Kazanie




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  email 
księga gości  ogłoszenia  reklama-banery
chat




VI Niedziela WielkanocnaJeżeli Mnie miłujecie
będziecie zachowywać moje przykazania.
Liturgia Słowa przeznaczona na dzisiaj przypomina nam w
jaki sposób powinniśmy prowadzić nasze życie. Centrum dzisiejszych
czytań-Ewangelia- staje się na pewno dla niejednego z nas, z jednej strony
pocieszeniem a z drugiej wyrzutem sumienia. Chrystus akcentuje powagę
zachowywania przykazań bożych przekazanych Mojżeszowi, ukazując je na tle
miłości człowieka do Boga. Jeżeli Mnie miłujecie będziecie zachowywać moje
przykazania. Synonimem słowa zachowywać, po przeczytaniu dokładnym
dzisiejszej Ewangelii możemy posłużyć się słowem trwać. Jeżeli we Mnie
trwać będziecie, będziecie zachowywać moje przykazania. W taki sposób
powinniśmy odczytywać słowa Chrystusa. Trwanie w Bogu, w Jezusie, staje
się dla nas fundamentem owej miłości. Swoistego zauroczenia się stworzenia
swoim stwórcą. A jednocześnie staje się w pełnym tego słowa znaczeniu
podziwem i zachwytem skierowanym ku Bogu. Cóż owo trwanie oznacza? Z
jednej strony ukazuje nam fakt stały, niezmienny. Trwanie to bycie w Bogu.
Poruszanie się w obrębie Objawienia przekazanego nam przez Chrystusa i ST,
a wyjaśnianego przez Kościół na tle ponad 20. wieków. Jednakże ze
strony człowieka owo trwanie ma niekoniecznie charakter stały i
niezmienny. Ponieważ natura człowieka naznaczona piętnem słabości, stara
się na wszelkie jej znane sposoby usilnie dążyć do samorealizacji w
wyznaczonych przez siebie granicach. Stara się przez to afirmować samą
siebie, nakłaniając człowieka ku odrywaniu się od Boga. Spowodowane jest
to niejednokrotnie niezrozumieniem czym jest bycie w Bogu, a Boga w nas.
Usilne dążenie do zrozumienia powagi tych słów może nas ukierunkować ku
stwierdzeniu, że bycie współczesnego chrześcijanina w bogu to jego
Tożsamość. Wiedza o tym, kim się jest, ku czemu prowadzi nasze życie. A
przede wszystkim uświadomienie sobie tego, powoduje w nas przylgnięcie do
Boga. Życie każdego człowieka, tego który wie, kim jest i czego pragnie od
niego Bóg, a także człowieka niewierzącego, ma jeden cel. Życie wieczne…te
od którego nasz współczesny świat tak bardzo stara się odejść, a
przynajmniej zapomnieć. Tożsamość, chrześcijanina pochłoniętego przez
wiarę, ukazuje mu czym jest życie naznaczone Bogiem, Trwaniem a
jednocześnie oczekiwaniem. Jednocześnie zdanie nad którym dzisiaj
staramy się pochylić by odnaleźć jego sens, jest także ukazaniem sposobu
za pomocą którego owo trwanie stanie się dla nas możliwe. Zachowywanie
przykazniań bożych staje się dla nas momentem w którym człowiek zakorzenia
się w Bogu. NT przypomina nam że owo trwanie w Chrystusie staje się
fundamentem ludzkiego życia nacechowanego dobrem. Chrystus bowiem w mówi:
Beze mnie nic uczynić nie możecie…(J 15,5). Człowiek który stara się
układać swoje życie bez Niego, bez Boga, układa je w sposób
nieuporządkowany chaotyczny, a w końcowym etapie stwierdza że zabrakło po
prostu w nim sensu. Człowiek bowiem, jako stworzenie nie może stać się
celem swojego życia. Te wszystkie pułapki ludzkiego przystanku, jak
nazywamy nasze ziemskie życie, można ominąć w bardzo prosty, a
jednocześnie trudny i wymagający wiele poświęceń sposób: Jeżeli mnie
miłujecie to będziecie zachowywać moje przykazania. Św. Augustyn
komentując te słowa stwierdza, że człowiek który nie miłuje boga nie może
zachowywać przykazań, ponieważ przykazania są sprawdzianem naszej miłości
i trwania w Bogu. Drodzy bracia i siostry, kończąc dzisiejsze
rozważanie zastanówmy się podczas dzisiejszej Eucharystii jak byśmy zdali
sprawdzian naszej miłości. Czy nasze życie, nacechowane jest miłością do
Boga, czy też bardziej nacechowane jest miłością do tego co nas otacza.
---Georgius---