Kazanie na Uroczystość I Komunii świętej




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




 
Kazanie
na Uroczystość I Komunii świętej
Kochane dzieci, drodzy
rodzice i chrzestni, bracia i siostry. Oto nadszedł długo oczekiwany
dzień, dzień upragniony, dzień pierwszej Komunii świętej. Wiele czasu
pochłonęły przygotowania  
do tej dzisiejszej uroczystości. Ale wśród nich najważniejsze było
przygotowanie waszych serc, drodzy rodzice i chrzestni oraz wy, kochane
dzieci, które dziś po raz pierwszy przyjmiecie Pana Jezusa pod postacią
chleba. Właśnie wczoraj odbyło się takie generalne porządkowanie waszych
dusz. Po raz pierwszy klękałyście przed kratkami konfesjonału, aby wyznać
swoje grzechy i serdecznie 
przeprosić  Pana  Boga.  Otrzymałyście rozgrzeszenie. Pan
Jezus darował wam to wszystko, co było złe, i już nie pamięta. Wróciłyście
do swoich domów lekkie jak piórka, bo  czyste i wolne od grzechów. Dziś
jesteście szczęśliwe. Nie jeden Anioł wam zazdrości. Bo już za niedługo,
za kilka chwil, do waszych czystych serc zapuka Ktoś, kto wciąż o was
myśli, kto na was z wielką miłością spogląda. Patrzy na was i raduje się.
Kto to taki? To Chrystus - wasz najlepszy Przyjaciel. To o was tak pięknie
powiedział: „ Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, do takich bowiem
należy Królestwo Boże". Jak niegdyś brał dzieci na ręce i błogosławił je,
tak też i dziś bierze was w objęcia, wszystkich, bez wyjątku, przygarnia
do siebie i błogosławi. Co więcej. Zaprasza was z całymi rodzinami do
swego Bożego stołu, by was ugościć, by rozradować bez reszty wasze
dziecięce serca.
Siostry i bracia.
Uroczystość pierwszej Komunii świętej odsłania przed nami wielką i
niełatwą prawdę. Jezus Chrystus, Syn Boży, tak bardzo umiłował człowieka,
że zniżył się tak do niego, do każdego z nas, że stał się pokarmem. Ta
niesłychana bliskość może wielu krępuje, bądź wywołuje niezrozumienie.
Dlatego w niejednym przypadku zbliżenie się do stołu Pańskiego dokonuje
się zbyt rzadko, z pewnymi oporami, pod naciskiem wyjątkowych wydarzeń. Z
pewnością, z jednej strony potrzeba zrozumienia, na ile to możliwe Bożych
tajemnic, z drugiej strony potrzeba nam wszystkim tej prostej, dziecięcej
pokory i ufności, aby móc przyjąć jakikolwiek dar z rąk Boga. Dzisiejsza
uroczystość zdaje się przypominać nam o tym, że nie w ludzkiej mądrości i
pysze, ale w prostocie i pokorze można odnaleźć drogę do Chrystusa. To te
dziecięce, niewinne serca, ich oczy pełne wiary, zdają się to
potwierdzać.
Drodzy rodzice. To wy
w sposób szczególny doświadczacie dziś mocy Bożej łaski, kiedy z miłością
spoglądacie na swoje dzieci. To jakby przez nie Chrystus przemawia do was.
Zamieszkując w ich duszach, pragnie zamieszkać w waszych rodzinach.
Niejako przypomina się wam, przymawia, że to On jest jedyną Skałą, na
której bez obawy można oprzeć małżeńskie i rodzinne życie. I On jest
prawdziwym Pokarmem, które daje autentyczne życie, życie Boże.

Drogi ojcze, droga
matko. Twoje dziecko to wielki skarb. Umiej go docenić i nie zmarnuj go!
Dbaj o niego! Pomóż mu wzrastać w łasce i mądrości Bożej!

Jak niegdyś razem z
tobą czyniło znak krzyża świętego, jak powtarzało za tobą słowa prostej
modlitwy, tak niech teraz i przez lata dorastania razem z tobą klęka do
modlitwy do pacierza, razem z tobą idzie na Mszę św. Ono cię obserwuje.
Daj dobry przykład! Ono od ciebie wiele oczekuje. Miej czas dla niego! A
będziesz spokojny, spokojna o swoją przyszłość. Bo gdy tobie będzie już
ciężko, to ono będzie przy tobie, dostarczy cię do kościoła, zaopiekuje
się tobą i znajdzie dla ciebie czas, tak, jak ty dla niego dziś.

Siostry i bracia.
Kochane dzieci. Cieszmy się. Pan Jezus tak blisko nas. Już do nas
przemówił. Pouczył. Zachęcił. Za kilka chwil przyjdzie do nas jako Pokarm,
by nas umocnić, rozradować nasze dusze. Niech tej Bożej radości nikt i nic
nie pomniejszy, nie zakłóci, zwłaszcza wtedy, kiedy wrócicie do swoich
domów i zasiądziecie za stoły. Niech to będzie święty dzień, w którym
króluje Chrystus.
 Amen.
Ks. Zbigniew
Załęcki