krwotoki, Krwotok podpajęczynówkowy - wynaczynienie krwi do przestrzeni pomiędzy opony pajęczą, a miękką


Krwotok podpajęczynówkowy - wynaczynienie krwi do przestrzeni pomiędzy opony pajęczą, a miękką

Udar - globalne lub częściowe zaburzenie czynności mózgu o podłożu naczyniowym które utrzymuje się dłużej niż 24 godz.

co 10 po 50 roku życia

Przyczyny udarów:

Obraz kliniczny krwotoku:

Przyczyna:

Objawy różne:

Skala Boferella w modyfikacji Hunta i Hessa

Grupa I

Chorzy przytomni z niewielkim bólem głowy, nieznaczna sztywność karku, bez niedowładów

leczenie operacyjne

zakllipsowanie tętnika

Grupa II

-przytomny

-silne bóle głowy

-objawy oponowe

-objawy podrażnienie nerwów czaszkowych

-nie ma objawów ogniskowego uszkodzenia mózgu

Grupa III

-podsypiający chorzy

-objawy oponowe

-objawy ogniskowego uszkodzenia mózgu (afazja)

Grupa IV

-najcięższy stan

-głębokie zaburzenie przytomności

-pogłębione objawy ogniskowe

-zaburzenia wegetatywne jako wynik uszkodzenia mózgu i pnia

leczenie zachowawcze

Grupa V

-źle rokujący

-głęboka śpiączka

-sztywność odmóżdżeniowa

-śmierć mózgu

Przygotowanie do badań diagnostycznych i zabiegu operacyjnego

fizyczne psychiczne

Nakłucie lędźwiowe - przy krwotoku płyn podbarwiony krwią (żylną)

Przygotowanie fizyczne

Ułożenie na brzegu łóżka, w pozycji na boku, kończyny zgięte w stawie biodrowym, głowa do kolan

Po badaniu

Angiografia naczyń mózgowych (radiologiczne inwazyjne)

  1. Na czczo w dniu badania

  2. Premedykacja

  3. W znieczuleniu miejscowym podaje się Dormicum

Opieka po badaniu:

w wyniku skurczu naczyń mózgowych lub oderwania materiału zatorowego

angiografia ma:

Pielęgnacja po zabiegu z powodu SAM:

Objawy świadczące o pogorszeniu stanu po zabiegu operacyjnym:

Powikłania krwotoku podpajęczynówkowego:

Nimodypina - bloker kanału wapniowego

działa przeciwskurczowo naczyń mózgowych

w pierwszych 90 godz. od rozpoznania krwiaka

Nimotop S - w pompie , dożylnie

7-10 dniach po podaw.dożylnym

doustnie.

Udar niedokrwienny:

Okresy przebiegu choroby:

  1. ostry - od kilku dni do kilku tygodni intensywne leczenie ze względu na możliwość zaburzenia przytomności, krążenia i oddechu.

Model pielęgnacyjny kompensacyjny

  1. okres poprawy - regerenacyjno-kompensacyjny trwa od kilku dni do kilku tygodni.

Model częściowo kompensacyjny

  1. okres przewlekły - utrwalonego inwalidztwa.

Pielęgnowanie - wspierająco - edukacyjne

Cele opieki pielęgniarskiej w okresie 1 i 2.

Profilaktyka udaru mózgu

profilaktyka pierwotna profilaktyka wtórna

Pierwotna Profilaktyka

Główne czynniki ryzyka:

nadciśnienie tętnicze

i choroby układu krążenia i serca

* pomiar regul. RR

  • ograniczenie spożycia soli

  • regularne przyjmowanie leków obniżon.ciśnienia

  • leczenie kardiologiczne

podwyższony poziom lipidów

  • dieta niskocholesterydowa

  • rezygnacja z alkoholu

  • aktywność fizyczna

  • okresowa kontrola lipidów we krwi

cukrzyca

  • stała kontrola cukru we krwi i moczu

  • dieta zalecona

  • przyjmowanie insuliny lub leków doustnych

otyłość, dieta bogata w tłuszcze

mała aktywność fizyczna

miażdżyca

nikotynizm, alkoholizm

przewlekły incydent TIA

  • przestrzeganie zasad profilaktyki wtórnej

Profilaktyka wtórna:

Cel:

· zmiana trybu życia i wpływ na czynniki ryzyka

· leczenie antyagregacyjne (podawanie kwasu salicylowego)

· leczenie przeciwzapalne (pochodne teparyny)

· leczenie niekiedy chirurgiczne zwężenie tętnic szyjnych

Zalecenia dla chorych po udarach mózgu i ich rodzin/przyjaciół:

  1. Należy wykonywać ćwiczenia, bowiem powtarzanie czynności jest podstawą usprawnienia pacjenta po udarze. Poza tym globalne ćwiczenia fizyczne powodują wzrost połączeń międzyneuronalnych, przywracając pamięć motoryczną.

  2. Usprawnienie ruchowe należy zaczynać od ćwiczenia prostych, utraconych czynności.

  3. Czynności bardziej skomplikowane trzeba często powtarzać aż do momentu, gdy przestaną sprawiać trudności, ale nadal należy je kontynuować ze zmniejszona częstotliwością.

  4. Regularna zmiana pozycji leżącej oraz siedzącej co godzinę lub dwie, zależnie od stanu chorego, zapobiega powikłaniom płucnym, odleżynom, przykurczom, zesztywnieniom itp.

  5. Utrzymanie higieny osobistej jest bardo ważne dla zdrowia i dobrego samopoczucia chorego. Jeśli pacjent jest sprawny w stopniu nawet minimalnym, wskazane jest korzystanie przez niego z łazienki (raczej prysznica niż wanny). Przemieszczanie się jest naturalnym elementem rehabilitacji i przyśpiesza powrót funkcji ruchowych. Należy pamiętać

o zabezpieczeniu sanitariatów, zamocowaniu uchwytów, wstawieniu do wanny

krzesła i zabezpieczeniu go przyssawkami przed poślizgiem.

  1. Odzież i obuwie muszą być łatwe w używaniu i obsłudze, najlepiej zapinane na rzepy.

  1. Kontrolowanie funkcji pęcherza. Funkcja ta, wraz z powrotem zdrowia

w wymiarze ogólnym, poprawia się. Wskazane jest systematyczne, np. co

dwie godz.. chodzenie do toalety, nawet gdy nie ma parcia na mocz oraz

ograniczenie przyjmowania płynów. W ten sposób wyrabia się odruch

warunkowy, który pozwala unormować mechanizm mikcji.

W razie potrzeby należy stosować pieluchomajtki i wkładki.

  1. Unikanie mikrourazów, ponieważ skora po stronie niedowładu jest delikatna skutek zaburzeń troficznych (niedożywieniowych skóry) i narażona na powstanie odleżyn.

  2. Instrukcje podawane choremu powinny być proste.

  3. Należy koncentrować się tylko na zadaniu, które aktualnie jest realizowane (unikać rozpraszania uwagi przez inne czynności np. oglądanie TV, słuchanie radia itp.).

  4. Przy istniejącym zespole zaniedbywania połowiczego należy aktywizować stronę niesprawną, tzn. świadomie poruszać słabszą kończyną i przyjmować naturalne położenie po obu stronach. Pielęgniarka lub opiekun zawsze ustawiają się po stronie niedowładu podczas uruchamiania pacjenta, podawania mu przedmiotów, a także rozmawiania z nim, dzięki czemu aktywizowane są obie połowy jego ciała w równym stopniu. Pielęgniarka powinna poświęcić szczególnie dużo uwagi słabszej stronie. Chory powinien wchodzić do wanny zawsze słabszą stroną, a wychodzić silniejszą. Jeśli u pacjenta występują trudności z żuciem i połykaniem, należy podawać mu małe kęsy pożywienia, przy czym pokarm powinien być miękki i rozdrobniony. Należy zwracać uwagę na to, aby w słabszej części jamy ustnej nie zostały resztki jedzenia.

  5. Skierować chorego i jego rodzinę do ośrodka rehabilitacyjnego, który powinien indywidualnie dobrać sprzęt pomocniczy, wspomagający poruszanie się i samoobsługę. Pacjent nie powinien korzystać ze sprzętu pomocniczego w nadmiarze, ale tylko wtedy, gdy jest to niezbędne (przy wykorzystaniu wszelkich rezerw fizycznych i psychicznych swojego organizmu).

1

2



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Krwotok podpajęczynówkowy(1)
Skazy krwotoczne i zasady transfuzji krwi
krwotok podpajeczynowkowy
krwotok podpajeczynĂłwkowy
krwotok podpajeczynowkowy, V rok, Neurologia
KRWOTOK PODPAJĘCZYNÓWKOWY DLA STUDENTÓW
Krwotok podpajęczynówkowy(2)
Krwotok podpajęczynówkowy
Krwotok podpajęczynówkowy, V rok, Neurologia
Pytania-Książka-opracowane, Krwotok podpajęczynówkowy
Leczenie krwotoku podpajęczynówkowego, IV rok Lekarski CM UMK, Neurologia, Neurologia od Grzela, wyk
KRWOTOK PODPAJENCZYNÓWKOWY, Ratownicto Medyczne, Ratownictwo Medyczne
krwotok podpajeczynówkowy
Krwotok podpajęczynówkowy(1)
Postępowanie w krwotoku podpajęczynówkowym
Skazy krwotoczne i zasady transfuzji krwi
Skazy krwotoczne i zasady transfuzji krwi

więcej podobnych podstron