Prorok Mahomet

Mahomet urodził się w 570 r. w Mekce, w plemieniu Kurajszytów. Trudnili się oni handlem

ponadregionalnym, co oznaczało wysyłanie karawan do krajów ościennych. Zajmowali się też

opieką nad miejscowym sanktuarium kultu pogańskiego i przybywającymi doń pielgrzymami.

Sanktuarium tym była Al-Kaba.

Ojciec Mahometa, Abd Allah, zmarł przed narodzeniem syna, a matka, gdy miał zaledwie sześć

lat. Opiekę nad nim przejął stryj Abu Talib, ojciec Alego (późniejszego kalifa). Mahomet, gdy

dorósł, zaczął pracować u bogatej wdowy Chadidży jako agent trudniący się handlem z Syrią.

Wkrótce, gdy miał dwadzieścia pięć lat, został mężem starszej od siebie Chadidży – w chwili

ślubu z Mahometem miała ona czterdzieści lat. Ich małżeństwo było bardzo szczęśliwe, mieli

kilkoro dzieci, z których wieku dorosłego dożyła jednak tylko jedna córka, Fatima. Mahomet

dzięki majątkowi żony zyskał wysoką pozycję społeczną. Miał też czas na rozmyślania i co roku

spędzał miesiąc na górze Hira, niedaleko Mekki. W 610 r., pewnej nocy we śnie nawiedził

Mahometa archanioł Gabriel. Gabriel na rozkaz Boga nawiedzał Mahometa jeszcze wielokrotnie

– objawił mu w ten sposób, fragment po fragmencie, cały Koran. Mahomet początkowo był

zaniepokojony tym, co go spotyka, obawiał się nawet, czy nie jest opętany. Pewien zamieszkały

w Mekce chrześcijanin, któremu zwierzył się ze swoich obaw, zauważył podobieństwo między

tym, co spotyka Mahometa, a objawieniami Mojżesza i doszedł do wniosku, że Mahomet jest

prorokiem. Mahomet uwierzył w swoją misję. Od tego momentu spędził w Mekce jeszcze około

piętnastu lat. Został też zabrany we śnie przez Gabriela w cudowną podróż, najpierw do

Jerozolimy, gdzie modlił się wraz z Abrahamem, Mojżeszem i Jezusem, a potem do nieba

(al-miradż).

Przez lata spędzone w Mekce Mahomet pozyskał dla nowej religii wielu zwolenników. Najpierw

byli to żona Chadidża, stryj Abu Talib, jego syn Ali i niewolnik Zajd, któremu Mahomet darował

wolność. Przez trzy pierwsze lata nowa religia istniała tylko w kręgu rodziny Mahometa, potem

Bóg, za pośrednictwem Gabriela, kazał Mahometowi głosić ją publicznie. Mahomet zaczął

nawracać na monoteizm mieszkańców Mekki. Religia szybko zdobywała nowych zwolenników,

zaczęto mówić o niej w całej Arabii. Mekkańczycy w większości byli politeistami, czy, jak byśmy

to teraz nazwali, poganami i dopóki Mahomet nie dyskredytował ich bóstw, odnosili się do

nowej religii tolerancyjnie. Gdy jednak zaczął nastawać na to, by wyrzekli się innych bogów

prócz Allaha, spotkał się z otwartą wrogością części znaczących mieszkańców Mekki. Również

poglądy społeczne Mahometa spotkały się z otwartą dezaprobatą ludzi bogatych – w islamie

wszyscy są równi, a dzielenie się swoim bogactwem z biednymi jest jednym z podstawowych

obowiązków muzułmanina. Poza tym w społeczności arabskiej, która w tamtych czasach miała

strukturę klanową, przyjęcie głoszonej przez Mahometa religii wiązało się z uznaniem jego

wyjątkowej pozycji – jako proroka i wysłannika Boga, a przez to z wywyższeniem jego

plemienia. W pewnym momencie sytuacja stała się więc dla Mahometa i jego zwolenników

niebezpieczna. Na dodatek zmarły dwie najbliższe mu osoby, które wspierały go i chroniły –

żona Chadidża i stryj Abu Talib. Mahomet w poszukiwaniu schronienia dla siebie i wyznawców

1 / 3

Prorok Mahomet

głoszonej religii udał się do Jasribu (obecnie Medyna). Tam sytuacja społeczno-polityczna była

inna niż w Mekce – istniała władza centralna, mieszkało tam też stosunkowo dużo wyznawców

religii monoteistycznych – chrześcijan i żydów. Mahometowi udało się uzyskać gwarancje

bezpieczeństwa dla wyznawców nowej religii, wrócił więc do Mekki i nakazał swoim

zwolennikom udać się do Medyny. Sam wyruszył za nimi, gdy Bóg mu dał na to zezwolenie.

Było to w 622 r., który jest uznawany za pierwszy rok ery muzułmańskiej. Odejście Mahometa z

Mekki do Medyny zwane jest hidżrą (czyli wywędrowaniem). Od tego czasu mówi się o Jasribie

jako o mieście proroka (arab. Madinat an-Nabi, czyli Medyna). Mahomet przeżył tam

następnych dziesięć lat, aż do swojej śmierci w 632 r.

Mahomet, prócz rozwijania koncepcji religijnych islamu, czym zajmował się przedtem w Mekce,

zorganizował w Medynie społeczność wiernych, której stał się zwierzchnikiem. Według islamu,

wszyscy, którzy wierzą w jednego Boga, należą do jednej społeczności, bez względu na

przynależność klanową. Była to wówczas idea rewolucyjna – dotychczas liczyła się więź

plemienna i klanowa, tymczasem Mahomet jako podstawę społecznej więzi wprowadził wiarę w

tego samego Boga. W Medynie założył pierwszą gminę muzułmańską, ummę. Należeli do niej

również chrześcijanie i żydzi. W czasie tych dziesięciu lat, które Mahomet spędził w Medynie,

zdarzały się napięcia i nieporozumienia na tle religijnym z plemionami żydowskimi, z których

część nie chciała uznać, że Bóg wybrał swego ostatniego proroka spośród plemienia

arabskiego, podczas gdy to żydzi uważali się za „naród wybrany”. Były też konflikty pomiędzy

mekkańskimi wyznawcami islamu, w większości spokrewnionymi z Prorokiem, a nowymi

wyznawcami, pochodzącymi spośród rdzennych mieszkańców Medyny.

Były to lata nieustającej wojny z zewnętrznymi wrogami oraz ekspansji militarnej Mahometa.

Zdobywał on środki na prowadzenie walki, przejmując karawany podążające z Mekki, zajmował

oazy żydowskie, podporządkowywał sobie arabskie plemiona. Bitwy, jakie stoczył, były w

większości wygrane. Udało mu się z czasem podbić Mekkę i symbolicznie przejąć dla islamu

Al-Kabę, niszcząc znajdujące się w tej świątyni posagi pogańskich bożków, należące do

politeistycznej tradycji arabskiej. Po podboju Mekki Mahomet nadal mieszkał w Medynie, ale w

ostatnim roku swego życia odbył pielgrzymkę do Mekki, ustanawiając zarazem ten zwyczaj.

Zmarł u szczytu kariery politycznej i religijnej. Po jego śmierci spośród najbardziej zasłużonych i

bogobojnych wyznawców islamu wybrano przywódcę wspólnoty muzułmańskiej – kalifa.

Mahomet nawrócił Arabów na monoteizm i jednocześnie był twórcą pierwszego państwa

łączącego ich wszystkich.

Agata Marek

2 / 3

Prorok Mahomet

3 / 3