1918 grudzień 16-18, Warszawa

Platforma polityczna

Komunistycznej Partii Robotniczej Polski

uchwalona przez Zjazd Organizacyjny

Wojna imperialistyczna w całym swoim przebiegu obnażyła z niesłychaną jaskrawością
historyczne bankructwo ustroju kapitalistycznego.

Już przed wybuchem wojny światowej polityka imperialistycznej ekspansji, wywołując
konflikty międzynarodowe na Bałkanach, w Azji, w Afryce, bezmierny wzrost zbrojeń,
wzmaganie się ciężarów podatkowych i drożyzny, napastniczość strustowanego kapitału
wobec klasy robotniczej, potęgowanie się reakcji, wewnętrznej, prowadziła we
wszystkich krajach kapitalistycznych do coraz częstszych wstrząśnień życia
ekonomicznego, do coraz większego zaostrzenia antagonizmów klasowych, do coraz
burzliwszych, coraz bardziej rewolucyjnych masowych akcji proletariatu.

Wybuch wojny przerwał na razie ten proces dojrzewającej rewolucji; sama jednak wojna
w swoim przebiegu i w swoich skutkach spotęgowała w dziesięćnasób i pomnożyła
czynniki prące do rewolucyjnej likwidacji kapitalizmu. Z jednej strony przez olbrzymie
postępy koncentracji kapitału w rękach pasożytniczych warstw, połączone z
proletaryzacją najszerszych mas, i strącenie w szeregi proletariatu olbrzymich zastępów
warstw średnich; z drugiej przez wymordowanie i okaleczenie dziesiątków milionów
ludzi, przez zniszczenie niezliczonych dóbr materialnych i pracy całych pokoleń, przez
wprzęgnięcie sił produkcyjnych w służbie wojny, przez niesłychaną drożyznę i głód,
przez potworne obdłużenie wszystkich państw, przez pomnożenie i zaognienie
konfliktów narodowych.

Próby odbudowania gospodarki kapitalistycznej na tej przez wojnę stworzonej podstawie,
w warunkach powszechnej dezorganizacji warsztatów pracy, bezrobocia, drożyzny i w
atmosferze rozwijającej się rewolucji europejskiej, mogą jedynie prowadzić do
ostatecznej katastrofy całego systemu kapitalistycznego, do wykazania całkowitej
niezdolności klas posiadających do rządzenia losami ludzkości.

Otworzyła się era bezpośredniej walki o urzeczywistnienie ustroju socjalistycznego, era
rewolucji socjalnej.

Pionierem w tych olbrzymich zapasach między ginącym a powstającym światem stała się
rewolucyjna Rosja. Po obaleniu carskich rządów proletariat miast i wsi odtrącił wszelkie
próby podjęte przez mieszczańską demokrację zatrzymania rewolucji w pół drogi, ujął
całą władzę w swe ręce i rzucił się w najcięższych warunkach, otoczony ze wszech stron
wrogami wewnętrznymi i zewnętrznymi, do przebudowy gospodarki i całego życia
społecznego na zasadach socjalistycznych. Po dwunastu miesiącach tytanicznej walki
przybył mu sojusznik w postaci rewolucji niemieckiej. Poczęta w kraju ekonomicznie

bardziej dojrzałym, oparta o doświadczenia rewolucji rosyjskiej, rewolucja niemiecka
zmierza z żelazną koniecznością do dyktatury proletariatu, do bezpośredniego
urzeczywistnienia społecznego programu rewolucji, zwalczając wszelkie zakusy
zahamowania jej za pomocą konstytuant i parlamentów "ogólnonarodowych".

W krajach, na które rozpadła się dawna monarchia austro-węgierska oraz na Bałkanach
przewrót przybrał na razie formę walki o utworzenie szeregu państw narodowych; próby
te, dokonywane pod patronatem i przy bezpośrednim udziale sił zbrojnych koalicji,
prowadzą do bezustannych konfliktów między ekspansywnymi dążeniami burżuazji
poszczególnych narodowości oraz poszczególnych części koalicji, do chronicznego
wrzenia, potęgującego dezorganizację społeczeństwa kapitalistycznego w całej Europie.
Cały ciężar tych klęsk i konfliktów spadnie na masy pracujące tych krajów w atmosferze
powszechnego przewrotu społecznego i dla nich jedynym wyjściem stanie się rewolucja
socjalna.

Międzynarodowa rewolucja społeczna nie zatrzyma się w granicach krajów, których
rządy w wojnie światowej poniosły militarną porażkę. Już wszystkie kraje neutralne,
związane tysiącznymi nićmi z kapitalizmem i imperializmem światowym opanowane są
rewolucyjnym wrzeniem.

Pożar rewolucji proletariackiej obejmie i kraje imperialistycznej koalicji, która na pozór
odniosła w wojnie zwycięstwo. Realizacja owoców tego zwycięstwa wymaga dalszej
interwencji zbrojnej i okupacji pół globu, wymaga, aby wojska koalicji stały się
żandarmem nieskończonego szeregu ludów; konflikty między tymi ludami, z których
koalicja chce utworzyć lenne państwa oparte na zasadzie narodowej, konflikty między
poszczególnymi składnikami samej koalicji przy podziale łupów, niemożność
przekształcenia starych, kapitalistycznych, przez wojnę zrujnowanych i
zrewolucjonizowanych krajów europejskich w olbrzymią kolonię koalicji - zgotują
rządom imperialistycznym koalicji porażkę. Ciężary materialne i ofiary krwi, jakie ta
nowa wojna kłaść będzie na ludy koalicji, niemożność zakończenia jej zwycięstwem, jej
jaskrawie kontrrewolucyjny charakter doprowadzą i w krajach koalicji do rewolucyjnego
wybuchu.

Wojna światowa prowadzi do światowej rewolucji. Wojna między dwoma
imperializmami przekształciła się w wojnę między kapitalizmem a rewolucją; każde
starcie obu tych wrogich sobie potęg przybiera charakter międzynarodowy, jest ogniwem
w generalnej walce między starym a nowym światem. Coraz bardziej zacieśniają się
węzły między poszczególnymi oddziałami rewolucji proletariackiej poszczególnych
krajów. Im radykalniejsze są tendencje przewrotu społecznego, im zdecydowaniej
przeprowadza proletariat rewolucję socjalną, tym większa jest jego siła nie tylko w walce
z rodzimą kontrrewolucją, ale również w odparciu zakusów kontrrewolucji
międzynarodowej, zbrojnej interwencji imperializmu światowego.

W ciężkich i długich bojach proletariat wszystkich krajów pokona wszystkie ciemne
potęgi ginącego świata i na jego skrwawionych ruinach dźwignie świat nowy; oparty na
zasadach socjalizmu i solidarności ludów.

II Międzynarodówka, założona na kongresie paryskim 1889 roku, z wybuchem wojny
przestała faktycznie i moralnie istnieć. Cały jej charakter i ustrój przystosowany był do
względnie pokojowego rozwoju kapitalizmu w ciągu pierwszych dziesięcioleci jej
istnienia, nacechowanych olbrzymim wzrostem bogactw, względnym podnoszeniem się
dobrobytu zorganizowanej części klas pracujących, stałym zwiększaniem się siły
liczebnej partii i związków zawodowych.

W dziedzinie politycznej przystosowały się partie do walki wyłącznie parlamentarnej o
reformy; w dziedzinie ekonomicznej do walki o udział w powodzeniach kapitału
ojczystego. Międzynarodówka była luźnym związkiem partii narodowych, wrastających
coraz silniej w politykę i ekonomię swoich kapitalistycznych i imperialistycznych
ojczyzn. Już przed wybuchem wojny światowej, kiedy objawy zbliżającego się
kataklizmu wytwarzały sytuację rewolucyjną i wstrząsały masami, partie i związki
stawały w poprzek ruchu, hamowały go i wypaczały.

Wybuch wojny ujawnił, że w partiach II Międzynarodówki przeważająca większość
dojrzała do ostatecznej zdrady podstawowych postulatów socjalizmu,
międzynarodowości i walki klas, do zsolidaryzowania się ze swymi burżuazjami i
rządami, do bezpośredniego udziału w wojnie pod obłudnymi hasłami obrony narodowej.

W nielicznych tylko krajach przeciwstawiła się większość partii od razu i bezwzględnie
ideologii wojennej. W innych stopniowo jedynie powstawały grupy zwalczające
"socjalpatriotyczne" stanowisko większości. Konferencje w Zimmerwaldzie i Kienthalu
były pierwszymi próbami skupienia tych żywiołów. Lecz gdy w znacznej ich części
opozycja nie wykraczała poza walkę o pokój w ramach społeczeństwa kapitalistycznego,
wśród najbardziej rewolucyjnych żywiołów zaczęła krystalizować się świadomość, że
wojna wysunęła konieczność bezpośredniej walki o socjalizm jako jedyne wyjście z
epoki katastrof imperialistycznych.

Dalszy przebieg wojny, a zwłaszcza wybuch i rozwój rewolucji rosyjskiej sprawiły, że
świadomość ta przeniknęła do szerokich mas, że przeprowadzenie rewolucji socjalnej
drogą opanowania władzy przez klasę robotniczą, drogą dyktatury proletariatu, stanęło
przed nimi jako najbliższe zadanie.

W ten sposób powstaje czynna już dzisiaj we wszystkich krajach III Międzynarodówka,
Międzynarodówka rewolucji socjalnej. Zwalczając wszelkie próby połowicznych
rozwiązań, wychodzące od chwiejnych żywiołów tzw. centrum, dąży ona w każdym kraju
do skupienia pod swymi hasłami znacznej większości klasy robotniczej w celu
wprowadzenia dyktatury proletariatu dla realizacji socjalizmu. Skoordynowanie
wysiłków tej międzynarodówki, spojenie jej w ogniu walki staje się jednym z
ważniejszych zadań chwili.

Polityka polskich klas posiadających w stosunku do wojny w istocie była identyczna z
polityką imperialistycznej burżuazji wszystkich krajów. Przed wojną przez popieranie
militaryzmu i polityki zagranicznej mocarstw zaborczych przygotowały one wojnę, parły
do niej. Po jej wybuchu stanęły po stronie swoich rządów, warując sobie jedynie udział w
łupach, dążąc do zdobycia pod swoje panowanie jak najwięcej ziem, bogactw, ludzi. Z

ostatecznym przechyleniem się szali militarnego zwycięstwa na stronę koalicji cała
burżuazja polska, jak i burżuazja całego świata, znalazła się w jej obozie; woła o pomoc
jej oręża, aby siłą i gwałtem nad narodami ościennymi zbudować jak największe państwo
podległe jej władzy, aby siłą i gwałtem stłumić rewolucję we własnym kraju, zapewnić
sobie panowanie nad własnym ludem i uczynić z Polski przedmurze kontrrewolucji dla
zduszenia proletariackiej Rosji.

Odbiciem imperialistycznej i kontrrewolucyjnej polityki klas burżuazyjnych polskich jest
polski "socjalpatriotyzm". Będąc wyrazem chwiejnej ideologii drobnomieszczaństwa,
stawał się on narzędziem to tej, to innej grupy imperialistycznej, swojej czy obcej,
propagatorem najkrzykliwszej frazeologii "niepodległościowej", maskującej rabunkową
istotę wojny. W rezultacie dąży on do uwikłania ludu polskiego w nieskończone pasmo
wojen nacjonalistycznych ze wszystkimi narodami ościennymi, do podporządkowania
całego życia społecznego interesom zaborczego militaryzmu polskiego. Podszywając się
obłudnie i demagogicznie pod hasło socjalizmu, przeciwstawia się on wszelkim porywom
mas proletariackich do ostrej walki rewolucyjnej, rozbija masowe organizacje tej walki,
odgrywa w stosunku do klasy robotniczej rolę kontrrewolucyjnego hamulca, depce
najżywotniejsze interesy tej klasy dla sojuszu z burżuazyjną reakcją.

Ostatnim przejawem tej polityki jest tzw. rząd ludowy. Powstał on nie na gruncie
rewolucji mas ludowych, jak rząd Kiereńskiego w Rosji lub Eberta w Niemczech, lecz
jako pośredni wynik rewolucji w krajach ościennych. Wskutek tego staje się on w
większym stopniu niż tamte przykrywką panowania burżuazyjnego, które istnieje w
Polsce w niczym nie naruszonej formie i które rząd tzw. ludowy maskuje, powstrzymując
w ten sposób moment wybuchu rewolucji w Polsce.

Zadania proletariackiej rewolucji polskiej są te same, co zadania rewolucji proletariackiej
w innych krajach. Polska, jak wszystkie kraje ginącego kapitalistycznego świata, wkracza
w okres rewolucji socjalnej. Życie ekonomiczne, rozbite i zrujnowane przez wojnę i
okupację, przez wywiezienie milionów ludności, przez cyniczną rabunkową gospodarkę
klas posiadających, musi być od nowa zbudowane na zasadach wspólnej własności
środków produkcji i ziemi.

Burżuazja polska, szukająca oparcia w tryumfującym na razie imperializmie koalicji,
spekulująca na zwycięstwie kontrrewolucji w krajach ościennych, gotująca się do
zdławienia wszelkimi środkami rewolucji polskiego ludu i do zakucia go w kajdany
kapitalistycznego wyzysku, musi być pokonana i odsunięta od wszelkiego wpływu na
życie społeczne. Cała władza musi przejść w ręce proletariatu miast i wsi,
zorganizowanego w Radach Delegatów Robotniczych.

W ciężkiej walce o ostateczne zwycięstwo proletariat polski oprze się o rewolucję
socjalną w innych krajach; jak w ustroju socjalistycznym gospodarka społeczna oparta
będzie na ścisłym związku wszystkich ludów, tak w samym procesie rewolucji
solidarność i wzajemna pomoc, wspólny front przeciw wspólnym wrogom będzie
naczelną zasadą walki.

W okresie międzynarodowej rewolucji socjalnej, burzącej podstawy kapitalizmu,

proletariat polski odrzuca wszelkie hasła polityczne, jak autonomia, usamodzielnienie,
samookreślenie, oparte na rozwoju form politycznych okresu kapitalistycznego. Dążąc do
dyktatury, do przeciwstawienia wszystkim swoim wrogom swojej własnej rewolucyjnej
siły zbrojnej, proletariat zwalczać będzie wszelkie próby stworzenia burżuazyjnej,
kontrrewolucyjnej armii polskiej.

Dla międzynarodowego obozu rewolucji socjalnej nie ma kwestii granic; opiera się ona
na zasadzie wspólności interesów międzynarodowej klasy robotniczej, wykluczając
wszelki ucisk narodowy i usuwając grunt spod wszelkich zatargów na tle narodowym i
językowym zarówno w obecnych terytoriach granic, jak w stosunku do rozproszonych
tzw. mniejszości narodowych.

NAJBLIŻSZE ZADANIA PARTII

Partia stawia sobie następujące bezpośrednie zadania:

wykazywać masom robotniczym konieczność bezpośredniej walki o zniesienie

kapitalizmu, którego, dalsze istnienie prowadzić musi do nowych rzezi wojennych
i do zakucia klas pracujących w jarzmo wzmożonego wyzysku;

demaskować reakcyjną i imperialistyczną istotę haseł głoszonych przez partie

burżuazyjne, które zarówno teraz, jak i podczas wojny usiłują tumanić masy
ludowe frazesami "narodowymi" i "patriotycznymi";

wpajać w masy robotnicze świadomość solidarności i jedności klasowej bez względu

na różnice narodowości, pochodzenia czy wyznania; w tym celu bezwzględnie
zwalczać partie szerzące w ruchu robotniczym nacjonalizm, oportunizm i ugodę, a
więc tzw. Frakcję Rewolucyjną, która z frazesami socjalizmu na ustach
najradykalniej popiera nacjonalizm burżuazyjny, wojny imperialistyczne i ugodę z
klasami posiadającymi i napędza masy robotnicze do każdej kontrrewolucyjnej
akcji. Podobnież partia musi zwalczać "Bund", który przez organizowanie
robotników żydowskich w odrębną partię i odrębne związki rozbija jedność
klasową proletariatu; przez wysuwanie hasła autonomii kulturalnej, przez
schlebianie przesądom religijnym (wzmacnianie getta przez walkę o świętowanie
soboty, o zdobywanie gmin żydowskich itd.) pcha masy proletariatu żydowskiego
w objęcia nacjonalizmu i reakcji; przez zwalczanie i szkalowanie rewolucji
proletariackiej w Rosji, przez przeciwstawianie się hasłu dyktatury proletariatu i
popieranie hasła konstytuanty usiłuje odgrodzić proletariat żydowski od
rewolucyjnego proletariatu polskiego i międzynarodowego, powstrzymać go od
udziału w rewolucji socjalnej;

zadaniem partii jest dalej zaostrzać i pogłębiać starcia między klasą robotniczą a

wyzyskującymi ją klasami posiadającymi na gruncie spraw zarobkowych, braku
pracy, potwornej lichwy żywnościowej i mieszkaniowej, lokautów, sabotażu itd. i
wprowadzać te codzienne starcia w łożysko walki o zniesienie kapitalizmu, o
zaprowadzenie gospodarki socjalistycznej drogą dyktatury proletariatu;

skupiać najbardziej świadome i najbardziej rewolucyjne zastępy robotnicze w ramach

organizacji partyjnej dla nadania całemu ruchowi rozmachu i świadomości celu;

współdziałać jak najczynniej w tworzeniu Rad Delegatów Robotniczych miast i wsi

jako organów walki mas proletariackich zmierzających do skupienia całej klasy
robotniczej i objęcia w jej imieniu dyktatury;

współdziałać w połączeniu się Rad Delegatów Robotniczych miast i wsi całego kraju

w jeden wielki scentralizowany organizm, zdolny do objęcia całej władzy w
ścisłej łączności z rządami proletariackimi i Radami Robotniczymi innych
krajów;

przygotowywać i organizować bezpośrednią walkę o władzę polityczną oraz szerzyć

wśród mas świadomość, że walka ta będzie ostatecznie rozstrzygnięta przez
orężne starcie między siłami rewolucji i kontrrewolucji.

Źródło:

Sprawozdanie ze Zjazdu Organizacyjnego KPRP. Zjednoczenie SDKPiL i PPS Lewicy. Warszawa 1919.