Zespół Pradera - Willego i Zespół Angelmana:
Zespół Angelmana |
Zespół Pradera-Willego |
Delecja na chromosomie 15 pochodzenia matczynego (70% przyp.)
Disomia uniparentalna ojcowska (kilka %)
Mutacja centrum imprintingu i zmiana piętnowania na wzór ojcowski (kilka %)
Mutacja dziedziczona AD genu ligazy ubikwityny UBE 3A (20% przyp.)
Nie opracowano charakterystycznych fenotypów w zależności od podłoża genetycznego (zbyt mała częstość występowania zaburzeń innych niż delecja)
Badania:
|
Delecja na chromosomie 15 pochodzenia ojcowskiego (70% przyp.)
Disomia uniparentalna matczyna (20-30%)
Mutacja centrum imprintingu i zmiana piętnowania na wzór matczyny (kilka %)
Fenotyp zależy od podłoża genetycznego - opisano te specyficzne fenotypy
Badania:
|
FENOTYPY W ZESPOLE PRADERA-WILLEGO:
W Polsce 1:10 000
Prawdopodbnie w zespole tym istnieje zaburzenie ośrodka głodu i sytości.
Fenotypy 1 i 2 - niezależne od mechanizmu dziedziczenia
3 - w uniparentalnej disomii matczynej
FENOTYP 1:
ograniczone ruchy płodu
dystrofia wewnątrzmaciczna
hipotonia noworodkowa
trudności w spożywaniu pokarmu
zmniejszenie ruchliwości
słaby odruch ssania
słaby krzyk, płacz
mała aktywność
mało ulewania
gęsta ślina, często zbierająca się w kącikach ust
na tym etapie zespół rzadko jest rozpoznawany i rzadko dziecko jest już objęte odpowiednią opieką
FENOTYP 2: pojawia się ok. 2 rż:
hiperfagia → otyłość
niedorozwój umysłowy (IQ ok. 60)
małe dłonie i stopy
niski wzrost
wąski wymiar międzyskroniowy
migdałowate szpary powiekowe
hipogonadyzm, wnętrostwo
charakterystyczny fenoty behawioralny (stereotypowe czynności, zamiłowanie do wody)
konieczne jest wprowadzenie diety
FENOTYP 3. występuje we czesnym okresie dorosłym:
zaburzenia psychiczne - choroba afektywna jedno- i dwubiegunowa ( ← podwójna kopia genu UBE 3A, którego ekspresja zachodzi w chromosomach matczynych, a nie zachodzi w ojcowskich)
chory wymaga stałej opieki psychiatrycznej
FENOTYP ZESPOŁU ANGELMANA:
ruchy ataktyczne
niekontrolowane napady śmiechu („Happy Puppet Syndrom“) nieadekwatne do sytuacji
częste zmiany nastroju, ale łatwe powracanie do nastroju pogodnego
bez wyraźnych dysmorfii
poziom umysłowy jest niższy niż w zesp. Pradera-Willego; bardzo niewielu z chorych potrafi mówić