barok030aangelsa

Temat: Barok - nurt dworski.

Dla poezji barokowej charakterystyczne są dwa wzory kultury: tzw. ziemiański
(reprezentowany przez W. Potockiego, J. Ch. Paska), i tzw. dworski (J. A.
Morsztyn, D. Naborowski). Wiersze poety dotyczą głównie tematyki miłosnej i
towarzyskiej. Odznaczają się one bogactwem i różnorodnością środków wyrazu,
pomysłowością i humorem. Autor w sposób mistrzowski posługiwał się środkami
wyrazu takimi jak: hiperbola, metafora, porównanie, antyteza, wyszukane epitety.


- "Niestatek" - podmiot liryczny zestawia ze sobą dwa obrazy-portrety. W
pierwszym dominuje bogata kolorystyka metafor (ogień, złoto, perły...), której
zadaniem jest ukazanie życia i urody w pełnym rozkwicie. Drugi obraz stanowi
ostry kontrast z pierwszym - jest dwubarwny (czerń i biel, motyw śmierci i
rozpadu). Zestawienie takich portretów kobiety wyraża zmienność uczuć, wynika z
kaprysu. Sugeruje to grę z uczuciem, nastrój zabawy dworskiej.

- "Do trupa. Sonet" - porównanie położenia człowieka zakochanego i trupa.
Pierwsza część zawiera próbę identyfikacji podmiotu lirycznego z sytuacją
nieboszczyka - poszukiwanie przeciwieństw. Część druga - zestawienie spokoju
trupa z cierpieniami zakochanego. Zaskakująca pointa: sytuacja zakochanego jest
gorsza niż nieboszczyka.

- "Cuda miłości" - antyteza (zestawienie na zasadzie przeciwieństw) cierpień
człowieka zakochanego, który nie może się od nich uwolnić. Pointa: przed
miłością nie można uciec, obrona przy pomocy rozumu jest nieskuteczna.

- "Nadgrobek Perlisi" - parodia wymyślnych epitafiów na nagrobkach, autor w
wyszukany sposób ukazał zalety psa i rozpacz właściciela po jego stracie.

Daniel Naborowski - pisał epitafia, treny, fraszki. Lubował się w słownych
igraszkach i barokowych konceptach. W późniejszym okresie uległ nastrojom
elegijnym i sielankowym oraz sławił uroki życia ziemiańskiego. Utwory:
"Marność", "Krótkość żywota", "Do Anny", "Cnota grunt wszystkiemu".