XVII Niedziela Zwykła, Rok A




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




XVII Niedziela Zwykła, Rok A
Bracia i siostry.
        
W jednej z piosenek religijnych pytamy: „Co jest najważniejsze, co
jest najpiękniejsze, co prawdziwe, jedyne, największe, za co warto życie
dać?”
        
To pytanie dziś podejmujemy i stawiamy je w kontekście
ewangelicznej przypowieści o skarbie i perle. Co jest tak wartościowe, tak
bezcenne, że wszystko inne, na co patrzą nasze oczy, czego dotykają nasze
ręce, jawi się blady, kruche i niedoskonałe?
        
Odpowiedź podsuwa nam Jezus.
- To Królestwo Boże.
To nowy, Boży świat, to nowe niebo i nowa ziemia, a w niej miłość, pokój,
radość, to sam Bóg.
- To Królestwo Boże
podobne do skarbu ukrytego w roli. Wszystko warto poświęcić, porzucić, aby
tylko ów skarb zdobyć.
- To Królestwo Boże
podobne do perły, bo tak piękne, olśniewające, że wszystko inne to kicz i
tandeta.
       
Czy nie warto pozbyć się nawet tysiąca fałszywych świecidełek
mamiących nasze oczy, a zdobyć ten prawdziwy klejnot - Boży skarb?
       
Tak bardzo dziś Chrystus chce nas przekonać, że nie ma nic bardziej
wartościowego nad życie w Bożym świecie. A przecież człowiek jest powołany
do szczęścia, o czym przypomniał Ojciec św. młodzieży w Toronto. To
trwałe, prawdziwe szczęście może dać człowiekowi tylko Chrystus.

       
 Dlatego dziś słyszymy
trzecią z kolei serię przypowieści o królestwie Bożym. Jezus porównując je
do skarbu i perły odwołuje się do naszej wyobraźni, ale także do naszego
zdrowego rozsądku. To przecież sam rozum nam podpowiada wybierz to, co
lepsze, co wartościowsze, co trwalsze.
I
najczęściej spośród tego, co świat nam podsuwa, tak wybieramy. Ale
Chrystus podsuwa nam i proponuje wartości wyższego rzędu, które domagają
się większej wrażliwości serca.
    Zrozumiał to dobrze
św. Brat Albert – Adam Chmielowski.
Gdy coś bliżej
nieokreślonego kazało mu zająć się żebrakami zrezygnował z dotychczasowego
trybu życia, wyrzekł się tego co posiadał, a co najważniejsze, porzucił
malarstwo. Miejsce sztuki zajęli żebracy. Bowiem w pogardzanym bliźnim
zobaczył znieważane oblicze Chrystusa. To nie praca charytatywna go
pociągnęła, lecz mistyczne widzenie Chrystusa, którego nagle zobaczył tam,
gdzie nie dostrzegł Go nikt inny.
        
Ten Boży świat porównany do skarbu ukrytego w roli rzeczywiście
bywa on jakby ukryty, nie rzucający się nam w oczy. Dlatego wymaga od nas
pewnego trudu szukania, przedzierania się, a może nawet przebijania się
przez skorupę codziennych naleciałości, które nam życie podrzuca, zaprząta
nam głowy.
        
Ten Boży świat porównany do drogocennej perły od razu nie błyszczy
przed naszymi oczyma, aby nas z miejsca olśnić i oczarować. Ale wymaga od
nas wrażliwości serca na piękno, które jest w stanie o wiele głębiej
przeniknąć naszego ducha i rozradować do głębi nasze serce.
        
Oto wszystko, co Chrystus nam dzisiaj proponuje. Nic nadto więcej
uczynić nie może. Do niczego nas nie przymusza.  Wszak jesteśmy wolni. Mamy rozum,
mamy serce. Jakie one są? Wiemy też dobrze, że człowiek jest gotów nieraz
oddać wszystko, nawet zaprzedać własną duszą dla fałszywych, złudnych
wartości. Przestrzega nas przed tym Jezus, porównując Królestwo Boże do
sieci. Wielką tragedią będzie dla człowieka, która jak zdechła ryba
zostanie precz wyrzucony.
        
Bracia i siostry. Trzeba więc prosić Boga o mądrość, jak czynił to
młody Salomon. Mógł prosić o wiele innych rzeczy, o bogactwo, o potęgę, o
zdrowie i długie życie, jak wielu o to prosi. A jednak nie uznał tych
wartości za najważniejsze. Nad nie wszystkie postawił mądrość.
        
A jakie są nasze modlitwy? O co Boga prosimy?
        
Dziś mądrość Boża zastawiła stół słowa i chleba. Zbliżmy się do
niej. Przyjmijmy słowa mądrości. One pomogą nam wybrać prawdziwy skarb i
najpiękniejszą perłę.
                                                                          
Amen.