Planowanie wywiadu Interpretacja wywiadu

HIPOTEZA WSKAŹNIKI OPERACJONALIZACJE

Bartosz Zalewski

[e-mail]

Sformułowana w języku teorii - w ten sposób umieszcza naszą tezę w szerszym kontekście rozumienia i pozwala dynamicznie powiązać z innymi elementami osobowości, wyróżnionymi w danej teorii. Zła hipoteza brzmi, np.: „OB. ma niską samoocenę” - jest to lubiana przez psychologów „nowomowa”, lecz nie wiadomo co znaczy (trudno ją powiązać z innymi pojęciami teorii). Dobra hipoteza to np.: u OB. występuje znaczna rozbieżność między Ja idealnym a Ja realnym.

„Rozłożenie” określenia teoretycznego na części pierwsze - po czym można poznać (treści wypowiedzi, zachowania, przejawy emocji), że jest tak/ nie jest tak, jak mówi nasza hipoteza teoretyczna. Dobry wskaźnik to taki, który pozwala określić zakres tematyczny naszych pytań oraz przewidzieć, jakie kategorie odpowiedzi będą wspierały hipotezę, a jakie osłabiały. Taki zabieg usprawnia późniejszą interpretację wywiadu, wiemy z góry jak porządkować wypowiedzi badanego/badanej.

Konkretne propozycje pytań - o co i jak pytać, by uzyskać diagnostyczne informacje (które będą podstawą do oceny hipotezy). Tu jest miejsce na używanie różnych technik i rodzajów pytań (Szustrowa, roz. 2.1-2.6) lub „eksperymenty kliniczne”, dostosowanie języka do OB. i inne sposoby zdobywania informacji. Prosimy o zamieszczenie w pracy przykładowych pytań, które pokażą znajomość zasad budowania wypowiedzi w wywiadzie przez diagnostę.

---