KONKURS NA OPOWIADANIE�ROZSTRZYGNIĘCIE

W konkursie na opowiadanie osadzone w świecie gry Xyber Mech wystartowało około stu autorów! Jury składające się z redakcji "Nowej Fantastyki" oraz przedstawicieli firm mobile enterainment europe, one2tribe i Plus GSM dokonało następujących rozstrzygnięć:

I miejsce: Lech Głowacki - "Twórca"
(nagroda: zestaw Simplus Team Philips 355)
II miejsce: Bogusław Pinkiewicz - "Złomowiec"
(nagroda: zestaw Simplus Team Sagem my-X3 - 2)
III miejsce: Greg Bursztyński - "Kontrakt"
(nagroda: zestaw Simplus Team Motorola C116)

Fundatorem nagród jest Polkomtel S.A., operator sieci komórkowej Plus GSM. Gratulujemy! Zwycięski tekst przedstawiamy w tym numerze, opowiadania zdobywców drugiego i trzeciego miejsca ukażą się we wrześniowym numerze "Nowej Fantastyki".

------------------------

Twórca
Lech Głowacki

Szczęście, że wzmiankowali o kawie - powiedział Arakel Ragavill. Czyli kawa mu smakowała. Siorbnie raz, drugi i dorzuci...
- Żartowałem. Kawa nie jest wzmianką; jest tradycją. Zbyt... dobra. Zwrócił głowę w stronę laptopa. Kto dzisiaj używa klawiatury! Tylko
on: Arakel Ragavill. Twórca. '
- Rozejrzę się! - krzyknąłem od włazu.
Chciałem od razu uruchomić kupione od przemytników uaktualnione everytożdjestwo, ale Ragavill zawołał za mną:
- Tylko pamiętaj: pierwsza i ostatnia zasada - nie nawiązywać niepotrzebnych kontaktów.
- Pamiętam.
Wymiana zdań jak rytuał, codziennie od pięciu lat. Czasami Arakel dodawał: "Bądź z powrotem, zanim skończę kawę" albo "Masz pół godziny". Nie wiem, czy powtarzanie poleceń wypływało ze strachu ogarniającego Ragavilla, czy z jego chłodnej rzetelności. Tak czy owak - przestrzegałem zaleceń, rozumiejąc ich wagę.
Gdy właz się zamknął, wyciągnąłem płaską butelkę. Dwa łyki. Niech będzie - trzy. Tutaj, na Eriatrii, coraz trudniej o wódkę. Miejscowa produkcja padła, jak wszystko, zaś przemytnicy przejęli kontrolę nad dostawami i podnoszą ceny. A to dzięki wódce radziłem sobie z rozmowami o mojej przeszłości.

Opowiedz o swoim synu.
- Nie mam nastroju.
- Nastroju? Im więcej szczegółów przekażesz, tym łatwiej będzie mi sprawić, by...
- Nie musisz mi przypominać.
- To konieczne. Opowiedz o swoim synu.
- Gdy Mo ukończył pięć lat, pojechaliśmy nad ocean. Ostatnia laguna na Kylo, niezniszczona wojną. Anna marzyła, by Mo zobaczył morze, akurat otrzymaliśmy rozkaz przeniesienia, więc pierwsze kilka dni wolnego...
Piękne miejsce. W czasie odpływu wyłaniała się spod ciepłych wód oceanu wąska grobla, po której można było przedostać się z zachodniego krańca wyspy na południowy. Trzeciego dnia Anna z płaczem oznajmiła, że Mo zniknął. Rozpoczęliśmy poszukiwania w miejscach naszych zabaw. Przepytywaliśmy ludzi. Nikt go nie widział. Pojechaliśmy więc w kierunku południowego cypla. Grobla skryła się pod wodą, pozostawała droga wzdłuż wyspy. Popędzałem rikszarza, jednak traciłem nadzieję. Niemożliwe, by Mo dotarł tak daleko na piechotę. Przeczuwałem najgorsze, Anna powtarzała swą relację przez łzy. Wreszcie dotarliśmy. Południowy kraniec był bezludny, tylko pusta plaża i błękit nieruchomego oceanu. Biegliśmy wzdłuż brzegu, nawołując: "Mo, Mo! Mo, gdzie jesteś?" Siedział na końcu cypla, na piasku, z wiaderkiem i łopatką. Gdy przypadliśmy do niego, roześmiał się...
- Dlaczego przerwałeś?
- Wskazał nam wiaderko pełne muszli. "To dla ciebie, mamo", powiedział.
- Jak dotarł na południową plażę?
- Nie wiem, Ragavill.
- Nie zapytałeś?
- Zapytałem. Odparł: "przez ten mostek, tato". Wskazał groblę pod wodą.
- Wyjaśniłeś to?
- Co?... Nie miałem ochoty szukać wyjaśnień... Muszę wyjść.
- Liczyłem, że opowiesz mi o Annie.
- Potem.
- Pamiętaj, pierwsza i ostatnia zasada: nie nawiązywać niepotrzebnych kontaktów.
- Pamiętam.
- Wróć za godzinę i... nie pij za dużo.

I nie pij za dużo". Tylko tyle. W przypływie lepszego humoru, czyli rzadko, mówił, że w Pismach uwolni mojąfigurę od wszelkich ułomności. Na co dzień nie wtrącał się i nie prawił morałów. Byłem mu wdzięczny. Lubiłem się upijać. Choć pobłażliwość Ragavilla wydawała się dziwna. Dlań, jako Twórcy, najważniejszy był porządek. Dlatego, mimo iż mój alkoholowy oddech pozornie nie robił na nim wrażenia, kryłem się z piciem.

- No to jeszcze jeden - powiedziałem, zanim zdążyłem zakręcić butelkę. Przed wyjściem na powierzchnię skończyłem całą wódkę. Jak pić to pić: dwa, trzy łyki dla smaku to żadne picie. Trzeba poczuć szum w głowie. Wtedy to ma sens.
Otrzepałem się z miniszczurów w nogawkach i rękawach; kilka przedostało się za kołnierz. Nie przedarły się jednak do żywej tkanki dzięki mithrylowo-kevlarowej wojskowej koszuli, którą skrywałem pod cywilnym ubraniem.
Wspiąłem się po drabince i odsunąłem właz do budki multimedialnej, pełniącej jednocześnie funkcję kwarantluku. Poddawałem się skanowaniu i oglądałem świat.
Od pewnego czasu świat się zmienił, szczególnie na powierzchni. Nie potrafiłem sprecyzować różnic, ale wychodząc, zawsze czułem zdziwienie. Coś było nie tak. Nie gorzej czy lepiej. Nie tak. "Pamięć mnie zawodzi" - myślałem. Pamiętam tylko to, co się wiązało z Anną i Mo. Tam gdzie są oni, tam przetrwały wszystkie szczegóły. Poza nimi - pustka. "To dzięki wódce. Dzięki ci, wódko".
Tym razem zobaczyłem zgliszcza Ameriki, miasta miast - stolicy Eriatrii. Jeszcze stały strzelające pod niebo puebla, błyskał tu i tam happyneon; lecz tłumy ludzi zniknęly z szerokich ulic. Zastąpi! ich parujący z kanaliz Untermińum perhydrol, zza oparów rozpościerał się postwojenny krajobraz: - stopione, powykręcane makabrycznie szkielety budowli; wydmy pokruszonego plastszkła, niebezpieczne niczym grząskie piaski; furkoczące na wietrze strzępy olbrzymich flag korporacji transgalaktycznych; ograbione wraki prywatnych limuzyn i bojowych machinę. Wreszcie - błyszczące kości ludzkie, czyste i te pomieszane z technischeerami.
Wyszedłem z budki multimedialnej i zaczerpnąłem powietrza. Czułem się pewnie, jako były żołnierz szybko spostrzegłem, że wojsko opuściło okolicę. Ponadto opary, choć niezbyt gęste, dawały trochę osłony. Trzymając się blisko budynków, minąłem przecznicę, drugą. Po skręcie w lewo, w wąską uliczkę, zagwizdało every-tożdjestwo. Z drugiego końca zaułka kroczył przez zgliszcza Xyber Mech. Największy z pierwszej generacji Mechów, zwalisty, niemal ocierał się o fasady budynków po obu stronach.
Nie było sensu uciekać. Nie spuszczałem wzroku z kabiny Mecha, próbując przyciągnąć wzrok pilota. Moje wielofunkcyjne every-toidżeslwo szumiało w poszukiwaniu częstotliwości i loginu do komputera pokładowego maszyny. Nigdy nie testowałem urządzenia pod tym kątem. "Szkoda, że wódka się skończyła". Liczyłem, że uda mi się podłączyć do Mecha, zanim mnie zmiecie.
Udało się. Mech zatrzymał się przy najwyższym ocalałym pueblu i przystąpił do mycia olbrzymich okien. Spryskiwanie i szczotkowanie za pomocą urządzeń do samokonserwacji. Wyłączyłem every-tożdjestwo. Wolnym krokiem minąłem maszynę bojową, nakładającą pianę na połacie szkła.
Pół godziny później złamałem pierwszą i ostatnią zasadę Ragavilla.
Zaczęło się od przemytnika. To nie było jeszcze złamaniem zasady. Pierwotnie reguła Ragavilla zakazywała "wszelkich kontaktów". Zmieniłem to na "niepotrzebnych kontaktów". Przecież muszę od kogoś kupować kawę. I wódkę. Zagłębiłem się w zdewastowane uliczki, by poszukać handlarza.
Przy prowizorycznym grillu, na którym piekły się miniszczury, siedział chudy brązowoskóry mężczyzna w turbanie. Był ślepy; blisko półmetrowym, poskręcanym paznokciem grzebał w pyle. Wyczuł mnie, ale milczał.
- Gdzie kupię kawę i wódkę?
Drgnięcie jego powiek powiedziało mi, że wie. Tylko on i ja, i wędrujące ulicami opary.
- Gdzie kupię...
Podniósł się.
- Fólja efter mig.
Poprowadził mnie wewnętrznym pasażem. Po wyjściu z dusznego tunelu na ścianie ruin zauważyłem zatarty napis "Museum". Dalej był placyk z nieczynną fontanną.
- La bas. - Przewodnik wskazał paznokciem w kierunku fontanny, po czym nagle czmychnął.
Odruchowo przypadłem do ziemi, co go tak spłoszyło? Zobaczyłem kobietę z dzieckiem, skrytą za fontanną. Kobieta miała karabin. Z drugiej strony placu padło kilka strzałów i odłupało krawędzie fontanny. Polujących musiało być dwóch. Kobieta odpowiedziała serią, po czym osłoniła dziecko. Nie widziałem łowców. Za to w wąskiej uliczce po mojej prawej pojawił się Robal. Ostrożnie, omijając przeszkody, przyczajony jak drapieżnik, przemieszczał się w kierunku placu. Dziewczyna ostrzelała niewidocznego przeciwnika, przykucnęła i zaczęła coś klarować kilkuletniemu chłopcu. Pokazywała w moją stronę. Zrozumiałem: ma pobiec i skryć się, gdy ona rozpocznie ostrzał. Pięknie, ale nie wiedzą, że w zaułku obok czai się Robal.
Miałem czas się wycofać. "Nie nawiązywać niepotrzebnych kontaktów". Ragavill. Anna i Mo.
Gdybym poderwał się, była szansa, że kobieta mnie zobaczy, mógłbym ją ostrzec. Co ona zyska? Nic prócz kilku sekund; Robal ich dopadnie. A przy okazji mnie. Anna i Mo. Muszę się wycofać.
Kobieta i dziecko. Wstałem, uruchamiając every-tożdjestwo.
- Hej!
Nie słyszała. Nie widziała.
- Tutaj!
Robal był tuż. Przeczołgałem się na drugą stronę ulicy. Every-tożdjestwo szumiało nieprzerwanie, ale nie znalazło dostępu do Mecha.
Pchnęła chłopca i poderwała się. Przebiegł może dziesięć kroków. Trafiony przez Robala, wpadł w stertę śmieci. Wtedy stały się dwie rzeczy: kobieta rzuciła się w kierunku dziecka, a every-tożdjestwo załogowało się do Mecha. Nie próbowałem przejąć sterów; zresetowałem go. Za pół minuty pilot znów uruchomi maszynę.
Dziewczyna usiłowała wygrzebać ciało chłopca z cuchnącej hałdy. Chwyciłem ją pod ramiona i brutalnie pociągnąłem. Była silna, ale nie na tyle, by się wyrwać. Wlokłem ją - zlaną potem, zmęczoną, złamaną - a chwilami niosłem jak dziecko, ku tunelowi, którym tu przyszedłem.
Byliśmy o krok, gdy padły strzały. Jeden z pocisków trafił. Przestała się wyrywać. Wpadłem w ciemność razem z nią.

Opuszczone laboratorium klonowań było najlepszym schronieniem. Rzadko kto zaglądał w takie miejsca. Zapaliłem wojskową latarkę i położyłem na łóżku obok dziewczyny. Zanim zeszliśmy przez najbliższą budkę do Untermirium, pozbierałem kilka strzępów flag. Z najczystszego zrobiłem opatrunek na zmasakrowanym brzuchu kobiety; resztą przykryłem ranną. Moja odzież lepiej by się nadawała, ale Ragavill od razu by się zorientował.
Miała nie więcej niż dwadzieścia pięć lat. Nie straciła przytomności, ale leżała bez sił, z opuchniętymi od płaczu oczami.
- Teraz muszę cię zostawić. Nikt cię nie znajdzie. Śpij. Wrócę z lekami.

W środku nocy, gdy Ragavill jeszcze spał, wróciłem. Jej szeroko otwarte oczy były uważne i podejrzliwe.
Zatrzymałem się za progiem, oddzielała nas pusta, słabo oświetlona przestrzeń pomieszczenia, w którym kiedyś nicowano życie. Czekałem, aż coś powie. Milczała.
- Przyniosłem opatrunki - wyjaśniłem. - I mexxa, nanochirurga z kompletnym oprzyrządowaniem. Kto wie, czy kula nie została...
Powinna zareagować na wieść o mexxie, dysponowały nimi tylko służby wojskowe, jednak nadal się nie odzywała. Włączyłem światło i zbliżyłem się do łóżka.
- Głodna? Mam tygodniowego trofla. Co prawda, tylko z pakietem standardowym. Wczoraj skanowałem go antywirusowe
Zrobiłem kolejny krok.
- Chcę zostać sama. Zaskoczyła mnie siła jej głosu.
- Pomogę ci zmienić opatrunek.
- Chcę zostać sama.
W jej oczach była złość i stanowczość.
- Dobrze. Zostawiam opatrunki. Zmień je, jeśli nie chcesz się wykrwawić. "A może chcesz?". Położyłem pudełko obok łóżka.
- Termos ze świeżą wodą i trofel. Na wszelki wypadek. Spróbuję przyjść jutro. Przyniosę mexxa.
Nie było odpowiedzi. W drodze powrotnej myślałem o Annie i Mo, i o tym dziecku, którego nie zdołałem ocalić. Na miejscu napocząłem kolejną butelkę.

Źle spałem. Nad ranem, gdy postawiłem przed Ragavillem filiżankę kawy, oświadczył, że będzie pracował do późna. A więc dziś nie zmusi mnie do opowieści o żonie i synu. Powiedziałem, że pokręcę się dłużej po Americe i poszukam dobrej kawy.
Godzinę później stałem przed laboratorium, uświadamiając sobie, że ona może już nie żyć. Zrobiło mi się gorąco. Drzwi rozsunęły się, światło paliło się jak poprzedniego dnia. Leżała bez ruchu, zwinięta w kłębek, twarzą do ściany.
Na podłodze obok strzępów transparentów, z których zrobiłem opatrunek, leżały w zakrzepłej krwi zużyte bandaże i jałowa gaza, a obok narzędzia chirurgiczne.
Rozejrzałem się. Czyżby w laboratorium był ktoś trzeci?
Łóżko zaskrzypiało, odskoczyłem. Dziewczyna odwróciła się w moją stronę.
- Dlaczego mi to zrobiłeś? - powiedziała.
Wciąż nie mogłem pozbyć się wrażenia, że nie jesteśmy sami.
- Rozumiem cię - odparłem.
- Co takiego rozumiesz?
- Że wolałabyś nie żyć. Jednak nie mogłem inaczej.
Przymknęła oczy. Rana brzucha z pewnością ją bolała, choć starała się to ukryć.
- Co się tutaj stało? - zapytałem, kucając przy zakrwawionych bandażach.
Lekko się uśmiechnęła.
- Wyjęłam kulę - wyszeptała. A widząc moje zdumienie, dodała: - Kiedyś byłam najemniczką.
Wrażenie, że w laboratorium jest ktoś jeszcze, że nas obserwuje, wróciło. Zauważyłem ślady krwi na podłodze, wiodące do otwartej metalowej szafy. "Stamtąd pewnie wzięła narzędzia".
Najemniczka? Odwróciłem się do niej, ale już spala.
"Co ja tu robię? Liczy się tylko Anna i Mo".
Mogłem odejść i nie wrócić. Niestety, zostałem. Pozwoliłem jej spać, a sam przeszukałem wszystkie pomieszczenia. Nie było nikogo.
"Ciekawe, że tak łatwo udało się nam zgubić tych, którzy do niej strzelali". Ale nie zaprzątałem sobie tym głowy. Gdy byłem żołnierzem, zawsze w podobnych sytuacjach zachowywałem czujność. Ale to było dawno. Dziś - sięgnąłem po butelkę.
Jak to w porzuconych laboratoriach klonowań, znalazłem kilka opakowań środków antyseptycznych. Dziewczyna akurat się obudziła. Pokazałem zdobycz i postawiłem przy łóżku.
- To antyseptyki. Może się przydadzą. Wyglądała na zirytowaną.
- Po co mi' to przynosisz? Po co tu w ogóle przychodzisz? Spostrzegłem opakowanie po troflu, który jej wczoraj zostawiłem.
- Zoperowałaś się, skorzystałaś z moich opatrunków. Teraz widzę, że zaspokoiłaś głód - powiedziałem ostro. - A kiedy przynoszę ci środki antyseptyczne, wpadasz w złość. Nie robię tego z litości!
Cisnęła we mnie opakowaniem tak gwałtownie, że syknęła z bólu.
- Nie prosiłam cię o to! Ani byś mnie ratował, słyszysz? Zabieraj to i wynoś się!
Padła wyczerpana, przymknęła oczy.
- Dobrze - odparłem. - Ale te środki zostawię. Może się przydadzą.

Dopiero dwa dni później udało mi sieją odwiedzić. Gdy wszedłem, uniosła się na łóżku.
- To znowu ty - powiedziała spokojnie i położyła się.
- Jak się czujesz?
- Niestety lepiej - odparła, patrząc w sufit. - Skorzystałam z tych twoich środków.
- Cieszę się.
- A ja nie. Przez ciebie nie miałam innego wyjścia.
- Nie rozumiem.
- Jestem ultrakatoliczką.
Jasne. Reguła nakazywała im w sytuacji zagrożenia korzystać z wszelkich dostępnych środków pomocy.
- Mam nadzieję, że dzisiaj nic nie przyniosłeś. Usiadłem na brzegu łóżka.
- Dlaczego ktoś polował na ciebie i... tego chłopca? Zmierzyła mnie wzrokiem.
- To był mój syn - zawahała się. - Czuć od ciebie wódką. Masz trochę?
Popijaliśmy na zmianę. Wyjaśniła mi, że zabójcami byli najemnicy, jej koledzy.
- Liga Najemników, cudowna Liga, marzyłam o niej, gdy byłam dzieckiem. Kiedy się dostałam, byłam najszczęśliwszym człowiekiem
w galaktyce. Prawdziwe szczęście przyszło kilka lat później, gdy zaszłam w ciążę. Liga zażądała aborcji. "Najemnikowi nie wolno mieć dzieci. To go osłabia". Najpierw zgodziłam się na zabieg. Potem... długo ukrywałam syna, nim wszystko wyszło na jaw. Wyrok: śmierć dla matki i dziecka. Dzięki jednemu z przyjaciół udało nam się uciec...
- Jak masz na imię? - spytałem.
- Anna - rozpłakała się. - A mój syn Mo.
Wróciłem do Bazy pijany i roztrzęsiony. Anna i Mo! Musiałem podzielić się z nią moją tajemnicą.

- Słyszałaś o Twórcach?
Spojrzała bez zainteresowania.
- Chodzi o analityków, przepowiadaczy przyszłości? Pokręciłem głową. Usiadłem przy Annie na łóżku, nie oponowała.
- Większość tak o nich myśli. Ale nie zastanowiło cię, czemu nazywają się Twórcami?
- Wiele nazw to stek bzdur, oszustwo i pozór, nie? - Uśmiechnęła się. - A więc wyjaw mi, kim są? Znasz jakiegoś?
- Znam. - Postanowiłem powiedzieć jej najważniejsze. - Anno, możesz odzyskać syna. Twojego Mo.
Boleśnie chwyciła mnie za przedramię.
- Nie wolno ci wspominać o moim chłopcu - wyszeptała wolno. - Bo zabiję.
- Jak sobie życzysz.
Ostrożnie wyswobodziłem się z jej uchwytu. Już nie wracałem do tematu Twórców. Poczekam, kiedy zacznie słuchać.

Miała silny organizm. Kiedy zastałem ją siedzącą na łóżku, pomyślałem, że ma szansę przeżyć i wydostać się z Eriatrii. Mogłaby przyłączyć się do mnie i Arakela. Ale Ragavill nie zgodzi się na jej towarzystwo. Za złamanie zasad mógł mnie porzucić, a mimo to pragnąłem podzielić się z Anną moją wiedzą.
Chciałem, by uwierzyła, że istnieje szansa na odzyskanie tych, których się utraciło.

Prawdziwych Twórców jest niewielu. Ten, którego znam, twierdzi, że jest ostatnim żyjącym. W to nie wierzę. Natura nie tworzy czegoś tylko raz, na chwilę. Twórcy... to ludzie, albo raczej - istoty, zdolne do...
- Wyduś to wreszcie.
- Potrafią kreować dowolną rzeczywistość podług posiadanej wiedzy. Twórca może tworzyć nowe światy albo odtwarzać stare; może mocą wyobraźni i wiedzy kreować przestrzeń organiczną i nieorganiczną.
- Jak bogowie.
- Prawie. Twórca, którego znam...
- Ma imię?
- Ragavill. Arakel Ragavill. Twierdzi, że od boskości dzieli go przepaść. Po pierwsze, został przez Boga stworzony. Po drugie, Twórca jest ograniczony zasobem swojej wiedzy.
- Mówiłeś o wyobraźni.
- Wyobraźnia... Ona ma też ograniczenia; a poza tym operowanie wyobraźnią to atrybut... ludzki.
- Mów dalej.
- Ragavill utrzymuje, że Twórców ogranicza zasada antropiczna. Dużo o tym myślałem i nie wiem, czy ma rację. Mniejsza o to. Ważny jest ów szczególny dar, dzięki któremu... można wiele zdziałać.
- Jak oni to robią?

Spocony przewracałem się z boku na bok. Słyszałem równy oddech Ragavilla, a dopiero co przyłożył głowę do poduszki. Jedną dłoń kładł na laptopie; drugą zasłaniał oczy. Ja patrzyłem w ciemność, czekając, aż powieki opadną i po raz kolejny zobaczę twarze Anny i Mo. Ale to nie była moja Anna ani Mo.
Gdzie się podziali? Gdzie jest wódka?
"O świcie muszę być trzeźwy. Nie mogę". Ręka sama sięga po butelkę.

To niezwykłe. Twórca kreuje, pisząc. Musi opisać wszystko, a im dokładniej to uczyni, tym kreacja będzie lepsza. Może dokonać kilkunastu takich kreacji. Nigdy nie jest pewien, czy dzieło, które właśnie pisze, urzeczywistni się; ma tylko przeczucia. A jeśli przeczucie zawodzi, zaś poprzednia kreacja była ostatnią w jego życiu, kolejna pozostanie nic nieznaczącym zapisem. Nadążasz?
- Chyba tak.
- Twórca przystępuje do pisania. A więc wie, kiedy i gdzie rozpoczął proces tworzenia. Nie wie jednak, kiedy i czym on się skończy. Chodzi o koniec w postaci wybuchu nowej rzeczywistości.
- Wybuchu?
- To moje określenie. Oddaje przejście z jednej rzeczywistości do drugiej. Skoro nie od samego Twórcy zależy urzeczywistnienie się tego, co opisał, nie traci czasu na pisanie o rzeczach nieistotnych. Bywali tacy, którzy folgowali najniższym instynktom albo spełniali niedojrzałe zachcianki. Z reguły Twórca, świadomy daru, korzysta z niego ostrożnie i odpowiedzialnie. Jak Ragavill.
- Naprawdę wierzysz w to wszystko?
- Tylko słowo pisane ma szansę na urzeczywistnienie. Arakel używa laptopa, ze zwykłą klawiaturą, z jednym łączem neuronowym.
- No dobrze. Twórca pisze jeden dzień, drugi, trzeci, aż tu nagle to, co stworzył, się materializuje, tak? W przypadku szeroko zakrojonego dzieła mamy do czynienia z wybuchem, a zmiany są widoczne gołym okiem, tak?
-Widoczne? Dla kogo?
- No... dla nas.
- W przypadku zmiany rzeczywistości, ty i ja, wszyscy tracimy rolę obserwatorów. Może w ogóle przestajemy istnieć, jeśli nie zostaliśmy opisani przez Twórcę. Do nowej rzeczywistości przenoszone są elementy starej rzeczywistości zwane tradycjami. Nie wiem dokładnie, co jest tradycją, ale na pewno nie są nią ludzie.
- Zaraz, zaraz. Czy takie totalne zmiany miały już miejsce?
- Podobno.
- Zatem fakt, że żyję, to kaprys jakiegoś Twórcy?
- Być może. Albo Twórca stworzył któregoś z twoich przodków.
- Chyba oszalałeś!

- A jak myślisz, co oznaczają niespodziewane zamknięcia tunelów czasoprzestrzennych? Oto ślad roboty Twórcy.
- A sam Twórca? Co czuje podczas zmiany albo po zmianie? Jeśli wyraził wolę zaistnienia w nowej rzeczywistości.
- Musi pójść do miejsca, które sam stworzył. Ale zna nawet moment przejścia.
- Jak to zna? Mówiłeś, że nie ma pojęcia, czy jego dzieło...
- Zgadza się, do ostatniej chwili nie wie, czy się urzeczywistni to, co napisał. Jeśli jednak przeczucie go nie myliło, jeśli dzieło ma stać się kreacją, dowie się o tym. Jeśli w trakcie pisania, a Twórcy, o ile nie śpią, cały czas piszą, pojawią się - czyli napiszą się same - słowa Mane. Tekel. Fares., znaczy to, że dzieło zostało uznane za ukończone, rozpoczęło się odliczanie, zaraz nastąpi urzeczywistnienie.
- A co się stanie... jeśli ktoś zabije Twórcę, zanim ten ukończy dzieło albo raczej: zanim dzieło samo się ukończy?
- Prawdopodobieństwo urzeczywistnienia pozostaje duże. Ale przenikną do nowej rzeczywistości różne anomalie. Właśnie z powodu śmierci Twórcy.
- A co z nim?
- Zadałem podobne pytanie Arakelowi. Odpowiedział, że wtedy wszystko zależy od Boga...
- A gdyby się włamać do laptopa Twórcy i zmienić treść?
- Żaden nie rozstaje się ze swoim komputerem, sam najczęściej jest połączony neuronowo, lecz unika połączeń zewnętrznych. Choć sam byłem świadkiem, jak Ragavill...

- Od ponad pięciu lat wędruję z Ragavillem. Miasto za miastem, osada za osadą. Planeta za planetą. Na powierzchni spędzamy jak najmniej czasu, gdy nie ma innej drogi, gdy brakuje przejścia z jednego Untermirium do drugiego. Ragavill musi się ukrywać, bo są tacy, którzy chcieliby wykorzystać jego moc albo zniszczyć dzieło. Gdy odkrył swoje zdolności, postanowił poświęcić życie na opisanie rzeczywistości, o której opowiadali mu dziadkowie. Od ponad trzydziestu lat Ragavill~pisze swe dzieło, przekonany, że kiedyś nastąpi jego urzeczywistnienie, że któregoś dnia ujrzy na kolejnej zapisywanej stronie Mane. Tekel. Fares... Jest dokładny, przywiązuje wagę do detali; niczym historyk gromadzi i zapisuje każdą dostępną informację i dokłada starań, by zapisać "dokładnie, jak było". Zdarzało się, że ryzykował zewnętrzne połączenia z dostępnymi w websferach encyklopediami, narażając się na ujawnienie miejsca pobytu. W chwili słabości zdradził swoje zamiary nieodpowiednim osobom, podkreślając, jak bardzo niedoskonały jest świat, w którym żyjemy. Też stworzony przez któ1-regoś z Twórców, lecz pełen niedopowiedzeń, białych plam, które zostały wypełnione tradycjami. Zdaniem Ragavilla należy to poprawić albo lepiej: całkowicie wymazać i dać w to miejsce lepszy, klasyczny porządek. Dlatego tropią go nie tylko najemnicy lub wysłannicy bogaczy, usiłujący z pomocą Ragavilla załatwiać interesy, lecz także służby Imperatora.
Pięć lat temu przyłączyłem się do Ragavilla. Chronię go przed tymi, którzy usiłują go odnaleźć, i przed tymi, którym się to udało. Dostarczam mu żywność i informacje. Jestem jego jedynym towarzyszem, jedynym partnerem do rozmowy. Razem, krok za krokiem, przemieszczamy się w kierunku tunelu Kopernika, by tuż przed nastaniem nowej rzeczywistości dostać się na Ziemię. Bo to planetę Ziemię przeznaczył Arakel na siedzibę swojego świata. Tylko Ziemię. Jak wiesz, do tunelu Kopernika jest stąd bardzo blisko. Ragavill przeczuwa, iż urzeczywistnienie nastąpi już wkrótce.

Anna wyglądała coraz gorzej. Starała się słuchać mojej historii, jednak organizm odmawiał jej posłuszeństwa, zapadała w sny. Opierała się, z trudem otwierała przekrwione oczy, by wbić we mnie spojrzenie pełne cierpienia. Odważyłem się wszystko jej opowiedzieć chyba właśnie dlatego, że umierała.

- Dlaczego naprawdę przyłączyłeś się do Ragavilla? - zapytała cicho, z wysiłkiem. Spodziewałem się tego pytania.
- Straciłem żonę i syna. Zostali zabici, a Arakel obiecał... obiecał, że przywróci mi moich bliskich w nowym świecie. Wierzę, że tak się stanie.
Nie mam siły - powiedziała. - Chcę, żebyś już poszedł. I lepiej nie wracaj. Za chwilę... - Przymknęła oczy. - Za chwilę nie będzie po co. Rozumiesz?
Pokiwałem głową, Anna uśmiechnęła się.
- Nie napijemy się wódki pod otwartym niebem - rzekła. "Czy potrafiłbym opisać Annę, opowiedzieć, jaka była naprawdę? Jak ją zapamiętam?" - No, idź już, proszę... Czy możesz mnie pocałować na pożegnanie?
Spełniłem jej prośbę. Dziwnie spokojny zmierzałem do Bazy. Myśli o najemniczce nie chciały mnie opuścić, ale próbowałem się skoncentrować na wieści od Ragavilla, że lada chwila spróbujemy przedostać się do tunelu Kopernika. Urzeczywistnienie. Tyle czasu! Tyle czekania! Nareszcie.

Następnego dnia, mimo iż Arakel oczekiwał, że zajmę się przygotowaniami, zaryzykowałem i opuściłem Bazę. Nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego.
Silne światło w pomieszczeniu, gdzie zostawiłem Annę, zupełnie mnie zaskoczyło. Łóżko było puste, zniknęły opatrunki i inne drobiazgi, które tu znosiłem.
- Jestem tutaj.
Wyłoniła się z sąsiedniego pomieszczenia w czarnej obcisłej koszulce i wojskowych spodniach. Na lewym przedramieniu miała przenośny komputer.
- Wiedziałam, że wrócisz - powiedziała Anna. - Postanowiłam na ciebie zaczekać, choć sporo ryzykuję... Żal mi ciebie.
Zbliżyła się energicznym krokiem. Po ranie na brzuchu nie było śladu.
- Nie byłam ranna. Jestem robotem - rzekła, odgadując moje myśli. Chwyciła mnie za gardło. - Mam niewiele czasu; potem będziesz się zastanawiać. - Spróbowałem się wyrwać, zacisnęła dłoń, tak że zabrakło mi powietrza. - Stój spokojnie i słuchaj. Kiedy mnie pocałowałeś, wprowadziłam do twojego organizmu wirusa. Wiemy, że Ragavill zmusza cię każdej nocy do praktyk seksualnych; teraz i on jest zarażony wirusem, a więc i jego komputer. Wiesz, co to znaczy? Wirus już pracuje, nad ranem odebrałam z laptopa Ragavilla pierwszy raport o zaawansowaniu prac. Do wieczora dzieło Twórcy zostanie zniszczone. Może zmodyfikowane.
I posłuchaj, nie byłoby mnie tutaj, gdyby nie twoje marzenie o odzyskaniu rodziny... Spójrz.
Nie puszczając mojego gardła, Anna podsunęła ramię z komputerem. Na monitorze był mój dom, ogród i Anna bawiąca się z Mo w piaskownicy. Potem pojawił się Arakel. Najpierw dopadł moją żonę, owinął wokół jej szyi garotę; chwilę później był przy Mo. Zamknąłem oczy.
- Zrobił to - powiedziała chłodno Anna - bo potrzebował człowieka jak ty, świetnie wyszkolonego żołnierza. Służby specjalne deptały mu po piętach, ty miałeś go chronić, i robiłeś to doskonale. Nic do stracenia. Do zyskania wszystko. Namierzyliśmy was, gdy uruchomiłeś na powierzchni every-tożdjestwo.
Dopiero teraz uwolniła mnie.
- Zabiję go. Dziewczyna-robot pokręciła głową.
- Nie, bo wszystko zacznie się od nowa.
- Jak to od nowa?
- Już raz zabiłeś Ragavilla, kiedy zadufany w sobie wyjawił, jak zmusił cię do wspólnej wędrówki. Uruchomiłeś proces urzeczywistnienia, ale obarczony potężnymi anomaliami z powodu śmierci Twórcy. Świat Arakela się nie ziścił, prawie wszystko pozostało jak dawniej, więc Ragavill ponownie zabrał się za Pisma, ponownie zabił twoją rodzinę, przysparzając cierpień kobiecie i dziecku...
Nie mogłem tego słuchać. Wybiegłem z laboratorium i rzuciłem się w kierunku Bazy. Wracał obraz żony, rozpaczliwie usiłującej się wyswobodzić z uścisku Ragavilla. Umysł podpowiadał mi, że słowa Anny mogą być manipulacją. Skąd mogła wiedzieć, co wydarzyło się przed urzeczywistnieniem, skoro była częścią jego świata... Jednak te anomalie, które obserwowałem od dawna...
"Nie wierzę w ani jedno twoje słowo, suko". Wciąż powracała scena ich śmierci. Taka prawdziwa.
W Bazie opadłem na ziemię przed włazem, za którym znajdę Arakela Ragavilla. Wytarłem w koszulę spocone ręce i twarz. Oddychałem ciężko. "Co to jest prawda?"
Wstałem. Wyciągnąłem nóż.
Mane. Tekel. Fares.

Lech Głowacki