NF 2005 08 kiedyś byli monarchami

James van Pelt
Kiedyś byli monarchami

Z wieży ratowniczej Muller obserwował Batesa kręcącego się wśród dzieci na płytszym końcu basenu. Bates był grubym trzynastolatkiem, którego tłuste palce po półgodzinnym siedzeniu w wodzie zmieniały się w blade, pomarszczone kluchy. Zaokrąglone ramiona miał szkarłatne od ciągłych oparzeń słonecznych. Często krążył po płyciźnie jak krokodyl, z nosem tuż nad powierzchnią wody. Obrzucał każde dziecko taksującym spojrzeniem bladoniebieskich oczu, a potem płynął dalej.
Muller zwinął dłonie w pięści, myśląc, jak przyjemnie byłoby zacisnąć palce na szyi tego małego zboczeńca. Z drugiej strony, cieszył się, że przynajmniej nie musi wciąż dumać nad samotnością na wieży. Zwykle gdy pracował, miał aż za dużo czasu na myślenie o swoim osamotnieniu i wyobcowaniu ze świata piszczących dzieciaków i nudnej ludzkiej rutyny dnia codziennego. Rozmyślał nad swoim niezwykłym położeniem; patrzył na wszystko z góry i czuwał, zupełnie jak za dawnych dni, gdy przysiadał na szczytach gór, albo gdy wirujące ciepłe prądy pod skrzydłami przyprawiały go o lekki zawrót głowy. Ale samotność najbardziej dokuczała mu z powodu tej niekończącej się maskarady.
Garstka motyli trzepotała nad oleandrami przy pompowni. Muller pomyślał o monarchach i pokłonnikach.
- Wczoraj odwaliłeś kawał dobrej roboty
powiedział pan Regin, przechodząc obok wieży. - Co za refleks!
Sandały klaskały mu o pięty, kiedy szedł w stronę wyjścia.
Długowłosy chłopak w obciętych dżinsach wygramolił się z głębszego końca basenu, na lewo od Mullera, i popędził do trampoliny.
- Nie biegaj! - warknął odruchowo Muller, przyglądając się badawczo Batesowi.
Chłopak dodryfował do liny oddzielającej brodzik od głębokiej wody. Żar słońca w Sacramento opadał na ciało Mullera niczym ciężki, duszący koc, a światło oślepiało, odbijając się tysiąckrotnie od fal wokół Batesa. Muller odwrócił głowę i rozluźnił pięści, żeby dłonie też złapały trochę słońca. Promienie dotarły aż do kości, a on poczuł rosnącą siłę. Zwierzę w nim burzyło się i chciało, żeby je wypuścić. Nadal obserwował Batesa.
Wczoraj, zaraz po tym, jak wyciągnął z wody Seigurda, poszedł ostrzec kierowniczkę basenu. Wszyscy myśleli, że chłopak się topił, ale po kilku sekundach Muller zdał sobie sprawę, że dziecko ma atak astmy. Wystarczyło sprawdzić jego ręcznik i od razu znalazł się inhalator, a dwadzieścia minut później chłopak robił salto z wysokiej trampoliny.
- Ten Bates to psychol, Raquelle. Cały czas kręci się przy małych dziewczynkach.
Własny głos wydał mu się zbyt głośny w biurze kierowniczki. Raquelle nawet nie oderwała wzorku od grafiku ratowników, który leżał na biurku.
- I Ray, i George chcą mieć wolne czwartego lipca, a Janille nie może prowadzić w przyszłym tygodniu zajęć dla matek z małymi dziećmi. Ma jazdę. Zastąpisz ich?
M�ller zastanawiał się, czy nie wziąć czwartego lipca podwójnego, albo nawet potrójnego dyżuru. Zatłoczony basen, nieznane dzieciaki, które pojawią się tylko w czasie tego wyjątkowego letniego święta, i żar lejący się z nieba.
- Jasne. A co z Batesem?
Raquelle zerknęła na M�llera. Nos miała całkiem biały od balsamu.
- Ktoś się skarżył? Dotykał kogoś?
M�ller rozejrzał się po pokoju. Raquelle miała nad umywalką półkę pełną kremów ochronnych. Wyczuwał na jej skórze owocowy aromat balsamu. Na krześle przy drzwiach wisiało kilka kapeluszy z szerokim, miękkim rondem oraz cienka, jasna bluzka, którą zarzucała na ramiona, aby chronić je przed słońcem, chociaż teraz rzadko brała dyżury.
- Mam złe przeczucia. Raquelle pokręciła głową.
- A mnie się wydaje, że to przyzwoity dzieciak. Pewnie powinien odstawić słodycze. Ktoś miał z nim zajęcia albo rozmawiał z jego rodzicami? Dowiedziałbyś się czegoś na jego temat.
- Pytałem. Nigdy nie chodził na żadne zajęcia. I podejrzewam, że nie ma rodziców. Po prostu przychodzi na basen.
Raquelle zbyła to machnięciem ręki.
- Dobry z ciebie ratownik, M�ller. Świetnie sobie poradziłeś dziś rano z Seigurdem. Sprawdzałam twoje papiery. Jesteś tu od... Ile to już? Od jedenastu lat?
M�ller pokiwał głową i westchnął. Raquelle była tu czwartym kierownikiem, odkąd zaczął pracę. Kiedy ktoś zauważał jego długowieczność, nadchodził czas, by spakować torby i powędrować gdzieś, gdzie go nie znają i potraktują jak jednego z wielu próżniaków pod trzydziestkę, którzy z nudów dorabiają sobie jako ratownicy i instruktorzy pływania. Może przeniesie się do San Diego i popracuje trochę na plaży.
- Miej na niego oko, skoro cię martwi. I, na miłość boską, rozłóż parasol. Spalisz się na rzemień w takim gorącu.
- Pracuję nad opalenizną - odparł.
M�ller zmrużył oczy, patrząc na skrzącą się wodę. Oczy zaczęły mu łzawić, ale nadal przyglądał się Batesowi. Teraz chłopak przekradał się wzdłuż brzegu, aż znalazł się za bliźniaczkami Lindsey - niebieskookimi, dziewięcioletnimi blondynkami w identycznych różowych kostiumach, bawiącymi się piłką. Piszczały, kiedy piłka leciała, i rzucały się, żeby ją złapać, nim dotknie wody. Bates zanurkował i gapił się na nie przez, minutę, aż w końcu wynurzył się, by zaczerpnąć powietrza. M�ller stracił go z oczu przez blask na wodzie. Powierzchnia odbijała słońce jak lustro. Przetarł oczy. Gdy Bates się wynurzył, przez chwilę wcale nie wyglądał jak dzieciak. Na mgnienie oka, gdy woda spływała mu z włosów, a rozszczepione światło przeszywało oczy M�llera, skóra chłopaka zmieniła kolor na żółtawy odcień starego siniaka. Ciało, jeszcze przed chwilą gładkie, wydawało się guzowate, jakby pokryte brodawkami. Ale nie małymi, tylko wielkimi jak pięść brodawkami, które za chwilę pękną. Przez chwilę Bates nie wyglądał jak człowiek. Odwrócił się, jakby wyczuł spojrzenie M�llera. Oczy za okularami do pływania były wyłupiaste. I złe.
M�ller zamrugał. Poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Z trudem powstrzymał donośny ryk. Wiedział już, czym jest ta istota. Migotliwe odbicie zniknęło i Bates znowu był nieciekawym, grubym nastolatkiem, który kręci się po basenie w upalny dzień.
Ktoś szturchnął M�llera w stopę. Mimo kapelusza Raquelle i tak ręką zasłaniała oczy przed słońcem.
- Przez chwilę miałeś okropnie grobową minę - powiedziała. - Coś cię gryzie?
M�ller popatrzył po unoszących się nad wodą głowach. Było tak gorąco, że nawet siedzenie w basenie nie zabijało upału i zabawa stała się apatyczna. Dziewczynki w różowych kostiumach porzuciły piłkę i teraz dryfowały na plecach z zamkniętymi oczami. Jasne włosy tworzyły aureolę wokół ich głów. Splotły palce, żeby nie stracić ze sobą kontaktu. Unosiły się na wodzie jak idealne iksy
- z nogami szeroko rozrzuconymi i rozłożonymi ramionami. M�ller już wcześniej przyglądał się, jak całymi minutami tak pływały. Nikt tak nie pływał na plecach jak one. Niektóre dzieciaki już zwijały ręczniki, szykując się na przerwę o pierwszej, gdy na dziesięć minut wypraszano wszystkich z basenu. W naprawdę upalne dni najluźniej robiło się między pierwszą a piątą. Później rodzice po pracy przyprowadzali całe rodziny.
- Słyszałaś o monarchach i pokłonnikach? - Skinął głową w stronę barwnego widowiska nad oleandrami.
- Pokłonniki smakują ptakom, a monarchy są gorzkie. Więc pokłonniki naśladują ubarwienie monarchów. I ptaki zostawiają je w spokoju.
Raquelle wyglądała na zakłopotaną.
- Do czego zmierzasz?
- W przyrodzie znajdziesz całe mnóstwo przykładów barw ochronnych i mimikry. Na przykład patyczaki. Albo wojsiłka z odwłokiem jak kolec jadowy skorpiona. Czasem iluzja służy do ochrony. Czasem ułatwia polowanie. W Malezji występuje modliszka, która wygląda jak storczyk. Zjada owady, które przylecą, żeby zapylić kwiat. Istnieją nawet bajki o takich stworzeniach jak ta z wilkiem, który udawał babcię Czerwonego Kapturka.
Raquelle kiwnęła głową.
- Nadal myślisz o małym Batesie? M�ller wzruszył ramionami.
- Myślisz, że jest czterdziestolatkiem ukrywającym się w ciele trzynastolatka?
- Coś w tym guście - zgodził się M�ller. - To troll. Bates podpłynął do unoszących się na wodzie bliźniaczek. Trzymał się jakieś półtora, może dwa metry od dziewczynek. Kiedy powoli obracały się na wodzie, M�ller widział, jak Bates ustawia się tak, żeby zanurzywszy się w wodzie, patrzeć jednej z nich między nogi. Raquelle przyjrzała się dzieciom w basenie.
- Jesteś pewien, że nie poniosła cię wyobraźnia?
Nie cierpię przesłuchiwać dzieciaków. No wiesz, rodzice, pozwy o zniesławienie... W zeszłym tygodniu rada miejska rozesłała w tej sprawie okólnik. On nie robi nic złego.
Bates zanurzył się tak, że było widać tylko czubek jego głowy - maleńką, owłosioną wysepkę na zalanym słońcem oceanie. Też obracał się powoli, ale kiedy patrzył w stronę dziewcząt, odrobinę zwalniał. Poprzyglądał się dłużej i poruszył delikatnie palcami, aby trochę bliżej podpłynąć.
- Po prostu jeszcze go nie przyłapaliśmy - powiedział Muller. - Cierpliwości.
Raquelle popukała paznokciami o podstawę wieży ratownika.
- Wiesz co? Zrób sobie przerwę, zanim zamienisz się w suszone mięso. Posiedzę tu przez ostatni kwadrans. Chciałabym przez chwilę go poobserwować.
M�ller zeskoczył lekko na pomost półtora metra niżej. Raquelle wdrapała się po drabinie.
- Skąd tyle wiesz o robakach? Studiujesz? Muller skrzywił się.
- W pewnym sensie. Żeby mimikra była skuteczna, niewielu może z niej korzystać. "Właściwa" populacja musi znacznie przewyższać liczbą tych, którzy ją naśladują. W przeciwnym razie taka forma adaptacji przestaje być skuteczna.
- Nie rozumiem. Co to ma do rzeczy?
Muller znowu spojrzał na basen. Teraz był już prawie pusty: Bates, bliźniaczki Lindsey i garstka starszych dzieciaków na głębokiej wodzie... i to wszystko.
- Zastanawiałem się, jak pokłonniki odnajdują się wśród tych wszystkich monarchów.
Raquelle pokręciła głową.
- Osobliwy z ciebie facet, Muller. Zejdź na chwilę
ze słońca.
W pokoju ratowników sprawdził tablicę z ofertami pracy. Pod koniec czerwca większość miejsc była zajęta. Nawet nie potrzebowali nikogo do zajęć rekreacyjnych w biednych dzielnicach L.A. Muller szukał czegoś na południe od San Francisco. Dawno temu pracował w północnej Europie. Wtedy pory roku za bardzo mu nie przeszkadzały. Jednak teraz, gdy się postarzał, wolał słońce południa. Nawet tu, w Sacramehto, męczyły go deszczowe zimy, chociaż temperatury nigdy nie spadały poniżej zera. Potrzebował dwóch majowych tygodni z temperaturami powyżej trzydziestu stopni, żeby w końcu pozbyć się dreszczy po zimie.
Zapisał sobie kilka numerów telefonów, a potem opadł na wyplatane plażowe krzesełko. Zbliżało się lato i żar zaczynał go wypełniać. Pod koniec sierpnia będzie go już trawił i przymus znalezienia kogoś takiego jak on sam odbierze M�llerowi wszelki spokój. Dotknął palcami ust i uśmiechnął się, myśląc o tym, jakie są delikatne. Nawet teraz, po tysiącach tysięcy lat chowania się w człowieczym ciele, zdumiewało go to, jak krusi są ludzie. Zadziwiało go, że kiedykolwiek stanowili zagrożenie dla niego i jego ludu pośród górskich szczytów. Ale tak było, i po wiekach walki ludzkość zwyciężyła. Zwyciężył święty Jerzy i reszta jemu podobnych.
Tylko barwy ochronne i mimikra ocaliły niedobitki. Odrobina magii, mnóstwo przełkniętej dumy i pragnienie życia. Rozproszyli się. Przystosowali. Stracili ze sobą kontakt. Jak pokłonnik ma rozpoznać kogoś ze swoich pośród przeważających liczbą monarchów? I jak długo potrwa, nim wilk w owczej skórze zapomni, co to znaczy być wilkiem, i nim zakocha się w owieczce? Chciał znów wzlecieć ponad nimi niczym olbrzymi jastrząb ruszający na polowanie, który tylko czeka, żeby gwałtownie opaść na ofiarę, ale nie pragnął już ich samych. Zbyt długo żył wśród nich, zbyt długo był jednym z nich. Teraz chciał tylko nasiąkać słońcem i gromadzić je w sobie, chciał znaleźć kogoś ze swoich i chciał strzec ludzi, bo byli słabi, bo dbali o swoje młode, a on mógł im pomóc. Ten chłopiec wczoraj, ten z astmą - przez sekundę M�ller myślał, że mały umrze, i ta myśl naprawdę go przeraziła. Przeraziła go bardziej niż jakikolwiek rycerz na koniu.
Zwinął ręcznik i podłożył go pod głowę. Z zewnątrz docierały basenowe hałasy: miarowy szum pomp i filtrów, od czasu do czasu chlupot wody, wibrujące brzdęknięcia trampoliny, po których w takcie na dwa rozlegał się plusk. Wyczuwał zapach wody parującej na zalanym słońcem betonie, gryzący zapaszek chloru i soczysty aromat świeżo skoszonej trawy wokół basenu.
Odpowiadała mu praca ratownika. Całymi godzinami nic nie robił, tylko gromadził promienie słoneczne. Potrafił siedzieć w absolutnym bezruchu. Tylko jego spojrzenie wędrowało, gdy obserwował obszar, za który odpowiadał. Przed nim rozgrywały się ludzkie historie. Dwoje nastolatków wymachiwało stopami w wodzie i odkrywało pierwszą miłość. Matka starała się upilnować jednocześnie trzech synków; żaden nie skończył jeszcze ośmiu lat. Starsza kobieta truchtała w płytkim końcu basenu, powtarzając ćwiczenia, których nauczyła się na zajęciach wodnego aerobiku. W basenie ludzie byli wspaniali. Świadomi swych ciał, skorzy do zabawy, uczuciowi. A czasem kładli się nieruchomo, aby napełniło ich słońce.
Co pewien czas M�ller zrywał się do działania. Dziecko poślizgnęło się na pomoście, trzeba było się nim zająć. Ktoś na lekcji pływania zachłysnął się wodą i potrzebował pomocy. Chłopcy byli zbyt hałaśliwi, młodzi zakochani zbyt namiętni, maluch nie mógł znaleźć rodziców. Dziś zaś, rzecz jasna, był Bates - szczególny problem.
M�ller odpłynął w półsen, marząc o locie pod chmurami i ponad lasem przypominającym zielony, rozkołysany ocean.
Po chwili usłyszał na dworze płacz. Usiadł i pchnął drzwi nogą. Na brzegu trawnika przy brodziku stały przytulone do siebie bliźniaczki Lindsey.
- Nie wiem, po co miałby to robić - wy szlochała jedna z nich.
- Ja też nie wiem - odparła druga.
Wieża ratownicza za nimi była pusta. Raquelle stała na brzegu głębokiego basenu i gawędziła z parą dzieciaków w wodzie. M�ller zastanawiał się, jak długo tak rozmawiali.
Nim się zastanowił, już klęczał obok dziewczynek.
- Co się stało? - zapytał dudniącym głosem. Spojrzały na niego zaczerwienionymi, zapłakanymi
oczami.
- Nic się nie stało - powiedziała ta, która płakała.
- Nic takiego - dodała druga, też pociągając nosem.
- Po prostu zrobiło mi się smutno.
- Smutno jej.
Jedna spojrzała w stronę Batesa, który wyszedł z brodzika i ruszył do szatni. Zadrżała lekko i mocniej przytuliła siostrę.
M�ller nie mógł się ruszyć z miejsca. Coś się w nim zatrzęsło i zagotowało, ale musiał to zdusić, bo inaczej wszystko będzie stracone. Więc nie mógł się ruszyć. Przez kilka minut klęczał przy dziewczynkach w milczeniu, aż przestały płakać. Bates zniknął w szatni, ale nie wyszedł stamtąd. Raquelle ogłosiła przerwę i sprawdziła skład chemiczny wody. Garstka dzieciaków, które zostały, ruszyła do straganu na drugim końcu, z dala od szatni.
W końcu M�ller wstał. Ledwo nad sobą panował. Przez te wszystkie lata nigdy nie był tak blisko zrzucenia maski. Czuł w dłoniach szpony, które chciały się wysunąć. W szczękach bolały go ukryte od dawna kły. Wstrząsnęło nim odległe wspomnienie rozdzieranego ciała. Widział to, czuł smak przypominający ciepłą, gęstą zupę wyciśniętą ze zwierzęcych łbów.
Drzwi do szatni zamknęły się za nim cicho. Nadstawił ucha i usłyszał za rogiem Batesa, wycierającego się ręcznikiem i nucącego coś pod nosem. Fałszywe nuty odbijały się od gładkich kafelków i pustaków. M�ller zamknął oczy i zaczął węszyć w powietrzu. Chlor. Mydło toaletowe. Pleśń. Bates - zapach potu i gumy do żucia, a pod nim coś wstrętnego: odór gnijących grzybów pod mostem, które nazywali krwawymi grzybami, szkarłatnych i zawilgłych. Smród trolla. I żadnych więcej zapachów. Byli w szatni sami. Światło dochodziło jedynie z brudnych świetlików i w zaparowanym powietrzu tworzyło rozmyte snopy.
Z cichym zgrzytem zamknął drzwi na zamek. Bates przestał nucić.
- Jest tu kto? - zapytał po krótkiej ciszy lekko drżącym głosem.
Z nieszczelnego prysznica woda kapała na beton.
M�ller nic nie mógł na to poradzić - z gardła wyrwało mu się basowe warknięcie. Zawibrowało echem w pomieszczeniu.
Bates pisnął, a potem zaczął przesuwać się wzdłuż szafek, aż stanął w snopie światła i zobaczył stojącego przy drzwiach M�llera.
- Czego chcesz? - zapytał Bates.
Trzymał ręcznik przy piersi jak tarczę. Okulary zwisały mu na grubej szyi. .
Jakaś część M�llera chciała mu odpowiedzieć - w końcu obaj byli nieprzemijającymi śladami minionych czasów - ale furia uciszyła tę małą cząstkę jego osoby, która władała głosem. Silniejsza część sprawiła, że odsunął się od drzwi i ruszył w stronę tłustego chłopaka. Bates cofnął się i nagle jego oczy zwęziły się w szparki.
- Znam cię - powiedział Bates głosem niższym o oktawę.
Znowu się cofnął i wyszedł poza snop światła. W chwili, gdy stanął w półmroku, na moment ukazał się ukryty stwór - zupełnie jak wtedy w basenie. Teraz, gdy M�ller wiedział, czego się spodziewać, trudniej było go oszukać. Wilgotna, poparzona słońcem skóra, która skrywała trolla, zmieniła się i M�ller zobaczył potężne ramiona usiane skołtunionymi włosami i ogromnymi brodawkami. Paszczę wypełniały rzędy zębów - dwa krótkie, potężne kły wysuwały się z kącików warg, a w szparze ust widać było popękane, nierówne zęby, powykrzywiane we wszystkie strony.
- Wszyscy jesteście martwi - powiedział troll. Upuścił ręcznik i stanął za ławką, tak żeby odgradzała- go od Mullera, który cały czas się zbliżał. - Wymieracie i nie zostało was już dużo. Musi być ci ciężko.
Teraz nie mówił jak chłopak. Przestał udawać. Głos z bulgotem wydobywał się ze starego gardła. Troll zaciskał i rozwierał kamienne palce, cały czas odsuwając się w stronę swojej sportowej torby na podłodze.
- Moglibyśmy się nimi podzielić - powiedział Bates. - Kiedy ostatni raz porządnie jadłeś? Pozwól mi wziąć jedną, na przykład jedną z tych bliźniaczek. Są dwie, jednakowe, nikt nie zauważy, że jedna zniknęła. Zabiorę ją do lasu i zabawię się po swojemu, a potem możesz ją wziąć. Obaj skorzystamy.
M�ller odepchnął ławkę. Spojrzał na ręce trolla. Były dłuższe niż ludzkie i potężnie umięśnione. Troll nie musiał się bardzo zmieniać, żeby się dopasować. Barwy ochronne sprowadzały się jedynie do zmiany proporcji i wyglądu zewnętrznego. Nadal był przede wszystkim trollem ze wszystkimi podziemnymi mocami: kamiennym kręgosłupem i zimną potęgą ziemi. Nadal mógł być niewiarygodnie silny. M�ller wiedział, że jeśli zaczną się mocować, troll wygra. Skrzydła Mullera były zbyt głęboko schowane. Jego ręce zbyt długo były dłońmi, stracił szpony. Niewiele zostało mu poza wspomnieniami, ale mimo to parł naprzód. Żar tysięcy godzin na letnim słońcu zlewał się w nim w jedno.
Bates zatrzymał się przy swojej torbie. Stanął nad nią okrakiem, a jego dłonie prawie dotykały uch torby.
- Małe dziewczynki są taaakie smaczne - powiedział i jednym ruchem kamiennej ręki wyciągnął z torby trzydziestocentymetrowy obsydianowy nóż. - Ale ty się nigdy o tym nie dowiesz, jaszczurze!
Bates skoczył do przodu.
M�ller stał nieruchomo. Coś w nim drżało, wzbierało. Skóra ledwo mogła to pomieścić. Wydawało się ogromne i błagało, żeby je wypuścić.
Troll kopniakiem odsunął ostatnią ławkę.
Słońce zgromadzone w M�llerze skupiło się, stało się twarde i potężne.
Bates uniósł nóż.
Drżąc z radości, M�ller otworzył usta jak za dawnych dni i wypuścił płomień. Ogień gorzał bez końca. Przez chwilę szatnia równie dobrze mogłaby być łąką przed zamkiem, a troll szarżującym rycerzem z lancą. Na moment ożyły stare wspomnienia.
A potem wszystko się skończyło.

Słońce jarzyło się jak biała źrenica w błękitnym oku. Z nieba lał się żar. M�ller wyciągnął się na krześle ratownika, żeby brzuch złapał trochę promieni. Przechylił głowę do tyłu, wystawiając na słońce szyję, i jednocześnie obserwował basen. Jego dłonie leżały wnętrzem do góry, gromadząc ciepło. Powoli pusta przestrzeń w jego wnętrzu zaczynała się wypełniać, chociaż nie jak za dawnych lat, kiedy wyszukiwał głaz na stoku wielkiej góry i rozkładał skrzydła, żeby chłonąć słońce całymi haustami. Nie, teraz był mniejszy i potrzebował więcej czasu, ale nadal było to przyjemne uczucie. Bardzo, bardzo przyjemne - łączyć się w ten sposób z ziemią i światłem, w zgodzie z rytmem starego Heliosa.
- W męskiej szatni cuchnie - powiedziała Raquelle. M�ller nie spojrzał na nią w dół, ale wiedział, że kobieta chowa twarz pod rondem kapelusza.
- Możesz się tym zająć w czasie następnej przerwy?
- zapytała.
M�ller wziął głęboki wdech, czując w płucach gorące, czerwcowe powietrze. Drżało nad ulicami. Widział, jak faluje nad czarnymi, krytymi gontem dachami.
- Dobrze. W czasie przerwy.
- Pewnie któryś dzieciak podpalił jakieś śmieci. Nie mam pojęcia, po co w taki upalny dzień ktoś bawiłby się ogniem. Nie zdziwiłabym się, gdyby było dzisiaj ze czterdzieści pięć stopni. A jeszcze nie ma drugiej. Powinniśmy na dziś zamknąć interes, jest za gorąco. Pompuję teraz wodę z miejskiego ujęcia, żeby schłodzić tę w basenie.
- To piękny dzień. Idealny, żeby posiedzieć na wieży - odparł.
W głębokim basenie dwóch pływaków rozlewało na trampolinę wodę przed kolejnym skokiem. Nawet ze swojego krzesła M�ller widział, jak ciemne plamy kurczą się na deskach. Przeleciał obok niego motyl. Wyglądał jak monarch, ale nigdy nic nie wiadomo. Może to był pokłonnik. M�ller uśmiechnął się.
- Jezu, ale z ciebie dziwak.
Raquelle przesunęła się, żeby stać w cieniu. Mocno pachniała balsamem z filtrem.
- Przypominasz mi kobietę, z którą pracowałam w zeszłym roku w San Bernardino. Pracowała przy basenie od zawsze, tak mi powiedziano, a im było cieplej, tym dłużej zostawała. Autentyczna czcicielka słońca, mówię ci.
M�ller wyprostował się na krześle i spojrzał uważnie na Raquelle.
- W San Bernardino całymi tygodniami jest taki upał, że dzisiejszy dzień przy nim to przyjemny chłodek. Nie mogłam tego wytrzymać.
Pierwszy pływak zanurkował z trampoliny. Drugi wyskoczył z basenu. Sadził szybkie susy, żeby nie poparzyć stóp. Teraz była jego kolej, żeby skoczyć.
- Trzeba lubić słońce, jeśli chce się być ratownikiem
- odparł M�ller. - Może powinienem poszukać tej kobiety. To chyba bratnia dusza.
Pływak podskoczył na trampolinie dwa razy, żeby nabrać wysokości. W najwyższym punkcie objął rękoma kolana, schował głowę i zrobił salto w powietrzu. Woda rozprysła się. Słońce rozbłysło tęczą w pyle wodnym. Na chwilę w powietrzu zawisły lśniące, wielobarwne diamenty, migoczące niczym miliony słońc.
- Tak - stwierdził M�ller, opadając na oparcie krzesła.
- Może wybiorę się do San Bernardino.

Przełożyła Małgorzata Strzelec

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
NF 2005 08 pocałunek śmierci
NF 2005 08 twórca
NF 2005 08 tajemnica
NF 2005 08 sześć lat świetlnych do green scar
NF 2005 08 sprzedawcy lokomotyw
NF 2005 08 motyl w pekinie
NF 2005 08 ciernie
NF 2005 09 operacja transylwania
NF 2005 02 siła wizji
NF 2005 06 wielki powrót von keisera
NF 2005 10 prawo serii
NF 2005 05 balet słoni
NF 2005 10 misja animal planet
NF 2005 12
NF 2005 06 dęby
NF 2005 10 śniąc w lesie wyniosłych kotów
NF 2005 02 tatuaż
NF 2005 02 podróżnicy

więcej podobnych podstron