Reakcje na lek homeopatyczny
Do napisania tego tekstu zainspirowały mnie prowadzone z pewną nieznajoma rozmowy o śmierci. Będzie więc o możliwościach homeopatii i jej ograniczeniach.
Leki homeopatyczne nie podlegają klasyfikacjom farmakologicznym(uspokajające, przeciwbólowe itp. ). Żaden z typów klasyfikacji z podręczników farmakologii nie odnosi się do leków homeopatycznych. Wiąże się to z główną zasadą ich działania. Leki te nie wymuszają zdrowienia, ale są to leki o naturalnych właściwościach biologicznych, wspierające naturalne procesy ustroju, prowadzące do wyzdrowienia.
Lek homeopatyczny nie pomoże jeśli naturalne procesy zdrowienia zostały zniszczone przez chorobę.
Najbardziej aktywnym, ale też naturalnym zabójcą zdolności do regeneracji procesów zdrowotnych jest starczość. Dlatego też leki homeopatyczne nie święcą tryumfów u ludzi starych. Domeną leków homeopatycznych są niemowlęta i noworodki.
Jedną z możliwych reakcji na przyjęcie leku homeopatycznego jest złagodnienie objawów chorobowych. Może ono być zbyt krótkotrwałe (mamy do czynienia z nasilonym procesem zapalnym), lub też możemy zaobserwować brak poprawy samopoczucia (zwykle są to utrwalone zmiany narządowe). Wydaje się, że oba te przypadki są poza możliwościami homeopatii. Jeżeli objawy ustąpią tylko czasowo, to lek trzeba powtórzyć, użyć wyższej potencji lub użyć głęboko działającego środka. Jeżeli objawy ustąpiły zupełnie (czyli lek i jego potencja zostały dobrane prawidłowo) to lek powtarzamy tylko wtedy gdy objawy znowu powrócą.
Przyjęcie leku homeopatycznego może spowodować też nasilenie objawów chorobowych. Jeżeli trwa ono długo a potem jednak następuje poprawa to sytuacja taka świadczy o tym, że leczenie metodą homeopatyczną może okazać się skuteczne, ale należy spodziewać się wielu trudności. W tym przypadku lek należy powtórzyć a potem zastosować wyższą potencję. Jeżeli pogorszenie jest krótkotrwałe a potem następuje poprawa to lek powtarzamy tylko wtedy gdy powrócą objawy. W przypadku gdy nasilenie jest długotrwale i brak jest poprawy to sytuacja jest wątpliwa, ale nie należy używać wysokich potencji ani głęboko działających środków.
Jeżeli nie będzie zmiany w obrazie objawów chorobowych to albo jest to przeszkoda skazowa - to lek powtarzamy, potem używamy wyższej potencji lub głębiej działającego środka. Jeżeli przeszkodą jest niska żywotność chorego, to nie stosujemy wysokich potencji ani środków głęboko działających. Jeżeli lek jest nieswoistym środkiem leczniczym, to powtarzamy go tylko wtedy gdy objawy powrócą. Pewnie trzeba będzie wybrać inny środek leczniczy.
Jeżeli zaobserwujemy zmiany w obrazie objawów chorobowych: jeżeli zmiany te mają odwrócony porządek występowania (pacjent wraca do zdrowia) to lek powtarzamy lub używamy wyższej potencji lub używamy środka głębiej działającego. Okazuje się jednak, że nie zawsze zmiany muszą następować zgodnie z prawem Heringa, by móc stwierdzić, że pacjent zdrowieje. Miałem przypadki potwierdzające tę regułę jak i jej zaprzeczające. Są też doniesienia homeopatów kanadyjskich, że to raczej dogmat niż reguła, i że sprawdza się w ściśle określonych sytuacjach. Jeżeli natomiast zaobserwujemy pojawienie się nowych objawów, to znaczy to tyle, że źle dobraliśmy lek. W przypadku pacjenta nadwrażliwego nie należy używać wysokich potencji ani głęboko działających środków leczniczych.
Przedstawione wyżej możliwości reakcji organizmu na lek homeopatyczny są zgodne z poglądami homeopatii klasycznej, czyli w takiej sytuacji kiedy pacjent otrzymuje jeden lek i czeka na rozwój sytuacji.
Zupełnie inną opinię reprezentuje w tej sprawie tzw francuska szkoła homeopatii. Pacjent otrzymuje tu zwykle więcej niż jeden lek w tym samym czasie. Szkoła francuska neguje pogorszenie pierwotne. A jeśli takie się pojawia, to oznacza ono, że dobrano zbyt niską potencję leku lub podano za dużą dawkę. Sytuacje takie nie mają miejsca gdy lek podamy w wysokiej potencji.
Pisząc te uwagi korzystałem z książki dra Roberta Zawiślaka pt „Podstawy homeopatii klasycznej” jak i własnych doświadczeń.
MAREK ZWIERZ