Kazanie na 22 niedzielę zwykłą rok C




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




22
niedziela zwykła rok C
     Umiłowani w Chrystusie Siostry
i Bracia.
           
Ewangelia, którą przed chwilą usłyszeliśmy ukazuje nam Jezusa
będącego na uczcie u jednego z faryzeuszów - Żydowskich nauczycieli.
Możemy się tylko domyślać, że nauka, którą wygłosił nie była przypadkowa.
Zapewne na tej uczcie zdarzyła się taka sytuacja, że zabrakło miejsca dla
kogoś bardzo ważnego.
           
Skoro jednak słowa Jezusa znalazły się w Ewangelii, to znaczy, że
były bardzo ważna. Że nie odnosiły się tylko do właściwego zachowania
człowieka na przyjęciach, że mówiły o czymś o wiele ważniejszym. I to
prawda, bo Jezus dotyka dziś problemu bardzo ważnego, mówi o sprawach,
które każdego z nas dotyczą.
Dzisiejsza
Ewangelia przestrzega nas przed pychą. Pychą, która nie bez przyczyny jest
wymieniana na pierwszym miejscy spośród siedmiu grzechów głównych, bo jest
największym grzechem, jaki w ogóle człowiek może popełnić. Jest ona tym
grzechem, który popełnił Lucyfer na początku świata; tym, który
doprowadził do wypędzenia z raju Adama i Ewy.
Pycha
zaczyna się w naszym życiu na ogół bardzo niewinnie. Ktoś nas chwali i
jest nam z tego powodu bardzo przyjemnie. I to jest normalne. Dostrzegamy
swoje dobre strony, swoje zdolności i talenty. To też dobrze, nawet bardzo
dobrze. Ale najczęściej potem zaczyna się dziać coś niebezpiecznego -
zaczynamy porównywać się z innymi. I tu chyba wszystko się rozpoczyna.
Jeśli porównujemy się z kimś lepszym od nas - stajemy się zazdrośni, zaś
jeśli z kimś gorszym, to zaczynamy nim pogardzać, czujemy się lepsi,
ważniejsi. A tak jest w naszym życiu, że jeżeli tylko chcemy, to zawsze
znajdziemy kogoś gorszego od siebie. Przypomnijmy sobie modlitwę
faryzeusza: "Panie Boże dziękuję Ci, że nie jestem taki, jak inni ludzie,
dziękuję Ci, że jestem od nich lepszy. Że nie jestem jak ten grzeszny
celnik". Ten faryzeusz  nie
przyszedł się modlić, tylko chwalić się przed Bogiem i jak mówi Jezus nie
został przez Boga wysłuchany. Zastanówmy się przez chwilę, czy nasze
rozmowy nie wyglądają w ten sposób. Czy nie jest często tak, że bardzo
chętnie mówimy o innych ludziach, ale tylko o tym, co jest w nich złego. I
wtedy czujemy się od nich lepsi, czujemy, że to my jesteśmy w
porządku.
Pycha jest
wielkim grzechem. Oddziela nas od drugiego człowieka, bo siebie samych
stawiamy wyżej od niego, bo zaczynamy być sędziami dla naszych braci. A
Jezus powiedział: "Nie sądźcie,
abyście nie byli sądzeni. Nie potępiajcie, abyście nie zostali potępieni".
 Powinniśmy potraktować to
Jego ostrzeżenie poważnie.
Pycha
bardzo często oddziela także człowieka od Boga. Pycha podpowiada nam, że
nie jesteśmy jeszcze tacy źli, że nie potrzebujemy niczego zmieniać w
swoim życiu. To nasza pycha nie pozwala nam uznać naszego grzechu. Zawsze
znajdzie dla tego grzechu jakieś wytłumaczenie, czy usprawiedliwienie.
Kochani!
Jakże często zdarza się spotkać ludzi, którzy uważają, że nie mają żadnych
grzechów, że są w porządku, że niczego nie muszą w swoim życiu zmieniać. I
chociaż ci ludzie często chodzą do kościoła i spełniają różne pobożne
praktyki, to tak naprawdę Pan Bóg jest im niepotrzebny. Przecież Jezus
powiedział wyraźnie: "Nie
przyszedłem wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników. Nie potrzebują lekarza
zdrowi, ale ci, co się źle mają". Jeżeli  uważam się za człowieka
doskonałego, to po co mi jest potrzebny Pan Bóg i jego zbawienie?
To właśnie
pycha podpowiada nam, że sami, bez Boga damy sobie radę w życiu. I
dlatego, kiedy wszystko idzie nam dobrze tak trudno nam jest prosić Boga o
pomoc. I czasami potrzeba naprawdę wielkich dramatów i wielkiego
cierpienia, żebyśmy wreszcie zwrócili się do Pana Boga.  Często dopiero wtedy, gdy nie mamy
już żadnych możliwości działania.
Św. Jan
Vianney powiedział kiedyś, że "Tylko pycha przeszkadza nam w
osiągnięciu świętości; jest ona łańcuchem, który podtrzymuje w nas
wszystkie wady". A mądre ludowe przysłowie mówi: "Pycha z nieba
spycha".  I to prawda, bo wszystkie
ludzkie grzechy biorą się z pychy, z tego, że próbujemy układać swoje
życie sami, bez Bożej pomocy. Że staramy się sam kierować swoim życiem. Że
stawiamy siebie samych w miejscu Boga, że sobie samym oddajemy cześć i
uwielbienie, że czynimy siebie sędziami czy też panami życia i
śmierci.
           
Drodzy Siostry i Bracia.
           
Jeżeli szczerze spojrzymy na nasze życie to musimy przyznać, że
każdy z nas, chociaż w jakiejś części jest człowiekiem pysznym. Dlatego
też powinnyśmy prosić Pana Boga i łaskę pokory. Powinniśmy o to prosić
Pana Boga, bo sami z siebie nie bardzo potrafimy być pokorni. Nie
potrafimy, bo zawsze górę biorą nasze ambicje, nasz egoizm, nasze
zapatrzenie w siebie.
           
Może ktoś powiedzieć, że trudno jest dziś być człowiekiem pokornym,
bo inni będą mnie wykorzystywać, bo będą mnie lekceważyć, nie będą się ze
mną liczyć itd. To prawda, że trudno; to prawda, że dzisiejszy świat
śmieje się z takich ludzi, ale czy ktoś powiedział, że naśladowanie Jezusa
jest czymś łatwym i prostym? Czy kiedykolwiek Chrystus obiecał swoim
uczniom, że ich życie będzie łatwe i proste.
           
Prośmy Chrystusa o łaskę pokory. O to abyśmy nigdy nie wynosili się
ponad innych ludzi, abyśmy nie uważali się za lepszych od innych. O to,
abyśmy nie próbowali budować swojego życia tylko na własnej, ludzkiej
mądrości. Prośmy o to, byśmy dostrzegając swoje talenty i zdolności
potrafili z pokorą służyć za ich pomocą Bogu i ludziom.
           
"O Jezu cichy i pokorny,
uczyń serce me według serca Twego".
Amen.