Polska droga do nowoczesnej pomocy społecznej
Współczesna literatura przedmiotu poświęcona historii pomocy społecznej w naszym
kraju jest skromna z powodu małej ilości badań tej instytucji i koncentracji uwagi na innych
elementach zabezpieczenia społecznego. Ukazanie prawidłowości ewolucji pomocy
społecznej w kolejnych epokach historycznych jest jednak ważne dla odtworzenia,
rekonstrukcji polskiej ścieżki rozwojowej w tym obszarze. Powinno to ułatwić odpowiedź na
pytanie na ile autorzy i realizatorzy współczesnych reform pomocy społecznej odwołują się
do bliskich lub odległych historycznych wzorów, a w jakim stopniu przyjmowane koncepcje
są próbą transferu rozwiązań stosowanych za granicą. Wreszcie jako najważniejszy argument
na rzecz analiz historycznych jest przyjęty w mojej koncepcji badań lokalnych organizacji
środowiskowej pomocy społecznej kontekst historyczno – strukturalny. Analiza drogi
pomocy społecznej do jej współczesnego kształtu jest próbą wyjaśnienia za pomocą kontekstu
historyczno – strukturalnego współczesnych problemów jej funkcjonowania na szczeblu
lokalnym.
1. Czasy przedrozbiorowe. Dominacja Kościoła, nieobecność państwa
Brak jest historycznych dowodów na działalność publiczną w sferze socjalnej na
ziemiach polskich przed chrystianizacją. W ustroju rodowo - plemiennym, pomoc była
sprawą prywatną, domeną systemu naturalnego, rodziny i wspólnotowej solidarności
wiejskich społeczności lokalnych. Po przyjęciu chrześcijaństwa (966) społeczeństwo polskie
przez okres wczesnego średniowiecza bardziej kontynuowało własne tradycje niż ulegało
oddziaływaniom kultury zachodniej, a chrześcijańskie wzory miłosierdzia, dobroczynności,
trafiały głównie do stanu rycerskiego i do miast, których mieszkańcami byli w większości
cudzoziemcy
1
. Historycznie udokumentowana publiczna działalność w zakresie pomocy
społecznej sięga na ziemiach polskich XII wieku i była, podobnie jak w całej ówczesnej
Europie, związana z działalnością dobroczynną i filantropijną Kościoła Rzymskokatolickiego.
Dwiema głównymi formami pomocy były jałmużna rozdawana potrzebującym, żebrakom i
ubogim oraz przytułki przyklasztorne zwane szpitalami, organizacje charytatywne łączące
funkcje schroniska dla bezdomnych, hospicjum dla nieuleczalnie chorych oraz zakładu
leczniczego.
·
Szpitale usytuowane przy klasztorach lub kościołach zapewniały schronienie,
1
Radwan-Pragłowski, J. i K.Frysztacki (1996), Społeczne dzieje (…), Op.cit., s.215.
wyżywienie, odzież i opiekę, choć złe warunki sanitarne oraz niska jakość opieki świadczonej
przez niekwalifikowany, przypadkowy personel powodowały wysoką (60% -70%)
śmiertelność. Mieszkańcami szpitali byli klienci należący do różnych grup potrzebujących:
chorzy, biedni, bezdomni, sieroty, starzy, nawet przestępcy. Jedynymi instytucjami
specjalistycznymi o jednorodnym charakterze były leprozoria (od 1327 lokalizowane poza
obrębem miast) oraz szpitale powstałe dla określonej kategorii klientów (np. powracających z
niewoli żołnierzy). Społeczna baza dobroczynności uległa poszerzeniu, gdy filantropią zajęły
się osoby świeckie, władcy ( np. Władysław Herman) czy arystokraci (Odrowążowie, Jaxa
Miechowita, itp.). W XV wieku pojawiły się nowe instytucje dobroczynne – bractwa religijne
(Bractwo św. Łazarza, Kraków, 1448 rok). W omawianym okresie brak było interwencji
państwa w sferze socjalnej, a wyjątek od tej reguły stanowiły Statuty Wiślickie Kazimierza
Wielkiego (1347), w których znalazła się regulacja opieki nad psychicznie chorymi i nakaz
ewidencjonowania i licencjonowania żebraków miejskich (kontyngenty żebracze Jana
Olbrachta z 1496).
W XVI wieku idee Reformacji w zachodniej Europie przyniosły postulaty reformy
organizacji dobroczynnych, co skutkowało m.in. zakazem sprzedaży odpustów, czyli
podstawy jałmużny. W Polsce reformy dobroczynności przeprowadzane w Europie
Zachodniej i postulowane przez Andrzeja Frycza Modrzewskiego nie zostały wprowadzone, a
Kościół Rzymskokatolicki pozostał główną instytucją finansującą i administrującą
dobroczynnością. Pod zarządem i na utrzymaniu kościelnym były szpitale, a głównymi
instytucjami
środowiskowej
pomocy
społecznej
rejestrującymi
i
wspierającymi
potrzebujących pomocy były parafie. Utrzymanie w Polsce dominującej roli Kościoła
Rzymskokatolickiego w sferze socjalnej było skutkiem zwycięstwa kontrreformacji
posiadającej poparcie szlachty w walce z magnatami, słabością materialną miast
uniemożliwiającą finansowanie szpitali oraz uchwałami soboru trydenckiego (1545-1563)
utwierdzającymi kościelną działalność charytatywną. W efekcie nastąpił rozwój bractw
religijnych, przejawu nowej pobożności, a także innych, nowych organizacji pomocy
społecznej. Największym i najważniejszym z bractw, (członkiem był Zygmunt III Waza),
było założone w 1584 przez Piotra Skargę Arcybractwo Miłosierdzia. Jego celem była pomoc
ubogim, chorym i więźniom, a struktura organizacyjna, sposób działania tj. kolegialne
decyzje dotyczące przyznania świadczeń i ich zróżnicowanie zależne od potrzeb
rozpoznanych przez wizytatorów wywiadem środowiskowym, oraz sprawozdawczość
socjalna wskazują na nowoczesność rozwiązań. Arcybractwo Miłosierdzia rozwinęło
nowatorskie formy pomocy o charakterze profilaktycznym np. Skrzynkę św. Mikołaja
(fundację posagową dla ubogich panien) czy Bank Pobożny (bezprocentowe pożyczki pod
zastaw). Innym bractwem powołanym przez Piotra Skargę dla ograniczenia żebractwa było
Bractwo Betanii św. Łazarza. W ocenie Janusza Radwana-Pragłowskiego i Krzysztofa
Frysztackiego: Działalność pisarska i kaznodziejska Piotra Skargi przyćmiła jego wkład w
tworzenie zorganizowanej pomocy społecznej. Była to, co prawda tylko pomoc zewnętrzna
opierająca się na jałmużnie, lecz ujęta już w ramy sformalizowane i świadczona w sposób
instytucjonalny oparty na przemyślanych zasadach. Pojawiły się, więc zaczątki
profesjonalizacji i samoorganizacji świata nędzarzy. Co prawda same idee zapożyczył Skarga
z Zachodu, lecz co najważniejsze, wcielił je w polską rzeczywistość dostosowując do naszych
warunków.
·
Wiek XVII i XVIII były okresem wojen, kryzysu gospodarczego i masowego ubóstwa
szerokich rzesz społeczeństwa. Rosnący popyt na pomoc społeczną był zaspokajany przez
Kościół, bractwa religijne oraz, w przypadku mniejszości narodowych i religijnych, gminy
wyznaniowe. Rola państwa, w przeciwieństwie do ówczesnych krajów protestanckich gdzie
istniał publiczny i ogólnokrajowy system świadczeń socjalnych, była bardzo ograniczona.
Jedynie władze municypalne partycypowały w pomocy potrzebującym, jaką prowadził
Kościół. Przybyłe do Polski zakony bonifratrów, pijarów, trynitarzy i szarytek rozwinęły
ofertę socjalną min. w dziedzinie nowoczesnego szpitalnictwa (bonifratrzy), edukacji
(pijarzy), opieki zastępczej nad dziećmi (szarytki). Główną formą pomocy stacjonarnej były
parafialne szpitale - przytułki, w których opieka była zapewniana tradycyjnymi metodami i
świadczona wzajemnie przez pensjonariuszy. Zaczęły się pojawiać placówki specjalistyczne
przeznaczone dla określonego rodzaju klientów: sierocińce, domy poprawcze, alumnaty
(instytucje dla weteranów). Obok działalności charytatywnej Kościoła katolickiego
występowała dobroczynność magnacka, czego dowodem są zapisy testamentowe na rzecz
ubogich, szpitali itp. Idee Oświecenia przyniosły nowe rozumienie dobroczynności i
filantropii, postrzeganych nie wyłącznie jako wyraz miłości do Boga, ale także humanizmu
świeckiego. Formą pomocy uzasadnioną dobrem klienta i racjonalnością ekonomiczną stała
się praca, a zachodnioeuropejska koncepcja domów pracy przymusowej została przejęta przez
polskie organizacje dobroczynne okresu stanisławowskiego. Pomoc przez pracę stała się
główną zasadą realizowaną w przekształconych w manufaktury instytucjach dobroczynnych
czemu sprzyjało ożywienie gospodarcze i związany z nim popyt na siłę roboczą. Do pomocy
potrzebującym zaangażowano państwo, które podjęło próby ewidencji funduszy szpitalnych,
określenia zasad przyznawania wsparcia oraz sekularyzacji organizacji opieki poprzez
wprowadzenie świeckich zarządów nad szpitalami i koordynację działań pomocowych.
Państwo inicjowało bądź udzielało wsparcia programom opiekuńczym (Instytut Ubogich,
Towarzystwo Dobroczynności, itp.) oraz podejmowało próby ustanowienia państwowej
administracji w dziedzinie opieki społecznej, czego dowodem było powołanie przez Sejm
Czteroletni (1791) komisji policji, w których gestii były min. sprawy opieki społecznej.
·
Analiza procesu rozwoju instytucji pomocy społecznej w Polsce przed rozbiorami
wskazuje, że w okresie średniowiecza nie różnił się on istotnie od organizacji systemów w
innych krajach europejskich. Dominowała pomoc systemów rodzinnych i organizacji
kościelnych, filantropia świecka (głównie magnacka) oraz samopomoc grup wyznaniowych.
Zasadnicza różnica w rozwoju pomocy społecznej pojawiła się w okresie nowożytnym, gdy
reformacja w krajach zachodniej Europy przyniosła sekularyzację pomocy społecznej, wzrost
zaangażowania władz państwowych i lokalnych w rozwiązywanie kwestii socjalnych. W
Polsce kontrreformacja wzmocniła pozycję Kościoła w obszarze pomocy społecznej i
ograniczyła udział państwa w tej sferze. Dopiero ostatnie lata przed upadkiem
Rzeczypospolitej przyniosły próby reform i wzrost aktywności państwa w pomocy
potrzebującym.
2. Opiekuńcze społeczeństwo czyli pomoc społeczna i praca socjalna pod
zaborami
Utrata państwowości w wyniku rozbiorów spowodowała, że rozwój pomocy społecznej
na ziemiach polskich uległ zróżnicowaniu. Analiza porównawcza systemów socjalnych Rosji,
Prus i Austro -Węgier przeprowadzona przez Dariusza Zalewskiego, za pomocą dwóch
czynników instytucjonalnych: typu władzy politycznej i zakresu praw wyborczych, wskazuje
na istotne różnice w tym względzie.
2
Rosja była autorytarną monarchią z ograniczonym
zakresem praw wyborczych, w której rozwój pomocy społecznej był utrudniony przez brak
samorządowych organów władzy oraz ustawodawstwa socjalnego (dopiero po 1912 roku
wprowadzono obowiązkowe ubezpieczenia z tytułu choroby i nieszczęśliwych wypadków).
2
Zalewski, D. Opieka i pomoc społeczna (…) Op.cit., s.126 i dalej.
Systemy opieki miały charakter paternalistyczny i dobroczynny oraz koncentrowały się na
pomocy rzeczowej wobec niezdolnych do pracy. Ograniczenie swobód obywatelskich i
autonomii duchowieństwa, rusyfikacja ludności polskiej po stłumieniu Powstania
Styczniowego (1863) dodatkowo utrudniały inicjatywy socjalne. Możliwość legalnej
samoorganizacji uzyskała ludność polska dopiero w 1906 roku.
Niemcy doby kanclerza Bismarcka były konstytucyjną monarchią o rozszerzonym
zakresie praw wyborczych, krajem, w którym najwcześniej spośród państw zaborczych
powstał publiczny system ubezpieczeń społecznych. W latach 70. powstały scentralizowane,
obowiązkowe systemy świadczeń socjalnych, a w latach 80. wprowadzono obowiązek
ubezpieczenia chorobowego, od wypadków przy pracy i ubezpieczenia z tytułu wieku co
pozwoliło rozwinąć pracowniczą opiekę zdrowotną i zmniejszyło śmiertelność.
System pomocy społecznej w zaborze austriackim miał cechy charakterystyczne dla
liberalnej demokracji z ograniczonym zakresem praw wyborczych. Dominowały lokalne
świadczenia w postaci działań charytatywnych i samopomocowych dla klientów niezdolnych
do pracy. Gmina miała obowiązek pomocy potrzebującym dopiero wtedy, gdy przekraczało to
możliwości lokalnych organizacji dobroczynnych. Nie istniały obowiązkowe świadczenia
społeczne, a odbiorcy pomocy mieli ograniczone prawa obywatelskie (wyborcze). W końcu
lat 80. także w zaborze austriackim wprowadzono ubezpieczenia chorobowe i od wypadków
przy pracy.
Przeprowadzona przez Zalewskiego analiza wskazując na znaczenie odmiennych
systemów politycznych państw zaborczych dla funkcjonowania pomocy społecznej na
ziemiach polskich zawiera jednak pewne uproszczenia i nie do końca uprawnione
generalizacje. Autor pomija złożoną i dynamiczną rzeczywistość państw zaborczych, które
przechodziły w okresie XIX wieku liczne zmiany. Przykładem mogą być Niemcy, które
dopiero po zjednoczeniu (1871) zyskały status konstytucyjnej monarchii o rozszerzonych
prawach wyborczych i obowiązkowym systemie świadczeń socjalnych. Podobnie polityka
Rosji wobec ludności polskiej, a co za tym idzie, warunki funkcjonowania systemów pomocy
społecznej były jakościowo różne w różnych okresach XIX wieku. Słuszne wydaje się
natomiast zwrócenie uwagi na rolę odziedziczonej po zaborach struktury instytucjonalnej
przy budowie systemu opiekuńczego w odrodzonej Polsce.
Epoka rozbiorów dokonała istotnych zmian społecznych odbierając pozycję arystokracji i
włączając do wspólnoty narodowej stan trzeci, co stworzyło warunki dla rozwoju idei
solidaryzmu społecznego. Utrata niepodległości zmieniła również możliwości działania
istniejących wcześniej systemów pomocy społecznej. Dobroczynność i filantropię
kontynuowały kościelne i świeckie instytucje społeczeństwa polskiego, ale ich
funkcjonowanie było utrudnione przez państwa zaborcze. Organizacje społeczne były
instrumentem oporu politycznego, ekonomicznego i rozwoju społecznego, łącząc akcję
filantropijną z konspiracją niepodległościową. Inicjatywy dobroczynne i filantropijne
traktowane były nie tylko jako pomoc potrzebującym, ale i obowiązek patriotyczny.
Głównymi ośrodkami były duże miasta Warszawa, Kraków, Poznań
3
. Obok działań
dobroczynnych i filantropijnych inicjowanych i finansowanych przez przedstawicieli
arystokracji należy odnotować wybitne przykłady działań samopomocowych.
4
Na wsi polskiej głównymi centrami działalności dobroczynnej były dwory i plebanie.
Utrzymywały one szpitale parafialne, udzielały jałmużny finansując swoją działalność dzięki
ofiarności społeczeństwa. Głównym podmiotem działalności dobroczynnej był jednak
Kościół Rzymskokatolicki, który stworzył w okresie zaborów własne zgromadzenia zakonne
(siostry służebniczki, felicjanki, nazaretanki, tercjarze brata Alberta, itp.), stanowiące
odpowiedź na różnorodne potrzeby społeczne, oraz wyłonił ze swych szeregów wybitnych
działaczy (Augustyn Szamarzewski, Piotr Wawrzyniak, Stanisław Stojałowski, Marcin
Godlewski). Rozwijała się także filantropia świecka, będąca domeną kobiet, a nową jakość
działalności dobroczynnej zaczęły oferować powstające w końcu XIX wieku profesjonalne
stowarzyszenia i instytucje charytatywne, opiekuńcze, lecznicze, itp. Prowadzone przez
przedstawicieli inteligencji, stosowały nowoczesne formy pracy z jednostką i rodziną
(wypoczynek dzieci, pomoc prawna, itp.). Działalność społeczno-filantropijna nie
identyfikowana jednoznacznie z określoną orientacją ideologiczną czy kategorią społeczną,
miała charakter powszechny i wspólny cel - odrodzenie narodowe. Jak piszą Radwan-
Pragłowski i Frysztacki:
U podstaw cudu, który miał się wydarzyć, czyli wskrzeszenia Polski, legło nie, co innego,
jak „służba społeczna”. Kazała ona widzieć wszystkim powrót do ‘złotego wieku’ w
odzyskaniu niepodległości. W tym wypadku nie Królestwo Boże czy komunizm stały się
końcem procesu dziejów, lecz wolna Polska. Wraz z jej powstaniem powróciły nagle
3
Już w 1814 roku powstało Warszawskie Towarzystwo Dobroczynności prowadzące opiekę nad dziećmi
ochronki, żłobki, sierocińce, pomoc dla najuboższych, kuchnie, noclegownie, biura pośrednictwa pracy itp.
4
Powstałe w 1816 roku z inicjatywy Stanisława Staszica Hrubieszowskie Towarzystwo Rolnicze prowadziło
min. Bank Pożyczkowy udzielający pożyczek na inwestycje. W ramach systemu pomocy społecznej zapewniano
opiekę sierotom w rodzinach bezdzietnych, utrzymywano niezdolnych do pracy inwalidów wojennych i
niedołężnych, finansowano szkoły i szpitale. Odpowiednikiem Staszica był w zaborze pruskim prekursor pracy
organicznej Karol Marcinkowski twórca Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa
Poznańskiego pierwszej instytucji stypendialnej na ziemiach polskich, inicjator budowy Bazaru Polskiego w
Poznaniu
.
rzeczywiste problemy, z którymi między innymi musiała się już borykać bardziej osamotniona,
ale i doskonaląca się praca socjalna.
5
W dziejach pomocy społecznej w Polsce okres rozbiorów spowodował odmienność
doświadczeń historycznych i wzorów interwencji socjalnych na ziemiach polskich i w innych
krajach. W zachodniej Europie wiek XIX był okresem budowy nowoczesnej administracji
publicznej i tworzenia podstaw państwowych systemów zabezpieczenia społecznego, którego
integralnym elementem była publiczna pomoc społeczna. Polska ścieżka rozwoju pomocy
społecznej była niepubliczna, oparta na filantropii, dobroczynności religijnej i świeckiej,
solidaryzmie społecznym o podłożu patriotycznym. Kluczową rolę odgrywały w niej
organizacje pomocy nieformalnej, głównie rodziny. Organizacje społeczne były instrumentem
oporu politycznego, ekonomicznego i rozwoju społecznego, łącząc akcję filantropijną z
konspiracyjnymi działaniami niepodległościowymi. Gdy na zachodzie Europy budowano
podwaliny państwa opiekuńczego, w Polsce rozwijało się równolegle do polityki społecznej
państw zaborczych opiekuńcze społeczeństwo obywatelskie oparte o zasoby społecznych
więzi i zaufania.
3. Budowa publicznego systemu opieki społecznej w II Rzeczypospolitej.
W pierwszych latach po I wojnie światowej organizacje pozarządowe, stowarzyszenia i
fundacje były głównymi podmiotami pomocy społecznej ze względu na prowadzoną wojnę
polsko - bolszewicką absorbującą siły i środki państwa. Dopiero Konstytucja z 17 marca
1921 roku przyznała prawo do pomocy każdemu potrzebującemu, a szczegółowe zasady
pomocy określono w Ustawie o Opiece Społecznej z 16 sierpnia 1923 roku. Opiekę społeczną
określono w ustawie jako: ‘...Zaspokajanie ze środków publicznych niezbędnych potrzeb
życiowych tych osób, które trwale lub chwilowo własnymi środkami materialnymi lub własną
pracą uczynić tego nie mogą, jak również zapobieganie wytwarzaniu się stanu powyżej
określonego.
6
Ustawa uregulowała zakres działania opieki społecznej, środki zaspokajania potrzeb,
podział obowiązków opiekuńczych gmin, powiatów, województw i władzy centralnej.
Zdefiniowano warunki uprawniające do opieki, zasady finansowania, a pomocą społeczną
objęto: niemowlęta, dzieci i młodzież, ochronę macierzyństwa, starców, inwalidów, kaleki,
nieuleczalnie chorych, upośledzonych umysłowo i niezdolnych do pracy, bezdomne ofiary
5
Radwan-Pragłowski, J. i K.Frysztacki (1996), Społeczne dzieje (…), Op.cit., s.260.
6
Ustawa o Opiece Społecznej z 16 sierpnia 1923 roku.
wojny, szczególnie ciężko poszkodowanych, więźniów po odbyciu kary, żebractwo,
włóczęgostwo, alkoholizm i nierząd. Formami pomocy określonymi w ustawie było
dostarczanie niezbędnych środków żywnościowych, odzieży, bielizny i obuwia,
pomieszczenia ze światłem i opałem oraz udzielanie pomocy w nabywaniu niezbędnych
narzędzi do pracy zawodowej, przywrócenie lub podniesienie zmniejszonej sprawności do
pracy, pomoc w dziedzinie higieniczno-sanitarnej i sprawianie pogrzebu. Państwo przejęło
odpowiedzialność za pomoc społeczną, ale realizatorem zadań zostały samorządy terytorialne.
Obowiązek udzielania pomocy spoczywał na gminie, w której obywatel zamieszkiwał, co
najmniej rok. Naczelnym organem administracji państwowej w zakresie opieki społecznej był
Minister Pracy i Opieki Społecznej, przy którym istniała jako organ doradczy i opiniodawczy
– Rada Opieki Społecznej, w skład, której wchodzili reprezentanci samorządu, instytucje
opieki społecznej i zainteresowanych ministerstw. Państwo pozostawiło sobie funkcje
legislacyjne i nadzorcze, ale główny ciężar finansowy spoczywał na gminach, które nie mogły
odmówić pomocy swoim stałym mieszkańcom. Państwo ponosiło koszty za opiekę nad tymi,
którzy nie mieli prawa do opieki w gminie. Zakres przedmiotowy opieki społecznej tworzyła
pomoc materialna, świadczona głównie w naturze w miejscu zamieszkania. Uzupełnieniem
prawnym i organizacyjnym systemu byli opiekunowie społeczni,
7
których zadania
obejmowały inicjowanie współpracy i współdziałania z organizacjami gminnymi, nadzór nad
udzielaniem pomocy, badanie sytuacji rodzinnej i majątkowej korzystających z opieki
społecznej, udzielanie doraźnej pomocy, komunikowanie się z zarządem oraz składanie
sprawozdań ze swojej działalności. Opiekunowie wybierani przez władze lokalne (rady gmin)
na okres trzech lat, korzystali z ochrony prawnej, dysponowali budżetem gminy, z którego
mogli udzielać pomocy potrzebującym. Powołanie instytucji opiekuna społecznego, który
miał pełnić rolę pośrednika między urzędem gminy a klientami, rozpoznawać potrzeby i
racjonalizować udzielanie pomocy, miało uspołecznić i usprawnić opiekę na szczeblu
lokalnym.
Zasadami prawa socjalnego w II Rzeczypospolitej była powszechność i obowiązkowość
świadczeń a jego cechą szczególną było uspołecznienie, tj. współpraca sektora publicznego z
organizacjami pozarządowymi. Określono podstawy prawne funkcjonowania stowarzyszeń
natomiast nie ujednolicono prawa dotyczącego fundacji i używano zróżnicowanych
przepisów państw zaborczych. Kontynuowały działalność organizacje powstałe przed 1918
7
Zostali oni powołani do życia Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 roku O
opiekunach społecznych i komisjach opieki społecznej (Dz. U. R.P. nr 29 poz.267) a zasady ich działania
określało szczegółowo Rozporządzenie Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 11 kwietnia 1929 roku.
rokiem i powstawały nowe (Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Caritas). Cechą
charakterystyczną sektora pozarządowego w II Rzeczypospolitej była dominacja organizacji
o charakterze wyznaniowym i narodowościowym (katolickie, żydowskie, ukraińskie, itp.).
8
System opieki społecznej w okresie II Rzeczypospolitej był, jak wskazuje
Władysław
Ratyński
9
,
przedmiotem
sporu
między
liberałami
i
zwolennikami
interwencjonizmu o rolę państwa w pomocy społecznej. Liberałowie odrzucali prawne
regulacje pomocy społecznej, zwolennicy interwencji państwa optowali za zapewnieniem
praw socjalnych w najszerszym możliwym zakresie, stanowisko pośrednie reprezentowali
popierający dostosowanie zakresu praw socjalnych do możliwości państwa. System pomocy
społecznej stworzony w dwudziestoleciu międzywojennym łączył w sobie rozwiązania
istniejące w ówczesnej Europie z tradycjami i instytucjami okresu wcześniejszego. Przyjęte
rozwiązanie podziału praw i obowiązków między administrację państwową i samorządową
było wzorowane na niemieckim, dualistycznym modelu ustrojowym, a instytucja opiekuna
społecznego odwoływała się do koncepcji przyjętych w ustawodawstwie Austrii i Niemiec
oraz rozwiązań lokalnych niektórych miast.
10
Polską tradycją zachowaną z okresu
przedrozbiorowego i czasów rozbiorowych była znacząca rola organizacji pozarządowych, w
tym szczególna rola Kościoła Rzymskokatolickiego. Problemem prawnym i organizacyjnym
była integracja socjalna ziem polskich, czego nie do końca udało się wykonać do wybuchu II
wojny światowej. Ustawa o Opiece Społecznej z 1923 roku nie obowiązywała na terenie
trzech województw: pomorskiego, poznańskiego i śląskiego. Współcześni badacze
11
oceniając pomoc społeczną w czasach II Rzeczypospolitej wskazują na rozbieżność między
celami założonymi a realizowanymi. Na poziomie makro, tj. konstytucji i ustawy o opiece
wprowadzono rozwiązania przyjęte w wolnorynkowych demokracjach zachodnich, na
poziomie lokalnym wspólnot samorządowych stosowano strategie odwołujące się do tradycji
8
W roku 1937 było w Polsce tysiąc czterdzieści stowarzyszeń posiadających dwieście dziesięć tysięcy
członków opiekujących się macierzyństwem, dziećmi, młodzieżą, dorosłymi i rodzinami. Funkcjonowało tysiąc
pięćset trzy fundacje o celach opiekuńczych i opiekuńczo-leczniczych. Organizacje pozarządowe posiadały
pięćset sześćdziesiąt pięć zakładów opieki zamkniętej dla dwudziestu pięciu tysięcy dzieci i dorosłych oraz sto
dziewięćdziesięcioma ośmioma zakładami dla pięciu tysięcy pięciuset dorosłych. Por Leś, E. (2001), Zarys
historii dobroczynności i filantropii w Polsce, Warszawa: Wyd. Prószyński i Ska.
9
Ratyński, W. (2003), Problemy i dylematy polityki społecznej w Polsce, Wydawnictwo Diffin, Warszawa, t 1,
s. 242
10
Wątpliwości dotyczące roli opiekuna społecznego w opiece międzywojennej wskazują min. na nierówność
pozycji między opiekunem społecznym a klientem, która prowadziła do relacji typu patron-klient a nie
partnerskiego stosunku opartego na poszanowaniu prawa obu stron. Tego typu sytuacje zagrażały powszechności
i uniwersalizmowi świadczeń.
sięgających rozbiorów. Okres międzywojenny był w sferze socjalnej bardziej kontynuacją
ładu instytucjonalnego okresu rozbiorów niż jego zasadniczą zmianą.
4.Socjalistyczne państwo opiekuńcze. Pomoc społeczna w PRL
Jakościowa zmiana pomocy społecznej dokonała się w czasach PRL, gdy reguły
demokracji rynkowej zostały zastąpione przez centralne planowanie i autorytarną władzę. W
wymiarze prawnym nowy ustrój kontynuował początkowo rozwiązania przedwojenne, czego
wyrazem było rozszerzenie w 1947 roku obowiązywania Ustawy o Opiece Społecznej z 1923
roku na obszar całego kraju. W czasie zwanym okresem ratownictwa (1945-1947) stworzono
podstawy organizacyjne systemu: powołano Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej,
wydziały opieki w urzędach wojewódzkich oraz społeczne komitety opieki społecznej.
Pomoc w owym czasie objęła 26.5% ogółu ludności. Reaktywowały działalność
przedwojenne organizacje społeczne, prowadząc obok instytucji państwowych ratownictwo
w formie dożywiania, odzieży, organizacji noclegowni i schronisk. Jakościowe zmiany
nastąpiły w latach 1947-1956 w okresie reorganizacji i porządkowania pomocy społecznej.
Rozpoczęto proces likwidacji niezależnych organizacji i stowarzyszeń, przejmowania przez
państwo kontroli nad sferą socjalną, a nowa ustawa o terenowych organach jednolitej władzy
państwowej (1950) likwidując samorząd terytorialny zniosła system prawny i organizacyjny
okresu międzywojennego. Działalność socjalna stała się domeną państwowych zakładów
pracy i związków zawodowych. Zlikwidowano stare fundacje, powołano nowe, państwowe na
miejsce dawnych, niezależnych (Caritas, TPD), upaństwowiono zakłady opieki stacjonarnej.
Konstytucja PRL z 22 lipca 1952 gwarantowała prawo do pomocy społecznej i ochrony
zdrowia, opiekę nad matką i dzieckiem, bezpłatną naukę, stypendia, internaty, itp. W okresie
1950 - 1957 rozwój pomocy społecznej został zahamowany z przyczyn politycznych i
doktrynalnych. Pomoc społeczną traktowano marginalnie ze względu na przekonanie, że
socjalizm gwarantując pracę i zakładową pomoc socjalną, ubezpieczenia społeczne, itp.,
likwiduje zasadność instytucji opieki. System pomocy obejmował jedynie niezdolnych do
pracy ludzi starych oraz osoby z dysfunkcjami psychofizycznymi, a pomoc ograniczała się do
zasiłku pieniężnego lub umieszczenia w zakładzie opieki zamkniętej. Odstąpiono od zasady
lokalności, podjęto próby aktywizacji zawodowej .osób potrzebujących pomocy, a wsparcia
udzielano w wyjątkowych przypadkach wybranym kategoriom. Ilustracją tego podejścia jest
11
Por. Ratyński, W. (2003) Problemy i dylematy polityki społecznej w Polsce, Wydawnictwo Diffin, Warszawa,
a także, Zalewski, D. Opieka i pomoc społeczna. Dynamika instytucji, Maszynopis niepublikowany
wypowiedź ówczesnego ministra pracy i opieki społecznej Kazimierza Rusinka: Ustrój
socjalistyczny, likwidując kryzys i bezrobocie jako źródła nędzy społecznej, stawia dwie
zasady: a. każdy ma prawo do pracy, b. kto nie pracuje ten nie je.
12
Odwilż 1956 roku zapoczątkowała nowy okres w dziejach pomocy społecznej jako
elementu systemu zabezpieczenia społecznego w PRL. Uchwałą Rady Ministrów z 1959 roku
reaktywowano instytucję opiekunów społecznych. Powołani zostali powiatowi, miejscy i
dzielnicowi opiekunowie społeczni jako pracownicy referatów pomocy społecznej w
wydziałach zdrowia i opieki społecznej prezydiów rad narodowych. Organizowali oni i
koordynowali działalność terenowych opiekunów społecznych działających w rejonach
opiekuńczych. Obsadę pięćdziesięciu tysięcy rejonów opiekuńczych zakończono w latach
1964 –1967.
13
Terenowi opiekunowie społeczni byli powoływani przez prezydia rad
narodowych na wniosek organizacji społecznych, komitetów blokowych lub zebrań
wiejskich. Uchwała powołująca opiekunów społecznych, zachowała tradycję nieodpłatnego
wykonywania tej roli. Po Październiku 1956 nastąpił limitowany przez władze rozwój
organizacji społecznych. Działalność charytatywną podjęły parafie oraz zezwolono na
reaktywowanie niektórych stowarzyszeń świeckich i katolickich, a także powstały nowe (np.
Polski Komitet Pomocy Społecznej). Dokonano reorganizacji pomocy społecznej: utworzono
Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej (1960), na szczeblu wojewódzkim wojewódzki
ośrodek opieki społecznej funkcjonujący przy wojewódzkim szpitalu zespolonym, a na
poziomie podstawowym ośrodek opiekuna społecznego działający w ramach zespołu
opiekuna społecznego lub jako wyodrębniona komórka w rejonowej przychodni czy
gminnym ośrodku zdrowia. W latach 60. powstały pierwsze szkoły pracowników socjalnych
(1966) jako wyraz dążności do profesjonalizacji zawodu pracownika socjalnego, który
wprowadzono do oficjalnej nomenklatury zawodów zarządzeniem Ministra Oświaty z 24
listopada 1966. Nastąpił zwrot w działaniach pomocy społecznej od pomocy biernej do
czynnej, aktywnej, polegającej na wyszukiwaniu osób i rodzin potrzebujących opieki i
pomocy, przez rozpoznanie potrzeb w środowisku.
Kolejna jakościowa zmiana w systemie pomocy społecznej dokonała się w latach 70.
kiedy powołano zespoły opieki zdrowotnej w ramach których rozpoczęły funkcjonowanie
działy służb społecznych. Zmianie uległa rola opiekunów społecznych, w których gestii
12
Rusinek, K. (1950), Zagadnienia pracy i pomocy społecznej w działalności rad narodowych [w:] „Praca i
Opieka Społeczna” nr.1/2, 1950, s.15.
13
Góra, W. A. (1989) Tradycje opieki i pomocy społecznej w Polsce, [w:] „Praca socjalna” nr 2, 1989, s.33
pozostało zgłaszanie właściwym służbom społecznym przypadków wymagających pomocy,
kontakt z korzystającymi z pomocy, wstępna diagnoza społeczna (w formie wywiadów z
klientami ich rodzinami i sąsiadami). Obowiązki opiekuna społecznego zostały ograniczone
do działań przygotowawczo – diagnostycznych przed podjęciem właściwej interwencji
socjalnej przez etatowego pracownika socjalnego.
14
W latach 70. (1974) w Ministerstwie
Zdrowia i Opieki Społecznej przyjęto program rozwoju zawodowej służby socjalnej w latach
1975-1990. Zamierzano rozwijać profesjonalizację poprzez zwiększenie liczby etatowych
pracowników socjalnych i ograniczenie zadań opiekunów społecznych do roli reprezentantów
własnych środowisk dbających o ich potrzeby. Lata 80. to okres głębokiego kryzysu
polityczno – gospodarczego, wzrostu obszarów biedy i nowych problemów społecznych
(narkomania, alkoholizm, przestępczość młodzieży itp.). Zmiany w systemie pomocy
społecznej w Polsce w tym okresie oznaczały wzrost roli nieformalnych działań
filantropijnych, grup samopomocowych i organizacji pozarządowych. W ramach liberalizacji
systemu wymuszonej przez niewydolność publicznej pomocy społecznej dopuszczono do
działań w tym obszarze organizacje kościelne czego dobitnym wyrazem była relegalizacja
fundacji. Ustawa o fundacjach z 1984 roku została wprowadzona na potrzeby regulacji
dystrybucji darów przez Kościół.
15
Bardzo surowo oceniła system pomocy społecznej w PRL Janina Szumlicz
16
wskazując
na jego liczne wady. Pomoc społeczna w latach 50. i 60. znajdowała się na marginesie
zainteresowań polityki społecznej i była uważana za wstydliwy problem ustrojowy, co
utrudniało jej rozwój. Z kolei budowa pomocy społecznej w latach 70. odbywała się
żywiołowo i nie była oparta na uporządkowanych, systemowych rozwiązaniach. Przez cały
okres istnienia PRL zakres i środki działania dostosowywano do zmiennych koncepcji
kolejnych ekip sprawujących władzę. Nie było spójnej, ustawowej regulacji prawnej, pomoc
społeczna funkcjonowała w oparciu o resortowe instrukcje (prawo powielaczowe).
Podmiotowy zakres pomocy cechowała selektywność i enumeratywność, gdy chodzi o
typowanie i uprzywilejowanie różnych kategorii odbiorców pomocy. Przy
kwalifikowaniu do
pomocy dominowały kryteria demograficzno - społeczne (wiek, grupa inwalidzka, itp.),
kosztem czynników sytuacyjnych (poziom dochodu, sytuacja rodzinna). Organizację pomocy
14
Wódz, K. (1982)
,
Służby społeczne w Polsce, Katowice. s 33-35.
15
Głównym dystrybutorem darów zagranicznych była Komisja Charytatywna Episkopatu Polski oraz
Charytatywne Oddziały Diecezjalne.
16
Szumlicz, J. ( 1989), Funkcjonowanie opieki społecznej, [w:],Ubezpieczenia społeczne i świadczenia socjalne,
Instytut Pracy i Spraw Socjalnych, Towarzystwo Wolnej Wszechnicy Polskiej, Warszawa, Zeszyt 3 (310), s. 182
i dalej
społecznej
charakteryzowały
przypadkowe
podziały
zadań
i
kompetencji
oraz
zbiurokratyzowane metody pracy. Polityka zatrudniania nieprofesjonalistów, pauperyzacja
płacowa pracowników socjalnych (najniższa płaca w sferze budżetowej) oraz brak uprawnień
decyzyjnych przyznawania świadczeń doprowadziły do dużej fluktuacji i deprofesjonalizacji
kadr.
Dominowała
funkcja
substytucyjna
pomocy
społecznej
zamiast
funkcji
komplementarnych wobec innych instytucji zabezpieczenia społecznego, brak było
poradnictwa i profilaktyki. Centralistyczny sposób finansowania działalności pomocy
społecznej i wysoki stopień zmonopolizowania działań przez państwo, w tym upaństwowienie
organizacji społecznych, ograniczyły społeczną aktywność i wywołały brak inicjatywy w
działaniach pomocowych osób, grup i zawodowych służb socjalnych. W całym okresie
istnienia PRL rósł dystans między tempem wzrostu popytu na pomoc społeczną a tempem
rozwoju podaży infrastruktury socjalnej.
Rosnące w latach 80. w wyniku kryzysu gospodarczego zagrożenia społeczne oraz
krytyka ówczesnego systemu pomocy społecznej sprawiły, że w czasie obrad zespołu do
spraw ochrony zdrowia Okrągłego Stołu powołano specjalną grupę do spraw reformy pomocy
społecznej. W zakresie organizacji i funkcjonowania pomocy społecznej zaproponowano:
1. zachowanie przez państwo roli kreatora polityki w zakresie pomocy społecznej oraz
podmiotu współfinansujacego działania pomocy społecznej na szczeblu lokalnym
2. przekazanie odpowiedzialności za organizację i realizację zadań pomocy społecznej
samorządowym ośrodkom pomocy społecznej i wojewódzkim zespołom pomocy
społecznej
3. profesjonalizację służb społecznych przez rozbudowę struktury stanowisk i stworzenie
możliwości awansu zawodowego i zróżnicowania płacowego
4. wprowadzenie finansowanej przez budżet centralny a wypłacanej przez terenowy organ
ubezpieczeń społecznych na podstawie rozpoznania pomocy społecznej renty socjalnej.
która miała zastąpić zasiłek stały i okresowy
5. zmiany sposobu finansowania zadań zlecanych organizacjom społecznym poprzez
przesunięcie dotacji do budżetów terenowych oraz rezygnację z wypłat przez pomoc
społeczną świadczeń żołnierzom i inwalidom
6. tworzenie odpowiednich warunków prawnych i organizacyjnych dla rozwoju środków
pozabudżetowych (ulgi podatkowe itp.)
7. większy nacisk na różnego typu usługi wspierające, korekcyjne, doradztwo, itp
17
.
17
Szumlicz, J. tamże, s.223
Zakończenie
Tematem rozważań były systemy pomocy społecznej przed powstaniem, w trakcie
rozwoju i po upadku państwa opiekuńczego. Państwo opiekuńcze było kluczowym
czynnikiem wyjaśniającym tworzone modele polityki społecznej, pomocy społecznej i pracy
socjalnej przyjęte w przeszłości i oddziałujące na współczesne rozwiązania w tych
dziedzinach. Dotychczasowe rozważania wskazują, że reakcje na kryzys państwa
opiekuńczego stanowią przykład zasadności podejścia neoinstytucjonalnego, w ramach,
którego istotna w funkcjonowaniu instytucji (w tym przypadku welfare state) jest zależność
od ścieżki rozwoju (path dependency). Obok elementów historycznych widzieć jednak należy
współczesne
determinanty
sektora
opieki
wynikające
z
potrzeb
społeczeństwa
postindustrialnego. Teoretycy i praktycy zajmujący się transformacją państwa opiekuńczego
zdają się niekiedy ignorować zmieniony kontekst polityki społecznej okresu przełomu
tysiącleci. Welfare state rozwinięte po drugiej wojnie światowej było efektem kontraktu,
umowy społecznej między władzą i kapitałem a zorganizowanym w związki zawodowe,
społeczeństwem pracowników najemnych. Postulatom świata pracy towarzyszyło poparcie
intelektualistów i uczonych przekonanych o potrzebie interwencjonizmu państwowego po
doświadczeniach Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej.
Podsumowując rozważania dotyczące genezy i ewolucji pomocy społecznej wskazać
należy na kilka cech specyficznych rozwoju tej instytucji w Polsce. Powstała, podobnie jak w
krajach Europy Zachodniej, z systemów naturalnych, rodzinnych i wspólnotowych, pomoc
społeczna była przez długi okres domeną instytucji niepublicznych, głównie kościelnych.
Podczas jednak, gdy w wyniku Reformacji obecność instytucji religijnych w sferze pomocy
społecznej została w krajach protestanckich zastąpiona przez system publiczny, w Polsce w
wyniku zwycięstwa kontrreformacji w XVII wieku oraz upadku Rzeczypospolitej Obojga
Narodów w XVIII wieku dominacja Kościoła uległa utrwaleniu. Specyfika polskiej drogi
rozwoju instytucji pomocy społecznej oznacza nieobecność państwa oraz rozwój
niepublicznych systemów wsparcia, głównie Kościoła.
Odmienna sytuacja społeczno – polityczna stworzyła odmienny wzór roli zawodowej
pracownika socjalnego którym w polskich warunkach był społecznik amator działający z
pobudek patriotycznych. Opóźniło to proces profesjonalizacji pracy socjalnej jako zawodu,
który w okresie zaborów wykonywali patrioci społecznicy. Do polskich doświadczeń
działania amatorów społeczników odwoływała się także Helena Radlińska twórczyni
pedagogiki społecznej.
W przeciwieństwie do innych krajów instytucjonalizacja pomocy społecznej w Polsce
dokonała się dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, ale krótki okres budowy
publicznego systemu przerwała II wojna światowa oraz wprowadzenie nowego ustroju w
1945 roku. W PRL pomoc społeczna stała się marginalną instytucją w systemie
zabezpieczenia
społecznego
socjalistycznego
państwa.
Zinstytucjonalizowana
i
scentralizowana pomoc społeczna utraciła na wiele lat możliwość korzystania z polskich
tradycji społeczeństwa opiekuńczego i jego instytucji w wyniku delegalizacji fundacji i
stowarzyszeń oraz likwidacji samorządu terytorialnego. W tych latach doszło także do dalszej
deprofesjonalizacji zawodu pracownika socjalnego.
Dopiero po 1989 rozpoczęto budowę nowoczesnego, opartego o koncepcję
decentralizacji, samorządności oraz profesjonalizacji systemu pomocy społecznej. Reformy
systemu przeprowadzone w latach 90. przyniosły jakościową zmianę instytucji pomocy
społecznej.