panu, jestem tutaj, aby

wykonać pewną robotę. Porozmawiajmy więc może

o rzeczach bardziej dla mnie przydatnych. Chociażby

o panu.

Panna Shirley wniosła główne danie. Sammy skupiła

się na jedzeniu, zauważając ze złością, że drżą jej ręce.

Znowu ją zdenerwował, znowu dręczył uwagami na

temat wyglądu.

- Proszę bardzo.

Pijąc wino odchylił lekko głowę.

- Zorientował mnie już pan w swoich obecnych

interesach, lecz proszę mi opowiedzieć teraz coś o swojej

przeszłości. Co pan porabiał, zanim zdecydował się

dojść do wielkich pieniędzy?

- A co to ma wspólnego z pani artykułem?

- Bardzo dużo - odrzekła szczerze zdumiona.

- Nie zgadzam się. Istotne jest, jaki jestem dzisiaj.

- Surowość znikła z jego twarzy. - Proszę więc pytać

mnie o dzień dzisiejszy.

- A jeśli chcę wiedzieć więcej?

- W takim razie - rzekł miękko - będzie pani

musiała przyznać się do braku szczęścia.

Najwyraźniej ostrzegał ją przed mieszaniem się

w jego prywatne życie. Miał zamiar ujawniać to

tylko, co uznał za konieczne, resztę trzymając za

nieprzeniknioną zasłoną.

- Proszę nie zapominać, że dziennikarze to dobrzy

detektywi i wyszperają każdy sekret.

Twarz Romana ściemniała.

- Proszę nie zapominać - rzekł głosem twardym

jak stal - że ludzie interesu nie zawsze grają fair.

Sammy jednak wiedziała, że wbrew temu, co właśnie

powiedział, Roman grał uczciwie, lecz to wcale nie

oznaczało, że nie grał ostro i bezlitośnie.

Żył przecież w bezlitosnym świecie pieniądza,

oddychał atmosferą tego świata. Będzie więc musiała

zadowalać się tym, co Roman dla niej wybierze.

Chyba że, pomyślała, zdoła nakłonić go do większej

otwartości.

ROZDZIAŁ TRZECI

Trzy następne dni upłynęły na działaniu. Sammy

odkryła u Romana niezwykłą umiejętność koncent­

rowania się na pracy. Stawiał przed sobą najwyższe

wymagania. Dotyczyło to również jego współpracow­

ników. I rzecz zastanawiająca, od najmłodszego

urzędnika po kierowników i dyrektorów, wszyscy

potrafili im sprostać. Sprężyną i motorem wszystkiego

był jednak Roman. Znał każdego z imienia, co

graniczyło wręcz z cudem. Na jego barkach, a ściślej

mówiąc, inteligencji i zdolnościach dyplomatycznych,

wznosiło się jego finansowe imperium.

Sammy nie rozstawała się z magnetofonem, na­

grywając wszystkie swoje rozmowy z pracownikami

imperium Ferrersa. Aż w końcu praktyka ta straciła

swój sens. Wszyscy śpiewali na jedną nutę. Roman

był dobry i wspaniałomyślny dla podwładnych,

jakkolwiek z całą surowością traktował ich błędy.

Kiedy wspomniała przy obiedzie, że jest już trochę

znudzona tymi pieniami pochwalnymi, odchylił się na

krześle, założył splecione ręce za głowę i rzekł

rozbawiony:

- A czego oczekiwałaś? W biurach znajdują się"

instrumenty tortur na wypadek, gdyby ktoś zgrzeszył

lenistwem lub niekompetencją.

Po drugiej stronie stołu siedział bez wątpienia ktoś,

kto wiedział, czego chce od życia, i zdecydowany był

to osiągnąć. Gdzie jednak tkwiły korzenie tych jego

ambicji?

Odłożyła nóż i widelec i weszła w rolę dziennikarki.

- Jak zdołałeś zdobyć takie poważanie w świecie

biznesu? - Starała się pytać w konwencji towarzyskiej

rozmowy, nie zaś jak dociekliwy sędzia śledczy. - Sądzę,

że jako stary...

- To bardzo miłe z twojej strony. Mam trzy­

dzieści sześć lat, które tobie pewnie wydają się

starością.

- Oczywiście, że nie!

- Nie? Powtarzałaś niejednokrotnie, że nie jesteś

już dziewczyną, lecz mnie traktujesz, jakbym nigdy

nie był chłopcem.

- Bzdura!

- Czy tak? A co wiesz o mężczyznach?

- Wiem, że...

Zawahała się. Czy Derek Cairns był mężczyzną?

Był żonaty, lecz wcale nie przestał być chłopcem,

Piotrusiem Panem, który nigdy nie opanował sztuki

dorastania.

Naprzeciw niej siedział natomiast ktoś całkiem

inny, niebezpieczny tygrys, który patrzył teraz na nią

z chłodnym namysłem.

- Co wiesz o nich, Sammy?

- Wiem tyle, że z talentem zbaczamy z tematu. Nie

jestem tutaj, by być przez ciebie przepytywaną,

a najmniej w sposób, który sprawia, że czuję się jak

dziwaczny przybysz z Marsa. Jeśli więc pozwolisz, to

ja będę zadawała pytania.

- Tak jest, proszę pani.

Zasalutował i wstał od stołu.

Przełykając irytację Sammy udała się za nim do

salonu. Dlaczego musiał zawsze udaremniać jej próby

zachowania duchowej równowagi?

Panna Shirley podała kawę.

- Odkryłaś więc, że nie jestem ludojadem. Pierwszy

krok ku twemu odkłamującemu artykułowi.

- A pozostał jeszcze cały kilometr. Na przykład:

wszystkie gazetowe wzmianki na twój temat mówią

o ogromnej liczbie kobiet w twoim życiu. Dlaczego?

- To ty mi powiedz. Nigdy nie mogłem pojąć,

dlaczego gazety czują się zobowiązane do drukowania

wszystkich tych szczegółów z prywatnego życia. To

przecież takie zbędne.

- Nie chodzi mi o kwestię zagrożenia prywatności

przez prasę.

- A o co?

- O te wszystkie kobiety.

- Znam takie powiedzonko: w różnorodności smak

życia. Z jakiegoś powodu kobiety garną się do mnie.

- Z jakiegoś powodu? Cóż za bezmiar fałszywej

skromności.

Dopiero powiedziawszy to uświadomiła sobie

znaczenie swoich słów. Uśmieszek Romana napełnił

ją zgrozą.

- Ty również uważasz mnie za pociągającego

mężczyznę. Czyż nie tak, Sammy?

- Jedynie obiektywnie.

Sparzyła usta gorącą kawą.

- Czy jestem równie atrakcyjny jak twój przyjaciel?

Sammy puściła to mimo uszu.

- Dlaczego dotąd się nie ożeniłeś? - spytała

bezceremonialnie.

- Ponieważ - odparł z ostrzegawczym uśmiechem

- nie widziałem sensu. Moja praca zbyt mnie pochłania,

abym miał czas na spełnianie żądań jakiejś tam kobietki.

- A czy te twoje kobietki wiedzą to, kiedy nawiązują

z tobą znajomość?

- Oczywiście.

Błysk w jego oczach powiedział jej, że stąpa po

cienkim lodzie. Prawdziwe wyzwanie dla rasowego

dziennikarza. Sammy uznała, że jeśli będzie posuwać

się dostatecznie ostrożnie, uniknie wypadku i kto wie,

ile fascynujących rzeczy wydobędzie z Romana.

[

- A jednak śpią z tobą - podtrzymywała temat.

- Zdumiewające.

- Dlaczego? A czy ty wzbraniałabyś się?

W salonie zaległa głęboka cisza. Czy były to zaloty,

zapytywała samą siebie Sammy, czy też żarty z niej?

Skłaniała się ku tej ostatniej ewentualności.

- Tak - powiedziała sztywno. - Jestem pewna, że tak.

- I znów wychodzi z ciebie nauczycielka. Wy­

glądasz w tej chwili jak znieważona personifikacja

pruderii.

- Będę ci wdzięczna, jeśli zachowasz tego typu

uwagi dla siebie. Być może jestem pruderyjna, lecz

wiem przynajmniej, że nigdy nie wystawiłabym na

szwank własnej godności bieganiem za mężczyzną,

który myśli, że kobiety są tylko zabawkami i nie

zasługują na poważne traktowanie.

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, która Sammy

wydała się wiecznością. Z kuchni dobiegały odgłosy

dyskretnej krzątaniny panny Shirley.

- Siedź spokojnie i nie wyciągaj zbyt pochopnych

wniosków - rzekł rozkazująco. - Czy nie jest to

zresztą pierwsza zasada kodeksu dziennikarza?

Lecz na odpowiedź już nie dał jej czasu, gdyż zaraz

przeszedł do innego tematu. Chodziło o plany na

dzień jutrzejszy i o spotkanie z działaczami związku

zawodowego. Teraz bez reszty był na tym skoncent­

rowany, zapomniawszy jak gdyby o niedawnym

gorącym sporze.

- Nie wiedziałam, że w twoich przedsiębiorstwach

są związki zawodowe.

- Nie ma, ale rozważam możliwość zainwestowania

w zakłady produkcyjne blisko Solihull. Znaleźli się

w finansowych tarapatach i są do przejęcia. Zdecydował­

bym się jednak na to, pod warunkiem że udałoby mi

się podporządkować związki zawodowe. - Jego głos

stwardniał. - Obecny zarząd miał z nimi masę kłopotów.

Jeśli przejmę fabrykę, kłopoty te muszą się skończyć.

Jest kilka spraw, których nie mogę tolerować.

Była w nim jakaś bezwzględność, która wykluczała

kompromis.

- Ciebie naprawdę można się przestraszyć - zau­

ważyła pół żartem, pół serio.

- Doprawdy? - W tej chwili stał tyłem do światła

i w cieniu jego twarz wydawała się aż złowieszcza

w swej surowości. - Świat interesów nie jest areną dla

słabych. Tym bardziej jeżeli chce się odnieść sukces.

Wymagane są wówczas zręczność, rozwaga i umiejętność

skupienia się na jednym celu.

- I ty posiadasz wszystkie te cechy.

- Pragnę sukcesu.

- Dlaczego sukces znaczy dla ciebie tak wiele?

Miała poczucie, że znajduje się na progu jakiegoś

sensacyjnego odkrycia, choć nie wiedziała jeszcze,

jakiego.

Ale sposobność umknęła. Namiętność znikła z twarzy

Romana, a na jej miejsce pojawił się podszyty kpiną

chłód. Posunęła się za daleko i to go zmusiło do

wycofania.

- Koniec końców będziemy musieli wyruszyć

jutro bardzo wcześnie - stwierdził i uśmiechnął

się do niej w taki sposób, że się zaczerwieniła.

- Ciekaw jestem, jaka będzie twoja ocena tej

fabryki.

Skłamałaby, gdyby wyparła się przyjemności, jaką

w tej chwili odczuła. Oczekiwał jej zdania! Był to

komplement, pierwszy tego rodzaju w jej życiu.

Zabawne, co ten człowiek potrafił z nią wyczyniać.

Zabawne i niebezpieczne.

Następnego dnia rankiem Sammy włożyła swój

najlepszy kostium z kremową jedwabną bluzką,

wyszczotkowała do połysku włosy i poświęciła sporo

czasu na staranny makijaż.

Kiedy spojrzała w lustro na końcowy efekt, mogła

go tylko z satysfakcją zaakceptować.

Roman czekał przy stole w jadalni, z kawą w jednej

ręce, a „Financial Times" w drugiej.

Uniósł głowę i zrobił sceptyczną minę.

- Czy nie sądzisz, że odstawiłaś się jak na przyjęcie?

- Odstawiłam się?

- Mmmm. Chcę powiedzieć, że nie wybieramy się

na herbatkę do Królowej. To jest po prostu zakład

produkcyjny. Czy masz pojęcie, jak coś takiego wygląda?

Wierz mi, nie zobaczysz tam ani mebli w stylu

chippendale, ani chińskiej porcelany. Bardziej już

zwykłe kubki i kalendarze z gołymi dziewczętami na

ścianach. Zobaczą cię i będą chować ręce za plecami,

abyś nie zauważyła ich brudnych paznokci.

Roześmiał się, a Sammy miała wielką ochotę go

kopnąć.

- Doprawdy, bardzo śmieszne. Innymi słowy, chcesz,

abym się przebrała.

- Innymi słowy - potwierdził, nie przestając się śmiać.

- Dobra! - warknęła. - Ale nie wiń mnie, jeśli się

spóźnimy.

Kiedy z powrotem znalazła się w swojej sypialni,

zaczęła wściekle zrzucać z siebie poszczególne części

garderoby, aż pozostała tylko w staniku i majteczkach.

Otworzyła szafę i grzebiąc w niej w poszukiwaniu

czegoś bardziej stosownego, natrafiła w końcu na

starą kraciastą spódnicę i spłowiały zielony sweter.

Nie usłyszała pukania do drzwi, które w pośpiechu

zostawiła uchylone.

Po prostu nagle ujrzała go w pokoju. Patrzył na

nią, jak gdyby widział ją po raz pierwszy.

Nie mogła wydusić z siebie słowa. Stała bez ruchu

kompletnie oszłomiona.

Roman podszedł do niej. Poczuła jego bliskość

i zaraz potem jego palec przesuwający się od obojczyka

po miękkim wzniesieniu piersi aż do nabrzmiałej

i stwardniałej brodawki pod cienkim materiałem

biustonosza.

Zniewoliła ją wielka słabość, lecz otrzeźwiła groza.

Trzęsącymi się rękami i wciąż patrząc w ziemię, aby

łzy upokorzenia nie trysnęły z oczu, wciągnęła swój

spłowiały sweter.

- Wynoś się z mego pokoju.

On jednak ujął ją pod brodę i sprawił, że spojrzała

na niego. Oddychał szybko, jedyny znak utraty

panowania nad sobą.

- Nie ma potrzeby się krępować. Takie rzeczy się

zdarzają. Drzwi były otwarte, z czego wywnioskowałem,

że przebrałaś się i zaraz wychodzisz. Nie słyszałaś

mojego pukania?

Zamiast odpowiedzieć, Sammy uniosła rękę i wy­

mierzyła mu policzek.

- Wynoś się!

- Postępujesz jak dziecko. - Chwycił ją za przegub

dłoni i przycisnął do swoich piersi. - W porządku,

straciłem panowanie nad sobą i dotknąłem cię.

Ale przecież nie zgwałciłem! Więc, na miłość boską,

uspokój się.

Sammy szarpnięciem uwolniła rękę.

- Jak śmiesz traktować mnie, jakbym była wyzbyta

wszelkich zasad! Czy wydaje ci się, że każda kobieta

umiera z ochoty, abyś jej dotknął?

- Twoje ciało powiedziało mi zupełnie co innego!

Jego słowa były jak smagnięcie biczem po twarzy.

Zabolały niemal fizycznie. Jakkolwiek głośno by im

zaprzeczała, Roman miał rację. Kiedy jej dotykał,

poczuła przypływ osobliwego podniecenia, przemożną

potrzebę całkowitego oddania mu się.

- Wynoś się!

Tym razem posłuchał i szybko wyszedł z pokoju,

a ona w pośpiechu włożyła spódnicę.

Och, gdybyż mogła zawrócić czas i odwołać swoje

słowa, gesty, miny! Dlaczego tak właśnie się zachowała?

Powinna była raczej na jego pomyłkę zareagować

rozbawieniem, a wówczas opuściłby pokój z grzecznym

„przepraszam". Widział już przecież niejedną rozebraną

kobietę i to rozebraną kompletnie, a nie - jak ona

- tylko połowicznie.

Dotknięcie Romana przepaliło jej biustonosz niczym

ogień.

Nigdy nie doświadczyła tego z Derkiem. Myślała

teraz o nim jako o śmiesznej młodzieńczej przygodzie.

Roman czekał w samochodzie. Kiedy wsiadła, włączył

radio, ale natychmiast przerwał monotonne bredzenie.

Jechali milcząc.

Nieznośna cisza. Taką ciszę pragnie się wypełnić

słowami. Ale Sammy wiedziała, że tego nie zrobi.

Roman zresztą sprawiał wrażenie, jakby zapomniał

już o dopiero co zaszłym incydencie i myślał tylko

o czekającym go spotkaniu.

Po raz kolejny musiała przyznać w duchu, że był

niebezpiecznie pociągający. Oczywiście, gustował

w kobietach, które dopełniały go. Dowcipnych,

dbających o swój wygląd nowoczesnych kobietach,

które nie zamieniały się w kawał lodu, kiedy dotykał

ich mężczyzna.

Uświadomienie sobie tego sprawiało ból, ale Sammy

byłaby skończonym głuptasem, gdyby nie dopuszczała

do siebie myśli, że zbliżył się do niej pchnięty bardziej

ciekawością niż czymkolwiek innym.

Pożądanie można było wykluczyć. Przynajmniej

z jego strony. Bo jeśli o nią chodzi, to niewątpliwie

nie doceniała wpływu, jaki na nią wywierał.

Pragnienia, jakie wzbudziło jego dotknięcie, zaskoczy­

ły ją i zawstydziły. Teraz przede wszystkim należało

uważać, by tego rodzaju sytuacja nie powtórzyła się.

Zacisnęła wargi i zaczęła zwracać większą uwagę

na otoczenie. Tablice informowały, że zbliżają się już

do Solihull. Przyjęła to z ulgą.

Zanim ich jaguar zatrzymał się na parkingu przed

kompleksem fabrycznym, uspokoiła się już na tyle,

by zadać Romanowi kilka sensownych pytań doty­

czących przedsiębiorstwa.

Dyrekcja czekała już na nich i od razu, pomijając

towarzyskie wstępy, obie strony przeszły do rzeczy.

Zjawili się przedstawiciele robotników, a kobieta

o surowej twarzy z włosami upiętymi w ciasny kok

usiadła z notatnikiem w ręku, gotowa spisywać protokół

zebrania.

Sammy śledziła negocjacje z rosnącą fascynacją.

Dyrekcja przedstawiła techniczne dane zakładu. Roman

słuchał w milczeniu, od czasu do czasu wtrącając

pytania, które świadczyły o jego lepszej znajomości

rzeczy, niż Sammy mogła się spodziewać.

W zwięzłej wypowiedzi zarysował swoje plany

związane z fabryką, po czym przeszedł do drażliwego

problemu stosunków z załogą.

Nastąpiła krótka, pełna napięcia pauza, po której

wojowniczo włączyli się związkowcy. Sammy miała

wrażenie, że tylko przez wzgląd na dwie obecne

w pokoju kobiety ich język nie jest bardziej soczysty,

treściwy i barwny.

Poczuła gniew, kiedy zaczęli grozić strajkiem,

lekceważąc dość jasne ostrzeżenia, że strajk spowoduje

natychmiastowe zamknięcie fabryki.

Roman pochylił się do przodu, bez reszty skupiony

na argumentach partnerów negocjacji.

Dlaczego, zadawała sobie pytanie, nie przeciwstawia

im swoich własnych?

Kiedy jeden ze związkowców walnął pięścią w stół

i zadeklarował gotowość opuszczenia wraz z towa­

rzyszami tego zebrania, Sammy zerwała się i krzyknęła

podniesionym głosem:

- Świetnie! Tylko co z tymi ludźmi, których interesów

podjął się pan bronić? Co się z nimi stanie, jeśli

fabryka zostanie zamknięta, ponieważ pan okazał się

zbyt uparty i całkowicie głuchy na głos rozsądku? Co

stanie się z ich rodzinami? O ile w ogóle to pana

cokolwiek obchodzi...

Zapadła kompletna cisza. Nawet protokólantka

przestała notować i siedziała teraz z piórem zawieszonym

w powietrzu i ustami półotwartymi ze zdumienia.

Sammy nie śmiała nawet rozejrzeć się po twarzach.

Cisza powiedziała jej, że reakcja innych na jej wystąpienie

jest identyczna.

W końcu chłodny, spokojny głos Romana przerwał

tę ciszę, która stawała się już nie do zniesienia.

Związkowcy słuchali. Najpierw tylko słuchali, a potem

zaczęli potakiwać głowami. Sammy z ulgą uświadomiła

sobie, że chwieją się w swym stanowisku, idą na

ustępstwa.

- Rozważymy to, panie Ferrers - powiedział jeden

z nich, gdy gotowali się do odejścia.

Tak czy inaczej, była to zawoalowana forma

akceptacji i po raz pierwszy w trakcie tego spotkania

Roman pozwolił sobie na uśmiech.

Pojawiły się drinki, kanapki i herbata, czym dyrekcja

milcząco potwierdziła sukces. Sammy już więcej nie

odezwała się. Roman zupełnie jej nie zuważał. Lecz

kiedy znaleźli się w samochodzie, odwrócił się ku niej

i ryknął:

- Co, u diabła, cię opętało? Mogłaś zaprzepaścić

wszystkie starania! Czy sądziłaś, że twój wrzask rozwiąże

cokolwiek?

- Przepraszam - powiedziała potulnie. - Naprawdę,

bardzo przepraszam.

Jego gniewne słowa zraniły ją boleśnie.

- Nie życzę sobie, abyś traciła głowę podczas ważnych

rozmów - kontynuował szorstko.

Sammy zgodziła się z żałosną miną.

- I albo będziesz trzymała się w karbach, albo

wsiądziesz w pierwszy pociąg do Padley.

- Wspaniale! - Podniosła głos. - Być może tak

właśnie powinnam uczynić.

Niewidzącymi oczami wpatrywała się w krajobraz

za szybą samochodu. Nigdy jeszcze nie czuła się tak

paskudnie. Powstrzymywała łzy, które jednak w końcu

popłynęły.

W panice zaczęła szukać w torebce jakiejś chusteczki,

ale ze względu na panujący tam bałagan bez rezultatu.

Roman odwrócił się ku niej i rzekł coś nie­

zrozumiałego. Potem zjechał na pobocze i zgasił silnik:

- Płaczesz - stwierdził i obrzucił ją bezradnym

spojrzeniem. - Tu jest chusteczka, na miłość boską!

Wielkie nieba, pomyślała, Roman ma trudności ze

znalezieniem słów. Nigdy by nie uwierzyła, że potrafi

się jąkać.

Dramatycznie wytarła nos w ofiarowaną chusteczkę.

Kusiło ją, aby wycisnąć z siebie jeszcze kilka łez, lecz

równoczesna pokusa uśmiechu czyniła to niemożliwym.

W sumie spuściła tylko oczy ze smutnym wyrazem

twarzy.

- Czego właściwie oczekiwałaś? - Roman przeszedł

na defensywny ton. - Nie powinnaś była tam tak

eksplodować. A ja, oczywiście, musiałem coś powiedzieć.

- Oczywiście - zgodziła się Sammy.

- No, tak. - Bębnił palcami po kierwonicy. - I nie

możesz winić mnie za to, że wpadłem w gniew.

- Nie winię cię.

- To dobrze, bardzo dobrze. - Utkwił w niej

wzrok i dodał jakby niechętnie: - Jeśli ma być to dla

ciebie jakimś pocieszeniem, to mimo wszystko coś

osiągnęłaś tą swoją tyradą. Mianowicie przywołałaś

tych dwóch do porządku, i w jakimś sensie zaciekawiłaś.

Miałem wrażenie, iż są gotowi perorować do skończenia

świata. A ty pomieszałaś im szyki. Wprawdzie nie

było to w moim stylu, lecz czasami warto huknąć

i grzmotnąć, by przykuć czyjąć uwagę.

- Czy nie mówisz tego wszystkiego po to tylko, by

poprawić mi humor?

- Jesteś niemożliwa.

I zanim się zorientowała, pogłaskał ją po policzku.

Żar palców sparzył jej skórę.

Niemal nie miała odwagi odetchnąć, by nie zniweczyć

tej ulotnej chwili. Ty skończona idiotko, rzekła w końcu

do siebie i natychmiast zaśmiała się przerywanym

śmiechem.

- Masz rację, wszyscy o mnie tak mówią.

Roman również się zaśmiał, lecz w jego śmiechu

przebijało zakłopotanie tym szczególnym napięciem,

jakie powstało między nimi. Wreszcie przekręcił kluczyk

w stacyjce i ruszyli.

- A co myślisz o samym przedsiębiorstwie? - zapytał,

gdy wjechali na autostradę i mógł częściowo rozluźnić

uwagę.

- Wygląda obiecująco - odrzekła ważąc każde

słowo - szczególnie teraz, kiedy zmusiłeś związki do

respektowania twego stanowiska. Gdzież, u licha,

nauczyłeś się tej całej dyplomacji?

- A nie wydaje ci się, że niektórzy ludzie po prostu

rodzą się chłodni i opanowani?

- Nie - odparła z przekonaniem. - Zawsze byłam

zdania, że tak zwani spokojni ludzie trzymają swe

namiętności na wodzy.

- W takim razie według ciebie i ja mam namiętny

temperament?

Zastanowiła się, czy jego pytanie należało brać

poważnie.

- Tak właśnie uważam, i to prawdopodobnie

temperament prawdziwego dzikusa. Z tym że nie

pozwalasz mu się ujawniać.

- Więc jestem nadzorcą niewolników, kobieciarzem,

a na dodatek potencjalnym maniakalnym mordercą.

- Coś w tym rodzaju - zaśmiała się.

Lubiła, kiedy wpadał w taki właśnie nastrój

i przekomarzał się z nią. Poza tym nie zapomniała

jeszcze dotknięcia dłoni gładzącej jej policzek.

Wjeżdżali do zatłoczonego Londynu. Sammy

uświadomiła sobie z pewnym niepokojem, jak bardzo

przyzwyczaiła się do tego miasta, a jeszcze bardziej

do domu Romana. Polubiła grube dywany w pokojach

i wszystkie te piękne przedmioty, które stanowiły

o atmosferze wnętrza i kierowały jej myśli ku ich

właścicielowi. Kiedy dla odmiany pomyślała o swoim

mieszkaniu, miała przelotną wizję czegoś bardzo

ciasnego, w czym w tej chwili przebywał Robbie.

Telefonowała codziennie do Catherine, aby upewnić

się, że siostra nie zapomniała go nakarmić.

Teraz więc, kiedy znaleźli się wreszcie w domu,

podeszła natychmiast do aparatu i wykręciła numer.

Roman przygotowywał drinki.

- Jak miewa się Robbie? - zapytała, gdy tylko

usłyszała głos Catherine.

Siostra zaczęła się rozwodzić o ogromnych porcjach

jedzenia, które codziennie pochłania kot i które, była

przeświadczona, wystarczyłyby do nakarmienia za­

głodzonego słonia. Następnie przerzuciła się na swój

ostatni romans.

- Cath - przerwała Sammy, gdy wreszcie doczekała

się pierwszej luki w strumieniu słów - nie mogę

spędzić przy aparacie całej nocy. Czy masz mi coś

jeszcze do powiedzenia?

Była już gotowa odłożyć słuchawkę, gdy Catherine

zawołała:

- Ależ tak! Derek próbował skontaktować się z tobą.

- Co? - wykrzyknęła Sammy, by natychmiast ściszyć

głos do szeptu. - Derek?

Usunęła Derka w głęboką przeszłość jako za­

wstydzającą pomyłkę swego życia i nie miała ochoty

oglądać go nigdy więcej.

- Oczywiście nie powiedziałaś mu, gdzie jestem?

Poczuła wielką ulgę, gdy otrzymała zapewnienie

Cath, iż ani jej to było w głowie.

Zbliżył się Roman, więc zakończyła normalnym

głosem:

- To dobrze. Odezwę się pojutrze. Powiedz rodzicom,

że ich kocham.

Gdy rozłączyły się, stała jeszcze przez chwilę przy

aparacie roztrząsając ostatnią złą wiadomość.

- Czy wszystko w porządku? - zapytał.

- Oczywiście. Dlaczego zresztą miałoby być inaczej?

•

Tym razem jednak wybieg nie udał się. Kiedy

przeszli do salonu, Roman przysiadł na poręczy jej

fotela i rzekł rozciągając samogłoski:

- A zatem pan Przeciętniak ma na imię Derek,

czyż nie tak?

Spojrzała zdumiona. Miała umysł zbyt zatłoczony

różnymi myślami, by wdawać się w gorączkową obronę

kogoś, kto nawet nie istniał.

- Nie musisz odpowiadać. Wyraz twojej twarzy jest aż

nadto wymowny. Ale pamiętaj, że jesteś tutaj w określo­

nym celu. Nie życzę sobie, by po moim domu kręcił się

twój kochanek. Zarezerwuj go sobie na noc we własnej

sypialni, i dopóki zadanie, którego się podjęłaś, nie będzie

wykonane, będziesz musiała obywać się bez seksu.

Sammy zbladła. Roman posunął się za daleko

i niemal znienawidziła go za to, jakkolwiek sama

wpędziła się niemądrym gadaniem w tę sytuację

i zabrakło jej przezorności, by wydobyć się z niej, gdy

była jeszcze na to szansa.

Dobrze chociaż, że Roman nie wie, co ona naprawdę

czuje, ilekroć on zbliża się do niej. Przynajmniej do

tego przydał się wyimaginowany kochanek.

- Dzięki za ostrzeżenie.

Jej oczy pociemniały. Poderwała się z fotela. Każdy

metr dalej od Romana gwarantował swobodniejszy

oddech.

Roman też wstał i podszedł do okna, po czym

wpatrzył się w ciemność nocy.

Nie widziała jego twarzy, nie zgadywała jego myśli.

Jednak ani przez chwilę nie miała wątpliwości, że

gdyby Roman chciał, sprowadziłby sobie kobietę do

łóżka. Był właścicielem tego domu i przysługiwały

mu prawa właściciela.

Co było dobre dla niego, nie było dobre dla niej.

Czekała, aż przerwie grobową ciszę, szybko jednak

zorientowała się, że nie może na to liczyć.

Bez słowa opuściła pokój i pobiegła do swojego

bezpiecznego, pustego łóżka.

ROZDZIAŁ CZWARTY

W czwartek Sammy poruszona została wiadomością,

że na weekend wybierają się do Padley. Czekało kilka

spraw, których Roman miał dopilnować w Thurston

Manor.

Przypomniała sobie o pogłoskach, które zapowiadały

bliską przemianę posiadłości w hotel dla bogaczy.

- Spraw? A jakiego rodzaju to sprawy? - zapytała,

tknięta niepokojem.

- A jakiego rodzaju sprawy zaprzątają ludzi, którzy

właśnie nabyli jakąś nieruchomość? - zapytał ironicznie.

- Jeśli chcesz wiedzieć, po Padley krążyły pogłoski,

że planujesz przekształcić Thurston Manor w... w hotel.

Wreszcie wyrzuciła to z siebie. Obserwowała go

czekając na jakieś oznaki zdenerwowania, a zobaczyła,

że odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem.

A im dłużej się śmiał, tym większą miała ochotę

roztrzaskać na jego głowie filiżankę razem ze spodecz-

kiem.

- Cieszy mnie, że czujesz się tym tak ubawiony.

Lecz szczerze mówiąc, nie ma nic mniej zabawnego,

niż patrzeć, jak klejnot miejscowej tradycji i kultury

zmienia się w pensjonat dla ludzi z furą pieniędzy

i ziarnkiem rozumu.

Teraz wręcz zanosił się od śmiechu.

- Pensjonat! - parsknął.

- Tak, pensjonat. Z identycznymi rycinami w po­

kojach i lekcjami konnej jazdy dla bardzo odważ­

nych.

Stopniowo uspokajał się.

- Jesteś cudowna - powiedział. - Nikt jeszcze mnie

tak nie rozśmieszył. Jak zwykle, rzucasz się na oślep.

Czy nigdy nie liczysz do dziesięciu, kiedy przyjmujesz

te swoje wspaniałe hipotezy?

- Czy nigdy - złośliwie odwróciła pytanie - nie liczysz

do dziesięciu, aby ułatwić sobie bycie miłym i grzecznym?

- Ciekawe, lecz do momentu, kiedy cię spotkałem,

nikt mi nie zarzucił nieuprzejmości.

- Tak, bardzo ciekawe, lecz nie odpowiedziałeś

jeszcze na moje pytanie, z jakimi zamiarami nosisz się

wobec posiadłości?

- Na pewno nie chcesz pogalopować na górę

i przynieść swojego magnetofonu, by zarejestrować

każde moje słowo?

Pogalopować? Nie chciała być czworonożnym

zwierzęciem. Wolała, by myślał o niej jak o kobiecie,

która porusza się z gracją i wdziękiem.

- Po prostu odpowiedz na moje pytanie.

- Rozkaz, kapitanie! - zasalutował żartobliwie.

- Część z tego, co słyszałaś, jest prawdą, lecz całość

nie jest tak straszliwa. Pewne przeróbki będą zrobione

i dwór, owszem, będzie czymś w rodzaju hotelu, ale

jedynie przez część roku i nie z przeznaczeniem dla

ludzi - jak ty to powiedziałaś? - z furą pieniędzy

i ziarnkiem rozumu.

- Doprawdy? A jak chcesz weryfikować swoich

gości? Prosić ich o wypełnienie formularza i potem

decydować, którzy z nich są pożądani, a którym

należy odmówić prawa wstępu?

- Znowu zaczynasz się rozpędzać.

- W takim razie przepraszam - rzekła z rozmyślnym

chłodem - ale właśnie powiedziałeś mi, że dwór tak

czy inaczej przemieni się w hotel, i oczekujesz, że

będę grzecznie tu sobie siedziała i zadawała wyważone

i uprzejme pytania.

W nagłym porywie wstała i zbliżyła się do Romana,

zdając sobie sprawę z niebezpieczeństw związanych

z tą bliskością.

- Prawdę mówiąc, oczekuję tego.

- Przyjmij zatem, że te wszystkie wyważone pytania

zostały już zadane!

Posiadłość co roku na jeden miesiąc będzie zamieniała

się w ośrodek wakacyjny dla dzieci, które inaczej nie

mogłyby nigdzie wyjechać. Tych znajdujących się

w ciężkiej sytuacji materialnej. I uwierz mi, nie będą

żłopać piwa w miejscowych pubach i nie będą dla

Padley żadnym utrapieniem. Zadowolona?

W głębokiej ciszy, jaka zapanowała, Sammy słyszała

jedynie pulsowanie krwi w skroniach.

- Co za niespodzianka widzieć się oniemiałą. Może

powinienem zaskakiwać cię częściej?

Powędrował oczyma po jej sylwetce z góry do dołu

i znowu w kierunku twarzy.

Nagle zapragnęła dotknąć jego ciała, poczuć ciepło

skóry. Pragnienie było tak przemożne, że niemal

omdlała.

Patrząc gdzieś w bok, powiedziała cicho:

- Lepiej zacznę się pakować.

Musiała jak najszybciej opuścić ten pokój, uciec od

przytłaczającego działania obecności Romana.

Spakowała się dopiero następnego dnia rano. Nie

zabrało jej to zresztą wiele czasu. Wrzuciła kilka

szmatek do torby podróżnej i, wesoła jak ptaszek,

dołączyła do Romana, czekającego już w samochodzie.

- Czy to wszystko, co wzięłaś? - Wskazał oczyma

na jej skromny bagaż.

- Wyjeżdżamy tylko na trzy dni i to mi w zupełności

wystarczy.

Umieściła torbę przy nogach.

- Przypuszczam - zauważył, kiedy już ruszyli - że

swoje najmodniejsze łaszki zostawiłaś w Padley. Chcę

powiedzieć, że czasami będziesz potrzebowała czegoś

seksownego i ponętnego na spotkanie z kochankiem.

Bądź co bądź, nie widziałaś się z nim od dwóch tygodni.

Seksownego i ponętnego? Miał ją widocznie za

pustą idiotkę. Nie o to bowiem chodziło, że nie było

żadnego kochanka, lecz nawet gdyby ktoś taki istniał,

nie wtłaczałaby przecież siebie w żadną kusą i przyciasną

sukienkę, by tylko go zadowolić.

- Typowo męska uwaga. Bo czy ty zakładasz

seksowne i ponętne ubrania, gdy idziesz na spotkanie

z kobietą?

Roześmiał się ze szczerym rozbawieniem.

- Ciało mężczyzny, w odróżnieniu od kobiecego,

nie nadaje się do takich praktyk.

Sammy powstrzymała się od komentarzy. Pomyślała,

że Romanowi udaje się być seksownym właśnie w swych

surowych w stylu garniturach, które uwydatniały

szerokość jego ramion i długość nóg.

- Zresztą nie mogę wyobrazić sobie ciebie w czymś

seksownym - dorzucił.

- Dzięki za komplement.

- I czy w ogóle masz coś takiego? Jakąś, powiedzmy,

wystrzałową czarną sukienkę?

Sammy niespokojnie poruszyła się na swoim

siedzeniu. Nie miała niczego takiego, lecz równocześnie

nie zamierzała przyznawać się do tego przed Romanem.

- Owszem, mam - odrzekła chłodno.

- Naprawdę?

- Tak, naprawdę. A ściślej mówiąc, kilka. - Widząc

zaś niedowierzanie w jego oczach, dodała: - Gdybym

to ja prowadziła samochód, patrzyłabym na drogę.

Na tym odcinku wydarzyły się wczoraj dwa wypadki.

- W takim razie może zabierzesz jedną z nich do

Londynu - kontynuował temat, ignorując jej ostrzeżenie.

- Zaproszeni jesteśmy na przyjęcie, więc będziesz

potrzebowała czegoś eleganckiego.

- Jakie przyjęcie?

- Wyłącznie towarzyska impreza, którą organizuje

Yvonne Ridley, modelka. Mogłaś już zresztą słyszeć

o niej przy jakiejś okazji.

Sammy oczywiście słyszała. Twarz Yvonne Ridley

z nieznośną wręcz regularnością pojawiała się na

okładkach magazynów ilustrowanych. Miała rude

włosy, nieskazitelną skórę i piękne fiołkowe oczy.

Była, w istocie, typowym przykładem tak zwanej

uroczej dziewczyny. Sammy była przekonana, że

większość kobiet kładzie wieczorem głowę na poduszkę

w nadziei, że zbudzą się na drugi dzień cudownie

przemienione w Yvonne Ridley.

Pomysł, aby ona, Sammy, pokazywała się w jakiejś

kusej, ponętnej sukienczynie obok Yvonne Ridley,

która nie potrzebowała żadnych tego rodzaju eks­

perymentów, by wyglądać seksownie, po protu zakrawał

na żart.

- Jak ją poznałeś? - zapytała, starając się nie

okazywać nadmiernej ciekawości.

- Od czasu do czasu się widujemy.

Poczuła ucisk w żołądku, lecz żadnej satysfakcji

z tego powodu, że modelka odpowiadała dokładnie

temu typowi kobiet, o których Sammy napisała

w swym artykule, że otaczają Romana ciasnym

wianuszkiem.

- Widujecie się? - Nie mogła się powstrzymać,

żeby nie zadać tego pytania.

Rzucił jej z ukosa krótkie spojrzenie.

- Najczęściej wtedy, gdy wraca ze zdjęć w innych

krajach.

- Szczęściara.

- Uważasz tak dlatego, że śpi ze mną, czy że

wyjeżdża na zdjęcia za granicę?

Roześmiał się, jakby ubawiony niejaką wulgarnością

swego pytania.

- Sądziłam - odpaliła natychmiast - że w mojej

ocenie nie ma żadnej dwuznaczności. Chodziło mi,

oczywiście, o podróże. - Z zadowoleniem stwierdziła,

że uśmiech zniknął z twarzy Romana. - Zazdroszczę

ludziom, którzy dużo podróżują, nawet gdyby

niezmiennie trafiali na tę samą plażę, gdzie setka

fotografów próbuje im zrobić dobre ujęcie.

- Chciałabyś pozować do zdjęć jako modelka?

Sammy uświadomiła sobie nagle, że Roman naigrawa

się z niej, i nastroszyła się.

- Nie sądzę, bym kiedykolwiek mogła stanowić

ten upragniony przez fotografów obiekt na okładki

magazynów.

- W pewnym sensie masz rację - zgodził się Roman.

- Twój gwałtowny temperament mógłby sprawić, że

gdyby poprosili cię o coś, czego akurat nie miałabyś

ochoty robić, w jednej chwili ich aparaty znalazłyby

się w morzu.

Uwaga ta stanowiła doskonały pretekst do przerwania

rozmowy i Sammy uczyniła to.

Ciszę, jaka zapadła między nimi, zburzył Roman

dopiero wówczas, gdy wjechali na główną ulicę

Padley.

- Co porabiasz jutro wieczorem?

- Dlaczego pytasz?

Nie planowała niczego szczególnego. Co najwyżej

spotka się z przyjaciółmi i wpadnie gdzieś z nimi na

drinka.

- Pomyślałem, że mogłabyś odwiedzić Thurston

Manor i obejrzeć przeróbki. Później ewentualnie

pojechalibyśmy gdzieś na kolację.

- Przykro mi, ale nie mogę. Mam inne plany.

- Można wiedzieć, jakie?

- Nie twoja sprawa. Mimo wszystko dziękuję za

zaproszenie. Skorzystam może innym razem.

Nie będzie innego razu, lecz on nie musiał o tym

wiedzieć.

Przez chwilę myślała, że porzucił temat, gdy nagle

powiedział nieprzyjemnym głosem:

- Bez wątpienia wybierasz się gdzieś z tym swoim

przyjacielem.

Milczała.

- Odpowiadaj, gdy mówię do ciebie.

Odwróciła się ku niemu, autentycznie zdumiona.

- Nie jestem twoją własnością. Mam prawo robić,

co mi się żywnie podoba. Również milczeć. Poza tym

sądziłam, że jest to stwierdzenie, nie zaś pytanie.

Stanęli przed jej domem.

Chwyciła torbę i już miała wysiadać z samochodu,

gdy zapytał:

- A zatem, gdzie się jutro wypuszczasz?

- Powiedzieliśmy już sobie wszystko na ten temat.

- Twoja pierwsza odpowiedź nie była zadowalająca.

Ależ miał czelność! Nie znała nikogo, kto potrafiłby

nalegać z taką bezwzględnością. Każdy inny już dawno

pojąłby, że nie chce dłużej rozmawiać na ten temat.

Ale nie on! Zaczynała podejrzewać, że potraktował

jej powściągliwość jako wyzwanie,

- Jeśli już musisz wiedzieć - chwyciła się pierwszej

myśli, jaka jej przyszła do głowy - to prawdopodobnie

wybiorę się do tutejszej winiarni.

Uśmiechnął się, po czym nachylając nad nią wyszeptał

jej do ucha:

- Teraz możemy się pożegnać.

Wciąż czuła na szyi ciepło jego oddechu, kiedy tak

stała na chodniku i łowiła uchem oddalający się

pomruk silnika.

Gdy otworzyła drzwi swojego mieszkania, powitał

ją Robbie. Wzięła go na ręce i gładząc szare krótkie

futerko zapragnęła nagle, aby jej życie było równie

nieskomplikowane, jak życie jej ulubieńca.

Ponieważ odrzuciła propozycję Romana, poczuła

się zmuszona wymyślić coś na ten wieczór. Zresztą

perspektywa spędzenia dnia w domu i w samotności

nie była zbyt zachęcająca.

Zadzwoniła więc do Florrie, prosząc ją o zor­

ganizowanie spotkania z kilkoma najbliższymi kolegami.

Mieli się spotkać w winiarni o wpół do siódmej.

Ubrała się w spodnie i przyduży sweter, który

dostała od jednej z ciotek na gwiazdkę rok temu, po

czym podeszła do lustra. Lecz zamiast swojego odbicia,

ujrzała kpiący uśmieszek Romana, zupełnie taki sam

jak wówczas, kiedy mówił jej, że nie może wyobrazić

jej sobie w czymś seksownym lub po prostu kobiecym.

W jednej chwili zrzuciła więc wszystko i stanęła

naga przed lustrem. Doprawdy, nie musiała ukrywać

swego ciała pod zbyt obszernymi swetrami! Nie była

wysoka, piersi też nie miała bujnych, ale jej ciało było

proporcjonalnie zbudowane, a piersi jędrne i po

dziewczęcemu spadziste.

Pod wpływem nagłego impulsu rzuciła się do szafy

i po minucie była już ubrana w obcisłą jasnoróżową

wełnianą sukienkę, która wspaniale podkreślała

szczupłość jej sylwetki.

Potem staranny makijaż i końcowy efekt wydawał

się nie najgorszy.

Kiedy zjawiła się w winiarni, powitały ją bardzo

pochlebne gwizdy i okrzyki.

- Tylko nie mów nam, że zmieniło cię tak życie

w Londynie! - wykrzyknęła Florrie, a Sammy zaraz

energicznie zaprotestowała, mówiąc, że jest prowinc-

juszką i że jest dumna z tego.

Zaimprowizowane na chybcika spotkanie trwało

niewiele ponad dwie godziny. Niektórzy wybierali się

jeszcze do kina i proponowali Sammy, żeby dołączyła

się, ale podziękowała.

Miała właśnie sięgnąć po torebkę i opuścić lokal

razem z Florrie, gdy spojrzała ku stolikom przy barze

i zatrzęsła się. Musiała też chyba zmienić się na

twarzy, gdyż Florrie zapytała zaniepokojonym głosem,

czy coś się stało.

- Nie, nic, z tym że chwilę tu jeszcze zostanę.

Zdzwonimy się jutro. Idę wprawdzie do rodziców na

lunch, ale po południu będę wolna i chyba uda nam

się spotkać.

Kiedy Florrie odeszła, Sammy znowu spojrzała

w kierunku baru, mając tym razem nadzieję, że mara,

którą poprzednio zobaczyła, tymczasem rozpłynęła

się w powietrzu. Próżne nadzieje. Derek Cairns ciągle

tam był, a teraz właśnie skinął jej głową na powitanie.

Zawahała się, czy ma uciekać, czy zostać. W końcu

zdecydowała, że musi ostatecznie wyjaśnić sprawy.

- Co tu porabiasz? - zapytała, stając przy jego

stoliku.

Jak mogła kiedykolwiek odczuwać coś do tego

płaza? Jasne włosy zbyt starannie zaczesane, zęby

zbyt białe, twarz zbyt cwaniacko milusia, a na dokładkę,

takie miała wrażenie, wypił zbyt dużo.

Sammy patrzyła z pogardą na siedzącego mężczyznę.

- Siadaj, siadaj.

Wskazał na trzy wolne krzesła, lecz Sammy stała

nadal.

- Dlaczego tu przyszedłeś?

- To siostra ci nie powiedziała? Szukałem cię.

- W jakim celu?

- Czy muszę mieć cel? Brakuje mi ciebie. - Pociągnął

ze szklanki. - Żona z dziećmi opuściła dom i czuję się

osamotniony. Wróćmy więc do punktu, w którym

przerwaliśmy naszą znajomość.

Mówił coraz głośniej i Sammy usiadła w obawie,

by nie zaczął krzyczeć.

Czuła się niemal fizycznie chora, jednak musiała

przez to przejść.

- Cóż mnie to może obchodzić - wymawiała każde

L

słowo z mrożącą pogardą - nawet gdyby twoja żona

przeprowadziła się na Marsa. Nie chcę mieć z tobą

nic wspólnego. Ani teraz, ani nigdy. Zrozumiałeś?

- Chyba nie mówisz serio, Sammy.

Pochylił się i chwycił ją za rękę. Przerażona,

natychmiast wyrwała ją.

Patrzyła na tę pustą, przystojną twarz i już nie

wiedziała, kogo nienawidzi bardziej: Derka, za jego

miałkość i obłudę, czy siebie, za swoją dziewczyńską

głupotę, która sprawiła, że dała się złapać na gładkie

słówka.

- Mówię śmiertelnie serio. I powtarzam: nie chcę

mieć z tobą nic wspólnego. A jeśli będziesz wymuszał

na mnie spotkania, pójdę na policję.

Cała dygotała, a twarz jej płonęła.

W tej samej chwili Derek zrzucił maskę i zobaczyła

wulgarnego, rozwścieczonego chłopaka.

- Pożałujesz! Zwodziłaś mnie przez pół roku i teraz

chcę tego, co mi się słusznie należy.

- Gdybyś miał dostać to, co ci się słusznie należy

i na co zasłużyłeś, musiałbyś siedzieć teraz pod kluczem.

Ujrzała błysk nienawiści w jego oczach.

- Ty zimna mała dziwko! - wybuchnął. - Jeszcze

pożałujesz! Zapamiętaj moje słowa!

Ogarnął ją strach. Zerwała się z krzesła i rzuciła ku

wyjściu. Dopiero na zewnątrz, w zimnym podmuchu,

trochę ochłonęła.

A gdy tak stała na chodniku i głęboko wciągała

w płuca mroźne powietrze, aby ukoić rozdygotane

nerwy, nagle zauważyła zaparkowanego naprzeciw

winiarni srebrnego jaguara. Roman! Czyżby był tam

w środku przez cały czas? Spojrzała do tyłu, ale

żaluzje na oknach zasłaniały wnętrze.

Co musiał sobie pomyśleć? Przecież na pewno widział

ją z Derkiem i kto wie, jakie wnioski z tego wyciągnął.

W tej chwili jednak mało ją to wszystko obchodziło.

Zawołała taksówkę i dopiero kiedy znalazła się

w łóżku, poczuła się trochę bardziej bezpieczna. Skulony

w nogach Robbie miło grzał jej stopy.

Co miał na myśli Derek, kiedy powiedział jej, że

pożałuje? Ta dwukrotnie powtórzona pogróżka brzmiała

teraz w jej głowie niczym echo po strzale z broni palnej.

W końcu, nie mogąc zasnąć, sięgnęła po książkę

i czytała ją dotąd, aż oczy same się zamknęły.

Z głębokiego snu wyrwał ją natarczywy dzwonek

telefonu. Podniósłszy słuchawkę, usłyszała energiczny

i ostry głos Romana, który zaraz w pierwszym zdaniu

poinformował ją, że za godzinę opuszczają Padley.

- Ależ jest dopiero wpół do ósmej.

- Wiem o tym bardzo dobrze.

- Poza tym mam być na lunchu u rodziców.

- Więc odwołaj wizytę.

Był to rozkaz i chwilę się zastanawiała nad nim.

- Przyjadę do Londynu wieczornym pociągiem

- poszła na kompromis.

- Nie ma mowy. Jedziesz ze mną.

- Mam dość tych twoich rozkazów! - krzyknęła.

- Zresztą, czy to takie istotne, że pojadę trochę

później? Nie proszę cię o pieniądze na bilet.

Po krótkiej przerwie powiedział:

- W takim razie zjemy lunch razem.

- Chyba nie słuchałeś mnie. Mam zamiar zjeść

lunch z rodzicami.

- Jestem pewien, że zgodzą się na dodatkowego

stołownika. Do Londynu wyruszymy po lunchu. A poza

tym chciałbym poznać twoich rodziców.

Sammy gwałtownym ruchem usiadła na łóżku.

Stanowczo sprawy zaszły zbyt daleko. Nie tylko że

sam zapraszał się do domu jej rodziców, ale, co

gorsza, oni będą z pewnością mile zaskoczeni tą

wizytą. Odkąd bowiem podjęła się swej dziennikarskiej

misji, stale dopytywali się o Romana.

- A więc? - nalegał. - O której mam wpaść po ciebie?

- O wpół do dwunastej - warknęła i rzuciła

słuchawkę.

Jak na niedzielę, była to niemożliwie wczesna godzina,

lecz wylegiwanie się w łóżku nie miało już sensu.

Wstała więc i poszła do kuchni. Przekonała się, że

w domu nie ma nic do jedzenia, i nakarmiła tylko kota.

Pamięć zaczęła podsuwać jej nieskładne fragmenty

wczorajszego koszmarnego spotkania z Derkiem. Znów

posłyszała słowa jego groźby i ponownie odczuła tę

samą bojaźń, co wtedy przy stoliku. Naprawdę

przestraszył ją.

Rozejrzała się po swoim pustym mieszkaniu

i roześmiała z własnej głupoty i nadwrażliwości. Padley

było małą mieściną, ona zaś mieszkała w bloku

i znała wszystkich jego mieszkańców. Jeden krzyk

i pomoc nadejdzie ze wszystkich stron. Nie, stanowczo

nie było żadnego zagrożenia.

Tym niemniej, kiedy Roman przybył o umówionej

godzinie, powitała go z ulgą i szczerą radością.

Jeszcze tylko napisała kartkę dla Catherine, która

wyjechała na weekend, i wyruszyli.

Jak przewidziała, jej rodzice byli bardzo przejęci

zjawieniem się gościa. Pokazali mu dom i ogród,

a Roman zadawał uprzejme pytania. Potem rozmawiano

o Padley i Thurston Manor, zaś Sammy przyjęła rolę

słuchacza i widza.

Zanim lunch został podany na stół, jej rodzice

i Roman gawędzili już jak starzy przyjaciele.

W pewnej chwili matka zaciągnęła Sammy do

kuchni i zwróciła ku niej pytające spojrzenie.

- Nie, mamo - odpowiedziała Sammy na to milczące

pytanie - jeśli spodziewasz się następnego zięcia, to

lepiej zapomnij o tej szczególnej rybie. Moja sieć jest

na nią zbyt mała i cienka. Jeżeli w ogóle chciałabym

tych połowów. Chodzi jednak o to, że ich nie chcę.

Policzki Sammy płonęły.

- Przecież nie powiedziałam słowa.

- Nie musiałaś.

- Ale chyba przyznasz, że jest on uroczym młodym

człowiekiem...

- Mamo - przerwała Sammy ostrzegawczym tonem.

- ... i takim przystojnym - dokończyła matka,

wyjmując z szafki swoją najlepszą deserową zastawę

i srebrne łyżeczki.

- Zapomnij o tym i żadnego swatania. Żadnych

wszystkowiedzących, aluzyjnych spojrzeń. Najlepiej

rozmawiajmy o czymś neutralnym, na przykład

o pogodzie.

- Oczywiście, kochanie.

Powiedziawszy to, matka wyszła z kuchni, niosąc

bitą śmietanę z ciastem maczanym w winie, a Sammy

została sama w poczuciu jakiegoś zawodu.

Po chwili wzięła głęboki wdech i dołączyła do

tamtych trojga. Niemniej do końca wizyty siedziała

w nerwowym napięciu, żeby tylko matce nie wymknęła

się jakaś dwuznaczna uwaga.

Kiedy więc około trzeciej Roman podniósł się

z krzesła i oświadczył, że na nich, niestety, już czas,

odczuła prawdziwą ulgę.

- Musi nas pan ponownie odwiedzić - zapraszała

pani Borde.

- Jest zbyt zajęty interesami - wtrąciła się Sammy.

Roman puścił jej słowa mimo uszu.

- Na pewno odwiedzę państwa. Proszę potraktować

to jako przyrzeczenie z mej strony.

Pani Borde czule uścisnęła córkę.

- Pamiętaj dzwonić do nas regularnie, kochanie.

- Czy zapominałam dotąd? Powiedz Catherine, by

kupiła Robbie'emu pastę z tuńczyka. To jego ulubiony

przysmak.

Ostatnie jej słowa przytłumił już nieco szum

zapuszczanego silnika. Wskoczyła do samochodu,

a kiedy ruszyli, długo machała rodzicom na pożegnanie,

aż całkiem zniknęli jej z oczu.

Roman był w świetnym humorze. W ciepły przyjaciel­

ski sposób mówił o jej rodzicach. Pytał o dzieciństwo

i siostry. Mało brakowało, by gwizdał z zadowolenia.

Londyn zbliżał się w błyskawicznym tempie. Derek,

jego groźby, jej lęki - wszystko to zostało kilometry

zanią.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Trzeciego dnia Sammy zadzwoniła do Catherine.

Chciała się dowiedzieć, czy Derek zniknął ze sceny.

- Nie widziałam go.

- To dobrze.

- Ale wiem, że zadawał pytania.

- Jakiego rodzaju?

- Nie mam pojęcia. Słyszałam o tym od przyjaciela

mojego przyjaciela. Wiesz, jak to tutaj jest. Jeśli ktoś

kichnie zbyt głośno, poinformowane jest o tym całe

miasteczko.

Sammy doszła do wniosku, że Derek jest właściwie

dla niej niegroźny. Nie ma szans, by naszedł ją tutaj,

w Londynie.

Konkluzja ta wprawiła ją w dobry humor. Gdy

odłożyła słuchawkę i odwróciła się, zobaczyła utkwione

w niej oczy Romana.

Ubrany był w zwykłe spodnie i koszulę z krótkimi

rękawami i wyglądał nawet bardziej smukło i niebez­

piecznie niż zazwyczaj.

- Z kim rozmawiałaś?

Patrzył teraz w gazetę, którą trzymał przed sobą.

- Z siostrą. Chciałam dowiedzieć się, co z Robbim

oraz czy w Padley nie wydarzyło się coś sensacyjnego.

- A wydarzyło się?

Opadł na oparcie fotela, założył ręce za głowę

i przypatrywał się jej badawczo spod przymkniętych powiek.

Sammy próbowała trzymać się w garści.

- Nie.

- Być może wszystko to czeka na twój powrót.

- Lub być może Padley jest po prostu nudną,

ospałą mieściną. Szczególnie w porównaniu z tętniącym

życiem Londynem. Doprawdy, dziwi mnie twój pomysł

kupienia tam posiadłości.

- Wszyscy potrzebujemy spokoju i odpoczynku.

- Myślałam, że finansowi magnaci nigdy nie

odpoczywają.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Odkąd wróciliśmy, wszystkie wieczory spędziłeś

poza domem. - Uświadomiła sobie, ku własnemu

przerażeniu i zażenowaniu, że jednak zaczyna drążyć

temat. - Z kim? Czy nie zabieram się czasem do

oglądania drugiej strony medalu?

Roman ogarnął ją długim i uważnym spojrzeniem.

- A chciałabyś ją zobaczyć?

W tonie jego głosu było coś takiego, co spowodowało,

że poczuła mrowienie na całej powierzchni skóry.

- Przypuszczam, że i tak zobaczę. W piątek.

- Cieszę się, że nie zapomniałaś. - Skrzyżował

nogi i zapatrzył się w czubki swoich butów. - Wiem

z doświadczenia, że zakochane kobiety często zapo­

minają o umówionych terminach.

Sammy milczała. Zakochana? Ha! Równie dobrze

mógł ją zapytać, czy w najbliższym czasie nie wybiera

się na Księżyc.

Jak zresztą mogła zapomnieć o tym przyjęciu?

Stanowiło wspaniałą okazję, by dodać do jego portretu

ostatnie brakujące detale, zanim zasiądzie do pracy

nad artykułem, który, chmurna ta myśl nawiedzała ją

od pewnego już czasu, zapowiadał się na gruntowne

oczyszczenie osoby Romana.

Przyjęcie u Yvonne Ridley. Nie bardzo go czekała, ale

przez ostatnie kilka dni dużo o nim myślała. I za każdym

razem pojawiała się w jej myślach postać Tamtej Kobiety

w ramionach Romana. Wówczas Sammy czuła się

paskudnie.

- Mam nadzieję, że posiadasz jakąś stosowną kreację?

- Wątpię - odparła z całą szczerością. - Bo któryż

z moich strojów można by uznać za odpowiedni na

przyjęcie gromadzące śmietankę towarzyską i reprezen­

tantów najwyższych sfer?

- A ta różowa sukienka?

Sammy oblała się rumieńcem. Roman po raz pierwszy

wspomniał, jakkolwiek tylko pośrednio, że widział ją

wówczas w winiarni z Derkiem.

- Nie wzięłam jej ze sobą.

Roman wstał, podszedł do okna i oparł się o parapet.

- Czy ubierasz się w nią tylko na specjalne okazje?

Na przykład na spotkanie z kochankiem?

- Wkładam ją, kiedy mam już dość dżinsów i swetra.

- Więc jak to jest, że ja jedynie w nich cię widuję?

- zapytał nie spuszczając z niej wzroku. - Czy dlatego

że nie jestem twoim kochankiem?

W przyćmionym świetle wnętrza Sammy skon­

statowała, że nie ma żadnego pomysłu na dowcipną

ripostę. Jej brak ogłady towarzyskiej wydawał się

horrendalny.

- W takim razie trzeba się o coś postarać - rzucił

szorstko. - Nie możesz pójść w żadnym z tych ubrań,

których oglądanie stało się moim największym

przywilejem.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że nie mogę

pójść w dżinsach i trykotowej koszulce? Serdeczne

dzięki za uprzedzenie mnie o tym.

Mimo wszystko miał rację. Będzie musiała kupić

sobie coś bezużytecznego, coś na ten jeden wieczór.

Skądinąd wiedziała, że mimo bogatej oferty londyńskich

sklepów, wybierze rzecz pierwszą lepszą z brzegu, nie

mając ochoty ani czasu zaczynać obchodów od początku

następnego dnia.

- Wypuszczam się w piątek na miasto - wyraziła

głośno swe myśli.

Roman zmarszczył czoło.

- Po co?

- Kupić sukienkę. Po cóż innego?

- Świetnie. Pojadę z tobą.

Sammy zareagowała paniką. Była to ostatnia rzecz,

której pragnęła. Jak na jej gust wiedział zbyt dużo

o ubraniach i modzie. Zmusiłby ją do kupienia czegoś

bajecznie drogiego i spłacałaby rachunek przez najbliższe

dziesięć lat.

Poza tym praktyczno-finansowym zastrzeżeniem

problem stanowiłaby sama obecność Romana podczas

zakupów. Musiałaby paradować przed nim w każdej

sukience, której kupno by rozważała.

- Dzięki, lecz nie lubię i nie potrafię kupować

w towarzystwie innych osób.

- Nonsens!

- Naprawdę! - Starała się ukryć swoją desperację.

- Wybiorę odpowiednio do zawartości własnej

portmonetki.

- Jeśli o to chodzi, to nie zwracaj uwagi na ceny.

Zapłacę za każdą rzecz, którą wybierzesz.

- Nie ma mowy!

- Sammy, to nie jest propozycja, to jest stwierdzenie

faktu. Idziesz na to przyjęcie na moją prośbę i moim

zamiarem jest pokryć wszystkie koszty związane ze

stosowną kreacją.

Po krótkim milczeniu Sammy zapytała:

- Co chcesz powiedzieć przez „stosowna"?

Jej wyobrażenie „stosowności" było bez wątpienia

odmienne od jego wyobrażenia. Nie miała zamiaru

błyszczeć na tym przyjęciu, gdzie z pewnością nie

zabraknie fotografów. Planowała raczej dyskretnie

wtopić się w tło i obserwować Romana. I było rzeczą

obojętną, czy będzie w długiej sukience, krótkiej

sukience czy nawet w spodniach.

- Wstań - zakomenderował.

- Dlaczego?

- Żebym mógł przyjrzeć się twojej figurze.

Kiedy niechętnie uniosła się z fotela i Roman

podszedł do niej, poczuła jego męski zapach, który

zawsze oddziaływał na nią narkotycznie. Gdy usiłował

chwycić ją za ręce, wyrwała mu je z wściekłością

i skrzyżowała w obronnym geście na piersi.

- Jak mam cokolwiek zobaczyć i stwierdzić, w czym

byłoby ci najlepiej, gdy stoisz w ten sposób?

Rozplótł jej ramiona, a Sammy poczuła się jak

mała żaglówka, której olinowanie ocenia ktoś przywykły

do pełnomorskich jachtów.

- Skończyłeś? - spytała cierpkim głosem i opadła

na fotel, by nie usłyszał łomotu jej serca.

- Dlaczego robisz się taka nerwowa, gdy ciebie

dotykam? Czy aby na pewno dotykał cię już jakiś

mężczyzna?

- Jeśli nie masz zamiaru udzielić mi pożytecznych

rad, to będę ci wdzięczna za...

- Za...?

- ... za zamknięcie się!

Rozlany na jego twarzy uśmieszek stanowił dodat­

kową udrękę.

- Zachowujesz się jak zgwałcona dziewica. Ale nie

jesteś nią, prawda?

Na chwilę zabrakło jej słów.

- Idę na górę!

- W porządku - powiedział polubownie. - Do

twarzy będzie ci w czerwonym. Unikaj ozdóbek i falban.

Ozdóbek i falban?! Doprawdy, nie była to rada

zbyt oryginalna.

Pośpiesznie wyszła z pokoju, a następnego dnia

znalazła się na Oxford Street na długo przed otwarciem

sklepów.

Przeczekała w kawiarni, a następnie podjęła zwykłą

w takich razach wędrówkę. Była już bliska utraty

nadziei na kupienie czegokolwiek, kiedy w jednym

z droższych magazynów na Bond Street przykuła jej

uwagę morelowa suknia.

Spodobała się jej od pierwszej chwili. Uszyta była

z miękkiego jedwabiu, wcięta w talii, a poza tym

cudownie układała się wokół jej szczupłych bioder.

Sprzedawczyni chwaliła i zachęcała, Sammy słuchała

jej słów z daleko posuniętą rezerwą. Biorąc pod

uwagę cenę, sprzedawczyni piałaby z zachwytu nawet

wtedy, gdyby Sammy wyglądała niczym hipopotam

w spódniczce.

Mimo wszystko musiała przyznać, że wygląda dobrze.

Nie ulegało wątpliwości, że suknia była bezbłędnie

skrojona. Nie miała ani jednej zbędnej fałdy czy

zmarszczenia, odznaczała się elegancją i luksusem.

Sammy zapłaciła, by w następnej kolejności kupić

czarne skórzane pantofle na wysokim obcasie i komplet

biżuterii. Kiedy wróciła do domu, była z siebie bardzo

zadowolona.

Wrócił też Roman i zapytał nieco obojętnym tonem,

czy coś znalazła. Sammy ogarnęło dziecięce pragnienie

zatajenia faktu kupienia sukienki do momentu, gdy

będzie już mogła ją włożyć i liczyć na efekt niespodzianki

i olśnienia. Niemniej rozsądek podpowiadał jej, by na

żadne tego rodzaju reakcje z jego strony nie liczyła.

Czyż nie spotykał się z kobietą, o rywalizacji z którą

nawet nie miała co myśleć? Tak więc odpowiedziała

wymijająco, że, owszem, udało się jej coś znaleźć,

szczegóły jednak zachowała dla siebie.

Ku jej rozczarowaniu Roman ograniczył się do

kiwnięcia głową i wyrażenia nadziei, że sukienka jest

dostatecznie wytworna. Po czym, rozwiązując krawat,

lekko wbiegł na schody.

Przybita tym brakiem zainteresowania, Sammy miała

wielką ochotę krzyknąć za nim, że nie, wręcz odwrotnie,

suknia nie jest wytworna, jest workowata i w mysim

kolorze, ona zaś wygląda w niej jak w dziewiątym

miesiącu ciąży. Pohamowała się jednak i poczekawszy,

aż drzwi zamknęły się za nim, poszła do łazienki,

gdzie wzięła kąpiel i tak długo szczotkowała włosy,

aż stały się puszyste i błyszczące. Mimo to niesforne

loczki w żaden sposób nie dawały się ujarzmić.

Cóż z tego, pomyślała, że jej strój nie uzyska

u niego wysokiej oceny? Ostatecznie nie ubierała się

dla niego.

Oblekła przezroczyste pończochy i wsunęła stopy

w nowe pantofelki na wysokich obcasach. Miała

nadzieję, że po sześciu godzinach będą równie wygodne

jak w tej chwili i że pod koniec wieczoru nie będzie

utykać z powodu pęcherzy na piętach.

Suknia, którą włożyła na ostatku, wydała się jej

obecnie jeszcze piękniejsza. Jakby uszyta z myślą o niej.

Akcentowała wszystkie wypukłości i wklęsłości jej ciała,

których dotąd nie była nawet świadoma. I po raz

pierwszy od lat Sammy poczuła się sobą oczarowana.

Gdy zaś stanęła na szczycie schodów w pełnym

blasku swej wieczorowej toalety, była niemal gotowa

uwierzyć, że oto bierze udział w jakimś wspaniałym

filmowym melodramacie.

Roman czekał na dole. W pewnej chwili odwrócił

się ku niej i musiała bezstronnie przyznać, że nie

widziała jeszcze mężczyzny o tak pociągającej urodzie.

Jego czarne włosy zaczesane były do tyłu, a naturalna

swoboda, z jaką nosił wizytowy garnitur, miała w sobie

coś z wdzięku tygrysa.

Ich oczy spotkały się. Sammy schodziła ze schodów

możliwie najwolniej, gdyż tyleż lękała się potknięcia

z powodu swych wysokich obcasów, co zależało jej

na elegancji ruchów.

Roman wciąż milczał, aż poczuła, iż jej twarz

oblewa się rumieńcem. Trzymał jej płaszcz, a ona

zgrabnym ruchem wsunęła się w niego.

- Czy nie masz zamiaru się odezwać? - zapytała

nerwowo, zmieszana jego upartym spojrzeniem.

- Straciłem głowę i szukam właśnie odpowiednich

słów.

Opanowała ją absurdalna pokusa chichotu.

- Wspaniale - powiedziała pospiesznie. - Wolę cię

takiego.

Rozpaczliwie zapragnęła, by wszystko wróciło do

poprzedniej normy.

I faktycznie, kpiąca wesołość, którą zawsze dotąd

odnajdywała w jego oczach, gdy na nią patrzył, była

daleko lepsza od tej nieodgadnionej ciszy.

Odczuła więc ulgę, kiedy znalazła się w samochodzie

i otoczyła ciemnością. Nareszcie mogła swobodnie

odetchnąć. Aby przełamać ciszę, zdecydowała się na

kilka rzeczowych pytań - dokąd jadą? jak wiele osób

będzie na przyjęciu? Jeśli będzie paplać, być może

zdoła się zabezpieczyć przed jego niebezpiecznym

urokiem, jaki na nią rzucał.

Kiedy ich samochód zatrzymał się przed jednym

z bardziej luksusowych hoteli Londynu, poczuła ucisk

w żołądku.

Mężczyzna w uniformie pomógł jej wysiąść; po

czym, otrzymawszy kluczyki, odjechał srebrnym

jaguarem na parking.

Roman, trzymając Sammy pod ramię, wprowadził

ją do holu, który, jak w większości dużych hoteli,

urządzony był nienagannie, choć bezosobowo.

Impreza była w pełnym toku i wszędzie kręcili się

goście. Sammy rozglądała się z zaciekawieniem.

W końcu półgłosem zwierzyła się Romanowi, że

spodziewała się bardziej intymnego urodzinowego

przyjęcia.

- Takiego, które gromadzi rodzinę i najbliższych

przyjaciół. Choć może to już staromodny pomysł?

Roman uśmiechnął się, ale nic nie odrzekł. Po

prostu nie miał na to czasu. Natychmiast bowiem

zostali otoczeni, a Sammy, która grzecznie pozwalała

siebie przedstawiać, odczuła satysfakcję na widok

wielkiej łatwości, z jaką jej partner nawiązywał kontakt

z ludźmi o nazwiskach z pierwszych stron gazet.

Zauważyła, iż wielu żartuje sobie z nim, lecz zawsze

z oznakami szacunku i podziwu dla człowieka potężnego

dzięki mądrości i bogactwu.

Kobiety stojące wokół obrzucały go ukradkowymi

spojrzeniami. Była ciekawa, czy zauważał to. W każdym

razie nie dawał tego po sobie poznać. Musiał już

przywyknąć do tego rodzaju hołdów.

Spróbowała włączyć się do rozmowy i uśmiechnęła

miło do olbrzymiego Amerykanina z cygarem w ustach

i w marynarce w kratkę. Ten nazwał ją „małą lady"

i dopytywał się o zawód i pracę.

Spodobał się jej. Kiedy uśmiechał się, jego oczy

zwężały się, a twarz upodabniała do różowej twarzy

uczniaka. Opowiadał właśnie o swych rodzinnych

stronach w Ameryce, gdy dał się słyszeć za nimi niski

i manieryczny głos kobiecy.

- Roman, kochanie, nareszcie cię widzę.

Sammy obejrzała się i zobaczyła Yvonne Ridley,

uśmiechającą się uwodzicielsko, niemożliwie piękną,

a na dokładkę wystrojoną w najbardziej bezwstydną

i najbardziej skąpą szatkę, jaką Sammy kiedykolwiek

widziała poza plażą.

Dłonie Sammy stały się lepkie, a kiedy uniosła

kieliszek szampana do ust, musiała powstrzymać drżenie

palców.

- Kochanie - gulgotała Yvonne swym zachrypniętym

głosem - upłynęło dużo czasu. Powiedziałabym, zbyt

dużo.

Swą długą białą dłonią ujęła od tyłu jego głowę

i nachyliła ku swojej. Ich usta złączyły się. Sammy

zrobiło się słabo.

- Sądząc po scence, starzy przyjaciele - skomentował

półgłosem jej amerykański przyjaciel.

- Tak - zgodziła się lakonicznie, zbyt mało sobie

ufając, by powiedzieć coś jeszcze.

Osobą, która pierwsza zakończyła tę zarazem

publiczną i intymną scenę powitania, okazał się Roman.

Spoglądał na Yvonne, a w jego zielonych oczach

błyszczała aprobata.

- Widzę, że zdecydowałaś się na sukienkę w sam

raz na tę okazję.

Sukienka? On to nazywał sukienką? Czarny kawałek

materiału, który zaledwie przesłaniał najbardziej intymne

miejsca szczupłej figury.

Sammy odwróciła się do swego rozmówcy, próbując

skupić się na jego słowach. Za nimi Roman i Yvonne

gruchali sobie w najlepsze. Kiedy zaś odeszli w głąb

sali, Sammy zmieniła pozycję, by móc ich obserwować.

Zresztą nie należało to do rzeczy trudnych. Roman

przerastał innych mężczyzn co najmniej o pół głowy,

poza tym gdziekolwiek się znalazł, tam zaraz otaczał

go ożywiony tłumek. Spleciona z nim Yvonne nie

odstępowała go ani na chwilę.

Ona, Sammy, nie mogła konkurować z żadną

z tych kobiet, które podchodziły do Romana i do

których się uśmiechał. Czuła się przy nich po prostu

jak wieśniaczka.

Jakkolwiek trzeźwo by na siebie patrzyła, bolesna

była świadomość, że zawróciła sobie głowę mężczyzną,

który mógł mieć każdą kobietę, którą zechciał. Również

każdą spośród tu obecnych.

Oto i cały materiał na artykuł. Wszędzie kobiety,

a on przebiera w nich jak w ulęgałkach. Coś takiego

na pewno by się spodobało czytelnikom w Padley.

Kiedy otwarto bufet ze wszystkimi możliwymi

przekąskami i wykwintnymi sałatkami, w Sammy

przepełniała się właśnie czara goryczy. Przedstawiono

ją różnym osobom, ale zaledwie pamiętała ich nazwiska.

Była zbyt zaprzątnięta odpychaniem od siebie napas­

tujących ją koszmarnych obrazów Yvonne i Romana

w łóżku.

Nakładała właśnie na swój talerzyk plasterki łososia,

kiedy zjawił się Roman.

- Dobrze się czujesz? - zapytał.

- Oczywiście. Nie ma powodu, bym czuła się źle.

Jak zwykle zrobił ironiczną minę, ona zaś, widząc

wolny stolik, usiadła przy nim dla spożycia posiłku,

jakkolwiek ostatnią rzeczą, którą czuła, był głód.

- Wybacz, że na tak długo cię opuściłem - zaczął

przysiadając się.

- Nie myśl o tym. Miałam okazję dostrzec, że

zaoferowano ci bardziej przyjemne spędzenie czasu.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Chociażby Yvonne Ridley. Wy dwoje

tworzycie oszałamiającą parę.

- Czy mam przyjąć to jako komplement?

- Odczytuj to, jak ci się żywnie podoba.

Sammy grzebała widelcem w talerzu, niezdolna

zmierzyć się ze spojrzeniem jego zielonych oczu.

- Gdybym nie znał prawdy - rzekł łagodnie

- powiedziałbym, że jesteś zazdrosna.

Sammy niemalże zakrztusiła się wędzonym łososiem

i sałatką z pomidorów.

- Zazdrosna! - wybuchnęła pogardliwie. - Do

zazdrości trzeba powodów, a nie zapominaj, że jestem

tutaj w charakterze obserwatora. I zdążyłam zaobser­

wować, że Yvonne nie jest jedyną kobietą, z którą

jesteś w dobrych stosunkach.

Roman zacisnął wargi. Rozbawienie w jego oczach

zamieniło się w lodowaty chłód.

- A jednak porzucasz rolę obserwatora, aby

ponownie przykroić mnie do schematu, na którym

oparłaś ten swój przeklęty artykuł. Dlaczego nie

zaprzestaniesz wreszcie dostrzegać wszystkiego w czar­

nych lub białych kolorach? Przecież nie o to chodzi,

czy jestem ascetycznym mnichem, czy też kobieciarzem.

Owszem, przyznaję, od dawna nie jestem prawiczkiem.

- A czy wyrażasz zgodę na umieszczenie tego

w mym artykule? - zapytała złośliwie.

- Zachowujesz się jak dziecko.

- Dlaczego? Nie ma tu kobiety, która nie patrzyłaby

na ciebie pożądliwie. Bóg jedyny wie, z iloma spałeś.

Posunęła się za daleko, wiedziała to, ale straciłaby

do siebie cały szacunek, gdyby miała przepraszać za

coś, czego była pewna. Spojrzała na Romana, którego

twarz ściągnięta była gniewem. Uświadomiła sobie,

że panuje nad sobą ostatnim wysiłkiem woli. Poczuła

przypływ szczególnego nastroju, którego nie umiała

zdefiniować. Coś jakby wstyd z powodu nieopatrznych

słów i coś jakby przyjemność na widok skutków,

jakie wywołały. Przynajmniej wiedział, że nie wszyscy

są gotowi padać mu do nog.

- Czy chciałabyś, żebym wszystkie je wskazał palcem?

- zapytał zimnym, ponurym głosem.

- Sądzę, że przeżyję bez tego rodzaju informacji.

- Czy jesteś pewna? - naciskał nieubłaganie. - Nie

chciałabyś znać nazwisk, dat, miejsc? Mój Boże,

Sammy, mówisz, jak gdybyś uważała akt miłosny za

zbrodnię.

W tym momencie zjawiła się Yvonne. Stanęła za

Romanem i położyła dłonie na jego ramionach, on

zaś przykrył je swymi.

- Czy nie macie nic przeciwko temu, że się dołączę?

Zajęła wolny fotel, a jej ręka dla odmiany spoczęła

na udzie Romana.

- Roman powiedział mi wszystko o tobie - rzekła

protekcjonalnie - i twojej małej misji. Przypuszczam,

że pierwsze zauroczenie Londynem minęło i musisz

teraz tęsknić za swoim...

- Padley - wyręczyła ją Sammy.

- Tak, Padley - powtórzyła Yvonne. - Nigdy nie

słyszałam o tej miejscowości. Chociaż teraz, gdy

Roman kupił tam wiejską posiadłość, spodziewam się

lepiej poznać tamte strony.

Rzuciła Romanowi znaczące spojrzenie, na które

odpowiedział uśmiechem.

- Szczęśliwe Padley - wymamrotała Sammy tak

cicho, że Roman musiał się aż ku niej pochylić.

- Co powiedziałaś? - zapytał.

- Powiedziałam, że w takiej dziurze jak Padley

Yvonne może się trochę nudzić.

Oczy tamtej spojrzały na nią badawczo.

- Och, myślę, że małe miasteczka mogą być

całkiem malownicze. I bardzo kojące po tych wszy­

stkich podróżach, jak w moim wypadku. Zresztą

gdy będę z Romanem, wątpię, bym szczególnie

interesowała się Padley. Będziemy zapewne zbyt

zajęci sobą, by robić krajoznawcze wycieczki po

okolicy.

Sammy gwałtownie splotła dłonie. Nigdy dotąd nie

doświadczyła zazdrości, a tu nagle siła tego uczucia

sprawiła, że dygotało całe jej ciało.

I w tym momencie Sammy z całą jasnością

uświadomiła sobie, iż weszła w niebezpieczne i groźne

królestwo miłości. Zakochałam się w tym człowieku,

pomyślała w rozterce i zakłopotaniu. Hałas sali zaczął

ją przytłaczać. Gdyby tylko mogła stąd uciec, najszybciej

i najdalej...

Roman znowu pochylił się ku niej.

- Na pewno dobrze się czujesz? - zapytał.

- Ależ tak, wspaniałe - odrzekła odsuwając talerz.

Yvonne wciąż mierzyła ją badawczym spojrzeniem.

- Być może powinnaś pojechać do domu - powie­

działa z fałszywym uśmiechem. - Mogę kazać wezwać

taksówkę.

- Ja cię odwiozę - wtrącił się Roman, ale ręka

Yvonne zacisnęła się na jego udzie.

- Och, nie - zaprotestowała. - My jeszcze nie

odrobiliśmy zaległości po tak długim niewidzeniu.

Jestem pewna, że twój mały cień sam sobie poradzi.

- Czuję się wspaniale - powtórzyła Sammy i uniosła

się z fotela. - Muszę tylko napić się wody.

W tym momencie pokój zawirował.

Roman poderwał się i podtrzymał ją.

- Nie bądź małą idiotką - wyszeptał. - Jeżeli źle

się czujesz, natychmiast wychodzimy.

- Nie śmiałabym popsuć ci zabawy.

Wyrwała się gwałtownie z jego ramion i dała nura

w tłum gości.

Kiedy następnie obejrzała się, dostrzegła, że Roman

szuka jej po całej sali, a Yvonne robi wszystko, by

z tego zrezygnował.

Niech go diabli, pomyślała Sammy.

Wyszła na korytarz, a panująca tam cisza była jak

powiew świeżego powietrza.

Jak mogła? Jak mogła zakochać się w kimś takim?

Mówi się, że miłość jest ślepa. Ale nie wspomina, że

jest także synonimem głupoty i cierpienia.

Zabrała płaszcz z szatni i przerzuciła go przez

ramię. Na dworze ostrza chłodu kłuły jej gołą skórę.

Wsiadła do taksówki.

Nie miała pojęcia, jak długo jechała i jaką trasą.

Była zbyt zaprzątnięta własnym wewnętrznym światem.

A przede wszystkim usiłowała uporać się ze skutkami

tego trzęsienia ziemi, które naruszyło fundamenty jej

osobowości.

Otworzyła drzwi mieszkania i nie zapalając świat­

ła skierowała się do salonu, gdzie rzuciła się na

kanapę.

Próbowała zebrać rozbiegane myśli, lecz okazało

się to niemożliwe. Nie było w nich większego sensu,

tylko ta nieubłagana konstatacja, że zakochała się

w Romanie Ferrersie.

W ten sposób zaprzeczyła wszystkim postanowieniom,

jakie podjęła po zerwaniu z Derkiem. Roman wtargnął

w jej życie wyważając drzwi, o których istnieniu nie

miała pojęcia. A teraz, kiedy stały otworem, zadawała

sobie pytanie, czy kiedykolwiek się zamkną.

Ociężałym krokiem podeszła do kontaktu. Światło

na chwilę oślepiło ją. A potem uczyniła coś, czego

dotąd prawie nigdy nie robiła. Nalała sobie całą

szklankę brandy. Alkohol palił jej gardło i wyciskał

łzy z oczu.

Dalszym skutkiem picia nie było wprawdzie

zmniejszenie ciężaru, który leżał jej na sercu, lecz

w każdym razie chwilowe znieczulenie zmysłów, to

zaś było jej bardzo potrzebne.

Nie minęło dziesięć minut, odkąd wróciła, kiedy

rozległ się dzwonek u drzwi. Ostry. Natarczywy.

Roman! Czyżby tak wcześnie opuścił przyjęcie?

Przyszło jej na myśl, że przecież nosił własne klucze,

ale mogła się mylić.

Z obronnym uśmiechem, by zamaskować ból,

podeszła do drzwi wejściowych.

O, Boże, a co będzie, jeżeli Roman stoi tam z Yvonne?

Im dwojgu być może nie będzie umiała sprostać.

Dzwonek znów ożył, tym razem kilkoma naglącymi

zrywami. I z gotowością powiedzenia frazesu w rodzaju

„jak miło was widzieć", Sammy otworzyła drzwi.

Ale mężczyzną, który stał na progu, nie był Roman.

Był nim Derek. Derek Cairns, który najpierw

zablokował drzwi nogą, gdy próbowała je zatrzasnąć,

a potem z uśmiechem wszedł do środka.

- No cóż - powiedział - znowu się spotykamy.

Zdziwiona?

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Sammy ogarnęło przerażenie. Pobladła i z ustami

półotwartymi ze zdumienia cofnęła się o krok.

- Skąd się tu wziąłeś? - wykrztusiła. - Jak

dowiedziałeś się, gdzie mieszkam?

- Pytania, pytania. Czy tak się wita kogoś, kto

kilka godzin spędził w zimnie czekając na ciebie?

Jego oczy wędrowały po niej, a Sammy uległa

nieprzepartemu wrażeniu, że oblazło ją jakieś robactwo.

Spojrzała ku drzwiom, próbując ocenić swoje szanse

przemknięcia się obok intruza i wydostania się na

zewnątrz.

Niegdyś umawiała się z tym mężczyzną i spędziła

w jego towarzystwie stosunkowo dużo czasu, ale

teraz czuła jedynie strach. Budziło nieufność wyra­

chowanie obecne w wyrazie jego twarzy. I co miał na

myśli mówiąc o tych godzinach wyczekiwania? Czyżby

obserwował dom? A jeśli tak, to od jak dawna?

Pytania te jedynie wzmogły lęk i zaczęła wolniutko

przesuwać się w stronę drzwi. I już napinała mięśnie

do decydującego kroku, gdy zauważył tę jej gotowość

ucieczki.

- Nie próbowałbym tego. Nie będziesz chyba, na

tyle głupia.

Ujął ją za łokieć. Sammy wzdrygnęła się. Uścisk

jego dłoni stał się mocniejszy. Nie wiedziała, czy

powoduje nim gniew, czy mściwość.

- Czyżbyś nie chciała pokazać mi tego pięknego

domu?

Prowadził ją w kierunku salonu.

- Drzwi wyjściowe są za tobą - powiedziała zimnym

i dobitnym głosem. Spróbowała uwolnić się z uścisku,

lecz jego palce wpijały się mocno w jej ciało.

- Drzwi wyjściowe? Ależ dopiero co przyszedłem.

Byli teraz w salonie. Po zamknięciu drzwi Derek

nareszcie puścił ją. Z niekłamanym podziwem rozejrzał

się po wspaniałym wnętrzu. Piękne przedmioty zawsze

wprawiały go w zachwyt i zawsze uskarżał się, że

wysokość jego pensji nigdy nie dorównuje upodobaniom

do kosztownych drobiazgów.

- Ładnie tu - podsumował i zagłębił się w jednym

z foteli. - Doprawdy, bardzo ładnie. Czy oszczędzałaś

się dla bogacza?

- To naprawdę ostatni raz z tobą rozmawiam

- powiedziała Sammy. - Ostatni raz. Nie mam nic

więcej do dodania. Więc jeśli pozwolisz...

- Jakie alkohole trzyma tu twój przyjaciel?

- Czy nic z tego, co właśnie powiedziałam, nie

dotarło do ciebie? Mam to powtórzyć?

- Słyszałem, Sammy, słyszałem każde słowo, ale

jestem tutaj, by przekonać cię, że musimy porozmawiać,

roztrząsnąć pewne kwestie, zakończyć przerwaną sztukę.

Przerwana sztuka, nie zakończone sprawy. Z jej

strony wszystkie sprawy między nimi były definitywnie

zakończone.

Ukradkowo spojrzała na zegarek, modląc się

w duchu, żeby Roman już wrócił.

Derek uśmiechał się do niej, ale nie było odrobiny

ciepła w jego uśmiechu.

Będzie musiała pozwolić mu mówić i być może

poić go alkoholem w rozpaczliwej nadziei, że się

urżnie i straci przytomność. Pamiętała, że ma mocną

głowę, ale trzeźwy Derek stanowił większą groźbę niż

Derek pijany.

- Czego się napijesz? - zapytała słysząc swój

zmieniony głos i zmuszając się do uśmiechu.

- To już brzmi lepiej, staruszko. Podwójną szkocką

z wodą.

Gdy podchodziła do barku, usłyszała, jak Derek

zrzuca buty.

Mimo że z całych sił próbowała trzymać się na

wodzy, pobiegła myślą ku ich ostatniej rozmowie

w winiarni w Padley i temu wyrazowi nienawiści na

jego twarzy, kiedy nazwał ją zimną dziwką.

Podała mu szklankę, po czym szybko usiadła możliwie

najdalej od niego.

Wychylił zawartość jednym haustem i dostał z rąk

Sammy kolejnego drinka. Tym razem jednak zmieniła

proporcje na rzecz alkoholu.

- Czy reszta domu jest tak samo bogato urządzona?

Sucho potwierdziła.

- Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?

Derek dotknął palcem swojego nosa.

- Powiedział mi mały ptaszek. Padley, jak wiesz,

jest niewielką mieściną. Kilka pytań tutaj, kilka pytań

tam i zguba znaleziona. Ma się rozumieć, czekałem,

by na ten wieczór dostać cię samiuteńką.

Sammy nie zapytała, dlaczego. Na to pytanie znała

odpowiedź. Chciała teraz przenieść rozmowę na

neutralne terytorium, aby oderwać jego myśli od

faktu, że są sami i że ona się boi.

- Jak z twoją pracą?

Wzruszył ramionami.

- Nie najgorzej. Chociaż nastał czas, by się ruszyć.

Potrzebuję takiego zajęcia, które pozwoli mi zarobić

na coś podobnego.

Zaborczym ruchem rąk wziął w posiadanie cały

pokój.

- Jestem pewna, że to osiągniesz.

- Nie traktuj mnie protekcjonalnie!

Aż podskoczyła na ten okrzyk. Wiedziała, że łatwo

wpada w złość. W pierwszych dniach ich znajomości

żartował nawet z nią na temat tej cechy swojego

charakteru. Ale nigdy jeszcze nie doświadczyła jej na

sobie. A teraz, pomyślała, nie był to czas na tego

rodzaju odkrycia.

- Jestem najdalsza od tego - wyjaśniała spokojnie.

- Chcę tylko powiedzieć, że na pewno ci się powiedzie.

Jesteś dobrym pracownikiem i szanują cię.

Każde słowo niemalże dławiło ją w gardle.

- Do diabła z ich szacunkiem - odparł, mimo

wszystko uspokojony. - Nie płacą mi dostatecznie.

Być może, gdybym był bogatszy, spałabyś wówczas

ze mną.

Dało się wyczuć nutę pytania w jego głosie.

Rozsądek podpowiadał jej, że powinna natychmiast

zmienić temat rozmowy, lecz ta bezczelna insynuacja

rozwścieczyła ją.

- Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy.

- Nie? Ciekawe, że wyrzekłaś się wszystkich swoich

zasad dla kogoś, komu, jak wiadomo, nie powodzi

się najgorzej.

Błysnął w uśmiechu zębami. Sammy zacisnęła usta.

- Jeszcze jednego drinka?

- Lepiej zbliż się do mnie.

Serce Sammy biło jak oszalałe. Poczuła, jak jej

paznokcie wbijają się w tapicerkę fotela.

- Musisz być głodny.

- Owszem, lecz zjadłbym tylko ciebie, kochanie.

- Czy mogę ci coś przyrządzić? Może kanapkę?

A może coś bardziej konkretnego?

W jej głosie zaczynała pobrzmiewać rozpacz.

Dlaczego, na miłość boską, Roman musiał wybrać

właśnie tę noc na zacieśnianie więzów przyjaźni z tą

idiotką? Ona, Sammy, potrzebowała go.

- Później.

To pojedyncze słowo przeszyło ją dreszczem strachu.

Zapowiadało wszakże tak wiele.

Przynajmniej wciąż siedział na swoim miejscu. Nie

wiedziała jeszcze, jak się zachowa, gdyby ruszył ku niej.

- Gdzie obecnie mieszkasz? - zapytała w intencji,

aby zaczął mówić.

- Tam, gdzie dawniej. Ale zupełnie sam. Czy

mówiłem ci, że Jenny z dziećmi odeszła?

Sammy milcząco potwierdziła.

- Oczywiście, winę ponosisz ty - ciągnął rzeczowym

tonem. - Jenny dowiedziała się o nas.

Chciała zapytać, czy Jenny odeszła, bo już dłużej

nie mogła znieść jego flirtów, jednak zdusiła to pytanie.

Sytuacja, w jakiej się znajdowała, nie stwarzała

warunków dla uczciwej wymiany zdań. Gdyby te

warunki istniały, zadałaby mu wraz z tym pytaniem

również kilka innych. I nie byłby zachwycony.

- Żałuję, że tak się stało.

Wcale nie było jej przykro. Pomyślała, że Jenny ma

lepsze widoki przed sobą bez tego oślizgłego padalca

zwanego jej mężem, ale była to ostatnia rzecz, którą

mogła powiedzieć.

Siedziała teraz na samym brzeżku fotela, kurczowo

ściskając palcami jego boki.

- Gdybyś naprawdę żałowała, podkreślam: na­

prawdę, udowodniłabyś mi to.

- Udowodniłabym? - powtórzyła słabym głosem.

Usta Derka wykrzywiły się w wyrachowanym

uśmieszku kupczyka czy lichwiarza. Wyglądał w tej

chwili dokładnie na tego, kim faktycznie był: mężczyzną,

który przyszedł odebrać swój dług i ma zamiar

rozkoszować się tym.

- Nigdy nie posunęliśmy się do punktu, który

powinien być naturalną konsekwencją naszej znajomo­

ści. Oczekuję, że zrobimy to teraz.

Sammy oblała się rumieńcem.

- W ogóle o tych rzeczach nie myślałam. Sądziłam,

że po prostu mnie lubisz.

Jej głos był pełen goryczy.

- Oczywiście, że cię lubiłem. Co nie znaczy, że nie

liczyłem na pójście z tobą do łóżka.

W ciszy, jaka zapanowała po tych słowach, słychać

było szum drzew za oknem i tykanie zegara. Nawet

sama cisza zdawała się rozbrzmiewać swymi własnymi

dźwiękami.

- I myliłeś się.

- Niestety, odkrycie to mam już poza sobą.

- Wstał i rozprostował ramiona. - Nie powinnaś

była doprowadzać do tego. To był błąd z twojej

strony.

W odruchu paniki Sammy poderwała się i skoczyła

do okna.

- Jeśli zbliżysz się choćby o krok, zacznę krzyczeć.

- Proszę, krzycz, jeśli ma to poprawić twoje

samopoczucie. Tylko że nikt cię nie usłyszy. Kto

o wpół do trzeciej w nocy chodzi na spacery?

Miał rację. Uliczki wokół najpewniej były opustoszałe.

Sammy drżała na całym ciele.

Lecz kiedy poczuła jego ręce na swojej twarzy, jej

strach przemienił się w wulkan gniewu. Uderzyła go

na odlew.

- Ty obrzydliwcze! - krzyknęła, odskakując i ude­

rzając się o parapet okienny.

Chwycił ją za nadgarstek.

- Bądź dobrą dziewczynką, Sammy - mamrotał.

- Żądam tylko tego, na co zasłużyłem.

- Zasłużyłeś tylko na długą odsiadkę.

- Nie opieraj mi się.

- Wynoś się stąd! Wynoś się! Wynoś!

Żadne z nich nie usłyszało otwierania drzwi.

Sammy zaledwie zdążyła uświadomić sobie obecność

Romana, gdy Derek został już cisnięty w drugi kąt

pokoju. Odbił się od sofy i zwalił na podłogę, gdzie

leżał dysząc.

Roman z niepokojem i troską zwrócił się ku Sammy.

- Czy nic ci się nie stało?

- Czuję się...

Odważyła się na kilka chwiejnych kroków, po

czym nogi ugięły się pod nią i padła na sofę.

Derek tymczasem próbował przyjąć postawę pio­

nową. Jak większość tyranów, był do głębi tchórzem.

Jego kozactwo wyparowało, ustępując miejsca prag­

nieniu ucieczki.

Roman odgadł jego zamiary i uprzedził je.

- Hola, kolego, na razie nigdzie się nie wybieramy.

Zostaniesz tu, dopóki nie dowiem się, co w ogóle się

wydarzyło i czy czasami Sammy nie zamierza cię

oddać w ręce policji.

- A co będzie, jeśli nie zostanę?

- Spróbuj tylko uczynić jakiś ruch, a zapewniam

cię, że nie odmówię sobie przyjemności rzucenia cię

na kolana.

Roman powiedział to jedwabistym głosem. Derek

pobladł.

- Sammy - wyjąkał - powiedz mu, że nic takiego

tutaj nie zaszło...

- Mam kłamać, czy tak? - zapytała z odrazą.

Roman stał między nimi niczym arbiter na ringu.

Jego twarz aż pociemniała z wściekłości.

- Czy podniósł na ciebie rękę, Sammy? - zapytał.

Na pozór zwracał się do niej głosem spokojnym,

ale Sammy wiedziała, ile nadludzkiego wysiłku go to

kosztuje. Nie miała też wątpliwości, że grożąc Derkowi

bynajmniej nie żartował. Przerastał tamtego o pół

głowy, a skumulowana w jego ciele siła dawała

gwarancję, że znokautuje każdego przeciwnika. Nawet

w wizytowym garniturze wyglądał groźnie. W rezultacie

teraz bardziej niż kiedykolwiek przypominał tygrysa,

gotowego rozszarpywać przy pierwszej nadarzającej

się okazji.

Poczuła coś jakby litość dla wystraszonego i bladego

jak ściana Derka.

- Przyszedłem tylko porozmawiać... - bełkotał

niewyraźnie.

- Sammy, czy chcesz wysunąć jakieś zarzuty

przeciwko temu człowiekowi?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

Roman spojrzał na Derka.

- Wynoś się z mego domu! - rzekł przez zaciśnięte

zęby. - A jeśli kiedykolwiek znajdziesz się od niej

w odległości mniejszej niż dziesięć kilometrów, to

osobiście sprawię, iż pożałujesz, że się w ogóle urodziłeś.

- Nie ujrzy mnie nigdy więcej - zapewnił tamten

skwapliwie, chwytając sweter, buty i płaszcz i wycofując

się ku drzwiom.

Po krótkiej chwili usłyszeli trzaśniecie drzwi

frontowych.

- Marsz do łóżka - powiedział Roman rozkazującym

tonem. - Przyniosę ci drinka i może zechcesz mi

wyjaśnić, co, u diabła, tutaj się stało.

- Jestem zbyt zmęczona na wyjaśnianie czegokolwiek.

Czy mogę poczekać z tym do rana?

- Już jest ranek - rzekł rozwiązując muszkę i rzucając

ją na fotel. - I uwierz mi, jestem nie mniej zmęczony.

Ale uważam, że kilka rzeczy trzeba przedyskutować.

Więc idź do łóżka, a kiedy przyniosę ci tego drinka,

będziesz mogła powiedzieć, co porabiałaś tutaj z tym

facetem. Jasne?

Sammy milcząco przytaknęła.

Udała się na górę, gdzie szybko przebrała się

w strój nocny, a potem dokładnie sprawdziła, czy

żaden skrawek jej ciała nie wystaje spod koca.

Kiedy zaś kilka minut później pojawił się z drinkami,

nie mogła się oprzeć podejrzeniu, że Roman zna

powody, dla których tak pięknie i skutecznie okryła

się kocem.

- Jestem kompletnie wyczerpana.

Roman puścił to mimo uszu. Rozpiął kołnierzyk

koszuli i podwinął rękawy.

- Zdaje się, że rozpoznałem tego faceta. Kochanek?

- Nic bardziej absurdalnego.

Pociągnęła porządny łyk brandy i natychmiast

poczuła rozlewające się wewnątrz ciepło.

Roman przysiadł na brzegu łóżka i trzeba było

niemałego wysiłku, by przezwyciężyć przyciąganie

jego ciała.

- Zatem co zaszło?

- Czekał na mnie. Wróciłam do domu i już po

kilku minutach usłyszałam dzwonek. Pomyślałam

o tobie i o tym, że zapomniałeś kluczy, ale był to

Derek. Wtargnął siłą, a dalej już wiesz.

Miała wielką ochotę rozpłakać się. By nie dopuścić

do tego, z całych sił zacisnęła zęby.

- A teraz wytłumacz mi powody tego wszystkiego.

- Niegdyś spotykałam się z nim, ale zerwałam

znajomość, gdy tylko dowiedziałam się, że ma żonę

i dzieci. Nigdy nie pogodził się z moją decyzją.

Jej głos drżał zdradziecko.

- Boże, jeżeli dotknął cię...

Roman zbliżył dłoń do jej twarzy i delikatnie

pogładził ją po policzku.

Nagle pokój zaczął się kurczyć. Coraz to nowe fale

gorąca przepływały przez jej ciało.

- Na szczęście nie zrobił tego.

Sammy odsunęła się. Zdała sobie sprawę, że jeśli

pozwoli mu nadal się dotykać, choćby ów dotyk był

najbardziej ojcowski, cały jej zdrowy rozsądek

i samodyscyplina pójdą w rozsypkę.

- To on był z tobą w winiarni w Padley.

Spojrzała zdumiona.

- Próbowałam przemówić mu do rozsądku, ale nie

rozstaliśmy się jako przyjaciele. Nie mogę teraz pojąć,

co w nim zobaczyłam za pierwszym razem. Wydawał

się taki łagodny i pokrewny duchem. Uległam

złudzeniom - podsumowała z odrazą.

- Pierwsze wrażenia nie zawsze są prawdziwe.

Powiedziałbym nawet, że bardzo często są zupełnie

błędne. Skądinąd nie sądzę, żebyś z jego strony

mogła się jeszcze spodziewać jakichś kłopotów.

- Nie podziękowałam ci jeszcze za ratunek.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

- Nie wierzyłam, że wrócisz tak prędko. Wydawałeś

się tak zachwycony towarzystwem Yvonne, iż doszłam

do wniosku, że będziecie dokazywać ze sobą aż do rana.

Twarz Romana zesztywniała.

- Co przez to rozumiesz? - zapytał.

- Och, nic, zupełnie nic...

- Nie, Sammy, coś jednak chciałaś przez to

powiedzieć.

- Naprawdę nie miałam niczego na myśli. Po

prostu jestem tak tym wszystkim wstrząśnięta, że nie

wiem, co mówię.

- Słowa wypowiedziane pod wpływem szoku,

zgadza się?

- Dokładnie tak.

Gotował się do odejścia. Zapragnęła nagle, by

został. Wnosił ze sobą spokój i bezpieczeństwo.

Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła jego dłoni.

Ale w tej chwili, wyczuwając chłód jego ciała,

cofnęła ją. I już miała schować ją pod kocem, kiedy

z kolei on wyciągnął swoją. Ich dłonie splotły się ze sobą.

- Czy bardzo byś się martwiła, gdybym spędził

noc z Yvonne?

Na razie bardziej od wszelkiej myśli o innej kobiecie

martwiły ją ich splecione dłonie. Serce Sammy biło

jak oszalałe.

Z jednej strony pragnęła, aby sobie poszedł, z drugiej

natomiast, by został, a nawet więcej. Jej ciało spragnione

było pieszczoty jego rąk. Pod cienką tkaniną nocnej

koszuli piersi nabrzmiały pożądaniem.

Już chciała powiedzieć, że może zostawić ją samą,

że czuje się lepiej, tylko jest zmęczona, ale te słowa

w żaden sposób nie chciały przejść jej przez gardło.

Zamiast tego zamknęła oczy i rozchyliła wargi.

Roman pochylił się nad nią i zaczął całować ją

delikatnie i zarazem namiętnie.

Coś jakby jęk protestu wydobył się z jej ust. Całe

ciało płonęło niczym w czterdziestostopniowej gorączce.

- Chcesz, abym został? - zapytał ochrypłym głosem.

Zarzuciła mu ręce na szyję i przygarnęła do siebie.

Wszystko wołało w niej, aby został i kochał ją.

Słowa nie dawały się wypowiedzieć. Do głosu doszło

jej ciało. Ono to namiętnymi porywami odpowiadało

na jego pieszczoty.

- A zatem?

- Tak.

Usłyszała jego westchnienie. Płonął podobnie jak ona.

- Rozbierz mnie - poprosił.

Drżącymi palcami zaczęła rozpinać guziki jego

koszuli. Trwało to całą wieczność. Zrzucił koszulę

i wstał.

Patrzyła teraz zahipnotyzowana, jak rozpina pasek

u spodni. Czynił to ruchami pełnymi erotycznego

wdzięku. Złowił jej spojrzenie i uśmiechnął się. Uśmiech

ten oznaczał zadowolenie z wywołania takiego właśnie

efektu.

Niespiesznie uwalniał się z resztek ubrania. Miała

mnóstwo czasu, aby jeszcze zatrzymać bieg wydarzeń.

I wyszedłby bez słowa protestu. Wiedziała to. Nie był

mężczyzną, który przełamywałby siłą wolę kobiety.

Ale ona pragnęła już tylko tego, aby pozostał.

Osiągnęła stan upojenia. Ściągnęła nocną koszulę.

A kiedy wsunął się pod koc, jego nagość sprawiła, że

drżała i dygotała poza wszelką kontrolą i świadomością.

Dotknął jej ud, a one rozchyliły się, jak pod

dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Zabiłbym go, gdyby cię zniewolił. Czy nigdy

z nim tego nie robiłaś? Powiedz, Sammy. Muszę to

wiedzieć.

- Nigdy, ani z nim, ani z kimkolwiek innym.

Nawet nie spojrzała na niego. Po prostu obawiała

się, że jej wyznanie wywołało na jego twarzy wyraz

niedowierzania.

- Zrobię to delikatnie - raczej tchnął niż wyszeptał

jej do ucha.

Wygięła ciało w łuk, gdy jego wargi scałowywały

każdy centymetr jej skóry od szyi aż po brodawki

sutek, które momentalnie stwardniały.

A później dłonie kontynuowały to, co zaczęły usta.

Pod ich pieszczotą jej piersi emitowały fale rozkoszy

na całe ciało.

Sammy całkowicie zagubiła się w krainie zmysłów,

do której nie miała dotąd dostępu. Dążyła do zupełnego

zatracenia się, choć tego pragnienia nie umiałaby

nawet nazwać.

Kiedy wchodził w nią, obronnie naprężyła się, ale

trwało to ułamek sekundy. A potem wzniósł ją na

taki poziom rozkosznego upojenia, że tylko powtarzała

jego imię, słysząc swój głos jakby z dystansu tysięcy

kilometrów.

Najpierw powolny w ruchach, później coraz szybszy,

w pewnej chwili zamarł zupełnie. Sammy poczuła się

przeniesiona w strefę, gdzie prawa ciążenia i w ogóle

cała codzienność przestaje się liczyć.

Spojrzała na niego półprzytomnym wzrokiem

i uśmiechnęła się. Leżał teraz u jej boku. Jego zielone

oczy wpatrywały się w nią. Tym trudniej było odgadnąć

jego myśli. Czy ich zbliżenie znaczyło dla niego

dokładnie tyle samo, co dla niej?

Wracała do realności, omdlenie powoli ustępowało.

Przeżycie, którego dopiero co doświadczyła, nie dawało

się opisać. Ale jakie przeżycia były udziałem Romana?

Zdała sobie sprawę, że jego ręce, ręce kochanka,

zdradzały pewność i doświadczenie.

Czy tak samo pieścił nimi Yvonne? Czy patrzył na

nią z tą samą ociężałą sytością, gdy odpoczywali po

akcie miłosnym?

Jeszcze przed minutą kochanie się z nim wydawało

się Sammy upragnionym i słusznym wyborem. Teraz

nie była tego taka pewna.

Ogarnęło ją mocne przeświadczenie, że w dzieleniu

się z kimś swym ciałem kryje się jakaś tajemnica. Nie

widzą jej tylko te kobiety, które rozpatrują akt miłosny

jako nieuchronny produkt uboczny znajomości

z mężczyzną. Dla nich rzecz cała nie przedstawia

żadnego problemu i czerpią z niej tylko przyjemność,

a ona, Sammy, była jak najdalsza od narzucania

komukolwiek swych zasad. Ale właśnie przez wzgląd

na te zasady słuszność jej postępku stanęła teraz pod

znakiem zapytania.

Otrzeźwiała zupełnie, jakby oblana kubłem zimnej

wody.

W tej samej chwili Roman wznowił pieszczoty.

Stwierdziła z przerażeniem, że jej ciało zaczyna

odpowiadać.

- Zaczekaj.

- Co się stało?

Utkwione w niej zielone oczy Romana zdawały się

podważać wszystkie jej logiczne konstrukcje.

- Nie mogę.

- Nie możesz? Czego mianowicie?

- Nie mogę kochać się z tobą.

Nie zamierzona ironia tej odpowiedzi uderzyła ją

z całą mocą. Jakby kupowała polisę ubezpieczeniową

już po wypadku. Oto cała ona - wypełniona sokami

jego miłości, a stawiająca kwestię samodyscypliny.

Roman wsparł się na łokciu. Ale wciąż drugą ręką

gładził w zamyśleniu jej piersi. Sammy odsunęła ją od

siebie.

- Nie powinnam była iść z tobą do łóżka tylko

dlatego, że pociągasz mnie. Nie należę do tego typu

kobiet.

- Czy chcesz to powiedzieć, że możesz oddać swe

ciało tylko mężowi? Czy tak?

- Nie...

- A jednak mniej więcej taki sens mają twoje słowa.

- W porządku! Jestem staromodna i anachroniczna.

Nie przypuszczam, abyś w pełni to pojął, ale tak

właśnie jest. Nie leży w moim charakterze sypiać

z mężczyzną przy każdej okazji. Nie zaliczam się do

kobiet w rodzaju Yvonne, które kulturalną rozmowę

kończą łóżkiem, a łóżko kulturalną rozmową.

- Jednym słowem, chcesz powiedzieć, że popełniliśmy

błąd?

Sammy skuliła się. W jej myślach panował zamęt

nawet bez tych jego natarczywych pytań, na które

tak trudno było odpowiedzieć.

- Tak! - odrzekła krótko.

- Widzę.

Gwałtownie uniósł się i spuścił nogi z łóżka.

Próbując zdławić rozpaczliwe pragnienie, by jej nie

opuszczał, odwróciła się do niego plecami.

- Niczego nie widzisz.

- Widzę przynajmniej to, że żałujesz wszystkiego,

co zaszło między nami.

Spojrzała przez ramię. Na twarz Romana powrócił

ów dobrze jej znany zimny, cyniczny wyraz.

Chciała wykrzyczeć w tę twarz, że niczego nie

żałuje, zupełnie niczego, lecz zachowała milczenie.

Plątanina sprzecznych uczuć nie dawała się wyrazić

jednym prostym zaprzeczeniem.

Roman ubierał się.

- Czy moje usługi zostały przyjęte, ponieważ

pomyślałaś, że mogę cię trochę ożywić po ciężkim

przejściu z tamtym wstrętnym facetem? A może uległaś

przelotnej zachciance udowodnienia swej atrakcyjności?

A może wreszcie chodziło w tym wszystkim o jakąś

spaczoną formę wdzięczności? Nie? - zapytał, jak

gdyby zaprzeczała. - W takim razie złóżmy rzecz całą

na karb chwilowego zaślepienia.

Powiedziawszy to wyszedł zamaszystym krokiem

i huknął za sobą drzwiami.

Sammy aż podskoczyła. Leżała teraz na plecach,

pozwalając ogarnąć się otępiającemu poczuciu porażki.

Pozwalała też płynąć łzom, których słoność smakowała

wargami.

Co za przerażająca sytuacja, pomyślała. Czuła się

głęboko nieszczęśliwa. Dobrze, że chociaż jej zadanie

związane z przyjazdem do Londynu zostało zakończone.

Mogła wynosić się stąd nawet w tej chwili. Miała

dość materiału, by napisać wielostronicową apologię

Romana Ferrersa. Bo niewątpliwie będzie to całkowite

wycofanie się z poprzednich zarzutów.

Spojrzała na budzik stojący na nocnej szafce

i pomyślała, że cztery godziny snu powinny wystarczyć.

Potem opuści ten dom i uwolni się spod paraliżującego

uroku jego właściciela. I wróci do cichego Padley.

Pozostawało tylko pytanie, czy zdoła od nowa

uporządkować swe życie?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Roman był już ubrany i właśnie dopijał kawę,

kiedy powłócząc nogami Sammy weszła do jadalni.

Na jej twarzy odbijał się brak snu i czuła się tak,

jakby miała sto lat, a na swych barkach wszystkie

troski ludzkości.

Roman obrzucił ją krótkim spojrzeniem.

- Nie jesteś ubrana.

Mimowolnie spojrzała na swój sweter i wypłowiałe

dżinsy.

- Przepraszam, ale sądziłam, że jestem.

- Wiesz, co mam na myśli. Nie możesz iść ze mną

do biura w tym stroju sprzątaczki.

- Sprzątaczki? Nie mam zamiaru z tobą nigdzie

chodzić - odpowiedziała chłodno.

Nie wydawał się jej obwieszczeniem szczególnie

zdziwiony czy zaniepokojony. Prawdopodobnie

zapomniał już o wydarzeniach minionej nocy i myślał

wyłącznie o czekających go dzisiaj spotkaniach. Miała

wrażenie, że patrząc na nią, w rzeczywistości nie

dostrzega jej. Myśl ta pogłębiała jeszcze jej przygnębienie.

Nie chcąc jednak pokazywać tego po sobie, sięgnęła

po dzbanek i napełniła filiżankę czarnym parującym

płynem.

- Lepiej załóż coś przyzwoitszego i zrób to szybko.

Jestem już spóźniony.

- Czy nie dotarły do ciebie moje słowa? Otóż

powiedziałam, że nigdzie się z tobą nie wybieram.

Tym razem spojrzał na nią naprawdę, chociaż jego

twarz pozostała nieporuszona.

- Jasne, że słyszałem. Pomyślałem tylko, że jest to

z twojej strony rodzaj miny na dzień dobry.

- Wiedz zatem, że nie jest. Wynoszę się stąd.

- Nie ma potrzeby, abyś z powodu minionej nocy

załamywała się teraz pod wyrzutami sumienia - wycedził

powoli każde słowo.

- Wyrzuty sumienia? W moim przypadku?

Jak śmiał? I co to w ogóle za insynuacje? Że niby

uwiodła go? Przypomniała sobie ów gest, którym

milcząco prosiła, by został, i natychmiast zepchnęła

go w głąb świadomości.

- Poza tym nie minęło jeszcze ustalone między

nami sześć tygodni.

- Wiem o tym. Potrafię liczyć równie dobrze jak

ty. Lecz mam już dostatecznie dużo materiału na

swój artykuł. Zdecydowałam więc, że najwyższy czas

wrócić do Padley i zabrać się do pisania.

- Nie rozumiem tej panicznej ucieczki.

- To nie jest paniczna ucieczka - zaprzeczyła unikając

jego wzroku.

- Nie? Jednego dnia jesteś gotowa zostać na cały

okres, drugiego pakujesz walizki i zachowujesz się,

jak gdyby ziemia paliła ci się pod stopami. Wygląda

to właśnie na paniczną ucieczkę.

- W porządku. Jeśli tak to wygląda w twoich

oczach, niech takim pozostanie.

- Miniona noc nie powtórzy się więcej, jeżeli nią

właśnie jesteś taka spanikowana. Popełniłaś błąd,

oboje popełniliśmy go. Jako ludzie pełnoletni,

powinniśmy poprzestać na tym i kontynuować

znajomość na dawnych warunkach.

- Co za gładkie słówka! Prawda jest taka, że wcale

nie obawiam się możliwości powtórzenia się ostatniej

nocy. Jak powiedziałam, uważam, że czas już wracać.

A im prędzej zabiorę się do pracy, tym lepiej.

Wzruszył ramionami.

- Rób jak chcesz. Lecz zdajesz sobie chyba sprawę,

że wszystko, co napiszesz, będzie musiało przejść

przez moją cenzurę.

Dosłownie zatkało ją. Żadnej tego rodzaju klauzuli

nie było w ich wstępnej umowie.

- Dlaczego? - zapytała wzburzona.

- Rusz głową, dziewczyno.

- Och, widzę, że wróciłam do statusu „dziewczyny".

Czy to dlatego, że jako punkt odniesienia pojawiła się

Yvonne Jak-Jej-Tam? - Wiedziała, że zachowuje się

jak złośliwe dziecko, ale machnęła na to ręką. - A poza

tym nie widzę powodów, dla których masz mnie

cenzurować. Zamierzam pisać uczciwie. A rzetelność

była chyba jedynym warunkiem, o ile się nie mylę?

- Zgoda, taki był układ. Niemniej będę chciał

przeczytać artykuł, zanim pójdzie do druku.

- Prześlę ci kopię - przystała niechętnie.

- Przyjadę i wezmę ją osobiście. Za kilka dni

zjawię się w Padley. Wybacz, że nie będę mógł

odwieźć cię na stację. O ósmej trzydzieści mam

spotkanie. Zadzwoń po taksówkę.

Tak czy inaczej bolało, że nie chciał wykręcić się od

spotkania i odstawić ją na dworzec. A jeszcze bardziej

bolało, że tak mało w gruncie rzeczy przejął się jej

wcześniejszym odjazdem.

Lecz kiedy na odchodnym zwrócił się ku niej,

pojawiło się na jego twarzy zupełnie coś dziwnego.

Jakby... Zniknęło jednak tak szybko, iż była niemal

pewna, że uroiła to sobie.

- Mam nadzieję, że wrócisz cała i zdrowa. Było

dla mnie cennym przeżyciem pracować u twego boku.

- To ja byłam tą stroną, która nabierała doświad­

czenia.

Roman zaśmiał się cicho, po czym wyszedł z pokoju.

Usłyszała, jak drzwi od ulicy zatrzasnęły się.

W ciszy, która nagle opadła na nią całunem, Sammy

niemal usłyszała swoje myśli. Żadna z nich jednak nie

przykuła jej uwagi.

Udała się na górę, by w pośpiechu dokończyć

pakowania walizek. Od czasu do czasu siadała na

łóżku, dokonując bilansu spędzonych tutaj dni. Doszła

do wniosku, iż opuszcza ten piękny dom obarczona

problemami, których ani nie przewidziała, ani nie

miała nadziei rozwiązać.

Kiedy zaś po kilku godzinach wróciła do Padley,

jedyną jasną plamą na ciemnym horyzoncie okazał

się Robbie, który pod jej nieobecność niemożliwie

przytył.

- Ta moja siostra po prostu cię utuczyła. - Sammy

z uśmiechem oceniła wygląd swego ulubieńca, który

wtulił pyszczek w jej szyję i mruczał z zadowoleniem.

Rozejrzała się po znajomych kątach. Jak się

spodziewała, mieszkanie było nienagannie wysprzątane.

Toteż w poczuciu winy usadowiła Robbie'ego na

łóżku, po czym w rekordowym tempie rozpakowała

bagaże. Chowając ubrania do szafy, wieszała je byle

jak, bez najmniejszej troski o to, jak jutro czy pojutrze

będą wyglądały.

Kiedy przyszła kolej na suknię kupioną w Londynie,

Sammy zwinęła ją w kłębek i wepchnęła w najdalszy

kąt szafy.

Kiedy na drugi dzień zjawiła się w redakcji, nie

stwierdziła żadnych zasadniczych zmian. A jednak

miała wrażenie, że jej „misja" trwała nie trzy tygodnie,

tylko trzy lata.

Florrie powitała ją w porze lunchu i z miejsca zażądała

szczegółowego sprawozdania z pobytu w stolicy.

- Jak to jest, Sammy, mieszkać pod jednym dachem

z takim maharadżą? - zapytała, natychmiast zamieniając

się w słuch.

Sammy zmusiła się do uśmiechu. Była skazana na

omijanie prawdy, a nie chciała mówić kłamstw.

- Przede wszystkim człowiek doświadcza praw­

dziwego komfortu - odrzekła lekkim tonem. - Ogromny

dom zapełniony antykami i perskimi dywanami. I to

wykwintne jedzenie. Od lat nie jadłam tak dobrze.

A swoją drogą muszę ulepszyć moją kuchnie.

- A tak naprawdę, Sammy, to jakie były twoje

przeżycia?

- Powiedziałam już. Duży dom. Bogate jadłospisy.

- Wiesz, o co mi chodzi.

Sammy dobrze wiedziała, o co chodziło jej przyjaciół­

ce. Niuanse brzmienia w jej głosie oraz aluzyjne

spojrzenie błękitnych oczu mówiły same za siebie.

Chcąc zyskać na czasie, podeszła do biurka

i wyciągnęła torebkę ze śniadaniem. Kiedy się odwróciła,

miała okazję stwierdzić, że Florrie już zajęła miejsce

z miną słuchaczki i powierniczki.

- No i?

- Co „no i"? Czy mój artykuł o przestępczości już

się ukazał?

- Ty i ten nabab. Czy doszło między wami do

fizycznego zbliżenia?

W pierwszym odruchu Sammy chciała poradzić

Florrie, by nie wścibiała nosa w nie swoje sprawy,

lecz zaraz uświadomiła sobie, że przyjaciółka poczuje

się tym dotknięta.

- My tylko graliśmy wobec siebie określone role

- powiedziała uchylając się od bezpośredniej odpowiedzi.

A potem jęła opowiadać o Yvonne i wydanym

przez nią przyjęciu. Słowa płynęły, ona zaś słuchając

samej siebie ledwie mogła uwierzyć, że Sammy

z opowiadania i Sammy opowiadająca jest tą samą

dziewczyną.

Pokój zaczynał powoli zapełniać się kolegami

wracającymi z lunchu i siłą rzeczy, ku wielkiej uldze

Sammy, rozmowa stała się bardziej naturalna.

Przez cały następny tydzień, rezerwując sobie na to

godzinę dziennie, Sammy pracowała nad artykułem

o Romanie Ferrersie. Praca ta okazała się najtrudniejszą

w jej życiu. Wspomnienia chwil spędzonych z Romanem

ożyły na nowo, on sam zaś nieustannie stawał jej

przed oczyma. Wówczas mogłaby przysiąc, że czuje

zapach jego ciała i że Roman znów patrzy na nią tym

swoim charakterystycznym spojrzeniem, którym ją

obdarzał, ilekroć czuł się rozbawiony jakimś jej

powiedzonkiem.

Skończywszy artykuł, zrezygnowała z przeczytania

go w całości. Było to wręcz ponad jej siły. Po prostu

przekazała maszynopis Hugonowi z uwagą, że Ferrers

życzył sobie zapoznać się z nim jeszcze przed

skierowaniem go do druku.

- Czy mogę już tobie zostawić dalsze kontaktowanie

się z nim?

Zadała to pytanie pełna nadziei na zgodę z jego

strony, lecz zaraz zobaczyła z przestrachem i roz­

czarowaniem, jak kręci przecząco głową.

- Co za głupi pomysł! Spędziłaś z tym facetem

chyba dość czasu, by rzecz dociągnąć do końca. Poza

tym - dodał, błędnie interpretując wyraz jej twarzy

- nie ma już powodów do obaw. Artykuł jest świetnie

napisany i bardzo rzeczowy. Nie sądzę, by pan Ferrers

mógł znaleźć w nim jakieś odstępstwa od prawdy.

No to klops, ponuro pomyślała Sammy. Będzie

musiała sama zadzwonić do Romana.

Zwlekała z tym do poniedziałku. Tego dnia podniosła

słuchawkę i wykręciła numer jego londyńskiego biura.

Sekretarka Romana, Maggie, z którą Sammy podczas

tych trzech tygodni w Londynie zdążyła się zaprzyjaźnić,

objaśniła, że szef jest na zebraniu i w ogóle ma

mnóstwo roboty, ponieważ ostatnio wcale się nie

pokazywał.

Kobiety poplotkowały przez chwilę, po czym Sammy

z uczuciem ulgi odłożyła słuchawkę.

Spróbuje później, bliżej końca dnia. Nie kryła

bowiem przed sobą, że potrzebuje kilku godzin na

zebranie sił do tej ciężkiej próby. Tymczasem zajęła

się pisaniem bieżących artykułów.

O wpół do dziewiątej ostatnia osoba opuściła redakcję.

Sammy została sama.

Nieoczekiwanie zaalarmował ją odgłos kroków

zatrzymujących się pod drzwiami. W pierwszej chwili

pomyślała, że to Derek. Ostatni raz widziała go

tamtej nocy, gdy Roman tak bezceremonialnie wyrzucił

go z domu. Być może nie zapamiętał udzielonej mu

lekcji i przyszedł, by dokończyć to, co zaczął.

Klamka drgnęła i pod czyjąś dłonią zaczęła opadać.

Uświadomiła sobie nagle swoją bezbronność. Porwała

z biurka grube tomisko i w kilku susach dopadła do

drzwi.

Poczekała, aż drzwi się otworzyły, i w tej samej

chwili gwałtownie je popchnęła. Rozległ się oczekiwany

łomot. Drzwi uderzyły o czyjeś ciało.

Już chciała z krzykiem uciekać, gdy do środka

wtoczył się półogłuszony Roman.

- Co, do diabła, wyrabiasz?

Sammy w osłupieniu wpatrywała się w niego przez

chwilę. A potem jej wargi zaczęły drgać i z gardła

popłynął swobodny śmiech.

- Uważasz to za zabawne, prawda?

- Nieszczególnie.

- Czy tak zwykle witasz osoby odwiedzające

redakcję?

- Tylko wówczas, gdy przychodzą o tak późnej

porze. A swoją drogą, to co cię tu sprowadza?

Utkwił w niej rozbawione spojrzenie. Zaczerwieniła

się i odwróciła do biurka.

Musiał przyjechać po artykuł. Więc dobrze, wręczy

mu go i natychmiast się rozstaną. Nie miała zamiaru

wdawać się z nim w żadne pogawędki.

On jednak zamiast wziąć maszynopis, chwycił ją za

rękę i przyciągnął do siebie.

- Co robisz? - szepnęła, czując, że brakuje jej

powietrza. - Oto ten twój przeklęty artykuł.

- Nie sądzisz, że po tak długiej jeździe należy mi

się przynajmniej filiżanka kawy?

Już miała na końcu języka, aby na kawę poszedł

sobie do najbliższego lokalu, ale tego rodzaju chamstwo

ani nie było w jej stylu, ani niczego by nie rozwiązało.

Jedyną skuteczną metodą wydawała się pełna rezerwy

grzeczność.

- Jasne - przyznała rzeczowym tonem. - Trudno

jednak będzie mi parzyć kawę jedną ręką.

Uwolnił ją, a kiedy wróciła z kubkiem i usiedli przy

jej biurku, Roman powiedział łagodnym głosem:

- Nie walcz z tym, Sammy. Bo ja już dłużej

walczyć nie mogę.

Zapragnęła nagle uciec do domu i zaryglować za

sobą drzwi.

- Ale z czym mam nie walczyć? - zapytała

z wymuszonym uśmiechem. - Nie mam pojęcia, o czym

w ogóle mówisz.

- Wyjaśnię to przy kolacji.

- Będzie to trudne, gdyż nie zamierzam nigdzie

z tobą chodzić.

- Czy są tu jakieś dobre restauracje? Jaką kuchnię

lubisz? Chińską? Hinduską? Lub może coś bardziej

wyszukanego?

- Kanapki z tuńczykiem, oto co zamierzam zjeść,

gdy wrócę do domu. Sama.

- Niech zatem będą kanapki z tuńczykiem.

Roman rozluźnił się i splótł ręce z tyłu głowy.

Ponownie podała mu artykuł. Tym razem wziął go

i pobieżnie przerzucił strony.

- Doskonale.

- Ale przecież ledwie rzuciłeś nań okiem!

- Ufam ci.

Sammy zamknęła szuflady biurka i sięgnęła po

palto. Następnie pogasiła światła. Otoczył ich srebrzysty

mrok.

- A zatem tuńczyk u ciebie?

Pytaniu w ciemności towarzyszyło dotknięcie

ramieniem. Aż podskoczyła. Szybko jednak opanowała

się i zaczęła intensywnie myśleć. Było jasne, że nie

miał zamiaru puścić jej samej do domu, a z drugiej

strony nie chciała prowadzić z nim utarczek w swoim

mieszkaniu.

- No, dobrze. Pójdę z tobą na tę kolację.

Wkładała właśnie klucz do drzwi, gdy dotknął

wargami jej karku. Na chwilę zabrakło jej powietrza.

- Będę ci wdzięczna, jeśli darujesz sobie takie

niespodzianki.

- Dlaczego? Pragniesz mnie równie mocno, jak ja

pragnę ciebie. Przez ostatnie dni myślałem tylko

o tobie i jedyny wniosek, do jakiego doszedłem, to

ten, że jesteś tą upragnioną istotą.

Upragnioną? Ha! Mylił chyba znaczenie słów.

Jego pragnienia były czysto fizyczne. A jednak

nawet w tym wypadku nie mogła oprzeć się wzru­

szeniu.

- Trzy kilometry za miastem jest całkiem miłe

bistro - zmieniła temat rozmowy, kierując się w stronę

jego samochodu.

- Wspaniale. Czy zamierzasz się przebrać?

- Nie ma potrzeby. Nie jedziemy do ekskluzywnego

lokalu.

Bistro okazało się ciepłe, tętniące życiem i dość

zatłoczone. Tutaj na pewno, pomyślała Sammy, nie

grozi im intymne sam na sam. Żadnych ciemnych

kątów i zakamarków. Żadnych zatopionych w cichych

rozmowach par. Żadnych palących się świec na

stolikach. Po prostu grupy młodzieży i rozbrzmiewająca

z głośników muzyka pop. W takich warunkach nawet

Don Juan nie miałby żadnych szans uwodzenia.

Popatrzyła ponad obrusem na Romana i zobaczyła

jego milczący uśmiech z charakterystycznie uniesionymi

brwiami. Czyżby czytał w jej myślach?

Zamówili jedzenie, po czym Roman zaczął mówić

o swoich interesach. Sammy słuchała z dużym

zainteresowaniem. Kiedy zaś pojawiły się przed nimi

dwie parujące miski makaronu z bazylią, skorzystała

z chwili przerwy w rozmowie, aby zapytać:

- Jak długo masz zamiar pozostać w Padley?

- Czy czasami nie próbujesz pozbyć się mnie?

- Jestem tylko ciekawa.

- Cóż, sądzę, że będę mógł zostać przez resztę

tygodnia. Jest trochę do zrobienia w związku z prze­

budową domu.

- A co z interesami w Londynie?

Niemal cały tydzień? Padley było małą mieściną.

Będzie natykała się nań na każdym kroku. Jak w takim

razie mogła wyrzucić go z serca i pamięci, skoro nie

chciał zniknąć z jej pola widzenia?

Nie było to uczciwe! Chwycił ją gniew. Czy nie

miał nic lepszego do roboty? Co z tego, że było coś

do zrobienia w domu! Czy nie mógł tego zlecić

komuś innemu? Było dość ludzi pracujących dla

niego, którzy byli gotowi spełnić każde jego życzenie.

- Moje interesy, ufam, nie ucierpią z powodu

mojej tygodniowej nieobecności. A poza tym są pewne

sprawy między nami, których nie udało się nana

doprowadzić do końca.

- Jakie sprawy?

Poczuła wzbierającą falę paniki.

- Uciekłaś ode mnie, prawda?

- Wcale nie uciekłam. Po prostu zebrałam potrzebny

materiał i wyjechałam.

- Zwykła wymówka.

- Umm.

- Kochaliśmy się, kochaliśmy się najżarliwiej jak

tylko można, i oto nagle w kilka godzin później

decydujesz się wracać do swojego Padley.

- Było to niedokładnie tak.

- Nie? Więc błagam o objaśnienie.

- Przede wszystkim nie rozumiem, o co ten cały

hałas. Czyżbyś nie miał dość kobiet chętnych do

zagrzania ci łóżka?

- Żadna nie zrobi tego tak jak ty.

Najsprzeczniejsze myśli nawałnicą zalały jej umysł,

a wśród nich i ta, że upodobał ją sobie. Być może

spodobała mu się od samego początku. Pomimo że

była tak krańcowo odmienna od jego dotychczasowych

kochanek. A teraz znowu chce wkroczyć w jej życie

i podjąć wątek w miejscu, gdzie został przerwany.

Ona zaś tak bardzo pragnęła wtulić się w jego ramiona.

Musiała więc zachować największą ostrożność, bo

inaczej nasyci się jej ciałem, zniszczy ją, a potem odejdzie.

Mężczyźni tacy jak Roman Ferrers zawsze są w ruchu,

zawsze odchodzą. Po prostu leży to w ich naturze.

I tylko tym Roman różnił się od Derka, że postępował

uczciwie i nigdy nikogo by świadomie nie skrzywdził.

Bo chyba nie domyślał się, że ona cierpi przez niego,

że fizyczne pożądanie i najczystsza miłość stopiły się

w jedną przepełniającą ją namiętność.

- Chyba nie zjem deseru.

Z pewną ostentacją spojrzała na zegarek.

- Chodzimy spać przed północą?

- Muszę wstać jutro bardzo wcześnie.

- Oczywiście.

Poprosił o rachunek, ignorując jej nieśmiało wyrażoną

gotowość zapłacenia za siebie.

Przez całą powrotną drogę wpatrywała się w ciem­

ność. Próbowała przyłożyć do zaistniałej oto sytuacji

kryteria zdrowego rozsądku i chwilami jej się to

udawało. Wiedziała, czego chce, a czego pragnie

uniknąć, więc gdzież się znajdowało to nieokreślone

i nieuchwytne?

Gdy zatrzymali się przed budynkiem, w którym

mieszkała, Roman też wysiadł i odprowadził ją aż

pod drzwi.

- Czy zaprosisz mnie na kieliszek?

- Wybacz, ale jestem taka zmęczona. Dzięki za

uroczy wieczór.

- Czy to wszystko? Uroczy wieczór?

- Więc nie masz zastrzeżeń co do artykułu?

Nie odpowiedział, a ona patrząc mu w twarz

i widząc jego zachłanne spojrzenie, poczuła, że

bezwiednie reaguje na płynący zeń erotyzm.

- Dobranoc - wyszeptała, lecz zanim zdążyła uczynić

jakikolwiek ruch, objął ją i przycisnął do siebie.

Próbowała się wyrwać.

- Przestań walczyć ze mną, Sammy.

- Nie walczę z tobą! - odpowiedziała, mimo to nie

przestając szamotać się i odpychać go.

Nagle puścił ją, lecz ona zamiast zatrzasnąć mu

drzwi przed nosem, stała na progu swojego mieszkania

pełna wahań i niepewności.

- Wpuść mnie. Porozmawiamy. - Uniósł ręce

w geście poddania się. - Obiecuję zachowywać się

grzecznie.

- Dobrze, ale tylko na kilka minut. Jutro naprawdę

muszę wstać wcześnie.

Ty idiotko! - krzyczała w niej jakaś druga istota. Co

ty właściwie wyprawiasz! Jesteś tylko niemądrym,

słabym dziewczątkiem, zatraconym w miłości, która do

niczego nie doprowadzi, której kresem musi być nicość.

- Powiedziałeś, że chcesz porozmawiać - podjęła,

kiedy usiadł. - W takim razie mów. Ja słucham.

- Doprawdy, nie pomagasz swym gościom poczuć

się swobodnie.

- Jeśli chcą czuć się swobodnie, to niech wynajmą

pokoik gdzieś przy rodzinie, gdzie będą traktowani

ciepło i serdecznie.

Zauważyła, że ani tym cierpkim tonem odpowiedzi,

ani całą jej postawą nie wydawał się nadmiernie przejęty.

- Dlaczego zachowujesz się w taki sposób? Czy

zapomniałaś, że byliśmy ze sobą w łóżku?

- No to co? W tej samej minucie, gdy pojawiasz się

w Padley, mam otwierać namiętnie ramiona i wskakiwać

z tobą do najbliższego łóżka? I jakoś nie mogę sobie

przypomnieć, byś wymówił choć jedno słówko prośby,

żebym pozostała, gdy dowiedziałeś się o mojej decyzji

wyjazdu z Londynu.

- Czy to właśnie nie daje ci spokoju? - Twarz

Romana wyrażała w tej chwili jakby wewnętrzne

olśnienie. - Czy pomyślałaś wówczas, że nie życzę

sobie twojego dłuższego pobytu?

- W ogóle niczego nie myślałam!

- Ja natomiast myślałem - wziął ze stolika jeden

z milutkich bibelocikow i jął dokładnie mu się

przypatrywać - że jeśli nie będzie cię w pobliżu, to

może uleczę się z choroby, której na imię „Sammy".

Twarz Sammy płonęła. Każde słowo, jakie wypo­

wiedział, rozniecało w niej płomień, który przez ostatnie

kilka dni był tylko żarem popiołu.

- Więc zacznij leczenie od opuszczenia tego miejsca.

Tym sposobem zniknę ci z oczu, a za dwa tygodnie

zapomnisz o mnie zupełnie.

W jej głosie pobrzmiewała rozpacz.

- Obawiam się, że nie będzie to łatwe.

- A to pech. Czy nie dopuszczasz do siebie myśli,

że po prostu nie chcę cię widzieć?

Uśmiechnął się jednym z tych swoich zniewalających

uśmiechów.

- Nie.

- Nie chcę cię tutaj. Czyż można wyrażać się jaśniej?

- Nie wierzę ci. Dlaczego jesteś taka lękliwa i nieufna

w stosunkach z mężczyznami? Czy to z powodu tego

faceta o nazwisku Cairns, czy źródła tkwią dalej

w przeszłości?

- Nie jestem lękliwa i nieufna - zaprotestowała

gwałtownie.

- Więc usiądź i porozmawiajmy jak ludzie dorośli.

Sammy wybrała najdalej stojące krzesło i z ociąganiem

się usiadła. W obecności Romana wcale nie czuła się

dorosłą, tylko półprzytomną z miłości szesnastolatką.

- A o czym mamy rozmawiać?

- Nie udawaj nierozgarniętej. O twoich lękach.

- Niczego się nie boję.

Roman zignorował ten jej ponowny protest.

- Podobasz mi się, Sammy, a ja podobam się

tobie. Już raz kochaliśmy się i chciałbym to z tobą

powtórzyć. Więc gdzież właściwie leży zasadnicza

przeszkoda?

Dla niego wszystko było przejrzyste i jasne. Lubił ją,

ona lubiła jego, mogli więc zabawiać się z sobą do woli.

Doprawdy nic prostszego i mniej skomplikowanego.

Wstał i zbliżył się do niej. Ogarnął ją niepokój.

- Możemy rozmawiać zachowując dystans - bąknęła

niewyraźnie.

- Ja nie mogę. - Opadł przed nią na kolana. - Nie

opieraj się, Sammy.

Jego ręka dotknęła jej smukłej kostki, przesunęła

się w stronę kolana, zmieniła kierunek i zagłębiła

w miękkość pod spódniczką. Potem palce zajęły się

odpinaniem pończoch, które zostały ściągnięte jednym

delikatnym ruchem. Westchnęła i nieznacznie rozchyliła

nogi. Całował jej uda, aż w końcu poczuła, że cała

roztapia się w bezbrzeżnej tęsknocie pożądania.

- Wygrałeś - powiedziała słuchając bicia jego serca,

kiedy rytmiczność ich ciał zamarła i leżeli spokojnie

na sofie.

Roześmiał się i zanurzył twarz w jej włosach.

- Nie sądziłem, że bierzemy udział w zawodach.

- Dobrze wiesz, o czym myślę. Przyszedłeś, zoba­

czyłeś, zwyciężyłeś.

- I co za urocze zwycięstwo. Nie dające się z niczym

porównać.

- Czy myślisz o kobietach w kategoriach podbojów?

Jako o istotach, które bierze się na cel, zdobywa,

a potem porzuca?

- Już o czymś podobnym kiedyś rozmawialiśmy.

Jego głos był ciągle pełen żartobliwych tonów, ale

oczy patrzyły poważnie.

- Doprawdy? Nie mogę sobie przypomnieć.

Spoglądała teraz w sufit, próbując skupić uwagę na

widocznych tam rysach i plamach.

- Potępiasz mnie. Nawet kiedy mi się oddajesz,

czujesz niechęć do mnie, ponieważ utożsamiasz łóżko

z małżeństwem.

- Nie - zaprzeczyła niepewnym głosem. - Po prostu

stwierdzam fakty, to wszystko.

Jej głos załamał się podejrzanie, a w oczach stanęły

łzy. Przeczuwała, że wszystko, co za chwilę usłyszy,

zburzy resztki iluzji, jakie posiadała jeszcze odnośnie

do ich wzajemnego stosunku i jego dalszych losów.

- Pragnę być z tobą szczery, Sammy - zaczął,

a ona ledwie powstrzymała się od wykrzyczenia mu

w twarz, żeby lepiej milczał, że nie chce niczego słuchać.

- Nie wierzę w małżeństwo, nigdy nie wierzyłem

i prawdopodobnie nigdy nie uwierzę.

- Dlaczego? - Próbowała się uśmiechnąć.

- Pamiętasz, jak kiedyś zapytałaś mnie o moją

młodość, a ja odpowiedziałem mniej więcej w tym

stylu, żebyś nie wtykała nosa w nie swoje sprawy?

Kiwnęła głową na znak, że przypomina sobie taką

rozmowę.

- Teraz więc wypełnię tę lukę i powiem ci, dlaczego

jestem taki sceptyczny, jeśli chodzi o miłość, dlaczego

wszystkie te kolacje w świetle księżyca i gromy z jasnego

nieba wydają mi się jedną wielką lipą. Otóż - przerwał

jakby szukając odpowiedniego słowa - mój ojciec był

do obłędu zakochany w mojej matce. Oddałby za nią

życie. Gdy byłem już na tyle dojrzały, by rozumieć

pewne rzeczy, zobaczyłem, że umieścił swoje uczucia

nie tam, gdzie powinien. Moja matka nie zasługiwała

na miłość mojego ojca. Poślubiła go, ponieważ myślała,

że będzie robił pieniądze, ale on albo nie wysilał się,

albo nie miał szczęścia. Żyło im się raz lepiej, raz

gorzej, w sumie bardzo przeciętnie. Jemu to wystarczało,

jej było za mało.

Głos Romana aż drżał z emocji. Chciała powiedzieć

mu, że nie musi wcale ciągnąć tego dalej, on jednak

zatracił się we wspomnieniach.

- W końcu matka wystąpiła z ultimatum. Albo

więcej pieniędzy, albo rozwód. Pozaciągała olbrzymie

długi, a mój ojciec harował od świtu do nocy, aby je

pospłacać. Oczywiście, nie był w stanie sprostać jej

wymaganiom, ale był wciąż tak zaślepiony miłością

do niej, że ufał, iż jeśli wyjaśni jej, że pieniędzy nie

znajduje się w przydrożnych rowach i że mogą być

szczęśliwi mając to, co mają, ona zrozumie.

- I nie zrozumiała - wtrąciła Sammy, która znała

koniec tej całej historii, zanim została ona dopo­

wiedziana w słowach.

- Zgadłaś. Brutalnie oświadczyła mu, że ich

małżeństwo jest straszliwą pomyłką i że nie ma zamiaru

na zawsze zaprzęgać się w jarzmo biedy. Porzuciła

nas, ale uczyniła to dopiero wówczas, gdy znalazła

sobie partnera o odpowiedniejszym jej zdaniem statusie

majątkowym. - Roześmiał się gorzko. - Przez półtora

roku patrzyłem, jak mój ojciec ginie w oczach. Zaczął

pić, czego zresztą przedtem nigdy nie robił. Aż wreszcie

stało się, czego chyba w tym czasie pragnął najbardziej

- umarł na atak serca. Dzień jego śmierci był dla

mnie zarazem dniem złożenia sobie przyrzeczenia, że

zostanę bogaty. Nie chciałem być na każde skinienie

ludzi stojących wyżej ode mnie i nie chciałem wikłać

się uczuciowo w żadną kobietę, pomijając stosunki

w płaszczyźnie fizycznej. Oto jaki jestem i jakiego

będziesz musiała zaakceptować.

Przerwał i czekał na jej odpowiedź.

- A co się stało z twoją matką? - zapytała wymijająco.

- Osiem lat temu zabiła się spadając z konia.

Ostatni raz widziałem ją, kiedy od nas odeszła. Później

próbowałem zobaczyć się z nią, lecz odmówiła mi tej

szansy.

- Och...

- A zatem?

- O co chodzi? - zapytała odraczając nieuchronne.

- O to, czy jesteś gotowa zaakceptować mnie takim,

jakim jestem, a niewątpliwie jestem typem nomada.

Albo uznajmy naszą znajmość za zakończoną.

Czekał na jej odpowiedź wstrzymując oddech. Gdyby

miała choć trochę odwagi, powiedziałaby, że w takim

razie mogą się pożegnać. Ale uświadomiła sobie

z przeraźliwą jasnością, że nigdy tego nie zrobi.

- Nie wiążą nas żadne łańcuchy. Nie odczuwam

też żalu z powodu jakichś twoich nie dotrzymanych

zobowiązań.

Zmusiła się do uśmiechu, a wyraz jego twarzy

złagodniał.

- Doskonale. Wobec tego może zaproponujesz mi,

bym został aż do śniadania?

Zostań, kochany, tak długo, jak tylko zechcesz,

pomyślała z wielkim smutkiem.

- Nie mam nic do jedzenia.

- Ty będziesz najlepszym kąskiem.

Ty również, umiłowany, tylko że ty jesteś dla mnie

pokarmem dużo bardziej szkodliwym, niż ja jestem

dla ciebie, pomyślała. A pomyślawszy to, podjęła

natychmiast decyzję, że będzie cieszyć się nim, gdy

tylko to będzie możliwe, ponieważ wspomnienia są

najgłębszą treścią życia. I nie będzie pytała o przyszłość.

- Uważam, szanowny panie, że ta mała gospoda

potrafi zapewnić panu wygodny nocleg.

Szczęśliwie składało się, że miała podwójne łóżko,

co zresztą stało się powodem kpin z jego strony, aż

musiała rzucić weń poduszką.

Płonęła w niej żagiew miłości. Była ciekawa, czy

płomień, który rozświetlał ją od wewnątrz, został

zauważony przez Romana. Miała nadzieję, że nie.

Nie chciała, by dręczyły go żale i wyrzuty sumienia,

gdy nadejdzie moment ostatecznego rozstania.

Ich miłość fizyczna przybierała różne formy. Raz

była łagodna i miękka jak puch, innym razem

gwałtowna i ostra jak włócznia. Kiedyś zapytał ją,

o czym myśli.

- O tym, jak wielką rozkosz czerpię z twojego ciała.

- Ja także.

Poczuła ostry ból nie spełnionej miłości. Mówiąc

to samo, mówili w gruncie rzeczy zupełnie o czym

innym. Miłość i czysta żądza, kategorie niemal

przeciwstawne. Poczuła łzę na policzku i ukradkiem

wytarła ją dłonią.

Ostatnia dekada dwudziestego wieku nie była dla

romantycznych głupców. Oczywisty cynizm tej myśli

zaskoczył ją. A jednak z góry godziła się na wszystkie

zachcianki Romana. Będzie utrzymywała z nim intymne

stosunki tak długo, dopóki on nie znudzi się nimi i nie

przesyci. Cokolwiek będzie jej dawał, ona wyciągnie po

to dłoń, ponieważ bez niego była tylko cieniem samej

siebie. On był słońcem, powietrzem i wodą, które czyniły

z niej roślinę zdolną do życia i rozwoju.

Gdy obudziła się rano, blade zimowe słońce wsączało

się już do sypialni.

Miała iść wcześnie do pracy, lecz tego ranka jedynie

przeciągnęła się i przylgnęła do Romana.

Tym razem kochali się niespiesznie, jak gdyby cały

czas do nich należał. Tym razem też po raz pierwszy

doświadczyła swej mocy, kiedy odpowiedział spazmem

na jej pieszczoty. Mogłaby zostawać w łóżku przez

całe dni i tygodnie.

- Muszę pędzić do pracy - powiedziała z żalem.

- Już?

- Jest wpół do dziewiątej! Jedno z nas musi zarabiać

na nędzne utrzymanie. Przez ostatnią dobę wiele się

w Padley wydarzyło i ja to muszę opisać.

Wyskoczyła z łóżka i wzięła szybki prysznic, besztając

go z udaną surowością, gdy próbował do niej dołączyć.

Gdy opuszczała mieszkanie, była już prawie dziewiąta.

- Przygotuję na twój powrót romantyczny obiad

ze świecami - powiedział odprowadzając ją do drzwi.

Z wyjątkiem ręcznika opasującego go w biodrach,

był całkiem nagi i jeszcze zroszony wodą. Diabeł

w swoim najbardziej kuszącym przebraniu.

- Będziesz mógł uważać się za szczęściarza, jeśli

znajdziesz cokolwiek w lodówce. Żyję w rajskiej

pustce diety.

Spędziła dzień na marzeniach, licząc godziny i minuty,

jakie zostały jej do powrotu. Cóż by to były za dnie,

gdyby miała niezachwianą pewność, że zawsze zastanie

Romana w domu! Rojenia tego rodzaju nie należały

jednak do bezpiecznych.

W piątek wieczorem, zdławiwszy odruch dumy,

zapytała go, kiedy wyjeżdża.

- Nie odpowiada ci moje kucharzenie?

- Gotowałeś tylko raz! A swoją drogą z efektem

lepszym od tych, jakie zazwyczaj ja osiągam.

- Najprawdziwsza prawda.

- Cooo? Spodziewałam się raczej, że moja kulinarna

biegłość doczeka się komplementów.

- Masz rację. To wczorajsze spaghetti z grzankami

było wyśmienite.

- A kiedy zobaczę cię ponownie?

Patrzył na nią w milczeniu, aż w końcu zaczęła

mieć wątpliwości, czy w ogóle usłyszał pytanie.

- Wracam do Londynu - powiedział zmienionym

głosem - i pojawię się znowu za tydzień.

Odetchnęła z ulgą. Przez jedną straszliwą chwilę

myślała, że usłyszy, iż owszem, było bardzo miło, ale

ten epizod należy nieodwołalnie zakończyć.

Pożegnali się następnego dnia rano. Patrzyła za

jego znikającym jaguarem z obezwładniającym do­

znaniem utraty.

Spędzili niemal całą uprzednią noc na szaleństwie

miłosnym. W końcowych fazach przyjmowało ono

postać narkotycznych nieziemskich uniesień.

Nigdy jeszcze dotąd Sammy nie doświadczyła bólu

wywołanego kryzysem zaufania. Była świadoma swoich

słabych stron i kształtowała swe życie zgodnie z tymi

przyrodzonymi ograniczeniami, filozoficznie zakładając,

że kto nie jest w stanie ich zaakceptować, dla tego nie

ma miejsca w jej życiu.

Teraz cały ten fundament jej duchowej egzystencji

zaczynał pękać i kruszyć się pod naporem najróżniej­

szych lęków i wątpliwości.

Co będzie, jeśli tam, w swoim wspaniałym londyńskim

mieszkaniu, w pełnym świetle dnia, Roman dojdzie

do wniosku, że właściwie od ciemnowłosej dziewczyny

w dżinsach i tenisówkach woli powściągliwe, czarujące

blondynki na wysokich obcasach i w obcisłych

sukienkach?

A jeśli w ogóle nie znosi tej nieporządnej, bałaganiar-

skiej strony jej osobowości?

Rozejrzała się po mieszkaniu i aż jęknęła głośno.

Wyglądało bowiem, jak gdyby wydarzyło się w nim

kilka większych klęsk żywiołowych. Zaraz też zabrała

się do sprzątania i z niezwykłą u siebie dokładnością

oczyściła nawet boczne listwy podłogowe i wymyła okna.

Kiedy skończyła, usiadła na sofie zastanawiając

się, czy otaczająca ją zewsząd wzorowa czystość jest

efektem nagłego ataku poczucia winy czy też bez­

miernego znudzenia.

W niedzielę po południu wychodziła kilka razy na

spacer, zaczynała czytać i zaraz odkładała książki, by

wreszcie zasiąść przy maszynie do pisania. A gdy ta

zaczęła jakby oddalać się i zasnuwać mgłą, Sammy

stwierdziła, że morzy ją sen.

Pod wpływem nagłego impulsu wykręciła numer

rodziców. Telefon odebrała Catherine.

Gdy Sammy zapowiedziała swoją wizytę, siostra

nie wydawała się zachwycona.

- Oczekuję kogoś - wyjaśniła w odpowiedzi na

przycinki Sammy.

- Pozwól mi zgadnąć. Mężczyzna.

- Jest cudowny. Jasnowłosy, niebieskooki i boski

na parkiecie.

- W takim razie - skomentowała Sammy skwaszo-

nym głosem - co za chodząca doskonałość! A czy do

tego ma jeszcze rozum, jeśli nie żądam zbyt wiele?

Catherine zachichotała.

- Oczekujesz w istocie za dużo.

- Ja też mam garść wiadomości dla ciebie o pewnym

mężczyźnie.

Po tamtej stronie nastąpiła chwila ciszy. Sammy

zgadywała, że jej siostra myśli. Jej życie erotyczne

było bardzo intensywne, pełne krótszych lub dłuższych

przygód miłosnych, lecz jeśli i na Sammy trafiło, to...

- Chyba nie Derek?

- Broń Boże! Ten pełzający gad zapadł się pod

ziemię już na wieczne czasy.

- W takim razie kto?

Gdy Sammy poruszyła temat, w tej samej chwili

odczuła niechęć do rozwijania go. Ale potrzeba

podzielenia się z kimś swymi przeżyciami okazała się

nieprzeparta.

- Nazywa się Roman Ferrers. Spędziłam z nim

trzy tygodnie w Londynie w związku z tym ar­

tykułem.

- Wiem, tylko myślałam, że jesteś z nim na noże.

- Byłam.

- I co...?

- Zrobiłam najgłupszą rzecz pod słońcem. Zako­

chałam się.

- Zakochałaś się? Naprawdę? Jak dajesz sobie

z tym radę?

- Roman lubi mnie, a może nawet więcej, lecz

zdaje się nie wierzyć w trwałe związki.

Głos Sammy załamał się.

- Ty zaś wyznajesz zasadę „małżeństwo lub żegnaj,

ukochany", czyż nie tak?

Ujęte w ten sposób, brzmiało to nieznośnie

wiktoriańsko. Wywołała z pamięci przystojną uśmiech­

niętą twarz Romana, kiedy machał jej na pożegnanie.

Nie ulegało wątpliwości, że ten człowiek stanowi

zupełne przeciwieństwo kandydata na męża.

Zaraz też szybko zakończyła rozmowę. Zawsze

zdumiewało Sammy, że jej siostra, tak różna od niej

pod tyloma względami, znała ją tak dobrze. Miała

tylko nadzieję, że Catherine dochowa tajemnicy i nic

nie powie matce. Nie chciała bowiem na jutrzejszym

proszonym obiedzie u rodziców zalewać puddingu

czy pieczeni wołowej strumieniami łez.

Catherine dotrzymała sekretu. Tak często jednak

mrugała do niej i dawała przeróżne znaki, że Sammy

musiała odciągnąć siostrę na stronę i szeptem

wytłumaczyć jej, że jeśli nie przestanie, rodzice zaczną

się czegoś domyślać.

Matkę zaniepokoił wygląd córki. Nawet dotknęła

jej czoła, sprawdzając, czy nie ma gorączki. Zapytała

też, czy się właściwie odżywia.

- Wszystko zależy, mamo, od twego rozumienia

słowa „właściwie". Na przykład fasola jest bardzo

pożywna.

Matka pokręciła głową z rezygnacją, zaś ojciec

przesłał Sammy coś na kształt porozumiewawczego

uśmiechu. Oboje wiedzieli, słowo w słowo, co za

chwilę zostanie powiedziane na temat zdrowej,

racjonalnej diety, której wagę i konieczność matka

starała się wpoić swoim córkom. Dlaczego więc teraz,

kiedy są już dorosłe i samodzielne, nie stosują tych

zasad w praktyce?

- Postaram się, mamusiu.

- Starasz się, Samantho, odkąd przeprowadziłaś

się do tego obskurnego mieszkania.

- Układanie listy pierwszorzędnych pod względem

zdrowotnym potraw zajmuje trochę czasu - próbowała

bronić się Sammy, równocześnie oczyma błagając

siostrę o pomoc. Ta jednak odmówiła przyjścia

z odsieczą.

- Wystarczy tylko chcieć. A swoją drogą, wyglądasz

bardzo mizernie. Potrzebny ci mąż, który dbałby

o ciebie.

- Bardzo smakuje mi twoje jedzenie, mamusiu.

A szczególnie uwielbiam twoje sałatki jarzynowe. Czy

dodałaś pomarańczę do marchewki?

Matka znów dala wyraz własnej rezygnacji, co

zresztą było na rękę Sammy. Rozmowa o mężu

mogła dotknąć w niej jakiejś bolesnej struny, ona zaś

chciała miło spędzić ten czas u rodziców. Od godziny

nie poświęciła Romanowi ani jednej myśli i wolała

nie niszczyć tego skromnego osiągnięcia. Toteż przez

resztę wieczoru z uśmiechem na twarzy raczyła rodzinę

anegdotami ze swojej pracy dziennikarskiej, tak iż

w końcu poczuła się dość wyczerpana.

Na odchodnym dostała od matki torbę z przy­

rządzonymi przez nią domowymi wiktuałami. Ze

środka unosił się zapach pieczeni i owocowego

puddingu.

- Mamo, nie powinnaś. Wygląda to na cotygodniową

daninę w ramach szeroko zakrojonej akcji miłosierdzia.

- Wiedz, że uszczęśliwisz matkę, jeśli znajdziesz

sobie jakiegoś miłego chłopca i pobierzecie się.

Sammy pożegnała się. Wiedziała, że matka nie

zarzuci tego tematu, do chwili gdy ona, Sammy, nie

stanie się nieodwołalnie kobietą-żoną i kobietą-matką.

Rodzice stanowili piękny przykład udanego małżeństwa

i matka nie dopuszczała wręcz myśli, że córki mogą

nie pójść w jej ślady.

Po powrocie do domu znowu myślami skupiła się

na Romanie i przez cały tydzień przyłapywała się na

mimowolnym spoglądaniu ku aparatowi telefonicznemu.

Ten jednak milczał uparcie.

W piątek wieczorem, poirytowana swą naiwną

prostodusznoscią i szczerze wściekła na tę milczącą

przeklętą rzecz, postanowiła wybrać się z przyjaciółmi

do winiarni. Właśnie przebrała się w dżinsy i gruby

sweter, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi.

Szóstym zmysłem wyczuła, że mógł to być tylko

Roman. Rzuciła się ku drzwiom, a kiedy stanął przed

nią, wyniosły i emanujący siłą, wręcz zachłysnęła się

spijając wzrokiem z jego twarzy najdrobniejsze szczegóły

rysów, które przez ten tydzień zaczęły już zacierać się

w jej pamięci.

- Hola! - uniosła prawą rękę w powstrzymującym

geście. - Wychodzę. Nie zadzwoniłeś, więc ułożyłam

sobie inne plany na ten wieczór.

Sięgnęła po kurtkę, lecz chwycił ją za ramię i zaciągnął

w głąb mieszkania.

- Czy nie mówiłem ci, że przyjadę na weekend?

- zapytał ostrym tonem.

Zrzucił wierzchnie okrycie, usiadł na otomanie

i wyciągnął nogi. W niej zaś walczyły ze sobą dwa

sprzeczne uczucia. Równocześnie chciała zatracić się

w nim i odparować ciosem ów przemożny wpływ,

jaki na nią wywierał.

- Och, zbliż się tutaj! - Wyciągnął ku niej rękę.

Niechętnie i z ociąganiem się usiadła u jego boku.

Wystarczyło zatem te kilka minut jego obecności,

by zdołał całkowicie wyzuć ją z woli. Patrzyła na

martwy ekran telewizora. Wiedziała, że jest tylko

podrażnionym dzieckiem, które się dąsa, bo ktoś nie

zadzwonił.

- Wyjeżdżałem do Sztokholmu - powiedział czytając

w jej myślach - gdzie harowałem od rana do nocy,

i możesz mi wierzyć lub nie, tęskniłem za chwilą

naszego spotkania bardziej niż za czymkolwiek innym.

Poczuła, że się odpręża.

- Obiecałam kilku znajomym pójść z nimi do

winiarni.

- Obietnice są po to, by ich nie dotrzymywać.

A poza tym czyż nie chcesz spędzić tego wieczoru

ze mną?

Spojrzała w jego mądre zielone oczy i zaprzeczenie

zamarło jej na wargach.

Wsunął rękę pod jej sweter i nie zwalniając

biustonoszu jął przez materiał głaskać jej piersi.

- Nawiasem mówiąc, mam pewne plany na sobotę

i niedzielę.

- Tak?

- Wybieramy się do Thurston Manor.

- My?

Przez ciało Sammy przechodziły fale pożądania.

Zaczęła wić się i kręcić niespokojnie. Roman cicho się

roześmiał.

- Będziemy mieli na to czas, ukochana - wyszeptał

do jej ucha.

Ukochana. Czy aby tylko nie przesłyszała się?

- Wrzuć do torby kilka niezbędnych rzeczy.

- A co z Robbim?

- Wpadniemy tu jutro nakarmić go. Oczywiście,

możesz go zabrać, ale wolałbym mieć cię całą dla siebie.

Sammy przeciągnęła się z nieodpartym kocim

wdziękiem.

- Nie rób tego albo nigdy stąd się nie ruszymy!

- Obiecuję, obiecuję.

Śmiejąc się wstała i spojrzała na Romana z góry.

Nawet w tej półleżącej pozycji nie zatracił nic ze swej

mocy i gwałtowności. Biła zeń jakaś bezczelność,

która zawsze się łączy z dużą pewnością siebie. Był

w pełni świadom własnej wyjątkowości, ale traktując

ją obojętnie robił z niej użytek, gdy sytuacja tego

wymagała.

Sammy pomyślała, że byłoby prościej i bardziej

bezpiecznie zakochać się w kimś zwyklejszym. W kimś

w okularach na nosie, z nadmiernie chudymi nogami

i umiarkowanie niepewnym odnośnie do spraw i ludzi.

Zresztą była to czysta hipoteza, gdyż nigdy nie

zainteresowałby jej taki mężczyzna, a przynajmniej

nie byłoby w jej uczuciach nic z tej pasji i wiecznego

głodu, jakie odczuwała w tym wypadku.

Zapakowała trochę rzeczy do torby i czule pożegnała

się z Robbim, który natychmiast zasnął na środku jej

łóżka.

Roman już czekał przy drzwiach.

- Gospodyni przygotowała nam nastrojową kolację,

nie musimy więc marnować czasu w restauracji.

Na przemian śmiejąc się i całując pobiegli do

samochodu.

Radosne podniecenie, w jakim się znajdowała, nie

rozwiało się do końca podróży, kiedy wysadzaną

drzewami aleją zajechali przed front domu.

Sammy oglądała już Thurston Manor, aczkolwiek

tylko z zewnątrz, niemniej tamto pełne podziwu

przeżycie widoku wyniosłej fasady z niezliczoną liczbą

okien odżyło w niej z całą mocą. Zanim zdążyli

obwieścić swój przyjazd, ogromne dębowe drzwi

otworzyły się i na progu stanęła gospodyni.

- W samą porę - przywitała ich opryskliwie. - Sałata

zaczyna już więdnąć.

Obrzuciła Sammy badawczym spojrzeniem i po­

dreptała do kuchni.

Zostali w ogromnym holu.

Roman zdjął swoją oliwkowozieloną kurtkę, po

czym wyjaśnił, że gospodyni, która domaga się, by jej

imię, Esmeralda, wymawiane było w pełnym brzmieniu,

pracuje tu na przychodne.

Sammy zaledwie słuchała. Znajdowała się pod zbyt

silnym wrażeniem dostojnej wspaniałości domu.

Na prawo mieściła się kuchnia, jadalnia, biblioteka,

salon i pokoje dla służby.

Roman zawiódł ją w lewo, do jednego z mniejszych

saloników, całego w zieleniach i żółciach.

- No, teraz nie dziwię się widząc te wszystkie

wnętrza, że kiedy tylko zjawiasz się u mnie, za­

czynasz chorować na klaustrofobię. Tamten dom

w Londynie i ta rezydencja to chyba w sumie dość

miejsca jak na jedną osobę? A może jeszcze planu­

jesz wykupić całą Szkocję, ażeby mieć gdzie space­

rować?

Roman zaśmiewał się na cały głos. Ileż to kobiet,

pomyślała Sammy, biedziło się nad tym, by złapać tę

szczególną rybę? Z ciemnymi włosami odrzuconymi

do tyłu, z półprzymkniętymi zielonymi oczyma, był

bez wątpienia żniwiarzem, któremu snopy same wiązały

się w rękach. Czyż zresztą kiwnął choć palcem, by

mieć ją dla siebie?

Zasiedli do stołu dość późno i tylko dlatego, że

Esmeralda oczekiwała tego po nich. W przeciwnym

razie, zagroziła, najbliższy posiłek zjedzą dopiero

jutro wieczorem.

- Jesteś potworem, Esmeraldo - zwrócił się Roman

do gospodyni, gdy nakładali sobie potrawy pod jej

drapieżnym spojrzeniem.

- Gada pan po próżnicy, panie Ferrers. Takim

młodziankom jak pan potrafię jeszcze wrzepić klapsa.

Sammy zachichotała, a Roman przyjął teatralny

wygląd wielkiego pana.

- Któż to słyszał o gospodyni rządzącej domo­

wnikami żelazną ręką?

Jedzenie było wyborne. Sammy zjadła trzy porcje,

ku zadowoleniu Esmeraldy i zdumieniu Romana.

- Widzę, że nie za bardzo wierzysz w dietę? - zapytał.

- Mój apetyt stał się nienasycony, odkąd pojechałam

do Londynu. I wszystkiemu ty jesteś winien. Zado­

walałam się byle czym, dopóki nie spróbowałam

naprawdę dobrego jedzenia. A teraz nigdy nie mam

dość.

I była to prawda. Jadła ostatnio więcej, niż

kiedykolwiek przedtem, i mimo uwag matki na temat

jej mizernego wyglądu wiedziała, że raczej pogrubiała

w pasie. Nie za dużo, wystarczająco jednak, by dżinsy

zaczęły lekko cisnąć.

Na kawę przeszli do wspaniałego salonu, gdzie

Esmeralda rozpaliła w kominku. Rozmowa toczyła

się o wszystkim i o niczym.

Świtało, gdy wreszcie trafili do łóżka, a raczej

ogromnego łoża. Pełne wdzięku mahoniowe meble

w sypialni, mięsisty orientalny dywan na podłodze

i wiele innych cudownych skarbów tego starego

domostwa wprawiło Sammy w niekłamany zachwyt.

Roman nie komentował tej jej nie skrywanej admiracji

i była mu za to wdzięczna. Wiedziała, jaka prostacka

musi być w jego oczach w tej chwili, ale nie mogła nie

wyrazić swego entuzjazmu. Nie było w tym ani śladu

zawiści, a tylko szczere uwielbienie dla pięknych

przedmiotów.

Leżąc w ubraniu na łóżku Roman przywołał ją

skinieniem. Gdy przytulała się do niego, czuła się

prawie zawstydzona.

- Śpiąca? - zapytał.

- Bardzo.

- Może na jakiś czas uda mi się spędzić sen z twoich

powiek.

Powoli zaczął odpinać guziki jej bluzki, odsłaniając

jej dziewczęce piersi. Oddychała coraz szybciej, by

w pewnym momencie, gdy wtulił twarz w ich ciepły

jedwab, odpowiedzieć głębokim westchnieniem.

Nadal obnażał jej ciało z przyprawiającą o obłęd

powolnością, całował odsłonięte skrawki skóry, by

wreszcie samemu się rozebrać.

Być może, pomyślała, pokój ten wcale nie jest

ogrzewany. Być może upał, który wisiał w powietrzu,

pochodził z jej trawionego ogniem ciała.

- Czy rozpalam cię, Sammy? Czy potrafię to robić?

Pytaniu towarzyszył gorący podmuch w jej szyję.

- Co masz na myśli? - zapytała nie bardzo

przytomnie, gdyż dłonie, którymi pieścił jej uda,

zalewały jej umysł falami rozkoszy.

- Odpowiedz mi!

- Po co? Czy jak powiem „nie", stracisz do siebie

zaufanie?

- Chyba nie stracę. Niemniej chcę to od ciebie

usłyszeć.

Spojrzała na Romana próbując odczytać wyraz

jego twarzy. Zazwyczaj wiedziała, kiedy jest w dobrym

humorze, a kiedy dręczy go nuda. Ale teraz ta jego

twarz niewiele różniła się od kawałka papirusu

zapisanego staroegipskim pismem hieroglificznym.

- Rozpalasz mnie do białości - odpowiedziała

szczerze i poważnym głosem.

Ze zduszonym jękiem nakrył jej usta swoimi, całując

ją z taką dziką żarłocznością, jakiej nigdy jeszcze

dotąd nie doświadczyła.

A potem wyznał, jak wiele to dla niego znaczy, że

jest jej pierwszym mężczyzną.

Nie musiał już deklarować miłości po kres czasu.

Wystarczało Sammy, że jej duch szybował w podmuchu

jego namiętności.

Otworzyła się na jego przyjęcie, pełna nie wyrażonej

tęsknoty powiedzenia mu, jak bardzo go miłuje.

Jego spostrzegawczości mało co uchodziło i potrafiłby

w przeciągu kilku sekund zorientować się, że coś jest

nie tak.

- Co się stało? Wyglądałaś wspaniale, gdy widzieliśmy

się ostatnim razem.

Zacisnęła dłonie. Nawet z tak dalekiej odległości

czuła na sobie jego zgubny wpływ. Pomyślała o dziecku

i zdobyła się na dość obojętny ton.

- Mam lekkie bóle żołądka.

Nie wchodziła w szczegóły, zaś cisza z tamtej

strony mogła oznaczać, iż analizuje jej lakoniczną

odpowiedź.

- Co się stało, Sammy? - powtórzył pytanie.

- Powiedziałam ci. Ból żołądka. Musiałam zjeść

coś, co mi zaszkodziło.

- Czy to wszystko?

- Przestań mnie przesłuchiwać!

- Nie przesłuchuję cię. Wyrażam tylko swój niepokój.

Poczuła wyrzuty sumienia, ale nie mogła ulec żadnej

słabości. Wiedziała z doświadczenia, z jaką łatwością

przychodziło mu łamać jej samoobronę, lecz byłoby

fatalnie, gdyby zwyciężył i tym razem.

- Przyjadę w piątek około szóstej wieczorem

- powiedział, gdy nie przerywała milczenia. - Myślę,

że moglibyśmy spędzić miły weekend w gospodzie

w pobliżu Clinton. Kto wie, może pogoda pozwoli

nam nawet na krótką wycieczkę, co byłoby pewną

odmianą w stosunku do całodziennego leżenia w łóżku.

Roześmiał się.

- Przykro mi, ale nie wyjadę z tobą.

Słowa te sprawiły jej większy ból, niż mogła się

tego spodziewać.

- Dlaczego nie?

Ton jego głosu sygnalizował, że Roman sztywnieje

i staje się czujny.

- Bo wyjeżdżam sama.

- Dokąd?

- Nie twój interes! Możemy spać ze sobą, lecz to

jeszcze nie daje ci prawa wnikania w moje prywatne

życie.

- Masz rację, ale pozwala chyba mieć nadzieję na

otrzymanie od ciebie jasnej odpowiedzi.

Jego glos zaczynał mrozić.

- Dobrze - uciekła się do wykrętu - mam chorą

przyjaciółkę i zamierzam spędzić u niej weekend.

- Bez żartów, Sammy. Chora przyjaciółka! Czy to nie

o nich mówią żony, kiedy chcą zdradzić swoich mężów?

- Przez chwilę słyszała tylko jego głęboki oddech.

- Ufam ci, Sammy, że nie spotykasz się z kochankami.

- Powiedziałam ci. Muszę odwiedzić chorą przy­

jaciółkę.

Każdy z odrobiną oleju w głowie, słysząc coś

takiego, stałby się podejrzliwy, a co dopiero Roman,

z jego przerażającą intuicją i zdolnością postrzegania.

- Kim ja, do diabła, jestem w twoich oczach?

- wybuchnął. - Gdzie mieszka ta twoja przyjaciółka

i dlaczego nigdy dotąd o niej nie wspomniałaś? Nagła

choroba, paradne! Lub może rozwijała się przez lata

i teraz nagle nastąpił atak, wymagający twej natych­

miastowej pomocy?

- Możesz mi nie wierzyć.

- Nie, nie wierzę ci. I chciałbym usłyszeć prawdę,

zamiast tych niezbyt subtelnych kłamstw.

- Dobrze. Oto prawda. Nie chcę już więcej spotykać

się z tobą. Nasza znajomość miała dobre strony, lecz

uważam ją za zakończoną.

Po tamtej stronie zapanowała cisza. Zamiast

skorzystać z okazji i odłożyć słuchawkę, Sammy

nadal słuchała, czekając na odpowiedź. W bolesnym

pragnieniu czekała jego głosu.

- Wolałbym przedyskutować z tobą tę kwestię

w bezpośredniej rozmowie.

Wpadła w panikę. Nie chciała go mieć przed sobą.

Nie darzyła siebie dostatecznym zaufaniem.

Gdy odezwała się, jej głos przypominał krakanie.

- Twój przyjazd jest wykluczony.

- Dlaczego? - zapytał lodowato. - Czy dlatego, że

w trakcie naszego spotkania nie będziesz mogła być

tak wymowna?

Prawda zawarta w tym pytaniu oszołomiła ją.

- Jestem bardzo zajęta. Mam mnóstwo roboty,

a poza tym...

- Poza tym przyjeżdżam jutro wieczorem. Bywaj.

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, odłożył

słuchawkę.

Próbowała uporządkować myśli. Była skończoną

idiotką myśląc, że zdoła zerwać znajomość bez

walki. Podobała mu się i nie krył tego przed

nią. Nie pozwoli jej odejść, tylko dlatego że po­

prosiła go o to grzecznie przez telefon. Nie leżało

to w jego charakterze. Ale jaki jeszcze miała tu

wybór?

Wiedziała jedno: ranić go, sprawiać mu ból było

tym samym, co sprawiać ból samej sobie. Na pewno

też nigdy dotąd żadna kobieta nie ugodziła w jego

męską dumę.

Spędziła resztę popołudnia na ponurych rozmyś­

laniach i właśnie zabierała się do przyrządzania kolacji,

gdy rozległo się mocne pukanie do drzwi.

Na progu stał Roman. Padało przez cały dzień,

a zimny, niesiony wiatrem deszcz siekł biczami strug.

Był to ten rodzaj pogody, jakby słońce zdecydowało,

że ma coś o wiele lepszego do roboty, niż pokazywać

się nad prowincjonalną mieściną. Płaszcz Romana

cały ociekał wodą, mimo że od samochodu do drzwi

wejściowych nie było daleko.

Sammy stała niczym dotknięta paraliżem.

- Sądziłam, że przyjedziesz jutro - powiedziała

wreszcie nieprzyjaznym głosem, nie okazując naj­

mniejszej ochoty zaproszenia go do środka.

Tamte zielone oczy prześlizgnęły się po jej sylwetce

i zatrzymały na twarzy.

- Uwierzysz, jeśli powiem, że niepokoiłem się?

- Nie.

Uśmiechnął się przez zaciśnięte zęby.

- Masz rację. Przyjechałem tu pchany nieprzepartym

pragnieniem zobaczenia, na własne oczy, skutków

przemiany uroczej dziewczyny, z którą rozstałem się

w niedzielę, w zimną dziwkę, z którą rozmawiałem

przez telefon dziś rano.

Sammy zaczerwieniła się straszliwie, od szyi aż po

skraj czoła.

W rozpaczliwym odruchu zapragnęła usprawiedliwić

się, a nawet pokajać, by tylko nie widzieć już więcej

tego kamiennego, okrutnego wyrazu jego twarzy.

- Wybacz mi - powiedziała załamującym się głosem.

- Powiesz mi o wszystkim w środku.

Przeszedł obok Sammy, zdjął płaszcz i marynarkę

i przeczesał palcami mokre włosy. Wyglądały jak

posmarowane brylantyną.

- Czy napijesz się kawy?

- Nie. Ani kawy, ani herbaty. Czekam wyjaśnień.

- Sądziłam, że wyjaśniłam ci wszystko przez telefon.

- Więc sądziłaś błędnie. Nie wytłumaczyłaś w istocie

niczego. Zaserwowałaś mi najpierw bałamutną his­

toryjkę o tym, że jesteś zbyt zajęta. Potem paplałaś

coś o chorej przyjaciółce, by w końcu poinformować

mnie, że nie chcesz już więcej mieć ze mną nic

wspólnego. Ale to nie jest wyjaśnienie, tylko stwierdzenie

faktu. A więc dlaczego? Co w ogóle się stało? Czy ten

nieprzyjemny typek macza w tym palce? Bo jeśli tak,

to osobiście dopilnuję, by...

Nie chciała słuchać tego wszystkiego. Pragnęła

wyłączyć się i udać przed sobą, że Romana nie ma

w jej mieszkaniu. Skupić uwagę na jakimś przedmiocie

w nadziei, że rzeczywistość rozwieje się niczym senny

koszmar.

A jednak musiała spojrzeć prawdzie w oczy.

- Nie, Derek nie ma tu nic do rzeczy. Lecz może

jesteś głodny? Zjadłbyś coś? Lodówka tym razem jest

pełna.

- Czy przestaniesz ciągle z tym żarciem i piciem?

Gdybym miał na coś ochotę, zainstalowałbym się

w najbliższym hotelu. Chcę tylko jednego: abyś przestała

traktować mnie niczym jakiegoś cholernego intruza

i szczerze ze mną porozmawiała!

Zaczął przemierzać pokój wielkimi krokami, jak

gdyby jego gniew i niecierpliwość chciały się wyrwać

z jarzma samokontroli.

Ręce Sammy dygotały, gdy nalewała sobie mleka

do szklanki.

- Jaki to zły duch w ciebie wstąpił? - zapytał ciągle

jeszcze spokojnym głosem. Podszedł do niej i zanu­

rzywszy palce w jej włosy zmusił ją, by spojrzała na

niego. - Uwierz mi - wyszeptał - że wywlokę go

stamtąd, gdy będzie to konieczne. Wydobędę z ciebie

prawdę.

Zawiódł ją do otomany i posadził u swego boku.

- Spójrz na mnie.

Sammy posłusznie wykonała rozkaz i wpadła w stan

zawrotnej nieważkości.

- Powiedz mi wprost, że już ci się znudziłem.

Jego głos zniżył się aż do szeptu, który oddziaływał

na nią niczym wyrafinowana pieszczota.

- Porzuć te historyjki o chorych przyjaciółkach

i nawale zajęć, a tylko powiedz, patrząc mi prosto

w oczy, że więcej już mnie nie pragniesz.

Wzięła głęboki oddech i odrzekła pośpiesznie:

- Więcej już cię nie pragnę.

- Kłamiesz!

Skłonił ku niej swoją ciemną głowę i wycisnął na

wargach długi, namiętny pocałunek.

By to już niemal xa potno, gdy opriytomniak na

tyle, by go od siebie odepchnąć. Jej ciało zostało

pobudzone. Uświadomiła sobie z rozpaczą, że jak

najszybciej musi odzyskać panowanie nad sytuacją,

gdyż po prostu nie ma wyboru. Gdyby bowiem

popełniła ten błąd i uległa mu raz jeszcze, to już na

tej drodze piętrzących się błędów nie byłoby odwrotu.

Gdyby pół roku temu ktoś powiedział jej, że zakocha

się w takim mężczyźnie i będzie to miłość na całą

wieczność, wyśmiałaby go.

Wówczas wszystko było takie proste. Dzisiaj

natomiast każda minuta schodziła na zmaganiu się

z pragnieniem oddania się mu.

- Mówię, co myślę, Romanie - rozwijała swoje

kłamstwo cichym głosem. - Nie chcę cię więcej widzieć.

Nie, pozwól mi iść swoją drogą. Nie mogę spotykać

się z tobą. Ja... to byłoby dla mnie fatalne i zgubne.

Gdzie indziej nikt nie będzie mnie ranił. Jestem

krańcowo wyczerpana i postanowiłam z tym skończyć.

- Nie chcę cię ranić. Dlaczego sądzisz, że chciałbym

tego?

Mówił wolno, jak gdyby doświadczał u siebie tych

samych trudności z formułowaniem myśli, których

i ona właśnie doświadczała.

- Nie o to chodzi. - Pełna udręki, odwróciła się od

Romana. - Chodzi o to, że zrobiłbyś to poza swoją

wolą. Czy w ogóle ktoś chce kogoś zranić rozmyślnie?

Rzecz w tym, że sprawianie innym bólu jest u ciebie

jak gdyby naturalnym odruchem.

Ciemny płomień zapalił mu twarz.

- Bo czyż poświęciłeś - ciągnęła czując, jak

nagromadzona boleść i gniew zaczynają wylewać się

z niej - choć trochę uwagi i troski tym kobietom,

które porzuciłeś na pastwę losu, tylko dlatego że nie

dawały nadziei, iż dostroją się do twego pojmowania

spraw?

- Nie porzuciłem ich „na pastwę losu".

- Wybacz, ale nie będę jedną z twoich ofiar

- zastrzegła się.

- Nie będziesz - zapewnił uspokajająco. - Przy­

rzekam.

- Wybacz.

- Na miłość boską, przestań z tym wybaczaniem!

Uległa wrażeniu, że w nieuchwytny sposób sytuacja

zaczyna się zmieniać. Być może on również to wyczuł,

ponieważ cofnął rękę, którą otaczał jej szyję. Skorzystała

z okazji i odsunęła się.

- Nie sądzę, ażebyś miał kłopoty z zastąpieniem

mnie kimś innym. Być może Yvonne jest ciągle do

wzięcia.

Gorycz pobrzmiewała w jej słowach.

- Być może, tylko że ja nie mam zamiaru tego

sprawdzać.

Chwała Bogu! krzyknęła w głębi duszy. Chciała

być kolcem w jego boku, ostrym kamykiem w jego

bucie, nawet gdyby nie miało to trwać długo.

- A zatem...

Wstała z wymuszonym uśmiechem na twarzy. Czuła

się chora. Chora i nieszczęśliwa.

- A zatem - podchwycił - było miło pana poznać

i do widzenia. Czy tak?

Opanował ją gniew. Oto uczucie, którego potrzebowa­

ła. Coś, co mogło złagodzić piekący ból jej serca.

Za kogo właściwie się uważał? Za wzór prawości

i rzetelności? Miał czelność dawać jej do zrozumienia,

że postępuje z nim nieuczciwie. Ależ ona tylko

wyprzedziła jego zachowanie, gdy uzna, że czas

zakończyć ten romans.

I tylko nie mów mi, kochany, myślała, że wijesz się

w mękach moralnych, gdy mówisz „bywaj" tej czy

tamtej ze swoich przyjaciółek. O nie! Załatwiasz

sprawę bukietem róż i pożegnalną kolacją!

- No i co? - zapytał twardym głosem. - Dlaczego

milczysz? Minutę temu wyrażałaś się całkiem jasno.

I nie mów mi, że nie masz mi nic do powiedzenia.

- Nie mam nic do dodania! Zachowujesz się, jakbym

popełniła zbrodnię stulecia. Życie jest pełne zerwanych

związków. Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć

o tym, gdyż twój udział jest znaczny.

Roman zerwał się gwałtownie i zbliżył ku niej.

Zrobiła krok do tyłu. Nie chciała, by podchodził zbyt

blisko. Nie chciała mieć tuż przed sobą jego zielonych

błyszczących oczu, gdyż pamiętała równie dobrze ich

ciepło, inteligencję i humor, jak widziała teraz ich

wściekłość.

Nie chciała rozbudzać swojej miłości do niego.

Pragnęła skupić się bez reszty na gniewie.

- Nie myśl, że masz prawo oczekiwać, iż po takich

zarzutach będę zachowywał się jak grzeczny chłopiec,

przyjmujący wszystko z pokorą. Do jasnej cholery,

Sammy, czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? Otóż

twierdzisz, że każde powinno iść swoją drogą, jak

gdyby nigdy nic nas nie łączyło.

- Racja. Powiedziałeś mi niegdyś, że możemy mówić

o różnych sprawach jak dorośli. Otóż zapewniam cię

jako całkiem dorosła osoba, że trafiłeś w sedno.

Jestem przekonana, że gdy wyjdziesz stąd, wszystko

potoczy się dla ciebie normalnym trybem. I nie próbuj

mi wmawiać, że wyrządzam ci jakąś dotkliwą i trwałą

krzywdę.

Boże, spraw, by sobie poszedł. Każde wypowiedziane

przez nią słowo przeszywało Sammy na wskroś i nie

była pewna, jak długo będzie jeszcze umiała to znosić.

Czy wiedział, co jej zrobił? Wątpiła, czy kiedykolwiek

wyleczy się z tej miłości do niego. Obronnym gestem

położyła dłoń na brzuchu i zaraz szybko cofnęła ją.

Roman włożył marynarkę i przerzucił płaszcz przez

ramię.

- Kupiłem ci coś!

Sięgnął do kieszeni i wydobył małe czarne pudełeczko.

Wzięła je mechanicznie, w milczeniu.

Wewnątrz znajdował się platynowy łańcuszek

z cudownym nefrytowym wisiorkiem. Całość kosztowała

zapewne majątek.

- Nie mogę tego przyjąć.

Wyciągnęła przed siebie rękę z puzderkiem. Twarz

Romana cała zesztywniała.

- Więc wyrzuć to lub sprzedaj! Niech to jasna

cholera! Zrób z tym, co chcesz! Niech wszystko diabli

wezmą!

Wyszedł, nim zdążyła zaoponować. A potem słyszała

tylko oddalający się ryk silnika.

Została niemal bez życia. Chwilę stała nieruchomo

w drzwiach, zamknęła je, po czym spojrzała na zegarek.

Było później, niż myślała. Czas biegł nieubłaganie,

obojętny na człowiecze rozpacze i nadzieje.

Wzięła kąpiel, nałożyła piżamę i poszła do łóżka,

wszystkie te ruchy i czynności wykonując automatycznie.

Ale zanim zasnęła, minęły jeszcze długie godziny.

Myśli kłębiły się pod jej czaszką, porażały okrucieńs­

twem, a odpływały tylko po to, by zaatakować ze

zdwojoną siłą.

Apatyczna, z podkrążonymi oczami, poszła na

drugi dzień rano do pracy. Czuła się autentycznie

chora, lecz wolała to ukryć przed ciekawskim

spojrzeniem Florrie, która od czasu do czasu zerkała

w jej stronę. Inaczej musiałaby jej i innym powiedzieć

o swej ciąży, a była to kładka, której nie chciała

jeszcze przekraczać. Poza tym jej rodzice powinni

pierwsi się dowiedzieć, a tak w ogóle to nie była

jeszcze przygotowana na ten moment.

Więc rozjaśniła twarz uśmiechem i zabrała się

raźno do pracy. Przedłużyła nawet swój pobyt w redakcji

o dwie godziny, tak iż pod koniec dnia czuła się

całkiem wyczerpana.

Niektórzy topią swój smutek w alkoholu. Ona

wolała zapomnieć poprzez pracę. Ale na dzisiaj było

jej dostatecznie dużo.

Kiedy wróciła do domu i zapaliła światło, poczuła

miłe dotknięcie futerka Robbie'ego, ocierającego się

o jej nogi.

- Mój wierny mały kotku! Jaka szkoda, że nie

mogę pocałunkiem przemienić cię w księcia.

Tego wieczoru nie mogła się skupić na niczym

i bynajmniej nie zaskoczyło jej to. Próbowała oglądać

telewizję, przez pięć minut śmigała po kanałach, aż

wreszcie wyłączyła odbiornik. Potem przyszła kolej

na książkę, lecz wkrótce litery i wiersze zaczęły się

zamazywać i stwierdziła, że myśli o dziecku, o Romanie

i o tysiącu drobnych rzeczy, które powinny być raczej

zapomniane.

Ostatecznie zadzwoniła do rodziców, prosząc ich,

ażeby ją odwiedzili.

Czuła się straszliwie samotna. Otaczała ją czarna,

ziejąca otchłań nicości, w której jedynym światełkiem

było dziecko.

Przybycie rodziców przyniosło jej wielką ulgę.

Wyglądali na zmartwionych i zaniepokojonych.

- O co chodzi, Samantho?

Sammy spojrzała na matkę i próbowała się uśmie­

chnąć. W rezultacie zdobyła się na cień uśmiechu.

Nie zwiodło ich to. Ojciec ujął jej rękę opiekuńczym

gestem.

- Co się dzieje, moja dziewczynko? Jesteś w długach?

A może ten Cairns znowu cię tropi?

Przecząco potrząsnęła głową i zdecydowała się

zacząć od końca.

- Jestem w ciąży - oświadczyła bez żadnych wstępów.

Na ich twarzach odmalowało się osłupienie. Dobrą

chwilę milczeli, by nagle zacząć mówić równocześnie.

Matka zapytała, dlaczego nie powiadomiła ich o tym

wcześniej, ojciec zaś zażądał wskazania ojca dziecka.

Kiedy zamilkli, Sammy zaczęła wyjaśniać wszystko

od początku. Mówiła o Romanie, o Londynie, i jego

wizytach w tym mieszkaniu. Nie pominęła niczego.

- Czy kochasz go? - spytała matka.

Sammy uśmiechnęła się na pół ironicznie.

- Bardziej zbałamucić mnie już nie mógł.

- A to drań - wykrzyknął ojciec - zabawia się z moją

małą dziewczynką i w minutę później bierze nogi za pas!

- Tatusiu, to nie jest zupełnie tak.

A swoją drogą, pomyślała, wszystko byłoby prostsze,

gdyby właśnie tak było.

- Nie? - żachnął się ojciec. - A mnie wydaje się, że

dokładnie tak rzeczy stoją.

- Oczywiście, zaopiekujemy się tobą - pocieszała

matka.

- Możesz na nas liczyć - podchwycił ojciec.

- Muszę jednak przyznać - w głosie matki wyczuwało

się nutkę smutku - że wydał mi się godnym zaufania,

przystojnym, młodym człowiekiem. Czy jesteś pewna,

że trafnie odczytujesz sytuację?

- Niczego jeszcze nie byłam bardziej pewna - dość

szorstko odparła Sammy.

Po długiej ciszy pierwsza odezwała się matka:

- Muszę chyba zabrać się do dziergania. Już kawał

czasu nie robiłam na drutach. Mam nadzieję, że moje

palce nie są jeszcze zbyt sztywne.

- A może powinnaś z powrotem zamieszkać z nami?

Ułatwi to matce opiekę nad tobą.

- Ojciec ma rację, Samantho.

Sammy słuchała, jak wymieniali między sobą

rodzicielskie rady i sugestie. A potem matka zaczęła

odliczać dni, jakie dzieliły ją od zostania babcią.

- Nie jestem z porcelany. - Sammy zaśmiała się,

po raz pierwszy od chwili, kiedy rozstała się z Romanem.

- Nie przeniosę się do was. Jestem tylko kobietą

w ciąży. Na świecie są takich miliony.

- Lecz jesteś naszą córką - podkreślił ojciec.

Zrobiła im kawy i podała ją z biszkoptami.

- Wiem, że jest to delikatna sprawa - ostrożnie

zaczął ojciec - ale czy Roman zobowiązał się płacić

alimenty?

- Niezupełnie. Tak naprawdę to nie.

Ojciec zachmurzył się.

- Odmawia finansowej pomocy swojemu synowi!

- Córce - szybko wtrąciła matka. - Chciałabym

mieć prześliczną wnuczkę.

- Jeszcze nie wie, że jestem w ciąży. I nigdy się

tego nie dowie - dodała tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- Nie kocha mnie, nie byłoby więc w porządku zbijać

go z nóg taką wiadomością.

- Raczej chyba nie byłoby w porządku trzymać to

przed nim w tajemnicy - ocenił ojciec, który jednak,

na szczęście, nie rozwijał tematu.

Rodzice wymienili między sobą spojrzenia. Zapewne

myśleli, że i tak w końcu powie o wszystkim Romanowi.

Skierowała rozmowę na bardziej bezpieczny temat

robótek i wyboru imienia dla dziecka, gdy rozległo

się pukanie. Zaraz też drzwi się rozwarły i do wnętrza

wtargnął powiew mroźnego powietrza.

Sammy z niedowierzaniem wpatrywała się w postać

stojącą w drzwiach. Och, Boże, pomyślała, co teraz

będzie?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wyczuwając szczególną atmosferę, Roman rzucił

Sammy pytające spojrzenie.

- Czy przyszedłem w nieodpowiednim momencie?

- Tak - odpowiedziała podniesionym głosem.

- Młody człowieku - wtrącił się pan Borde, unosząc

się z kanapy i całkowicie ignorując wyciągniętą ku

niemu dłoń Romana - gdybym był trochę młodszy...

- Romanie - przerwała Sammy, która zapragnęła

nagle, by ziemia rozstąpiła się pod jej stopami

- wolałabym, żebyś przyszedł trochę później.

Pani Borde ściągnęła męża z powrotem na kana­

pę i uraczyła go surowym, wiele mówiącym spo­

jrzeniem.

Roman zdjął płaszcz, najwyraźniej gotów zostać

pomimo napiętej atmosfery i mimo niemego błagania

wypisanego na twarzy Sammy. Ten człowiek, pomyślała,

musi mieć skórę grubą jak nosorożec, jeśli potrafi

nad tym wszystkim przejść do porządku.

Państwo Borde wpatrywali się w niego, pan Borde

z otwartą wrogością.

- Nie wiem, co Sammy powiedziała państwu o mnie,

lecz podejrzewam, że portret, który namalowała, nie

jest dla mnie zbyt pochlebny.

- Co do tego, to masz zupełną rację, młody

człowieku.

- A zatem co powiedziałaś?

Jego zielone oczy spoczęły na zaczerwienionej twarzy

i dziewczyna poczuła się w pułapce. Patrzył na nią

z nieubłaganą natarczywością, a z kolei podobne

spojrzenie kierowali na niego jej rodzice. Wszyscy

oczekiwali jej wyjaśnień.

- Powiedziałam im właśnie, że skończyliśmy ze

sobą - wyjaśniła zacinając się po każdym słowie.

- Chyba raczej ty skończyłaś ze mną.

- Samantho? - zagadnął ojciec upominającym tonem.

Ziarno wątpliwości zostało zasiane. Teraz zapewne

rodzice dochodzą do wniosku, pomyślała, że jej wersja

była nieco stronnicza.

Kiedy milczała, Roman ruszył ku niej. Instynktownie

cofnęła się, ale zaraz w duchu zaśmiała się z samej

siebie. Czegóż ostatecznie mogła się obawiać?

- Panie Borde - powiedział Roman siadając

- zdobyłem tę pana narwaną, niesforną córeczkę i,

jak pan widzi, jestem tu przy niej, i to pomimo faktu,

że ona pragnie na wszystkie sposoby pozbyć się mnie.

- Nie jestem narwana!

- Jesteś nieobliczalną jędzą.

- O, trafił pan w dziesiątkę - zgodził się pan

Borde, który na chwilę zapomniał o swojej wrogości.

- Zawsze była z niej zapalona głowa.

Sammy skrzyżowała ramiona na piersi i przyjęła

rolę osoby śledzącej dyskusję z zewnątrz. Mogła więc

stwierdzić, że osobisty i towarzyski urok Romana

zaczyna się udzielać.

- Przepraszam, że się wtrącam - powiedziała chłodno

- ale nie byłeś tu zaproszony i będę ci wdzięczna za

opuszczenie tego domu.

- Nie tak gwałtownie, Sammy - zaoponował

stanowczo ojciec. - Myślę, że ja i matka powinniśmy

skorzystać z okazji i dowiedzieć się czegoś więcej

o stosunkach między tobą a tym młodym człowiekiem.

- Ale nie skorzystacie. On bowiem właśnie ma

zamiar się pożegnać, a poza tym nie jest znowu taki

młody.

Roman wybuchnął głośnym, serdecznym śmiechem.

Zauważyła ze zgrozą, że również rodzice wydają się

całkiem rozbrojeni.

- Jestem przynajmniej dostatecznie stary, by wiedzieć,

że córka państwa potrzebuje takiego mężczyzny jak ja.

Ty świnio! jęknęła w głębi duszy. Co tu w ogóle za

gra się toczyła? Czy zależało mu na wywarciu na

rodzicach wrażenia, że jest chodzącą podporą, której

jedynym zadaniem jest podpierać ich córkę? Jeszcze

dojdzie do tego, że zaczną mu jeść z ręki!

Opowiadał teraz o swojej pracy, planach, o przerób­

kach, jakie wprowadził w Thurston Manor, ale najwięcej

o niej. Ogarnął ją niesmak, kiedy posłyszała, że

zaprasza ich do swej posiadłości.

- To bardzo miłe z pana strony - entuzjastycznie

skomentowała matka. - Nieprawdaż, Samantho?

Dobry Boże, jeszcze wszyscy gotowi pomyśleć, że

to Roman jest niewinną ofiarą całej tej przykrej historii!

- Nie.

Nie, po stokroć nie, mój panie! Udało mu się

nałożyć na ich oczy różowe okulary, ale jej nie zwiedzie.

- Jestem bardzo zmęczona. Myślę, że już czas

zakończyć to spotkanie.

- Oczywiście, kochanie - natychmiast zareagowała

matka. - Całkiem cię rozumiem. Chodź, Walterze, nie

możemy przecież dopuścić, by poczuła się wyczerpana.

- Wyczerpana?

Spojrzenie Romana stało się badawcze.

Dziękuję, mamo, pomyślała Sammy w rozpaczy.

Dlaczego po prostu nie otworzyłaś okna i nie krzyknęłaś

na całą ulicę, że oczekuję dziecka?

- Mam nadzieję, że znów się zobaczymy - zwróciła

się matka do Romana.

Sammy ironicznie się uśmiechnęła.

- Wątpię w spełnienie się tych nadziei.

- Natomiast ja jestem całkowicie pewien ich

spełnienia - dobitnie powiedział Roman.

Całą czwórką stali przy drzwiach frontowych

i Sammy musiała wrócić do pokoju po płaszcz Romana.

- Nie zapomnij tego.

Ich dłonie dotknęły się.

- Nie przejmuj się. Pamiętam o płaszczu. Po prostu

nie jest mi jeszcze potrzebny.

Rzucił płaszcz na krzesło.

Krew buchnęła do jej głowy. Chciała tupać nogami,

wypchnąć go siłą. Przerażała ją perspektywa zostania

z nim sam na sam.

- Musisz powiedzieć mu o dziecku - szepnęła

matka do ucha Sammy, gdy ta odprowadzała ich do

samochodu.

- Zrobię to -- odpowiedziała też szeptem - gdy

gruszki na wierzbie urosną.

- Nie bądź uparciuchem. To miły chłopak. Troszczy

się o ciebie i zasługuje na to, by wiedzieć.

Sammy nic nie odpowiedziała. Nie było po prostu

nic do powiedzenia. Poza tym nie chciała spierać się

w tym mroźnym wietrze, podczas gdy Roman stał

tam w drzwiach i patrzył na nich tym swoim

przenikliwym spojrzeniem.

- Odwiedzę was w niedzielę - powiedziała głośno,

tak aby usłyszał.

- Będziemy czekać, kochanie - odrzekła matka.

- Lecz przemyśl moją radę. Wydaje się porządnym

młodym człowiekiem i jestem pewna, że cię nie zawiedzie.

Prawdopodobnie przesadziłaś w swoich obawach

i wątpliwościach. W stanie, w jakim się obecnie

znajdujesz, musisz być tyleż rozważna, co silna.

Sammy posłusznie wszystko przyrzekła, bynajmniej

nie mając zamiaru czegokolwiek dotrzymywać.

Przeciwnie, zamierzała uwolnić się od niego jak

najszybciej, zmienić miejsce zamieszkania, zmienić

pracę i w ogóle tak pokierować sobą, by nie mógł już

więcej zakłócić jej życia.

Jeszcze przez chwilę odprowadzała wzrokiem

samochód rodziców, po czym powlokła się do domu.

Roman siedział na otomanie i sprawiał wrażenie,

jak gdyby przynależał na stałe do tego wnętrza i wcale

nie miał zamiaru go opuszczać. Zirytowało ją to.

- Czemu wróciłeś? Czy nie wyrażałam się jasno?

Nie chcę już więcej spotykać się z tobą. Co jeszcze

mogę powiedzieć? Czy mam to napisać na kartce?

Słowo po słowie, sylaba po sylabie?

Czarujący uśmiech znikł z jego twarzy, która w jednej

chwili stała się surowa i groźna.

- Nie zwykłem się zalecać. To wprawia mnie w diablo

kiepski humor. Więc nie igraj z losem, Sammy. Skończ

z tym sarkazmem.

- Nie lubisz się zalecać - trysnęła kpiną. - Biedaku!

Moje serce krwawi.

- Przestań, Sammy.

Lecz ona pędziła dalej, nie zważając na jego surowo

zacięte usta.

- To jest moje mieszkanie, czego jak dotąd nie

raczyłeś zauważyć. Więc jeżeli nie lubisz się zalecać,

to po prostu przestań. Przestań uganiać się za mną!

Nie życzę sobie tego.

- Nie mogę przestać, kobieto! - wykrzyknął, a jego

twarz okryła się ciemnym rumieńcem.

Poczuła, jak serce jej podskoczyło. Roman wyglądał

w tej chwili żałośnie, jak gdyby został zmuszony do

powiedzenia czegoś wbrew sobie. Promyk nadziei

zaświtał w jej duszy, co jednak natychmiast oceniła jako

zbyt uczuciową, zbyt sentymentalną reakcję. Skłonność

do dostrzegania czegoś, co nie istnieje naprawdę.

- Możesz, możesz, tylko najzwyczajniej nie chcesz.

Buntujesz się przeciwko odrzuceniu cię przez kobietę.

Podobałoby ci się natomiast, gdybym to ja zabiegała

o ciebie. Wtedy nie miałbyś skrupułów zerwać ze mną

w pierwszym odpowiadającym ci momencie.

Uniósł się gwałtownie i z rękami w kieszeniach

spodni podszedł do okna. O czymkolwiek myślał

w tej chwili, na pewno nie były to rzeczy przyjemne.

- To nieprawda - oświadczył stojąc do niej plecami.

Zadrżała. Zajęła się zbieraniem filiżanek po kawie,

poprawianiem poduszek na otomanie, a wszystko to

po to, by nie pozwolić swemu wzruszeniu wylać się

na zewnątrz.

Zauważyła kątem oka, że odwraca się ku niej.

- Co mam powiedzieć? - zapytał szorstko.

- Najlepiej nie mów nic. Nie ma nic do powiedze­

nia. Mogłam być dziewicą, mogłam nie znać męż­

czyzn od strony fizycznej, ale nie jestem na tyle

głupia, bym miała sądzić, że stawia mnie to w two­

ich oczach wyżej od każdej z tych kobiet, które do

tej pory miałeś. Zresztą nie widzę siebie w roli

tymczasowej kochanki, aż natkniesz się na coś

lepszego.

- A jeśli nie natknąłem się na nic lepszego?

W dwóch susach znalazł się przy niej i zmusił ją, by

usiadła na otomanie.

- Mocno w to wątpię.

- Twoje wątpliwości są jak twoje kapelusze. Po

prostu ich nie ma.

- Skąd wiesz? - wykrzyknęła, odpychając od siebie

śmieszne pragnienie płaczu. - Mogę mieć całą szafę

kapeluszy! Dla wszystkich twoich znajomych.

- Ty ukochany brzdącu.

Zaczął okrywać ją dzikimi pocałunkami. Usiłowała

się wyrwać, lecz jego ramiona trzymały ją w mocnym

uścisku.

- Przestań walczyć ze mną, Sammy. Przestań walczyć

z nami.

- Nie ma tu żadnych nas.

- Kocham cię, dziewczyno, kobieto, mój mały

głuptasku.

Znieruchomiała. Roman wpatrywał się w telewizor.

- Co powiedziałeś?

- Nie udawaj, że nie słyszałaś.

Powiedział to szorstkim głosem, z odcieniem

zakłopotania.

Sammy zachciało się płakać i śmiać równocześnie.

Czy zdawał sobie sprawę, jak bardzo pragnęła usłyszeć

te słowa?

- Kocham cię. - Jego dłonie drżały, gdy dotknął

jej twarzy. - Nigdy nie powiedziałem tego żadnej

kobiecie i nie sądziłem, że powiem to pewnej smarkuli,

która zalazła mi za skórę. Aż zrozumiałem, że nigdy

się jej nie pozbędę.

- Dlaczego nie wyznałeś mi tego wcześniej?

- A myślałaś, że niby z jakim zamiarem przyjecha­

łem tu dzisiaj? Jak mogłem przewidzieć, że natknę się

na twoich gniewnych rodziców, którzy wzięli mnie za

łotra?

Sammy uśmiechnęła się. Wszystkie obawy rozsypały

się jak domek z kart.

- Oni tylko starali się mnie obronić.

- Sądziłem, że wzbudziłem ich sympatię, gdy

widzieliśmy się po raz pierwszy. Bóg jeden wie, co

teraz o mnie myślą. Dreszcz mnie przechodzi, gdy

wyobrażę sobie, czym ich nakarmiłaś.

- Uważam, że twój osobisty urok już zaczął działać.

Roześmiał się.

- Czy masz na myśli ten sam urok, którym ciebie

podbiłem?

- Pewną jego odmianę.

Rozchylił jej uda i podciągnął sukienkę, po czym

wsunął dłoń pod koronki bielizny. Poddała się jego

działaniom. Głowę jej wypełniała jedna oślepiająca

myśl: kochał ją. Kochał ją i pożądał jej. Nie wystąpił

wprawdzie z propozycją małżeństwa, lecz przecież

tyle par na świecie żyje bez tego. Więc cóż, że będą

jedną z nich? Oczywiście, będą czymś więcej niż tylko

parą. Będą pełną rodziną.

Odsunęła jego dłoń i westchnęła.

- O co chodzi, moja czarodziejko?

Potarł policzkiem po jej policzku i poczuła ostrą

szczotkę zarostu.

- Jest jeszcze jedna rzecz, o której muszę ci powiedzieć

- wybąkała zakłopotana.

- Jeśli to jedna rzecz, to nie zajmie nam dużo

czasu. Mamy do zrobienia coś o wiele bardziej

podniecającego.

Jego ręka wróciła w poprzednie miejsce, a Sammy

wstrząsnął dreszcz rozkoszy.

- Obawiam się, że może to trwać dłużej, niż myślisz.

Przerwała, zastanawiając się, jak ma o tym po­

wiedzieć. Jak Roman zareaguje na wiadomość

o dziecku?

Zagryzła wargę i usiadła prosto. Zamierzała

obserwować jego twarz, gdy będzie mu mówić, że

zostanie ojcem. Potrafił w mistrzowski sposób

kontrolować wyraz swej twarzy, ale oczy mogły go

zdradzić.

- Co się dzieje, Sammy? - zapytał już bardziej

nagląco, zauważając jej powagę.

- Jaki jest - zaczęła niepewnym głosem - twój

stosunek do dzieci?

Pytanie zaskoczyło go i chwilę się namyślał.

- Nie powiem, żebym natykał się na nie w wielkim

świecie biznesu, co nie znaczy, żebym nie chciał

założyć rodziny. Chcę. I to bardzo.

- Kiedy?

- Kiedy co?

- Kiedy chcesz założyć rodzinę? - Wstrzymała

oddech.

- Przestań zamęczać mnie zagadkami.

- Dobrze. Żadnych zagadek. Powiem wprost. Jestem

w ciąży. - Zdumienie na jego twarzy skłoniło ją do

pośpiechu. - Nie twierdzę, że z tego powodu chcę od

ciebie więcej, niż sam będziesz gotów mi zaofiarować.

Kochamy się, ale nie proszę o ślub. Nigdy o tym

zresztą ze mną nie rozmawiałeś i nie oczekuję, że

zaczniesz w tej chwili.

Zapadła długa cisza, zakłócana jedynie tykaniem

budzika.

- Jestem gotowa wychowywać dziecko sama. Dam

sobie radę.

Roman opadł na oparcie kanapy. Oczy utkwił

w suficie.

- Zostanę ojcem - powiedział.

- Za siedem i pół miesiąca.

- Ale przecież używaliśmy środków zapobiegawczych.

- Ale nie tamtym pierwszym razem.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej?

Spłonęła rumieńcem.

- Nie chciałam, żebyś myślał, że chcę cię usidlić.

Byłoby to nieuczciwe z mej strony.

- Uczciwe? Nieuczciwe? Przecież tu chodzi o dziecko.

Moje dziecko.

Broniąc się przed łzami, Sammy zamrugała oczyma.

Wypełniała ją teraz ta sama czułość, której doświadczyła

minutę temu, nim oddalili się od siebie.

- Czy kiedykolwiek powiedziałabyś mi o tym,

gdybym nie zjawił się tu dzisiaj?

- Tak. Z tym że po fakcie.

- Stokrotne dzięki.

- Nie rań mnie ironią - poprosiła cichym głosem.

- Kocham cię.

Patrzył na nią z wyrzutem, lecz słysząc te słowa

uśmiechnął się.

- Ty okropna, nieobliczalna dziewczyno!

Przyciągnął ją ku sobie i jął scałowywać łzy z jej rzęs.

- Powinienem sprać cię na kwaśne jabłko.

- Więc nie jesteś przeciwny?

- Nie jestem przeciwny dziecku, natomiast jestem

przeciwny twym błędnym założeniom, według których

sądziłaś, że powinnaś zachować całą rzecz w tajemnicy

przede mną. Lecz zanim dopuszczę cię do głosu,

pozwól mi powiedzieć, że musisz zrobić mi ten zaszczyt

i poślubić mnie. Ani myślę mieć nieślubne dziecko.

Sammy zalała duma i radość. Próbowała wszakże

trzymać się na wodzy.

- Nie musisz...

- Gdybyś poczekała trochę dłużej - delikatnie

dotknął jej brzucha - przekonałabyś się, że i tak bym

z tym wystąpił. Wiem, że nie muszę, ale wiem

również, że tego chcę. Bardziej niż czegokolwiek

w swym życiu. Nigdy nie miałem zbyt wiele czasu na

małżeństwo. W rzeczywistości hołdowałem opinii, że

jest to dobre dla innych, tylko nie dla mnie. Nie

nęciło mnie to. Oczywiście, wiedziałem, że w stosow­

nym czasie ożenię się z jakąś zacną kobietą, aby mieć

z nią dzieci i prowadzić życie towarzyskie, ale nigdy

nie poświęcałem tym nieokreślonym planom zbyt

wiele uwagi. Było tak, do chwili gdy spotkałem

ciebie.

Sammy złożyła głowę na piersiach Romana. W jej

uszach rozbrzmiewały wesołe dzwoneczki.

- Nie wierzę ci - zaczęła się droczyć.

Ujął jej dłoń, którą gładziła jego twarz, i przycisnął

do swoich warg.

- Zaufaj mi, moja mała namiętna czarodziejko.

Kiedy po raz pierwszy ujrzałem cię w gabinecie

twojego szefa, taką zbuntowaną, upartą, pełną świętego

ognia, odczułem gwałtowną pokusę porwania cię

w ramiona i wyciśnięcia pocałunku na tych zaciętych

ustach. Przede wszystkim stwierdziłem, że pociągasz

mnie swoją odmiennością. Różniłaś się bardzo od

kobiet, z którymi miałem dotąd do czynienia.

prostotą, nie było w tobie nic sztucznego. Z po­

czątku pomyślałem, że mam na ciebie po prostu ochotę,

lecz później przekonałem się, że oddziaływujesz na mnie głę­

biej, że już właściwie zalazłaś mi za skórę. Mówię o tym

w sposób, w jaki jeszcze nigdy do nikogo nie mówiłem.

Sammy zaśmiała się.

- Cieszę się, że twoje i moje przeżycia były podobne.

- Zanim zdążyłem się zorientować, moje oczarowanie

twoją osobą zmieniło się w obezwładniające pragnienie po­

siadania cię. Kiedy byliśmy na tym przeklętym przyjęciu, nie

mogłem skupić się na niczym, ani na Yvonne, ani na

innych osobach. Moje oczy podążały tylko za tobą. By­

tem zazdrosny o każdego mężczyznę, z którym rozmawiałaś.

- A ja sądziłam, że ty i Yvonne jesteście wzorcową

parą kochanków.

- Byłaś zazdrosna?

- Aha.

Prowokacyjnie zwilżyła wargi językiem. Zareagował

dzikimi pocałunkami.

- Czy to dlatego uciekłaś?

- Nie uciekłam! Uznałam, że opuszczenie przyjęcia

będzie jedynym rozsądnym wyjściem. Nawiasem

mówiąc, miałam pantofle na zbyt wysokich obcasach,

żeby uciekać w nich dokądkolwiek.

Zachichotała, równocześnie myśląc, że Roman chyba

nie żartował, gdy chwalił tak jej odmienność w porów­

naniu z kobietami, jakie dotąd znał.

- Wiesz, że się nie zmienię - powiedziała z pewnym

niepokojem.

- Chodzi ci oto, że nie ufarbujesz sobie włosów na zło­

ty kolor i nie będziesz nosić jedwabnych sukienek, czy tak?

- Dokładnie tak.

- No cóż - zapewnił wielkodusznie - myślę, że

jakoś dam radę z tym żyć. - Znów dotknął jej brzucha.

- Myślę, że obaj damy radę. Nie chcemy cię innej.

Przytuliła się mocniej. Była spragniona dowodów

jego miłości. Przez długi czas gorzko przeżywała fakt,

że jakkolwiek pociąga go i podoba mu się, to jednak

na głębsze uczucie z jego strony nie może liczyć.

Dlatego też jego miłosne wyznanie wlało w nią uczucie

triumfu i cudownego zadziwienia.

- Czy wiesz, że kiedy wróciłem z tego przyjęcia i zoba­

czyłem, że nie jesteś sama, o mało nie oszalałem z zazdrości?

- Ale ja przecież nie zapraszałam tam Derka

- zaprotestowała.

- Skąd mogłem to wiedzieć? Przynajmniej w pierwszej

chwili. W ogóle facet miał szczęście, że udało mu się

uciec tylko z kilkoma siniakami.

- To ja miałam szczęście - powiedziała na poły do siebie.

Wróciła pamięcią do tamtej strasznej nocy. Czy jednak

naprawdę była teka straszna? Przecież Roman wprowadził

ją wówczas w tajniki miłości, a zrobił to tak fachowo

i czule, że cały jej dotychczasowy świat uległ zupełnej

przemianie. I dał jej to nowe życie, ich wspólne dziecko

w jej łonie, już tak ukochane i upragnione.

- Nie zapomnę nigdy naszej pierwszej nocy - po­

wiedział Roman w zadumie. - Opuściłem twoją sypialnię

dziwiąc się sobie samemu, co właściwie za czort mnie

napadł. Gdy więc na drugi dzień oświadczyłaś mi, że

wyjeżdżasz do Padley, poczułem jakby ulgę. Pomyś­

lałem, że jeśli nie będę cię widział, moje życie na

powrót stanie się normalne. Nie przeczuwałem jeszcze,

że ta normalność właśnie skończyła się na dobre.

Sammy wybuchnęła śmiechem.

- Skończyła się na dobre! Mój bieduleniek! Przy­

pominasz w tej chwili kogoś, kto przeklina swoje

życie w łańcuchach, o chlebie i wodzie i z dozorcą

więziennym u drzwi.

- Cóż, widzę, że chyba nie zdołam uciec z twojego

aresztu.

- Możesz być tego pewien - zawołała triumfalnie.