Kazanie III Niedziela Wielkanocna, Rok A




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




III Niedziela Wielkanocna, Rok
A
Bracia i siostry. Jakże różne doświadczenia
wiary ukazuje nam dzisiejsza liturgia słowa. Począwszy od zwątpienia,
zawodu wobec oczekiwań co do Mesjasza, poprzez radość serca, jaką
przywraca Jezus zawiedzionym uczniom, aż po głoszenie przez Piotra z
wielką mocą i przekonaniem prawdy o zmartwy-chwstaniu Pana. Bóg wskrzesił
Go zerwawszy więzy śmierci.
Patrzymy więc dziś na zwątpienie i rezygnację
uczniów zdążających do Emaus. Obserwujemy, jak do ich serc i umysłów
powoli powraca wiara. I z podziwem wsłuchujemy się w donośny głos
Apostoła, który z wielką siłą przekonania głosi wiarę w zmartwychwstanie
Chrystusa.
Spójrzmy najpierw na uczniów. Jeden z nich to
Kleofas, drugi – bez imienia. To może być każdy z nas. A droga do Emaus –
to nasze zwątpienia, przygasłe nadzieje. Pojawiają się one, gdy jakieś
zawirowanie w życiu, pokrzyżowane plany, dramat rodzinny, osobisty.
Dlatego załamanie, kryzys wiary. Co w takiej chwili trzeba robić? Uczniów
idących do wsi sprawa Chrystusa nie przestała zajmować. Właśnie o nim
rozmawiali w drodze. Dla nich to był temat żywy, bo dotyczył ich nadziei.
Nie wolno więc rezygnować, trzeba podejmować rozmowy na tematy wiary. Są
to czasem trudne tematy, ale tylko wtedy jest nadzieja, że do takiej
twórczej rozmowy dołączy sam Chrystus.
Uczniowie odzyskiwali wiarę, gdy Jezus
wyjaśniał im Pisma.  „Czyż
serce nam nie pałało, gdy Pisma nam wyjaśniał” – jednogłośnie
stwierdzili.  Wydaje się, że
nie odbudujemy nigdy prawdziwej wiary, jeśli nie oprzemy jej na słowie
Bożym. Wiara bowiem to nie sprawa osobistych przekonań, ale ufna postawa
zawierzenia Bogu, jego słowu, którego czytelny zapis znajdujemy w Biblii,
a które dalej Jezus głosi i wyjaśnia przez we wspólnocie Kościoła.
Dalej patrzmy na uczniów, gdy już przybliżyli
się do wsi. Nieznajomego wędrowca niejako przymusili, aby został z nimi.
To, co uderza nas, to ich otwartość, gościnność, typowa dla ludzi Wschodu.
I dzięki tej gościnności mogli na dobre rozpoznać w tajemniczym wędrowcu
swojego Pana.
Jakże ważną sprawą jest, aby nie zamykać się
przed ludźmi, aby być otwartym na innych. Bo droga do Boga często wiedzie
przez ludzi.
Gest łamania i podawania chleba jednoznacznie
wskazuje na Eucharystię. To w niej uczestnicząc możemy najbardziej poznać
i doświadczyć Jezusa.
Bo to właśnie spotkanie przy stole, przy
łamaniu chleba, ostatecznie przywróciło wiarę uczniom, tak, że jeszcze
tego wieczoru wrócili do Jerozolimy, aby radością serca podzielić się z
Apostołami.
Bracia i siostry. Nie ma innego sposobu na
mocną wiarę, jak tylko spotkanie Chrystusa. Tylko jego bliskość,
doświadczenie jego obecności w słowie, w Eucharystii może tak uskrzydlić
człowieka, że bez lęku, bez obaw, będzie w stanie stawić czoła
najtrudniejszym wyzwaniom, jakie niesie życie. Nawet śmierć nie będzie w
stanie wystraszyć wyznawcę Chrystusa.
Kiedy umierał św. Brat Albert Chmielowski,
siostry, które zgromadziły się wokół niego zaczęły płakać. On zaś
zdecydowanym głosem zwrócił się do nich mówiąc: „Co tu płakać, z wolą
Bożą, trzeba się zgadzać. I za wszystko Bogu trzeba dziękować”.
Trzeba mieć silną
wiarę, trzeba poznać i doświadczyć obecności żyjącego Chrystusa, aby mieć
siłę i odwagę jak Piotr głosić z przekonaniem, że w Nim cała moc i nasze
zbawienie.