SEASON 7

Episode 23 - "The wings" - "Skrzyd

ła"

Wizgi. Tak chyba mo na nazwa

ć to, co wła nie miał w głowie. Jakby ten pocałunek

spowodowa

ł, e co w jego mózgu eksplodowało na tysi ce kawałków i stało si nagle

ogromnym bólem. Osun

ł si na podłog tak szybko, e Camille nie zd yła zrozumieć, co si

sta

ło. Wci słyszał, wci był przytomny, ale dosłownie czuł si rozerwany na dwoje, jakby

jedna jego cz

ć była tutaj, a druga...wła nie, gdzie, bo nie miał poj cia, co to ma znaczyć.

Przecie nie zna

ł ani tego dziwacznego rozstaju dróg, ani tej kobiety, która - w jego wyobra ni

- pochyla

ła si nad czym , co wygl dało jak jego własne ciało. Słyszał jej głos, czuł ból w jej

wypowiedzi, ba, nawet rozró ni

ł słowa, ale co niby miałby komu wybaczać i to komu

ca

łkowicie obcemu?

I w pewnym momencie poczu

ł, e trawi go ogie . Otacza go ze wszystkich stron, jakby

znajdowa

ł si w samym centrum po aru i nie mógł znale ć drogi do wyj cia, a potem po prostu

upad

ł na podłog i teraz konał w czerwonym ywiole.

Jeden j k rozdar

ł mu gardło, jeden, jedyny wydostał si z ust cierpi cego:

- Ogie ...Parz si , to pali, tak mocno pali...

Chuck Shurley zapewne rozpozna

łby dokładnie te słowa.

***

Stali tam razem, Sam i ona, Roxanne, patrz c na cia

ło le ce na kopcu, jaki uło yli razem,

łowca i kobieta. W ich oczach nie było łez, obecny był tylko gł boki smutek - Winchester nie
zd

y

ł si przywi zać do tej wersji anioła, w ogóle jej poznać, a ona nie miała ju czym płakać.

Zreszt obieca

ła sobie być twarda, nie pokazać tego, co czuje. Co obchodziło tego

nieznajomego przybysza z przesz

ło ci, kim ona jest i czemu ma teraz w sercu gł bok ran ?

Sam podszed

ł do niej i zapytał cicho:

- Chcesz, ebym ja to zrobi

ł?

- Nie - pokr ci

ła głow . - To moje zadanie i moja powinno ć.

Podesz

ła do kopca i pochyliła si , by przyło yć płon c agiew do drewna i spalić ziemsk

pow

łok jej najlepszego przyjaciela.

***

Dean Winchester idiot nie by

ł. Owszem, miał wielk ochot zabić tych dwóch stoj cych przed

nim, ale nie móg

ł sobie na pozwolić. Jeden z nich miewał bardzo przydatne wizje, a drugi

wiedzia

ł co , co mogło si łowcy przydać. Dlatego strzały, jakie usłyszała jego przeszła wersja,

by

ły tylko strzałami w powietrze...przynajmniej na razie.

- Ty

– zwrócił si do Gabriela – wyja nij mi, co kombinowali cie.

- Mówi

łem ci ju – archanioł odparł cicho, ale nieco pewniej, jakby fakt, e Winchester go nie

zabi

ł, dodał mu wiary w przyszło ć...i w przyjaciela. – Musimy go znale ć, zanim...

- Tak, tak, wiem!

– przerwał mu Dean. – Ale w jaki sposób? Co zamierzacie zrobić, by go

odszuka

ć?

- S dzili my, e b dzie tutaj, w obozie.

- Ach, tak? A nie przewidzieli cie, e mo ecie si spó ni

ć? Nie mieli cie planu awaryjnego?

Gabriel, nie wierz ci i dobrze o tym wiesz.

- Mieli my

– przyznał tamten. – Ale zawiódł.

- Tak po prostu zawiód

ł? – Winchester miał straszn ochot uderzyć go w twarz. Zbli ył swoje

oblicze do twarzy Gabriela i szepn

ł cicho: - Gadaj mi tu zaraz, co mieli cie zamiar zrobić.

- Och, nic takiego, tylko grzecznie ci poprosi

ć o to, by nam pomógł – Gabriel u miechn ł si

lekko.

- Poprosi

ć mnie? Przecie mogłe si domy lić, e odmówi ? – Łowca zszokował si na tyle,

e odsun

ł si od archanioła.

- Jak najbardziej

– u miech nadal nie schodził z ust Gabriela. – Ale ty zapominasz, e jestem

Tricksterem, prawda?

Czu

ł to. Czuł, jak nabrzmiewa mu skóra, jak go pali, jak prosi, by ukazać to, co miał od zawsze,

co mog

ło pomóc...Co musiało pomóc. Nie kłamał, nie tym razem. Naprawd był Tricksterem,

w sercu i w duszy. A to si czasem przydawa

ło...

W jednej sekundzie, w krótkim mgnieniu oka z jego pleców wystrzeli

ły skrzydła, czarne jak

noc, ciemne, ale jakby po

łyskliwe przed moment, jak nadzieja. Pióra mierzyły w niebo,

wysokie, mocne, pot ne, przes

łaniaj c wiatło słoneczne, zamykaj c drog do góry, jakby

istnia

ły tylko one i nic wi cej. Gdzie w oddali, na ziemi, zadygotał kurz, jakby przera ony

tym, co si w

ła nie stało. Winchester oniemiał, tak samo ci, co trzymali Gabriela...nie, bł d,

teraz nikt go nie trzyma

ł. Odsun li si tak szybko, jak to tylko było mo liwe. Nic i nikt nie

kr powa

ło teraz ruchów archanioła.

- Mówi

łe , e nie masz tu mocy...- wyst kał Dean.

- Mówi

łem – odparł Gabriel. – Ale ty wci si nie nauczyłe , e ja nigdy nie mówi prawdy. A

przynajmniej nie tobie.

Zacisn

ł pi ci, powoli, spokojnie, jakby nie stał przed nim przed chwil pluton egzekucyjny.

Wraz z jego d

łoni zacisn ły si niewidzialne, ale tak samo bolesne, jakby były prawdziwe,

p ta na szyi Winchestera.

- A teraz, skarbie, powiesz mi, gdzie s tutaj najbli sze rozstaja dróg.

- Nie ma...mowy - wycharcza

ł Dean. - A jako anioł...powiniene wiedzieć.

- Oh, nie mam w g

łowie całej mapy - zadrwił posłaniec Bo y. - Ani czasu na tracenie go na

ciebie. Jedyne, co mnie teraz ucieszy, to zmia d enie ci gard

ła, wi c mów zaraz, któr dy mam

si uda

ć.

Chuck sta

ł obok, dr c na całym ciele, maj c ochot schować si w mysiej dziurze i to takiej

male kiej myszki. Jeszcze nigdy nie widzia

ł archanioła z bliska, a ju na pewno nie z

roz

ło onymi skrzydłami. Był tak przera ony, e si pocił...i ze zdumieniem zauwa ył, e

Gabriel poci si tak e.

Ju otworzy

ł usta, chc c o tym wspomnieć - jako jedyny poza Deanem mógł si poruszać,

reszta zastyg

ła tam, gdzie stała, moc archanioła zatrzymała ich w biegu czasu - ale co

zamkn

ło mu gardło wewn trz i kazało milczeć. Nim to si stało, Shurley zauwa ył jeden,

malutki ruch palcem Trickstera, st d wiedzia

ł, czyja to sprawka. Stał wi c tam i tylko patrzył,

obserwowa

ł, niezdolny do najmniejszego ruchu.

- Na pó

łnoc...ty dupku - wydusił z siebie Dean.

- Ale dzi kuj ci bardzo - odpar

ł Gabriel z tym swoim u miechem na ustach. - A dokładniej?

Winchester poda

ł poło enie i za kilka sekund zwijał si ju na ziemi, próbuj c odzyskać

oddech. Archanio

ł stał nad nim z wci rozło onymi skrzydłami, pi kny i gro ny jak rze ba z

krainy snów.

- A teraz zapami taj sobie...Dusza Castiela i on sam s chronieni, jasne?

- Tak bardzo ci zale y...na tym kretynie? - charkn

ł łowca.

- Wiesz, w zasadzie, to bardziej na uratowaniu Ziemii, czego ty oczywi cie nie pojmiesz,
dupku. - G

łos archanioła a ociekał ironi , kiedy nazwał syna Johna w ten sam sposób, jak on

przed chwil jego. - Ale w sumie mog powiedzie

ć, e to mój przyjaciel. Wi c b d łaskaw

przesta

ć nazywać go kretynem, albo...hm...

Chuck Shurley kilkana cie minut pó niej nie wiedzia

ł, czy ma si miać, czy płakać. Był nieco

troch jeszcze by

ć mo e roztrz siony, ale to, co stało si z Winchesterem, przyprawiło go o

u miech na twarzy.

- Jak mog

łe mu to zrobić? - spytał, wci nie czuj c si dobrze, ale ju zdecydowanie lepiej.

Siedzia

ł na trawie i obserwował stoj cego kawałek dalej Gabriela. Archanioł wci miał

roz

ło one skrzydła, patrzył gdzie przed siebie, jakby rozwa ał kolejne posuni cia.

- Nie mów, e ci go al - odrzek

ł przyciszonym głosem rozmówca.

- Nie, nie al - odpar

ł prorok. - Ale sprawić, by zacz ł si drapać po swoich...skarbach i nie

móg

ł przestać? Co on tam na nich widział?

- Robaki - odpar

ł spokojnie Gabriel. - Małe, tłuste robaczki. Tak samo widzieli ci wszyscy,

którzy próbowali nas powstrzyma

ć.

- Drapali si , jakby nigdy nie mieli przesta

ć. - Chuck był wci rozbawiony. Rany nie bolały,

archanio

ł uleczył to, co było najgorsze, z zagadkow min stwierdzaj c, e nie mo e pomóc mu

ca

łkowicie, ale nie wyja nił, dlaczego. - To co teraz robimy?

- Jak to co? Wiesz przecie , kogo mamy odnale

ć. - Anioł wci stał tyłem do Chucka.

- To czemu od razu tam nie pójdziemy? Czy te nie polecimy?

- Musz nieco...odpocz

ć.

Odpocz

ć? Odpowied była conajmniej zagadkowa, najpierw tak si im wszystkim spieszyło, a

teraz maj siedzie

ć tu i czekać na nie wiadomo, co? A poza tym od kiedy to anioły si m cz ?

Ju mia

ł zadać to pytanie, przy okazji wspomnieć to, co nie zd ył podczas rozprawy z

Winchesterem, zapyta

ć, dlaczego Gabriel pocił si jak człowiek i to do ć obficie, ale los znowu

nie da

ł mu tej szansy. Archanioł spojrzał nagle przenikliwie na co przed sob , prorok dojrzał

to chwil pó niej i wszystkie w

łosy stan ły mu d ba. Oto zbli ał si do nich kto , czyje

skrzyd

ła przesłoniły niebo jeszcze bardziej, ni te Gabrielowe, a mrok jaki zapadł na moment,

niós

ł ze sob groz ...i mierć.

- Hello, Lucyfer - powiedzia

ł cicho stoj cy na ziemi anioł.

- Witaj, Gabriel - odpar

ł mu ten, który posiadł ciało Sama po to, by ju go nigdy wi cej nie

opu ci

ć.