MERETE LIEN „SPADEK”

Saga „Zapomniany ogród” 01

Przedmowa
Urodziłam się i wychowałam w Bergen, ale czternaście lat temu przeprowadziłam się do Kragerø,
gdzie zamieszkałam w starym, blisko stuletnim domu. Miasta mogą nas fascynować, zarówno
wielkie, jak i te małe, każde na swój sposób, również poprzez to, co o przeszłości mają nam do
powiedzenia stare domy. Kiedy pracowałam nad ostatnimi tomami serii Dzieci burzy, rodziła się
we mnie ochota, by napisać serię powieściową, której akcja rozgrywa się w obu, tak dobrze mi
znanych miastach, z którymi jestem związana: Bergen i Kragerø.
Starałam się, żeby historyczne ramy opowieści były jak najbardziej poprawne i zgodne z
rzeczywistością, ale domy, w których ulokowałam swoje opowieści, oraz nazwiska osób powstały
w mojej wyobraźni. Jakiekolwiek podobieństwo do żyjących ludzi jest przypadkowe i
niezamierzone. Historia Emily, która żegluje do Kragerø, by otworzyć drzwi zamkniętego
mieszkania i wyjaśnić, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem, została przeze mnie wymyślona, ale
przecież mogła się wydarzyć…

Kragerø w styczniu 2006

Merete Lien

Rozdział 1
- Tutaj będzie panienka musiała wysiąść!
Emily została wyrwana z zamyślenia. Rozejrzała się spłodzona. Dorożka zatrzymała się na
wzgórzu przy jednym z murowanych domów, niedaleko muzeum.
- Ale jesteśmy dopiero w połowie drogi – zaprotestowała. – Ja muszę dojechać do Store Parkvei.
- Wiem o tym, tak panienka powiedziała, ale koń nie przebrnie przez te zaspy. Droga jest po
prostu nieprzejezdna. Proszę, niech panienka sama spojrzy!
Padał gęsty śnieg i wiatr usypał na ulicy przed nimi wielkie zaspy. Budynek muzeum górował na
wzniesieniu, ale ściany z cegły łukowato wygięte okna kryła biała, migotliwa zasłona. Ciemność
spowiła już budynki, panował przejmujący ziąb. Koń parskał niecierpliwie, z jego nozdrzy
buchała para.
Emily skuliła się, wyjęła portmonetkę i zapłaciła. Potem stała przez jakiś czas na chodniku,
trzymając w obu rękach ciężkie walizki. Gwałtowny podmuch wiatru cisnął jej w twarz kłąb
lodowatego śniegu. Z oczu popłynęły łzy. Nie tak wyobrażała sobie powrót do domu, nie
przyszłoby jej do głowy, że w zimowy wieczór znajdzie się sama na ulicy, taszcząc za sobą
ciężkie bagaże. Powinna była zaczekać do jutra. Wtedy ciotka Laura wyszłaby po nią na stację.
Szła z wielkim wysiłkiem. Skraj płaszcza wlókł się po śniegu, wchłaniając wilgoć. Ziąb przenikał
przez podeszwy, powoli traciła czucie w palcach nóg. Wkrótce buty będą kompletnie
przemoczone.
Przystanęła, głęboko wciągnęła powietrze, po czym znowu ruszyła dalej. Dotarła do placu
Muzealnego i zobaczyła, że poprzez zasłonę śniegu gapią się na nią pustymi spojrzeniami
ogromne, czarne oka okolicznych domów. Przeniknął ją dreszcz. Kiedyś, dawno temu to
wniesienie było miejscem kaźni. Wówczas mówiono o nim Wzgórze Szubieniczne.
Pospiesznie spojrzała na swoje ubranie, stwierdziłam że cały płaszcza oblepiony jest śniegiem.
Teraz miała wiatr w plecy, więc szło jej się lżej. Minęła ogród otaczający muzeum i jej oczom
ukazała się narożna drewniana willa. Wszystko było takie znajome, a mimo to obce. Okna jarzyły
się blaskiem, widocznie w domu konsula odbywało się przyjęcie. Śmiechy i muzyka docierały aż
tutaj. Światło w pokojach na parterze ciepłe i złociste, sprawiło, że Emily robiło się jeszcze
zimniej. Piekła ją skóra na twarzy. Bagaż wydawał się coraz cięższy. Przecięła Olav Reyscei i
poczuła, że musi na moment postawić walizki na ziemi. Ogarnęła spojrzeniem rząd niedużych,
marmurowych domów. To jej dzielnica. Znowu była w domu. Po dwóch latach.
Wzięła walizki i brnęła dalej przez zalegające na chodniku zaspy. Jedynie dom matki pogrążony
był w mroku i ciszy. Na moment przestraszyła się, że po prostu zniknął, że istnieje tylko w jej
wspomnieniach i wyobraźni. Pozostałe domy przy ulicy stały tam, gdzie dawniej, paliły się w
nich światła, przed nimi latarnie, a tylko ten jeden był ciemny i pusty niczym czarna dziura.
Pokonała ostatni odcinek dzielący ją od bramy. Mały ogródek od frontu przysypał śnieg. Tylko
bluszcz, pnący się aż do balkonu na piętrze, odcinał się ciemną plamą na murze. Kwiaty i krzewy
zniknęły, pewnie zwiędnięte i martwe tkwią pod śniegiem. Emily stała przez dłuższą chwilę i
przyglądała się domowi. Okna były równie mroczne jak nocne niebo. Zadarła głowę i stwierdziła,
że w mieszkaniu na strychu też jest ciemno. Lokatorka matki, stara wdowa Christensen, pojechała
na Boże Narodzenie do swojego syna, tak matka pisała w listach. Prawdopodobnie nadal tam jest.
Ciotka Laura informowała, że Emily może na kilka dni zamieszkać u nich, bo przecież dom matki
jest pusty i zamknięty. Ona jednak nie była w stanie czekać. Od momentu, kiedy

przeczytała list od ciotki. Spakowała potrzebne rzeczy i już następnego dnia wsiała do pociągu.
Kiedy jechali przez góry, zerwała się śnieżyca. W miarę upływu czasu wiatr się wzmagał, mokry,
ciężki śnieg spadał wielkimi płatkami na ziemię.
Minęły dwa lata, odkąd ostatni raz odwiedziła matkę.
Dwa długie lata, w ciągu których jej stopa nie postała na ulicach Bergen. To dziecinne i
egoistyczne wyjeżdżać tak daleko i na tak długo z rodzinnego miasta. Matka była sama, czekała i
miała nadzieję, że córka przyjedzie choćby z wizytą. Często wspomniała o tym w listach.
Emily zadrżała z zimna. Buty i pończochy miała kompletnie przemoczone. Teraz poprzez wycie
wiatru docierały do nie delikatne dźwięki pianina. Emily spojrzała w stronę oświetlonych okien
murowane willi po drugiej stronie ulicy. Widocznie u doktorostwa też jest przyjęcie, a
przynajmniej wieczorek muzyczny. Dom stał na skraju nowego parku. Emily ze swojego miejsca
widziała, że w salonie pali się ogień na kominku, a po pokoju przechadzają się goście. Nagle
naszło ją straszne pragnienie, żeby zachwalę, do ciepła i światła. Starała się otrząsnąć, ale była
taka zmęczona i przemarznięta, że przychodziło jej to z trudem. Myśli wciąż wracały do matki, do
szpitalnego łóżka tam, w dolnej części miasta.
Na dworcu wynajęła dorożkę i poprosiła woźnicę, żeby najpierw zawiózł ją do szpitala na Engen.
Została jednak zawrócona w drzwiach, poinformowano ją bardzo surowo, że ma przyjść
nazajutrz. Jest już po kolacji, pacjenci poszli spać i nie można ich niepokoić – oznajmił nocny
stróż, patrząc na nią jak na osobę niesłona rozumu.
Zdała sobie sprawę, że nie powinna tak stać na tej ulicy. Wkrótce zauważą ją sąsiadki, zaczną
otwierać okna i zaciekawione będą wykrzykiwać w zimowy mrok pytania i dobre rady.
Ona tymczasem bawet myśleć nie mogła o tym, żeby z kimś rozmawiać, ruszyła więc przez
wielką zaspę, którą watr przed kutą żelazną furtką. Długo mocowała się z klamką. Palce,
obrzmiałe i sztywne z zimna, odmawiały posłuszeństwa. Uparcie podejmowała kolejne próby. W
końcu zamek ustąpił i Emily mocnym pchnięciem otworzyła furtkę. Walizki wydawały się cięższe
za każdym razem, kiedy musiała je podnieść, mimo to pokonała jakoś niewysokie schody i stanęła
przed głównym wejściem do domu.
Tu znowu się zawahała – otworzyć czy nie? Odniosła wrażenie, że dom ją ostrzega, by nie
przekręcała klucza w zamku i nie wchodziła po zimnych, ciemnych pokoi, szybko jednak
potrząsnęła głową – powinna opanować swoją zbyt żywą wyobraźnię. Była strasznie zmęczona i
napięta, wyczerpana długą podróżą pociągiem i teraz tą wędrówką do domu. Trzeba natychmiast
wziąć się w garść. Matka jest chora, potrzebuje jej pomocy. Teraz tylko to ma jakieś znaczenie.
Emily musi być silna.
Wyprostowała się, usiłowała zagłuszyć w sobie te dziwne, ostrzegawcze głosy, z torebki wyjęła
pęk kluczy, otworzyła i pchnęła ciężkie drzwi, wiodące do jeszcze gęstszych ciemności. Po
omacku kierowała się do mieszkania matki, przekręciła kolejny klucz w kolejnym zamku,
przeciągnęła walizki przez próg, po czym starannie za sobą zamknęła. Trzeba będzie przejść do
kuchni! Tam znajdzie świece i zapałki. Tam jest naftowa lampa. Emily musi zapalić światło, musi
rozpalić ogień. W domu jest niemal tak samo zimno jak na dworze i ciemno niczym w worku.
Nie myśleć, nie słyszeć żadnych głosów, to nie jest jej dom, dom, w którym mieszkała z matką od
dziesięciu lat. Znalazła się w dobrze sobie znanej kuchni, przesyconej zapachem przypraw i
zielonego mydła. Światło i ciepło, to wszystko, czego potrzebuje. Światło rozjaśni gęste
ciemności, dom będzie znowu przyjazny i bezpieczny.
Płomień pierwszej świecy napełnił pokój chybotliwym, mdłym blaskiem, ale wkrótce zapłonęły
po kolei wszystkie lampy i kinkiety. Bogu dzięki! W skrzyni było jeszcze sporo drewna. Emily
napaliła więc i w kuchni, i w kominku w salonie, stwierdziła jednak z przerażeniem, że nie ma
wody. Zgnębiona opadła na krzesło przy dużym stole. Rozcierała

sine z zimna ręce, słyszała, że dzwoni zębami. Drżącymi palcami wyjęła z kieszeni sukni list i
przeczytała go jeszcze raz, żeby sprawdzić, czy czegoś nie przeoczyła:
Moja kochana Emily!
Z przykrością muszę Cię powiadomić, że Twoja matka jest poważnie chora. Dwa dni temu
zapadła w rodzaj śpiączki i nic nie wskazuje na to, że miałaby się obudzić, dotychczas nie
pisałam, bo nie chciałam Cię niepotrzebnie niepokoić. Sądziłam, że po paru godzinach mama się
ocknie. Wiesz przecież, że ona nigdy nie chorowała, przez całe życie na przeleżała w łóżku chyba
nawet jednego dnia. Twoja matka miała żelazne zdrowie.
Ale dość o tym. Mama dostała jakiś list, tak mówi jej sąsiadka, która widziała całe wydarzenie ze
swojego okna. Mama odebrała ten list, otworzyła go i zaczęła czytać. I natychmiast upadła. Ta
sama sąsiadka zadbała, żeby mama została odwieziona do szpitala. Tam ma jak najlepszą opiekę.
Siedziałam przy niej przez ostatni dni, od chwili, kiedy dotarła do mnie wiadomość o jej chorobie.
Twoja mama, jak wiesz, nie ma nikogo innego. Ale dość o tym. Lekarz, który się nią opiekuje,
dostał ów fatalny list od sąsiadki. Nie chce mi go jednak udostępnić, ponieważ nie należę do
rodziny, więc nie więcej powiedzieć Ci nie mogę. Ty jesteś chyba jedyną osobą, której lekarz
mógłby list powierzyć. Mam nadzieję, że zdążysz przyjechać tutaj w piątek. Możesz zatrzymasz się
i nas, dopóki mama nie dojdzie do siebie. Tutaj w Bergen jest teraz strasznie zimno, a Wasz dom
stoi pusty. Nie możesz tam sama mieszkać.
Twoja oddana ciotka Laura
Emily odłożyła list i westchnęła. Miała straszne wyrzuty sumienia. Przez ostatnie lata myślała
tylko o swoich urażonych uczuciach. Twoja mama, jak wiesz, nie ma nikogo innego.
Wolała jednak tego nie roztrząsać, usprawiedliwiała się, że przecież matka odwiedziła ją nie tak
dawno i wyglądała wtedy na zadowoloną. Nic nie wskazywało, że odczuwa lęk przed podróżą
przez wysokie góry, wznoszące się nad fiordem, albo przez ciemne tunele. Mimo wszystko
widywały się kilka razy w roku i matka zapewniała, iż dobrze rozumie, dlaczego córka wciąż nie
jest w stanie wrócić do domu.
Nadal okropnie marzła. Chłód po prostu tkwił w ścianach. Trzeba będzie sporo czasu, żeby ogrzać
takie wielkie pokoje. Rozcierała przemarznięte ręce, czuła się straszliwie samotna. Łzy paliły pod
powiekami. Gdyby tylko miała trochę kawy lub herbaty… albo talerz dymiącej zupy…
cokolwiek, co by ją rozgrzało. Była też głodna. Burczało jej w brzuchu i raz po raz mdłości
podchodziły do gardła.
Nagle rozległo się głośnie pukanie do drzwi i Emily podskoczyła. Gdzie ona ma głowę.
Zapomniała zamknąć na klucz drzwi wejściowe! Każdy mógł tu wejść. Powinna była dziś
wieczorem pójść do ciotki Laury, chociaż tamta oczekuje jej dopiero jutro. Tutaj jest sama i
bezbronna, bez jedzenia i picia, bo przecież nie odważy się zejść na dół, do piwnicy, żeby
przynieść nie odważy się zejść na dół, do piwnicy, żeby przynieść coś ze spiżarni.
Pukanie się powtórzyło. Emily zerwała się miejsca, stała pośrodku kuchni, przestraszona i
niepewna. Kto to może być? Nikt przecież nie wie, że Emily jest w domu. Nikt znajomy w
każdym razie. Chyba że któraś sąsiadka zobaczyła ją przez okno lub zauważyła ślady na śniegu…
wymknęła się do holu, nie bardzo wiedząc, co powinna zrobić.
- Emily! Czy to ty? Zobaczyłem światło w kuchni.

Boże drogi, to przecież on! Drżącymi rękami otworzyła drzwi i spojrzała prosto na Karstena,
tego, który sprawił, że dwa lata temu uciekła w popłochu z rodzinnego miasta, to on jest winien
temu, że nie była w stanie odwiedzić własnej matki. Czego teraz chce?
Stali tak i patrzyli na siebie, nagle oboje tak samo zakłopotani.
- Dostałaś mój list? – spytał w końcu mężczyzna.
Potrząsnęła przecząco głową. Ale to było kłamstwo.
Dostała list parę miesięcy temu, spaliła go jednak, nie otwierając. Nie chciała z jego strony
żadnych wyjaśnień.
- To koniec.
- Koniec.
- Koniec narzeczeństwa. Zerwałem zaręczyny… z nią. O tym właśnie pisałem ci w liście.
Emily poczuła, ze ogarnia ją odrętwienie. Karsten zerwał zaręczyny! A zatem żadna kobieta nie
może na nim polegać. Tylko co ją to teraz obchodzi? Przez dwa lata rozpaczała po jego zdradzie i
w końcu ból zaczął spokojnie. Ba, pewnie mogłaby się uśmiechać, a nawet głośno śmiać, gdyby
tego od niej zażądano. Mimo wszystko byli przecież przyjaciółmi, zanim się w sobie zakochali.
- Emily?
- Teraz nie jestem w stanie myśleć o niczym innym prócz zdrowia mamy.
- Ja znowu jestem wolny.
- Czy ty nie słyszysz, co mówię? Mama znajduje się między życiem i śmiercią. Zostaw mnie w
spokoju!
- Przepraszam. To niegrzeczne z mojej strony. Możemy porozmawiać później. Wiem, że to
wszystko stało się nagle, ale ja miałem czas, żeby wszystko przemyśleć.
- Karsten!
- Dobrze, później. Później będziemy mieć okazję…
Emily wzruszyła ramionami. Nie chce z nim rozmawiać ani teraz, ani później, w ogóle nie chce
mieć z nim do czynienia. Nic nie wymaże tych lat, kiedy byli zaręczeni, nie można wrócić do
przeszłości, jakby się nic nie stało, i znowu zostać przyjaciółmi.
- Uważałem na wasz dom teraz, kiedy stopi pusty. Nigdy nic nie wiadomo. I właśnie zobaczyłem
twoje ślady…
Skinęła głową. Znowu zaległo milczenie. Emily czuła się osamotniona, zdała sobie teraz sprawę,
że mimo wszystko tęskniła za przyjaźnią, która ich niegdyś łączyła. Mogli przecież rozmawiać o
wszystkim, śmiali się i żartowali, nawet jeśli miała jakieś zmartwienia. Karsten taki był. Sprawiał,
że Emily większość rzeczy widziała w jaśniejszym świetle. Ale to było przed zerwaniem
- Nie możesz zostać tu sama, Emily. Poczekam, aż rozpakujesz najpotrzebniejsze rzeczy.
- Zostanę w domu!
Uśmiechnął się krzywo.
- Jesteś uparta jak zawsze. Moja mama na ciebie czeka.
- Ona się mnie spodziewa dopiero jutro. Nie szukam dachu nad głową. To jest mój dom i
doskonale dam sobie radę sama.
- Wiem. Od dwóch lat to udowadniasz. Ale na dworze jest potwornie zimno, a dom stał pusty
przez wiele dni. Nie możesz teraz zacząć nosić wody i…
- Z pewnością dam sobie radę. Jestem zmęczona i najchętniej bym się położyła.
- Odmawiasz dlatego, że nie chcesz mieć do czynienia ze mną? Więc ci powiem, że nie mieszkam
już u matki. Tam jest tylko ona z Magdą. Spokojnie możesz do nich pójść.

Sprawiał wrażenie zasmuconego i Emily zrobiło się go na chwilę żal. Ciemne włosy opadały na
oczy. Odgarnął je ruchem, który pamiętała aż nadto dobrze, bezradnie opuścił ręce.
- Mama nigdy mi nie wybacz, jeśli zostawię cię tutaj samą.
Emily spojrzała pospiesznie za siebie, ku na pół otwartym drzwiom, które wiodły w głąb
mieszkania, w ciemność. Poczuła nad sobą ciężar piętra i strychu. Dom był obcy i odpychający.
Ciepłe, jasne pokoje Laury nieoczekiwanie wydały się jej kuszące i przytulne.
- No dobrze – westchnęła. – Ale nie musisz na mnie czekać. Znam drogę.
- Poczekam, a potem cię odprowadzę – oznajmił stanowczo. – Jest już późno, nigdy nie wiadomo,
kto włóczy się po ulicach.
Emily ustąpiła, otworzyła walizki, drżącymi rękami zaczęła wyjmować nocną bieliznę i ubranie
potrzebna na jutro, wkładała to wszystko do sporego koszyka. Nagle przeniknęło ją dziwne
uczucie, jakby nakaz; jak najszybciej powinna się spotkać z przyjaciółką matki, którą zawsze
nazywała „ciocią Laurą”. Laura wie coś więcej i o matce, i o tym liście, który powalił ją na
ziemię. Może nawet zdołała przekonać ordynatora, żeby dał jej list do przeczytania? Jeśli to,
oczywiście, list wywołał taką gwałtowną reakcję matki, a nie jej załamanie. Ciotka jest najlepszą
przyjaciółką matki, jest jedyną osobą, która potrafi cos wyjaśnić.
Emily pogasiła światła i odwróciła się do Karstena.
On położył rękę na jej ramieniu, Emily mimo woli zrobiła krok w tył. Karsten drgnął i cofnął
rękę.
- Nawet nie wiesz, jak mnie to zmartwiło. Naprawdę bardzo mi przykro z powodu choroby twojej
mamy. Ona podobno dostała jakiś list. Wyczytała w nim coś, co spowodowało szok… ale ty z
pewnością wiesz, o co chodzi.
- A skąd był ten list?
- Z Kragerø. Moja mama pytała listonosza,
- Kragerø? Gdzie to jest? Nikogo tak nie znamy. Czy to nie gdzieś na południu kraju?
- Widocznie twoja mama zna. – Wziął od niej koszyk.
- Rodzice też miewają swoje tajemnice – dodał i mrugnął do niej. – A przy okazji, czy ty na
przykład wiedziałaś, że twoja mama miała przez ostatnie lata przyjaciela?
- Przyjaciela? Co chcesz przez to powiedzieć?
- No sama widzisz. Chodźmy już!
Wyszła za nim, pozamykała drzwi na klucz i znowu poczuła na twarzy piekący, zacinający
śniegiem wiatr. Zbyt długo przebywała z daleka od domu. Naprawdę zbyt długo.

Rozdział 2
- Chodźmy przez park – zaproponował Karsten. – Tak będzie szybciej – dodał, jakby wyczuwając
jej niechęć.
Emily nie znajdowała powodu, by protestować, chociaż wcale nie miała też ochoty udawać, że
pragnie wieczornego spaceru z Karstenem po Nygardsparken. Dość się tutaj na spacerowali,
widzieli, jak ten park rośnie. Został przecież założony mniej więcej w tym czasie, kiedy Karsten i
Emily przestali być przyjaciółmi z dzieciństwa i starali się parą. Zielone trawniki, poprzecinane
alejkami, ścieżki wokół stawów z łabędziami i liczne mostki były naturalnymi miejscami ich
spotkań. Teraz park leżał cichy i biały, pokryty wielkimi, miękkimi kołdrami śniegu. Latarnie
złotawym blaskiem rozświetlały wieczorne ciemności, ale, niestety, przegrywały z mrokiem i
zadymką, były w stanie rozjaśniać jedynie niewielkie, chybotliwe kręgi.
Pospiesznie schodzili w dół Mohlenpris, z jego murowanymi domami, nie rozmawiali ze sobą.
Emily przypominała sobie mieszkanie ciotki Laury. Znajdowało się ono w tylniej, zwróconej w
stronę parku części trzypiętrowego domu, okna zapraszały do ciepłego, przytulnego wnętrza.
Laura zajmowała wielkie mieszkanie z wieżyczką, gzymsami wieńczącymi okna i niewielkim
balkonem położone na najwyższym piętrze.
- Tutaj cię pożegnam – rzekł Karsten, ale w jego wzroku można było wyczytać nadzieję, że Emily
zaprotestuje i poprosi, żeby podszedł z nią na górę.
- Dobrze – odparła jednak dziewczyna i odebrała od niego koszyk. – Dziękuję za towarzystwo –
dodała. Mogła sobie pozwolić na taką uprzejmość.
- A zatem porozmawiamy w najbliższych dniach?
- Pewnie tak.
- Żegnaj, Emily. Dobrze było znowu cię zobaczyć.
Skinęła głową i odwróciła się od niego, otworzyła ciężkie drzwi i weszła do środka. Stukot butów
na kamiennych schodach niósł się po całym domu, brzmiał jakoś dziwnie po tej wyprawie przez
śnieżne zaspy. Na moment przystanęła. Poczuła znowu wyjątkowy zapach, jaki zawsze trwał w
ścianach tego domu. Miała wrażenie, że zaraz zacznie płakać. Spotkanie z Karstenem zrobiło
swoje. Musiała przecież z całych sił udawać, że on nic już dla niej nie znaczy, chociaż tak
naprawdę tęskniła za tym, by znaleźć się w jego ramionach. Na dodatek matka leży chora i
nieprzytomna w szpitalu. Emily została naprawdę sama.
Złożyła na moment ręce i jeszcze raz pomodliła się do Boga, by matka ocknęła się ze śpiączki,
żeby wyzdrowiała. Nie mogła pozbyć się dręczącego poczucia, że to ona jest wszystkiemu winna.
Że gdyby nie wyjechała, nie poszła swoją drogą, to matka nie straciłaby przytomności,
niezależnie od tego, co zawierał list.
Dotarła do drzwi ciotki Laury, uniosła rękę i przycisnęła dzwonek. Usłyszała jego dźwięk w głębi
mieszkania, a potem pospieszne kroki. Drzwi otworzyły się i stara Magda wpatrywała się w nią
oniemiała, wytarła ręce w biały fartuch, sprawiała wrażenie, że nie może uwierzyć własnym
oczom. Zaraz jednak jej twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.
- To panna Emily… proszę pani! – zawołała. – Przyjechała wcześniej, niż myślałyśmy!
- Emily? I to w taką pogodę!
Ciotka Laura biegła ku niej w największym pośpiechu z otartymi ramionami. Ze łzami w oczach.
- Moje dziecko! Tak strasznie mi przykro…
Emily poczuła ciepło płynące od Laury, jej troskliwe objęcia, również zaczęła płakać. Łzy
popłynęły z jej oczu po raz pierwszy od chwili, kiedy dostała wiadomość, ze matka jest chora.

- A teraz pij – powiedziała ciotka Laura, podsuwając jej filiżankę z gorącą czekoladą.
Emily siedziała tuż przy kominku, otulona ciepłym pledem. Magda postawiła przed nią dużą tacę
z kanapkami i wyszła do kuchni.
Czekolada pachniała słodko, filiżanka rozgrzewała jej przemarznięte palce. Za oknem, w blasku
parkowej latarni, widać było wirujące płatki śniegu. Gdzieś daleko szczekał pies.
- Jak dobrze znowu cię widzieć, Emily! Szkoda tylko, że spotykamy się w takich smutnych
okolicznościach. Że też musisz to przeżywać, ty, która…
Laura umilkła, Emily jednak znała dalszy ciąg tego zdania: Ty, która zbyt wcześnie straciłaś ojca.
Głęboko wciągnęła powietrze,
- A jak moja mama? Czy są jakieś nowe wiadomości?
- Ja nie wiem. Czasami wydaje mi się, że ona wygląda, jakby się zaraz miała obudzić. Mamrocze
jakieś słowa. Nie jestem pewna, ale zdaje mi się, że słyszałam, jak raz powiedziała: „jej ojciec”.
- Ojciec?
- Tak. Myślałam, że musiała mieć na myśli twojego ojca, że chodziło o nieboszczyka jej męża.
- Karsten mówi, że list przyszedł z Kragerø.
Laura poruszyła się niespokojnie na krześle i posłała Emily zdumienie spojrzenie.
- Spotkałaś Karstena?
- On mnie tutaj przyprowadził.
- A dostałaś jego list?
- Dostałam. Ale spaliłam, nie czytając – odparła Emily. Uznawszy, że równie dobrze może
powiedzieć szczerze, jak było.
- Nie chciałabym ci robić wymówek, ale… przecież wiesz, że zawsze pragnęłam, byście ze sobą
byli. I twoja mama, i ja, obie tego chciałyśmy. – Milczała przez chwilę. – Była taka rozczarowana,
kiedy on… doprawdy nie pojmuję, jak on mógł… i to z kim! Ta kobieta myślała wyłącznie o
przyjemnościach i nowych strojach, oto cała prawda. I o nowych podbojach. Nieustannie mu to
powtarzałam, ale on był jak zaczarowany. Zresztą to ona go uwiodła, wszyscy to widzieli. Ona
mu się narzucała, nie dawała za wygraną…
- Czy możemy zostawić tamte sprawy, ciociu? Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym prócz
zdrowia mamy.
- Oczywiście, moje dziecko. Ale Karsten dostał nauczkę.
- Czy naprawdę listonosz twierdził, że list był z Kragerø?
- Tak. Próbowałam wypytać lekarza w szpitalu, ale on nie chce o tym rozmawiać. Mówi, że list
może oddać tylko tobie. Wyobrażam sobie, że to napisał ktoś z rodziny twojego ojca.
- Oni mieszkają w Szwecji.
- Wiem. Ale przecież mogli się przeprowadzić.
Emily uniosła filiżankę i piła łapczywie. Głos Laury i ciepło kominka, ta pachnąca czekolada,
która zawsze podawano w tym domu – wszystko to dawało jej poczucie, że w końcu wróciła w
domowe pielesze.
- Czy mama nie mówiła ci nic, co pozwalałoby przypuszczać, od kogo może być ten list?
Laura pokręciła głową i przysunęła bliżej tacę z kanapkami.
- Jedz, moja droga. Uważam, że bardzo wyszczuplałaś. Twoja mama zawsze była… jakby to
powiedzieć? Ona ,miała swoje tajemnice. Kiedy ją spotkałam, od kilku lat mieszkałyście już przy
Parkveien. Przeprowadziliśmy się tutaj z mężem, ponieważ dostał posadę w banku. Poznałyśmy
się, ale o przeszłości nigdy mi nie opowiadała.
Laura pochyliła się do przodu i położyła rękę na kolanie Emily.
- A co ty sama pamiętasz, moje dziecko?

- Przecież wiesz, że nie pamiętam niczego sprzed katastrofy statku.
- I nic się pod tym względem nie zmieniło?
- Nie.
- Ale swoich dziadków pamiętasz?
- Pamiętam. Tylko że oni umarli, kiedy miałam dwanaście lat.
- To było straszne nieszczęście. Po nim twoja matka znowu została sama, o ile dobrze rozumiem.
Musiało to być dla niej bardzo trudne. Najpierw straciła męża, potem siostrę, a w końcu rodziców.
Przy czym jej siostra w swoim czasie również straciła męża i jedynie dziecko. – Laura pokręciła
głową i otarła chusteczką oczy. – Ale rodzice zostawili jej dom. Wspaniały dom w najlepszej
dzielnicy miasta.
- Karsten mówi, że mama miała przyjaciela…
- Powiedział ci to? Co za pleciuga! No wiesz, przyjaciel i przyjaciel… on miał pewnie na myśli
tego adwokata, który zawsze jej pomagał.
- Thorvalda Bernera?
- Tak. W ostatnim roku stał się może czymś więcej niż tylko adwokatem. Naprawdę nie wiem,
Alice zawsze unikała tego tematu. Odkąd jego żona umarła, chodzą czasem oboje do teatru lub na
obiad do restauracji, czasem wyjeżdżają za miasto. Takie tam… On zawsze stanowił dla niej
wielką pomoc. Mama miała kłopoty finansowe, jak wiesz, ale on potrafił załatwiać sprawy jak
najlepiej.
Emily drgnęła. To matka z trudem wiązała koniec z końcem? Boże, Emily nie miała o tym
pojęcia. Jeśli matka borykała się z jakimiś kłopotami, to nigdy córce o tym nie wspomniała.
- Twój dziadek ze strony matki stracił cały majątek w roku tysiąc osiemset osiemdziesiątym
pierwszym, mniej więcej w tym czasie, kiedy ty i Alice wróciłyście ze Szwecji. Dokładnie rok
przedtem ukończył budowę domu. Dziadek spekulował i poniósł starty. Zresztą nie on jeden.
Czasy były… ale dość o tym. Twoja babcia miała trochę pieniędzy po swoim ojcu, czyli twoim
pradziadku, na szczęście więc udało się uratować ten nowy dom. Nie starczyło jednak pieniędzy
na… wprawdzie Alice odziedziczyła niewielką sumę po twoim ojcu, ale nie było tego zbyt wiele,
mama wielokrotnie musiała naruszać kapitał. Szczęśliwie twój dziadek zdążył jeszcze urządzić
mieszkanie na strychu, tak że można je wynajmować, chociaż czynsz nie jest wysoki…
Emily znowu spojrzała na tańczące za oknem śnieżynki. Najwyraźniej wielu rzeczy o swojej
matce nie wie.
Dlaczego nigdy o to nie pytała? Przecież i tak nie mogłaby pomóc. Przez ostatnie dwa lata
zarabiała własne pieniądze, ale jej nauczycielka pensja niewiele mogła zmienić. Wszystko szło
ma bieżące wydatki.
Dorastała w pięknym murowanym domu w Bergen i myślała, że niczego im nie brakuje. Matka
troszczyła się zawsze, żeby córka była dobrze ubrana i odżywiała się właściwie. Nie przelewało
im się, ale na stole zawsze było smaczne jedzenie i Emily dostawała piękne, nowe ubrania. Poza
tym otrzymała odpowiednie wykształcenie.
Zrobiło jej się ciepło i zsunęła pled z ramion. Ciało miała ciężkie ze zmęczenia, czuła piasek w
oczach. Przez moment zdawało jej się, że słysz głos matki, która siedząc na brzegu łóżka,
opowiadała jej bajkę.
- Ale, ale, gdzież ja mam głowę? – zawołała Laura. – Ty oczywiście jesteś strasznie zmęczona po
podróży. Chodź ze mną. Magda pościeliła ci w jednym z pokoików pod wieżą. Potrzebujesz długo
snu. Jutro pojadę z tobą do szpitala – dodała, wyciągając rękę po dzwonek.
Magda zjawiła się dziwnie szybko, Emily zastanawiała się, czy służąca nie czekała już za
drzwiami.

- Nie powinnaś się obawiać o zdrowie swojej mamy – rzekła Magda, niosąc naczynie z wodą do
mycia, karafkę i kilka ręczników. – Znalazłam pewną panią, która leżała tak przez dwa tygodnie,
a potem obudziła się jakby nigdy nic. Będzie dobrze, mój aniołeczku!
Emily z wdzięcznością skinęła głową. Teraz chciała tylko spać i o wszystkim zapomnieć. Chciała
śnić, że znowu jest małą dziewczynką i bawi się w ogrodzie przed domem. Że jest ciepło i piękna
pogoda, że w oddali słychać brzęk baniek z mlekiem, wyładowywanych z wozu na dole koło
sklepu. Że ptaki śpiewają, a najlepsza przyjaciółka powiedziała, że pod drzewem owocowym w
ogrodzie doktora widziała prawdziwego elfa.

Rozdział 3
- A więc to jest córka naszej pacjentki? I pokonała daleką drogę, przyjechała aż z Voss, jak słyszę?
No to teraz zobaczymy, jak się dzisiaj czuje pani Meyer. Wczoraj na chwilę odzyskała
przytomność. Idzie ku lepszemu. Tędy proszę, za mną. Jestem siostra Astryd.
Energicznie pielęgniarka kiwała głową i uśmiechała się, prowadząc Emily długim, wąskim
korytarzem do dużej Sali. Dziewczyna drygnęła na widok dwóch rzędów łóżek, na których leżały
chore kobiety. Niektóre zostały odgrodzone parawanami. Słyszała cichy płacz i świszczące
oddechy, ogarnęło ją dojmujące pragnienie, żeby jak najprędzej stąd uciec. Nie tak wyobrażała
sobie szpital.
- Chodźmy. Pani Meyer leży za tamtym parawanem. Musimy chwilę zaczekać, bo ona już ma
dzisiaj gościa. Poproszę, żeby się pożegnał, takie są zasady. Mecenasie Berner?
Usłyszawszy dźwięk krzesła przesuwanego po kamiennej posadzce, potem szybkie kroki. Zza
parawanu wyjrzał mężczyzna. Był poważny i zatroskany. Przez chwilę patrzył na Emily tak, jakby
z największym starał się ją sobie przypomnieć.
- Pan Berner?
- Emily! Jak się cieszę, że cię widzę. Mama parę razy wypowiadała twoje imię. No, może
niedokładnie wypowiadała – poprawił się. – Ale układała wargi tak, jakby chciała to zrobić.
Proszę Boga, żeby ocknęła się jak najszybciej. Wszystko wskazuje na to, że niebawem tak się
stanie.
Emily poczuła ukłucie w sercu. Ciążyły jej wyrzuty sumienia.
- Muszę cię prosić, żebyś przy najbliższej okazji przyszła do mojego biura, Emily. To ważne.
Dostałem pewien list, musimy o tym porozmawiać.
Skinęła głową, niezbyt uważanie słuchając, co mówi adwokat. Sprawa z pewnością dotyczy
finansów matki. Nie ma pośpiechu.
- W takim razie ja już sobie idę – oznajmiła ciotka Laura cicho i uścisnęła pospiesznie dłoń Emily.
Matka leżała blada, nieruchoma, wyglądało na to, że wyszczuplała była jakaś mniejsza na
szpitalnym łóżku. Emily widziała niewyraźnie. Łzy piekły ją pod powiekami. Przysunęła sobie
krzesło do posłania matki, usiadła i wzięła chorą za rękę. Pochyliła się i przytuliła policzek jej
twarzy. Szeptała, że teraz już tu jest, że wszystko będzie dobrze. Że matka musi do niej wrócić.
Wyprostowała się, ale nadal trzymała rękę matki. Opowiadała o drobiazgach i sprawach
poważniejszych, mówiłam jak bardzo się cieszy, że znowu jest w domu, i że zostanie tutaj aż do
lata.
- Panno Meyer?
Podskoczyła. Nie słyszała, żeby ktoś się zbliżał, nie zdawała sobie sprawy z tego, jak długi już
siedzi przy matce. Otarła oczy rękawem bluzki i podniosła wzrok. To znowu ta pielęgniarka, która
ją tutaj przyprowadziła, siostra Astrid. Teraz stała obok ubranej na biało zakonnicy o łagodnym,
współczującym spojrzeniu.
- Ordynator chciałby z panią porozmawiać, panno Meyer. Siostra Therese posiedzi tymczasem
przy pani mamie.
Emily wstała i wyszła za siostrą Astrid z sali. Starała się dotrzymać jej kroku na schodach, i na
korytarzy. Była jednak zmęczona i wyczerpana. Zza których drzwi dochodziły rozpaczliwe
krzyki, jakiś mężczyzna śmiał się głośno.
- Tutaj. – Siostra Astrid otworzyła i odsunęła się na bok. – Przyszła panna Meyer, panie doktorze.
Ordynator był siwym, tęgawym mężczyzną. Spojrzał na nią przelotnie i ruchem głowy wskazał
krzesło przy dużym biurku.
- Chwileczkę, panno Meyer.

Nadal zajmował się jakimiś papierami. Przekładał arkusze z jednego piliku na drugi, coś na nich
pospiesznie notował, raz po raz kręcił głową, jakby z niedowierzaniem. Emily rozglądała się po
pokoju. Wielkie okno wychodziło na szkołę powszechną, która wznosiła się na Dragefjellet,
niczym zamek.
- No dobrze. Emily Meyer, prawda?
Spojrzała na niego i nogi przytaknęła. Głośno przełknęła ślinę.
- Będę z panią całkiem szczery, panno Meyer. Nie wiemy, jak tłumaczyć przypadek pani matki
ona może w każdej chwili odzyskać przytomność, ba, nawet wiele wskazuje na to, że jest na
najlepszej drodze do wybudzenia się, może się jednak okazać, że pozostanie częściowo
sparaliżowana. Podejrzewamy mianowicie, że przeszła udar mózgu.
- Rozumiem – bąknęła Emily ledwo dosłyszalnie.
- Niektórzy pacjenci z taką diagnozą wracają do pełni zdrowia. – Zrobił przerwę i przepraszająco
rozłożył ręce. – Inni po prostu cicho odchodzą.
Ścienny zegar tykał głośno. Emily stwierdziła, że znowu pada śnieg. Wielki budynek szkolny
zniknął za białą zasłoną.
- Śnieg w marcu westchnął ordynator, potrząsając głową. – Ta zima najwyraźniej nie chce nas
opuścić. Cóż, wracajmy do pacjentki. Domyślam się, że pani matka nie ma innych krewnych?
- Nie, jesteśmy tylko my dwie. Ojciec umarł, kiedy miałam dziesięć lat, nie mam nikogo…
- Pani mama dostała list – przerwał jej ordynator. – Jedna z sąsiadek uważa, że to treść listu
powaliła pani matkę na ziemię. Ona ma dopiero czterdzieści cztery lata, prawda?
To przecież młoda osoba.
- No właśnie. Czy naprawdę mogła dostać udaru? – spytała Emily i zniecierpliwiona
przeszukiwała wzrokiem biurko ordynatora. List, o którym on mówi, musi być gdzieś w tym
pokoju.
- To się zdarza, niestety. Nagłe wzburzenie czy szok może być nie do zniesienia dla kogoś, kto już
i tak jest nadwrażliwy, ma skłonność do zbyt gwałtownych reakcji.
Ale dość o tym. List przyszedł z Kragerø. – W spojrzeniu ordynatora wyczytała pytanie.
Potrząsnęła głową.
- Nikogo tam nie mam.
Lekarz otworzył szufladę biurka i wyjął z niej dużą, brązową kopertę.
- mam utaj ten list. Myślałem, żeby go oddać na przechowanie mecenasowi Bernerowi, ale potem
wypadło mi to z głowy. Moje dni są wypełnione od rana do wieczora, - Podał Emily kopertę. –
Zna pani nazwisko nadawcy?
Emily pochyliła się do przodu i z drżącymi rękami ujęła kopertę, poczuła, że zasycha jej w gardle.
Serce biło mocno o szybko. Najpierw przeczytała nazwisko odbiorcy. List był adresowany do
Pani A. Meyer, Store Parkvei, Bergen. Odwróciła kopertę i przeczytała nazwisko nadawcy:
Rebekka Egeberg, Kragerø.
Pokręciła przecząco głową, dziwnie rozczarowana.
- To obce nazwisko – powiedziała. – Kompletnie obce.
- Koperta zawiera dwa listy – wyjaśnił ordynator i dał znak, żeby Emily otworzyła. – Pani mama
zdążyła przeczytać tylko jeden. Drugo pozostał zaklejony,
Palce odmawiały jej posłuszeństwa. Zmagała się z kopertą i słyszała, że ordynator wierci się
niecierpliwie na krześle. Nareszcie. Listy leżały przed nią na biurku. Jeden otwarty drugi nie.
- Proszę przeczytać, panno Meyer. Jest dla nas ważne, byśmy wiedzieli, co wywołało atak u pani
matki.
Zrobiła, jak sobie życzył, z podłużnej koperty wyjęła kremowy arkusik, rozłożyła go i czytała:

Kragerø, luty 1893
Piszę, żeby zapytać, jakim Ty właściwie jesteś człowiekiem. Czy Ty masz serce z kamienia?
Nienawidzisz mnie aż tak bardzo?
Przez czysty przypadek dowiedziałem się ostatniej zimy, że przeżyłyście katastrofę statku. Obie.
Poleciłem zaufanym ludziom, by Cię odszukali. To oczywiście zajęło sporo czasu. Zwłaszcza że na
dodatek wróciłaś do nazwiska swoich rodziców, a z pewnością po to, bym Was nigdy nie odnalazł!
Odkąd się dowiedziałem, że moja córka mieszka w Bergen, nie mam chwili spokoju. W jednym
momencie szaleję ze szczęścia, bo Amelia żyje. Opłakiwałem ją przez te wszystkie lata, wylałem
naprawdę rzekę łez. W następnym momencie nienawidzę Cię tak bardzo, że boję się, iż to odbierz
mi życie. Jak mogłaś trzymać ją z dala ode mnie? Pozwalać mi wierzyć, że moja jedyna córka
umarła w wieku dziesięciu lat?
Umowa między nami była jasna: wrócisz z nią do domu najpóźniej po roku, kiedy dziecko
przyjdzie już na świat i zostanie oddane. Nie miałaś prawa oszukiwać mnie tak okrutnie!
Po tym, jak poznałem prawdę, długo cierpiałem z powodu poważnej choroby. Teraz jestem już
całkiem zdrów i lekarz pozwolił mi na wyjazd do Bergen. Wybieram się w przyszłym tygodniu. Nie
chcę widzieć się z Tobą, tęsknie jednak ponad wszystko za moją córką. Przypuszczam, że nie dałaś
jej przeczytać listu, który wysłałem, ponieważ mi nie odpowiedziała. No dobrze dłużej już nie
będziesz mogła nas rozdzielać. Możesz oczekiwać mojego przyjazdu na początku przyszłego
tygodnia.
Wilhelm August Egeberg
Emily nie rozumiała ani słowa. Pokój kręcił się razem z nią. Kim jest Amelia? Co to za dziecko
miało się urodzić?
- To musi być jakieś nieporozumienie – powiedziała. – Po prostu błąd.
- Pozwoli pani?
Skinęła głową. Ordynator wyciągnął rękę i chwycił list. Przeczytał go tak szybko, że Emily
podejrzewała, iż robił to już przedtem.
- W jednym przynajmniej autor listu ma rację – stwierdził ordynator, patrząc Emily w oczy, jakby
chciał wymusić na niej wyznanie prawdy. – Pani matka wróciła do swojego panieńskiego
nazwiska – Meyer. Wielokrotnie słyszałem nazwisko hurtownika, jej ojca. Prowadził otarty dom,
urządzał wiele przyjęć i mnóstwo ludzi w mieście wspominało go z sympatią. To godne
pożałowania, że utracił cały majątek. Tragicznie.
Emily pragnęła jak najszybciej wyjść z tego biura, znaleźć się jak najdalej od badawczego
spojrzenia ordynatora. Czy całe miasto wie, że jej dziadek stracił pieniądze i umarł jako człowiek
ubogi? Czy ludzie plotkują za jej placami?
- Dlaczego ona to zrobiła?
- Co zrobiła? – spytała Emily zaskoczona.
- Wróciła do nazwiska rodziców, mimo, że przez wiele lat była mężatką i urodziła panią?
- Być może dlatego, że chciała zapomnieć o przeszłości. Albo może nosiła trudne do wymówienia
nazwisko. Mój ojciec był Szwedem. Sama nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ani nikogo nie
pytałam.
- A czy mama nigdy nie powiedziała pani, jak nazywał się pani ojciec?
Emily potrząsnęła głową. Ona sama zawsze nazywała się Meyer, podobnie jak mama, nigdy się
temu nie dziwiła, nigdy też nie słyszała, żeby ktoś o tym rozmawiał.
- Czy pani może być pewną ową Amelią Egeberg?
- Ja? To niemożliwe!

- Amelia. Emily. Imiona są podobne, nie uważa pani?
- Moim zdaniem to czysty przypadek. Ojciec zmarł, kiedy miałam dziesięć lat. Wtedy mama
postanowiła wrócić do domu, do moich rodziców. Płynęłyśmy żaglowcem ze Szwecji do Bergen.
Po drodze rozpętał się sztorm, statek rozbił się.
- Jest pani tego pewna?
- Tak. Pamiętam katastrofę. Resztę opowiedziała mi mama.
- A pamięta pani swojego ojca?
- Nie – odparła ledwo dosłyszalnie. – Nie pamiętam nic z pierwszych dziesięciu lat swojego
życia. Wpadając do wody, uderzyłam się i straciłam przytomność, w wyniku czego straciłam
pamięć. Jedynie, co pamiętam, to ogromne fale, mnóstwo drewna oraz… nie była w stanie dalej
mówić. Serce biło głośno i szybko, zasychało jej w gardle. Dzwonił jej w uszach.
- Ponieważ straciła pani pamięć, matka powinna była zaprowadzić panią do lekarza. Nie zrobiła
tego?
- Nie. Mama powiedziała, że nie będziemy się tym przejmować. Mówiła, że życie bywa czasami
miłosierne i że najlepiej dla mnie, żebym niczego nie pamiętała. Mama nie była szczęśliwa w
małżeństwie. Uznała, że powinniśmy zacząć wszystko od początku i udawać, że tamtych dziesięć
lat nigdy nie istniało.
- I pani naprawdę się na to zgodziła?
- Tak. Nie znałam innego życia niż to, które obie prowadziłyśmy. Zapewniam pana, że miałam
szczęśliwe dzieciństwo.
- Od chwili, kiedy zeszła pani na ląd w Bergen, chce pani powiedzieć?
Znowu skinęła głową.
- To wszystko, co pamiętam.
- Nie zechce pani przeczytać drugiego listu? – spytał nagle, podsuwając jej kopertę.
Emily czuła dziwną niechęć przed jej otwarciem. Ordynator jednak niecierpliwił się coraz
bardziej, chwycił wykonany z kości słoniowej nóż do papieru i podał Emily,
Rozcięła kopertę, wyjęła list, rozłożyła go i zaczęła czytać:
Szanowna Pani Meyer!
Z prawdziwym bólem muszę poinformować Panią, że mój ukochany małżonek przed paroma
dniami zmarł. A bardzo się cieszył na wyjazd do Bergen. Miał nadzieję, że Pani córka
rzeczywiście jest jego dzieckiem.
Widocznie jednak obciążenie okazało się zbyt wielkie. On cierpiał w ostatnim roku na poważną
chorobę. Pewnie serce nie było w stanie już nic więcej znieść. Przykro mi, że Panią niepokoił
Wilhelm August był człowiekiem impulsywnym, przywykłym do realizowania swojej woli.
Proponuję teraz, by Pani zapomniała o jego listach, zarówno tych, które pisał do Pani córki w
zimie, jaki o tym, który dzisiaj załączyłam. Uważam, że tak by było najlepiej, bo wszystko
wskazuje na to, iż ożenił się ze mną, chociaż jego prawowita żona nadal pozostawała przy życiu.
Powinniśmy zostawić sprawy tak, jak są. Mój mąż nie żuje, a ja chciałabym zachować jak
najlepszą pamięć o nim. Życie musi toczyć się dalej, nikt nie zyska na tym, że do naszego
nazwiska zostaną przyklejone mętne sprawy. On był przekonany, że jego pierwsza małżonka i
córka zginęły podczas sztormu.
Życzliwa Pani Rebekka Egeberg,
wdowa po Wilhelmie Auguście Egebergu

Emily podała ordynatorowi list i obserwowała, jak go czyta. Poczuła się dziwnie nieswojo.
- No, no, coś takiego! A to dopiero tajemnica! – ordynator gwizdnął cicho. – Co pani zmierza z
tym zrobić?
- Nic, to wszystko jest jakimś nieporozumieniem. A poza tym ten pan nie żyje.
Ogarnął ją głęboki smutek i zdała sonie sprawę z tego, że przez krótką chwilę żywiła jednak
nadzieję, iż to naprawdę jest jej ojciec. Żyjący ojciec. Teraz utraciła go ponownie. Jeśli
oczywiście ten człowiek był jej ojcem. Wrócił d niej jedynie na tych kilka minut, dzielących
przeczytanie obu listów. Tylko na tyle.
Podniosła się wolno i zrobiła krok w stronę drzwi. Nie była w stanie dłużej znosić spojrzenia
ordynatora, wyrażającego natrętną ciekawość.
- Nie zabierze pani listów?
Chwyciła je pospiesznie, złożyła i wsunęła do małej haftowanej torebki.
- Jak tylko pani mama się ocknie, tajemnice zostaną wyjaśnione? Życzę pani powodzenia.
- Dziękuję – mruknęła i potykając się, opuściła gabinet ordynatora. Musiała jednak natychmiast
przystanąć, by uniknąć kolizji z biegnącą pielęgniarką. Mdły, nieprzyjemny zapach dotarł do niej
z butelki, którą pielęgniarka niosła na tacy, Emily przestraszyła się, że zemdleje. Przycisnęła
dłonie do żołądka, stanęła przy otwartym oknie i łapczywie wciągnęła powietrze.
Trzeba zrobić tak, jak radziła jej ta obca kobieta w liście, Emily powinna o wszystkim zapomnieć.
Niezależnie od tego, czy mężczyzna, który napisał pierwszy lisy, był jej ojcem, czy nie, w końcu i
tak już nie żyje. Jeśli ona rzeczywiście jest z jego krwi i ciała, to utraciła go po raz drugi, tym
razem na zawsze.
Pojawiła się pielęgniarka i pomogła jej iść dalej. Kiedy zbliżały się do Sali, w której leżała matka,
Emily usłyszała tupot i podniecone głosy.
- Czy to pani, panno Meyer? Ona się obudziła! Pyta o panią!
Emily wbiegła do sali, dopadła parawanu, odsunęła go na bok i zobaczyła utkwione w siebie,
przytomne spojrzenie matki oraz jej niepewny uśmiech.
- Emily! Przyjechałaś?
Emily puściła dłoń matki.
- Jak ty się czujesz? Spytała raz jeszcze.
Matka potarła ręką czoło.
- Wciąż jestem trochę zmęczona i kręci mi się w głowie – rzekła cicho. – Mam wrażenie, jakbym
została obudzona akurat w momencie, kiedy sen był najgłębszy. Jakby mi przerwano jakieś senne
marzenie.
Senne marzenie… Czy matka ma na myśli list? Wspomnienia z przeszłości?
- A pamiętasz list, który dostałaś już przed chorobą? – spytała Emily ostrożnie. – Nie była w
stanie milczeć. Ten list znajdował się między nimi niczym pulsująca wrzód. W jednej chwili
myślała, że to, co napisał ów obcy mężczyzna, musi być prawdą. W następnej odrzucała wszystko
jako zmyślenie, a przynajmniej nieporozumienie.
- List…
- Przyszedł list z Kragerø… od pewnego mężczyzny nazwiskiem Wilhelm August Egeberg. On
pisał, że…
Matka wyraźnie się zaniepokoiła i uniosła rękę.
- Innym razem, Emily. Jestem taka strasznie zmęczona, moje dziecko, myślę, że teraz powinnam
się trochę przespać. Głowa mi pęka. Jedna ręka nie chce mnie słuchać. Sądzę…
- Czy to prawda, co on napisał?

- Jestem taka zmęczona, moje dziecko. Świat wiruje mi przed oczyma.
- On nie żyje! – krzyknęła Emily ostro, nagle zrozpaczona utratą ojca, którego nigdy nie poznała.
– Zawiadamia o tym drugi lisy. On się ponownie ożenił. Teraz wdowa pisze, żeby nas
poinformować o jego śmierci, która nastąpiła przed kilkoma dniami.
Czy to przywidzenie, czy też na twarzy matki pojawił się nagle wyraz ulgi? Lekko skinęła głową i
uśmiechnęła się ledwo dostrzegalnie. Po czym powieki znowu opadły jej na oczy.
- Mamo! Odpowiedz mi, proszę cię! Czy on był moim ojcem?
Matka nie otworzyła oczu, ale po omacku wyciągnęła rękę w stronę nocnego stolika.
- Szuflada – wymamrotała. – Klucz.
- Klucz?
- Do szufladki.
- Do mojego sekretarzyka w domu… w Salonie. Teraz muszę spać, Emily, jestem taka strasznie
zmęczona.
Emily nie mogła już do niej dotrzeć. Matka spała ciężko, jakby znowu traciła świadomość. Emily
z wahaniem otworzyła szufladę i patrzyła na należące do matki przedmioty: dwa pierścionki,
naszyjnik, portmonetka z kilkoma monetami, parę chusteczek do nosa starannie poskładanych.
Jest! Znalazła kluczyk i chwyciła go pospiesznie. W tej samej chwili usłyszała zbliżające się
kroki. Wsunęła kluczyk do torebki, zamknęła szufladę i wstała. Muszę wrócić do domu na
wzniesieniu. Muszę otworzyć szkatułkę, powtarzała sobie w myślach, w nadziei, że tam znajdzie
odpowiedź.

Rozdział 4
W świetle dnia dom już jej tak nie przerażał. Na dworze śnieg ustał, zza chmur wyglądało słońce i
mieniło się w kryształkach lodu. Emily spojrzała na swój bagaż, teraz to rozpakuje. Ciotka Laura
próbowała zabrać ją do siebie na dłużej, ona jednak wolała mieszkać tutaj. Tak jest najlepiej, bo tu
jest u siebie. Jeśli poprawa zdrowia będzie nadal postępować, to matka może zostać wypisana ze
szpitala w najbliższych dniach. Ważne, żeby dom był ciepły i przytulny, zaopatrzony w jedzenie i
picie. Poza tym jest jeszcze Karsten. Gdyby zamieszkała u jego matki, musiałaby go wciąż
spotykać.
Otworzyła torebkę, wyjęła kluczyk do szkatułki i nagle poczuła, jakby metal patrzył jej dłoń,
gwałtownym ruchem odrzuciła go na kuchenny stół. Nie ma pośpiechu. Najpierw się rozpakuje i
zrobi sobie coś do jedzenia. Wolała poczekać z szukaniem szkatułki, poczekać z jej otwarciem.
Akurat w tej chwili odczuwała potrzebę odsunięcia tych spraw do siebie, wiedziała, że najpierw
musi uporządkować myśli.
Słoneczne światło sączyło się przez kolorowe szyby w oknach, zabarwiając hol na niebiesko i
zielono, jakby się znalazła w jakimś rozmigotanym, podziemnym świecie. Kiedy była mała,
często bawiła się, że jest panią morza, a hol jest jej państwem ukrytym głęboko na morskim dnie.
Była dzieckiem obdarzonym żywą wyobraźnią. Jedynaczka, która wiele czasu spędzała w
samotności.
Wolno weszła po schodach, ruszyła korytarzem ku dobrze znanemu pokojowi, którego okna
wychodziły na podwórze. Otworzyła drzwi i spojrzała na rząd lalek, usadzonych równo na łóżku.
Drgnęła na ich widok, odniosła wrażeniem że wszystkie mają surowe, zimne oczy i życzą jej jak
najgorzej. Większość lalek należała do matki. Dziadkowie w czasach dzieciństwa matki byli
zamożnymi ludźmi u kupowali córce wszystko, czego zapragnęła. I zabawki, i ubrania.
Bywało, że ona i mama spędzał bardzo przyjemne chwile w kuchni przy piecu. Czasami mama
dawała się uprosić i opowiadała jej o swoim domu rodzinnym. Nigdy jednak nie chciała mówić o
tych dziesięciu zapomnianych latach, kiedy to Emily była mała. Jeśli Emily upierała się i
dopytywała, matka milkła jak głaz i nagle przypominała sobie, że ma jakieś nie cierpiące zwłoki
zajęcia.
To dziwne, że matka starała się utrzymać ten pokój w takim stanie. To nie jest pokój dorosłej
kobiety. Emily pokręciła głową. Ma już przecież dwadzieścia dwa lata, a pokój wygląda, jakby
należał do dwunastolatki.
Odwróciła się plecami do lalek oraz oprawionych w ramki rysunków, przedstawiających sceny z
bajek i książek dla dzieci. Tutaj nie mogłaby spać. Wolała wprowadzić się do jednego z pokoi
gościnnych. Może do tego obok dużego salonu, którego okna wychodzą na ulicę? Będę stamtąd
mogła widywać przechodniów i nie będzie się czuła taka osamotniona.
Dzwonek u drzwi zadzwonił ostro, burząc ciszę pustych pokoi. Emily wybiegła na korytarz,
potykając się, zbiegła po schodach. To mógł być posłaniec ze szpitala. Coś mogło się przytrafić
matce. Przed drzwiami stanęła jak wryta. Przez matowe szkło dostrzegła dobrze znaną sylwetkę.
Serce na chwilę przestało bić. To znowu on! Czy nigdy nie zostawi jej w spokoju?
- Emily? Moja mama mnie przysyła.
Ogarnęła ją gwałtowna irytacja na ciotkę Laurę. Próby rzucenia ich sobie znowu nawzajem w
ramiona stawały się aż nadto wyraźne.
Westchnęła i niechętnie otworzyła drzwi. Karsten uśmiechnął się do niej promiennie, jakby
wygrał na loterii. Widocznie liczył się z tym, że nie zostanie wpuszczony. Emily stała bez ruchu
przy drzwiach.

- O co chodzi?
- Mama się o ciebie martwi. Z pewnością nie masz w domu jedzenia, a poza tym musi tu być
strasznie zimno. Potrzebujesz opału.
Emily słyszała, że woda kapie z dachu.
- Nie jest już tak bardzo zimno, Karsten. Pogoda się zmieniła, zaczyna się odwilż – powiedziała,
jakby to miało oznaczać, że teraz już świetnie da sobie radę.
- Jesteś pewna, że nie chcesz pójść znowu do mojej mamy? Za chwilę będzie obiad,
Nie miała takiego zamiaru.
- Czy zwykle jadasz u swojej mamy? - spytała i sama słyszała, że w jej głosie brzmi źle
ukrywamy chłód.
- Tak, ale…
- Dziękuję wam, ale zostanę tutaj. To jest mój dom. Szczerze mówiąc, bardzo mi go brakowało.
- To chociaż pozwól, żebym przeniósł ci wody. A masz drewno na opał?
Emily zerknęła w stronę kuchennych drzwi.
- Trochę – odparła niepewnie.
- To ja ci narąbię drzewa przyniosę je do kuchni. Poza tym trzeba zrobić zakupy. Mogę pójść do
piekarni i do mleczarni. Kupię też co trzeba w kolonialnym na rogu.
Emily ustąpiła. Szczerze mówiąc, potrzebowała pomocy, weszła przed nim do kuchni, po kosz na
drewno. Jej wzrok padła na kluczyk. Ja się chyba boje tego, co zawiera szkatułka, przemknęło jej
przez głowę. Czuła, że ma wilgotne ręce. Czy zawartość szkatułki zmieni jej życie? A co będzie,
jeśli list od mężczyzny, który twierdzi, że jest jej ojcem znajduje się właśnie tam? Może w takim
przypadku powinna pójść za radą wdowy po nim i wyrzucić list, nie czytając? Aż do dzisiejszego
dnia dawała sobie radę bez ojca. I miała zamiar nadal sobie radzić. Zresztą ten mężczyzna mógł
się mylić. Z pewnością Emily nie jest jedyną dziesięciolatką, która przeżyła katastrofę statku.
Poza tym dość się ostatnio naczytała listów. Nie ma już ochoty na więcej.
- Czy w piwnicy jest jakieś jedzenie? Może poszłabyś na dół i sprawdziła w spiżarni, teraz, póki
ja tutaj jestem?
Z wdzięcznością skinęła głową. Karsten pamięta, że Emily zawsze trochę się bała wielkiej
piwnicy pełnej rozmaitych schowków i mrocznych zakamarków.
Kuchnia była ciepła i przytulona. Pachniało kawą i mięsną zupą, którą Magda przyniosła tutaj w
bańce, oraz świeże bułeczki od piekarza. Emily prawie zapomniała, że niedawno życzyła sobie,
by Karsten jak najszybciej opuścił jej dom. Ale odnaleźli oboje ów dawny, swobodny ton, który
łączył ich przez wiele lat, rozmawiali i śmiali się, zjedli obiad i zaparzyli kawy. Emily opowiadała
mi o swoim życiu, o pracy nauczycielki. Wspomniała o obu listach, ale nie powiedziała nic o
kluczyku i szkatułce,
Karsten dopił kawę i odsunął filiżankę.
- Ja uważam, że powinnaś o tym zapomnieć, Emily. Jeśli ten człowiek rzeczywiście jest… to
znaczy był twoim ojcem, to teraz i tak nie ma to już żadnego znaczenia. On mógł przecież opuścić
Szwajcarię, przenieść się do Kragerø i tam zamieszkać. No i co z tego?
- Ale mama zawsze powtarzała, że ojciec umarł! I dlatego my wyjechałyśmy ze Szwecji. Mama
była z nim nieszczęśliwa i nie chciała już mieć do czynienia z jego rodziną. Zresztą oni też nigdy
się do nas nie odzywali.
Karsten kręcił głową w zamyśleniu.
- Masz rację, coś tu się nie zgadza. Dlaczego Alice miałaby kłamać w takiej ważnej sprawie?
Nagle Karsten się ożywił, machał rękami i uśmiechał się triumfalnie.

- Mam! Wiem! Twój ociec nie umarł. Tak naprawdę to Alice opuściła go, ponieważ zawiódł ją w
jakiś sposób. Może miał kochankę? Zabrała ciebie i przyjechała tutaj.
- Ale mama odziedziczyła po nim pieniądze! Tak mówi ciocia Laura – zaprotestowała Emily.
- Może tak, a może nie. Moja mama wie na ten temat tylko tyle, ile twoja jej powiedziała. Może
Alice wzięła pieniądze za to, ze go nie wyda i nie wywoła skandalu. A może te pieniądze były
przeznaczone dla cienie, na twoje wykształcenie? Dopóki nie odzyskasz pamięci, Alice może
mówić, co chce, zdajesz sobie chyba z tego sprawę? Pomyśl, jakie to dla niej wygodne!
Emily potrząsnęła głową. Całe to zgadywanie sprawiało, że dostawała zawrotu głowy, miała
wrażenie, ze własna matka stała się jej obca. Jakby te listy sprawiły, że grunt zaczął się jej usuwać
spod nóg, i że wszystko, co było bezpieczne i przyjazne, stawało się niepewne i groźne. Dlaczego
matka opowiedziała jej historię o dzieciństwie, skoro to nieprawda? Kim ona właściwie jest? Kim
jest kobieta, która została ochrzczona jako Amelia Egeberg?
Karsten pochylił się nad stołem i nagle dziwnie spoważniał.
- Emily? Ja wiem, że może robię sobie zbyt wiele nadziei, ale czy mógłbym mieć prawo być
znowu twoim przyjacielem, tak jak kiedyś?
Emily była przygotowana na taką prośbę. Teraz Karsten już nie żartował, patrzył na nią szeroko
otwartymi oczyma, w których czaił się ból. Czuła, że wszystko, co było w niej przemarznięte,
zaczyna topnieć, miała wrażenie, że widzi znowu tego chłopca, którym Karsten był, zanim
wydarzyło się tamto zło. Rozpoznawała znowu „starszego brata”, razem z którym dorastała w
braku własnego rodzeństwa. Tak było aż do dnia, gdy nagle oboje musieli przyznać, że czują do
siebie prawie obcy. potem musieli zbliżać się do siebie na nowo, już w inny sposób. Skończyło się
jego zdradą, ale przedtem byli razem bardzo szczęśliwi, zaczęli nawet mówić o weselu.
- Emily? – w jego głosie było tyle cierpła.
- My jesteśmy przyjaciółmi – odparła, i ku swemu wielkiemu zdumieniu stwierdziła, że naprawdę
tak uważa. Nie była w stanie dłużej go od siebie odpychać, nie chciała tego dystansu. Przyjaciele?
To mogłoby się udać.
- Na pewno? Nie chcę cię prosić, ani żebyś mi wybaczyła, ani żebyś zapomniała, powinnaś jednak
wiedzieć, że gorzko żałuję tego, co się stało. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. To było
jak choroba. Ja…
- Karsten, proszę cię.
- Wybacz mi – uśmiechnął się krzywo. – Chyba mamy prawo spróbować. Ja nie będę już więcej o
tym mówił, tylko pozwól mi być twoim przyjacielem. Tęskniłem za tobą, Emily. Kiedyś byliśmy
niczym brat i siostra, pamiętasz? Życie bez ciebie było takie puste. Zimne,
Emily skinęła głową, przeniknęła ją fala ciepła. Ciepła dla tego chłopca, którym kiedyś był, dla tej
troskliwości, jaką jej okazywał. Nigdy jednak nie dopuści już do siebie innych uczuć, okazało się,
że w tej sprawie na nim polegać nie można. Karsten zamordował miłość, która ich łączyła. Emily
przeżyła zbyt wiele bólu.
Mocno ściskając w ręce klucz, wolno weszła do małej jadalni, a potem dalej, przez szeroko
otwarte drzwi do salonu. Przez koronkowe firanki zobaczyła na ulicy dwie dziewczynki w
towarzystwie dorosłej kobiety. Dziewczynki miały na sobie futerka z króliczych skór, w rękach
trzymały mufki. To prawdopodobnie córki konsula i ich niania, pewnie wracają ze spaceru po
parku. Ludzie mówią, że dziewczynki zawsze ubrane są pięknie niczym małe księżniczki.
Sekretarzyk stał na lewo od drzwi, pianino na prawo. Pod oknami ustawiono salonowy stół i kilka
głębokich foteli. Emily czuła pod stopami gruby, miękki dywan, przystanęła i

odwróciła się. Blat sekretarzyka był opuszczony. Srebrne przybory do pisania mieniły się w
świetle dnia, ale żadnej szkatułki nigdzie nie widziała. Usiadła na krześle i wysunęła górną
szufladę, niepewnie, z wahaniem. Powinna dać temu spokój, powinna zostawić tę szkatułkę…
Jest! Jej oczom ukazała się spora, raczej płaska skrzeczka, zrobiona z ciemnego drewna,
ozdobiona intarsjami z macicy perłowej. Emily nigdy przedtem jej nie widziała. Przypomniała
sobie jednak, że matka zawsze zamykała sekretarzyk na klucz, tłumaczyła, że przechowuje tam
ważne dokumenty, które nie mogą się nigdzie zawieruszyć. Teraz Emily ustawiła skrzyneczkę na
blacie i wpatrzona w nią siedziała przez dłuższą chwilę. W końcu uniosła kluczyk. Duży stojący
zegar w jadalni zaczął głośno wybijać godzinę, Emily podskoczyła. Spoglądała spłoszona za
siebie.
Mrok zaczynał powoli wypełniać pokoje. Ani płomienie świec w lichtarzykach, ani lampy nie
były w stanie rozjaśnić wszystkich zakątków. Pod podłogą znajdowała się piwnica z drzwiami i
oknami wychodzącymi na ciemne podwórze,
Ręka Emily uniosła się wolno, jakby sama z siebie. Palce wsunęły klucz do dziurki i pokręciły.
Teraz być może zmienisz swoje życie, odezwał się w jej duszy jakiś ostrzegawczy głos. Kiedy
szkatułka zostanie otwarta, będzie za późno. Pamiętaj o tym. Za późno.
Zamek poddał się z cichym chrobotem. Emily podniosła wieko spojrzała wprost na niepoprawny
obrazek. Przedstawiał piękne malowaną różę, purpurową, z mnóstwem jakby lekko
pomarszczonych płatków. W środku dużego kwiatu mienił się złocisty pyłek. Emily stwierdziła,
że to akwarela, malowana delikatnymi, eleganckimi pociągnięciami pędzla. U dołu arkusika
napisano coś pięknym charakterem pisma, którego nie rozpoznawała: Rose de Rescht. A. E. 1874.
Obrazek zrobił na Emily zaskakująco duże wrażenie. Wydawało jej się, że czuje słodkawy zapach
róży i widzi przed sobą gęsty krzew obsypany takimi samymi purpurowymi kwiatami. Jakby już,
już coś sobie przypomniała, jakby przeszłość leciutko uchyliła przed nią drzwi, ujawniając
przebłysk tego, o czym Emily zapomniała. Zaraz jednak wszystko minęło, została tylko
malowana akwarelami róża.
Do kogo należą inicjały A.E.? Matka nazywa się Alice Meyer. Mężczyzna, który napisał list,
nazywał się Egeberg. Czyżby to, o czym pisał, było prawdą. Czy matka nazywała się Alice
Egeberg? Emily poczuła, że kręci jej się w głowie. Ów mężczyzna pisał o jakimś dziecku, które
miało się urodzić i zostać oddane. Co miał na myśli? Matka nie ma przecież prócz Emily innych
dzieci.
Odłożyła na bok zamalowany arkusik. Czuła, jakby serce zamarło jej w piesi. Na dnie szkatułki
leżały jeszcze dwie rzeczy: list i nieduże etui na biżuterię, takie, jaki dostaje się u jubilera.
Wzięła w palce etui, na list jedynie zerknęła. Nagle przeraziła się, mignęło jej nazwisko nadawcy:
Wilhelm August Egeberg. To z pewnością list, o którym on wspomniał później, w tym drugim.
Matka odebrała go i schowała, nie mówiąc córce ani słowa, widocznie list miał to pozostać na
wieki… Gdyby nie przyszedł drugi list i nie poraził matki tak bardzo.
Otworzyła etui i zobaczyła medalion ze złota i emalii. Pośród kwiatuszków niezapominajek,
umieszczono trzy złote literki: A.V.E. Emily otwierała medalion jak w transie, wieczko
odskoczyło i ukazało coś, co kiedyś z pewnością było portretem. Portret został zniszczony,
wizerunek był rozmazany, jakby zmyty. Jakby medalion leżał w wodzie, podpowiedział jakiś głos
w jej duszy. Jakby brał udział katastrofie statku.
Do kogo należał ten medalion? Środkowa litera wprawiała ją w oszołomienie. Powinna
przeczytać list, nie może postąpić tak, jak życzyła sobie tamta obca kobieta, nie może o
wszystkim zapomnieć. Jest już za późno, nie wolno zamykać drzwi, które się uchyliły. Emily
powinna wiedzieć, co napisał ten mężczyzna, musi wyjaśnić, czy jest jakieś ziarno prawdy w tym,
co twierdził.

Uniosła list, upuściła go na kolana, po chwili podniosła znowu, odwróciła kopertę i przeczytała:
Dla Amelii Victorii Egeberg, c/o. A. Meyer, Store Parkvei, Bergen. Mrugała szybko powiekami,
żeby lepiej widzieć, po omacku znalazła nóż do papieru i rozcięła zaklejoną kopertę:
Moja ukochana Córeczko, Amelio Victorio!
Przez dwanaście długich lat wierzyłem, że zginęłaś w katastrofie statku. Twoja matka zabrała Cię
ze sobą z Kragerø do Bergen, kiedy miałaś dziesięć lat. Twój brat został u mnie… ale o tym
pewnie wiesz:
Brat? A zatem mam rodzeństwo? List drżał w jej ręce, musiała bardzo się starać, żeby rozróżniać
poszczególne słowa.
Sztorm zerwał się zupełnie nieoczekiwanie i statek uległ katastrofie. Dowiedzieliśmy się, że
wszyscy pasażerowie utonęli. Ciała niektórych wyłowiono i pochowani, innych nie. Nie
znaleziono nikogo, kto by przeżył, a zarówno statek, jak i łodzie ratunkowe roztrzaskały się w
drzazgi. Nie miałem grobu, który mógłbym odwiedzać, nie miałem nic prócz tego
przygniatającego, potwornego żalu.
Ale pewnego dnia, jakiś rok temu, wydarzyło się coś nadzwyczajnego. Odwiedził mnie znajomy,
który opowiedział, że przypadkiem któregoś wieczora wypił butelkę wódki w towarzystwie
jakiegoś rybaka. Rybak ten twierdził, że uratował z tamtej katastrofy pewną kobietę i małą
dziewczynkę, i że kobieta owa zapłaciła mu pewną sumę pieniędzy, by milczał, iż ona i dziecko
żyją. By nikomu nie mówił o uratowanych. Mój przyjaciel uznał, że mogło tu chodzić o moją
córkę i żonę, wobec tego przyszedł prosto do mnie. Nawiązałem kontakt z pewnym człowiekiem,
który zdołał odszukać Twoją matkę. Zabrało to sporo czasu, ponieważ ona zmieniła nazwisko.
Poza tym jej rodzice zbudowali ten dom na Store Parkveien i tam się przeprowadzili. Nie będę
obciążał Cię szczegółami naszego nieszczęśliwego małżeństwa, ani spekulował, co popchało
Twoją matkę do takiego zachowania, powiem tylko, że jestem ponad wszystko szczęśliwy, wiedząc,
że żyjesz i masz się dobrze. Zdaje sobie sprawę, jak będzie Ci trudno uwierzy w moje słowa. Nie
wiem, jakich kłamstw naopowiadała matka, ale chyba pamiętasz swoje dzieciństwo? Biały hotel?
Ogród różany? Babci i Nannę? Swojego brata? Kiedy wyjeżdżałyście, miałaś na szyi medalion.
Są na nim twoje inicjały, a w środku umieszczona jest miniaturka, rysunek piórkiem,
przedstawiający Twoją mamę i mnie, zrobiony jeszcze w czasach, kiedy było nam razem dobrze,
Ukochana Córeczko! Bardzo długo chorowałem, ale teraz planuję złożyć Ci wizytę. Oboje mamy
tak wiele do odrobienia. Żyję nadzieją, że zechcesz towarzyszyć mi do Kragerø i zamieszkać tu na
jakiś czas. Jeżeli jesteś zamężna i masz dzieci, to wszyscy będziecie serdecznie u nas witani.
Czy nadal masz jasne włosy? Z mojej strony wszyscy w rodzinie mają ciemne włosy. Ty jesteś
podobna do rodziny matki, pamiętam jednak, że miałaś moje szaroniebieskie oczy, ciemniejsze niż
oczy mamy. Wprost nie mogę się doczekać spotkania z Tobą. Słowa nie potrafią opisać, jak to jest
myśleć o Tobie jako o osobie żyjącej, po tylu latach głębokiej żałoby. Gorzko żałuję, że nie
podjąłem wówczas dalszych poszukiwań, ale w najgorszym śnie nie przyszłoby mi go głowy, że
twoja matka mogłaby mi coś takiego zrobić. Miała widocznie

swoje powody, ale nie powinna była stawać między nami, moje ukochane Dziecko. Wkrótce się
spotkamy.
Gorące pozdrowienia od Twojego ojca, który kocha Cię bardziej niż ktokolwiek na całym świecie.
Emily płakała. Była rozdarta między pewnością i niedowierzaniem. W głębni duszy wierzyła we
wszystko, co ten człowiek napisał, wierzyła, że to naprawdę jej dotyczy. Że jest Amelią Victorią.
Gdyby było inaczej, matka nie weszłaby w posiadanie medalionu,
Kolejna myśl przyszła jej do głowy wyparła poprzednią. A co będzie, jeśli Amelia to jakaś
zupełnie inna dziewczyna, która była na pokładzie razem ze swoją mamą? Co będzie, jeśli ten
medalion należał do tamtej?
Wstała tak gwałtownie, że przewróciła krzesło. Hałas odbił się echem w wielkim, pustym domu i
Emily zadrżała. Miała wrażenie, jakby znalazła się w pustym pokoju, pozbawionym drzwi. Jeżeli
matka rzeczywiście ukrywała przed nią prawdę i nie pozwoliła jej dorastać u boku ojca, to jak
Emily zdoła jej wybaczyć? Nie ma dobrego wytłumaczenia dla takiego postępku.
Jak zdoła dotrzeć do prawdy? Jedyną osobą, która ją zna, jest matka, ale coś mówiło Emily, że
bardzo trudno będzie z niej prawdę wydobyć, nawet jeśli się obudzi i wyzdrowieje.
Odwróciła się i wyjrzała przez okno. Tym razem padał deszcz. Śnieg z wolna przemieniał się w
gęstą breję, do jakiej mieszkańcy tego miasta są przyzwyczajeni. Zaczynało zmierzchać. Emily
powinna zaczekać do jutra, wtedy sprawdzi, czy nie ma w tym domu innych śladów przeszłości.
Może na strychu, jeśli odważy się tam pójść.
Wiedziała, że czeka ją, bardzo długa noc. Nie będzie mogła spać. Nie potrafi przestać myśleć o
tych wszystkich dziwnych sprawach. Przez cały czas docierał do niej poważny, natrętny głos
przeszłości. Głos, który być może należał do jej ojca.
Wolno wyszła do holu i stanęła przed lustrem. Przyglądała się poważnej młodej kobiecie o
długich ciemnoblond włosach upiętych w duży węzeł. Patrzyła na jej wielkie szaroniebieskie
oczy. Na szczupłe policzki ze śladami łez. Kim jest ta kobieta? Kim jest Emily?

Rozdział 5
Drzewa w Logehagen wyciągały ku niebu czarne mokre gałęzie. Ludzie mijali ją w pośpiechu,
inni szli po dwoje albo grupami, pogrążeni w rozmowach. Ze skrzypieniem kół przejechała
dorożka, tak blisko, że Emily musiała uskoczyć w bok, by uniknąć ochlapana. Od czasu do czasu
towarzyszyła matce do eleganckiego murowego domu adwokata Bernera na Torgallmenningen,
nigdy jednak nie była w jego biurze, zawsze musiała grzecznie czekać w przedpokoju.
I teraz w końcu się tu znalazła. Sekretarka wprowadziła ją do dużego pokoju z głębokimi fotelami
obitymi skórą, grubymi dywanami i portretami. Ściany ozdabiały malowidła w pięknych ramach.
Wygląda to bardziej na prywatne mieszkanie niż biuro, zdążyła pomyśleć Emily. Docierały do
niej mocno stłumione odgłosy ulicy – mali sprzedawcy gazet wykrzykiwali wiadomości dnia,
kola powozów skrzypiały. Marynarze wprowadzali statki do portu w Vagen.
- Emily, jak miło cię widzieć! Tak się cieszę, że mama znowu odzyskała świadomość! –
Gospodarz wstał ze swojego miejsca za biurkiem i wskazał fotele przy oknie. Usiądźmy tam,
będzie przyjemniej.
Emily usiadła i zobaczyła, że adwokat kładzie na stole dużą teczkę z dokumentami. Był jakiś
napis na tej teczce, ale nie mogła go odczytać. Przypuszczalnie dokumenty dotyczą spraw matki.
Adwokat przygotował się do swojego spotkania, prosił ją przecież, żeby przyszła. Z pewnością
chodzi o finanse mamy.
- Czy są jakieś nowe wiadomości o twojej mamie? Mam nadzieję, że następuje poprawa?
- Tak. Ale ona mówi, że czuje się zbyt słaba, żeby o czymś konkretnym rozmawiać. Chce tylko
spokojnie leżeć i trzymać mnie za rękę.
- To z pewnością było ogromne obciążenie.
Emily przytaknęła, choć nie do końca wiedziała, czy adwokat mówi o listach, czy o udarze.
- Ty masz teraz dwadzieścia dwa lata, prawda?
Emily znowu skinęła głowa.
- I przez blisko dwa lata pracowałaś jako nauczycielka w Voss. Jak się tam czułaś?
Co powinna mu odpowiedzieć? Lubiła pracować z dziećmi, ale czuła się bardzo samotna. Wiele
czasu spędzała bez żadnego towarzystwa, sama chodziła na wycieczki w góry. Jakby na coś
czekała.
- Masz zamiar tam wrócić?
- Nie, teraz, kiedy mama jest chora, to nie. Ona mnie potrzebuje.
- A tamta szkoła nie oczekuje, że wrócisz?
- Wyjaśniłam przed wyjazdem, jaka jest sytuacja, i porosiłam, żeby szukali kogoś na zastępstwo.
Na razie kościelny obiecał zająć się dziećmi. Nie brakuje odpowiednich kandydatów.
- Twoja mama zawsze uważała, że dziewczęta powinny kończyć szkoły tak, aby mogły same o
siebie zadbać, gdyby zaszła taka potrzeba.
Emily westchnęła. Ona wprawdzie utrzymywała się sama przez ostatnie dwa lata, tylko że
mieszkała bardzo skromnie w jednym pokoiku nad szkolną izbą.
- To dlatego Alice nalegała, żebyś zdała maturę, wolałaby chyba jednak, byś znalazła sobie posadę
tutaj w mieście, na przykład w charakterze telegrafistki. Praca telegrafistki wydaje się
odpowiednim zajęciem dla młodych kobiet z lepszych domów. Dopóki nie wyjdą za mąż, rzecz
jasna. No dobrze, ty wybrałaś powołanie nauczycielki, ale do Voss jest dość daleko

Emily nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć. Matka z pewnością wyjaśniła mu, dlaczego
Emily opuściła rodzinne miasto. Adwokat dobrze wie, że narzeczony ją zdradził, że
nieoczekiwanie musiała zrezygnować z małżeństwa, i uznaje pewne za coś oczywistego, że była
zmuszona zarabiać pieniądze. A to oznaczało, że matka rzeczywiście ma problemy finansowe.
- Teraz zostanę tutaj – powtórzyła, spoglądając na leżącą między nimi teczkę z dokumentami.
Adwokat odchrząknął.
- Obawiam się, że przedtem będziesz musiała przedsięwzięć pewną podróż.
Emily drgnęła. Głos adwokata brzmiał dziwnie. „Przedsięwziąć pewną podróż”?
Brener wziął teczkę, otworzył ją i wyjął plik arkuszy, popatrzył na nie i odłożył na bok.
- Życie jest dziwne, Emily. Widzisz, moim zdaniem jak prawie udowodnienie, że tak naprawdę to
zostałaś ochrzczona jako Amelia Victoria Egeberg.
Emily wpatrywała się weń w milczeniu. Nie znajdowała słów. Czuła, że robi jej się niedobrze,
była bliska omdlenia.
- Zebrałem wszystkie niezbędne informacje z bardzo zaufanych źródeł. Adwokat, który się do
mnie zwrócił, jest niezwykle szanowanym człowiekiem.
- Ale jak to możliwe? Mama mówi, że wyjechałyśmy ze Szwecji po śmierci ojca, że przedtem tak
właśnie mieszkałyśmy.
-Wiem o tym, Emily. Starałem się jak mogłem zgłębić tę tajemnicę. Nie znalazłem właściwie
żadnej odpowiedzi. Twoja mama jest zbyt chora, by mogła rozmawiać o przeszłości. Musimy
zakładać, że miała powody, by w ten sposób omijać prawdę. Powiedziała mi kiedyś, że
małżeństwo było nieszczęśliwe, i że nie życzyła sobie utrzymywać żadnych związków z rodziną
twojego ojca.
Ona nazywa to omijaniem prawdy. Brzmi to o wiele lepiej niż kłamstwo. Emily poczuła, że
wzbiera w niej złość.
- Ale jak ona mogła tak przede mną kłamać! – zawołała. – Jeżeli ja jestem… - Nie była w stanie
wypowiedzieć nazwiska, głośno przełykała ślinę i nie spuszczała wzroku z adwokata. – Bo to
przecież kłamstwo, że mieszkałyśmy w Szwecji i że mój ojciec umarł! Mogłam go spotkać,
poznać go! Teraz nie wiem już, kim jestem ani jak się nazywam. Ona nie miała prawa mi tego
robić! Zrobić tego nam!
- Nie osądzaj jej zbyt surowo, moja droga. Musisz spróbować jej wybaczyć. Mama z pewnością
zrobiła to ze względu na ciebie. Chciała cię ochraniać. Jestem absolutnie przekonany, że Alice…
że twoja mama pragnęła dla ciebie jak najlepiej.
Emily chciała protestować, chciała powiedzieć, że nie ma wytłumaczenia dla takiego kłamstwa,
że matka odebrała jej ojca, że całe jej życie zostało zbudowane na nieprawdzie. Powstrzymała się
jednak, pamiętając, co mówił Karsten. Brener jest kimś więcej niż tylko adwokatem matki, może
nawet jest kimś w rodzaju ukochanego, w takim razie będzie oczywiście bronił matki i patrzył na
sprawę przede wszystkim z jej punktu widzenia.
- Dlaczego pan sądzi, że Wilhelm August Egeberg jest… był moim ojcem? – spytała w końcu.
- Wszystko na to wskazuje. Według tego, co mówi jego adwokat, Wilhelm August Egeberg
prowadził interesy tutaj, w Bergen, między innymi z twoim dziadkiem. Bywał w domu dziadków
przy Sandviken, gdzie mieszkali, zanim zbudowali ten nowy dom, i tam spotkał twoją mamę.
Różnica wieku między nimi była znaczna. Twoja mama miała zaledwie osiemnaście lat, kiedy
wyszła za niego, on natomiast skończył już czterdzieści cztery. Zabrał ją do swego rodzinnego
miasta, Kragerø. Nie zna wszystkich szczegółów, ale wiem, że miałaś dziesięć lat, kiedy razem z
mamą wyjechałaś stamtąd, by wrócić do Bergen, do jej rodziców.

Było to w rok po tym, jak twoi dziadkowie przenieśli się do nowego domu przy Store Parkvei.
Statek się robił i mówiono, że wszyscy, którzy byli na pokładzie, zginęli.
Emily starała się zrozumieć, co adwokat mówi. Nagle w jednym okamgnieniu, zobaczyła siebie
we wzburzonym morzu, trzymającą się kurczowo jakiejś deski, serce biło jej mocno i boleśnie, z
trudem chwytała powietrze,
- Emily? Zrobiłaś się taka blada…
Odetchnęła kilka razu głęboko, nie powinna myśleć o strasznym morzu, o krzykach ludzi wokół.
Adwokat chwycił karafkę, pospiesznie nalał wody do szklanki i podał Emily.
- Proszę, wypij to!
W jego oczach była głęboka troska, Emily, pijąc wodę, czuła na sobie ten wzrok.
- Dziękuję. Już mi lepiej – mruknęła i zapragnęła znaleźć się jak najdalej od jego kancelarii,
daleko od tych słów, które odmieniły jej życie.
- Czy widziałaś kiedyś medalion z literkami A.V.E.? – spytał mecenas, przekładając papiery,
Emily przytaknęła. O tym medalionie pisał ojciec. A całkiem niedawno ona sama trzymała go w
rękach.
- Ma być zdobiony kwiatkami. Jakie to kwiatki, zobaczymy… - uniósł w górę jeden arkusz i
czytał. – To były niezapominajki. Miałaś go na szyi, kiedy wyjeżdżałyście do Bergen.
- Ten medalion w sekretarzyku mamy – wyznała szeptem.
- Emily. – Adwokat pochylił się ku niej. – Ja wiem, że to wszystko spadło na ciebie nagle.
Rozumiem, że jesteś zdezorientowana, a poza tym zrozpaczona chorobą matki, ale musisz być
obecna przy otwarciu testamentu twojego ojca. Rozumiesz, co to znaczy? Musisz jechać do
Kragerø.
Emily potrząsnęła głową. Poczuła się źle, kręciło jej się w głowie, dzwoniło w uszach. Matka
okłamywała ją przez całe życie. Emily miała wrażenie, że z powody tego kłamstwa stały się sobie
obce. Nie wiedziała już, kim jest matka ani kim jest ona sama.
- To znaczy, że zostałaś wymieniona w testamencie, Emily. Przypuszczalnie dziedziczysz jakąś
sumę pieniędzy.
Pieniądze? Jakie znacznie mają pieniądze? Właśnie po raz drugi straciła ojca. Żadne pieniądze go
jej nie zwrócą.
- Ja nie chcę jechać! – oznajmiła stanowczo i drgnęła, słysząc własny głos. – Ojciec nie żyje.
Utraciłam go na zawsze. Moja obecność tam na nic się nie zda.
- Ale ty masz tam rodzinę. Twoi rodzice mieli też syna, pięć lat starszego od ciebie. Poza tym
nadal żyje matka ojca, twoja babka.
Emily nie odpowiadała, chwyciła swoją torebkę i wydobyła z niej list.
- To leżało w szkatułce razem z medalionem. Proszę czytać!
Przyglądała się adwokatowi, kiedy zagłębił się w tekście listu, zauważyła, że zbladł. Głośno
przełykał ślinę i gładził przerzedzone włosy.
- Ona zapłaciła komuś, by nie zdradził, że zostałyśmy uratowane.
- Nie wiadomo, czy to prawda, Emily. To może być zwyczajny wymysł.
- Jak ona mogła nas rozdzielić? Trudno mi to pojąć.
- Posłuchaj mnie, Emily! Jestem przekonany, że matka zrobiła to ze względu na ciebie. Na pewno
miała ważny powód. Kiedy wydobrzeje i będzie na tyle silna, by móc rozmawiać, kiedy wszystko
sobie przypomni…
- Ja nie wiem, czy po tym będę mogła jeszcze jej wierzyć, panie Berner. Ona porzuciła własnego
syna. Jak matka może zrobić coś takiego?
- Przecież nie wiemy, co się właściwie stało, Emily. Więcej dowiesz się z pewnością w Kragerø.
Oni mają wysłać statek, który będzie tutaj za trzy dni,

- Nie pojadę.
- Proszę cię, Emily…
Emily ściskała torebkę w dłoniach.
- Czy pan tego nie rozumie? Ja się potwornie boję morza. Od tamtego dnia nigdy nie weszłam na
pokład żadnego statku. Pływałam tylko promem przez fiord albo do Laksevage, a i tak umierałam
ze strachu. To wszystko do mnie wraca. Nie jestem w stanie!
- Będziesz miała towarzystwo w podróży. Oni piszą, że żona kapitana będzie twoją
przewodniczką.
- To wszystko na nic. Dlaczego miałabym jechać? Jeżeli coś odziedziczę, to niech mi przyślą
tutaj.
- Według tamtego adwokata jest warunek, żebyś pojechała do Kragerø. Prędzej czy później
będziesz musiała pokonać strach, moja droga. Lęk przed morze mógłby ci bardzo skomplikować
życie.
- No to co? To moje życie! Poza tym przez dwanaście lat dawałam sobie radę bez rodziny ojca.
Na co mi oni teraz? Mogli mnie szukać wcześniej, jeśli naprawdę pragnęli mnie odnaleźć.
- Teraz jesteś niesprawiedliwa, Emily. Będę z tobą szczery: Alice zawsze prosiła mnie o
zachowanie w tajemnicy faktu, że ma kłopoty ekonomiczne. Nie wolno mi było pomóc jej inaczej
niż tylko jako adwokat. – Zarumienił się lekko. – Wielokrotnie prosiłem ją o rękę, ale zawsze
mnie odpychała.
- To oczywiste, że odmawiała, przecież nie mogła wyjść za mąż. Jeśli Wilhelm August Egeberg
był moim ojcem, to mama nie była wdową. Popełniłaby bigamię.
Berner rozjaśnił się mimo tych szorstkich słów,
- Oczywiście, masz rację! Teraz rozumiem! Biedna Alice! Tyle zmartwień spadło na jej głowę. O
tylu sprawach nie mogła mi powiedzieć. Jeszcze zobaczysz, że my… no dobrze, na to będzie
jeszcze czas. Wracając do rzeczy, to powiem wprost: utracicie dom, jeśli nie znajdą się nowe
środki. Twoja matka będzie musiała go sprzedać i znaleźć sobie o wiele tańsze mieszkanie. Tak
się rzeczy mają. Pomógłbym jej ze szczerego serca, ale nie mam takich możliwości. Musiałbym
sprzedać swój własny dom lub tę kancelarię.
Pochylił się do przodu, bębnił ołówkiem w blat stołu i wpatrywał się w Emily stalowym
wzrokiem, a w jego głosie pojawił się jakiś nowy ostry ton.
- Ona jest twoją matką, Emily! Niezależnie od tego, jak bardzo cię rozczarowała, nie możesz
odrzucać możliwości, żeby jej pomóc, teraz, kiedy masz taką szansę. Któregoś dnia ten dom
stanie się twoją własnością. To dom twojego dzieciństwa! Hurtownik przewróciłby się w grobie,
gdyby…
- Mama ma przecież jeszcze dochody z wynajmu mieszkania na strychu.
- To nie są wielkie sumy. Poza tym zdarza się, że stara pani Christensen zalega z czynszem.
Szczerze mówiąc ostatnio nie płaci od kilku miesięcy, niezależnie od moich monitów. Jej syn
wdał się w jakieś wątpliwe interesy i poniósł straty. Przy tym on ma dużo dzieci. A córka pani
Christensen znalazła się w przytułku. Ta rodzina, niestety, bardzo podupadła. A była to taka
piękna dama, taka wytworna ta pani Christensen. Twoja matka ubolewa nad jej losem i nie
chciałaby…
- A jest pan pewien, że odziedziczę tyle, by uratować dom? – przerwała mu Emily.
- Owszem, jestem. To znaczy pewnym nigdy nie można być, ale adwokat twojego ojca wspomina
o znacznym spadku. Nie możesz tego odrzucić, Emily. Pomyśl o matce! O własnej przyszłości!
Czy chcesz żyć jako biedna nauczycielka? A poza tym on był twoim ojcem. To słuszne i
sprawiedliwe, żebyś coś po nim dostała.
- Mogę znaleźć sobie posadę tutaj w mieście.
- Wiele nie zarobisz. Dom i tak trzeba będzie sprzedać.

- Żąda pan ode mnie bardzo wiele w imieniu mojej matki, panie Berner. Mam wyruszyć na
otwarte morze do obcego miejsca. Mówi pan, że mama musiała mieć ważny powód, żeby
uniemożliwić mi kontakty z ojcem i jego rodziną. A mimo to żąda pan, żebym tam pojechała?
- Masz brata. I babkę.
Emily skinęła głową i zdała sobie sprawę, że musi jechać, niezależnie od tego, jak bardzo się boi.
Właśnie myśl o bracie ułatwiła jej podjęcie decyzji. Zawsze pragnęła mieć rodzeństwo, zawsze
czuła się osamotniona, mimo że matka otaczała ją wielką troskliwością. Nie może teraz zamknąć
drzwi, które się przed nią otworzyły, nie może odwrócić się plecami do najbliższej rodziny. Musi
podjąć tę podróż z powrotem własnej przeszłości, musi wyjaśnić co jest prawdą, a co kłamstwem.
Niechętne spojrzenie matki wyraźnie świadczyło o tym, że od niej Emily całej prawdy się nie
dowie. Nawygadywała już wiele kłamstw, zbyt wiele musiałaby wyjaśniać.
- No to pojadę – oznajmiła czystym głosem.
- Bardzo mnie to cieszy. Przyjaciółka twojej mamy pani Grøndal, proponuje, by jej syn, Karsten,
mógł ci towarzyszyć.
Jak oni mają odwagę proponować coś takiego? Czy naprawdę nie rozumieją, że ona nie może tak
po prostu zapomnieć o zdradzie Karstena i wrócić do niego jakby nigdy nic? Było jasne, że za
tym wszystkim stoi ciotka Laura. Związek Karstena z tamtą kobietą został zerwany i teraz
wszyscy jak jeden mąż uważają, że Emily powinna go z powrotem przyjąć, otworzyć ramiona, a
potem, najprawdopodobniej, jeszcze raz przeżyć taki sam zawód. To już skończone. Minęło.
Niech Karsten szuka sobie jakiejś innej panny. Najlepiej bogatej.
- Pojadę sama. Poza tym pan powiedział, że ma mi towarzyszyć żona kapitana.
- Ale… - Coś w jej wzroku powstrzymało go. Skinął głową i wymamrotał parę słów pod nosem. –
Znakomicie, Emily – pochwalił już normalnym głosem. – Wiedziałem, że zachowasz się w tej
sprawie jak dorosła kobieta. Rozumiem, że jesteś wzburzona, ale kiedy pewnego dnia prawda
wyjdzie na jaw, na pewno wybaczysz swojej matce. Alice jest dobrą kobietą. Przez te wszystkie
lata żyła jedynie dla ciebie, właściwie nie myślała o niczym innym, tylko o tym, żeby tobie było
dobrze.
Emily skinęła głową. Ona też odniosła takie wrażenie. A równocześnie matka, obciążona tymi
wszystkimi tajemnicami, budowała ich życie na kłamstwie. Jak mogła wyjechać i porzucić
własnego syna, a potem nigdy więcej nie nawiązać z nim kontaktu? Dobra matka tak nie
postępuje.
- Statek przybędzie w czwartek. Przyjadę po ciebie o dziewiątej i odwiozę cię na Festningskaien.
Na krótką chwilę pojawiło się w niej pragnienie przygody. Znowu wyruszy w podróż. Nie po to,
by objąć wymagającą wysiłku posadę, tam nie będzie ludzkiego gadania o „panience z Bergen,
która nie ma pierścionka na palcu i najwyraźniej boi się ludzi”.
Spotkała się już z Karstenem, rozmawiała z nim i jakoś to przeżyła. Zaczęła też chodzić po
ulicach rodzinnego miasta wyprostowana i z podniesioną głową. To przecież Karsten zdradził, nie
ona. Teraz wybiera się znowu w podróż i wróci tutaj jako zupełnie inna kobieta. Jako Amelia
Victoria Egeberg. Próbowała poznać smak swoich nowych imion: Amelia Victoria. To niełatwe.
Ona to przecież Emily. A jeśli naprawdę jest Amelią? Wszystko możliwe. W tej chwili
przepełniało ją buzujące uczucie, miała wrażenie, że czuje na sobie gorące spojrzenie ojca, słyszy
jego głos: moja ukochana córeczko. Kocham cię bardziej niż kogokolwiek na całym świecie.
- Jadę do Kragerø, mamo.
Matka poruszyła się niespokojnie na łóżku, ale nie otworzyła oczu.

- Yhorvald Berner mówi, że powinnam być na otwarciu testamentu ojca. Poza tym chętnie
odwiedzę jego grób.
Przez twarz matki przemknął cień, jakby skuliła się w swoim posłaniu.
- Czy chciałabyś mi coś powiedzieć, zanim wyjadę, mamo? Czy jest coś, co powinnam wiedzieć?
Matka w dalszym ciągu nie otwierała oczu, Emily wiedziała jednak, że słyszy, co córka do niej
mówi, przeniknęła ją nagła złość. Nie miała wątpliwości, że trudno jej będzie wybaczyć matce,
niezależnie od tego, czego dowie się w Kragerø.
Parawan został lekko odsunięty i zakonnica, którą nazywano siostrą Therese, podeszła i położyła
dłoń na ramieniu Emily, jakby chciała ją pocieszyć. Emily odpowiedziała siostrze o powodach,
dla których musi wyjechać. Nie wyjaśniała zbyt wiele, ale wystarczająco, by tamta mogła
zrozumieć, dlaczego Emily zmuszona jest opuścić matkę w takim stanie.
- Czy ja naprawdę mogę ją tak zostawić? – spytała cicho, dostrzegając kątem oka, że twarz matki
tężeje w oczekiwaniu na odpowiedź.
- Oczywiście, że pani może, panno Meyer. Przecież to słuszne, że chce pani odwiedzić grób
swojego ojca. Kryzys u pani Meyer już minął będziemy się tu nią opiekować jak najlepiej. Poza
tym ma przyjaciółkę, panią Grøndal. No i oczywiście mecenasa. Także pani może spokojnie
pojechać.
- No to dobrze.
- Mam tam w okolicy dobrego przyjaciela, irlandzkiego księdza. Mieszka na jednej z wyspy w
pobliżu Kragerø, gdzie się osiedlił, żeby żyć w skupieniu i modlitwie. Nazywa się ojciec Liam.
Emily skinęła głową zerknęła na matkę.
- Gdyby pani potrzebowała jakiejś pomocy – mówiła dalej siostra Therese – to proszę się nie
wahać i odszukać ojca Liama. To dobry człowiek. Napiszę do niego list.
- Dziękuję, siostro Therese - odparła, przekonana, że w żadnym razie szukać obcego kapłana nie
będzie, w dodatku kapłana, który należy do innego zgromadzenia religijnego niż ona – Żegnaj,
mamo. Wyjeżdżam jutro wcześnie rano.
W tym momencie matka otworzyła oczy. Po omacku odszukała rękę córki, ścisnęła ją mocno w
obu dłoniach.
- Obiecaj mi, że wrócisz, niezależnie od tego, co oni ci o mnie powiedzą! Wracaj, Emily! Jesteś
wszystkim, co mam.
- Masz jeszcze syna.
Matka skuliła się, jakby ktoś ją uderzył, i Emily ogarnęło współczucie. Matka jest chora i boi się,
że zostanie sama. Przypomniała sobie słowa ojca.
- Czy to prawda, mamo, że oczekiwałaś dziecka, kiedy jechałyśmy tutaj?
Chora umilkła, wydawała się nieobecna, nie odpowiedziała na pytanie.
- Mamo! Miałaś podobno wrócić do Kragerø po urodzeniu dziecka. Tak jest napisane w liście,
który znalazłam w szkatułce,
- On nie miał prawa!
- On już nie żyje, mamo.
- Moje dziecko też nie. – Głos matki był ledwie dosłyszalny. – Straciłam je w czasie katastrofy.
Emily ostrożnie uwolniła rękę i stwierdziła, że matka, bardzo wyczerpana, ponownie przymknęła
oczy. Wyglądało to jakby zapadła w głęboki sen. Żegnaj, mamo, powiedziała w duchu.
Uświadomiła sobie teraz, że nie zna własnej matki, to jest, niestety, prawda. Oślepiona łzami
wstała i wyszła za siostrą Therese na korytarz. Czy dzieci w ogóle kiedykolwiek poznają swoich
rodziców? Czyż nie jest tak, że wszyscy ojcowie i matki mają swoje tajemnice?

Potrząsnęła głową. Nie mogła pojąć, że matka nie pragnęła przedstawić jej własnej wersji
wydarzeń z przeszłości, zanim córka wyjedzie do Kragerø. Chyba że… przystanęła jak wryta.
Chyba że matka chce się najpierw dowiedzieć, ile Emily zdoła wyjaśnić! Nie, to niemożliwe. Jej
własna matka nie może być aż tak wyrachowana, nie ma aż tyle do ukrycia. Jej miła, dobra mama.
Pospiesznie ruszyła dalej, zeszła po schodach na ulicę, w szary berneński dzień. Widziała resztki
brudnego śniegu na chodniku i poczuła na twarzy krople deszczu. Oto znowu wyruszyła w drogę.
Jutro rano.

Rozdział 6
Droga Amelio Meyer!
Ku swemu wielkiemu wzburzeniu dowiedziałam się właśnie, że adwokat mojego świętej pamięci
małżonka prosił, żeby Pani przyjechała do Kragerø, aby być obecną przy otwarciu jego
testamentu. Moje biedne dziecko! Musiała się Pani znaleźć w okropnej sytuacji. Pani, która o
mało nie straciła życia w morskiej katastrofie, a teraz, zimą, kiedy morze jest takie groźne, każda
wyprawa statkiem graniczy z hazardem…! Nie znajduję słów, by wyrazić, co czuję.
Jak najszybciej pobiegłam do biurka, żeby skreślić tych parę słów. Droga, kochana panno Meyer,
naprawdę nie musi pani czuć się zobowiązana do przyjazdu tutaj! Jeżeli mój mąż wspomniał
Panią w swoim testamencie, to my oczywiście całą sprawę załatwimy. Niestety, jego finanse nie
stały najlepiej. Przejście od żaglowców do statków parowych poważnie dotknęło kupców w
Kragerø. Mój mąż należał, niestety, do ludzi, którzy nie zdołali się przystosować do naszych
czasów. Gdyby nie mój najstarszy syn, Gerhard, oraz handel lodem, który właśnie mój syn
prowadzi, to obawiam się, że bankructwo rodzony byłoby faktem.
Nie chcę Pani dręczyć nieprzyjemnymi szczegółami ekonomicznymi, pragnę jedynie powiedzieć,
że może Pani spokojnie pozostać w Bergen.
Z szacunkiem
Rebekka Egeberg, wdowa po Wilhelmie Auguście Egebergu
Emily opuściła rękę trzymającą list i spojrzała na zapakowane walizki, gotowe do podróży,
ustawione w holu. List otrzymała dosłownie przed chwileczką. Z marszczyła czoło. Dlaczego
żona jej ojca z taką determinacją odradza jej tę podróż? I dlaczego nazywają ją Amelią Meyer,
skoro teraz jej nazwisko brzmi Amelia Egeberg?
Wolno piła gorącą kawę, nasłuchując równocześnie, czy nie nadjeżdża powóz. Thorvalda Bernera.
Właściwie list brzmi życzliwie. Słowa są starannie dobrane, mimo to Emily odczuwała płynącą w
nich dziwną wrogość.
Zmięła arkusz w dłoni i wstała, żeby wyrzucić go do skrzynki z drewnem. Zaraz się jednak
rozmyśliłam wygładziła papier, starannie poskładała i włożyła do torebki. Wkrótce powóz będzie
tutaj. Emily powinna opowiedzieć Bernerowi o liście i poinformować, że zostaje w domu. Niech
adwokat sam przeczyta. Podróż morska o tej porze roku jest dla nie bardzo niebezpieczna.
Szaleństwem byłoby wyjeżdżać z domu, wiedziała o tym przez cały czas!
Spojrzała przez okno, widziała, że słońce przedziera się przez chmury, i delikatnie wyzłaca
światło szarego dnia. Przepełniło ją niezwykłe uczucie, jakby całkiem obce, a z drugiej strony
dobrze znane. Jakaś mewa zabłądziła nad dachy miasta, daleko od portu. Żeglowała teraz po
niebie, a słoneczny blask mienił się w jej białych piórach.
Emily wypłukała kubek po kawie i odstawiła go na kuchenny blat. Już wiedziała, co przed chwilą
odczuwała, ożyła oto tamta Emily, którą była, zanim pokonano ją miłosne cierpienie, wróciły do
niej dawna siła i ciekawość, którą wtedy w dobie miała. Jedynie, czego się jeszcze boi, to morze.
Ale i ten strach pokona. Nie ma nic do stracenia. Jak to zwykle powtarza ciocia Laura? „Piorun
nie uderza dwa razy w to samo miejsce”. Emily przeżyła już swoje katastrofy, zarówno morską,
jak i miłosna. To się nie może powtórzyć. Jak wielkie jest

prawdopodobieństwo, że mimo wszystko się tak zdarzy? Musi tylko Karstena trzymać na
odległość, to będzie bezpieczna. Nigdy nie może sobie pozwolić na to, by dostrzec w nim kogoś
innego niż tylko przyjaciela z dzieciństwa.
Wyszła do holu. Na niskiej komodzie leżało lusterko i kilka oprawionych w srebro szczotek.
Obok duża muszla, która była tam od zawsze. Emily nie miała pojęcia skąd się wzięła w ich
domu, pamiętała jednak, jak mama zapewniała, że kiedy przyłoży się muszle do ucha, to można
usłyszeć śpiew morza. Otwartego, dzikiego morza, którego Emily po katastrofie tak strasznie się
boi. Bawiła się w tym holu, że jest panią morza. Czyniła to z bijącym serce, bo przecież mało
brakowało, a byłaby naprawdę znalazła się na morskim dnie, nieruchoma i blada.
Uniosła muszlę, przyłożyła ją sobie do ucha i usłyszała leciutki szum. W tym samym momencie
przypomniała sobie coś z tej zamkniętej księgi, jaką było jej wczesne dzieciństwo. Docierał do
niej głos z przeszłości. Głos mówił o morzu, o otwartym, wolnym morzu, które potrafi się nagle
odmienić, ale które zawsze pozostaje tak samo piękne, i tak samo potężne. Z wielkim wysiłkiem
starała się przywołać w pamięci twarz osoby, do której należał ten głos, jakoś ją umiejscowić.
Nagle jednak wszystko zniknęło. Nie pamiętała nic więcej, tylko to, ale jednak coś pamiętała.
Podobnego uczucia doznała również w chwili, gdy zobaczyła akwarelę, przedstawiającą kwiat
róży.
Położyła muszle obok szczotek, pogłaskała lśniące srebro i odczytała inicjały: A.M,, Alice Meyer.
Inicjały zostały wygrawerowane w latach młodości matki, to prezent od jej rodziców.
Nagle coś wpadło jej do głowy, pobiegła na górę do swojego dawnego pokoju. Tam otworzyła
szafę na ubranie, wyjęła pudło na kapelusze, które kiedyś ukryła w głębi, za butami, otworzyła je i
wyjęła anioła. Uniosła go pod światło i uważnie oglądała. Znalazła tego anioła na strychu, kiedy
miała jakieś dwanaście, trzynaście lat. Figurka nie była duża, mieściła się w jej dłoni. Anioł miał
długie, jasne włosy i skrzydła ze złota. Ubrany w jasnoniebieską sukienkę, trzymał w rekach
bukiet białych róż.
To chyba obrazek przedstawiający różę sprawił, że pomyślała o tej figurce, która przez tyle lat
leżała w ukryciu, porzucona i zapomniana. Teraz Emily poczuła, że chce zabrać anioła ze sobą w
podróż. Jako swego rodzaju zabezpieczenie. Anioł będzie jej towarzyszył w długiej drodze
statkiem na południe.
Pospiesznie wróciła do holu, ostrożnie wsunęła anioła pod bieliznę i zamknęła walizkę. Na
dworze rozległ się stukot kół powozu. Potem usłyszała, że brama się otwiera. Wzięła zimowy
płaszcz i kapelusz, ciepły szal i długie rękawiczki. Była gotowa. Gotowa na spotkanie tego, czego
obawiała się najbardziej na świecie.
Żona kapitana okazała się miłą, ciepłą kobietą po pięćdziesiątce, nazywała się Gina Clausem i
najwyraźniej uważała, że zlecono jej niezwykłe zadanie: ma oto bezpieczne doprowadzić do
domu córkę Egebergów, pomóc jej w przezwyciężeniu lęku przed morzem.
Emily stała obok niej i patrzyła, jak rodzinne miasto powoli znika w oddali. Minęli molo i latarnię
morską. widziała nadbrzeżne magazyny na Nordnes i po prawej, na Askøy. Małe łodzie wiosłowe,
duże żaglówki i kilka kutrów, które buchając parą w zimowe powietrze, podążały powietrze,
pożądały w stronę portu Bergen.
Dziwnie było tak stać na pokładzie, odczuwać niepokój w sercu i kołysanie statku na falach.
Wolność. Tak, odczuwała to wszystko jako wolność! Sama sobie nie mogła się nadziwić, że
wypływa w długą drogę w nieznane, a czuje się właśnie tak. Wiatr wydymał żagle, oddychało się
dziwnie lekko. Emily miała wrażenie, że z taką łatwością wciąga powietrze po raz pierwszy od
czasu, kiedy dowiedziała się o chorobie matki. Wyrzuty sumienia, że zostawiła ją samą w tym
ciężkim stanie, ulotniły się jak zdmuchnięte. Wydawało

jej się najnormalniejszą rzeczą na świecie to, że jedzie do Kragerø, z powrotem do własnej
przeszłości. Miała nadzieję, iż odnajdzie dziesięć zapomnianych lat. Że odtąd nie będzie już taka
samotna. Okazało się, że ma i brata, i babkę, i z pewnością również innych krewnych.
- Co do pogody, to mamy szczęście, panno Egeberg. Wiatr jest dobry, a mój mąż obiecał nam
przyjemną podróż. Nie marznie pani? Może powinnyśmy zejść na dół, do salonu?
- Nie, dziękuję, pani Clausem, mam się dobrze. Chętnie przyjrzę się, jak wypływamy. Dobrze jest
popatrzeć na wolny od śniegu krajobraz, we mnie buzi to nadzieję na szybką wiosnę. W Kragerø
jest zimno. Za parę dni zacznie się kwiecień, ale na ulicach śnieg wciąż zalega grubą warstwą.
Chciałabym, żeby pani zobaczyła miasto w wiosennej szacie. Czy pani już wie, jak długo
pozostanie w Kragerø?
- Nie, nie wiem, ale chyba kilka dni. Moja mama jest chora, jak pani wie.
- Oczywiście. Odwieziemy panią do domu natychmiast, jak wszystko będzie załatwione. Ja
powiedziałam do mojego męża, że trudno zrozumieć, dlaczego adwokat tak się upiera, żeby pani
przybyła osobiście. Teraz, kiedy pani mama leży w szpitalu! Ale kapitan Clausem mówi, że tak
zostało zapisane w testamencie, że pani musi być obecna we własnej osobie. Bez pani nie można
testamentu ogłosić.
To dziwne, że Brener jej o tym nie powiedział.
- W napięciu oczekuję spotkania z moim bratem – wtrąciła Emily. – W ogóle nie wiedziałam, że
mam rodzeństwo. – Zasłoniła usta dłonią, niepewna jak wiele pani Clausem wie o jej historii. –
Wtedy, po katastrofie, straciłam pamięć – dodała. – Tak się cieszę, że go spotkam, że
porozmawiam z nim o wszystkim, czego nie pamiętam.
- Horst opowiadał mi, że pani nie pamięta nic z tego, co się działo przed katastrofą. To musi być
trudne.
- Tak. I naprawdę bardzo się cieszę, że spotkam brata – powtórzyła Emily.
- To jasne – odparła kapitanowa, ale w jej glosie wyczuwało się dziwną powściągliwość. – Tylko
że on dużo podróżuje, nie jestem pewna, czy będzie w domu.
- To mój brat nie mieszka w Kragerø? Wyprowadził się?
W tym momencie Emily zdała sobie sprawę, że dotychczas nikt nie wymienił jego imienia. Ma
więc bezimiennego brata. Pięć lat od siebie starszego.
- Czy zechciałaby pani nazywać mnie Giną, panno Egeberg? Potraktowałabym jako komplement,
gdybyśmy mówiły sobie po imieniu. Jesteśmy dwiema kobietami, które mają razem odbyć długą
podróż, a ja nie zaliczam się do formalistek.
- Z radością, Gino. Bardzo bym sobie ceniła, gdybyś chciała mówić do mnie Emily.
- Emily? Ale ja myślałam…
- Mama zawsze nazywała mnie Emily. Trudno mi tak teraz zmienić imię.
- Rozumiem. Ale chyba rodzina twojego ojca będzie używać właściwego imienia, i wszyscy,
którzy cię pamiętają, również?
- A jak on ma na imię?
- Kto?
- Mój brat.
Erling Wilhelm Egeberg – odpowiedź brzmiała jakoś niechętnie,
Erling Wilhelm. A więc dostał imię po ich ojcu, Wilhelmie Auguście. Emily spoglądała na drobne
fale, mieniące się w słońcu.
- Opowiedz mi trochę o mojej rodzinie – poprosiła cicho.
Gina znowu sprawiała wrażenie zakłopotanej.
- A co byś chciała wiedzieć?
- Kim są? Jacy są?
- Tak dużo to ja nie wiem. Ja pochodzę z Resor, i przyjechałam do Kragerø dopiero dziesięć lat
temu. Jestem drugą zoną kapitana Clausena. Pierwsza umarła. Nie spotykam się z

rodziną Egebergów. Mój mąż dla nich pracuje i to wszystko. Ale znam twoją starą nianię, Nannę.
Nanna? Emily bardzo pragnęła, żeby to imię przywołało jakieś wspomnienia. Więc miała nianię?
Nie tylko matka się nią opiekowała?
- Słyszałam, że on a była dla ciebie jak matka. Teraz, biedaczka, nie panuje już w pełni nad
swoimi zmysłami, zaczęła zapominać. Tak to jest ze starymi ludźmi.
- A ile ma lat?
- Pozwól, niech no… jest chyba w wieku twojego ojca, czyli ma około siedemdziesiątki. Była
wdową z dorosłymi dziećmi, kiedy twój ojciec zatrudnił ją jako nianię dla twojego brata.
- A ty znasz Erlinga?
- Nie.
Odpowiedź była niechętna. Emily zauważyła, że Gina spuszcza wzrok za każdym razem, kiedy
rozmowa schodzi na jej tajemniczego brata, zamyka się, staje się nieprzystępna.
- On jest pięć lat ode mnie starszy. Czy się ożenił? A może ma dzieci?
Mogła przecież zostać ciotką, nic o tym nie wiedząc! To zupełnie nowa myśl.
- Tego nie wiem. Mówią, że rzadko bywa w domu. Nikt o nim nie rozmawia.
- Czy cos z nim nie w porządku? Może jest chory?
- Nie, nic takiego. Sądzę, że więcej dowiesz się od adwokata. Jego zapytaj.
Emily poczuła, że to bezpieczne oczekiwanie jakoś rozpływa się w powietrzu. W tym samym
momencie słońce skryło się za chmurę, powiał zimny, przenikliwy wiatr. W co ja się wdałam?
Thorvald Berner najwyraźniej się nie myli: matka musiała mieć powód, żeby wyjechać. Mimo
wszystko trudno zrozumieć, jak mogła opuścić własnego syna, niezależnie od tego, co się działo.
Porzuciła swoje pierworodne dziecko i nigdy potem nie wspomniała o nim ani słowem.
Dlaczego? Co może doprowadzić matkę do takiego zachowania? Czy nie tęskniła za nim przez te
dwanaście lat? Czy nigdy nie żałowała?
- Zejdźmy do salonu – zaproponowała, czując, że robi jej się coraz zimniej. To myśl o bracie
sprawiła, że zdecydowała się podjąć tę wyprawę. Teraz nieoczekiwanie wróciła niepewność. Jeśli
chodzi o brata, to po prostu coś się nie zgadza, coś ją w tej historii przeraża.
Postawiono przed nimi dwa kubki gorącej, parującej herbaty. Przez małe okienko Emily widziała
szare fale i szare niebo. Wolno napiła się herbaty i zwróciła się do Giny.
- A znasz moją babkę? – spytała ostrożnie.
- Nie, nie znam. Starsza pani skończyła dziewięćdziesiąt lat. Już nie wychodzi z domu.
- A wiesz coś o niej?
- Nazywa się Caroline Egeberg. Mówią, że jest bardzo surowa. Ech, wybacz mi, wobec ciebie z
pewnością surowa nie będzie. Jesteś jej wnuczką.
- Mój ojciec ożenił się ponownie, prawda?
- Tak, sądził, że twoja mama nie żyje. – Gina wyglądała na zakłopotaną. – Rebekka Lindemann
była wdową po bogatym właścicielu kopalń, który prawdopodobnie jakiś czas temu przyjechał z
Niemiec. Wprowadziła do rodzin y troje dzieci. Najstarszy jest Gerhard Lindemann. Jest jedynym
spadkobiercą swojego ojca i to on teraz prowadzi kopalnie. Młodszy syn ma na imię Edwin. On
zajmuje się dworem, majątkiem twojego ojca. Podobno jest bardzo zdolny. No i jeszcze córka,
Konstance, najmłodsza z rodzeństwa. Jest chyba w twoim wieku, tak mi się wydaje.
- Czy któreś z nich założyło już rodzinę?
Gin a potrząsnęła głową.
- Nie.
Jakie to dziwne, są już przecież w tym wieku, że…

- A jaka jest żona mojego ojca?
- Dolać ci herbaty? Chciałabyś trochę cukru?
Emily wyciągnęła przed siebie kubek i czekała na odpowiedź.
- Rebekka Egeberg to bardzo piękna kobieta. Zwraca na siebie powszechną uwagę, nawet teraz,
choć zbliża się do sześćdziesiątki. Należy do tych osób, które sprawiają, że my, wszyscy inni,
czujemy się przy nich niczym szare myszy, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.
- A ta córka… Konstanse, czy jest równie piękna?
- Tak, ale trochę bledsza.
- Czy Nanna mnie pamięta?
- Owszem. Od czasu do czasu o tobie mówi. Ale jak powiedziałam, jej umysł nie jest już teraz
całkiem jasny, biedaczka miesza wspomnienia z rzeczywistością. Człowiek nigdy nie wie, czy
można wierzyć w to, co ona mówi. Mieszka tuż obok hotelu.
- Hotelu?
- Tak, obok białego hotelu. To ten hotel prowadzili wspólnie twoi rodzice.
- Nigdy nie słyszałam o żadnym hotelu.
- To było oczko w głowie twojego ojca. Miał tyle planów z nim związanych, mówiła Nanna, tyle
marzeń. Wy sami mieszkaliście w prywatnym mieszkaniu w hotelowym budynku – ty, twój brat i
rodzice. Dwór i posiadłość pojawiły się później, twój ojciec odziedziczył je po swoim ojcu. Miało
to miejsce w kilka lat po twoim zaginięciu.
- A kto teraz prowadzi hotel?
- Nikt. To bardzo smutne. Piękny budynek stoi opustoszały i popada w ruinę.
Emily starała się jakoś uporządkować te wszystkie nowe informacje. Przypomniała sobie nagle
list, który dostała tego ranka.
- Co to jest handel lodem – spytała. – Dowiedziałam się, że najstarszy syn Rebeki Egeber ma
jakoby…
Gdzieś w głębi rozległ się dzwonek. W drzwiach stanął jakiś mężczyzna i dał znak Gine. Ona
uśmiechnęła się i zwróciła do Emily:
- Podano obiad. Zjemy go razem z moim mężem i pierwszym oficerem. Oni bardzo się cieszą na
spotkanie z tobą.
Czy to złudzenie, czy też Gina z ulgą przyjęła tę wiadomość? Jedno było pewne, Gina nie
przepadała za tego rodzaju wypytywaniem, i chyba nie mówiła wszystkiego, co wie.
Emily słyszała, jak fale rozbijają się o burtę statku, czuła ich uderzenia o deski pokładu. Nie bała
się. Pomyślała o małej figurce aniołka i uśmiechnęła się do siebie. Rzeczywiście miała wrażenie,
że znajduje się pod opieką tego anioła. Wyruszyła w nieznane, dotychczas jednak czuła się
bezpieczna.

Rozdział 7
Emily odłożyła książkę, zaczęła się wysłuchiwać w skrzypienie takielunku i chlupot morza.
Dźwięki się zmieniły. Nagle zimny dreszcz przerażała przeniknął jej ciało. Coś jest nie w
porządku! Statek nie posuwał się już naprzód, wyglądało raczej na to, że leży na falach i kołysze
się z boku na bok.
- Co się dzieje? – spytała, starając się, by jej głos brzmiał spokojnie. Statek mógł przecież utracić
ster, wiatr mógł poszarpać żagle na strzępy albo może nabrali wody?
- Nic, moja droga – odparła Gina. – Jesteśmy w porcie.
Serce Emily podskoczyło. Dni na morzu dobiegły końca. Nie myślała, że mogą przybyć do
Kragerø wcześniej niż późnym wieczorem.
- No nie całkiem w porcie, stoimy teraz i czekamy na swoją kolejkę. Miałabyś ochotę wyjść na
pokład? – Gina pochyliła się i wyjrzała przez luk. – Zaczyna zmierzchać, ale pogoda jest piękna.
Możesz zobaczyć, jak wchodzimy do portu.
Ubrały się ciepło i wspięły po stromych schodach. Zimny podmuch wiatru odebrał im dech.
Emily zrobiła to, co Gina, zasłoniła wełnianym szalem usta i oddychała przez tkaninę. Rozejrzała
się wokół. Wszystko okrywał niebieskawy półmrok. Gwiazdy zaczynały się pojawić na
nieboskłonie, a morze mieniło się niczym falujący ciemny aksamit.
- Jak tu pięknie! – zawołała. – Czy widać już miasto?
- Jeszcze nie. Ale wkrótce zobaczysz, kiedy będziemy mijać Port. Czy widzisz latarnię tam, w
oddali?
Emily skinęła, spoglądając w stronę strumienia światła.
- To latarnia na Jomfruland.
- Jomfruland? Ziemia Dziewicza? Co za dziwna nazwa.
- Owszem, dość dziwna, ale wyspa nazywa się tak od niepamiętnych czasów. Może pilot
przyjdzie dzisiaj stamtąd? Tak, myślę, że tak. Widzisz tę niewielką łódkę z czerwonym znakiem
na żaglu?
Emily wyciągnęła szyję i zobaczyła zabudowaną łódź, żeglującą w ich stronię. Łódka z każdą
chwilą stawała się coraz wyraźniejsza i wkrótce można było rozróżnić na pokładzie trzy sylwetki,
niczym czarne cienie na tle morza. Dwaj marynarze podbiegli do burty i spuścili w dół drabinę
linową. Kapitan podszedł spokojnie do relingu, gotów wydać komendę pilotowi. Emily straciła
łódź z oczu, domyślała się, że znajduje się ona teraz przy samym statku. Nieoczekiwanie nad
burtą ukazał się młody mężczyzna, który zwinnie przeskoczył przez reling. Wiszące na masztach
latarnie oświetlały jego twarz i Emily przyłapała się na tym, że mu się przygląda. Był to piękny
mężczyzna, miał jasne włosy pod szyperską czapką, długą czarną kurtkę z grubego sukna i
wysokie buty. Na szyi nosił czerwony szal. Tomom jego uśmiechu nie mogła oderwać wzroku. Bo
kiedy uśmiechnął się do kapitana, jego twarz rozjaśniło niezwykłe ciepło, jakby nagle spłynął na
nią promień światła, pomyślała Emily. Przez moment nowo przybyły patrzył prosto na nią.
Dostrzegła błękitne, mieniące się oczy, ale on nawet jedyny drgnieniem twarzy nie dał poznać, że
zamierza się ukłonić, Emily nie była pewna, czy ją w ogóle dostrzega. Ujął wyciągnięta rękę
kapitana, potrząsnął nią mocno i wypuścił, zamienili obaj kilka słów. Podbiegł jeden z chłopców
pokładowych z dużą paczką, którą podał pilotowi, ukłonił się i natychmiast znowu zniknął.
Po chwili ukazał się jeszcze jeden mężczyzna, starszy od tamtego. On również nosił długą, czarną
kurtkę, a na jego piersi mienił się srebrny znaczek.
- Czy będziemy mieć dwóch pilotów na pokładzie? – spytała i poczuła, że jakaś tajemnicza siła
kieruje jej wzrok ku jasnowłosemu mężczyźnie, który teraz odwrócił się i szedł z powrotem do
relingu.
- Nie, ten młodszy nie jest pilotem. To latarnik.

- Latarnik?
- Tak jest latarnikiem na Jomfruland. Mój mąż zrobił dla niego w Bergen zakupy. Zaraz wróci do
swojej łodzi.
Emily doznała nieprzyjemnego rozczarowania. Pragnęła, by ów mężczyzna pozostał z nimi, żeby
mógł ją zobaczyć, powiedzieć coś do niej. Pokręciła głową, zdumiona własnym zachowaniem.
Czy jeszcze się nie nauczyła? Czyż nie wie, że na młodych, pięknych mężczyznach o
promiennym uśmiechu nie wolno polegać? Zresztą on w ogóle nie zwrócił na nią uwagi. W
prawdzie jego wzrok spoczywał na niej przez parę sekund, ale nie było w nim nic prócz objętości,
jakby stanowiła część wyposażenia statku. Mógłby przynajmniej się uśmiechnąć i skinąć głową,
ze zwyczajnej uprzejmości. Bo przecież chyba nie co dzień widuje obce kobiety na pokładach
statków.
Pilot poszedł do sterowni. Emily przechyliła się przez reling i patrzyła, jak łódka pilota zawraca i
kieruje się w stronę latarni. Znowu podniesiono żagle i statek ruszył w stronę stałego lądu i
miasta, w którym ona się urodziła, ale którego nie pamięta.
- To był dziwny człowiek – powiedziała Gina, kładąc rękę na ramieniu Emily. – Ludzie tak
mówią.
- Latarnik? – spytała Emily, choć dobrze wiedziała, kogo Gina na ma myśli.
- Tak, Aksel Hartwig. On nigdy nie przyjeżdża do miasta, nigdy nie rozmawia z nikim prócz
asystentów pracujących w latarni i mieszkańców wysp. No i jeszcze z niektórymi kapitanami, na
przykład z moim mężem. Ale oni mówią, że nigdy nie porusza innych tematów, jak tylko sprawy
związane z latarnią, wiatrem i pogodą.
- Co jeszcze ludzie o nim mówią? – spytała Emily, starając się bardzo, żeby jej słowa brzmiały
tak, jakby rozmawiała na całkowicie obojętny temat.
Aksel Hartwig. To piękne nazwisko. Emily już nie marzła, stała na pokładzie, czując, że ten
zimowy wieczór jest przejmująco piękny, że gwiazdy mienią się niczym małe słoneczka. Głębia
pod statkiem już jej nie przerażała. Odbyła długą podróż morską, czyż nie? Odbyła tę podróż i
przeżyła!
- On podobno pochodzi stąd, ale przez wiele lat mieszkał w Anglii. Mój mąż słyszał, że tam
również pracował jako latarnik, gdzieś na południowo-zachodnim wybrzeżu. Ostatniego lata objął
latarnię na Jomfruland. Jedynym człowiekiem, który go zna, jest irlandzki ksiądz.
Emily wyprostowała się.
- Irlandzki ksiądz?
- Tak, ojciec Liam. On wcale nie wygląda na księdza. Mieszka na Jomfruland, w małej chatce nad
brzegiem. Wielokrotnie mówiłam mojemu mężowi, że człowiek, który porzuca swoją ojczyznę,
żeby się osiedlić w takim zapomnianym przez Boga miejscu, musi mieć coś na sumieniu… ale
oto widzimy miasto!
Emily wytrzeszczała oczy, ale niczego nie zobaczyła. Zmrok zapadał szybko i stały ląd przed nimi
wyglądał jak czarny, wygięty grzbiet.
- Gdzie? – spytała, wypatrując świateł i kościelnych wież. – Nic nie widzę.
- To nieduże miasto, a teraz jest ciemno – rzekła Gina, niemal przepraszającym tonem.
Teraz Emily zamajaczyły jakieś światła. W miarę jak zbliżali się do lądu, dostrzegła kolejne
niewielkie grupy domów, kilka budynków górujących na sporym wzniesieniu. I tylko jedną
jedyną wieżę kościoła. A przy brzegu długie szeregi żaglowych łodzi.
- Te łodzie wciąż tu zimują – poinformowała Gina. – Z wyjątkiem tych, które zostały
wykorzystane do transportu lodu, rzecz jasna.
Emily skinęła głową, chociaż nie miała pojęcia, co to jest transport lodu. Teraz wpatrywała się w
to, co było miastem jej ojca. Miała wrażenie, że cała chmara motyli trzepocze skrzydełkami w jej
piersi. Ma oto się spotkać z rodziną! Z bratem i babką, z nianią, która zajmowała się nią przez
pierwsze lata życia, z wdową po jej ojcu i jej dziećmi.

Gina jakby czytała w jej myślach.
- Pomyśleliśmy, że będzie najlepiej, jeśli pierwszą noc spędzisz w naszym domu – powiedziała. –
Z pewnością jesteś zmęczona po podróży. Nie ma sensu jechać teraz na Egerhøi. Jutro masz
spotkanie w kancelarii adwokata. Tam poznasz swoją rodzinę.
Egerhøi? To musi być nazwa dworu ojca. Ilu rzeczy Emily nie wie, z iloma sprawami będzie
musiała się zapoznać! Ojciec. Układała wargi tak, jakby chciała wypowiedzieć to słowo, i poczuła
żal spływający na nią niczym fala zimna.
Przez moment dziwiła się, że nikt nie wychodzi jej na spotkanie, nikt nie chce zawieźć jej do
domu, powitać jej na tej ziemi. I czyż to nie dziwne, że Gina uważa, iż najlepiej jest odsunąć
moment spotkania z rodziną? Z pewnością jednak żona kapitana ma rację. Emily jest zmęczona,
przebyła długą drogę z Bergen do Kragerø. I równocześnie odbyła podróż przez własny lęk,
zajrzała strachowi w oczy. Na razie wszystko szło jak najlepiej. Nie chciała myśleć o tym, że
wkrótce znowu będzie musiała przedsięwziąć podróż. Z powrotem do Bergen.
Statek przybił do kei. Emily widziała, jak zarzucano cumy, jak wysunięto trap i przymocowano go
do statku. Grupa mężczyzn stała w blasku latarni tuż obok portowych magazynów, wszyscy palili
fajki i gapili się na statek. Panowała zdumiewająca cisza, zwłaszcza w porównaniu z portem w
Bergen i ożywieniem, jakie tam zawsze trwa. Ale jest wieczór, tłumaczyła sobie Emily. Jutro
również tutaj ulice i nabrzeża będą pełne życia. Próbowała dojrzeć jakieś domy za magazynami,
widziała jednak tylko ciemność i kilka świecących punktów. Mężczyźni odpowiedzieli za
przymocowanie trapu, pracowali szybko, w milczeniu. Teraz zawołali coś do kapitana i wycofali
się.
Kapitan podszedł do nich, kiwał głową i uśmiechnął się.
- Jest pani znowu w domu, panno Egeberg. Po tylu latach! Chłopiec pokładowy zajmie się pani
bagażami. Może zechciałaby pani być pierwszą osobą, która zejdzie na ląd? To z pewnością dla
pani uroczysta chwila, domyślam się, w końcu pani wróciła.
Emily skinęła głową, ale wciąż się wahała. Wolno podeszła do relingu i popatrzyła na wąskie
schodki, po których miałaby zejść. Stała i spoglądała w dół na nabrzeże. Mężczyźni, którzy
zamocowali trap przy statku, już odeszli, pojawiło się natomiast kilku młodych chłopców. Stali,
rozmawiali i śmiali się obok stosu czegoś, co przypomniało worki na mąkę, spluwali po męsku do
wody.
Emily jeszcze raz spojrzała w dół i zobaczyła pas czarnej wody między burtą i keją. Zrobiła parę
kroków w dół po trapie i nagle poczuła się strasznie osamotniona. Nikt nie przyszedł, żeby ją
spotkać, chociaż musieli wiedzieć, kiedy statek przypływa. Nie przyszedł brat, żaden z pasierbów
ojca, nie przyszedł też adwokat, który ją tu wezwał. Nikt.
Miała ochotę zawrócić. Nie chciała schodzić na ląd, tutaj, w tym mrocznym, zamkniętym mieście,
gdzie nie było żywej duszy, która by ją radośnie witała. Chciała wrócić do domu, do matki, do
wszystkiego, co znajome i bezpieczne. W co też się wdała?
Pragnienie przygody ulotniło się bezpowrotnie. Nie tak wyobrażała sobie przybycie do tego
miejsca. Potrząsnęła głową, przywołując fantazję, jakimi żyła w ciągu ostatnich dni. Tęsknotę za
starszym bratem, który miał ją przyjąć z otwartymi ramionami i przywrócić jej dzieciństwo, o
którym zapomniała.
Zeszła jeszcze parę kroków niżej i zostawiła za sobą pas czarnej wody. Liny wiążące deski tropu
trzeszczały nieprzyjemnie. Nabrzeże przed nią zostało czysto wymiecione, usunięto wszystek
śnieg. Keja była wybrukowane szarymi kamieniami, wyszlifowanymi w ciągu dziesięcioleci
użytkowania. Mężczyźni przy magazynach wciąż patrzyli, teraz już ze sobą nie rozmawiali.
Nawet dwaj młodzi chłopcy przystanęli z otwartymi ustami. Czyżby wiedzieli, kim jest Emily?

Miała wrażenie, że zejście nie jest całkiem bezpieczne. Deski w mroźny, powietrzu nad wodą
zrobiły się śliskie, Emily czuła, jakby się pod nią uginały. Odwróciła się i zobaczyła, że Giny
uśmiecha się do niej, chcąc jej dodać odwagi. Najlepiej więc mieć to już za sobą, postawić stopę
na kamienistej kei tak szybko, jak to możliwe.
Wyciągnęła nogę, żeby zrobić dłuższy krok, przerażona stwierdziła, że podstawa pod nią znika i
usłyszała dziwny trzask, jakby ktoś, rozdzierał zbutwiałe żaglowe płótno. Cofnęła się, usiłowała
odzyskać równowagę. Kilka desek z ostrym trzaskiem spadło w dół. Emily patrzyła na czarną
dziurę w drabince, straciła równowagę i chwyciła chwiejną poręcz. Coś się urwało, liny i deski
zniknęły, a ona w jednej chwili zsunęła się i zawisła na kawałku przerwanej liny. W ułamku
sekundy lina wymknęła się jej z ręki, kamienny bruk na dole zbliżał się coraz szybciej, a Emily
nie miała się czego chwycić, nie znajdowała niczego, co mogłoby powstrzymać upadek.
Usłyszała ostry krzyk, dziwny, dzwoniący w uszach. Zdążyła pomyśleć, że to nie podróż morska
okazała się niebezpieczna, lecz zejście na ląd. Gdzie się podział jej anioł? Anioł, niestety, wciąż
znajduje się na pokładzie. Leciała prosto na twarde, błyszczące kamienie, bez żadnej ochrony.
Czas się zatrzymał.
Natychmiast pochwyciły ją silne ramiona. Jeden z młodych chłopców na krawędzi kei zdążył ją
chwycić. Sam jednak upadł pod jej ciężarem. Emily wylądowała na nim i poczuła, że powietrze z
niej uszło. Podniosła się wolno, oszołomiona, bliska omdlenia. Chłopak również wstał, poruszał
na próbę rękami i nogami.
- Zrobiła sobie pani krzywdę? – spytał.
Emily potrząsnęła głową, miała mdłości, cała się trzęsła.
- Myślę, że nie. A co z panem?
Pochylił się i podniósł czapkę.
- W porządku. Jestem w stanie znieść takie uderzenie. Udało mi się odwrócić tak, że częściowo
upadliśmy na te worki tutaj. Skończyło się dobrze.
Emily rozejrzała się. Liny, którymi powiązano deski trapu i przymocowano je do barierki, teraz
zwisały rozkołysane. Emily miała wrażenie, że wyglądają na zbutwiałe. Deski wpadły do czarnej
wody, w której z chlupotem tłukły się wielkie kawały lodowej kry.
Przybiegli jacyś ludzie, krzyczeli, że stało się nieszczęście i mówili, że to cud, skoro nic jej się nie
stało. Młody chłopak, który ją uratował, pławił się teraz w blasku bohaterskiej sławy. Kapitan
rozkazał przynieść nowy trap, z całymi deskami.
- Niech mi będzie wolno pana wynagrodzić – powiedziała Emily, spoglądając w stronę statku. Nie
miała zbyt wiele pieniędzy.
Kapitan umieścił kilka nowych desek w zniszczonym trapie, sprawdził wszystko od burty do kei,
po czym szybkim krokiem, balansuje, szedł bezpiecznie na dół, wyciągnął rękę i podziękował
chłopcu. Podał mu przy tym parę monet.
- Uratowałeś pannę Egeberg, dzięki tobie nie została ranna, chłopcze – rzekł z powagą. – Pojęcia
nie mam, co się stało. Jeśli przyjdziesz do mnie jutro przed południem, to postaram się, żebyś
dostał porządną zapłatę.
Emily napotkała jego wzrok, ale on natychmiast odwrócił głowę. To on prosił, żeby zeszła na ląd
jako pierwsza, i teraz pewnie czuje się winny. Emily, słyszała, że kapitan przeszedł od
podziękowań do siarczystych przekleństw pod adresem tych, którzy odpowiadają za utrzymanie w
porządku trapu oraz wszystkich odpowiedzialnych za olinowanie i bezpieczeństwo.
Mężczyźni dawno odeszli. Szyper i marynarze, balansując, zeszli na ląd, po czym zniknęli w
poszukiwaniu jakiegoś innego trapu. Grupa gapiów spod portowych magazynów ruszyła w stronę
miasta – pewnie, żeby opowiadać wszystkim, którzy będą chcieli słuchać, kto był na pokładzie
tego statku. Że córka Egebergów wróciła ze świata zmarłych, ale mało brakowało, a mogła zostać
ranna albo nawet zginąć na kei. Ona, która przecież wyszła cało z

tamtej katastrofy statku, przypłynęła teraz, by osobiście wysłuchać testamentu ojca. I żeby
odwiedzić jego grób. Emily zadrżał, otulała się szczelniej chustką. Jutro. Jutro spotka rodzinę.

Rozdział 8
Kiedy nazajutrz rano Emily zeszła na dół, służąca wskazała jej niewielki pokoik, gdzie nakryto do
śniadania. Okna pokoju wychodziły na morze. Widać było maszty, woda między statkami mieniła
się w słońcu, Emily podeszła do okna, wyjrzała na dwór i stwierdziła, że dom kapitanostwa leży
przy niewielkim placu targowym. Teraz miasto nie było już puste ani wymarłe. Ludzie kupowali
przy straganach i prosto z łodzi, było rojno i gwarno.
- Dzień dobry, Emily! Mam nadzieję, że spałaś dobrze. Nie chcieliśmy budzić cię za wcześnie.
- Dziękuję, spałam znakomicie.
Nie była to do końca prawda. Mimo bowiem miękkiego łóżka, z pewnością świeżo pachnącą
słońcem i wiatrem, Emily spała niespokojnie, śniła o morzu i falach, o uginającym się pod jej
nogami pokładzie. Poza tym obudziła się o brzasku i leżała, rozmyślając o wszystkim, co ją czeka
tego dnia.
- Pewnie jesteś bardzo spięta. Siadajmy do stołu. Mój mąż już zjadł, teraz jest na pokładzie,
porządkuje tam jakieś papiery, ale to ciebie chyba nie interesuje. Wolisz kawę czy herbatę?
- Poproszę herbatę – odparła Emily, siadając. Wcale nie była taka pewna, czy z tego
zdenerwowania przełknie chociaż kęs jedzenia.
- Emily, nie wiem jak ci to powiedzieć, żebyś mnie źle nie zrozumiała…
Młoda kobieta wyprostowała się i czekała, zbierała siły na przyjęcie kolejnych rozczarowań.
Czyżby rodzina ojca nie chciała się z nią widzieć?
- Chodzi o to, co się stało, kiedy schodziłaś na ląd.
- Mam parę siniaków – odparła Emily swobodnie. – Ale to wszystko.
- Bardzo się cieszę. Rzecz w tym, że chciałabym cię prosić… abyś nie wspomniała o tym
nieszczęśliwym wypadku adwokatowi Holstowi. – Gina mówiła tak szybko, że wprost połykała
słowa. Przez cały czas ściskała w dłoniach serwetkę i niespokojnie spoglądała w stronę drzwi.
- Oczywiście, że nie powiem, ale dlaczego?
- Boję się, że on by oskarżył o to mojego męża. Holst jest surowym człowiekiem i ma gwałtowny
temperament. To był nieszczęśliwy wypadek, nie powinien mieć żadnych następstw, a mój mąż
nie może być o nic oskarżany.
- Nie, oczywiście, że nie. Nigdy by mi coś takiego nie przyszło do głowy.
- A ja się boję, że adwokat próbowałby doprowadzić do zwolnienia mojego męża, gdyby się o
wszystkim dowiedział.
Emily ze zdumieniem kręciła głową. W takim małym mieście jak to adwokat z pewnością dowie
się o jej pechowym lądowaniu, niezależnie, czy ona mu o tym powie, czy nie. Nikt jednak nie
powinien uważać, że z powodu takiego wypadku bieżałoby zwolnić zdolnego kapitana.
- Oczywiście, że nic nie powiem – powtórzyła z uśmiechem. – Dlaczego miałabym to robić?
Wszystko się dobrze skończyło – dodała. Mimo to zbladła, wciąż pamiętała uczucie paniki, jakie
ją ogarnęło, kiedy zbutwiałe deski i liny usunęły jej się spod nóg.
- Serdecznie ci dziękuję, Emily! Jeśli on się o tym dowie później, to z pewnością się tak bardzo
nie przejmuje. Ale akurat teraz, tuż po śmieci twojego ojca… nieprawdę nie wiem, co mogłoby
się stać. Obawiam się, że mógłby zareagować gwałtownie i działać niesprawiedliwie. Oni byli
bliskimi przyjaciółmi, twój ojciec i adwokat Holst. Adwokat odwołał ostatniej zimy, a teraz stracił
przyjaciela z dzieciństwa. To trochę za wiele jak na jednego człowieka.

Emily skinęła głową. Jeszcze jedna rzecz, o której nie miała pojęcia. Wzięła koszyczek z
pieczywem, który podała jej Gina, i wiedziała, że trzeba się zmusić do jedzenia choćby paru
kęsów. Coś jej mówiło, że z tego dnia będzie potrzebować sił.
Gina prowadziła ją wąskim zaułkiem w górę, a potem znowu na dół, na otwarty plac. Dalej szły w
stronę niewielkiego rynku i zatrzymały się przed dużym drewnianym domem. Gina otworzyła
boczną furtkę i wprowadziła swoją towarzyszkę na tylne podwórko.
- To jest dom adwokata – wyjaśniła, wskazując głową główny budynek. – A kancelarię urządził w
bocznym skrzydle. Wejdziesz przez tamte drzwi – dodała, wskazując ręką.
Emily poczuła się samotna i chciała zaprotestować. Liczyła na to, że Gina wejdzie z nią, że przez
cały czas będzie miała przy sobie znajomą osobę.
- A ty nie wejdziesz?
- Nie, to chyba nie wypada, prawda? Mecenas ma odczytać testament twojego ojca. Poinformował
nas, że nikogo niepowołanego nie powinno przy tym być.
Emily stała niezdecydowana, Gina z pewnością się domyśla, że ona nie chce tam wejść.
- Teraz spotkasz swoją rodzinę – powiedziała więc, uśmiechając się dla dodania dziewczynie
odwagi. – Dziś w nocy będziesz spać na Egerhøi. To bardzo piękne miejsce. A my spotkamy się
znowu, kiedy będziesz wyjeżdżać. A może wcześniej, kto wie.
Gina odeszła, zanim Emily zdążyła ją zatrzymać. Wobec tego odwróciła się ku drzwiom, zrobiła
kilka niepewnych kroków i odczytała nazwisko wygrawerowane na dużej, wypolerowanej
mosiężnej tabliczce: adwokat Ingolf Holst. Równocześnie kątem oka dostrzegła, że firanki w
najbliższym oknie się poruszały. Zaraz potem ktoś otworzył drzwi i wysoki mężczyzna szedł jej
na spotkanie, z wyciągniętymi ramionami.
- Amelia Victoria! Pomyśleć, że spotkamy się znowu po tylu latach! A tak, zwracam się do ciebie
po imieniu, bo przecież jesteśmy starymi znajomymi. Nieraz siadywałaś mi na kolanach.
Emily stwierdziła, że jej ręce zniknęły w jego dużych dłoniach. Holst był postawnym mężczyzną
– nie otyły, ale dobrze zbudowany i wysoki, o stalowo siwych włosach, z długimi wąsami. Miał
na sobie czarny garnitur i koszulę w białe i niebieskie paski, mówił dudniącym głosem. Musiała
przyznać Ginie rację. Adwokat sprawiał wrażenie człowieka surowego mimo przyjaznych słów,
które teraz wypowiada. Emily miała do niego tysiąc pytań, zdała sobie jednak sprawę, że nie
odważy się zadać ani jednego. Jeszcze nie teraz.
- Nadal jesteś podobna do matki, ale jak widzę, masz jego oczy. Wejdź, proszę! Wszyscy
pozostali już tutaj są.
Poczuła, że kręci jej się w głowie. Niezależnie od tego, jak bardzo starała się przygotować,
wszystko spadło na nią zbyt nagle. Nosi się pod nią uginały.
Znaleźli się na korytarzu. Adwokat przystanął i patrzył na Emily.
- Jesteś gotowa się z nimi spotkać?
- Tak sądzę.
Uczynił ruch głową w stronę jednych drzwi.
- Żona twojego ojca może wzbudzić w tobie lęk. Nie daj niczego po sobie poznać. Pamiętaj, że
jesteś córką Wilhelma Augusta.
Emily z trudem przełknęła ślinę. Miała jedno jedyne pytanie, które koniecznie chciała zadać, ale
głos nie chciał jej słuchać. Musiała wiele razy odchrząknąć.
- Czy mój brat tutaj jest? – spytała ledwo dosłyszalnie.
Adwokat potrząsnął głową.
- Twój brat, niestety, wyjechał. Nie było go w domu od dwóch lat. Pisałem do niego, by
poinformować, że odnaleźliśmy ciebie, ale nie wiem, czy listy dotarły do celu.

Rozczarowanie było porażające. Emily po prostu uczepiła się tej myśli o bracie. Byłoby dobrze
mieć tutaj kogoś drugiego, kogoś bliskiego, rodzonego brata. Może on jest tym, który pamięta
wszystko, co ona zapomniała, może opowiedziałby jej o jakichś wydarzeniach i dzięki temu
pomógł odzyskać jej pamięć. Chodziła tego ranka po ulicach Kragerø i ogarniało ją coraz większe
rozczarowanie tym, że nie rozpoznaje okolicy. Dlaczego Gina jej nie powiedziała, że brat
wyjechał? Dlaczego na jej pytania odpowiadała półsłówkami i radziła zwracać się ze wszystkim
do adwokata?
- Kiedy wejdziemy do mojego gabinetu, ja złamię pieczęcie i głośno odczytam testament.
Następnie odeślę pozostałych do domu, bo chciałbym odbyć rozmowę z tobą na temat tego, co
zawiera testament.
Odesłać pozostałych do domu? Więc ona z nimi nie pojedzie?
- Zorganizowałem sprawy tak, że możesz się zatrzymać u swojej starej niani, Nanny. Ona mieszka
tuż koło hotelu, w dużym domu, który twój ojciec odziedziczył po swojej matce, w tak zwanym
Reimersgården.
Odwrócił się, podszedł do drzwi i otworzył je. Emily nie miała wyboru. Musiała wejść za nim do
gabinetu, głęboko zdziwiona tym, że nie będzie mieszkać na Egerhøi, mając w głowie tysiące
pytań, na które nie znajdowała odpowiedzi.
Kiedy przekroczyła próg, dwaj mężczyźni wstali, natomiast obie panie pozostały na swoich
miejscach. Jeden z panów podszedł do Emily i wyciągnął rękę, ale na jego twarzy nie było
uśmiechu.
- Panna Amelia? – spytał, nie czekając, aż adwokat dokona prezentacji.
Skinęła głową.
- Bardzo mnie to cieszy – rzekł tamten, nie okazując żadnej radości. Jego wzrok był surowy,
taksujący. – Jestem Gerhard Lindemann, najstarszy pasierb pani ojca. A to mój młodszy brat,
Edwin Lindemann.
- Bardzo mi miło – wymamrotała i zdążyła zauważyć, że bracia są do siebie podobni. Obaj mają
ciemne włosy i oczy, są wysocy i szczupli, mają wyraźnie rysy. Zapamiętała, że są między nimi
cztery lata różnicy, wyglądało jednak na to, jakby ta różnica była większa. Edwin miał
delikatniejszą, bardziej chłopięcą twarz. Gerhard sprawiał wrażenie zimnego i odpychającego.
Miał na sobie długi czarny płaszcz, w jednej ręce trzymał kapelusz. Spojrzał na zegar ścienny, a
Emily odniosła wrażenie, że bardzo się gdzieś spieszy i że właściwie traci tutaj czas.
- A to jest moja matka, Rebekka Egeberg.
Emily po prostu się na nią zagapiła. Żona ojca była naprawdę uderzająco piękna i nie wyglądała
na swoje pięćdziesiąt pięć lat, raczej na czterdzieści. Miała czarne włosy i wielkie piwne oczy.
Szczupłą sylwetkę. Miała czarne włosy i bardzo dopasowany kostium z cienkiej czarnej wełny.
Nosiła duży kapelusz z szerokim rondem i woalką z czarnej koronki, którą odsunęła na bok i
przypięła dużą szpilką. Ona nosi żałobę po mężu, pomyślała Emily, spoglądając w dół na swój
czarny wełniany płaszcz. Nie pomyślała o tym, że i ona powinna okazywać żal po ojcu, którego
nie znała, a tymczasem ma na sobie białą bluzkę i granatową spódnicę. W takim razie zostanę w
płaszczu, postanowiła.
Rebekka Egeberg nie zamierzała wstać, wyciągnęła tylko przed siebie rękę w długiej rękawiczce
z cieniutkiej czarnej skóry.
- Witamy w Kragerø, panno Meyer. Mam nadzieję, że podróż statkiem nie była dla pani zbyt
męcząca.
Panno Meyer? Emily poczuła, że zasycha jej w gardle, nie wiedziała, co ma odpowiedzieć.
Czyżby wdowa po ojcu nie wierzyła, że naprawdę ma do czynienia z jego córką?

- Dostała pani mój list? – Coś zalśniło w oczach kobiety. Coś, co przypomniało nienawiść.
- Tak, dostałam. Przyszedł w dniu mojego wyjazdu.
- Ach, tak? Próbowałam oszczędzić pani tej podróży, bo podobno przeżyła pani katastrofę statku.
Podobno. To słowo wskazywało, że Rebekka poddaje w wątpliwość moje pochodzenie, pomyślała
Emily. Dlaczego wybrała akurat to słowo?
- No, no, Rebeko – wtrącił adwokat. – Już przedtem mówiłem: testament wymaga, żeby ona była
obecna przy odczytaniu. Bez niej nie moglibyśmy go otworzyć. Musiała tutaj przyjechać, a
podróż statkiem przebiegła bardzo dobrze.
- Ale skąd mamy wiedzieć, że ona naprawdę jest Amelią Victorią?
- My to wiemy – odparł adwokat. – Poza tym jest podobna do swojej matki jak dwie krople wody.
Wystarczy n a nią popatrzeć. Ona jest córką Wilhelma Augusta.
- Ja nigdy nie spotkałam jej matki. Znam ją jedynie ze słyszenia, a na podstawie tego, co
słyszałam, nie byłabym taka skłonna wierzyć, że…
- To jest moja siostra – wtrącił Gerhard. – Konstanse Lindemann.
Konstanse wstała, podała Emily rękę i uśmiechnęła się niemal niedostrzegalnie.
- Witamy w Kragerø, Emily. Przepraszam, Amelio, chciałam powiedzieć.
Młoda kobieta była podobna do swojej matki, ale, jak to powiedziała Gina, wydawała się jakby
bledsza, delikatniejsza. Ona również ubrana była na czarno i nosiła kapelusz podobny do
kapelusza, z taką samą woalką. Zarumieniła się i ponownie usiadła.
Matka posłała jej pełne irytacji spojrzenie.
- Zacznijmy już Ingolf – rzekła, zwracając się do adwokata. – Gerhard ma ważne spotkanie, a ja
obiecałam, że pojadę z Caroline na cmentarz.
- Caroline jest twoją babką, Amelio – wtrąci adwokat. – Nie czuje się całkiem zdrowa. Rzadko
kiedy wychodzi z domu.
- Ten stary smok jest zdumiewająco zdrowy – oznajmiła Rebekka. – Mimo wszystko jednak ma
dziewięćdziesiąt lat.
Holst skinął głową, wskazał Emily krzesło i sam usiadł za biurkiem. Następnie otworzył Koperę,
wyjął z niej zapieczętowany dokument i potrząsnął dzwonkiem. Do pokoju wszedł młody
mężczyzna.
- Jesteś, Hansen, - powitał go Holst. – Będziesz świadkiem, że wszystko dokonuje się zgodnie z
prawem i tak jak trzeba.
Młody mężczyzna wziął arkusz papieru i pióro, po czym usiadł w kącie. Adwokat chrząknął, by
oczyścić głos. W pokoju panowała kompletna cisza. Cisza czaiła się we wszystkich kątach, Emily
czuła, że zbiera jej się na płacz. Patrzyła na dokument w rękach adwokata. Jakiś czas temu te
papiery trzymał jej ojciec. Pisał na nich. I oto teraz jego wola dociera do nich zza grobu.
Adwokat złamał pieczęcie i rozłożył pierwszy arkusz tak, że oczom zebranych ukazał się plik
innych dokumentów.
Potem zaczął czytać: „Ja, Wilhelm August Egeberg, oznajmiam niniejszym moją ostatnią wolę”.
Znowu odchrząknął, sprawiał wrażenie, że z trudem opanowuje żal i wzruszenie. Emily spojrzała
w okno. Na dworze padał śnieg. Drobne, białe płatki sypały się na ziemię. Słychać było krzyk
mewy. A Emily już nigdy nie usłyszy głosu ojca. Nigdy więcej. Żyła razem z nim przez dziesięć
lat, ale wszystko zapomniała. Teraz ojciec jest dla niej jedynie słowami testamentu.
„Zobowiązuję mojego adwokata, Ingolfa Holsta, do tego, by dzięki jego staraniom moja wola
została zrealizowana i by moja własność, wszystko, co posiadam, zostało rozdysponowane tak,
jak tego pragnę”.

Rebekka poruszała się niespokojnie, zerkając na najstarszego syna.
„Ustanowiłem legat dla mojej małżonki, Rebekki Egeberg, dawnej Rebekki Lindemann. Dochody
z tego legatu dadzą jej środki na utrzymanie. Życzę sobie, by zarówno ona, jak i moja matka,
Caroline Egeberg z domu Reimers, mogły mieszkać na Egerhøi, jak długo będą chciały”.
Rebekka sprawiała wrażenie, że chce przerwać adwokatowi.
„Mój syn Erling Wilhelm Egeberg, miał obiecaną posiadłość, która nazywa się Reimersgården.
Posiadłość ta trafiła w ręce naszej rodziny poprzez moją matkę, a ona zawsze wyrażała
pragnienie, by to właśnie mój syn ją otrzymał, czemu ja nie chcę się przeciwstawiać. Stara niania
moich dzieci, Nana Jebsen, otrzymuje prawo, by nadal mieszkać w swoich pokojach i
otrzymywać tę samą rentę, którą teraz dostaje, do końca swoich dni”.
Holst zrobił pauzę. Jego wzrok spoczął na Emily. Po chwili czytał dalej: „Ponieważ mój jedyny
syn zawiódł mnie tak głęboko, pozostawiam wszystko, co posiadam, mojej córce Amelii Victorii
Egeberg”.
Emily drgnęła. Czuła na sobie uporczywe spojrzenia pozostałych, słyszała, jak ze sobą szepczą.
Szok i oburzenie mieli wymalowane na twarzach.
Wydawało jej się to wszystko nierzeczywiste. Przecież jest tutaj obca. Przez moment miała ochotę
przeprosić, powiedzieć, że to musi być jakieś nieporozumienie. I że ona zrzeka się tego spadku.
Adwokat uniósł rękę.
- Proszę zaczekać – poprosił. – Jeszcze nie skończyłem.
Gerhard położył rękę na ramieniu matki.
- Słuchajmy – rzekł.
„Są jednak pewne warunki, dotyczące spadku. Moja córka musi osiedlić się tutaj, w Kragerø.
Musi poprowadzić albo dwór Egerhøi, przedsiębiorstwo okrętowe i handel lodem, albo hotel.
Niech sama wybierze. Jeśli przyjmie mój warunek i osiedli się w swoim rodzinnym mieście,
będzie mogła swobodnie dysponować wszystkim, co posiadam i decydować o inwestowaniu
dochodów, wybierać zarządców i inne odpowiedzialne osoby, z tym tylko ograniczeniem, że moja
matka i żona mają prawo mieszkać na Egerhøi, to będzie miała wolną rękę i może hotel
sprzedać”.
Emily widziała niewyraźnie. Zostać w Kragerø? To niemożliwe!! Matka ma tylko ją. Emily
przyjechała tutaj z krótka wizytą, żeby odebrać swoją część spadku i odwiedzić grób ojca. Tak
było od początku postanowione. Tak obiecała swojej matce. I tak będzie.
- Toż to skandal! – zawołała Rebekka. – On nie był przy zdrowych zmysłach! A co ze mną? Co z
moimi dziećmi? Edwin wszystko poświęcił dla Egerhøi! Prowadzi dwór tak, jakby był jego
właścicielem. I obrót lodem jest zasługą Gerharda. Gdyby nie on, wszystko już dawno zostałoby
zlicytowane!
- To nieprawda, Rebekko – wtrącił Holst niechętnie. – Widzisz wszystko w czarnych barwach.
- Ja uważam, że od tej chwili trudno będzie określić, co faktycznie należy do panny Meyer –
wtrącił Gerhard lodowatym głosem. – Ja utopiłem w firmie mnóstwo pieniędzy.
- Jej nazwisko brzmi Egeberg – przypomniał adwokat, bębniąc w blat biurka nożem od papieru. –
Wszyscy możecie już iść. Szczegóły możemy odłożyć na później. – Teraz zwrócił się do Rebekki.
– Legat jest wystarczająco duży jak na twoje potrzeby – oznajmił. – Jeśli chcesz, przyjdź tutaj
jutro przed południem, to omówimy szczegóły.
Rebekka podniosła się, twarz jej pobielała.
Gerhard zerwał się i podał matce ramię.
- Ostatnie słowo nie zostało jeszcze powiedziane, mamo – rzekł, rzucając Emily niechętne
spojrzenie.

- Tymczasem panna Egeberg będzie mieszkać w Reimersgården – dodał jeszcze adwokat. – Mam
jednak nadzieję, że zechce się spotkać się z matką swojego ojca. Czy możemy w tych dniach
oczekiwać zaproszenia?
Rebekka wzruszyła ramionami.
- Przecież powiedziałeś, że ona dostaje wszystko. Czy w tej sytuacji potrzebuje zaproszenia?
- No, no, mamo – łagodził Gerhard. Zachowujmy się jak kulturalni ludzie. Wcale jeszcze nie jest
pewne, że panna Meyer… panna Egeberg, chciałem powiedzieć, zechce przyjąć spadek. Bo na co
jej zadłużony dwór i zrujnowany hotel? I dlaczego miałaby chcieć mieszkać tutaj, w Kragerø,
ona, przywykła do lepszego świata?
Wzrok mu pociemniał z gniewu. Emily zagryzła wargi. Odniosła wrażenie, że Gerhard wie o
finansowych problemach matki i o domu, który będą musiały sprzedać, jeśli Emily nie zdoła go
uratować dzięki spadkowi.
Łzy dławiły ją w gardle, było jej niedobrze, czuła się niepewnie. Jeśli ojciec zrobił to, o czym
pisze w testamencie, ponieważ kochał ją ponad wszystko na ziemi, to jak mógł stawić jej takie
warunki? Jak może zmuszać ją do tego, by żyła w tym samym mieście co ci ludzie, którzy
odnoszą się do niej z nienawiścią i pogardą?
- Ja tego nie rozumiem – prychnęła wściekle Rebekka. – Po tym, co zrobiła jej matka. Caroline jej
nie wybaczyła, tego jestem absolutnie pewna. Poza tym jabłko pada niedaleko od jabłoni. Ona jest
taka sama jak jej matka, widać to po niej.
Emily skuliła się. Co takiego zrobiła jej matka? Czego babka nie może jej wybaczyć? Rebekka
musi mieć na myśli kłamstwa związane z katastrofą statku i to, że matka nie dopuściła do
ponownego spotkania Emily z ojcem. Była w stanie zrozumieć taką nienawiść, ale przenosić to na
nią, która była wtedy ledwie dziesięcioletnim dzieckiem?
- Teraz mówisz coś, czego nie myślisz, Rebekko – przerwał jej adwokat. – Poza tym ciebie tu
wtedy nie było. Nie możesz wiedzieć, co się stało.
- Dziękuję, słyszałam wystarczająco wiele, by wyrobić sobie pogląd. – Rebekka ujęła syna pod
rękę. – Moi synowie i ja życzylibyśmy sobie, by bezstronny adwokat przejrzał jeszcze raz
dokumenty, zanim zajmiemy wobec tego wszystkiego stanowisko.
Przez moment Holst sprawiał wrażenie ubawionego.
- Z przyjemnością – oznajmił. – Ale testament jest ważny. Wilhelm August był najzupełniej
pewien swoich poglądów i życzeń. Największym szczęściem ostatnich miesięcy jego życia była
wiadomość, że córka przeżyła katastrofę. Miał szczerą nadzieję, że ona zechce osiedlić się w
Kragerø i poprowadzić dalej dzieło jego życia. To była dla niego wielka pociecha, wciąż o tym
myślał.
Dzieło jego życia. Emily patrzyła, jak Rebekka i jej dzieci znikają za drzwiami. Potem zawróciła
się do adwokata.
- Czy to prawda, co powiedziała mi żona kapitana, że kiedy jeszcze byliśmy rodziną
mieszkaliśmy w hotelu? Że ojciec najbardziej się nim interesował?
- To prawda. W kilka lat po twoim zaginięciu zakończył prowadzenie hotelu, zamknął go i
przeprowadził się do Egerhøi. I tak hotel stoi do dzisiejszego dnia. Nie sądzę, żeby twój ojciec
później jeszcze kiedykolwiek tam zajrzał.
Miała wrażenie, że coś sobie przypomina… odległe wspomnienia, niczym mgła, która powoli się
rozprasza i znika. Przez ułamek sekundy widziała w tych wspomnieniach siebie, ojca i matkę w
białym hotelu. Widziała balkon i czuła na twarzy letni wietrzyk. Widziała bukiet róż na stole.
Czuła zapach róż.
- W takim razie wybieram hotel – oznajmiła. – I zostanę w Kragerø. Będzie tak, jak ojciec sobie
życzył.
Adwokat skinął głową szczery uśmiech pojawił się na jego twarzy, spoglądał ciepło na
dziewczynę.

- Tak właśnie mówi córka Wilhelma Augusta. – Skinął głową. – Bardzo mnie to cieszy. Zaraz
znajdę klucze. Po obiedzie możemy tam pójść.
Emily przytaknęła. Wybrała hotel i chciała zostać tutaj, w rodzinnym mieście ojca. Matka
odebrała jej życie z ojcem. Teraz Emily postanowiła zostać przy nim.

Rozdział 9
- To dla mnie wielka radość, że mogę cię tutaj gościć – witał ją adwokat Holst. – Mam nadzieję,
że jedzenie będzie ci smakować. – Emily skinęła głową. Siedzieli w jadalni adwokata, w
głównym budynku.
- I ja się cieszę, że mogę tutaj być – odparła i nagle poczuła, że to szczera prawda, mimo całej
wrogości, jaka dzisiaj spłynęła na nią ze strony Rebeki i jej starszego syna. Nie muszą przecież
mieszkać w jednym domu, nie potrzebują się spotykać.
Gospodyni wniosła wazę parującej zupy, nalała i wycofała się.
- No to co, zgadzamy się, że powinienem przekazywać niezbędną sumę pieniędzy adwokatowi
Bernerowi, tak aby można było uratować dom w Bergen? – spytał Holst. – Muszę jednak stanowo
żądać, żeby dom został przepisany na ciebie, ponieważ to są twoje pieniądze.
- To chyba nie ma znaczenia? Mama nadal będzie tam mieszkać.
- To prawda, ale formalnościom powinno stać się zadość. Ona może ponownie wyjść za mąż,
teraz, kiedy twój ojciec nie żyje. Chciałabym być pewien, że niczego nie stracisz. To wartościowa
posiadłość.
Emily doznała nieprzyjemnego uczucia, że mecenas zaraz powie, iż nie ufa jej matce, że o to w
gruncie rzeczy chodzi.
- Ona otrzymała pewną sumę pieniędzy, kiedy wyjeżdżałyście, sumę wystarczającą na roczne
utrzymanie.
Twarz adwokata znowu była zamknięta i Emily nie odważyła się zapytać, dlaczego one obie z
matką wyjechały, nie miała też odwagi wspomnieć nic o dziecku, które zgodnie ze słowami ojca
miało się urodzić w Bergen i zostać oddane innym ludziom.
- A co matka ci opowiedziała? – spytał nagle Holst.
Emily drgnęła. Odłożyła łyżkę.
- Nic – bąknęła.
- Mecenas Berner pisze, że cierpisz na zanik pamięci, że nie pamiętasz czasów sprzed katastrofy.
- Tak. Mama mówi, że kiedy wpadłam do wody, uderzyłam się i straciłam przytomność. Ostatnie,
co pamiętam, to to, że opadam w dół. Pamiętam krzyki… sztorm…
- Biedne dziecko – westchnął adwokat, kręcąc głową. – Na szczęście przeżyłaś, chociaż
zapomniałaś wszystko z tych dziesięciu lat, kiedy mieszkałaś tutaj. Naprawdę nic nie pamiętasz?
- Naprawdę nie.
- I nie prosiłaś matki, żeby ci opowiedziała o twoim dzieciństwie?
- Prosiłam. Wielokrotnie. Ale ona nie była szczególnie chętna, żeby coś wyjaśnić. – Emily głośno
przełknęła ślinę. Miała wrażenie, że rozmawiając o tych sprawach, zdradza matkę. – Powiedziała
tylko, że mieszkałyśmy w Szwecji, ale kiedy ojciec umarł, wyjechałyśmy do Bergen, gdzie ona
się wychowała.
Adwokat wciąż kręcił głową.
- Naprawdę nie rozumiem, co nią powodowało – rzekł w końcu. – Nigdy nie rozmawiałyście o
rodzi nie twojego ojca?
- Owszem. Mama mówi, że małżeństwo było nieszczęśliwe, i że najlepiej było zerwać z nimi
wszystkie kontakty. I że w ogóle nie ma wiele do pamiętania.
Holst patrzył na nią z uwagą. Mocno zaciskał szczęki, mięśnie wokół ust mu pobielały. Emily
rozumiała, że jest wściekły na jej matkę i poczuła się skrępowana.
- Czy ona żyła sama?
- Sama?

- Czy nie było przy niej jakiegoś mężczyzny?
- Nie, nigdy. Aż do ostatniego roku, kiedy Thorvald Berner się jej bliskim przyjacielem. On mi
powiedział, że prosił mamę o rękę ale nie został przyjęty. Więc nie wiem…
- No tak, była przecież mężatką. Ale jesteś pewna, czy wcześniej nie miała żadnego przyjaciela?
Dwanaście lat to kawał czasu.
- Tak, ale ona z nikim się nie spotykała.
Emily wpatrywała się w talerz z zupą, ale nie była w stanie jeść. Piętrzyły się przed nią pytania,
zarazem jednak bała się je zadawać, bała się odpowiedzi. Uznała jednak, że mim o wszystko
jedno z nich zadać musi.
- Ojciec pisze o dziecku, które miało się urodzić – zaczęła.
Twarz adwokata znowu pociemniała. Przytaknął.
- Ale, jak rozumiem, to dziecko nigdy się nie urodziło?
- Nie. Mama mówi, że straciła je w czasie katastrofy.
- To brzmi wiarygodnie. Posłuchaj mnie, Emily, proponuję, byśmy teraz przeszłość odłożyli na
bok. Jest wiele spraw, które musisz przemyśleć, wiele rzeczy, którymi musisz się zająć. Wszystko
inne w końcu się wyjaśni, prędzej czy później, obawiam się natomiast, by nie spadło na ciebie
zbyt wiele naraz. Powinniśmy się koncentrować na tym, co dzieje się tutaj. Każdy dzień przynosi
swoje problemy.
Umilkł, najwyraźniej zadowolony z własnych słów.
- Jeszcze tylko jedna sprawa, moje dziecko. Gdyby ktoś mówił źle o twojej matce, to nie
powinnaś się tym przejmować. Każda sprawa ma wiele różnych aspektów. A ludzie chętnie
gadają, zwłaszcza o czymś, o czym nie mają pojęcia. Zapamiętaj to sobie.
Znowu weszła gospodyni, spojrzała na wciąż pełne półmiski i pokręciła głową. Emily patrzyła na
duże okna w wykuszu. Śnieg bez przerwy padał. Za szybkami tańczyły białe śnieżynki.
Holst podążył za jej wzrokiem.
- Pogoda może się zmienić w każdej chwili – powiedział i uśmiechnął się, jakby chciał jej dodać
odwagi. – Zanim się obejrzymy, wiosna już tu będzie. Wiosną Kragerø jest pięknym miejscem.
Jednym z najpiękniejszych w kraju. Poczekaj, a sama zobaczysz.
Mecenas Holst podał jej rękę i poprowadził przez rynek, a potem uliczkami, przy których stały
drewniane domy w ogródkach. Kiedy ulica rozszerzyła się, tworząc coś w rodzaju placu, i gdy
zobaczyli morze, adwokat wskazał ręką na duże drewniany dom po prawej stronie, trochę
cofnięty od ulicy i otoczony dużym ogrodem.
- Tutaj mieszka twoja stara niania, Nanna, i jej gospodyni, Dorthe. One najlepiej się tobą zajmą.
Jedynie co… otóż Nanna nie zawsze, niestety, ma jasny umysł. Współczesność miesza jej się ze
wspomnieniami, zmienia swoje opowieści tak, że człowiek nie wie, co jest fantazją, a co prawdą.
Cóż, żyje przeważnie we własnym świecie, ale potem nagle znowu mówi zdumiewająco
przytomnie i wszystko pamięta. To naprawdę bardzo dziwne. Ona uwielbiała ciebie i twojego
brata. Mam nadzieję, że spotkanie z tobą nie będzie dla niej zbyt gwałtownym przeżyciem.
Próbowałem ją na to przygotować, ale w tej sytuacji nigdy nie wiadomo.
Emily rozejrzała się. Po drugiej stronie placu zobaczyła duży biały budynek. Po obu jego bokach
wzniesiono wysoki płot z desek, który zasłaniał widok na otoczenie. Dom pilnie potrzebował
malowania, okna zaś kryły się za okiennicami.
- Tak, to jest hotel – rzekł Holst cicho. Na razie odprowadzę cię do Nanny. Zostawię was same na
jakiś czas. Za, powiedzmy, godzinę, wrócę z kluczami. Wtedy otworzymy hotel i spróbujemy
stwierdzić, w jakim stanie znajduje się budynek.

Emily weszła za nim do bramy. Stwierdziła, że w ogrodzie pomiatano śnieg z alejek, a na dużym
drzewie w karmniku wesoło ćwierka gromadka gili.
Holst znowu się odwrócił.
- Twój bagaż już tutaj jest – uśmiechnął się. – Jeśli moje polecenia zostały spełnione. No dobrze,
to teraz spotkasz swoją starą Nannę. – Nacisnął dzwonek i czekał.
- To jest Amelia, Nanno. Pamiętasz, mówiłem ci, że ona będzie przez jakiś czas u ciebie
mieszkać? – powiedział Holst, pomagając równocześnie Emily zdjąć płaszcz.
- Amelio, moje dziecko! Dziękuję Bogu, że mogę cię jeszcze oglądać w tym życiu! Toż to cud,
nic innego, tylko cud!
Szczuplutka, siwowłosa dama wyszła ją powitać, wspierając się na lasce. Miała na sobie suknię z
czarnej tafty, a na głowie również czarny czepeczek z tego samego materiału. Sieć zmarszczek
pokrywała twarz, która rozjaśniła się teraz w promiennym uśmiechu.
Emily pozwalała się obejmować i raz jeszcze ogarnęło ją głębokie rozczarowanie.
Rozczarowanie, że nic nie pamięta. Nic w tej kobiecie nie pobudziło jej wspomnień. Łzy piekły ją
pod powiekami. Kątem oka zauważyła, że Holst wyszedł, została sama ze swoją starą nianią.
- Pozwól, żebym się dokładniej przyjrzała twojej buzi, moje dziecko. Bardzo źle widzę. Podejdź
ze mną tam, do tego dużego okna!
Stara kobieta chwyciła ją za rękę i wspierając się na lasce, pokuśtykała w stronę okna. Uścisk jej
ręki był zdumiewająco silny, spojrzenie badawcze.
- Jesteś podobna do Wilhelma Augusta. Masz jego oczy – mamrotała pod nosem. – Czy on też
przyjdzie? Poproszę Dorthe, by wyjęła butelkę jego ulubionego wina.
Emily zbierało się na płacz.
- Mój ojciec nie żyje – rzekła cicho.
- Naprawdę? Nie wierzę ci. Przecież on nie jest starszy ode mnie, a ja… - umilkła. Oczy napełniły
się Łazami. – Taki sympatyczny człowiek! Pamiętam, jak przyszedł, żeby zaproponować mi
posadę. Był taki… ach, a ja stoję tu i gadam. Biedne dziecko, które straciło ojca! Pozwól, niech ci
się lepiej przyjrzę. Ale dlaczego ty nie jesteś w żałobie, dziecko? Biała bluzka i granatowa
spódnica… co na to powie starsza pani?
Emily skuliła się. Jak mogła zapomnieć o czymś tak ważnym? Powodem mogło być tylko to, że
jakoś trudno jej było uwierzyć, iż straciła ojca, nie przyszło jej do głowy, żeby włożyć żałobę po
człowieku, którego nie znała. Musi poprosić matkę, żeby jej przysłała resztę rzeczy. Może zresztą
kupi sobie jakąś czarną bluzkę i spódnicę, żeby tymczasem mieć w czym chodzić.
Nanna pogłaskała Emily po włosach. Przesunęła wolno palec po jej policzku.
- Jesteś podobna do niej. Ty jesteś córką Agnes, co do tego nie ma wątpliwości. Te same włosy i
kości policzkowe, takie same usta. Ale oczy…
- Moja mama ma na imię Alice. Agnes to była jej siostra, moja ciotka – wtrąciła Emily,
wzburzona tym, co powiedziała stara kobieta. Czy naprawdę musi mieszkać z osobą, która do
tego stopnia utraciła poczucie rzeczywistości? I która myśli, że ojciec wciąż żyje?
- Naprawdę? – Nanna wytrzeszczyła oczy i nagle wyglądała najzupełniej przytomnie. – Wybacz
mi, moje dziecko, ale pamięć mnie ostatnio zawodzi. Adwokat Holst wciąż to powtarza. „Musisz
się wziąć w garść, Nanna – mówi. – Wilhelm August nie żyje, a jego córka przyjedzie i będzie u
ciebie mieszkać”. Mieszkać, tak. No to zaraz znajdziemy twój pokój. Dorthe! – Chwyciła
dzwonek i gwałtownie nim potrząsnęła. W następnej sekundzie w progu stanęła kobieta w wieku
około sześćdziesięciu lat. Była wysoka, robiła wrażenie władczej i zdecydowanej.
- Witamy w naszym domu, panno Egeberg – przywitała się. – Muszę powiedzieć, że pani bardzo
się cieszyła na to spotkanie. Po prostu nie mówiła o niczym innym. A teraz proszę za mną.

Poprowadziła Emily długim, ciemnym korytarzem do dużego pokoju, którego okna wychodziły
na ulicę. Emily widziała stąd przechodniów, których przesłaniały tylko pnie drzew w ogrodzie, a
jeszcze dalej hotel. Ogromne łoże z baldachimem stało przy jednej ze ścian, przy drugiej biurko i
toaletka, nad którą wisiało lustro. Przy oknie znajdowały się głęboki fotel i okrągły stolik.
Dorthe wskazała szafę na ubrania.
- Wstawiłam tam pani bagaże. Czy zechce pani, żebym je rozpakowała?
Emily potrząsnęła głową.
- Nie, dziękuję, sama to zrobię – odparła i pomyślała o małym aniołku oraz listach, które ze sobą
przywiozła. A także o medalionie.
Dorthe skinęła głową i wyszła. Emily wyjęła z walizki anioła i ogrzała zimną, małą figurkę w
dłoniach, potem postawiła ją na nocnym stoliku i sama przysiadła na krawędzi łóżka. Tutaj ma
mieszkać, dopóki nie będzie mogła przeprowadzić się do hotelu. Jakaś siła wciąż kierowała jej
wzrok ku białemu budynkowi. Być może tam odnajdzie jakieś wspomnienia, które ożywią jej
pamięć. Jeśli coś może jej tę pamięć przywrócić, to może to być tylko ten biały hotel. O tym była
przekonana.
Stali przed odrapanym budynkiem.
- Będziesz tak miła i potrzymasz mi to? – Holst podał jej latarki, które przyniósł z domu,
mamrotał teraz coś pod nosem i szukał dobrze schowanego pęczka kluczy.
Ojciec wykonał porządną robotę wtedy, kiedy zamykał hotel, stwierdziła Emily. Podwójne drzwi
wejściowe miały solidny zamek, a dodatkowo jeszcze zostały zamknięte na kłódkę. Trzeba było
to wszystko pootwierać, zanim pierwsze drzwi mogły się otworzyć, a za nimi jednak znajdowały
się drugie, także z dwoma zamkami.
- Czy ludzie nie mogliby się tutaj dostać od strony morza? – zapytała.
- Nie. Twój ojciec zbudował wysoki płot wzdłuż całej posiadłości. Trzeba by go było połamać,
zanim ktoś by tu wszedł. Spójrz no na ten zamek. O ile dobrze widzę, to nikt w ciągu dziesięciu
lat go nie sforsował.
Znalazł dwa kolejne klucze i próbował, do czego one będą pasować. W końcu usłyszeli trzask
ostatniego, stawiającego jeszcze jeden opór zamka. Ciężkie drzwi ustąpiły, ale Holst musiał
dobrze pchać, żeby je otworzyć. Ostatecznie dał sobie z tym radę, ale o mało nie stracił
równowagi. Otrzepał się z kurzu i śniegu, po czym dał, by Emily weszła pierwsza.
Oddała mu latarki, przekroczyła próg i rozejrzała się, pełna napięcia i ogromnego oczekiwania.
Jednym źródłem światła były otwarte drzwi i kilka szpar w okiennicach. Emily znajdowała się w
hotelowej recepcji z ladą. Na wprost wejścia zobaczyła drugie oszklone drzwi, prowadzące do
kolejnego pomieszczenia. Być może do jadalni? Szerokie schody ginęły w mroku, Emily widziała
wiele drzwi zamkniętych lub lekko uchylonych.
- Ja mam, niestety, bardzo mało czasu – oznajmił Holst. – Wymknęła pewna niecierpiąca zwłoki
sprawa. Zdążymy więc tylko rzucić okiem na wnętrze. – Wsunął rękę do kieszeni i wyjął stamtąd
dwie koperty. – To są pieniądze na początek, zarówno do osobistego użytku, jak i na pierwsze
wydatki hotelowe. Chodź, rozejrzymy się trochę.
Emily wzięła koperty i poczuła się skrępowana, jakby właśnie przyjęła zbyt kosztowny prezent.
Wiedziała, że musi minąć sporo czasu, zanim ostatecznie do niej dotrze, iż dostała spadek po ojcu,
że ma pieniądze i nieruchomości. Jeśli tylko Rebekka i Gerhard się nie mylą, że odziedziczyła
podupadłą ruinę. Gdyby jednak tak było, to czy Holst dawałby jej pieniądze?
Adwokat zapalił latarki i wszedł przed nią do pomieszczenia, które okazało się jadalnią. Tutaj
okiennice zamontowano po wewnętrznej stronie i teraz można je było

otworzyć. W miarę jak Holst odsłaniał okna, Emily stwierdziła, że pokój musiał być kiedyś
bardzo piękny. Okna wychodziły na pokryty śniegiem plac, widać było płot, o którym mecenas
wspomniał, a dalej za nim morze. Wzdłuż dłuższej ściany domu znajdował się rozległy taras. Po
obu stronach jadalni były mniejsze pomieszczenia, jedno umeblowane jak salon, drugie zaś to
biblioteka z półkami pełnymi książek. Okna ogromnej kuchni wychodziły na ulicę.
- No i jest jeszcze piętro – poinformował Holst, zatrzymując się recepcyjnej ladzie. Wskazał ręką
na tablicę, gdzie w równym szeregu wisiały klucze do pokoi.
- Jak widzisz, pokoi jest tu dwanaście. Piętro jest większe niż parter. Jeśli dobrze pamiętam, to
mamy tam sześć dużych pokoi z widokiem na morze i sześć mniejszych, przy bocznych ścianach.
W najładniejszych z nich okna wychodzą na ogród.
- Ogród?
- Tak, twoja matka hodowała kwiaty dla hotelu. Ogród na to był przeznaczony. Warzywa, owce i
przyprawy kupowano na targu.
Przez ułamek sekundy Emily miała wrażenie, że pamięta coś, co związane jest z tym ogrodem.
Szumiało jej w uszach, mroczki latały przed oczami. Potem wszystko znikło. W głowie znowu
zapanowała cisza.
- A gdzie my mieszkaliśmy?
- W mieszkaniu na strychu. Chodź, możemy tam wejść.
Emily poczuła, że serce bije jej mocno i szybko. Pojawiło się mrowienie w koniuszkach palców,
brakowało jej powietrza, bała się, że zemdleje.
Na strych wiodły wąskie schodki. Stopnie trzeszczały, pachniało kurzem i czymś jeszcze, czego
nie była w stanie rozpoznać. Na samej górze znajdowało się coś w rodzaju sporego podestu z
dwojgiem drzwi.
- Jedyne prowadzą na strych, drugie zaś do mieszkania – poinformował Holst, przyglądając
znowu pęk kluczy.
Emily wpatrywała się w drzwi i starała się odzyskać ostrość widzenia. Wciąż dzwoniło jej w
uszach, musiała się oprzeć o ścianę. Dwie sztaby z potężnymi kłódkami i jeden zwyczajny zamek
broniły dostępu do mieszkania. Ojciec postarał się bardzo, żeby zamknąć niepowołany,
możliwość wejścia do swojego domu.
- Co za okropne zamki – złościł się Holst, sprawdzając, czy któryś klucz nie pasuje do kłódki, ale
bez powodzenia. Po chwili zwrócił się do Emily.
- Kluczy do mieszkania nie ma. Nie rozumiem, gdzie mogły się podziać. Może gdzieś w recepcji,
a jeśli nie… będę musiał poszukać.
Emily nie była przygotowana na kolejne rozczarowanie, które przeniknęło ją teraz czarną,
lodowatą falą. Omal jej to nie załamało. Była bliska płaczu. Jakieś drzwi oddzielają ją do tego, co
przez dziewic lat było jej życiem. Może bronią jej dostępu do własnej sypialni? Do starych
wspomnień. Ubrań. Fotografii. Czegokolwiek. Wszystkiego, co niegdyś było nią, Amelią Victorią
Egeberg.
- Mieszkanie możemy obejrzeć innym razem. – Holst kręcił głową. – Czeka cię tutaj mnóstwo
pracy – westchnął. – Trzeba będzie zatrudnić odpowiednio dużo pracowników. Wszystko trzeba
wysprzątać, wyszorować, ponaprawiać. No i zaplanować otwarcie hotelu. Bo zamierzasz go
prowadzić, prawda?
Nie oczekiwał odpowiedzi, szybko szedł dalej.
- Chodź, rozejrzymy się trochę na piętrze. Stamtąd zobaczysz ogród i nadbrzeże.
Zeszli po wąskich schodkach i znaleźli niezamknięte na klucz drzwi, które wiodły do ciemnego
korytarza.
- To są kuchenne schody, przeznaczone dla służby – wyjaśnił. – Goście wchodzili szerokimi
schodami z recepcji.

Wkrótce znaleźli się na szarym korytarzu, na ścianach wciąż wisiały obrazy. Jedne drzwi były
lekko uchylone i adwokat otworzył je, by wskazać drogę do dużego, pięknego pokoju. Lóżko było
przygotowane, jakby czekało na nowych gości. Stos ręczników leżał na umywalce. Wszystko
pokrywała gruba warstwa kurzu, nadając pomieszczeniu dziwny, niemal upiorny wygląd.
- No to wyjdźmy na balkon. – Otworzył drzwi i wahając się, zrobił pierwszy krok. – Trzeba
uważać, dopóki nie wiemy, czy drewno nie zbutwiało. Można się spodziewać wilgoci, tak blisko
morza – ostrzegł. – Myślę, że możemy wejść. Nie opieraj się tylko całym ciężarem o balustradę.
Emily poszła za nim. Widok był przepiękny. Morze mieniło się, a w oddali błyszczały pokryte
śniegiem skały i wysepki. Między nimi płynęła żaglówka.
- Jak pięknie! – Emily wychyliła się ostrożnie. – A co to za budynek? – spytała, pokazując
niewielki domek wyłaniający się z morza.
- To domek kąpielowy. Na lewo od niego zobaczysz ogród.
Emily spojrzała tam, ale nie dostrzegła nic prócz zasp śniegu i wysokiego płotu.
- Ogród znajduje się tam. Duży trawnik schodzi aż do morza, jest kilka klombów i kilka
rozłożystych głogów, jeśli dobrze pamiętam. Tamto duże drzewo to kasztanowiec. W piękne letni
dni goście siadywali pod nim, pod parasolami albo po prostu w cieniu drzewa. Bywało, że
podawano tam również posiłki, muzykowano i grano w krokieta.
Emily kiwała głową i próbowała wyobrazić sobie, jak ogród wygląda bez tego śniegu,
zamazującego wszelkie kontury. Po drugiej stronie ulokowano ogród kwiatowy i należące do
hotelu nabrzeże oraz przystań dla łodzi. Zresztą jedną łódź wciąż tam jeszcze była, niemal w
całości pokryta lodem.
Odchyliła głowę i dostrzegła wieżę. Holst podążył za jej wzrokiem i pokiwał głową,
- Twój ojciec miał biurko właśnie, wysoko na wieży. Właściwie było to strasznie niepraktyczne.
Za każdym razem, kiedy ktoś chciał porozmawiać z dyrektorem hotelu, musiał wspinać się po
stromych schodkach, pokonać trzy piętra. Agnes powtarzała, że wymyślił to dlatego, że chciał
mieć jak najwięcej spokoju. Że przesiaduje tam na górze i rozmyśla o zupełnie innych sprawach
niż prowadzenie hotelu.
- Agnes…?
- Twoja matka.
Emily poczuła mdłości. Pociły jej się dłonie, otarła je dyskretnie o spódnicę. Jedyna Agnes, o
jakiej słyszała, to starsza siostra matki, która zginęła w katastrofie statku. W co ja się wdałam? –
pomyślała Emily. Co to są za ludzie? Może mimo wszystko ona wcale nie jest Amelią Victorią?
Może na pokładzie statku była też inna dziesięcioletnia dziewczynka?
- Taka się zrobiłaś blada, Emily. Chodź, wracajmy do środka.
Otworzył jej plecy ramieniem i poprowadził do fotela pod oknem. Emily usiadła. Wzbiła przy
tym w powietrze chmurę pyłu, zaczęła kaszleć i kichać na przemian.
- Już ci lepiej? – spytał Holst zatroskany, kiedy kaszel nareszcie ustąpił.
- Moja mama nie ma na imię Agnes! – powiedziała z uporem, czując narastającą niecierpliwość
wobec tych docierają. – Ona ma na imię Alice.
Holst ciężko usiadł na podwójnym łożu, naprzeciwko niej. Z uwagą przyglądał się Emily.
- Nie rozumiem – zaczął. – Na listach pisaliśmy tylko A. Meyer, nie mieliśmy pojęcia, że używa
imienia siostry, a nie własnego. – Potrząsnął głową. – Nie rozumiem – powtórzył. – Tyle kłamstw,
tyle przemilczeń…
- Siostra? To siostra matki miała na imię Agnes.
- Moja droga Amelio, musisz mi zaufać i uwierzyć, jeśli zechcesz. Znałem oboje twoich rodziców.
Jestem przyjacielem z dzieciństwa twojego ojca i byłem świadkiem na ich

ślubie. Na tym ślubie poznałem jej siostrę i również później, kiedy przyjechała do Kragerø… to
było po śmierci jej męża…
Rozcierał sobie skronie, wyglądało, że gubi się we własnych myślach. Potem, wyprostował się i
znowu popatrzył na Emily.
- Zdaje mi się, że teraz rozumiem – powiedział. – Twoja matka zrobiła wiele, by zatrzeć ślady i
nie dopuścić, żeby cię odnalazł. Nie tylko wróciła do swojego panieńskiego nazwiska, ale w
dodatku przyjęła też imię siostry.
Emily wpatrywała się weń. Miała wrażenie, że podłoga faluje pod fotelem, na którym na siedzi, i
bała się, że za chwilę straci oparcie, wpadnie do wielkiej, czarnej dziury.
- Mam! – zawołał Holst triumfującym głosem. – Teraz już pamiętam. Alice, o dwa lata starsza
siostra twojej matki, wyszła za mąż za Szweda i mieszkała w Szwecji. Stąd w opowieściach ta
Szwecja! Twoja mama oczekiwała dziecka i… - umilkł. – Przykro mi, że muszę ci to powiedzieć
tak po prostu, Amelio, ale chyba czas najwyższy, żebyś się o tym dowiedziała: twoja matka
oczekiwała dziecka innego mężczyzny. To był straszny skandal, wszystko tutaj stanęło na głowie.
Jej siostra, Alice, mieszkała od roku w naszym mieście. Twój ojciec poprosił ją, by towarzyszyła
tobie i mamie do Bergen. Agnes była w ciąży, nie chciał, żeby podróżowała sama. Właściwie to
on nie chciał, żebyś i ty wyjechała, Agnes jednak uparła się, że bez ciebie nie wyjedzie. W tym
jednym punkcie nie chciała ustąpić. Pozwoliła, żeby twój brat został, ale ciebie zostawić nie
chciała.
Emily usłyszała nowy, świszczący dźwięk w uszach, tym razem wyższy. Patrzyła na Horsta,
starając się pojąc to, co adwokat właśnie powiedział. Skandal. Inny mężczyzna. Siostra.
- Przypuszczam, że to właśnie siostra zginęła w katastrofie – mówił dalej adwokat. – Ty i twoja
mama jesteście jedynymi osobami, które przeżyły. Agnes musiała wiedzieć, że ojciec będzie się
starał ciebie odzyskać, zapłaciła przecież za milczenie człowiekowi, który was uratował. To się
wydaje logiczne. Dla większej pewności przejęła imię siostry. Agnes Egeberg przestała istnieć.
Amelia Victoria Egeberg również. Została Alice Meyer i jej dziesięcioletnia córka, Emily Meyer. I
tak oto rozpoczęła nowe życie w Bergen, razem z tobą. Jakie to proste. Jakie genialne!
Oszukiwała go przez dwanaście długich lat.
Podniósł się gwałtownie z miejsca.
- Jej rodzice musieli mieć swój udział w oszustwie. Czy ty coś pamiętasz, Amelio? Może ktoś
kiedyś mówił o twojej ciotce? Nosił po niej żałobę? Czy ona nie miała dzieci?
Emily potrząsnęła głową. Łzy spływały jej po policzkach, widziała niewyraźnie. Utraciła
wszystko, teraz zdawała sobie z tego sprawę, wszystko, na czym polegała i co, jak wierzyła, było
prawdą, ja prawdziwym życiem. Wszyscy mówili jej tylko kłamstwa, ukrywali przed nią
przeszłość. Jedyne, na co w tej chwili miała tak naprawdę ochotę, to pierwszym statkiem wrócić
do Bergen i wymusić na matce wyznane prawdy. Będzie musiała napisać. Zażądała odpowiedzi.
Dobrze pamiętała słowa matki: Obiecaj mi, że wrócisz, niezależnie od tego, co ci o mnie
powiedzą! Wróć, Emily! Jesteś wszystkim, co mam!.

Rozdział 10
Tego wieczoru sen nie chciał przyjść. Łóżko było obce, zapach w pokoju również. Myśli uparcie
krążyły po głowie, nie chciały przestać. Poza tym Emily marzła. Niezależnie od tego, jak bardzo
otulała się kołdrą i ogrzewała posłanie własnym oddechem, marzła okropnie. W końcu wstała,
podeszła do okna i uniosła zasłonę. Szyba była pokryta kwiatami ze szronu. Na dworze musiało
się wieczorem bardzo ochłodzić.
Dotknęła rękami pieca i stwierdziła, że jest ledwo letni. Dygocząc z zimna, otworzyła drzwiczki i
zobaczyła, że nadal żarzy się parę węgielków, rozgarnęła więc popiół pogrzebaczem i dołożyła
drewna. Po chwili buchnęły płomienie, złocista poświata rozjaśniła pokój. Emily przysunęła fotel
i podnóżek do pieca, a na ramiona zarzuciła wielki pled i siedziała tak przed otwartymi
drzwiczkami. Dudniący ogień zagłuszał szmery i trzaski, jakich zwykle nie brak w drewnianym
domu, oraz wszystkie nieznajome dźwięki, jaki przynosi ze sobą mróz. Emily próbowała
zrozumieć wybór matki. Mogła pojąć, że rozpacz pchnęła ją do tego, by kłamać i zażądać
milczenia od człowieka, który je uratował. Przypuszczalnie to akurat było impulsywne, działała
nie zastanawiając się, jakie będą konsekwencje. Dopiero co uniknęła śmierci w morskich falach,
utraciła siostrę, spodziewała się dziecka i była głęboko zrozpaczona. Musiała umierać ze strachu,
że straci dziecko, trzeba było przecież liczyć się z tym, że ojciec zażąda, by wychowywały się
przy nim. Ale jak mogła zerwać wszelkie kontakty ze swoim pierworodnym? I jak, dokonawszy
tego wyboru, mogła przez tyle lat odgrywać całe to przedstawienie? Czy nigdy nie uległa pokusie
i nie próbowała spotkać się z synem? Jak zdoła nakłonić swoich rodziców, by uczestniczyli w
grze i ukrywali prawdę?
Emily wpatrywała się w płomienie, aż oczy ją rozbolały. Skóra na twarzy piekła. Odsunęła fotel
nieco dalej, przymknęła drzwiczki pieca i słuchała miarowego, dającego poczucie bezpieczeństwa
dudnienia ognia. Najtrudniej było jej się pogodzić z tym, że matka zdradziła ojca. Zrozumieć
romans, który doprowadził do tragicznej podróży statkiem i rozbicia szczęśliwej rodziny. Matka
zdradziła ich wszystkich, to właśnie jest podstawowa prawda. Nawiązując romans z innym
mężczyzną, decydując się na dziecko z nim, zniszczyła wszystko.
Emily podniosła się gwałtownie. Znowu podeszła do okna, pochyliła głowę ku szybie i ciepłym
oddechem oczyściła niewielki krążek między lodowymi różami. Przysunęła oko bardzo blisko
okna, tak że mogła dostrzec białe ściany hotelu. Tam jej rodzice, brat i ona sama prowadzili z
pozoru szczęśliwe życie rodzinne. Potem matka spotkała innego mężczyznę i wydała wszystko na
zatracenie.
Emily zapaliła lampę naftową, usiadła przy biurku, wysunęła jedną szufladkę w poszukiwaniu
papieru listowego. Musi napisać do matki, musi zażądać odpowiedzi na wszystkie swoje pytania.
Znalazła przybory do pisania. Widocznie Dorthe pomyślała o wszystkim. Leżała przed nią pusta
kartka, jaśniejąca w półmroku. Emily zanurzyła pióro w kałamarzu i zaczęła pisać:
Kochana Mamo!
Siedzę w domu Nanny i piszę do Ciebie. Tutaj się tymczasem zatrzymałam. Mam szczerą nadzieję,
że Twoje zdrowie nadal się poprawia, wysyłam jednak ten list do ciotki Laury, dla wszelkiej
pewności. Gdybyś nadal leżała w szpitalu, to ciotka odda Ci list.
Podróż minęła dobrze, ponad wszelkie oczekiwania. Prawie wcale się nie bałam, a to dzięki
małżonce kapitana, która opiekowała się mną najlepiej jak mogła i nauczyła mnie przy

tym wielu rzeczy o statkach i żegludze. Poza tym przez całą drogę utrzymywała się piękna
pogoda. Tutaj w Kragerø zajął się mną adwokat Holst. Testament okazał się wielką
niespodzianką. Ja dziedziczę prawie wszystko, pod jednym wszakże warunkiem: musze osiedlić się
tutaj i alb zajść się dworem, albo hotelem. Ja wybrałam hotel, ponieważ słyszę, że to właśnie
miejsce było najbliższe sercu ojca, i że to w hotelu my wszyscy czworo mieszkaliśmy, kiedy jeszcze
stanowiliśmy rodzinę. Nie spotkałam dotychczas swojego brata, podobno wyjechał.
Muszę to powiedzieć wprost, Mamo. Dowiedziałam się tutaj przedziwnych rzeczy. Holst powiada,
że Twoje właściwe imię brzmi Agnes, i że wracając do panieńskiego nazwiska, przyjęłaś imię
swojej siostry. Poza tym powiedział mi, że oczekiwałaś dziecka z innym mężczyzną i że to właśnie
z tego powodu ojciec wysłał Cię z domu. Błagałaś go podobno o to, żebyś mogła mnie ze sobą
zabrać, ale zawarliście umowę, że po roku wrócisz tutaj i mnie przywieziesz. Kochana Mamo,
muszę Cię prosić, byś mi wszystko wyjaśniła, powiedziała, jak było naprawdę. Nie jestem w stanie
znieść tej niepewności. Jak babcia i dziadek mogli udawać, że Ty masz na imię Alice, i że to Agnes
umarła? Że ja mam na imię Emily, a nie Amelia Victoria? Jak mogłaś zapomnieć mojego brata,
jak mogłaś się go wyrzec? Czekam w napięciu na Twój list. Muszę wiedzieć, co się stało, i co Ty
wtedy myślałaś.
Chciałabym Cię jeszcze prosić o przysługę, otóż czy mogłabyś zadbać o to, by moje rzeczy zostały
mi tutaj przysłane. Możesz chyba poprosić o to mecenasa Bernera. Albo ciocię Laurę. Niech Ci
nie będzie przykro dlatego, że ja zamierzam się tutaj osiedlić. Będę przyjeżdżać do Ciebie z wizytą
tak często jak to możliwe.
Twoja oddana córka, Emily
Siedziała jeszcze przez jakiś czas i wpatrywała się w słowa, które dopiero co napisała, robiła to
tak długo, aż litery zaczęły jej tańczyć przed oczyma. Wtedy odłożyła pióro i poszła dołożyć do
pieca. Czy rzeczywiście naprawdę nadal jest oddaną córką matki? Nie była tego pewna. Akurat
teraz czuła się bardziej córką ojca. Matka zdradziła ich wszystkich.
Zaczęła liczyć dni, żeby wiedzieć, kiedy może spodziewać się odpowiedzi. Miała szczerą
nadzieję, że wyjaśnienia matki będą wystarczające do tego, by nadal mogła ją kochać.
Wystarczające do tego, by Emily mogła zrozumieć kobietę z dwojgiem dzieci, która zostaje
kochanką innego i to jego wybiera przed dziećmi i przed mężem.
Holst wszedł pierwszy przed bramę cmentarza. Widziała jego rosłą sylwetkę lekko pochyloną do
przodu. Szedł ciężkim krokiem. W końcu przystanął.
- To jest grób rodziny twojego ojca. Leżą tutaj liczne generacje Egebergów – poinformował cicho.
Emily poczułam że zbiera jej się na płacz. Spoglądała na ogrodzenie z kutego żelaza, sterczące w
śniegu. Przed małą bramką alejka została zamieciona. Krzyże i marmurowe posągi rysowały się
wyraźnie na tle białego śniegu. Anioły i gołąbki. Kilka zwiędniętych bukietów i parę wieńców
leżało przy jednym narożniku grobowca. Emily lekko uniosła płaszcz i brnąc przez śnieg,
podeszła bliżej, żeby odczytać nazwisko ojca. Wilhelm August Egeberg, urodzony 1823 zszedł z
tego świata 1893. niech spoczywa w spokoju. Nie była w stanie powstrzymać łez. Holst objął jej
ramiona. I stali tak blisko siebie. Kiedy płacz na koniec ustał, Emily poczuła, że rodzi się w niej
nowa siła.
- Jestem tu u ciebie, ojcze – wyszeptała. – Znowu jestem w domu. Poprowadzę twój hotel. Będzie
taki piękny, jak kiedyś. Nasz hotel. Muzyka i głosy ludzi będą rozbrzmiewać w

pokojach i w ogrodzie. A ja wszystko sobie przypomnę. Wkrótce. Zrobię to dla ciebie. Dla nas.
Holst cofnął swoje ramię i wolno ruszył w stronę bramy.
- Chodź, Amelio, całkiem przemierzasz, jeśli będziesz tu stać zbyt długo. Nie możemy
ryzykować, ze się rozchorujesz. Chodźmy do mnie do domu i zjemy coś gorącego porządny
obiad. A potem pójdziemy do hotelu i zastanowimy się, od czego zaczynać. – Jedną ręką
podkręcił wąsa. – Nie znalazłem kluczy do mieszkania – dodał w zamyśleniu. – To dziwne.
Przypuszczalnie są gdzieś w recepcji. Będziemy musieli poszukać.
Emily spojrzała na ogień płonący w dużym kominku z piaskowca. Znajdowała się w recepcji, w
jednym z budynków gospodarskich znalazła zapad drewna. Tymczasem ogrzewała tylko parter
hotelu, sprzątała wyrzucała stare rzeczy i śmieci. Teraz wzięła ścierkę do polerowania i duże
pudełko z pastą do czyszczenia mosiądzu. Potem otworzyła już drzwi wejściowe, poczuła
przenikliwy chłód. Rozpoczął się już kwiecień, ale mróz nadal trzymał mocno. Emily wciąż
mieszkała u Nanny, i niania, i Dorthe narzekały na zimno i codziennie mamrotały pod nosem, że
wiosna chyba nigdy nie nadejdzie.
Myśli Emily wciąż krążyły wokół babki, matki ojca. Czyż ta kobieta nie życzy sobie widzieć
wnuczki? Emily poprosiła Horsta, by przekazał starszej pani, iż na wypatruje dnia, kiedy będzie
mogła poznać babkę. Adwokat skontaktował się z Rebekką i otrzymał wiadomość, że Caroline nie
jest całkiem zdrowa, więc spotkanie z wnuczką należy odłożyć na później. Potem Emily nie
odważyła się już zbliżyć do rodziny z Egerhøi. Czekała. Dni mijały, a ona czekała.
Śnieg sięgał jej niemal do kona, ale Emily była świetnie zabezpieczona, miała wysokie buty.
Zerknęła na plakat, który sama przed paroma dniami przygotowała i powiesiła: Poszukuje się
pomocy do sprzątania, robót stolarskich oraz malarskich. Wiadomość na miejscu.
D tej pory nie zgłosiła się jeszcze ani jedna osoba. Nikt nie zaoferował jej swojej siły roboczej ani
nie przyszedł zapytać o warunki. Emily westchnęła i wpatrywała się w mosiężną tabliczkę.
Zaśniedziała tak bardzo, że trudno było odczytać wygrawerowany napis. Nabrała więc na ścierkę
ostro pachnącej pasty i zaczęła trzeć. Kątem oka zauważyła kilka kobiet, przechodzących przez
plac, i poczuła na sobie ich spojrzenia. Ciekawe, co też one sobie myślą? Czy uważają, że Emily
jest szalona bo próbuje doprowadzić do porządku taki podupadły hotel? Miasto dorobiło się już
innego hotelu, chociaż znacznie mniejszego. Czyżby to dlatego nikt nie przychodzi w
poszukiwaniu pracy?
Biała para oddechu uniosła się nad jej głową. Emily czyściła i czyściła. Akurat teraz była
zadowolona, że nigdy z mamą nie miały w domu żadnej służącej. Dzięki temu ona musiała się
nauczyć pod czujnym okiem matki sprzątać i wiedziała, co trzeba robić, żeby dom lśnił
czystością.
Właściwie lubiła pracować. To odsuwa myśl od pytań, które nieustannie krążą po głowie, nigdy
nie dają spokoju. Praca pozwala zapomnieć, że jeszcze nie dostała odpowiedzi od matki ani że
babka nie wezwała jej do siebie.
Podniosła głowę i spojrzała w stronę strychu. Dotychczas nie znaleźli klucza do mieszkania. Holst
zaproponował, że wyłamie drzwi, a potem zamontuje nowe zamki, ale ona nie przyjęła tej
propozycji. Nie ma pośpiechu. Powiedziała, i tak ma dość spraw na głowie. Teraz adwokat na
kilka dni wyjechał. Jakiś inny klient wezwał go do stolicy.
Szczerze powiedziawszy, Emily bardzo się bała tego, co znajdzie w mieszkaniu. Z każdym
mijającym dniem był jej trudniej wejść do pomieszczeń, w których spędzała dzieciństwo. Później,
powtarzała sobie. Najpierw musi wszystko oporządzić, zatrudnić ludzi. Później.
Zielona warstwa śniedzi zaczynała ustępować i ukazały się litery wyryte na tabliczce Emily tarła
dalej z taką siłą, że rozbolały ją palce. Nabierała wciąż więcej pasty i pracowała

dalej. Proszę bardzo, ostatecznie mogła po raz pierwszy przeczytać wyryte tutaj słowa: Hotel pod
Białą Różą. Czyż to nie dziwne? Nikt nigdy, mówiąc o hotelu, nie używał jego właściwej nazwy.
Wszyscy określali go jako „biały hotel” albo po prostu mówili „hotel”.
Pod Białą Różą. Jakieś obrazy przemknęły jej przez głowę. Krzewy różane. Zapach. Zaraz jednak
wszystko zniknęło.
- Bardzo przepraszam…
Emily drgnęła, nie słyszała, że ktoś idzie. Odwróciła się i spojrzała prosto na przygarbionego,
starego człowieka.
Ten uśmiechnął się promiennie i kłaniał.
- Czy mogę się przedstawić, panno Egeberg? Jestem Elias.
- Elias?
- Wystarczy sam Elias. Wszyscy mnie tak nazywają.
Skinęła głową i chciała wrócić do przerwanej pracy. Stary człowiek popatrzył na szyld. – „Pod
Białą Różą” – powiedział, jakby rozkoszując się smakiem tych słów. – To było piękne miejsce.
Kiedyś tu pracowałem.
- Naprawdę? – spoglądała na niego nowym zainteresowaniem.
- Tak, ale to dawno temu, zanim wyruszyłem w morze. Byłem tu czymś w rodzaju dozorcy.
Poczuła ucisk w gardle.
- Był pan tutaj, kiedy ja się urodziłam?
- Nie, to nie za moich czasów, ale mimo to ja panienkę pamiętam. Parę razy przyjeżdżałem do
domu z morza. – Znowu się uśmiechnął. – Witamy z powrotem w Kragerø. Jakie to smutne, co się
przytrafiło dyrektorowi hotelu, no ale takie są koleje życia.
Emily kiwała głową.
- Czy mogłabym panu w czymś pomóc?
- Ale to ja mogę pomóc panience. Przychodzę, żeby zaproponować pani moje usługi.
Był dziwnie kruchy, wyglądał na starca, Emily przypuszczalnie nie zdołała ukryć sceptycyzmu,
bo przez jego twarz przemknął cień.
- Pani mnie potrzebuje, panno Egeberg. Może nie jestem taki silny jak dawniej, trudno, tak to jest,
ale znam te budynki tutaj i znam miasto. Wiem na przykład, że do tej pory nie zatrudniła panienka
ani jednego pracownika. I wiem też dlaczego. ja mógłbym rąbać drewno i reperować, co trzeba.
Chodzić na posyłki i w ogóle.
Puszka z pastą do czyszczenia mosiądzu upadła w śnieg, Emily pochyliła się, by ją podnieść. Co
on wie? Czy ludzie nie chcą u niej pracować?
Wyprostowała się, przełknęła ślinę.
- No a co jest powodem tego, że nikt się do mnie nie zgłosił?
Stary rozejrzał się ukradkiem na boki, pochylił ku niej i oznajmił szeptem: - Bo on im zakazał.
- On?
- Ten, który prowadzi kopalnię, Gerhard Lindemann.
On nie chce, żeby panienka tu zamieszkała. Przyjął mnóstwo dodatkowych ludzi, i do transportu
lodu, i do kopalni, i powiedział, że wszyscy mają trzymać się z daleka od hotelu, jeśli nie chcą
popaść w tarapaty.
Emily zadrżała z zimna.
- Wejdziemy do środka – zaproponowała cicho.
Elias skinął głową i podążył za Emily, a ona starannie zamknęła drzwi. Czy może wierzyć temu
staremu człowiekowi? On z pewnością przesadza.
Elias uśmiechnął się znowu.

- Jak dobrze znowu być tutaj – powiedział. – Może mi pani wierzyć, że dawniej było tu mnóstwo
życia i zamieszania. Wszyscy goście przyjeżdżali ze stolicy. Malarze. Eleganckie panie i panowie.
- A dlaczego pan chce dla mnie pracować, skoro Gerhard Lindemann jest temu przeciwny? –
spytała Emily.
Poczuła, że gniew narasta w niej gorąca falą. Teraz już nie marzła. Jak ten człowiek śmie? Wic to
on życzy sobie, żeby zrezygnowała i poszła swoją drogą?
On i jego matka, ta wyniosła, szyderczo usposobiona Rebekka, chcą przejąć wszystko. Ale ich
niedoczekanie, jeszcze zobaczą!
- Ja jestem starym człowiekiem, długo wędrowałem po świecie i przeżyłem już swoje. Ja się nie
boję Gerharda Lindemanna. – Elias uśmiechnął się krzywo. – Wprost przeciwnie, bardzo mnie
bawi robienie mu na złość. Uważam, że panienka zasługuje na to, żeby jej się poszczęściło.
Ojciec byłby z pani dumny. – Klasnął w dłonie. – To naprawdę zaczyna wyglądać nieźle.
Panienka najwyraźniej nie boi się roboty.
Emily uśmiechnęła się.
- Przywykłam do pracy – odparła. – Kiedy mógłby pan zacząć?
- W tej chwili. Zaraz zdobędę drewno. Mam krewniaka, który mieszka dalej na południu, i jest
właścicielem niewielkiego lasu, ma też sanie, tak że na pewno będzie mógł nazwozić tutaj
drewna.
Emily zgodziła się.
- No to umowa stoi, Elias. Bardzo potrzebuję opału. I zatrudniam pana na stanowisku dozorcy
oraz człowieka do wszystkiego.
- A kiedy panienka zamierza otwierać?
- Tego nie wiem – odparła z wahaniem. – To będzie zależało, czy uda mi się zdobyć pomoc.
- Pieniądze to my możemy zarabiać w lecie – oznajmił Elias z zapałem. – Zima jest stracona.
Emily zerknęła na klucze od pokoi. Czy kiedykolwiek ktoś będzie ich używał? Ależ tak. Jest to
winna swojemu ojcu.
Wyciągnęła rękę do Eliasa.
- No to witam w domu – powiedziała.
- Halo? Czy jest tu kto?
Emily odwróciła się i zobaczyła młodą kobietę stojącą w progu. Uśmiechnęła się i rozglądała
wokół.
- Czy to pani szuka ludzi do pracy? – spytała.
- Tak – odparła Emily, czuła ogromną ulgę. Nie wszyscy dali się zastraszyć Gerhardowi
Lindemannowi.
- Jestem dobrą kucharką i zręcznie posługuję się ścierką – rzekła kobieta z jeszcze
przymilniejszym uśmiechem.
Emily już miała odpowiedzieć, kiedy zwróciła uwagę, że Elias stoi na pół ukryty za drzwiami i
daje jej jakieś znaki. Energicznie kręcił głową, jakby przeciwko czemuś protestował. Pokazywał
na kobietę, a potem przyciągnął ręką po gardle, jakby miał zamiar je poderżnąć.
Emily zwróciła się do przybyłej.
- Miło mi to słyszeć – rzekła. – Proszę mi zostawić swoje nazwisko i adres, to się odezwę, kiedy i
jakiej pomocy będę potrzebować.
- Ale ja myślałam…
Emily podeszła do lady w recepcji, znalazła kartkę papieru oraz pióro i zanotowała wszystkie
informacje. Kobieta kiwała głową, po chwili zniknęła, najwyraźniej rozczarowana i zirytowana.

- Co miały znaczyć te pańskie gesty? – spytała. – Przecież ta kobieta wyglądała na silą i
najwyraźniej miała ochotę zacząć pracę.
- Ona jest jego szpiegiem.
- Szpiegiem?
- Tak, dobrze panienka słyszała, co powiedziałem. To on ją tu przysłała. Na pewno chciałby mieć
u nas kogoś swojego, żeby wiedzieć, co się dzieje. On taki jest.
Emily przeniknął dreszcz. Zacisnęła pięści i potrząsnęła głową. Podsunęła Eliasowi papier z
nazwiskiem i adresem kobiety.
Elias patrzył zdumiony.
- Ona się tak nie nazywa. Wyczuła pismo nosem, kiedy panienka nie chciała jej od razu zatrudnić.
Emily wzruszyła ramionami. Jeszcze zobaczą, ten cały Gerhard Lindemann i jego mamusia.
- Czy myśli pan, że będziemy mogli już w lecie przyjąć pierwszych gości? – spytała.
- W lecie? Jeśli Bóg pozwoli…
I Gerhard Lindemann, dodała Emily w duchu. Ten człowiek musi mieć naprawdę wielką władzę
w mieście.

Rozdział 11
Dorthe podała gorącą kolację. Nanna mruczała coś pod nosem, przymknęła oczy i wyglądała na
pogrążoną we własnych myślach.
- Jedzenie jest już na stole, Nanno – rzekła Emily ostrożnie, uśmiechając się do Dorthe, która
wracała do kuchni z pustą tacą.
- Zanosi się na zmianę pogody.
Emily spojrzała pospiesznie w okno.
- Moim zdaniem wciąż jest tak samo zimno – odparła.
- Ja poznaje to po reumatyzmie. Idzie na deszcz albo przynajmniej na odwilż, wspomnisz moje
słowa.
- Ale musisz jeść, póki zupa jest gorąca, Nanno. To bardzo smaczna zupa.
- Dziękuję, Agnes, nie jestem głodna.
Emily podskoczyła na krześle. Odłożyła łyżkę, nie była w stanie nic powiedzieć.
- Ja wiem, że ty się z nim spotykasz. Protesty na nic się nie zdadzą.
Krew odpłynęła Emily z twarzy.
Nanna wróciła do przeszłości, chodzi jej chyba o romans matki z tamtym mężczyzną. Pytanie
tylko, ile ona pamięta? Czy można polegać na ty, co stara niania mówi?
- To naprawdę nie w porządku, Agnes. Pomyśl o dzieciach!
Emily siedziała bez ruchu, bała się odezwać, bała się zrobić coś, co by przywróciło Nannę do
współczesności, zanim powie coś więcej o jej matce.
- I to ty, która masz takiego wspaniałego męża! Tak, jest od ciebie starszy, to prawda, i jego matka
nie należy do najsympatyczniejszych. Przecież ona chciała, żeby ożenił się z tamtą. Wciąż mówi,
że zawróciłaś mu w głowie, bo zależało ci tylko na jego majątku. Ale to nieprawda, Agnes,
powiedz, że to nieprawda. Twój ojciec miał przecież dość pieniędzy, no nie? Albo może ty nas
okłamywałaś tak samo, jak teraz kłamiesz, kiedy wychodzisz na spotkania z tym swoim…
Emily poczuła, że serwetka zsunęła się jej z kolan, ale nie miała odwagi się pochylić, by ją
podnieść.
- Starsza pani powiedziała, że Erling Wilhelm ukradł jej jakąś cenną ozdobę – mówiła dalej
Nanna. – Ale ja powiedziałam, że sama musiała ją gdzieś zapodziać. Prawda, Agnes? Chłopiec
siedział i bawił się nią, ale przecież on nie jest złodziejem. Nie mógł mały chłopczyk! Dlaczego ty
nic nie mówisz, Agnes? Erling Wilhelm jest upartym dzieckiem, ale serce ma złote. Jako dorosły
będzie bardzo silny. Amelia pytała o ciebie. Powiedziałam jej, że jesteś w różanym ogrodzie, ale
to nie była prawda, ja widziałam, że wypływałaś z tamtym pod pełnymi żaglami na morze.
Musisz z nim zerwać! Jeśli tego nie zrobisz, to ja będę zmuszona pójść do pana Egeberga i o
wszystkim mu odpowiedzieć. Odpowiedz mi, Agnes! Co wybierasz?
- Ja… - Emily słyszała, że głos jej się łamie i odmawia posłuszeństwa. W pokoju panowała cisza,
zakłócona tylko trzaskiem ognia na kominku i jakimiś odgłosami z pokoju kredensowego.
Stara Nanna szeroko otworzyła oczy.
- Amelio, moja droga! Musisz zjeść zupę! Potrzebujesz jedzenia pracujesz zbyt ciężko! Z hotelem
nie ma takiego pośpiechu, skoro tyle lat stał zamknięty na dziesięć spustów. Gdybym była trochę
młodsza, również ja mogłabym się zabrać do pracy. Ale Dorthe będzie ci pomagać. Mogę się bez
niej obejść codziennie przez parę godzin.
Staruszka wróciła znowu do współczesności,
Emily potrząsnęła głową. Dobrze wiedziała, że Dorthe ledwo sobie radzi z pracą tutaj, w
Reimersgården, że dręczą ją bóle nóg i pleców.

- Dziękuję, ale dam sobie radę, Nanno. – Wkrótce zatrudnię więcej osób. Z pewnością wszystko
się znakomicie ułoży.
Jadły dalej w milczeniu. Nanna raz po raz popadła w zamyślenie, a Emily siedziała i zastanawiała
się nad tym, co przed chwilą usłyszała. Matka wypływała żaglówką z tamtym mężczyzną. Czy on
przypływał skądś, żeby ją zabrać, czy też był gościem hotelowym i korzystał z tutejszej łodzi?
Tyle pytań. Wizja młodej matki w łodzi razem z mężczyzną, w którym się zakochała, skierowała
jej myśli w stronę latarnika, który wszedł na pokład ich statku koło Jomfruland. Raz po raz
pojawiał się w jej myślach. Aksel Hartwig. Nadzieja, że on przypłynie kiedyś do Kragerø nie ma
sensu. Przecież żona kapitana powiedziała, że latarnik nigdy nie bywa na stałym lądzie. Mimo to
Emily wielokrotnie spacerowała po nabrzeżu, niby przypadkiem. Jest bowiem prawdą, że uśmiech
tego człowieka zrobił na niej wielkie wrażenie. Kręciła głową nad własnym zachowaniem.
Dopiero co otrząsnęła się z nieszczęścia po zerwanych zaręczynach, a już zaczyna marzyć o
innym. Powinna się raczej trzymać z daleka od mężczyzn. powinna czekać, aż spotka takiego,
który… takiego, który co? Nie ma przecież gwarancji, że nie zostanie porzucona, niezależnie, od
tego, jakiego mężczyzna spotka.
Jej ojciec został porzucony. Stracił i żonę, i córkę. Ale potem znalazł sobie inną kobietę. Emily
widziała w wyobraźni błysk w oczach Rebekki i zastanawiała się, jakie było małżeństwo tych
dwojga. Czy ona go kochała? Czy byli ze sobą szczęśliwi? Czy też może zawarli coś w rodzaju
małżeństwa z rozsądku, opartego na praktycznych przesłankach? Dwoje ludzi w tej samej
sytuacji: ona wdowa, on wdowiec. Ojciec wierzył bowiem, że jest wdowcem i ożenił się
ponownie, nie przeczuwając prawdy. Z pewnością doprowadził do uznania mnie i mamy za
zmarłe, myślała Emily. Słyszał, że tak się robi, kiedy nikt nie przeżył katastrofy.
Nagle dotarł do nich stłumiony, dudniący odgłos. Nana kiwnęła głową z uśmiechem zadowolenia
na wargach.
- Nad morzem grzmi – oznajmiła. – Ta zimna ma zamiar zakończyć się burzą. A nie mówiłam? –
Zaczęła rozcierać sobie łokcie. – Cała jestem sztywna i obolała.
Chwyciła dzwonek i zadzwoniła po Dorthe.
- Pójdę teraz do siebie, Amelio. Jestem zmęczona.
- Westchnęła ciężko. – Wciąż jestem zmęczona. Tyle lat tyle dni… - Uniosła głowę i wstała,
podpierając się laską. Potem odwróciła się do Amelii, uniosła laskę i wycelowała w młodą
kobietę. – Wystrzegaj się malarzy, którzy przypływają tutaj ze stolicy! Oni nie są tacy jak my, dla
nikogo nie mają szacunku. Większość z nich to bezbożna hołota.
Przez chwilę patrzyła przed siebie pustym wzrokiem, po czym wolno ruszyła ku drzwiom. Dorthe
przybiegła z pomocą, wyprowadziła ją na korytarz, a potem do sypialni.
Co Nanna miała na myśli? Czy to malarz z Kristianii uwiódł matkę? Trudno powiedzieć. Stara
niania wiele mówi, ale miesza przeszłość i teraźniejszość z kompletnymi wymysłami albo z tym,
co jej się wydaje, że gdzieś słyszała.
Po niebie znowu przetoczył się grzmot. Emily zobaczyła wielką błyskawicę nad dachem hotelu.
Burza zbliżała się coraz bliżej.
Emily obudziła się nagle, czując, że dom zatrząsł się w posadach. Gwałtowny grzmot przetoczył
się nad dachem, a błyskawica rozjaśniła pokój mimo ciemnych zasłon. Emily naciągnęła kołdrę
na głowę. Coś jej się przed chwilą śniło, coś o jakimś pamiętniku. Czy to możliwe, że mama albo
ojciec pisali pamiętnik i zostawili go w hotelowym mieszkaniu? Albo może ojciec dostał jakiś list,
który wyjaśnił mu, co się właściwie stało?
Kolejna błyskawica rozdarła niebo. Grzmot zadudnił w tym samym momencie i tym razem
rzeczywiście ziemia się pod Emily zatrzęsła.

A jeśli oszukuje sama siebie? Mieszkanie zostało z pewnością opróżnione, kiedy ojciec zamykał
hotel. Pewnie usunął wszelkie ślady małżeństwa z mamą, rozgoryczony i rozczarowany.
Teraz to już matka na pewno dostała jej list. Może nawet właśnie jej na niego odpowiada. Pisze i
przekreśla, raz po raz wyrzuca zmięte arkusze do kosza na papiery, stojącego obok sekretarzyka, i
zaczyna od nowa. Jeśli jest w domu przy Store Parkvei, a nie w szpitalu. Chyba niełatwo napisać
taki list. Może zamiast tego zdecyduje się przyjechać tutaj, ona także?
Błyskawice rozpłomieniały nocne niebo, ale huk grzmotów powoli się oddalał. Kiedy się lepiej
zastanowiła, uznała, że matka nie zechce tu przyjechać. Nie chciałaby z pewnością spotkać babki
ani adwokata Horsta, nie mówiąc już o drugiej żonie ojca. Nie, na pewno napisze list. Ale co
będzie w tym liście? Jakie wytłumaczenia matka znajdzie?
Zaczęło padać. Głośny, zacinający deszcz tłukł w ściany i okienne szyby.
Nanna miała rację, tej nocy zima zbierze się do odwrotu. Burza przyniosła deszcz i ciepło.
Wkrótce Emily będzie mogła zobaczyć miasto bez grubej, białej pokrywy śniegu. Ogród wokół
hotelu też będzie widoczny.
Przewróciła się na drugi bok i poczuła, że boli ją ręką i całe ramie. Myje i szoruje codziennie
przez wiele godzin. Koniecznie potrzebuje pomocy. Gdyby tylko Holst wróci, poprosi go, by
pomógł jej znaleźć jakiś personel. On musi wiedzieć, dlaczego ludzie poddają się groźbom
Gerharda Lindemanna. Emily przekaże mu, co jej powiedział stary Elias, a Holst na pewno
znajdzie na to jakąś rade. Emily nie może przecież postawić hotelu na nogi z Eliasem jako
jedynym zatrudnionym. Gdyby tak miało być, to powinna raczej rzucić wszystko i wrócić do
Bergen. W tej samej chwili, kiedy miała znowu zapaść w sen, zdała sobie sprawę, że wcale nie ma
ochoty opuszczać Kragerø. Co dziwniejsze, zaczęła czuć, że to jest jej rodzinne miasto. Tutaj
mogłaby zacząć wszystko od nowa, zostawić za sobą zdradę Karstena i może nawet również od
nowa kochać. Może. Znowu zobaczyła w wyobraźni twarz ze statku. Uśmiech. Czy to możliwe,
że można zakochać się w kimś po jednym jedynym spotkaniu, które nawet nie było spotkaniem?
Raczej przelotnym widokiem obcej twarzy. Co za głupstwa! Przecież nie zakochała się w tym
stroniącym od ludzi latarniku. Myśli tylko o nim, dla pociechy, żeby zająć się czymś innym, a nie
tylko zmartwieniami związanymi z hotelem. I przeszłością matki.
Bębnienie deszczu o szyby nie było już ani takie głośne, ani gwałtowne. Teraz deszcz wydawał
się delikatny, pocieszający, niczym pieśń. To przypominało jej Bergen. Dom koło parku. I życie,
które wiodła, zanim zakochała się w Karotenie i zanim dosięgły ją listy z przeszłości, deszcz
ukołysał ją do snu. Pogrążyła się w nim jak w ciepłej wodzie, spokojna i bezpieczna. Anioł stał na
nocnym stoliku i pełnił przy niej straż.
- Pójdę do sklepu po białą farbę – oznajmił Elias. – Wezmę ze sobą wózek.
- A ja potrzebuję też zielonego mydła – powiedziała Emily. – Niech to wszystko wpiszą na mój
rachunek.
Elias skinął głową i zniknął w kuchennych drzwiach, słyszała, jak wychodzi przez furtkę w
wysokim płocie. Emily zadrżała na myśl, jak przerażająco szybko znikają pieniądze. Biała farba
jest droga, o ile jednak Emily zdążyła się dowiedzieć, hotel zawsze był biały, a ona nie miała
wątpliwości, że tak powinno zostać. Weszła na jedną z kuchennych ławek i nadal myła szafki oraz
półki. Jadalnia i pokój kredensowy już lśniły czystością. Plac między hotelem i domem Nanny
wypełniał rozmokły śnieg, tonował i spływał w dół rwącymi potokami. Zanim się ściemni, ziemia
będzie całkiem wolna i czysta powiedział Elias.
Emily usłyszała ostry hałas i odwróciła się tak gwałtownie, że straciła równowagę i wymachując
rękami, próbowała się utrzymać na wysokiej kuchennej ławie. Mimo woli

cofnęła się o krok. Ławka była morka i śliska. W ostatnim momencie zdążyła się chwycić drzwi
szafki i zapobiec upadkowi, klęczała na ławie, oszołomiona i przestraszona.
Ostrożnie badała nadgarstki, żeby sprawdzić, czy nie zrobiła sobie krzywdy. Zaraz jednak
przypomniała sobie hałas i odwróciła się. Jakaś ciemna postać stała nieruchomo, oparta o futrynę
drzwi, i nie spuszczała z niej oczu. Mężczyzna. Miał światło za plecami, więc nie od razu go
poznała. Zsunęła się z ławki i zerknęła w dół na swój mokry brudny fartuch, na zniszczoną
spódnice.
- Czego pan chce?
- Pani to chyba naprawdę jest ptakiem zwiastujący, nieszczęście, panno Amelio... Oczywiście. To
on. Gerhard Lindemann.
- Czego pan chce? Jak pan, widzi, jestem bardzo zajęta.
- Widziałem, że o mało nie runęła pani na podłogę.

To mogło się naprawdę źle skończyć. Z pewnością jest pani ptakiem zwiastującym nieszczęście,
jak powiedziałem.
- O co panu chodzi? Przestraszył mnie pan, wchodząc tu bez pukania. Nie słyszałam, że ktoś
idzie.
Nie zwrócił uwagi na jej słowa, dalej ciągnął swoje.
- Upadła pani też paskudnie wtedy, kiedy schodziła pani na ląd, jak słyszę.
Emily wzruszyła ramionami.
- Ludzie gadają, co im ślina przyniesie na język. Parę zbutwiałych lin nie wytrzymało, co jeszcze
mówią ludzie?
- Że pani się zamęcza w tym zrujnowanym domu i wyobraża sobie, że będzie jeszcze z tego
reprezentacyjny hotel. I mówią, że nie udało się pani zatrudnić pracowników. Może pani źle
płaci? To rzadko przynosi korzyść.
Powinna była powiedzieć, że to z jego winy, ale powstrzymała się.
- Widocznie w tym czasie trudno dostać pracowników – rzekła, odgarniając włosy znad oczu.
- To przedsiębiorstwo handlu lodem – oznajmił Lindemann. – Tylko tutaj, w Kragerø, daje pracę
ponad mysięciu mężczyznom. Ludzie nie mają ani chwili na nic innego. A kiedy przyjdzie
wiosna, wyruszą w morze. Wtedy kutry nie będą już bezczynnie stać w porcie.
Skinęła głową.
- Rozumiem. W takim razie będę musiała poszukać ludzi gdzie inaczej – powiedziała,
zdecydowana nie dać po sobie poznać, iż jego groźby zrobiły na niej wrażenie.
- Nie będzie łatwo. Bo gdzie by oni mieli mieszkać? Niech pani pozwoli sobie pomóc, panno
Amelio.
- W jaki sposób? Chce mi pan znaleźć ludzi do pracy?
- Nie, ja, niestety, nikogo zwolnić nie mogę. Niech więc pani pozwoli, żebym kupił od pani to
wszystko, hotel i dwór razem z przedsiębiorstwem handlu lodem.
Zaskoczona, przyjrzała mu się uważnie. A więc o to chodzi?
- Zdumiewa mnie pan, panie Lindemann – odparła wolno. – O ile dobrze pamiętam, powiedział
pan, że wszystko, co zostało po ojcu, to po prostu rozpadająca się ruina, pozbawiona wszelkiej
wartości.
- I nadal przy tym obstaję, ale handel lodem to po części moja firma, a Egerhøi jest domem mojej
rodziny. Oni wszyscy są bardzo przywiązani do tego miejsca.
- Nie zamierzałam nikogo prosić, żeby się wyprowadzili. Pański brat może dalej zarządzać
dworem.
Lindemann przyglądał jej się badawczo. Spojrzenie miał nadal uparte i nieprzyjazne, choć słowa
wypowiedział miał nadal uparte i nieprzyjazne, choć słowa wypowiedział uprzejmie. 64

- Moja matka i rodzeństwo nie czują się bezpiecznie. Mają wrażenie, że mieszkają tam z łaski.
- Pańska matka ma prawo mieszkać na Egerhøi. Ja nikogo nie wypędzam. Tak sobie życzył mój
ojciec – dodała z poczuciem, że w jakiś sposób rozumie rodzinę Lindemannów. Przecież ona
wyłoniła się właściwie z nicości i sprzątania im spadek sprzed nosa. Naturalnie, że tak reagują.
- Czy nie ma pani ochoty uwolnić się od tego beznadziejnego budynku? Wszędzie tutaj cuchnie
wilgocią i stęchlizną. Kiedy śnieg spłynie, zobaczy pani wyraźnie wszystkie dziury i uszkodzenia.
Co do zapachu, to mówił nieprawdę, bo jeśli gdzieś czuć stęchliznę, to najwyraźniej w kilku
pomieszczeniach w piwnicy i budynkach gospodarczych. Elias twierdzi, że hotel przetrwał lata
zamknięcia zdumiewająco dobrze. Że budynek jest, jak wyraził, prima sort.
- Chciałabym spróbować – powiedziała cicho. – Ze względu na ojca.
Gerhard skinął głową, ale nie zdołała do końca ukryć, że jest zirytowany.
- Wrócimy do tego późnij, przy lepszej okazji. – Wyjął kieszonkowy zegarek i zerknął na niego. –
Właściwie to przyszedłem, żeby zaprosić do Egerhøi. Stara Caroline życzy sobie panią zobaczyć,
a jej słowo jest prawem. Mimo wszystko to pani babka.
Emily drgnęła. Nareszcie! Wiedziała, że prędzej czy później zaproszenie nadejdzie, wielokrotnie
wyobrażała sobie spotkanie z babką, tęskniła za nim i bała się go. Po tym, jak została
potraktowana pierwszego dnia, nie odważyła się zbliżyć się do rodziny z Egerøi. Ale teraz dostaną
za swoje, czuła to. W końcu upragniony dzień nadszedł.
- Jutro przyślę powóz. Tymczasem proponuję, żeby pani nieco ostrożnie wspinała się po
kuchennych meblach. Mogła się pani paskudnie uderzyć, mogła pani nawet skręcić kark.
Emily nie odpowiedziała. Czuła narastającą niechęć przed odwiedzinami w domu Rebekki, choć
Egerhøi teraz należy do niej, w każdym razie na papierze. Byłoby lepiej, gdyby babka mogła się
wybrać do domu Nanny.
- Do zobaczenia, panno Amelio.
- Zakładam, że zaproszenie dotyczy również adwokata Horsta – przerwała mu, zapominając na
moment, że adwokat wyjechał.
- Holst jest w Kristianii. Zostanie tam jeszcze jakiś czas, jak słyszałem, uczestnicz w toczącym się
procesie. Poza tym zaproszenie jest tylko do pani. Pani babka nie jest zbyt silna. Nie życzy sobie
widzieć nikogo prócz rodziny.
Odwrócił się na pięcie i wyszedł z kuchni, zanim Emily zdążyła odpowiedzieć i zapytać, o której
godzinie przyjdzie ten powóz. Czuła, że serce bije jej szybciej. W końcu miała poznać babkę. Ona
opowie jej więcej o małżeństwie rodziców i o starszym bracie.
Zdjęła fartuch i odłożyła go na ławkę. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz zobaczyła, że
Gerhard Lindemann otworzył furtkę do Reimersgården, zapukał do drzwi i czeka. Otworzyła mu
Nanna osobiście, zamienił z nią parę słów, podał jej niewielką paczkę i wyszedł.
Emily wciąż stała przy oknie. Deszcz znowu przybrał na sile. Co ten człowiek robił przy drzwiach
Nanny? I co to za paczkę tam zostawił? Emily westchnęła. Miała szczerą nadzieję, że Gerhard i
reszta rodziny Lindemannów stopniowo otrząsną się z szoku, jakiego doznali na wieść, że ona
żyje, a na dodatek jest główną spadkobierczynią ojca. Muszą zrozumieć, że Emily nie zamierza
odebrać im Egerhøi, że ich życie będzie się mogło toczyć tak, jak dotychczas. Ona chce
prowadzić hotel, im zostawi kierowanie dworem i handel lodem. Kiedy się o tym przekonają, z
pewnością ich wrogość złagodnieje. Teraz żyją w niepewności, oto cały powód.
Znowu włożyła fartuch i nastawiła jeszcze jeden garnek z wodą. Jutro spotka nareszcie kogoś, kto
należy do jej niewielu żyjących krewnych. Swoją rodzoną babkę.

Rozdział 12
Pojechała powozem na dół, na to samo nadbrzeże, na które zeszła, po przyjeździe z Bergen.
Woźnica zatrzymał konia, Emily zobaczyła zbliżającego się do nich mężczyznę. Serce na chwilę
zamarło w piersi. Czy będzie musiała żeglować na Egerhøi w towarzystwie Gerharda
Lindemannda? Rozmawiać z nim i udawać, że nie ma pojęcia, iż on w ordynarny sposób działa
przeciwko niej? Po chwili z ulgą stwierdziła, że to jego brat, Edwin, idzie jej na spotkanie.
Uśmiechnął się szeroko.
- Jest już pani, panno Amelio? Pogoda taka piękna. Pomyślałem, że pokażę pani Bjelkevik.
- Bjelkevik? – spytała zaskoczona.
- Tak, naszą lodownię. Popłyniemy najpierw tam, Holst mnie prosił, żebym pani to pokazał.
- Holst? Przecież on wyjechał – zaprotestowała i natychmiast poczuła, że zachowała się głupio,
jakby nic nie wiedziała.
- Wiem o tym, ale przed wyjazdem przyszedł do mnie i oznajmił, że kiedy pierwszy raz odwiedzi
pani Egerhøi, to chciałby, żeby zobaczyła pani też Bjelkevik. W końcu musi pani wiedzieć, co
posiada.
- To dwór i lodowania nie znajdują się w tym samym miejscu?
- Nie, Bjelkevik leży po drugiej stronie fiordu. Popłyniemy teraz żaglówką obok Egerhøi, to
znaczy zobaczy pani naszą siedzibę od strony wody.
Weszli na pokład niewielkiej łodzi z dwuosobową załogą. Edwin zniknął na chwilę pod
pokładem, a kiedy wrócił, niósł wielki pled, który podał swojemu gościowi.
- Posiedzimy trochę na pokładzie, będzie mogła pani więcej zobaczyć.
Łódź płynęła szybko, żagle łopotały na wietrze, Emily poczuła dziwny ssący strach. Znowu
znalazła się na pokładzie jednostki pływającej, tym razem pozbawiona troskliwej opieki żony
kapitana. Ale sam pobyt na pokładzie dawał jej poczucie wolności mimo tego, co przeżyła. Poza
tym znajdowali się tak blisko lądu, że miała jednak poczucie bezpieczeństwa. Może nawet z
czasem polubi morze? Zastanawiała się teraz, czy jako dziecko, przed katastrofą, też się bała
morza. Gdyby Nannie rozum się rozjaśnił, ale w tej sytuacji nie można polegać na jej
odpowiedziach.
Uśmiechnęła się do Edwina. Młodszy syn Rebekki był bardzo miły i troskliwy. Mimo wszystko
jednak jest synem tej kobiety i bratem Gerharda. Przypuszczalnie jest taki sam jak oni, tylko ma
lepsze maniery i zręczniej potrafi skrywać niechęć.
Mijali hotel. Emily widziała domek kąpielowy i nadbrzeże, a za nimi wielki płot, który ojciec
zbudował, by zamknąć dostęp do ogrodu i zabudowań. Zobaczyła też w oddali mieszkanie na
strychu. Dach pokryty był dachówkami, a dużą, szarą płaszczyznę ściany przecinał wykusz i okna
balkonowe. Wieża z gabinetem ojca mierzyła w niebo, słoneczne światło mieniło się w szybach.
Serce Emily podskoczyło na myśl o tym, co może się kryć w pokojach. Mieszkanie ciągle jeszcze
było dla niej niczym zamknięta księga, która może zawierać naprawdę wszystko, skarby i
rozczarowania, dobre i złe wspomnienia. Albo po prostu nic. Pokoje mogą być puste.
Edwin podążył za jej wzrokiem, ale nic nie powiedział. Łódź zeszła nieco z kursu i teraz płynęli
pomiędzy dwiema wyspami. Na mniejszej z nich Emily zobaczyła coś, co mogło przypominać
fabrykę, a obok nieduże budynki mieszkalne.
- To jest Gundersholm – oznajmił Edwin. – Znajdują się tutaj huta żelaza i mieszkania dla
robotników.

Emily skinęła głową. Mijali niewielkie skupiska domów, które rozsiadły się nad zatoczkami,
mijali statkami na kotwicach, większe domy i coś, co wyglądało jak magazyny drewna. Stocznia.
- Teraz jest tu trochę inaczej niż wtedy, kiedy płynęła pani tędy ostatni raz. Och, przepraszam!
Zapomniałem, że pani nic nie pamięta. To nierozważne z mojej strony.
- Proszę się tym nie przejmować.
- A tam widzi pani Egerhøi, panno Amelio. Tam na wzgórzu, wśród dębów.
Emily zobaczyła duży, biały budynek na pół ukryty między powykrzywianymi, czarnymi pniami.
Szeroka aleja wiodła z nabrzeża do samego domu, otoczonego mniejszymi zabudowaniami,
rozrzuconymi po okolicy polerkami i prostymi chatami. Niżej, w porcie, przed magazynami i
szopami portowymi ukazał się las masztów.
- Tu znajdują się biura. Przedtem mieliśmy też tutaj stocznię. Ostatni statek zbudowano w niej rok
temu. Teraz nie ma już sensu budować żaglowców. Przyszłość należy do pary, a my sami, niestety,
parowców budować nie możemy. To by wymagało zbyt wielkich inwestycji.
Emily rozglądała się i próbowała jakoś ogarnąć to wszystko. Musiała tu bywać jako mała
dziewczynka, chociaż nigdy tutaj nie mieszkała. Wiedziała, że w czasach jej dzieciństwa była to
siedziba dziadka ze strony ojca.
- Ale kupiliśmy cztery parowce – opowiadał dalej Edwin. – Dwa włączyły się do transportu lodu.
Jeden nazywa się „Łabędź”, będzie go pani mogła zobaczyć, nieco dalej, w Bjelkevik. Właśnie
trwa załadunek lodu.
Mały żaglowiec znowu zboczył trochę z kursu i Egerhøi zaczęło się oddalać, wyglądało teraz
niczym dom dla lalek. Emily zwróciła się do Edwina.
- Jak można transportować lód przez morze teraz, wiosną? – spytała. – Ja bym myślała, że
większość, roztopi się, w czasie podróży.
Edwin roześmiał się.
- Szczerze mówiąc, większość lodu transportujemy właśnie w lecie. Bo wtedy, z naturalnych
przyczyn, popyt jest największy. Głównie handlujemy z Anglią, częściowo też ze Szwecją, Danią
i Francją. Niektóre statki płyną z lodem aż na Morze Śródziemne.
- Na Morze Śródziemne? Jak to możliwe?
- Układa się na ładunku mokre deski i trzeba pilnować, żeby przez całą drogę były mokre. Wtedy
topi się naprawdę nieznaczna ilość. Robi się trochę brudno, zwłaszcza w lecie, rzecz jasna, ale co
tam. Generalnie transporty dochodzą w zdumiewająco dobrym stanie, pod warunkiem, że nie ma
żadnych opóźnień. W ładowaniach są tak wielkie ilości lodu, że na całym statku utrzymuje się
niska temperatura.
Skinęła głową, chociaż nadal wydawało jej się to niepojęte. Przecież lód zwykle topnieje, gdy
tylko mróz puści.
- Widzę, że wciąż trudno pani wyobrazić sobie, jak to możliwe – zauważył Edwin z uśmiechem. –
Pierwszy ładunek lodu popłynął na Morze Śródziemne gdzieś w połowie lat czterdziestych.
Konsul Bioern junior wysłał wtedy brygantynę „Ursus Minor” do Lizbony. Przez trzy miesiące
nie było żadnej wiadomości o statku, ludzie zaczynali sądzić, że wszystko stracone, statek jednak
wrócił z ładunkiem soli, win i owoców południowych. Podobno było to bardzo opłacalne.
- Ale, jak rozumiem, wy nie pływacie na Morze Śródziemne.
- Nie. Za to trzymamy się stałych kontaktów, one są najpewniejsze. Niektórzy eksporterzy lodu
spekulują cenami w szczególnie gorących okresach, ale na dłuższą metę to się nie opłaca. Oto są
lodownie, panno Amelio.
- Lodownie? – spytała niepewnie.
- Tak, teraz wszystkie, jak jedna, są pełne. W takich budynkach lód może leżeć wiele lat. Ściany i
dachy są podwójne, wypełnione trocinami. W ten sposób izolujemy zapasy lodu

od słońca. Wewnątrz budynki podzielone są na mniejsze pomieszczenia, tak by za jednym razem
można było opróżnić każde z nich. – Wskazał ręką – Widzi pani te rynny, wiodące do nabrzeża?
Emily zmrużyła oczy. Ze stojących najbliżej lodowni schodziły w dół, szerokie drewniane rynny.
- Są to urządzenia, które pozwalają ładować lód na statek – mówił dalej. – Akurat teraz bierzemy
lód z takich miejsc, w których by się stopił, gdyby poleżał dłużej. A lodownie są, jak
powiedziałem, pełne po same dachy.
Teraz zbliżali się do lądu Emily widziała, jak wielkie, lśniące bloki lodu unoszone są specjalnymi
podnośnikami i wrzucane na pokład Łabędzia”, a następnie do jego ładowni.
- Chłopcy się starają – stwierdził Edwin zadowolony. – Mniej więcej o północy będą gotowi, a
wtedy będzie czekał już kolejny statek. Mam na myśli „Delfina”. Tutaj pracuje się dzień i noc, w
dzień powszedni i w niedzielę. Lód jest świetnego gatunku, tak zwany lód stalowy. Można by
czytać przez taki blok, bo lód jest zupełnie przezroczysty.
Brzmiało to niewiarygodne. Emily próbowała sobie wyobrazić litery widziane poprzez gruby blok
lodu, ale uznała, że to za trudne. Odłożyła na bok wełniany pled, chciałaby zejść na ląd i przyjrzeć
się tej dziwnej działalności, którą tu prowadzono, ale Edwin potrząsnął głową.
- Dzisiaj nie zdążymy. Pokażę pani wszystko dokładnie następnym razem, kiedy będzie z nami
Holst. Wtedy zobaczy pani wszystkie części lodowni, rynny, mieszkania robotników, biura i
wszystko, co do tego przedsiębiorstwa przynależy. Ale teraz oczekują pani na Egerhøi.
Dostrzegł rozczarowanie na jej twarzy, pochylił się więc i mrugnął wesoło.
- Kiedy już pani postawi hotel na nogi, to osobiście zadbam, by dostarczyć pani najlepszych
gatunków lodu do kuchni i do piwnic. Dzięki temu jedzenie będzie świeże i smaczne. Bo chyba w
pani hotelu są lodówki?
Skinęła głową z uśmiechem, nie bardzo wiedząc, czy może ufać temu człowiekowi. Bo chyba
współpracuje on ze starszym bratem, chociaż woli z nią również żyć na dobrej stopie, skoro to
właśnie ona może odebrać mu odpowiedzialność i za dwór, i za handel lodem.
- Czy pan sam tym kieruje? – spytała.
- Och, nie. Gerhard odpowiada głównie za transport lodu, ja natomiast za dwór, ale lodem też się
trochę zajmuję. Gerhard prowadzi przecież także kopalnie po naszym ojcu.
Emily skinęła głową, zadowolona, że to nie Gerhard towarzyszy jej tego dnia. Z Edwinem
przynajmniej łatwiej rozmawiać. Nie powinna jednak pozwolić sobie na całkowite zaufanie,
nigdy nie może o tym zapomnieć.
Droga w górę, do domu, pokryta była białym żwirem, wzdłuż niej znajdowały się dwa rzędy
starych dębów. Dom zbudowano w stylu szwajcarskim, futryny okienne i krawędzie dachu
wykończono pięknie rzeźbionymi listwami, które przypominały koronki, dach pokryty był szarą
dachówką, z trawnikami, klombami i ozdobnymi krzewami.
Z pewnością zatrudniają ogrodnika, pomyślała Emily.
- Ogród jest piękny w lecie – rzekł Edwin. – Kiedy wszystko kwitnie. Można tu znaleźć wszystkie
rodzaje kwiatów, jakie rosną w naszym kraju. No, z wyjątkiem róż. Róże bowiem zostały
wykopane i… - Nieoczekiwanie zarumienił się i jakby spłoszył.
- Wykopane? Co pan ma na myśli?
- Chyba nie powinienem tego mówić, ale pani babka opowiadała, że kiedy ojciec pani się tutaj
wprowadził, to zażądał, by usunąć wszystkie róże. I zabronił sadzenia nowych.

- Wszystkie róże – powtórzyła i nagle przypomniała sobie kilka słów z listu, który dostała po
śmierci ojca: Chyba pamiętasz lata, które spędziliśmy razem? Biały hotel? Różany ogród?. Co to
jest z tymi różami? Dlaczego ojciec nie chciał mieć róż w swoim ogrodzie?
Edwin zarumienił się jeszcze bardziej i wyglądało, że żałuje, iż poruszył ten temat.
- Wejdźmy do środka – rzekł pospieszni. – Obiad z pewnością już gotowy.
- Nie wie pan, dlaczego mój ojciec chciał usunąć róże?
- Nie, niestety, nie wiem.
Kłamał, widziała to wyraźnie. Musi spytać babkę. Albo Horsta.
W holu czekała pokojówka. Dygnęła uprzejmie i odebrała od nich okrycia. Emily stanęła przed
dużym lustrem w złotej ramie i przygładziła włosy, które wiatr jej potargał, poprawiła jedną ze
szpilek i ogarnęła wzrokiem własne odbicie. Tym razem ubrała się na czarno, zdążyła już kupić,
to czego potrzebowała, w domu mody Hanny Kristiansen na Kirkegaten – czarną jedwabną
bluzkę i wysokim koronkowym kołnierzykiem i wąską spódnicą z czarnego aksamitu. Jedyną
ozdobą była nieduża kamea, którą kiedyś dawno temu dostała na Gwiazdkę od matki swojej
matki.
Wciągnęła głęboko powietrze i poczuła, że serce tłucze się niespokojnie, najbardziej na myśl o
tym, że ma oto po raz pierwszy w dorosłym życiu spotkać swoją babkę ze strony ojca, lecz rajże
dlatego, że znalazła się w domu Rebekki. Dobrze wiedziała, że nikt tu jej nie oczekuje. Zarazem
jednak w tym domu znajdowała się jakby bliżej ojca. Bo to tutaj ojciec przeżył swoje ostatnie
lata, tutaj oddychał i rozmawiał jeszcze kilka miesięcy temu. A ona spóźniła się o kilka
nieszczęsnych tygodni, to wszystko.
- Tędy, proszę, panno Amelio. Jadalnia wychodzi na morze.
Poszła za Edwinem do dużego, jasnego pokoju z długim stołem, wokół którego stały ciężkie,
białe krzesła z jedwabnymi obiciami. Stół był nakryty do obiadu, Emily zdążyła zauważyć sześć
bilecików, po jednym z każdej krótszej strony i po dwa z dłuższych. A zatem wszyscy są na
miejscu. Stół był taki duży, że jedzący mogli siedzieć dość daleko od siebie nawzajem, ale to
chyba nawet lepiej.
Usłyszała kroki i odwróciła się. Do pokoju wszedł Gerhard, towarzysząc wysokiej, starszej pani.
Gerhard podpierał poduszkę, szli bardzo wolno. Emily poczuła na sobie taksujące spojrzenie
przenikliwych oczu, miała wrażenie, jakby wychodząca dama zamierzała czytać w jej myślach.
Gerhard lekko skłonił głowę.
- Witamy, panno Amelio. To jest pani babka, Caroline Egeberg.
- Nie używaj nazwiska w rodzinnym gronie, młody człowieku! – upomniała go Caroline. – Musi
istnieć jakaś granica, niekoniecznie trzeba być takim oficjalnym. A więc to ty jesteś Amelia
Victoria, córka Agnes?
Emily skinęła głową i poczuła, że za moment serce wyskoczy jej z piersi. zaschło jej w ustach,
bała się, że nie będzie w stanie wykrztusić ani słowa.
- Pamiętasz mnie?
Potrząsnęła przeczącą głową. Babka miała ostre rysy twarzy i lśniące niebieskie oczy. Była
ubrana na czarno. Siwe włosy częściowo ukryła pod czymś w rodzaju maleńkiej koronkowej
chusteczki czy stroika, również w kolorze czarnym.
- Ja nie pamiętam niczego z czasów przed katastrofą – odparła cicho.
- jakie to dziwne. Można by sądzić, że z czasem pamięć jednak wraca. Ja na przykład pamiętam
wszystko. Nanna natomiast większość zapomina. A jest przecież o dwadzieścia lat ode mnie
młodsza. Widocznie jestem skazana na to, by pamiętać, nawet to, o czym wolałabym zapomnieć.
Emily nie wiedziała, co odpowiedzieć. Bała się, że to historia jej i jej matki jest właśnie tym, o
czym babka wolałaby zapomnieć. Słońce świeciło przez duże okna i wyzłacało jadalnię. Pyłki
kurzy tańczyły w powietrzu.

- Widzę, że jesteś do niej podobna, ale adwokat Holst powiada, że masz oczy Wilhelma. –
Przekrzywiła lekko głowę i przyglądała się Emily. – No, nie jestem pewna. Nie, wcale nie jestem
tego pewna. – Głośno zastukała laską w podłogę.
- Rebekka! Konstanse! Siadamy do stołu!
Matka z córką weszły, bardzo powściągliwie przywitały się z Emily i czekały, aż starsza pani
pozwoli, by Gerhard pomógł jej usiąść na miejscy przy krótszym boku stołu. Wskazała ręką
najbliższe krzesło.
- Usiądź tutaj, dziecko! To będę mogła przyjrzeć ci się bliżej.
Emily posłusznie usiadła. Miała ochotę płakać. Babka nie powitała jej ani jednym ciepłym
słowem, nie przytuliła nie uśmiechnęła się. Była raczej zamyślona i zdystansowana.
Rebekka usiadła przy drugim końcu stołu. Gerhard zajął miejsce po prawej stronie Caroline,
dokładnie na wprost Emily. Ona najchętniej odsunęłaby swoje krzesło w głąb pokoju, ale stłumiła
to pragnienie, Edwin usiadł obok niej, Konstanse zaś po drugiej stronie najstarszego brata. Tak
czekali w milczeniu, podczas gdy dwie pokojówki w czarnych sukienkach i sztywnych
fartuszkach, z czepkami a głowach podawały zupę.
- Widziała pani lodownię, panno Amelio. Jak się pani podobała? – spytał Gerhard. – Kragerø jest
największym w kraju producentem lodu, a w Bjelkevik znajdują się największe lodownie.
- Widziałam to wszystko jedynie z morza – odparła, zerkając spod oka na babkę, która jadła zupę,
nie zwracając na nic uwagi.
- Handel lodem daje dobre dochody – mówił alej Gerhard. – Wkrótce jednak się skończy.
- Dlaczego miałby się skończyć? – spytała Emily. – Czyżby pan sądził, że zimy nie będą już teraz
wystarczająco mroźne?
- Nie. Myślę o lodowniach, które zakłada się za granicą. Jest tyko kwestią czasu, kiedy sztuczny
lód stanie się bardziej opłacalny od naturalnego. Wtedy my zostaniemy z pełnymi ładowaniami i
nikt nie będzie chciał kupować naszego lodu.
- Nie bądź takim pesymistą, Gerhard – zaprotestował Edwin. – Nasze przedsiębiorstwa pracują od
dziesięciu lat i zapotrzebowanie na naturalny lód wcale się w tym czasie nie zmniejszyło.
- Ale prędzej czy później się zmniejszy.
- A jak idą sprawy hotelu, panno Amelio? – wtrąciła Rebekka, wpijając w gościa spojrzenie
wielkich brunatnych oczu. – Słyszę, że ruszyła pani pełną parą z czyszczeniem i sprzątaniem.
Caroline odłożyła łyżkę i wydała dźwięk, przypominający pełne irytacji cmoknięcie.
- Nie wydziwiaj, Rebekko! Amelia jest córką Wilhelma, przestań więc zwracać się do niej per
pani! – Pokiwała głową. – Pozostałych też to dotyczy. Od tej chwili my wszyscy, którzy siedzimy
przy tym stole, będziemy sobie mówić po imieniu.
- Jak sobie życzysz, teściowo – powiedziała Rebekka i wymieniła spojrzenia z najstarszym
synem.
Emily nie czuła się już taka osamotniona, babka uznała, że jest córką swojego ojca. To już coś.
- Uważam za ekscytujące to, że postanowiłaś prowadzić hotel, Amelio – wtrąciła Konstanse z
zapałem. – Ja też bardzo bym chciała tam pracować. Nudzę się tutaj na Egerhøi. Nigdy nikogo nie
spotykam. Tutaj przyjeżdżają tylko…
- Nie będziesz pracować w żadnym hotelu! – cięła jej wynurzenia Rebekka. – To po prostu nie
wypada.
Emily poczuła, że rumieni się aż po szyję. Więc to nie jest odpowiednie zajęcie dla kobiety jej
stanu? Naturalnie, że nie jest. Zastanawiała się, co by powiedzieli o jej pracy nauczycielki i
mieszkaniu w tych nagich, spartańskich pokojach nad szkolną salą.

- Ale Amelia może tam pracować! – protestowała Konstanse.
- Amelia będzie dyrektorem hotelu. Czy może raczej powinienem powiedzieć dyrektorką? To
zupełnie co innego – wtrącił Edwin.
Emily odniosła wrażenie, że bawi go to wszystko.
- Zobaczymy, jak to pójdzie – rzekł Gerhard. – Budynek jest zrujnowany, niełatwo będzie zwabić
do niego gości, nawet jeśli się go już wyremontuje. Czasy nie bardzo temu sprzyjają. Kiedy stary
hotel był budowany, nasze miasto kwitło. We wszystkich stoczniach budowano statki. Teraz co
prawda ludzie zajmujący się transportem lodu często wychodzą na ląd, ale ich nie stać na to, żeby
mieszkać w hotelu, oni szukają pryczy w zwyczajnych noclegowniach. A malarze znajdują coraz
to nowe miejsca, w których mogą rozmawiać o fantastycznym świetle, widokach i nastrojach.
Nasze miasto nie potrzebuje więcej niż jednego hotelu. A jeden już mamy!
Emily wyczuwała szyderstwo w jego głosie i bardzo chciała zaprotestować, powiedzieć, co myśli,
zarówno o nim samym, jak i o jego wypowiedziach. Jeszcze mu pokaże. Jej hotel będzie czymś
wyjątkowym!
Głośno przełknęła ślinę i wpatrywała się w talerz z zupą wściekła sama na siebie. To ze względu
na ojca znalazła się tutaj, to dla niego chciała postawić hotel na nogi. To, co Gerhard i Rebekka o
tym sądzą, nie ma żadnego znaczenia.
Kiedy wniesiono deser, Caroline dała znak, że chce wstać. Obie pokojówki natychmiast
podbiegły, żeby ją wesprzeć.
Starsza pani wpiła spojrzenie w Emily.
- Wstąp do mnie, zanim wyjdziesz – powiedziała. – Chętnie zamieniłabym z tobą kilka słów w
cztery oczy. Konstanse wskaże ci drogę.
Emily nie zdołała wykrztusić ani słowa, kiwała tylko głową. Ledwie dostrzegała co je, myśli
krążyły wokół tego, co babka zamierza jej powiedzieć. Co jest takie ważne?
- Jak ci się mieszka u Nanny? – spytała Konstanse.
- Czuję się tam bardzo dobrze – odparła Emily i zdała sobie sprawę, że to prawda.
- Czy ona nie jest trochę dziwna? Wszyscy mówią, że Nanna żyje we własnym świecie.
- Ale często bywa zupełnie świadoma tego, co się dzieje. – Emily poczuła silny, cierpki smak
cytryny. Kawałki cytryny znajdowały się w kremie.
- Ale pani, chciała powiedzieć ty, nie wiesz, w co powinnaś wierzyć? – spytał Gerhard.
Przyglądając jej się spod przymrużonych powiek. – To musi być straszne mieszkać z
człowiekiem, który na przemian fantazjuje i mówi prawdę. Musisz czuć się niepewnie, Amelio?
Zwłaszcza jeśli chodzi o wszystko, co ma coś wspólnego z twoją matką?
- Przecież może o to pytać Horsta – rzekł Edwin i uśmiechnął się pojednawczo.
- Holst wyjechał i długo go nie będzie, jak słyszę zauważyła Rebekka.
Emily nie opowiadała. Oni nie chcą, żebym dobrze się czuła w Kragerø, to oczywiste, pomyślała.
Gerhard i Rebekka życzą sobie, żebym jak najprędzej wróciła do Bergen. Edwin pewnie też,
chociaż on próbuje być miły.
- Caroline wszystko pamięta. Sama przecież powiedziała – rzekł Gerhard z dziwnym
półuśmieszkiem na wargach. – Ja jednak mam wątpliwości, czy jej wspomnienia poprawiłyby ci
humor. Ona jest ostra niczym tarka. Czarująca stara tarka.
- Nie mówi tak o niej, kiedy pokojówki słuchają – upomniała go Rebekka i odwróciła się do
Emily. – Chętnie bym popatrzyła na hotel, nigdy tam nie byłam.
- Oczywiście – zgodziła się Emily, czując, że nie jest w stanie zaprosić małżonki ojca. Czego ona
tam chce? Musi chodzić jej o coś więcej niż tylko o zaspokojenie ciekawości.

- Tam nie ma nic do oglądania – stwierdził Gerhard. – Amelia na razie ma trudności z
zatrudnieniem pracowników.
Emily popatrzyła w okno. Jakaś wrona sfrunęła z dębu na ziemię. Emily miała szczerą nadzieję,
że Holst wróci w tym tygodniu. Po prostu nie była pewna tego, co posiada, a czego nie, ani ile
pieniędzy może przeznaczyć na hotel. We dwoje ze starym Eliasem nie podołają wszystkiemu.
Poza tym hotel nie może działać bez obsługi. Westchnęła i stwierdziła, że wrona znowu
poderwała się do lotu. To wszystko wygląda kompletnie beznadziejnie, wiedziała jednak, że musi
wytrwać. Wybór został dokonany. Tyle już ją wiąże z tym miastem.
- Usiądź tutaj, Amelio Victorio.
Posłusznie przycupnęła w fotelu naprzeciwko babki.
- Czy ty wiesz, że imię dostałaś po mamie?
Emily nie miała o tym pojęcia.
- Ja została ochrzczona jako Caroline Victoria Reimers – mówiła dalej babka. – Dorastałam w tym
domu w którym teraz mieszka Nanna. To było bardzo piękne miejsce. Pamiętam zwłaszcza wielki
orzech włoski w ogrodzie. Czy on jeszcze stoi.
- Naprawdę nie wiem.
- To było największe drzewo.
Emily skinęła głową.
- Mój brat miał odziedziczyć dom – powiedziała ledwie dosłyszalnym głosem. Nie miała
pewności, czy powinna wspominać brata, mimo że teraz babka sprawiała wrażenie życzliwej. No,
powiedzmy nieco życzliwszej niż na początku.
- To prawda. Odwrócić trochę twarz, dziecko. W stronę światła. No, rzeczywiście, masz oczy
Wilhelma. – Babka potrząsnęła głowa. – Nie jestem w stanie wybaczyć twojej matce, musisz to
wiedzieć. Strasznie jesteś do niej podobna. Tak samo jasna i ładna, masz tę samą szczupłą figurę.
A na dodatek teraz będziesz jeszcze prowadzić hotel. To w tym hotelu ona spotkała, tego
drugiego. Ja byłam przeciwna małżeństwu. Mówiłam Wilhelmowi, że twoja matka jest za młoda,
i za mało wiedzieliśmy o jej rodzinie. Okazało się, że miałam rację. Ona ni znosiła sprzeciwu.
- Sprzeciwu?
- Wszystkie małżeństwa oparte są na sprzeciwie, Amelio, z czasem się o tym przekonasz. Życie w
małżeństwie to nie jest taniec po różach.
- Po różach? – wtrąciła Emily cicho. – Edwin mówił o różach w tutejszym parku. Powiedział, że
ojciec kazał je wykopać i wyrzucić, gdy się tutaj sprowadził.
Tak zrobił, to prawda. – Babka westchnęła. – Edwin nie powinien był ci opowiadać tej starej
historii. To wszystko przeszłość.
- Dlaczego ojciec to zrobił?
- Był złamany bólem. Twoja matka kochała róże. – Babka wzruszyła ramionami. – Powiedziałam
mu, że to przesada, że wkrótce zapomni. Ale ten chłopiec został obdarzony silną wolą. Miałam
naprawdę twardy orzech do zgryzienia, kiedy był mały. Był strasznym uparciuchem.
Matka kochała róże. Emily nigdy o tym nie myślała, teraz jednak zdała sobie sprawę z tego, że
mały ogródek przed domem przy Store Parkvei pełen jest róż, to prawda.
- Czy mój ojciec miał rodzeństwo? – spytała, słysząc, jak bardzo drży jej głos.
- Nie. Bóg nie dał mi więcej dzieci prócz niego. Pozostałe straciłam, zanim skończyły rok.

Myśl o różach nie dawała jej spokoju. Chciała zadać tyle pytań. Jaki był ten mężczyzna, którego
matka spotkała? Jak długo się znali? Co się stało z jej bratem? Dlaczego nikt nie chce o nim
rozmawiać?
- Czy ty masz dobry charakter, Amelio Victorio? Tolerujesz burzę?
- Tego nie wiem, babciu – odpowiedziała szczerze.
- Musisz sobie znaleźć męża, to oczywiste. Nie możesz prowadzić hotelu i pozostać niezamężną
kobietą, to nie wypada. Panowie przyjeżdżający do hotelu mogliby robić sobie jakieś nadzieje. A
zresztą to chyba nie ma znaczenia, jeśli chodzi o twoją matkę, to nawet małżeństwo, przysięgi na
nic się nie zdały. Ale ty jesteś z naszej krwi i kości, ty jesteś córką mojego syna. Na pewno się od
niej różnisz.
Znaleźć sobie męża? Emily nie była jeszcze na to gotowa.
- Mogłabyś wyjść za Gerharda lub Edwina. To by satysfakcjonowało wszystkie strony. – Babka
zadowolona kiwała głową. – Absolutnie. Dobry pomysł, muszę sama siebie pochwalić.
Emily myśl wydała się tak nieprawdopodobna, że musiała się uśmiechnąć. Babka wypiła w nią
spojrzenie, więc nie odważyła się protestować. Wiedziała jednak, że nikt nie może zmusić jej do
małżeństwa.
Teraz powinna zebrać się na odwagę i zadać to jedno, najważniejsze pytanie. Wyprostowała się,
złożyła ręce na kolanach. Czuła, że serce bije jej jak szalone.
- Czy mogłabyś powiedzieć mi coś o moim bracie? Nikt nie chce o nim rozmawiać.
Caroline przymknęła oczy.
- Jestem zmęczona, dziecko. Wiek daje mi się we znaki. Następnym razem. Wtedy ci o nim
opowiem. Następnym razem.
Emily walczyła z rozczarowaniem, łzy paliły ją pod powiekami. Babka wskazała toaletkę.
- Mam coś dla ciebie. Coś, co schowałam. Nie chciałam, żeby ona węszyła po hotelu. W tej samej
komódce, tam w górnej szufladce.
Emily z wahaniem podeszła do toaletki, wysunęła szufladę i zobaczyła pęk kluczy. Miała
wrażenie, że zemdleje. To muszą być klucze do mieszkania.
- Weź je, Amelio Victorio.
Wstrzymując oddech, Emily uniosła klucze, teraz słyszała wyraźnie uderzenia własnego serca.
Nareszcie będzie mogła otworzyć ostatnie zamknięte drzwi. Wsunęła klucze do kieszeni spódnicy
i odwróciła się do babki.
- Teraz możesz już iść. Jestem zmęczona i chciałabym się przespać. Pokaż mi, że nie jesteś taka
jak ona, jak twoja matka. Pokaż mi, że nie tylko oczy odziedziczyłaś po Wilhelmie Auguście.
- Ja…
- Idź już. Zrobiło się późno.
Zataczając się, Emily opuściła pokój babki. Klucze pobrzękiwały cichutko, kiedy chodziła po
wyłożonych dywanami podłogach. Nagle zaniepokoiła się, czy Gerhard albo Rebekka nie usłyszą
ich dźwięku i nie odbiorą jej cennej zdobyczy. Zaraz jednak przekręciła głową, zła na siebie.
Powinna pamiętać, że zarówno Egerhøi, jak i hotel należą do niej. Nikt jej tu nie może zrobić.
Wolno zeszła po szerokich schodach, wiedząc, że mimo wszystko Egerhøi do niej nie należy. Ani
przedsiębiorstwo żeglugowe, ani lodownie. Hotel natomiast mogła uważać za swój. Wszystko
inne należy do Rebekki i jej synów, niezależnie od tego co mówi testament ojca. Tak po prostu
jest.

Rozdział 13
Emily rozsunęła zasłony i zobaczyła, że słońce świeci na bezchmurnym niebie. Otworzyła okno
na całą szerokość i poczuła, że do pokoju wpływa ciepło. Na dworze panowało lato! Zerknęła w
stronę hotelu i stwierdziła, że w tym złocistym słonecznym blasku nie wydaje się aż taki
zrujnowany. Gdyby tylko znalazła godnych zaufania pracowników, to wszystko inne potoczy się
niczym zabawa. Teraz przecież poznała już swoją babkę i chociaż starsza pani odnosi się z
rezerwą do jej matki i pod wieloma względami przeraża dziewczynę, to przecież uznała ją za
swoją wnuczkę. Może z babką jest tak jak z tymi pieskami, które robią dużo hałasu. Babka ma
ostry język, ale w gruncie rzeczy to bardzo dobry człowiek.
Ktoś ostrożnie zapukał do drzwi, po chwili Dorthe wsunęła głowę.
- Przyszedł list do panienki. Z Bergen – powiedziała, podając Emily kopertę.
Emily chwyciła list i rozpoznała charakter pisma matki. Odetchnęła z ulgą. Zatem matka jest na
tyle zdrowa, by do niej napisać. A przez moment bała się, że list może być od Thorvalda Bernera
lub od ciotki Laury, i że będzie musiała wracać do Bergen.
- Śniadanie gotowe, pani czeka.
- Poproś, żeby zaczęła beze mnie. Ja zaraz przyjdę. Chciałabym tylko najpierw przeczytać list.
Dorthe spoglądała na nią z powątpiewaniem, ale skinęła głową i zniknęła za drzwiami. Emily
otworzyła kopertę i zdała sobie sprawę, jak bardzo się boi, co też matka zechciała jej napisać.
Pragnęła poznać powody zdrady i niewierności matki, równocześnie jednak nie chciała słuchać
bolesnych oskarżeń rzucanych na ojca, ani tego, że jego zachowanie pchnęło matkę w ramiona
innego. Z całego serca pragnęła żywić ciepłe uczucia dla ojca, którego pamiętała, chciała być z
niego dumna i cieszyć się, że jest jego córką. Usiadła przy oknie, jeszcze raz spojrzała na Hotel
pod Białą Różą i czytała:
Moja najukochańsza Emily!
Jestem znowu w domu. Ordynator powiada, że udar nie powinien zostawić zbyt głębokich śladów.
Często bywam zmęczona, trochę powłóczę lewą noga, lewa ręka też nie chce mnie słuchać jak
dawniej. Ale daje sobie radę, mimo wszystko sprawy posuwają się do przodu. Zatrudniłam bardzo
zdolną służącą. Zostanie tu ze mną, dopóki nie odzyskam sił. Thorvald nalegał, żeby tak to
urządzić.
Nie mam słów, żeby wyrazić, co myślę o Twoim ojcu! On zrobił to, żeby się na mnie zemścić.
Nawet zza grobu przeprowadził swoją wolę. Zostałaś jego spadkobierczynią, ale pod warunkiem
że zamieszkasz w Kragerø! Nie rozumiesz tego, Emily? On to zrobił przeciwko mnie, żeby się
zemścić! On odebrał mi Ciebie! Odkąd dostałam Twój list, co noc płaczę przez sen. Myślałam, że
wrócisz do mnie, ale zamiast tego dostałam list, w którym piszesz, że zamieszasz poprowadzić
jego hotel.
Bardzo żałuję, że Cię okłamywałam, ale nie miałam wyboru. Nie mogłam pozwolić, żeby mi
Ciebie odebrał już wtedy! Kiedy my obie, jako jedyne pasażerki przeżyłyśmy katastrofę i
zostałyśmy w cudowny sposób uratowane, poprosiłam rybaka, który wyciągnął nas z wody, żeby
nikomu o tym nie mówił. Zrobiłam to, zanim zdążyłam się zastanowić. Dała, mu połowę pieniędzy,
które dostała od Twojego ojca. Miałam je w woreczku na szyi. Potem znalazłam się jakby w
potrzasku kłamstwa. Zdołałam skłonić moich rodziców, by przyłączyli się do gry, ponieważ nie
mieli innych wnuków prócz Ciebie i tak samo jak ja bali się, że ojciec mi Ciebie odbierze, bo chce
mnie ukarać za to, co zrobiłam, i nigdy więcej Cię nie zobaczymy.

Mój ojciec napisał do teściów mojej siostry w Szwecji, poinformował, że zginęłam w katastrofie
statku. Siostra nie miała dzieci, a jej małżeństwo nie należało do szczęśliwych, nie musieliśmy się
więc obawiać, że ktoś od nich zechce się później z nami skontaktować albo przyjechać do Bergen.
Strasznie się wstydzę mojego romansu z tym drugim mężczyzną. Nie pojmuję, co się ze mną stało.
byłam wtedy jak zaczarowana i straciłam wszelką wolę. Lepiej nie potrafię tego wyjaśnić. On był
gościem w naszym hotelu. Pewien malarz z Kristianii. Przypuszczalnie miał tam żonę i dzieci.
Bóg zabrał też do siebie dziecko, które z nim oczekiwałam.
Emily, każdego dnia po katastrofie płaciłam za swoje błędy. Wstydziłam się i żałowałam
wszystkiego, z wyjątkiem tego jednego, że zrobiłam, co musiałam, żeby nie utracić Ciebie.
Zrobiłam, to z rozpaczy i miłości, gdyby było trzeba, to tak samo postąpiłabym jeszcze raz. Nie
mam, oczywiście, na myśli zdrady, o niej wolałabym zapomnieć, ale wszystko, co zrobiłam potem.
Bo zrobiłam to z miłości do Ciebie, moja Córko.
Błagam Cię, wróć do Bergen! Nie potrzebujesz tego spadku. My obie damy sobie radę bez
pieniędzy i posiadłości Twojego ojca, tak jak zawsze sobie dawałyśmy. Zdradziłam go, to prawda,
ale on był surowym człowiekiem. Człowiekiem, który nie potni wybaczać.
Pełne łez pozdrowienia od Twojej matki, która kocha Cię ponad wszystko.
P.S. Laura wyśle Ci potrzebne ubrania.
List upadł Emily na kolana. Matka w ogóle nie wspomniała brata, nie napisała ani słowa o synu,
którego porzuciła. To nie do pojęcia. Musiała kompletnie wymazać go ze swojego życia, ze
swojego serca. Musiała uznać, że nie wolno jej mieć nadziei na zatrzymanie przy sobie również
tego dziecka i dlatego przestała o nim myśleć jako o swoim synu.
Łzy cisnęły się do oczu. Starannie złożyła list i włożyła z powrotem do koperty. Nie może spełnić
prośby matki. Postanowiła zostać tutaj, przyjęła dar ojca. matka ma Thorvalda Bernera. To
prawdopodobnie on opłaca służącą. Może nawet planują w przyszłości małżeństwo. Poza tym
matka ma ciotkę Laurę i powoli wraca do zdrowia.
Emily odwiedzi ją za jakiś czas, bo wciąż wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, musi jednak
zaczekać, aż postawi hotel na nogi. Do zimy, kiedy Goci będzie mniej i zapanuje spokój. Wtedy
będzie mogła pojechać do Bergen i zmusić matkę do udzielenia odpowiedzi na jeszcze co
najmniej kilka pytań.
O świcie, na długo przed przyjściem Eliasa, Emily zamknęła się w hotelu na klucz. To musi się
stać teraz. Cieszyła się, a zarazem napawała ją grozą myśl, że otworzy drzwi do mieszkania i
zobaczy, co tam jest. Długo w noc leżała, nie śpiąc i raz jeszcze wyobrażała sobie pokoje, w
których mieszkała razem z rodzicami i bratem. Odwiedziny na Egerhøi nie przywróciły jej
pamięci, babka jednak dała jej klucze, których Emily szukała. Klucze o przeszłości i wspomnień.
Ściskając je teraz w ręce, wolno przeszła przez recepcję i zaczęła wchodzić po schodach. Ciężko
jej było podnosić nogi, musiała opierać się o poręcz, kręciło jej się w głowie. Powietrze
wydawało się tego dnia ciężkie, pełne kurzu, mimo wielu tygodni mycia i sprzątania. Oddychanie
sprawiało jej ból. Serce biło jakoś dziwnie, jakby kulało. Mdłości podchodziły do gardła. Kiedy
stanęła przed drzwiami mieszkania, nie widziała prawie nic.

Wybrała jeden klucz, ujęła go w dwa palce i wyciągnęła rękę w stronę zamka. W tej samej chwili
zaczęło jej dzwonić w uszach. Pociemniało jej przed oczyma i osunęła się na ziemię, rozdygotana,
zlana potem.
Leżała tak długo, nie miała odwagi się poruszać. Mało brakowało, a byłaby straciła przytomność.
Mogła sobie zrobić krzywdę. Przymknęła oczy i cicho płakała. Co się ze mną dzieje? Co takiego
jest w tych drzwiach, że tracę przytomność?
Nie wiedziała, jak długo tu leży. Kiedy zaczęła się ostrożnie podnosić i usiadła, usłyszała na dole
głośnie pukanie i wołania, poznała, że na zewnątrz stoi Elias. Wtedy wstała, wolno zeszła do
jednego z pokoi, stanęła przed lustrem i przygładziła włosy. Próbowała się uśmiechnąć, ale
rezultat przypomniał raczej bolesny grymas. Może to nie Elias krzyczy i dobija się do drzwi?
Może to ludzie szukający pracy? Wczoraj po południu poszła do kancelarii mecenasa Horsta,
żeby prosić o pomoc, ale zastała tylko jego gospodynię. Ta powiedziała, że adwokat został w
Kristianii nie wiadomo na jak długo.
Co teraz robić? Nie była w stanie otworzyć drzwi do mieszkania, sama nie zdoła wykonać całej
pracy… zbiegła na dół, otworzyła ciężkie drzwi i spojrzała w zmartwioną twarz Eliasa.
- Poszedłem do Naganny, skoro cię tutaj nie zastałem. Ona powiedziała…
Emily już go nie słuchała. Zobaczyła ogłoszenie zawiadamiające, że poszukuje ludzi do pracy, i
poczuła, że słońce ogrzewa jej twarz. Było bardzo ciepło i panowała niezwykle piękna pogoda,
promienie słońca były niczym pieszczota. Gwałtownie zmienił się jej nastrój. List matki
przypomniał jej o księdzu, mieszkającym na Jomfruland, o ojcu Liamie. Siostra Therese radziła,
by Emily go odszukała, gdyby potrzebowała pomocy. Skoro Holst wyjechał i nie wiadomo kiedy
wróci, ojciec Liam wydawał się jedyną osoba, która mogłaby pomóc.
- Elias, bardzo bym chciała popłynąć na wyspę, która nazywa się Jomfruland i odszukać
irlandzkiego księdza, który tam mieszka.
Elias wydawał się zaskoczony.
- To pani znaj ojca Liama?
- Mamy wspólnych znajomych. Mam nadzieje, że on by mi pomógł znaleźć ludzi do pracy w
hotelu. Przecież musi się na wyspach znaleźć, ktoś, kto szuka zajęcia? Ani ty, ani Dorthe nie
znacie takich, a nikogo więcej pytać nie mogę.
Elias uśmiechnął się.
- Pomysł wydaje mi się bardzo dobry, panno Amelio. Ksiądz wie naprawdę dużo. Zaraz znajdę
kogoś, kto panią tam podwiezie. Zawsze jest jakiś rybak, który wypływa w morze. Chce pani,
żeby jej towarzyszył?
Emily zastanawiała się chwilę.
- Nie, tutaj jest tyle do zrobienia. Najlepiej, jeśli pojadę sama. Pamiętaj tylko, że muszę wrócić.
Więc ten właściciel łodzi będzie musiał na mnie poczekać albo przypłynąć po mnie później.
Elias skinął głową.
- Niech mi pani teraz da klucze, a potem razem pójdziemy do portu i znajdę pani podwozę.
Podała mu pęk kluczy, który dostała od Horsta, pęk, w którym brakowało kluczy do mieszkania.
Ten drugi pęczek zamknęła w biurku w recepcji.
Na nabrzeżu, gdzie rybacy sprzedawali swoje połowy, Emily przyglądała się Eliasowi, który
chodził od łodzi do łodzi. Miała wrażenie, że ludzie gapią się i rozmawiają do niej. W końcu
jeden z rybaków skinął głową, spoglądając w jej stronę. Był to stary, siwy mężczyzna z fajką w
zębach. Elias przywołał ją gestem i po chwili znajdowała się w łodzi.
- Do księdza? – spytał mężczyzna.
Przytaknęła skinieniem głowy.

- On mieszka przy samej latarni. Przybijemy do ich nabrzeża. Będę mógł zarzucić sieci, kiedy
pani pójdzie załatwić swoją sprawę.
Mówił do niej pani, a nie panno, ale nie zamierzała go poprawiać. Miała ważniejsze zmartwienia
na głowie.
Wypłynęli z fiordu, na którym rozłożyło się miasto, wkrótce znaleźli się pośród mnóstwa małych
wysepek. Pogoda była rzeczywiście letnia i tym razem Emily uważała, że przyjemnie jest płynąć
łodzią. Bryza pieściła jej skórę, miała wrażenie, że odpływa od wszelkich trudności, z jakimi się
ostatnio borykała. Dobrze było na kilka godzin porzucić sprzątanie, poza tym myślała o Akselu
Hartwigu. Serce zaczynało bić niespokojnie, kiedy wyobrażała sobie jego twarz i sylwetkę. Czy
mogła mieć nadzieję na spotkanie? Na to, że zderzy się z nim przypadkiem?
Śledziła wzrokiem mewę. Ptak żeglował w powietrzu i wrzeszczał głośno, że przyszło lato i jest
ciepło. Chyba jednak czeka mnie rozczarowanie, pomyślała Emily. Wtedy, kiedy zobaczyła go po
raz pierwszy, była w szczególnym nastroju, po długiej podróży, która właśnie dobiegała końca, a
przepełnionej niepokojem o to, co czeka ją w Kragerø.
Zerknęła na puste skrzynki na ryby, spojrzała na leżącą na podłodze łodzi miotłę i szczelniej
otuliła nogi spódnicą. Otaczał ją mdły, cierpki zapach. Emily wciąż nie otrząsnęła się z przeżycia,
jakiego doznała przed drzwiami zamkniętego mieszkania, nadal czuła się oszołomiona i
zdezorientowana.
- Przed sobą widzi pani latarnię – poinformował.
Teraz ją zobaczyła, białą i mieniącą się w słońcu, uśmiechnęła się i kiwnęła głową.
- Dom ojca Liama leży tam, przy końcu nadbrzeża, po prawej stronie drogi. Widzi go pani?
- Widzę.
Było to niewielki budynek, pomalowany na biało, z czerwonym dachem, ogrodzony płotem.
Zbliżali się do nadbrzeża, wyraźnie było widać szopy. Wkrótce dziób łodzi zachrobotał głośno na
przybrzeżnych kamieniach. Rybak wyskoczył na ląd, wyciągnął łódź i podał Emily rękę. Poczuła
się jakoś niezdarnie, wciąż kręciło się jej w głowie. Miała wrażenie, że ziemia lekko się pod nią
kołysze, jakby wciąż znajdowała się w łodzi.
Rybak wskazał na niewielką zatoczkę.
- Ja przycumuję tam dalej. Proszę tylko zawołać, kiedy pani już załatwi swoje sprawy, ale proszę
się nie spieszyć mam dużo czasu.
Emily z wahaniem ruszyła w stronę domu. Może pospieszyła się z przyjazdem tutaj. Nie zna
przecież księdza. Zresztą prawdopodobnie nie ma go w domu. Powinna była się jakoś z nim
umówić.
Furtka była na pół otwarta. W oknie stały niewielkie figurki, może świętych i Panienki Marii. Tak
w każdym razie wyglądały, przypominały rzeźby z jakiegoś kościoła.
Zrobiła kilka niepewnych kroków po kamieniach prowadzących do drzwi i zapukała.
Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna po trzydziestce otworzył i uśmiechnął się pytająco.
- Przychodzę do ojca Liama, chciałabym z nim porozmawiać – powiedziała Emily. – Czy
zastałam księdza?
Mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
- To ja jestem ojciec Liam – oświadczył. – Proszę wejść.
Teraz Emily zrozumiała słowa żony kapitana: „On nie bardzo wygląda na księdza”. Zaskoczona
szła za nim niewielkim korytarzem i dalej do izby, pełnej półek z książkami i papierami.
Gospodarz usunął stos papieru z fotela, pospiesznie strzepnął kurz i gestem zaprosił, żeby usiadła.
Emily posłuchała i spojrzała mu w oczy. Nigdy przedtem takich oczu nie widziała. Były
jasnozielone, niby morze północnym wietrze. Cerę ksiądz miał niezwykle

bladą, za to włosy czarne. Nie przypominał nikogo, kog znała, był niepospolicie urodziwy, miał
wyraźne rysy i zmysłowe wargi.
- Niech zgadnę – rzekł delikatnym głosem z obcym śpiewnym akcentem. – To pani jest tą osobą,
o której pisała mi siostra Therese? To pani przyjechała z Bergen do Kragerø, by odwiedzić grób
swojego ojca?
Emily potwierdziła skinieniem głowy.
- Nazywam się Emily Meyer.
Dlaczego używam tego nazwiska, pomyślała zdumiona. Przecież tutaj nazywam się Amelia
Egeberg. Ale odpowiedział, zanim zdążyła się zastanowić.
- Bardzo się cieszę, że panią spotykam. Czy pani matka już zdrowsza? Siostra Therese pisała, że
doznała udaru.
Emily znowu skinęła głową i popatrzyła mu prosto w oczy. W jego spojrzeniu było coś
niezwykłego, jakiś blask, piękno i spokój… i coś jeszcze, coś niezgłębionego.
- Mama już prawie wraca do zdrowia – poinformowała.
- A jak się pani podoba Kragerø?
- Nie zdążyłam jeszcze zbyt wiele zobaczyć, ale wydaje m się, że to piękne małe miasto. Mam
zamiar się tutaj osiedlić.
Ksiądz wyglądał na zaskoczonego.
- Jako nauczycielka? – spytał. – Siostra Therese pisała mi, że pracowała pani przez parę lat jako
nauczycielka.
Emily potrząsnęła głową.
- Tutaj mam poprowadzić hotel. I właśnie ta sprawa mnie do księdza sprowadza. Potrzebuję ludzi
do pracy. Do sprzątania i czyszczenia, do robót stolarskich i malowania, a później do prowadzenia
hotelu.
Patrzył na nią uważnie tymi swoimi lśniącymi zielonymi oczyma. Uśmiechnął się.
- I dotychczas nikogo pani nie znalazła?
Emily zdała sobie sprawę z tego, że nie chce ujawniać trudnych stosunków, jakie łączą ją z
rodziną ojca, i wahała się przez chwilę.
- Jedni, którzy pofatygowali się do mnie lub zatrzymali się przed drzwiami hotelu, to ciekawscy
gapie, ludzie, chcący się przekonać, że kompletnie oszalałam. – Uśmiechnęła się krzywo. – Mam
wrażenie, że ludzie w Kragerø odnoszą się do mnie nieco sceptycznie. Przyjechałam tu z innego
miasta, i chcę prowadzić hotel, który przez dziesięć lat świecił pustkami. Poza tym handel lodem
kwitnie. Ludzie mają prace. Pomyślałam, że może ojciec mógłby mi polecić kogoś stąd, spośród
mieszkańców wysp. Kogoś, na kim mogłabym polegać. – Dlaczego dodała to ostatnie zdanie?
zabrzmiało ono z pewnością dziwnie.
Ksiądz uśmiechnął się ciepło.
- Myślę, że znam kogoś, kogo mógłbym polecić. Poza tym przepytam tu w okolicy i jak tylko
kogoś znajdę, natychmiast wyślę go do hotelu. A pani sama zdecyduje, czy chce go pani
zatrudnić, czy nie.
- To jest ten duży, stary budynek, leżący nad samym morzem – poinformowała Emily z
wdzięcznością. – Wszyscy mówią o nim biały hotel.
- Ja znam ten budynek. Odkąd tu mieszkam, stoi pusty, ale słyszałem, że w swoim czasie było to
wspaniałe miejsce.
Skinęła głową i musiała walczyć z chęcią wyznania temu człowiekowi absolutnie wszystkiego, co
ją ostatnio dręczyło. Powiedzieć mu o stosunkach z Gerhardem i Rebeką, o bracie, o którym nikt
nie chce mówić, o zdradzie i kłamstwach matki, a zwłaszcza o dręczącej ją samotności. Zdołała
się jednak powstrzymać. Ojciec Liam jest obcym człowiekiem. Jedynie, co o nim wie, to to, że
mówi, iż jest księdzem i pochodzi z Irlandii, chociaż jego spojrzenie sprawiło, że ma ochotę
otworzyć przed nim serce.
- Czekają na mnie w latarni – rzekł nieoczekiwanie.

Emily podskoczyła, przestraszona, żeby się nie zdradzić.
- Dlaczego nie miałaby pani pójść ze mną? Stamtąd będzie pani mogła zobaczyć naprawdę
wspaniałe widoki.
- Sama nie wiem… rybak, który mnie tutaj przywiózł, czeka na mnie.
- Nie może pani być na Jomfruland i nie wejść na wieżę latarni. Porozmawiam z rybakiem. Z
pewnością poczeka jeszcze trochę, zobaczy pani. – Wstał, wciąż uśmiechając się do niej.
Miała wrażenie, jakby tonęła w tych jego zielonych oczach, biły od niego blask i niosące pociechę
ciepło.
- Emily – powiedział łagodnie. – To bardzo ładne imię.
W domu, w Irlandii znałem młodą dziewczynę, która nazywała się tak samo. To moja kuzynka.
Emily uśmiechnęła się. powinna była powiedzieć, że właściwie, ma na imię Amelia, ale nie
zrobiła tego.
- Tylko niech się pani nie przestraszy latarnika. Aksela Hartwiga. Bywa on milkliwy i niechętny,
w każdym razie, dopóki człowieka nie pozna. – Uśmiechnął się szeroko. – To samotnik jeszcze
gorszy niż ja, ale wspaniały człowiek, który wiele przeżył. Żeby pani usłyszała, jak opowiada o
życiu w morskiej latarni Wolf Rock, czyli Wilczej Skale, w Anglii. Pracował tam przez kilka lat,
na maleńkiej skale na Atlantyku. Tutaj, na Jomfruland, mieszka ledwie kilka lat, chociaż pochodzi
właśnie z tych stron.
Emily wpatrywała się w białą latarnię i zdawało jej się, że nie może oddychać. Zerknęła w dół na
swoją czarną spódnice, poczuła, że wstążki kapelusza uwierają ją pod brodą, poluzowała je więc i
szła dalej. Dotarli do płotu, za którym rosło kilka drzew. Ojciec Liam wskazał ręką.
- To jest mieszkanie latarnika i jego asystenta, a to ich ogród. Sami hodują dla siebie warzywa i
owoce.
Emily przytaknęła. Serce biło jej mocno. W co ona się znowu wdaje. Poczuła, żerowi jej się zbyt
gorąco w tym czarnym ubraniu. Słońce paliło. I nagle zobaczyła. Aksela Hartwiga. Stał przed
wejściem do wieży, ubrany białą koszulę i szerokie spodnie, na nogach miał wysokie buty. Na
szyi ten sam czerwony szal, tylko czapki mu brakowało. Włosy miał jasne i lekko pofalowane.
Dość długie. Sprawiał wrażenie zaskoczonego jej widokiem, pytający wzrok wbił w ojca Liama.
- Przepraszam za spóźnienie, Aksel, ale, jak widzisz, mam gościa. – Wyciągnął przed siebie obie
ręce. – Oto panna Emily Meyer z Bergen. Mamy tam wspólną znajomą. Panno Meyer, to jest
Aksel Hartwig, latarnik na Jomfruland.
Gospodarz ujął jej dłoń, trzymał ją przez chwilę w mocnym uścisku, uśmiechnął się, najpierw z
wahaniem, a potem coraz serdeczniej.
- Ja panią pamiętam. Była pani na statku kapitana Clausena. Wyglądała pani na trochę
zagubioną…
Nigdy by nie uwierzyła, że on w ogóle ją zauważył.
Spojrzał wtedy na nią kompletnie obojętnym wzrokiem.
- Panna Meyer zamierza prowadzić hotel – powiedział ojciec Liam.
- Hotel? Gdzie?
- W Kragerø. To ten stary budynek, który tak długo był zamknięty.
Aksel Hartwig przyglądał jej się z nowym zainteresowaniem.
- Cóż za dziwna decyzja. Taka młoda kobieta jak pani.
Czy ma pani doświadczenie w prowadzeniu hotelu?
- Nie – odparła, czując, że oblewa się rumieńcem.

- I dlatego postanowiła pani się tym zająć – rzekł z zaczepnym uśmiechem. – Ja tak samo
pomyślałem w swoim czasie, kiedy postanowiłem zostać latarnikiem. No ale dlaczego nie? Może
pani na przykład dobrze gotuje?
- Nie sądzę. O ile wiem, to niebyt dobrze, ale przywykłam do pracy.
- Otóż ja postanowiłem znaleźć jej dobrą kucharkę? – wtrącił ojciec Liam.
Aksel Hartwig roześmiał się.
- Ojciec Liam potrafi być bardzo skuteczny, kiedy jakiś projekt go zainteresuje.
- Pomyślałem sobie o Klarze.
Latarnik spoważniał.
- No, właściwie dlaczego nie? – rzekł z wolna. – Potem zwrócił się znowu do Emily. – Była pani
kiedyś na wieży morskiej latarni?
- Nie, nie mam zbyt wielkiego doświadczenia z…
- Z latarniami morskimi też nie? No to proszę. Ma pani odpowiednie obuwie? Schody są wysokie
i strome.
Zerknęła na swoje buty. Była ubrana do pracy w hotelu, nie na wizyty u obcych mężczyzn.
- Mam dobre buty – potwierdziła, czując, że ogarnia ją pragnienie przygody, które żywiła
dawniej, zanim jej serce zostało złamane. Przed Karstenem.
Podążała za obydwoma mężczyznami w górę po schodach, które wiły się między grubymi
ścianami z cegły. Tu i ówdzie mogła popatrzeć na okolice przez maleńkie okienka.
Ojciec Liam szedł tuż przy niej, lekko i bez wysiłku. Najwyraźniej przywykł także do innych
rzeczy niż tylko siedzenie nad książkami, pomyślała Emily. Wyciągała nogi, żeby dotrzymać
mężczyznom kroku, nie chciała wlec się w ogonie. Ale i ona nie była w złej formie, co to, to nie.
ostatnio ciężko pracowała, biegała po schodach, dźwigała ciężkie wiadra. Mimo wszystko kiedy
na szczycie wieży słońce spłynęło na jej twarz, poczuła na wargach smak krwi.
Stali pod latarnią, mieniące się w słońcu morze otaczało ich ze wszystkich stron. Od wschodu
ciągnęło się aż po horyzont, nieskończenie. Emily podeszła do barierki i stwierdziła, że wyspa jest
wąska i długa, tu i tam widać plamy gęstego lasu, w innych miejscach, rozsypane pojedyncze
zagrody, między nimi zaś zielone pola.
- No i jak się pani podoba wyspa? – spytał ojciec Liam.
- Bardzo piękna – westchnęła Emily. – Przez ostatnie dwa lata mieszkałam w górach, zamknięta
pośród mrocznych szczytów.
- W górach? – spytał latarnik. – Gdzie dokładnie?
- W Voss. Pracowałam tam jako nauczycielka.
- A teraz chce pani prowadzić hotel. Znudziły się pani dzieci? Myśli pani, że goście hotelowi są
bardziej ulegli?
Musiała się roześmiać, patrzyła na migotliwe morze, w oddali dostrzegła białe żagle.
- Nawet nie zdążyłam się nad tym zastanowić – powiedziała. – Chce jednak spróbować.
- I jakich to gości widziałaby pani najchętniej w swoim hotelu? – pytał latarnik.
- Ludzi, którzy zechcą spędzać wakacje nad morzem – odparła ostrożnie, wiedząc, że wielu spraw
po prostu jeszcze nie przemyślała.
- Musi pani dawać ogłoszenia – poradził ojciec Liam.
-Proszę tylko pamiętać, że ludzie, którzy mają dość pieniędzy, by wynajmować pokoje w
hotelach, są bardzo wymagający – wtrącił Aksel Hartwig. – Jak rozpieszczone dzieciaki – dodał z
krzywym uśmiechem.
- W przeciwieństwie do takich, którzy chętnie mieszkają latami na odludnych skałach, jak na
przykład Wolf Rock.

- I tu się mylisz, Liam. Ja jestem wymagający, bardzo wymagający – oznajmił Hartwig i nagle
spoważniał.
- Co właściwie robi latarnik? – spytała Emily. – Nieoczekiwanie zirytowała ją myśl, że oto
zachowuje się tak, jak ją mama uczyła. Prowadzi elegancka, kulturalną konwersację.
- Latarnik utrzymuje latarnię i wszystko wokół w jak najlepszym porządku. Zapala światło o
zmierzchu i gasi o świcie. Obserwuje pogodę i wiatr oraz przepływające obok statki. Rozmawia
sam ze sobą, i otrzymuje odpowiedzi, których poszukiwał.
Emily znowu musiała się uśmiechnąć. Ich spojrzenia się spotkały. Błysk w oczach latarnika
spłynął na nią niczym fala ciepła. Kiedy się uśmiechał, otaczało go dziwne światło.
Głęboko wciągnęła powietrze i przyglądała się szklanej lampie niemal oślepiona odbijającym się
w niej blaskiem słońca. Owszem, żywi pewne uczucia do Aksela Hartwiga. Coś powoli budzi się
w niej do życia. Bolesny chłód w jej sercu zaczyna pod jego spojrzeniem topnieć. Powoli przeszła
na drugą stronę czegoś w rodzaju tarasu, który znajdował się u szczytu wieży, słyszała, że
mężczyźni rozmawiają i śmieją się. nie powinna sobie chyba robić zbyt wielkich nadziei. Są sobie
obcy. On tutaj, w tej wystającej z morza wieży, ona zaś w podupadłym hotelu. On nigdy nie bywa
w mieście, jak mówiła zona kapitana. Jakim sposobem mieliby się bliżej poznać? Ona przecież
nie będzie tu wpadać znienacka, narzucać mu się w nadziei, że on z czasem domyśli się jej uczuć.
Po chwili latarnik stanął tuż przy niej.
- Chciałaby pani zobaczyć, jaki stąd jest widok w czasie burzy, panno Meyer? – spytał, nie
spuszczając z niej wzroku.
Emily przytaknęła.
Ojciec Liam przesłonił oczy ręką i spoglądał w dół ku morzu.
- Może już czas, bym odprowadził panią do łodzi. Ten stary rybak czeka już dość długo.
Aksel Hartwig skinął głową.
- Ja jeszcze zostanę na górze, mam tu trochę pracy. – Podał jej rękę. – Życzę pani powodzenia z
hotelem – powiedział i uśmiechnął się ciepło. – Gdybym kiedykolwiek potrzebował noclegu na
lądzie, to skorzystam z pani zakładu.
I słowa, i głos były zaczepne, ale ciepła dłoń ostrożnie obejmowała jej rękę. Doprowadzał ją do
śmiechu, zmuszał, by zapomniała o kłopotach. Głos miał głęboki i ciepły. Emily poczuła ochotę,
by słuchać historii, które ma do opowiedzenia. Chciała posłuchać o Wilczej Skale i samotności,
jaka tam panuje.
Latarnik przytrzymał jej rękę w swojej dłużej, niż to było konieczne. Emily omal nie straciła
równowagi, kiedy ją w końcu puścił, czuła, że między nimi przepływa fala intensywnego ciepła.
Ogień, przy którym mogłaby się ogrzać. Powinna być ostrożna. Przyjechała tutaj po to, by
prowadzić hotel swojego ojca, nie może pozwolić, by ktoś znowu złamał jej serce.

Rozdział 14
Słoneczny blask wpadał przez okna do jadalni. Emily oceniała podłogę. Był to dębowy parkiet i z
pewnością niegdyś pięknie lśnił. Teraz wymagał zeszlifowania i lakieru. Z zewnątrz docierał do
niej głos piły Eliasa. Jej pomocnik zabrał się mianowicie do rozbierania płotu oddzielającego
ogród od nabrzeża.
- Halo?
Do Emily dotarł niepewny kobiecy głos, wobec tego szybko weszła do recepcji.
- Czym mogę pani służyć?
- Czy mam przyjemność z Emily Meyer?
- Tak, to ja.
Kobieta przed nią uśmiechała się szeroko, raz po raz potrząsała głową tak, że gęste rudobrązowe
loki tańczyły wokół twarzy.
- Jestem Klara Lauritzen. Przysłał mnie ojciec Liam. – Wyciągnęła rękę na powitanie.
Emily też podała rękę i stwierdziła, że kobieta uścisnęła ją silnie i zdecydowanie.
- Jestem niezłą kucharką, jeśli sama tak mogę o sobie powiedzieć, i nigdy nie bałam się pracy.
Mogę robić wszystko. prać, prasować, szorować podłogi i przygotowywać jedzenie dla gości.
- A ma pani jakieś papiery?
Klara potrząsnęła przecząco głową.
- Pracowałam w pewnym hotelu w Resor. Byłam tam pomocnicą kucharki i wiele się nauczyłam.
– Kobieta zniżyła głos. – Wypowiedzieli mi, kiedy okazało się, że będę miała dziecko. Została
odprawiona bez żadnych referencji. Nie mam innego polecenia niż to, że przysyła mnie ojciec
Liam.
- Mnie to wystarczy – rzekła Emily. – Kiedy mogłaby pani zaczynać? To znaczy, jeśli ma pani
opiekę dla dziecka…
- dziecko umarło – wyznała Klara cicho i spuściła wzrok. – Nie dane mi było zatrzymać go dłużej
niż parę krótkich tygodni.
- O jak mi przykro.
Klara spojrzała jej w oczy.
- Dziękuję pani za te słowa. Większość ludzi powiedziałoby, że to dla mnie lepiej, ponieważ ani
nie byłam mężatką, ani narzeczoną. – Przymknęła na moment ozy, zaraz jednak otworzyła je
znowu. – Ojciec Liam przyśle jeszcze więcej chętnych do pracy, prosił, żebym pani to
powiedziała i przekazała pozdrowienia. A zaczynać mogę od zaraz, mam nawet ze sobą fartuch.
- Z radością się na to zgadzam – powiedziała Emily.
Polubiła tę młodą kobietę od pierwszego wejrzenia. Klara jest przypuszczalnie w jej wieku,
sprawia wrażenie silnej i niewybrednej. Ma czyste spojrzenie.
- Właśnie zaczynam sprzątać jadalnię.
Poprowadziła Klarę do dużego, jasnego pokoju. Ściany pokrywały tu obrazy przedstawiające
sceny ze szkierów, wysepek i wybrzeża, a także statki i otarte morze. Stół i krzesła zrobione z
błyszczącego, ciemnego drewna, były ciężkie i solidne. W ścianie od strony ogrodu i morza
znajdował się rząd okien oraz szklane drzwi od podłogi do sufitu.
Klara klasnęła w dłonie.
- Jaki piękny pokój! – zawołała i podbiegła do otwartych na taras drzwi. Widzi pani to światło? –
zawołała, odwracając się do Emily. – Trzeba tu sprowadzić artystów. Malarzy. Tego rodzaju ludzi.
Będą tu przyjeżdżać latem całymi gromadami, by malować światło wzdłuż wybrzeża. – Wybuchła
śmiechem. – I ci, którzy umieją malować, i ci, którzy wcale

nie potrafią. Musi pani dać ogłoszenia do gazet w Kristianii. Bo to tam mieszka ich najwięcej,
najwięcej letnich gości.
Wyszła na długi taras.
- Tutaj musi pani postawić meble wiklinowe z miękkimi poduszkami i pledami, tak żeby goście,
którzy sobie tego życzą, mogli jadać na tarasie śniadania. Oni naprawdę bardzo to lubią.
Emily uśmiechała się i przytakiwała. Czuła się tak, jakby zdjęto jej z pleców wielki ciężar. Klara
przedtem również pracowała w hotelu, miała w głowie mnóstwo pomysłów. Wkrótce przybędą
nowi pracownicy. Emily nie będzie już sama ze starym Eliasem w tym wielkim, milczącym
budynku.
Był późny wieczór. Emily stała na nabrzeżu przy drzwiach do domku kąpielowego. Oparła się o
ścianę i przyglądała się hotelowi oraz ogrodowi. No właśnie, ogród. Dotychczas nie miała czasu,
żeby pójść do tak zwanego ogrodu kwiatowego tuż obok domu kąpielowego, za gęstym płotem.
Będzie niestety musiał jeszcze poczekać. Teraz, pod koniec kwietnia. Niewiele jest w nich chyba
jeszcze kwiatów. W każdym razie nie po takiej długiej i mroźnej zimie.
Znowu skierowała wzrok w stronę hotelu. Od kilku dni pracuje tu spora grupa robotników, ludzi,
którzy wiedzą, co robią, którzy znają się na swoim fachu i najwyraźniej pragną wykonać porządną
robotę.
Wydała już majątek, na to wygląda, ale przecież Holst przed wyjazdem do Kristianii ustanowił
osobny fundusz na dzielność hotelu. Farby i lakiery mnóstwo kosztują. Trzeba będzie niedługo
zacząć sączyć pościel, poduszki, serwety i ręczniki. Nie wszystko, co znalazła w bieliźniarkach,
zachowało się równie dobrze, niestety. Garnków i innych naczyń mieli pod dostatkiem. Były też
piękne serwisy i sztućce, kieliszki i wazony.
Emily czuła, że przenika ją szczęście. Wieczór jest taki piękny. Hotel i ogród leżą skąpane w
złocistym blasku. Zbliża się lato. Będzie to pierwsze lato jej hotelu.
Przymknęła oczy i usłyszała głos Aksela Hartwiga. Usłyszała znowu, jak mówi, i że gdyby kiedyś
potrzebował noclegu na stałym lądzie, to przyjdzie właśnie tutaj.
- Wydawało mi się, że stoi pani całkiem pogrążona w marzeniach?
Drgnęła i otworzyła oczy.
To Klara.
- Przygotowałam już połowę pokoi. Jutro możemy wykorzystać ładną pogodę, wywietrzyć
materace i wytrzepać je. Wezmę paru mężczyzn, żeby je powynosili na dwór, bo dla nas są za
ciężkie. Obie jednak będziemy musiały om pomóc.
Emily przytaknęła. W tym samym momencie przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Na dole w
piwnicy znalazła pomieszczenie wypełnione butelkami z winem. Dzisiejszy wieczór wydawał się
naprawdę niezwykle piękny, w hotelu były tylko one dwie.
- A może urządzimy sobie małe święto? – spytała. – Miałaby pani ochotę? Zaczynam wierzyć, że
zdołamy otworzyć ten hotel, a w piwnicy mam trochę wina.
Klara uśmiechnęła się i wykonała kilka tanecznych pas.
- Jasne, że otworzymy hotel, i to jeszcze tego lata!
Więcej niż chętnie wezmę udział w pani święcie. Zaraz przyniosę to wino i kieliszki. Usiądziemy
sobie tutaj, w domku kąpielowym, i cieszymy się wiosennym wieczorem.
Siedziały obie nad wodą i machając nogami, wpatrywały się w morze, które pluskało cicho przy
brzegu. Światło wpadające przez różnokolorowe szybki w oknach sprawiało, że pomieszczenie
wyglądało nie tylko pięknie, ale i niezwykle tajemniczo. Wino smakowało wspaniale,
rozgrzewało ciała i uderzało do głów.

Klara zdjęła pończochy i buty, odważyła się zejść na dół po śliskich stopniach prowadzących z
domku kąpielowego nad morze i ostrożnie wsunęła palce jednej nogi do wody.
- No, to jeszcze nie lato. Ale wkrótce będzie. – Uniosła kieliszek. – Za powodzenie białego
hotelu! Za nas!
- Gdzie pani właściwie mieszka? – spytała Emily.
Twarz Klary spoważniała.
- Sypiam na kuchennej ławie u starej ciotki mojego ojca, który mieszka koło portu.
- A gdzie mieszkają twoi rodzice?
- Mam tylko ojca. matka umarła przy moim urodzeniu. – Klara była teraz bardzo poważna, w jej
głosie pojawiły się jakieś ostre dźwięki. – Prowadziłam ojcu dom przez wiele lat, byłam
traktowana jak niewolnica, ciężko pracowałam. Wszystko było dla mnie zakazane. Nie mogłam
nosa wyściubić poza wyspę, na której mieszkaliśmy. – Zrobiła ruch głową, w stronę szkierów. – I
było tak, dopóki ojciec nieoczekiwanie nie ożenił się po raz drugi. Wtedy zażądał, żebym poszła
na służbę. No i dostałam tę pracę w hotelu w Resor. Resztę już pani wie. Kiedy zaszłam w ciążę, a
ojciec dziecka nie chciał mnie dłużej znać, mój ojciec zakazał mi powrotu do domu.
- No i jak pani sobie poradziła?
- Pomógł mi ojciec Liam. Spotkałam go pewnego wieczora, kiedy… byłam taka zrozpaczona, że
miałam zamiar rzucić się do wody. Gdyby nie on, to myślę, że teraz bym tu nie siedziała.
Milczały obie przez chwilę.
- No i teraz mieszka pani w kuchni u swojej ciotki.
- Tak.
- Z tyłu za recepcją znajdują się dwie izdebki – rzekła Emily z wahaniem. – Nie są duże, ale…
gdyby pani chciała zamieszkać w jednej z nich na razie?
Klara odstawiła kieliszek i chwyciła rękę Emily.
- Niech panią Bóg błogosławi, panno Emily, nigdy pani tego nie pożałuję! Będę robić wszystko
dla pani i dla hotelu! – Znowu uniosła kieliszek. – Ale czy nie mogłaby pani być tak miła i nie
mówić do mnie pani? To brzmi strasznie oficjalnie, ja przywykłam do tego, że jestem Klara.
- Ja też jestem tego zdania – rzekła Emily, czując, że coraz bardziej lubi tę Klarę. – No to czy
możemy mówić sobie po imieniu?
- Z wielką radością. Jeśli pani tak uważa… - Klara roześmiała się głośno i zasłoniła usta ręką.
Nalały sobie jeszcze wina. Emily czuła, jak jej ciało się rozluźnia, docierało do niej, że to jest
teraz jej dom.
Klara położyła rękę na jej ramieniu, nagle bardzo poważna.
- Przepraszam, że pytam, Emily, ale nie musisz mi opowiadać. Czy to prawda, co mówi Elias, że
ty naprawdę nie byłaś jeszcze tutaj w prywatnym mieszkaniu?
- Tak, to prawda. Mieszkała tu jako dziecko, ale nic z tamtego czasu nie pamiętam. Straciłam
pamięć i to mieszkanie mnie przeraża. Dlatego nadal mieszkam u Nanny.
- Tak, Elias mi o tym opowiadał, ale ja nie mogę tego zrozumieć. Gdyby chodziło o mnie, to
wyrwałabym te drzwi albo przystawiła drabinę i weszła przez okno, gdybym nie miała klucza. W
dziesięć koni by mnie stamtąd nie odciągnęli.
- Ja mam klucze. Drzwi są zamknięte i na kłódki, i na zwyczajne zamki.
- Widziałam. Ale…
- Dostałem klucze od mojej babki.
- A dlaczego się tak boisz?
Emily nie odpowiedziała. Sama nie wiedziała, jak to wyjaśnić.

- Czego ty się boisz?
- Czuję, że całe to mieszkanie i wszystko, co się tam znajduje, to ostatnia możliwość, żebym sobie
przypomniała. A bardzo bym chciała pamiętać, co było w moim życiu. Poukładać znowu w
głowie wszystkie rzeczy na miejscu. A co będzie, jeśli otworzę drzwi, wejdę tam i przekonam się,
że wszystko w mieszkaniu również jest obce? I pomyśl, co będzie, jeśli się okaże, że mieszkanie
jest puste? Robię się chora za każdym razem, kiedy zbliżam się do tamtych drzwi.
- To akurat rozumiem, ale naprawdę na nic się nie zda odwlekanie tego w nieskończoność. Teraz
chodzisz i nieustannie o tym rozmyślasz, prawda?
Emily przytaknęła. Przeżycia, jakich doznała przed zamkniętymi drzwiami, wciąż ją przerażały na
tyle, by nie miała odwagi podjąć kolejne próby.
- Może chcesz, żebym ci towarzyszyła?
- Możliwe, ale nie dzisiaj. Dzisiaj chcę po prostu pić wino.
Klara roześmiała się, wolniutko napiła się wina, odstawiała kieliszek, po czy, położyła się na
podłodze, wciąż z nogami na zewnątrz. Woda pluskała pod nimi, w oddali krzyczały mewy.
- Jestem zakochana – oznajmiła z przymkniętymi oczyma.
- w tym, który…
- Nie! nie w tym. Powinnaś była słyszeć, czego on mi naobiecywał. Nie, skończyła, z tego rodzaju
mężczyznami. Oni doprowadzają do katastrofy takie dziewczyny jak ja. Nie jestem dla niego
dostatecznie dobra.
- To w kim jesteś zakochana? – spytała Emily i przypomniała sobie niezwykłe oczy latarnika, jego
uśmiech głos. Popatrzyła na twarz Klary i poczuła chłód płynący od morza. A może to dla niego
Klara straciła głowę? Może nawet już są kochankami?
- On ma na imię Svend i pracuje w lodowni.
- Jesteście kochankami? – spytała Emily i poczuła, że jej ciało ogarnia wielka ulga.
- Z pewnością niedługo będziemy. On jeszcze tego nie wie, ale ja już się zdecydowałam. – Klara
roześmiała się cicho, wstała i wzięła swój kieliszek.
- Czy ty znasz mojego brata? – spytała nagle Emil.
- To ty masz brata? Przykro mi, właściwie to nikogo nie znam tu, w mieście. Ojciec nie spuszczał
mnie z oczu. Nigdy nie mogłam pójść na zabawę ani pojechać na stały ląd. Dopóki nie wysłał
mnie do Resor. – Znowu się trochę napiła. – Czy ty jesteś zakochana, Emily?
Emily chciał powiedzieć „nie”, ale się powstrzymała.
- Może trochę – powiedziała. – Ale właściwie to na nic nie mam czasu, bo wciąż musze
pracować.
- Czy on jest stąd?
- Może…
- Rozumiem. To tajemnica. Ale ja ci opowie więcej o Svendzie, to może potem ty mi coś powiesz.
Emily roześmiała się. wino sprawiało, że czuła się rozkosznie.
- Svend pochodzi stąd – zaczęła Klara cicho. – Nazywa się Holmen. Pracuje w Bjelkevik i ma
własnego konia, na którym jeździ, kiedy wyciągają lód albo ogarniają śnieg. Opiekuje się starym
ojcem i bratem, który przeszedł ciężki wypadek przy pracy i nie potrafi teraz sam na siebie
zarobić. – Klara westchnęła. – Rozumiesz to? Będę musiała długo czekać, aż on się ze mną ożeni.
Emily skinęła głową. Klara najwyraźniej nie wie, że ojciec Emily był właścicielem Bjelkevik, ani
o tym, że ona odziedziczyła przedsiębiorstwo, przynajmniej jego część. Bała się podjąć ten temat.
Być może Klara wtedy się wycofa?

- Bardzo lubię Aksela Hartwiga – powiedziała wolno. – Wydaje mi się, że go lubię. Ale spotkałam
go tylko dwa razy.
Klara wytrzeszczała oczy i przyglądała jej się uważnie. Potem wzruszyła ramionami.
- Ty lubisz robić, to co najtrudniejsze – rzekła z powagą. – Otwierać hotel i topić serca, które
wyglądają na to, że zostały zrobione z kamienia.
- Co masz na myśli?
- Nic innego jak to, że to straszny uparciuch – rzekła Klara, machając ręką. – Miłość jest trudna.
Jest tym, co najlepsze, i tym, co najgorsze na świecie. – Podniosła swój kieliszek i Emily
stwierdziła, że ozy jej błyszczą, jakby miała się rozpłakać. – Dziękuję, że ty mi wierzysz, Emily.
Ojciec nie wierzy, on nazywa mnie dziwką. Posłuchaj, dziwką! Dlatego, że się zakochała, i
zaszłam w ciążę. Dlatego, że wierzyłam w piękne słówka i kłamstwa. Że wierzyłam w marzenia.
– Wstała i wolno podeszła do drzwi, potem popatrzyła w stronę hotelu.
- Wiesz, co teraz zrobimy? – spytała i wyglądała na tak ożywioną, że Emily musiała głośno się
roześmiać.
- Nie wiem.
- Napiszemy ogłoszenie! To znaczy, ty napiszesz. Ja w takich sprawach nie jestem najlepsza.
- Dlaczego akurat teraz? Czuję się taka rozkosznie rozleniwiona.
- Dlatego, ze akurat teraz jesteśmy takie zadowolone, ż hotelu i z siebie samych. Powinniśmy
odpowiednio zachwalić hotel… trochę upiększyć, żeby goście ruszyli do nas strumieniami.
Sztuką ich tu przyciągnąć. A potem już wszystko będzie dobrze. spójrz! – Wyrzuciła w górę obie
ręce. – Spójrz, jakie to piękne miejsce! jak tu już przyjadą, nie będą chcieli wracać do domu.
Opróżniły butelkę do ostatniej kropli. Emily śmiała się głośno. Szumiało jej w głowie, nagle
poczuła się młodą dziewczyną, która się bawi, prowadzi jakąś podniecającą grę. Powinny napisać
ogłoszenie i poprosić Horsta, jak tylko wróci, żeby umieścił je w gazetach. Są już gotowe
przyjmować zamówienia.
Odwróciła się do Klary, wyciągnęła do niej rękę.
- Otwieramy pierwszego lipca – oznajmiła uroczyście. – Umowa?
Klara chwyciła jej rękę i mocno uścisnęła.
- Umowa stoi?
- Umowa stoi.
Emily zatrzymała się przed furtką mecenasa Horsta. Słyszała, ze wrócił już do domu, z Kristianii,
i chciała mu oddać tekst ogłoszenia.
Nagle z głębi usłyszała głosy i zatrzymała się, niepewna. Jeden glos należał do kobiety, miała
wrażenie, że go rozpoznaje. Furtka była lekko uchylona i Emily, zanim zdążyła się zastanowić,
pchnęła ją ostrożnie do przodu, w głęboki, przed drzwiami do kancelarii, stali obok siebie bardzo
blisko, kobieta i mężczyzna. Kobieta odchyliła głowę w tył, spoglądała na mężczyznę i śmiała się
cicho. Potem pogłaskała go delikatnie po policzku i odwróciła się.
Emily podskoczyła patrzyła prosto na Rebekkę. Wdowa po ojcu uśmiechała się, zadowolona
niczym syty kot, i spoglądała za siebie.
- Do zobaczenia, Ingolf – powiedziała ciepło – W takim razie oczekujemy cię na Egerhøi. Dzień
dobry, panno Amelio. Bardzo się spieszę, porozmawiamy kiedy indziej.
Rebekka zniknęła, zanim Emily zdążyła odpowiedzieć. Spojrzała teraz na Horsta i odniosła
wrażenie, że adwokat czuje się skrępowany. Czy między tymi dwojgiem coś może być? I co by to
w takim razie mogło oznaczać dla niej samej? Czy może polegać na Horście?

Otworzyła torebkę, wyjęła arkusz z tekstem ogłoszenia. Chyba nie powinna tak myśleć. Musi
wierzyć, że Holst zarządza jej spadkiem, tak jak powinien, niezależnie od tego, co próbuje zrobić
Rebekka. Emily nie ma tu wyboru.
- Napisałam ogłoszenie – rzekła wolno. – Mam zamiar otworzyć hotel już w lipcu.
- Naprawdę, Amelio? – Holst wyglądał na zaskoczonego. – Działo się tu widocznie dużo w
czasie, kiedy byłem w Kristianii. Przykro mi, że wyjechałem na tak długo. Czy znalazłaś ludzi do
pracy? Czy zdołałaś… ech, co ze mnie za gospodarz! Wejdźmy do środka. Poproszę gospodynię,
żeby zrobiła kawę. Przy okazji, przyszedł do ciebie list od adwokata twojej matki. Przeczytaj go
sobie, a ja tymczasem wydam dyspozycję w sprawie kawy. Chodzi chyba o dom. Wysłałem mu
pieniądze, poza tym w najbliższym czasie będziemy musieli przejrzeć dokładnie wszystkie
sprawy związane ze spadkiem po ojcu. Musisz dokładnie wiedzieć, co posiadasz.
Emily poszła za nim do kancelarii. Wzięła kopertę, złamała pieczęć i zobaczyła, że jest w niej
dokument dotyczący domu przy Store Parkvei. Thorvald Berner dołączył też osobisty list.
Droga Emily,
Cieszę się bardziej, niże potrafię wyrazić, że dom jest zabezpieczony. Pomyśleć, że spadek jest aż
taki duży! Twoja mama jest rozczarowana, że tymczasem zostajesz w Kragerø, ale ja jej
powtarzam, że takie są koleje losu. Dzieci dorastają i zaczynają żyć własnym życiem. Życzę Ci
powodzenia z hotelem. Gdybym mógł być w czymś pomocny, to natychmiast dać znać…
Jeszcze jedna sprawa leży mi na sercu. Mam do Ciebie prośbę. Musze przyznać, że nie zdobyłem
się na to, by opowiedzieć Twojej mamie dokładnie, jak trudna była jej sytuacja ekonomiczna w
ostatnich latach. Ukrywałem to przed nią, jak mogłem, chroniłem ją, na ile się dało. Ona wciąż
jest słaba po udarze, dlatego podsunąłem jej do podpisania dokumenty, który dowodzą, że dom
został przepisany na Ciebie, ale nie powiedziałem mamie, o co dokładnie chodzi. Zatem ona nie
wiem, że to spadek po Twoim ojcu uratował dom. Lękam się, ze taka wiadomość byłaby dla niej
obecnie zbyt trudna do zniesienia. Dom jest Twój, ale przecież mimo wszystko prędzej czy później
byś go dostała pod warunkiem, że mimo wszystko prędzej czy później byś go dostała pod
warunkiem, że nie trzeba by było zlicytować – proszę Cię więc, żebyś o niczym nie wspomniała
swojej mamie. To przecież nie ma znaczenia. Mama mieszka bezpiecznie, ja będę załatwiał jak
dotychczas wszystkie formalności. Musisz tylko podpisać dokumenty i mi je odesłać.
Z pełnymi szacunku pozdrowieniami
Thorvald Berner adwokat.
Emily wpatrywała się w list. Nie bardzo wiedziała, co czuje. Matkę należało ochronić i osłaniać.
Matkę, która opowiadała jedno kłamstwo po drugim w ciągu tych wszystkich lat, która porzuciła
rodzonego syna, która teraz wścieka się na zmarłego męża o to, że przekazał wszystko, co
posiadał swojej córce.
Rozejrzała się po pokoju, zobaczyła karafkę i dwa kieliszki. Holst i Rebekka pili likier. Emily
przeniknął jakiś nieprzyjemny niepokój. Była przekonana, że Rebekka ma swoje plany. Ale o co
nich chodzi? Zerknęła na plik dokumentów leżących na biurku Horsta i

ogarnęła ją pokusa, żeby im się przyjrzeć, zaraz jednak stłumiła ją w sobie i wygodniej usiadła na
krześle. Rebekka i Holst z pewnością są dobrymi przyjaciółmi, ponieważ ona była żoną jego
najlepszego przyjaciela. Holst zarządza jej legatem i posiadłością, w której Rebekka mieszka. Czy
jest w tym coś złego? Uspokajała sama siebie.

Rozdział 15
Emily spojrzała pęk kluczy, znalazła klucz do kłódki i długo mocowała się, chcąc go wsunąć w
zamek, strasznie zardzewiały. Spoglądała na płot z desek, który wznosił się przed nią, zdumiona,
że ogród kwiatowy został oddzielony od reszty ogrodu takim wysokim ogrodzeniem. Trzeba to
rozebrać. Ogród kwiatowy powinien być otwarty dla gości hotelowych, tak by mogli sobie
spacerować pośród klombów, wdychać zapachy i… Zamek w końcu ustąpił, Emily pchnęła
furtkę, zrobiła parę kroków i stanęła w czymś, co bardziej przypominało gęsty zagajnik niż ogród.
Rozejrzała się dookoła. Czasami widywała ten ogród z jednego z gościnnych pokoi na piętrze, ale
stąd wydawał jej się całkiem inny. Przede wszystkim większy. Słońce oświetlało zwiędłe resztki
zeszłorocznych roślin oraz nowe pędy, chwasty i kwiaty, które przeniosły się daleko od miejsc, w
których początkowo rosły. Pokręciła głową. Zdumiewające, jak szybko natura odbiera to, co
człowiek posadził i hodował. Ten ogród matka pielęgnowała z miłością. Tutaj miała swoje róże.
Emily szła pospiesznie po czymś, co niegdyś musiało być ogrodową alejką, pokrytą białym
żwirem, i próbowała się rozeznać w tym gąszczu. Będzie potrzebny ogrodnik, ponieważ wszystko
tu trzeba uporządkować, zanim pojawią się goście. Znowu pokręciła głową. Nie, tym ogrodem
powinna się zając sama. to oczywiście będzie wymagać czasu. Emily postanowiła przeznaczyć na
pracę tutaj wszelkie wolne chwile przez całe lato, a tymczasem należy zostawić płot tak, jak stoi.
Były tu klomby, porośnięte bylinami, oraz długie rabaty. Zauważyła, że kwitną już pierwsze żółte
kwiatki, które bardzo wcześnie kiełkują z ziemi, a nawet czasem zakwitają pod śniegiem teraz
pochylały ku niej jasne, złote główki. Kwitł też barwinek, płożące pokryte były małymi,
niebieskimi kwiatkami i zawsze zielonymi listkami. Najwięcej miejsca w ogrodzie zajmowały
jednak róże – różane krzewy, róże sztamowe i pnące.
Przeszła pod czymś w rodzaju bramy, pokrytej gęstwiną różanych gałązek. Róże rozrastały się we
wszystkich kierunkach, cienkie gałązki poruszały się lekko na wietrze. Wszystko zaczynało
rosnąć. Zewsząd widać było małe zielone listki. Ostrożnie pogłaskała jeden różany krzew. Rosa
multiflora, która a perłoworóżowe, pełne kwiaty, bielejące przed zwiędnięciem. Widziała je przed
sobą wyraźnie, zadrżała i poczuła, że serce bije głośno. Skąd wzięła się ta nazwa? Przecież ona o
różach nie wie nic. Widok bramki okrytej splątanymi gałązkami coś jej przypominał! Takiej róży
nie było w ogrodzie koło domu matki w Bergen. Emily musiała widzieć ją tutaj!
Przymknęła oczy i przycisnęła dłonie do żołądka, starała się przypomnieć sobie ten ogród,
próbowała zobaczyć siebie samą w letni dzień, biegającą po żwirowanych alejkach, w cienkiej
sukience, z nagimi ramionami i gołymi nogami. Ale to się nie udawało, wspomnienie pojawiło się
tylko na jedno mgnienie, potem znowu zgasło. Rosa multiflora. Rozejrzała się dookoła, oślepiona
łzami.
Ojciec usunął wszystkie róże z Egerhøi, ale tych koło hotelu nie ruszył.
Emily doprowadzi ogród z powrotem do dawnego stanu. Pomyśleć, że matka zechciałaby tu
przyjechać! Jak by to było miło, pokazać jej to kwiatowe piękno późnym latem, kiedy wszystkie
róże kwitną i pachną najbardziej. Tutaj powinna spotkać się z bratem, wszyscy troje powinni się
pogodzić, stworzyć znowu małą rodzinę.
Słońce schowało się za chmurę i Emily zadrżała od chłodu. Cóż to za fantazje! Ogród musi
poczekać. Teraz ona ma aż nadto zajęć, jeśli naprawdę chce otworzyć hotel za niespełna miesiąc.
Trzeba powiedzieć Klarze, że zaczynać będą bardzo ostrożnie, może należy wynająć tylko połowę
pokoi. Więcej przygotować nie zdążą na pierwszy sezon.

Skierowała wzrok ku słońcu, które przebijało się znowu przez chmury. Z pewnością był już
listonosz. Trzeba sprawdzić, czy nie przyniósł jakichś zamówień. To pewnie jeszcze za wcześnie,
ale… pokręciła nad własną niecierpliwością. Ale, prawdę mówiąc, zaczęła wyglądać listów ze
stolicy tego samego dnia, kiedy oddała Hostowi kartkę z ogłoszeniem.
W ten niedzielny poranek wstała przed Nanną i Dorthe i wymknęła się z domu. Teraz stała przed
świeżo odmalowanym hotelem i nie widziała, co robić. Poszła więc wolno w stronę nabrzeża.
Chciała trochę pospacerować, rozejrzeć się niepokonana przez nikogo.
Miasto leżało ciche, wciąż uśpione. Emily miała dla siebie ulicę i zaułki. Czuła się z tym bardzo
dobrze, pogrążyła się we własnych myślach. Na dole, przy nabrzeżu rybackim było niemal pusto,
tylko jakiś mężczyzna podnosił żagle na stojącej przy kei łodzi.
- Panna Meyer! No on! Ale przecież podobno on nigdy nie przyjeżdża do Kragerø?
- Nie mam dzisiaj służby, więc wybrałem się w odwiedziny do mojej siostry w Langesund.
Emily skinęła głową, przestraszona, że głos odmówi jej posłuszeństwa, gdyby chciała coś
powiedzieć. Ponowne spotkanie przytrafiło się tak nagle, Emily nie była na nie przygotowana.
Aksel rzucił wszystko, co miał w rękach i wspiął się na nabrzeże, cały czas się do niej uśmiechał.
- Dzisiaj nie jest pani ubrana na czarno, jak widzę. Bardzo pani ładnie w granatowym.
Zerknęła pospiesznie na swoją granatową letnią sukienkę. Było to proste, codzienne ubranie.
Jedyną ozdobę stanowiła aksamitna niebieska wstążka i niebieskie wypustki przy szwach, suknia
miała jednak piękny kolor, a równocześnie na tyle ciemny, by można ją było nosić w okresie
żałoby.
- Chętnie bym spojrzał na pani hotel, ale siostra na mnie czeka. Podaję dzisiaj dziecko do chrztu.
Jak posuwają się prace?
- Wszystko jest niczym zabawa po tym, jak ojciec Liam znalazł mi ludzi. Wkrótce otwieramy.
Aksel skinął głową.
- Kto to są my?
- Klara i ja.
0n znowu się uśmiechnął.
- To znaczy, że Klara stała się już pani najbliższą współpracownicą?
- Tak, bez niej nie dałabym sobie rady. Wiele razy miała ochotę machnąć na wszystko ręką, ale
Klara pełna jest pomysłów i odwagi.
- Pewnie bardziej sceptyczne nastawieni ludzie powiedzieliby, że nie można mieć zbyt wielu
pomysłów – uśmiechnął się krzywo. - Tacy ludzie, co to lubią, żeby sprawy toczyły się utartymi
torami.
Co on chciał przez to powiedzieć?
Emily nie odważyła się spytać.
- Mam nadzieję, że wkrótce wybierze się pani w odwiedziny do ojca Liama, i że wpadnie pani
również do latarni. Najchętniej przy niepogodzie.
Emily skinęła głową. Nadal bała się żeglować przy złej pogodzie, ale nie chciała mu o tym
mówić. Czuła, że ciągnie ją do tego człowieka jakaś wielka, nieznana siła – odczuwała potrzebę
dotykania jego opalonej skóry, głaskania go po włosach, które mieniły się złociście w słońcu.
Chciała czuć jego ręce na swojej skórze. Drżała leciutko, niespokojna, że on mógłby czytać w jej
myślach.
Usłyszeli głosy odwrócili się. grupa starszych mężczyzn schodziła wolno na nabrzeże.

- Bardzo się cieszę, że panią spotkałem, panno Emily – powiedział Aksel pospiesznie. – To
nieoczekiwana radość. A zatem do zobaczenia.
Zszedł do łodzi, podniósł żagle i odpłynął.
Emily wciąż stała, nie przejmując się tym, o czym mężczyźni za nią rozmawiają. Dziwne, ale
miała poczucie, że zna tego człowieka od zawsze… albo raczej, że od zawsze na niego czekała.
Tak, właśnie było! Przypomniała sobie tamą krótką chwilę na pokładzie statku i nagle stwierdziła,
że to na niego czeka. Miała wrażenie, że on tez czuje to samo, jakby spojrzeli sobie nawzajem w
oczy i rozpoznali się, pełni zdziwienia i niepokoju. Oraz tęsknoty.
Odwróciła się i poszła ulicami, które wkrótce zapełnią się ludźmi. Hotel jest zamknięty. U Nanny
z pewnością Dorthe czeka na nią ze śniadaniem, teraz jednak Emily nie była w stanie rozmawiać
z żadną ze starszych kobiet. W tej chwili nie.
Otworzyła drzwi i weszła do recepcji. Przez chwilę chciała pobyć sama.
Klara nadal spała, powiedziała, że jest śpiochem i wolne dni będzie przeznaczać na odsypianie.
Przy schodach wiodących na piętro wisiało wielkie lustro w pozłacanej ramie. Emily stanęła
przed lustrem i spoglądała na odbijającą się w nim kobietę, jakby tamta była obca. Włosy upięła
wysoko, pospiesznie, tylko kilkoma szpilkami i przewiązała niebieską aksamitną wstążką.
Sylwetka była szczupła, oczy wielkie i ciemnoniebieskie, teraz, w półmroku, niemal czarne.
Zwilżyła wargi, pogłaskała się po biodrach. Tęskniła za pieszczotą mężczyzny, za tym, żeby
spoczęło na niej męskie spojrzenie. Pod ponad dwóch długich lat była sama.
Wyjęła szpilki i wstążki z włosów, przeczesała je palcami i potrząsnęła głową tak, że chmura
jasnych loków opadła na ramiona. Objęcia Karstena wydawały jej się teraz nieskończenie odległe.
Nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, co czuła, kiedy mu się oddawała, kiedy po Ra pierwszy
była kobietą. Teraz jest kimś całkiem innym. Teraz odbyła morską podróż, wróciła do tego miasta,
weszła do starego hotelu i stała się innym człowiekiem. Pochyliła się i przyglądała własnym
oczom. Kim ja właściwie jestem? Emily Meyer czy Amelią Victorią Egeberg?
Uśmiechnęła się niepewnie do wizerunku w lustrze. Emily Meyer jest wymyśloną postacią, osobą
stworzoną z pragnień matki. To niezwykłe nosić imię, które zostało stworzone w wyniku kłamstw
i oszustwa. Mimo wszystko nie potrafiła myśleć o sobie inaczej niż jako o Emily Meyer, wciąż
jeszcze fot go nie doszła. Może któregoś pięknego dnia, pomyślała. Może tego dnia, kiedy
otworzy drzwi do mieszkania na strychu i wkroczy ponownie w swoje stare życie. może od
tamtego dnia będzie chciała czuć się Amelią Victorią.
Znowu czubkiem języka zwilżyła wargi. Uśmiechnęła się z wahaniem do swojego odbicia w
lustrze.
- Aksel – wyszeptała. To imię zawisło w powietrzu w pogrążonej w półmroku recepcji, w ciszy
pomieszczenia, które wkrótce wypełni się głosami i śmiechem. Aż trudno to sobie wyobrazić.
Ktoś głośno zapukał do drzwi. Emily podskoczyła i odwróciła się. on wrócił! Mimo wszystko nie
pożeglował do Langesund! Pobiegła z bijącym sercem i gwałtownym szarpnięciem otworzyła
drzwi, po czym spojrzała prosto w twarz Gerharda Lindemanna.
Stał przez chwilę niezdecydowany, jakby jej nie rozpoznawał.
Emily odgarnęła włosy w tył, odsłoniła twarz. Rozczarowanie niczym ołów spłynęło do jej serca.
W następnej chwili pojawił się lęk. Często ten człowiek chce? Przychodzi z kolejnymi źle
skrywanymi pogróżkami? Chce zniszczyć jej marzenia, powstrzymać ją przed otwarciem hotelu?
- Panna Amelia? W jego głosie odczuwała odrobinę niepewności. – Właściwie to prawie cię nie
poznałem. Myślałem… - Uniósł kapelusz i ukłonił się lekko, wskazując ręką w

rękawiczce na czekający powóz. – Przyjechałem Turaj razem z twoją babka. Postanowiła
odwiedzić grób i chce, żebyś jej towarzyszyła.
Teraz Emily zobaczyła babkę. Wiedziona impulsem podbiegła do powozu, zatrzymała się i
uśmiechnęła do starej damy.
- Dzień dobry, babciu – rzekła. – Hotel wkrótce będzie gotowy. Nie zechciałabyś wejść do środka
i rozejrzeć się trochę.
Babka skinęła głową.
- Miałam nadzieję, że mnie o to spytasz, Amelio. Gdyby nie, to musiałabym się sama wprosić.
Żebym zdążyła go obejrzeć, zanim umrę – uśmiechnęła się. stara twarz rozjaśniła się przed tym.
Musiała być niegdyś piękna, pomyślała nagle Emily. Bardzo piękna.
Gerhard podszedł do nich.
- Nie słuchaj jej – powiedział nieoczekiwanie ciepłym głosem. – Ona zawsze tak mówi. –
Pomagał wysiąść Caroline z powozu. – Ale będzie żyła co najmniej do stu lat, poczekaj, a
przekonasz się.
Emily szła przed nimi. Otworzyła drzwi do recepcji szeroko, odsunęła się trochę na bok, żeby ich
przepuścić.
Caroline odpierała się na ramieniu Gerharda. Gdy znaleźli się na wyfroterowanej do połysku
podłodze, dała mu znak, żeby przystanął. Rozglądała się dookoła. Drzwi do jadalni stały
otworem. Słoneczny blask znad morza wpływał do pokoju. Wszystko było pomalowane i
polakierowane, wyczyszczone i wypolerowane. Szkła i lustra lśniły, podobnie jak mosiądz i
pokryte lakierem drewno. Bukiet wczesnych kwiatów stał na recepcyjnej ladzie.
Emily wpiła wzrok w Gerharda. Co on teraz sobie myśli? Czy nadal mógłby ją zniszczyć?
- Wykonałaś naprawdę imponującą prace, moje dziecko – pochwaliła Caroline. – Twoja matka
nigdy nie była specjalnie pracowita i nie umiała dopilnować personelu. Zdarzało się, że podłogi i
okna były zarówno… ech, to było dawno. Twoja matka była zajęta wyłącznie różami. I obrazami.
- Obrazami?
- Malowała akwarele. Przeważnie róże. Niezależnie od tego, ile było pracy, ona mogła usiąść
gdzieś w kącie przed swoimi sztalugami, albo w domu, albo na dworze.
Emily nie wiedziała, co powiedzieć. Przypomniała sobie obrazek, leżący w sekretarzyku matki,
Rose de Rescht. Dlaczego matka porzuciła malowanie? Emily nigdy nie widziała jej ze sztalugami
i skrzynią na akwarele. Tyle rzeczy matka wyrzuciła ze swojego życia, od tylu spraw się
odwróciła.
- A ty malujesz, Amelio? Uczyłaś się sztuki?
- Nie.
- Hm. Jej obrazy wisiały w hotelu wszędzie. Twój ojciec oprawiał je w ramy, był bardzo dumny
ze swojej żony.
Emily czuła się niepewnie.
- Nie widziałam tu żadnych obrazów.
- Z pewnością gdzieś są. Jeśli ich nie powyrzucał. Nie znalazłaś żadnego w mieszkaniu?
Co Emily powinna odpowiedzieć? Nie mogła po prostu przyznać, ze jeszcze tam nie była, to by
pewnie zabrzmiało dziwnie.
Gerhard przyszedł jej z pomocą.
- Nie sądziłem, że ten budynek może być w tak dobrym stanie oznajmił, prowadząc Caroline
przez jadalnię.

Starsza pani uwolniła się od jego ręki, sama wolno przeszła przez pokój, otworzyła szklane drzwi
i wyszła na taras. Stała tam, wpatrując się w świeżo pomalowany domek kąpielowy i
uporządkowane nabrzeże.
Emily wyszła z Gerhardem na taras, po drodze zerknęła do jadalni i stwierdziła, że babka usiadła
na jednym z krzeseł i sprawia wrażenie pogrążonej we własnych myślach.
Gerhard zwrócił się do niej. Coś mrocznego pojawiło się w jego oczach.
- Czy mecenas Holst akceptuje takie naruszenie kapitału?
- Naruszenie kapitału?
- No to, że wydajesz tak dużo pieniędzy na hotel. Reszta naszej działalności może ponieść szkody.
Lodownie i dwór. Na to, tutaj, musiały pójść wszystkie wolne środki.
- Holst ustanowił dla hotelu fundusz. Poza tym w testamencie mojego ojca powiedziane, że mogę
swobodnie czerpać środki z dworu, żeby…
- Ale nie w takich ilościach! O tym twój ojciec z pewnością nie myślał. Spodziewamy się, że hotel
będzie przynosił dochody. Tymczasem ty wydałaś zdecydowanie więcej, niż można.
- Tego nie wiem. Nikt nie protestował.
- Z pewnością dlatego, że Holst był w stolicy i nie wiedział, co się tutaj dzieje. Zdajesz sobie
sprawę, że pieniądze muszą prędzej czy później wrócić do firmy?
Co masz na myśli?
- Hotel musi przynosić zyski, tak byś mogła oddać pieniądze, które wzięłaś z Egerhøi
przedsiębiorstwa handlu lodem.
Nie wierzyła, że to prawda, ale nie odpowiedziała. To nie ma sensu. Sprawą powinien się zająć
Holst. W ustach Gerharda brzmi to niczym źle skrywana pogróżka.
- Nie bądź taka smutna, Amelio. Ja ci pomogę. Mam kontakty. Znajdę ci gości dla hotelu.
W tym momencie przypomniała słowa Aksela Hartwiga na temat wymagających,
rozpieszczonych hotelowych gości. Czy to miałaby być zemsta Gerharda? Zrobiło jej się zimno
mimo letniego ciepła. Nie powinna zapraszać gości, którzy z niczego nie są zadowoleni, którzy na
wszystko się skarżą i odmawiają płacenia pełnej stawki. To powinna być zasada.
- Dziękuję, ale sama zdobędę sobie gości – odparła z uporem.
-Ale ja chętnie pomogę – powtórzył, wpatrując się w nią. – Mam wielu znajomych. Na przykład
dzięki temu, że prowadzę kopalnie.
Emily nie wiedziała, co odpowiedzieć. Po raz pierwszy Gerhard przemawiał do niej życzliwie. To
znaczy, słowa były życzliwe, mimo wszystko jednak wyczuwała, że najchętniej by ją zniszczył.
Ale jeśli naprawdę ma zamiar wyciągnąć do niej rękę? Mimo wszystko jest przecież pasierbem jej
ojca. nic po nim nie dostał, to prawda, ale ma swój majątek.
- Będę mówił o hotelu w odpowiednich kręgach – rzekł stanowczo.- Jest w interesie wszystkich,
żeby prowadzenie hotelu się opłacało, zwłaszcza teraz, kiedy inwestycje okazały się takie wielkie.
Pieniądze muszą wrócić do rodzinnej firmy – powtórzył.
- Amelio?
Babka ją zawołała. Emily widziała, że Gerhard poszedł w dół przez ogród, do nabrzeża.
- Usiądź przy mnie, dziecko.
Zrobiła , jak babka prosiła, mimo nieprzyjemnego uczucia, że powinna nie spuszczać z oka syna
Rebeki. Poczuła, że nie chce, żeby ten człowiek poruszał się swobodnie po jej posiadłości. Trudno
bowiem przewidzieć, co zamierza tu znaleźć.
- Ponieważ powinnaś zarabiać pieniądze na prowadzeniu hotelu, to musisz mieć zdolnych
pracowników, i musza oni wiedzieć, że śledzisz ich argusowym wzrokiem. Nieodpowiedni
pracownicy prowadzą do ruiny, wszyscy o tym wiedzą.

Zrobiła ruch głową i spojrzała w stronę ogrodowych drzwi.
- Gerhard może ci dużo pomóc. On wie, jak należy traktować pracowników. Tego rodzaju ludzie
zawsze próbują unikać wysiłku, wszyscy, jak jeden, wystarczy spuścić ich na chwilę z oka. Poza
tym hotel musi mieć dobrą reputację, nie możesz sobie pozwolić na niedbały personel. Sprzątanie
musi być perfekcyjne. Jedzenie również. Tak, jedzenie jest może nawet najważniejsze. Powinnaś
też prowadzić restaurację, nie tylko hotel, dzięki temu będziesz mogła zarabiać pieniądze jesienią
i zimą.
Emily kiwała głową nieobecna myślami. Pomyślała o Klarze i uznała, że ostrzeżenia babki
niekoniecznie mają sens. Czy naprawdę Emily miałaby podejrzewać Klarę i pozostałych, uznać,
że chcą się wymigiwać od pracy, jak to tylko możliwe, i oszukiwać, gdy tylko nadarzy się okazja?
Spojrzała na własne dłonie, wciąż czerwone i spierzchnięte od nieustannego sprzątania. Nie tak
sobie wyobrażała to miejsce. Chciała, żeby cały zespół łączył wspólny cel. Żeby Klara, stary Elias
i wszyscy pozostali czuli, że to jest także ich hotel. Czy jest zbyt naiwna? Czy oni śmieją się z
niej za plecami?
- Czy babcia miała jakieś wiadomości od mojego brata? – spytała. Nieznany brat wciąż nie
schodził jej z myśli. Po prostu musiała zapytać.
- Nie. – Twarz babki zrobiła się surowa i odpychająca.
- Obiecałaś, że następnym razem, jak się spotkamy, to mi o nim opowiesz – przypomniała z
uporem.
- Tak powiedziałam? – Dobrze, dobrze. ale teraz jestem zmęczona, Amelio. Kręci mi się w
głowie, nie przywykłam do wychodzenia z domu.
- Twój brat narobił mnóstwo głupstw – wtrącił Gerhard, który nagle stanął tuż obok. – Nie
powinnaś wymieniać jego imienia w obecności swojej babki. To ją martwi i złości, a to z kolei
jest niebezpieczne dla jej serca. Nie jest taka silna, jak to na pozór wygląda. gdybyś wiedziała, ile
ona musiała znieść z jego powodu!
Emily wpiła spojrzenie w babkę.
- Czy to prawda? Czy mój brat jest złym człowiekiem?
- On popełnił coś, czego twój ojciec nie potrafił mu wybaczyć. Nieustannie stwarzał problemy i
wywoływał skandale. Innym razem, moje dziecko. Teraz chciałabym odwiedzić grób mojego
syna. Nie powinnaś się martwić o brata. On sam zerwał z rodziną i stał się dla niej obcy, ale ciebie
nie powinno to obciążać.
- On jest podobny do swojej matki – oznajmił Gerhard dziwnie twardym głosem. – Na szczęście
ty bardziej przypominasz ojca, Amelio.
Spoglądała na niego. Czy to jej najbliższych Teb człowiek mówi, ojej matce i bracie? I ma
odwagę mówić o ich tak, jakby byli przestępcami, wyrzutkami, których ani on, Anie jego rodzina
nie chcą znać?
- Nie przyjechał nawet, kiedy jego ojciec znajdował się już na łożu śmierci – mówił dalej
Gerhard, pomagając Caroline wstać z krzesła. – Nie był też na pogrzebie. Wysłaliśmy do niego
list, ale nie otrzymaliśmy odpowiedzi.
- Czy on nigdy tu nie przyjeżdża? – spytała Emily i nagle poczuła się bardzo samotna. – Czy ja go
nigdy nie spotkam?
- Pewnie przyjedzie, prędzej czy później. Kiedy będzie potrzebował pieniędzy – rzekł Gerhard.
Emily wyszła za nim do recepcji. Tam wzięła bukiecik, który stał w wazonie na ladzie, owinęła w
papier mokre łodyżki i podążyła za babką do powozu. Tym razem zaniesie ojcu kwiaty z
hotelowego ogrodu. Stokrotki i bratki. Strasznie zatęskniła za ojcem. Wcale go nie znała, ale
tęskniła za jego miłością i zrozumieniem.

Tego samego wieczora Emily siedziała w kuchni Nanny zajęta cerowaniem koronek przy
hotelowych poduszkach. Stara niania mamrotała sama do siebie.
- Ja go dzisiaj widziałam, Agnes! Nie ma sensu zaprzeczać.
Krew odpłynęła Emily z twarzy. Nanna znowu wróciła do przeszłości i wyobraża sobie, że Emily
to matka.
- Kogo widziałaś, Nanno?
- Twojego męża. Tego, którego obiecałaś miłość na dobre i złe dni.
- Oczywiście. On…
- On o wszystkim wie.
- O czym mianowicie?
Nie udawaj, Agnes! On ma na ciebie oko. Wciąż go widuję poza hotelem, kiedy myślisz, że
gdzieś wyjechał. Dzisiaj też tam był. Jesteś zbyt nieostrożna, to się naprawdę źle skończy.
- Dzisiaj! – spytała, niepewna, czy powinna udawać, czy też nie ma to sensu. Nanna mieszała
wszystko ze sobą.
- Tak. Przyjechał powozem razem ze starszą panią.
Emily potrząsnęła głową. Teraz zrozumiała. Nanna mówi o Gerhardzie, znowu miesza jej się
przeszłość z teraźniejszością.
- I nie tylko dzisiaj. Nieraz stał na zewnątrz na wpół ukryty. Tutaj, w moim ogrodzie. Pewnego
dnia przyniósł mi podarunek i poprosił, żebym mu powiedziała, co wiem.
Emily poczuła, że serce wali jej jak młotem. Przecież sama widziała, jak Gerhard podawał Nannie
paczkę. Czego on chce? Czy stara się zwrócić Nannę przeciwko niej? Nie pojmowała, do czego
Gerhard zmierza, chyba tylko do tego, żeby przegonić ją z Kragerø.
- To nie jest już bezpieczne. Powinnaś wyjechać.
- Co masz na myśli, Nanno? Mój mąż nigdy nie zrobił mi krzywdy.
- Twój mąż? O czym ty mówisz, Amelio? Przecież ty nie jesteś mężatką! Może chciałabyś mieć
męża, ale niestety, nie masz go, moja biedna.
Odczuła potrzebę potrząśnięcia starą kobieta. Nagle znowu wróciła do współczesności.
- A dlaczego nie jestem już tutaj bezpieczna? Dlaczego powinnam wyjechać?
- Tego nie wiem. Co ty wygadujesz? Miałabyś nie być bezpieczna tutaj, u Nanny?
Emily przeniknął zimny dreszcz. Zrobiło jej się nieprzyjemnie.
- Nanno – powiedziała poważnie. Któregoś dnia Gerhard stał przed twoimi drzwiami. Widziałam
go z hotelu. Dał ci jakąś paczkę.
- Paczkę? Dlaczego miałby dawać mi paczkę? Niczego od Gerharda nie dostała,
Wzrok starej kobiety był daleki i odpychający.
Emily dała za wygraną. Wpatrywała się w robótkę, aż oczy zaczęły ją piec. Tego wieczora Nanna
nie powiedziała nic, co można by potraktować poważnie. Czyżby Gerhard mógł być
niebezpieczny? Nie, to przesada. Powinna się wziąć w garść. Poza tym wkrótce powinna się
wyprowadzić z tego domu, daleko od na pół zamazanych wizji Nanny. Powinna zamieszkać w
hotelu, razem z Klarą, w otoczeniu pracowników i gości. Tam będzie bezpieczna.

Rozdział 16
- Chyba zanosi się na burzę.
Emily odwróciła się i zobaczyła, jak Klara wchodzi z naręczem świeżo upranej bielizny
pościelowej.
- Bałam się, że wiatr mnie przewróci – powiedziała, układając bieliznę obok maglownicy. Jakiś
głuchy dźwięk dotarł do nich spoza wycia wiatru.
- Grzmi daleko nad morzem – stwierdziła Klara. Pojadę zobaczyć, czy wszystkie okna są
pozamykane.
Emily skinęła głową. Wzięła pierwsze prześcieradło i zaczęła je składać. Teraz w hotelu były
tylko obie z Klarą. Dzień pracy się skończył, ale nie potrafiły przestać, wciąż pełne zapału.
Emily usłyszała kroki Klary na piętrze, słyszała, jak zmaga się z jakimś oknem. Trzeba poprosić
któregoś z mężczyzn, żeby przejrzał wszystkie okna i ponaprawiał co trzeba. Tu i ówdzie ramy
zbutwiały, trudno e było otwierać i zamykać.
Wszystkie pokoje z widokiem na morze zostały już przygotowane na przyjęcie gości. Pierwsi
mają przybyć za dwa tygodnie. Na myśl o tym serce Emily zaczynało szybciej bić. W jednej
chwili przepełniało ją oszałamiające oczekiwanie, w następnej wpadała w panikę i ponad
wszystko pragnęła zawiadomić gości, żeby nie przyjeżdżali. Miała wrażenie, że za chwilę
problemy ją po prostu zaleją. Największym zmartwieniem okazało się jedzenie. Obie z Klarą
miały nazajutrz usiąść i zaplanować menu na całe lato. Trzeba znaleźć dostawców, postarać się o
jak najlepsze surowce. Trzeba wszystko przemyśleć, tak aby każdy wiedział, co ma robić. Huk
grzmotu zagłuszał wiatr. Emily nie informowała o tym matki, ale zwróciła się do Thorvalda
Bernera, i poprosiła go, by dał ogłoszenia do gazet w Bergen, oprócz tego, co Holst załatwi już w
Kristianii. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu Berner bez słowa spełnił to życzenie. Może on też jest
zainteresowany, by hotel funkcjonował jak najlepiej, pomyślała. Może miał nadzieję, że jej
nieobecność skłoni matkę, by przyjęła jego oświadczyny. Ogłoszenia przyniosły wielkie rezultaty.
Emily zatrzymała maglownicę i wsłuchiwała się we wciąż przybierający na sile wiatr. Przyglądała
się też oślepiająco białemu prześcieradłu i wpadła na pomysł, żeby rozłożyć je na łóżku, po czym
z prześcieradłem w ręce ruszyła schodami na górę. Po drodze spotkała Klarę i zobaczyła w jej
oczach jakiś wyjątkowy blask.
- Dwie dusze, jedna myśl – powiedziała, uśmiechając się szeroko. Przygotowaliśmy jeden pokój
na przyjęcie gości, z ręcznikami, mydłem i wszystkim, co potrzebne! Wtedy hotel nabierze życia.
Stały obie w drzwiach i przyglądały się swojemu dziełu bardzo zadowolone. Wiatr dudnił i
łomotał czymś na strychu. Obie spojrzały w stronę dachu. Klara chwyciła Emily za rękę.
- Nie możesz tego dłużej odkładać! Wizę to po tobie.
Mieszkanie stało się ciężarem, którego wkrótce nie będziesz mogła dźwigać.
- Sama nie wiem… wydaje mi się to po prostu całkiem niemożliwe – odparła Emily, cofając rękę.
Serce biło jej szybko i głośno na myśl o tym, co przeżyła tamtego dnia, kiedy próbowała otworzyć
drzwi.
- Wpadam w popłoch natychmiast, jak sobie o tym pomyślę – dodała, czując, że zimny pot
spływa jej po plecach.
- No więc jak, zostawisz te drzwi zamknięte na zawsze? – spytała Klara. – Powinnaś się teraz tam
przeprowadzić. Będzie ci zbyt trudno mieszkać u starej Nanny, kiedy otworzymy hotel.
Odpowiedz mi szczerze: naprawdę chcesz każdego ranka słuchać jej

dziwacznego gadania, siedzieć i jeść z nią wszystkie posiłki? Nanna to bardzo miła osoba, ale
wciąż powtarza w kółko to samo. Już to dobrze słyszałam. Ona ci po prostu zabiera czas
powinnaś być tutaj, w hotelu!
- Nie jest znowu tak daleko z domu do hotelu, trzeba po prostu przejść przez plac – protestowała
Emily, wiedziała jednak bardzo dobrze, że Klara ma rację. Musi otworzyć mieszkanie i
przeprowadzić się do niego, musi znieść to, co czeka na nią wewnątrz. Nie może dłużej zwlekać.
- Chodźmy tam zaraz, zanim się ściemni! Mogę być przy tobie.
Emily popatrzyła na Klarę. Klucze leżały w kieszeni jej fartucha i dosłownie ją paliły. I tak było
od wielu tygodni, po tamtej pierwszej, nieudanej próbie. „Dzisiaj” powtarzała sobie każdego
ranka, ale zanim zdążyła się do tego przygotować, robił się wieczór. Kolejny wieczór, w którym
drzwi do jej dzieciństwa miały pozostać zamknięte.
- Ja się boję! – powiedziała, czując, że zaczyna dzwonić zębami.
Kolejna błyskawica rozdarła niebo przed nimi, zaraz potem rozległ się gwałtowny grzmot.
Klara znowu chwyciła ją za rękę i długo trzymała mocno w swoich dłoniach.
- A czego boisz się najbardziej?
- Nie wiem. Może tego, że mieszkanie okaże się puste. Że nic tam nie znajdę. Że ojciec wyrzucił
wszystko, pozacierał wszelkie ślady po naszym wspólnym życiu, tak jak to zrobił z różami a
Egerhøi.
Wypowiadała słowa z trudem, jąkając się. mówienie o tym sprawiało jej ból.
- Ale róż z tego ogrodu nie usunął. Zamknął go tylko i poszedł swoją drogą. Zrezygnował z
prowadzenia hotelu. Myślę, że znajdziesz pokoje w takim stanie, w jakim je opuścił.
-Boję się też tego, że i tam niczego sobie nie przypomnę! Dobrze wiesz. Że przeszłość będzie
równie pusta… i pozbawiona sensu.
- No to co? Czy zbiedniejesz z tego powodu?
- Nie, tylko trudniej mi będzie znieść rozczarowanie.
- Przypomnisz sobie więcej, jak tu trochę pomieszkasz, jestem tego pewna! – Klara wypuściła jej
rękę i z przejęcia przestępowała z nogi na nogę. – Z pewnością zgromadził wszystkie pamiątki w
tamtym mieszkaniu. Obrazy, o których mi opowiadałaś, na przykład malowidła przedstawiające
róże, wykonane przez twoją matkę. Założę się, że znajdziesz to wszystko w środku.
- Jutro, Klaro… obiecuję.
- Od dawna to powtarzasz. Ale teraz ja nie ustąpię! Ktoś musi ci pomóc. – Klara przechyliła na
bok głowę i zmrużyła oczy, nagle bardzo poważna. – Jak ktoś taki strachliwy jak ty może być
dyrektorem hotelu? Skoro nie masz odwagi przejrzeć kilku starych pokoi, to jak dasz sobie radę z
zarządzeniem hotelem? Ten hotel musi być twój, musisz wziąć go w posiadanie!
Emily wsunęła rękę do kieszeni i znalazła tam klucze, ujęła metal i poczuła chłód. Choć przecież
te klucze parzyły jej skórę.
- A może wolałabyś pójść tam sama? – spytała Klara, tym razem łagodnym, niemal
macierzyńskim tonem. – Mogę odprowadzić cię do drzwi i potem czekać na zewnątrz. Stać tam
na wypadek, gdybyś mnie potrzebowała.
Emily uniosła rękę i wyciągnęła ją do Klary. Ręka drżała. Obie przyglądały się kluczom.
Gwałtowny podmuch wiatru uderzył w ściany domu, niebo znowu rozdarła błyskawica, i
nareszcie nadszedł deszcz, ulewny i gwałtowny.
- Teraz to zrobimy – rzekła Emily wolno. Miała poczucie, że pokoje na górze czekają na nią,
zamknięte, i wołają. Że burza coś otworzyła. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, że

pamięta odległą burzliwą noc tutaj, w tym białym hotelu. Uspokajający głos matki, stukot
okiennic, zamkniętych przed wiatrem. Jakieś migotliwe światło.
- Halo?
Obie podskoczyły. Z dołu z recepcji dotarł do nich męski głos.
- Nie zamknęłaś drzwi na klucz? – spytała Emily.
- Myślałam, że ty to zrobiłaś, kiedy wyszłam tylnymi drzwiami.
- Czy jest tu kto?
Emily rozpoznała ten głos i zaczęła drżeć. Wsunęła klucze do kieszeni i odwróciła się ku
schodom.
- Toż to latarnik! – zawołała Klara zdumiona. – Rany boskie, czego on tutaj szuka?
Emily opierając się o poręcz, schodziła ze schodów uczuciem, że w każdej chwili nogi mogą
odmówić jej posłuszeństwa. Widziała go teraz, jak stał pośrodku, ociekając wodą. Obok. Leżał
jego worek z żaglowego Płotna.
- My nie mamy… - zaczęła Klara za jej plecami.
Emily uciszyła ją ruchem ręki.
- Dobry wieczór – powiedziała, starając się kontrolować głos. – Szuka pan noclegu w czasie
niepogody?
- No właśnie. Byłem w drodze do latarni, jutro rano zaczynam pracę. Burza mnie zatrzymała.
Musiałem przybić do tutejszego portu. Czy państwo już otworzyli? Wszystko jest tu puste jakby
porzucone.
- No to pan będzie naszym pierwszym gościem – rzekła Emily. – Jeśli zechce pan zanocować w
tylko częściowo gotowym hotelu.
- Z największą radością.
Wiatr szarpał budynkiem, zacinał deszczem w szyby. Znowu coś trzasnęło.
- Nie może pan żeglować w taki sztorm – wtrąciła Klara, zerkając w stronę Emily.
Prawie do mnie mrugnęła, pomyślała Emily, przypominając sobie zwierzenia, do jakich doszło
tamtego wieczora w domku kąpielowym.
- To prawda, to byłoby igranie z losem – przyznał. – Ale nie chciałabym się narzucać.
Wzrok miał niepewny. Nagle Emily zauważyła, że wiele go kosztowało zapukanie do jej drzwi.
Że przyszedł tu, żeby ją spotkać, nie po to, by szukać schronienia przed burzą.
- Klara, możesz pokazać panu Hartwigowi jego pokój? – spytała, czując rozkoszne napięcie w
całym ciele. – Ja zaraz odgrzeję trochę zupy.
Klara zeszła na dół sama. miała bardzo dziwny wyraz twarzy. Jakby w każdej chwili mogła
wybuchnąć śmiechem, ale z całych się go powstrzymać.
- Nakryję w bibliotece – powiedziała. – Jadalnie jest za wielka.
Emily skinęła głową i zaczęła mieszać zupę, która została od obiadu. Wyjęła też bochenek chleba.
Klara przygotowywała posiłki dla wszystkich pracowników o okazała się naprawdę zdolną
kucharką. Na samym początku Dorthe przynosiła im jedzenie, ale to było dla niej zbyt męczące.
Poza tym zawsze zostawała dłużej, żeby porozmawiać w końcu przeszkadzała wszystkim w
pracy.
Klara pracowała bardzo szybko. Nakryła do stołu, napaliła w kominku. Wyjęła butelkę
czerwonego wina i kieliszki, i postawiła wszystko na stole, potem wyszła do kuchni.
- No to ja już pójdę spać – poinformowała cicho.
- Ale…
- On przyszedł tutaj, żeby się z tobą spotkać. Czytam w nim jak w otwartej księdze. – Z
uśmiechem wzruszyła ramionami. – Kto by pomyślała, że zdołasz oczarować takiego stroniącego
od ludzi samotnika jak on? Teraz nadarza ci się okazja, to ją chwytaj!
- Wcale go nie czarowałam, on przyszedł, bo uciekał przed burzą.
- Oczywiście. – W oczach Klary pojawiły się wesołe błyski, rudawe rzęsy rzucały cień na
policzki. – No to idę do łóżka i na pewno będę spać jak kamień. – Położyła sobie palec na

wargach. – Moje usta są zamknięte na siedem pieczęci. Hotel należy do pani, panno Emily. Noc
również. – Skłoniła się i tanecznym krokiem ruszyła przed siebie, kładąc przesadnym gestem dłoń
na sercu.
Emily musiała się roześmiać. Słyszała kroki na schodach. Wzięła wazę z zupa i wolno poszła ku
drzwiom, ostrożnie, żeby się nie potknąć.
Siedzieli na wprost siebie. Deszcze bębnił o ściany, wiatr wył, ale ogień z kominka napełniał
pokój ciepłem. Emily utraciła poczucie czasu i miejsca, miała wrażenie, że utonęła w jego oczach,
skąpana w ich ciepłym blasku.
Przez jakiś czas milczeli, wsłuchując się w zawodzenie wiatru i stukot jakichś obluzowanych
desek na zewnątrz, w wycie i jęki burzy.
- Kilka razy bałem się, że wiatr wywróci mi łódź – powiedział powagą i odsunął od siebie talerz.
– Dziękuję za poczęstunek. Smakowało wybornie.
- Burza zerwała się tak nagle – przytaknęła Emily.
- Nie powinienem był wypływać sam z Jomfruland – uśmiechnął się cierpko. – Jestem
latarnikiem, nie marynarzem. Tam, gdzie pracowałem poprzednio, zawsze mieliśmy kogoś, kto
podwoził nas na ląd i z powrotem do latarni. Tak jest najbezpieczniej.
- A mógłby mi pan opowiedzieć o Wolf Rock, panie Hartwig? – spytała cicho, nagle
przestraszona, że on wstanie, podziękuje za jedzenie, wyjdzie znowu w tę burzliwą noc i zostawi
ją tutaj całkiem samą.
- Ale tylko pod warunkiem że będzie się pani do mnie zwracać po imieniu. Inne formy wydają się
niepotrzebne sztywne i oficjalne. A ja mam dziwne poczucie, że znam panią od dawna. Od bardzo
dawna.
Emily skinęła głową i poczuła, że się rumieni.
- Aksel – wyszeptała.
- A czy ja mogę mówić Emily?
Znowu skinęła głową, jakoś nie mogła polegać na własnym głosie. Podobał jej się sposób, w jaki
Aksel wypowiedział jej imię, jakby był w stanie rzeczywiście uczynić z niej Emily. Całe jej
dotychczasowe życie zostało zbudowane na kłamstwach i przemilczeniach, ale pod jego
spojrzeniem wszystko, co nieprawdziwe, znikało. Dla niego jest Emil, chociaż to imię też jest
kłamstwem.
- Od niepamiętnych czasów ludzie nazywali to miejsce Wilczą Skałą – zaczął. – Latarnia stoi na
granitowej skale wysuniętej daleko w morze, na południu najdalszego przylądka Kornwalii, w
południowo-zachodnim zakątku Anglii. W czasie przypływu człowiek widzi tylko latarnię.
Emily próbowała wyobrazić sobie to miejsce. Patrzyła na Aksela, czuła promieniujące od niego
ciepło. Jakie to dziwne. Akurat teraz nie była ani niepewna, ani skrępowana. Miała wrażenie, że
zna go całe życie. nie, nie że go zna, że czekała na niego przez całe życie. doznawała tego uczucia
za każdym razem, kiedy na niego patrzyła. Jakby wszystko inne było krążeniem po bezdrożach –
aż do tej chwili, kiedy w końcu znalazła się z nim sam na sam, pod ochroną ścian białego hotelu.
- Skąd się wzięła ta dziwna nazwa? – spytała. – Co ma wspólnego z wilkami skała wychodząca
daleko w morze?
On uniósł kieliszek i pił, leciutko się przy tym uśmiechał.
- Szyprowie mi opowiadali, że w dawnych czasach w skale znajdowały się naturalne jaskinie.
Przy gwałtownym wietrze wydostawały się stamtąd dźwięki podobne do wycia wilków. Powietrze
było wtłaczane przez szczeliny w skale. Te dźwięki uratowały życie wielu marynarzom.
Rozpoznawali wycie i starali się odpłynąć stamtąd jak najdalej.
Emily skinęła głową.

- A co się stało później? Powiedziałeś przecież, że te jaskinie były tam „ w dawnych czasach”?
- Plądrowanie wraków było niegdyś źródłem utrzymania dla mieszkańców Kornwalii, jeśli więc
statek sam z siebie nie wpadał na skały, to ludzie mu w tym pomagali. Całe gromady takich
rabusiów podpływały do skał na statkach pełnych kamieni. Pozatykali szczeliny tak, że wycie
wilków ustało, a statki płynęły wprost na zatracenie. To wszystko działo się, zanim zbudowano
latarnie.
- A jak trafiłeś do tego miejsca? I w ogóle do Anglii?
Aksel bawił się kieliszkiem, przez jego twarz przemknął dziwny cień. Spojrzał Emily w oczy.
- Był czas, że chciałem popłynąć gdzieś daleko – rzekł, machając rękami. – Wypożyczyłem łódź.
Popłynąłem przed siebie i przybiłem do brzegu w miejscowości o nazwie Penzance. Zanim się
obejrzałem, zostałem asystentem latarnika, a potem latarnikiem.
- W takim bezludnym miejscu?
Przygładził ręką włosy i przytaknął.
- To było najbardziej odludne miejsce, jakie znalazłem. Często zdarzało się, że zmiennik nie
przyjeżdżał ze względu na pogodę. Miałem wtedy pod dostatkiem samotności i wycia sztormu.
Od strony morza, nie od samej skały. Latarnię budowano wiele lat. pierwsze próby zostały
zniweczone przez morze. Robotnicy musieli mieć liny i mogli pracować tylko przez kilka godzin
każdego tygodnia. Przez większość dni potężne fale spłukują ze skał wszystko.
- Chętnie bym obejrzała taką latarnię – powiedziała, wyobrażając sobie życie sam na sam z nim w
grubych kamiennych ścianach, z rozszalałym morzem na zewnątrz. Oraz noce pod
rozgwieżdżonym niebem.
- Nie rozmawiajmy już więcej o mnie i moich sprawach – poprosił Aksel. – Czasami jestem
bardzo sobą zmęczony – uśmiechnął się. – To pewnie konsekwencja tych wszystkich godzin
spędzonych w samotności. Powiedz mi, jak się mają sprawy hotelu? Właściciele mieli szczęście,
skoro ty i Klara macie go prowadzić. Tyle czasu stał pusty. Ne sądziłem, że ktoś odważy się
podjąć takiej pracy.
Nie chciała powiedzieć, że hotel jest jej własnością, nie chciała rozmawiać o problemach i lęku
przed przyszłością, o Gerhardzie i pieniądzach, które wydała. To wszystko może poczekać. Na tę
jedną noc chciała zamknąć rzeczywistość na zewnątrz. Chciała razem z nim ukryć się w sztormie.
Ale zaraz zdała sobie sprawę, że burza zaczyna się oddalać. Na dworze zrobiło się ciszej i o wiele
spokojniej.
Oboje spoglądali w okno.
- Jakie to dziwne – powiedział, potrząsając głową.
Emily przestraszyła się, że Aksel się rozmyśli i zechce mimo wszystko pożeglować na
Jomfruland, wstała więc pospiesznie.
- Przestało padać – powiedziała. – Chciałabyś zobaczyć ogród? Chętnie będę w nim pracować.
Sądzę, że polubię pielęgnowanie kwiatów.
Aksel skinął głową i wstał. Emily otworzyła oszklone drzwi. Uderzyło w nich niemal
nierzeczywiste ciepło, Emily odwróciła się do Aksela z pytającym wzrokiem.
- W tych stronach zdarza się, że burza przynosi ze sobą gwałtowny wzrost temperatury –
powiedział. – Zbliża się prawdziwe lato.
Wolno przeszli przez werandę. Na dworze nagle zrobiło się prawie zupełnie cicho. Powietrze było
wilgotne i ciepłe, jakby burza mogła w każdej chwili znowu się rozpętać. Trawa i krzewy
pachniały słodkawo.
Aksel wskazał głową domek kąpielowy.

- Zawsze się dziwiłem, dlaczego ten mały domek tam stoi – powiedział. – Wielokrotnie
widywałem go z morza. Wygląda na trochę samotny i porzucony na tym skraju nabrzeża.
- Zaczekaj! – poprosiła Emily, pobiegła po butelkę z winem i kieliszki. Serce biło jej mocno,
skóra dosłownie płonęła. Najchętniej wskoczyłaby do wody w domku kąpielowym kompletnie
ubrana, czuła potrzebę ochłodzenia płonącej skóry.
Pozwoliła, by on wszedł pierwszy, widziała, jak przygląda się różnokolorowym szybom w
oknach, jak patrzy na szorstkie ściany z bali i na stary kamienny kominek. Zdążyła powiesić tutaj
świeżo nakrochmalone koronkowe firanki, na ławach ułożyła narzuty i poduszki. Woda pod nimi,
wciąż niespokojna po burzy chlupała i szemrała.
Aksel uśmiechnął się i przyjął kieliszek.
- Tutaj eleganckie panie będą brać kąpiel, kiedy letni upał stanie się nie do zniesienia.
Emily skinęła głową.
- Nigdy przedtem nie byłem w takim domku kąpielowym.
Emily roześmiała się cicho.
- Ja też nie. dopóki nie przyjechałam tutaj.
- Sądzisz, że spodoba ci się prowadzenie hotelu? – zerknął na dół do wody. – Masz do tego
wystarczająco dużo cierpliwości?
- Tego nie wiem – odparła szczerze. – Przez dwa lata byłam nauczycielką w małej miejscowości
w górach. Praca była bardzo wymagająca. Owszem, sądzę, że starczy mi cierpliwości, jeśli tak
postanowię.
Roześmiał się.
- To była dziwna odpowiedź. Czy można ostanowić, że będzie się cierpliwym? Zawsze myślałem,
że człowiek się z tym rodzi.
- Człowiek może postanowić wiele dziwnych rzeczy – rzekła i zaczęła się zastanawiać nad
decyzją matki, by stworzyć im obu nowe życie jak najdalej od ojca. przez drzwi dostrzegała
wieżyczkę, w której znajdowały się ciemne, opuszczone pokoje. Dzisiaj mało brakowało, a
byłaby objęła je w posiadanie. Teraz zapragnęła, by mogła to zrobić razem z nim. Pomyślała, że
mogłaby wrócić do czasów dzieciństwa z nim, jako budzącym zaufanie przyjacielem, że jemu
mogłaby opowiedzieć o wszystkim. Zrobiła krok w jego stronę, chciała pokazać, mu wieżę
górująca nad szarym dachem. Jej wieżę, która długo była równie niedostępna, jak jego wilcza
skała. Wtedy Aksel położył rękę na jej ramieniu i przyciągnął ją do siebie, pocałował ją delikatnie
w usta. Wyszeptał jej imię, jakby się dziwił. Emily przymknęła oczy i nie widziała już żadnej
wieży. Nie chciała niczego innego, jak tylko stać tak, tuż przy nim. Chciała zatrzymać czas.
Wolno szli w stronę tarasu, mocno objęci. Emily nie myślała już o niczym. Cały rozsądek,
wszelkie ostrzegawcze głosy zostawiła za sobą. Nie czuła nic, oprócz silnego gwałtownego
pragnienia, by nie musiała już nigdy dokonywać wyboru, żeby nie mogła zawrócić. Nie panowała
nad sobą nie chciała słuchać rozsądku, e chciała zwykłej ostrożności. Dlaczego miałaby
zawracać? To jest jej życie. nie jest związana z nikim innym, wobec nikogo nie musi spłacać
rachunków. W przeciwieństwie d matki, wtedy, w tym samym hotelu, pomyślała.
Co jest w tym białym hotelu? Czy to miejsce niebezpieczne dla spokoju serca? Tutaj jej matka
spotkała mężczyznę, którego nie była w stanie odepchnąć, podobnie jak to się teraz dzieje z
Emily. Tylko że ona jest wolna i nikogo nie zdradza. Wprost przeciwnie. Jesteś wierna sobie,
mężczyźnie, na którego czekała. Teraz zaczyna się jej życie. prawdziwe życie.
Aksel nie pytał, czy zechce pójść z nim na górę. Nie miał do tego powodu. Teraz stanowili
jedność. I w jakiś cudowny sposób oboje o tym wiedzieli. Nie muszą już czekać.

Wszystkie dni, które przeżyli, prowadziły ich właśnie do tej chwili, do tego pożaru. Do tego
szczęścia.
Aksel obejmował ją mocno. Ręka na jej barku była silna i ciepła. Pachniał słoną wodą po
żegludze w czasie sztormu. Koszulę miał nadal mokrą. Słyszała jego oddech, teraz przyspieszony.
Ciężki zatrzymał się i zamknął przeszkolone drzwi. Potem stali przez chwilę, wpatrywali się w
siebie, zanurzyli się nawzajem w swoich oczach, obojgu kręciło się w głowach od pragnienia
czegoś jeszcze silniejszego. Od przekonania, że zaraz przeżyją spełnienie.
Aksel wyciągnął rękę. Pogłaskał ją po policzku, po wargach.
- Chodź – wyszeptał, biorąc jej za rękę. Poprowadził Emily do ciemnej recepcji, gdzie nie paliło
się ani jedno światło, dalej na schody, gdzie prawie nic nie było widać. Szli w stronę pełgającego
na piętrze, w stronę jego drzwi.
Aksel otworzył i przepuścił ją przodem. Zaraz potem znalazła się w jego ramionach,
półprzytomna ze szczęścia. Zasypiał jej twarz pocałunkami, szeptem wymawiał jej imię,
wyjmował szpilki z włosów, rozwiązał wstążkę, a kiedy włosy się rozsypały, pieścił je delikatnie.
- Taka jesteś piękna, Emily. Pamiętam cię ze statku. Przeniknął mnie dreszcz, jak cię wtedy
zobaczyłem.
- A ja myślałam, że nie zwróciłeś na mnie najmniejszej uwagi.
- Mam długi trening w ukrywaniu prawdziwych uczuć. Musiałem się opanować, żeby do ciebie
nie zagadać. Chciałem zapytać, jak minęła ci podróż, dlaczego masz takie wielkie i przestraszone
oczy. Chciałem cię pocieszyć, chciałem cię poznać.
- A ja byłam bardzo rozczarowana, kiedy bez słowa zszedłeś z pokładu – wyszeptała. – I jeszcze
bardziej, kiedy żona kapitana powiedziała mi, że nigdy nie bywasz w Kragerø. Byłam pewna, że
nigdy się nie spotykamy.
Aksel zamarł. Po chwili uśmiechnął się i przyciągnął ją znowu do siebie.
- Żona kapitana miała rację. Dzisiaj pierwszy raz od bardzo dawna wyprawiłem się do Kragerø,
pominąwszy kilka innych przypadków, kiedy miałem tu jakieś bardzo oficjalne sprawy do
załatwienia. Myślałem o tobie i o białym hotelu dzień i noc. – Pieścił teraz jej plecy. – Myślę, że
sam musiałem wywołać ten sztorm. Tak strasznie chciałem znaleźć powód, żeby stanąć prze
twoimi drzwiami.
Roześmiała się cicho.
- Tylko nie wywołuj sztormów, kiedy moi goście już przyjadą.
- Obiecuję, że nie będę.
Nagle pochylił się, wziął ją na ręce, zaniósł przez pokój do łóżka. Niebieskie światło wpadało do
pokoju i barwiło ich skórę. Jakaś daleka błyskawica rozpłomieniła się nad horyzontem. Wiatr
wzdychał cicho, wyzbył się już tej dzikości, która sprawiała, że wściekle szarpał budynkami i
statkami.
Siedzieli zwróceniu ku sobie. Emily czuła zapach suszonej w słońcu bielizny pościelowej, która
składała tego wieczora. Aksel ujął jej głowę w dłonie, trzymał ją mocno i przyglądał się
nieoczekiwanie pociemniałym wzrokiem. Potem odpiął górny guzik w jej bluzce. Przywarł
wargami do nagiej skóry. Oddychał gorączkowo, pospiesznie. Emily poczuła, że gorąca słodycz
rozprzestrzenia się w jej ciele, pragnienie, które z siebie dawno wyrzuciła i zapomniała. O wiele
silniejsze pragnienie, niż kiedykolwiek odczuwała. Niecierpliwość i tęsknota. Nie mogła mu
powiedzieć „nie”, nawet gdyby chodziło o życie. głaskała go po włosach, wyczuwała, że są
sztywne od słonej wody. Przesuwała koniuszek języka po jego twarzy i czuła smak soli.
- Emily… tak strasznie tęskniłem od dnia, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy – wyszeptał
jakby zdziwiony. Ułożył ją ostrożnie na posłaniu i odpiął resztę guzików, wsunął

palce pod jedwabną bieliznę. Potem głaskał ją po biodrach, jego dotyk palił jej skórę, palił przez
materiał spódnicy. Uwolniła się, usiadła i zdjęła bluzkę, spódnicę o pończochy.
On przyglądał się temu, rozpiął swoją koszulę, zdjął ją i odrzucił na podłogę. Emily czuła
narastające pragnienie, nie miała odwagi stanąć przed nim całkiem jedwabiu. Położyła się z
powrotem na posłaniu i pociągnęła go ku sobie. Czuła ciężar jego ciała, niecierpliwie, pożądliwe
dłonie. Jego wargi, teraz twardsze i chłodniejsze.
Kolejna błyskawica na parę sekund rozjaśniła pokój, ale grzmoty dochodził z bardzo daleka. On
wsunął dłonie pod jedwabną bieliznę, położył je na jej nagich udach, przesuwał ku biodrom.
Emily westchnęła głęboko, chciała się otworzyć i dać mu wszystko. teraz nie czuła się już
samotna.
On zarzucił z siebie ubranie, położył rękę na jej piersi i całował brodawki poprzez jedwab
bielizny. Emily poddała się pożądaniu. Utonęła, nie chciała o niczym więcej myśleć. Pragnęła
tylko ulec mu i podążyć za wzburzonymi falami. W ułamku sekundy przemknęło jej przez głowę
wspomnienie chwili, kiedy po katastrofie statku zaczynała tonąć.
- Emily – wyszeptał. – Nigdy cię nie opuszczę!
Jakby wiedział, że ona boi się utonięcia.
- Emily, moja ukochana!
Głos mu się załamał. Oddechy obojga wypełniały pokój. ciężkie oddechy i cichutkie jęki,
westchnienia rozkoszy. Chcieli dać sobie nawzajem wszystko, dać sobie AK najwięcej szczęścia.
I poczucia bezpieczeństwa.
Emily miała wrażenie, że po raz pierwszy rzuca się w głębinę. Że unoszą ją skrzydła, ale że ma
kogoś, kto przyjmie wszystko, co będzie mu miała do ofiarowania. Kogoś, kto swoją miłością
przywrócił ją do rzeczywistości.
Słońce wyszło zza chmur, zaglądało przez okna do pokoju, w którym nikt nie pomyślał o
zaciągnięciu zasłon. Emily niechętnie uwolniła się z objęć mężczyzny.
- Jest już późny dzień – wyszeptała. – Klara pewnie się zastanawia, gdzie się podziałam.
- Kto to jest Klara? – spytał zaczepnie, chcąc ją jeszcze zatrzymać. – Wciąż nie mam ciebie
dosyć.
- Jesteś nienasycony – odpowiedziała szeptem. – Pochyliła się i pocałowała go w usta.
- Dzisiaj niedziela – rzekł. – Spałaś trochę w nocy?
- Może odrobinę. – Opuszkiem palca pogłaskała jego wargi. – Nie pamiętam.
Aksel podniósł się nagle, spuścił nogi z łóżka.
- Czy mamy cały hotel tylko dla siebie?
- Tak, z wyjątkiem Klary.
- Muszę zajrzeć do łodzi – powiedział, jakby dopiero teraz sobie przypomniał, że ma tu gdzieś w
okolicy łódź. – Wczoraj na pewno nabrała wody, była przecież prawdziwa ulewa. Muszę
wyjechać za parę godzin, wkrótce zaczynam dyżur.
- To ja przygotuję śniadanie – zaproponowała Emily. – Nakryj w kuchni. Musisz coś zjeść przed
wyjazdem.
Skinął głową.
- To kusząca propozycja. Rzeczywiście jestem głodny. Niczym wilk – dodał, odwracając się do
niej. – Akurat teraz, mam tylko jedno jedynie zmartwienie.
- Co to takiego? – spytała Emily.
To nie do pojęcia, jaka jest spokojna, jak bezpiecznie się czuje, jaka jest szczęśliwa. Oddalam się
temu mężczyźnie za pierwszym razem, jak tylko zostaliśmy sami, pomyślała, i na moment
doznała szoku. Ale nie żałowała. Zresztą nie miała wyboru. W jego oczach

wyczytała wszystko, co chciała wiedzieć. Jego spojrzenie odsuwała na bok wszelkie wątpliwości.
Uśmiechnął się i z żalem rozejrzał się dookoła.
- Wkrótce ten hotel wypełni się gośćmi – powiedział, zapinając koszulę. – Nigdy więcej nie
będziemy tu już sami.
- Mam własne mieszkanie na strychu – powiedziała, zastanawiając się przez chwilę, czy nie jest z
nim zbyt szczera, on może sobie pomyśleć, że nie tylko wobec niego się tak zachowuje.
- To świetnie, panno dyrektorko hotelu – uśmiechnął się. – Już zaczynam uważać, że Kragerø to
naprawdę bardzo pociągające miasto. Miasto, w którym pragnąłbym spędzać cały swój wolny
czas. Mają tu podobno wyjątkowy hotel. Jak to on się nazywa?
Emily włożyła na siebie bieliznę i też wyskoczyła z łóżka. Uściskała go pospiesznie.
- Hotel pod Białą Różą. Proszę to zapamiętać, żeby pan nie zabłądził do innego hotelu, panie
latarniku.
- W taką burzliwą noc jak ostatnia, najchętniej bym ci pokazał widok na morze z latarni –
uśmiechnął się, wkładając skarpetki i buty. Potem wziął swój worek z żaglowego płótna i ruszył
ku drzwiom, tam odwrócił się i posłał jej jeden z tych promiennych uśmiechów, wobec których
była kompletnie bezradna. – Jak tylko się przekonam, że łódź nadaje się do użytku, to wrócę tutaj
i zjem cię całą. Wzbudziłaś we mnie niezwykły apetyt.
Usłyszała jego kroki na schodach. Stała pośrodku pokoju z zamkniętymi oczyma, taka szczęśliwa,
że nie była w stanie tego pojąć. Potem zebrała swoje rzeczy i poszła się przebrać. W tym samym
momencie zdała sobie sprawę, że nie ma tu, w hotelu, nic na zmianę, że nie mieszka tutaj, włożyła
więc wczorajsze ubranie.
- Dzisiaj – powiedziała sama do siebie. Dzisiaj otworzy zamknięte drzwi. Klara pomoże jej
posprzątać w mieszkaniu.
Roześmiała się głośno. To się chyba stanie jutro. Dzisiaj jest niedziela. Jutro przeprowadzi się do
hotelu. Teraz już nie bała się tego, co ją spotka w starym mieszkaniu. Wprost przeciwnie nie
mogła się doczekać. Przygładziła włosy i związała je w prosty koński ogon. Uśmiechnęła się do
swojego odbicia w lustrze,
Klary nigdzie nie było widać. Emily miała dużą kucnę tylko dla siebie. Wyjęła trochę jedzenia.
Chleb i ser. Jakieś konfitury. Zrobiła kawę. Na szczęście w spiżarni miała zapasy. No a poza tym
zaczęli przywozić lód z Bjelkevik, więc można było używać lodówek. Może poczęstować Aksela
zimnym mlekiem do kanapek. Podać śmietankę do kawy.
Nuciła jakąś piosenkę, nakryła do stołu najpiękniejszą porcelaną. Jest niedziela, i to nie żadna
zwyczajna niedziela. To jej pierwszy dzień jako kobiety Aksela. Pierwszy dzień jej nowego życia.
Aksel długo nie wracał. Emily miała nadzieję, że łódź nie ucierpiała w czasie burzy, i że nie
będzie tam zbyt długo zajęty, tak by zdążył zjeść razem z nią śniadanie przed powrotem do
latarni. Nalała kawy do jednej z filiżanek i postawiła przed sobą na stole, czuła ciężką słodycz,
która wciąż trwała we wszystkich porach jej skóry i sprawiała, że Emily czuła się syta i
zadowolona. Szczęśliwa. Już się nie bała przyjazdu gości ani prowadzenia białego hotelu. Da radę
wszystkiemu. Wszystko jest możliwe.
W końcu usłyszała jego kroki. Wstała i szybko wyszła do holu, uśmiechała się do niego,
wyciągnęła ręce i czekała na jego objęcia, na pocałunki.
Ale on był jakiś dziwny, bardzo poważny. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Oczy mi
błyszczały. Raz po raz przełykał ślinę i pogadał na niż z wielkim żalem.
- Twój brat zeszedł przed chwilą na ląd – powiedział wolno, spoglądając na swoje puste ręce,
uniósł je lekko, jakby im się dziwił.

- Mój brat? – To ty go znasz?
- Emily Dlaczego mi nie powiedziałaś, kim jesteś?
- Kim jestem?
Już nie pytała go o brata. Nie rozumiała nic a nic. Jeszcze nie teraz. Ale mroczny, bolesny strach
wypełnił jej ciało, wprawił je w drżenie i niepokój. Mimo wszystko tonęła. A on wcale nie biegł
na ratunek. Nie był w stanie jej uratować. Nie chciał.
- Spotkałem pewnego człowieka, który… teraz już wiem. Nigdy więcej się nie spotkamy.
Ból w jego wzroku był nie do zniesienia. Marynarski worek leżał na podłodze. Aksel pochylił się i
chwycił go, po czym ruszył ku drzwiom. Wyszedł z jej życia bez słowa wyjaśnienia.
Odwrócił się jeszcze w drzwiach.
- Żegnaj Emily – powiedział niemal szeptem. – Myślałem, że jesteś rzeczywista. Przez jedną
krótką noc. Potem drzwi znowu trzasnęły, a Emily osunęła się na podłogę. Tak to jest, kiedy
człowiek tonie. Tonie naprawdę.