Kazanie na uroczystość Chrystusa Króla rok A




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia    reklama-banery
chat zasponsoruj




Uroczystość
Chrystusa Króla.  
rok A.
  Dziś
Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. To Święto ustanowił papież Pius
XI w roku 1925. W swojej encyklice analizując sytuację w Kościele
dostrzegł „apostazję wielkiej części chrześcijan, którzy oddzielili
Chrystusa od życia indywidualnego, rodzinnego, społecznego". Dlatego
widział 
potrzebę  
ustanowienia 
tegoż  
święta,  
które przypominałoby wiernym o miejscu Chrystusa, jakie winien
zajmować w ich codziennym życiu. Natomiast Sobór Watykański II w
Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym nawiązując
do słów papieża z naciskiem stwierdza, że Ewangelia nie jest neutralna,
ale winna „panować" w kulturze, rodzinach, ekonomii, polityce i w życiu
międzynarodowym. Uroczystość Chrystusa Króla przypomina nam właśnie o
należnym miejscu dla Boga, dla Chrystusa w naszym życiu. Jednocześnie
wzywa nas, aby duch chrześcijański jak najgłębiej przeniknął wszystkie
obszary życia ludzkiego.
         
 Dzisiaj nie sposób pominąć przedstawionej w Ewangelii wizji
sądu ostatecznego. Z bezwzględnym realizmem i szeregiem konkretów Jezus
ukazuje dramatyczną scenę, jaka rozegra się przy końcu świata. Ta scena
zajmowała umysły i wyobraźnię wielu artystów, stała się także tematem
wielkiego dzieła Michała Anioła: „Sąd ostateczny"- fresku znajdującego się
w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Dziś jest stosowna chwila, aby scena
ta poruszyła i naszą wyobraźnię a nade wszystko pobudziła wrażliwość
moralną.
     
Sąd ostateczny. Wyrażenie to powoduje niemiłe skojarzenia, tym
bardziej, że cała oprawa tej ostatniej chrystofanii jest tak pełna grozy.
Bo oto obok ciepłych słów: „pójdźcie błogosławieni Ojca mojego, weźcie w
posiadanie królestwo", padają słowa niezwykle surowe: „Idźcie precz ode
mnie, przeklęci, w ogień wieczny". Wizja Chrystusa -sędziego - skazującego
część ludzkości na potępienie dla wielu ludzi stała się wprost
nieprawdopodobna, że niektórzy próbowali widzieć w tej scenie jedynie
przestrogę. Niestety, perspektywa zbawienia jednych, ale potępienia innych
nie jest marginalnym wątkiem w Ewangelii. Należy do istoty nauki
Chrystusowej.
Czym będzie sąd ostateczny według
prorockiej wizji Chrystusa? Będzie objawieniem prawdy. Nadejdzie moment,
kiedy pryśnie wszelka ułuda, opadną wszelkie maski, stanie-my nadzy przed
Bogiem, że nie da się nic ukryć. Prawda naszego wnętrza i naszego życia
zostanie ujawniona.
Św. siostra Faustyna Kowalska miała
szczególne doświadczenia duchowe. Towarzyszyły im nadprzyrodzone wizje, o
których pisała w swoim Dzienniczka. Wśród nich była i ta:
„W
pewnej chwili zostałam wezwana na Sąd Boży. Stanęłam przed Panem sam na
sam... Natychmiast ujrzałam cały stan duszy swojej, tak, jak Bóg na nią
patrzy. Jasno ujrzałam wszystko, co się Bogu nie podoba. Nie wiedziałam,
że nawet z takich cieni drobnych trzeba zdawać rachunek przed Panem.”
(36)
A
w innym miejscu pisała:
„O
godzino straszna, w której widzieć trzeba wszystkie czyny swoje w całej
nagości i nędzy; nie ginie z nich ani jeden, wiernie towarzyszyć nam będą
na sąd Boży. Nie mam wyrazów, ani porównań na wypowiedzenie rzeczy tak
strasznych...”(426)
Nim przyjdę jako Sędzia, mówił Jezus do
s. Faustyny, przychodzę najpierw jako Król Miłosierdzia.

Póki więc żyjemy, miłosierdzie Boże nie
ma granic, ale z chwilą śmierci rozpoczyna się czas sądu. Najpierw sąd
szczegółowy a na końcu czasów sąd ostateczny. I cóż wówczas będzie się
liczyć? Chrystus w sposób bardzo konkretny mówi, co dla niego będzie
najważniejsze.
„Byłem głodny, a daliście Mi jeść;

byłem spragniony, a daliście Mi
pić;
 byłem
przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;

byłem chory, a odwiedziliście Mnie;

byłem w więzieniu, a przyszliście do
Mnie".
  W
słowach tych ujawnia się cały paradoks życia religijnego, które
ostatecznie spełnia się nie w duchowych, wzniosłych przeżyciach
skierowanych wprost ku Bogu, ale w konkretnej służbie drugiemu
człowiekowi. W świetle tych słów okazuje się, że ten najlepiej służy Bogu,
kto poświęca się w służbie człowiekowi. „Cokolwiek uczyniliście jednemu z
tych moich braci najmniejszych, mnieście uczynili" – oświadcza
    
Ale nie łudźmy się, że bez modlitwy, bez Eucharystii, będzie nas
stać na taką służbę. Nie liczmy tylko na naturalne, ludzkie odruchy, na
ludzką tylko wrażliwość. Niewdzięczność, niezrozumienie ludzi
przyjmujących pomoc bardzo szybko mogą podciąć naturalną
filantropię.
    
Matka Teresa zanim ruszyła na ulice Kalkuty i innych miast by
służyć najuboższym, każdego dnia uczestniczyła w Eucharustii i adorowała
Najśw. Sakrament. Bez tej nadprzyrodzonej siły, bez Chrystusa, jak
niejednokrotnie wyznawała, nie wykonałaby tak gigantycznej pracy.
Chrześcijaństwo mówiąc najkrócej, to modlitwa i czyn. Nie ma jednego bez
drugiego.
           
 Bracia i siostry. Niech więc dzisiejsza uroczystość poruszy
nasze sumienia. Niech uwrażliwi nas najpierw na potrzeby najbliższych, w
rodzinie, bo najpierw tam trzeba dać jeść, dać pić, przyodziać. Niech też
dzisiejsze święto przypomni nam o tych, którzy żyją samotnie, którzy są
chorzy i że trzeba ich odwiedzić, pocieszyć, porozmawiać. Pamiętajmy też o
tym, że każda praca wykonywana uczciwie, solidnie, z oddaniem, jest służbą
drugiemu człowiekowi. Z owoców naszej pracy korzystają inni ludzie,
których często nie znamy. Nie zamykajmy się też tylko w swoich sprawach,
ale bądźmy otwarci, zauważajmy innych, może trzeba im pomóc. Bądźmy po
prostu ludzcy. Tego właśnie oczekuje od nas Chrystus.                                                                                                                                                                            
Amen.
ks. Zbigniew
Załęcki