Wykonała:

Anna Stobiecka

Klasa IV B TE

Rok szkolny 2010/2011

~ Spis treści ~

1. Wstęp do analizy………………………………...……………………………………4

2. Analiza pionowa………………………………………………………………………8

1. wskaźnik struktury aktywów trwałych……………………………………………...…8

2. wskaźnik struktury aktywów obrotowych…………………………………………..…8

3. wskaźnik struktury aktywów………………………………………………………..…8

4. wskaźnik struktury kapitałów własnych……………………………………………….9

5. wskaźnik struktury kapitałów obcych …………………………………………………9

6. wskaźnik źródeł finansowania…………………………………………………………9

3. Analiza pozioma………………………………………………………...…………...10

1. wskaźnik pokrycia aktywów trwałych kapitałem własnym

2. wskaźnik pokrycia aktywów obrotowych kapitałem obcym

4. Analiza wskaźnikowa………………………………………………………….…….11

1. wskaźniki płynności finansowej……………………………………………………...11

- wskaźnik płynności bieżącej…………………………………………………….............11

- wskaźnik płynności wysokiej……………………………………………………...........12

b) wskaźniki sprawności działania………………………………………………………..12

- wskaźnik rotacji należności w dniach…………………………………………………..12

- wskaźnik rotacji należności w razach…………………………………………………...13

- wskaźnik rotacji zapasów w dniach……………………………………………………..13

- wskaźnik rotacji zapasów w razach……………………………………………………..13

- wskaźnik rotacji zobowiązań w dniach…………………………………………………14

- wskaźnik produktywności aktywów……………………………………………………14

c) wskaźniki zadłużenia…………………………………………………………………..14

- wskaźnik zadłużenia ogółem……………………………………………………………14

- wskaźnik pokrycia aktywów ogółem kapitałami własnymi…………………………….15

- wskaźnik zadłużenia długoterminowego………………………………………………..15

- wskaźnik struktury zobowiązań długoterminowych……………………………………15

- wskaźnik zadłużenia kapitału własnego………………………………………………...16

- wskaźnik zadłużenia długoterminowego kapitału własnego……………………………16

d) wskaźniki rentowności…………………………………………………………………16

- wskaźnik rentowności netto aktywów…………………………………………………..17

- wskaźnik rentowności netto sprzedaży………………………………………………….17

- wskaźnik rentowności netto kapitału własnego………………………………………....17

- wskaźnik rentowności brutto kapitału własnego………………………………………..17

5. Część praktyczna……………………………………………………………………...18

a) opis wybranego przedsiębiorstwa……………………………………………………...19

b) bilans oraz rachunek zysków i strat (z 2 lat) …………………………………………..23

b) obliczenia z przeprowadzonej analizy wraz z oceną…………………………………..26

c) ogólne podsumowanie działalności przedsiębiorstwa…………………………………38

6. Bibliografia……………………………………………………………………………40

Wstęp do analizy

Pojęcie “analiza” obejmuje system różnorodnych metod badania naukowego, które polegają na rozłożeniu badanego przedmiotu lub zjawiska na części składowe w celu wykrycia składników albo logicznej abstrakcji niezbędnej do pełnego poznania całości i sformułowania odpowiedniej decyzji. Takie ujęcie analizy wyraźnie podkreśla jej utylitarny charakter. Chodzi tu o wykorzystanie analizy w zarządzaniu przedsiębiorstwem do rozszerzenia
i utrwalenia racjonalnych warunków i sposobów działania oraz do ograniczenia i likwidacji niegospodarności i marnotrawstwa. Zadanie to jest możliwe do zrealizowania wówczas, gdy kierownictwo przedsiębiorstwa ma ścisłe, odpowiednio przetworzone oraz dostarczone możliwie szybko informacje.

Analiza ekonomiczna - metoda badania procesów gospodarczych, polegająca na rozpatrywaniu związków zachodzących pomiędzy poszczególnymi elementami tych procesów.

Może być stosowana zarówno do badania zjawisk i procesów gospodarczych zachodzących w skali całej gospodarki (analiza makroekonomiczna), jak również zjawisk i procesów występujących w ramach poszczególnych jednostek gospodarczych i instytucji (analiza mikroekonomiczna). Analiza ekonomiczna umożliwia stawianie diagnoz, ułatwia podejmowanie decyzji, a także sprzyja racjonalizacji procesów gospodarczych, zarówno w skali makro-, jak i mikroekonomicznej. W analizie ekonomicznej znajdują szerokie zastosowanie metody matematyczne (m.in rachunek marginalny oraz programowanie liniowe). Analiza to sposób postępowania naukowego, uporządkowania, dzielenia całości na elementy składowe. Celem analizy jest zbadanie struktury całości, poznanie mechanizmu powiązań między elementami składowymi.

Czynności związane z oceną działalności przedsiębiorstwa są przedmiotem analizy ekonomicznej. W warunkach zmienności otoczenia, rozwoju techniki i nauki podejmowanie decyzji dotyczących zarządzania przedsiębiorstwem wymaga szybkich i rzetelnych informacji. Dlatego analiza ekonomiczna a w niej zawarta analiza finansowa nabrała szczególnego znaczenia. Analiza ekonomiczna obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze występujące w odrąbie przedsiębiorstwa jak i w jego otoczeniu. Badanie czynników polega na podziale zjawisk ekonomicznych i procesów na elementy składowe, określeniu zależności przyczynowo - skutkowej między elementami, i wyprowadzeniu wniosków z oceny.

Analiza ekonomiczna działalności przedsiębiorstwa powinna spełniać pięć następujących wymagań formalnych i merytorycznych:

1. zawierać właściwe oraz obiektywne stwierdzenia i oceny;

2. uwzględniać wszystkie rozpoznane elementy determinujące określony stan przedsiębiorstwa lub wybrane zjawisko ekonomiczne;

3. opierać się na zweryfikowanych danych liczbowych, po doprowadzeniu ich do porównywalności;

4. przedstawić wyniki badań w sposób zwięzły i zrozumiały;

5. zawierać wyniki bliskie momentowi powstania zjawiska i podjęcia decyzji.

Przedmiotem analizy ekonomicznej przedsiębiorstwa są jego wyniki, stan i pozycja oraz organizacja i metody działania.

Etapy badań:

1. dokładne zdefiniowanie obiektu badań,

2. wybór kryterium oceny zachowania się zjawiska lub procesu,

3. wybór adekwatnej miary,

4. ustalenie jednostki odniesienia (bazy),

5. określenie odchyleń stanów rzeczywistych od planowanych (określenie skuteczności),

6. postawienie wstępnej hipotezy, sformułowanie modelu i przeprowadzenie analizy przyczynowej,

7. ustalenie przyczyn oraz skutków stwierdzonych zakłóceń,

8. ustalenie działań racjonalizujących (ustalenie zmian jakie należy wprowadzić).

Źródłem danych są przede wszystkim materiały ewidencyjne: sprawozdania finansowe, dane księgowe, kalkulacje, wyniki poprzednich analiz oraz inne dokumenty obrazujące działalność przedsiębiorstwa. W analizie finansowej korzysta się również z innych materiałów, jak: protokoły zarządu, protokoły pokontrolne, informacje pochodzące z wywiadów, a także materiały zewnętrzne, informujące o otoczeniu przedsiębiorstwa.

Rodzaje analizy ekonomicznej:

1. ze względu na stopień szczególności

- analiza ogólna - dotyczy oceny przedsiębiorstwa formułowanej za pomocą syntetycznych mierników.

- analiza szczegółowa - obejmuje wnikliwe badania związków i zależności, stanu i pozycji przedsiębiorstwa wraz z określeniem operacyjnych sposobów racjonalizacji jego działalności gospodarczej.

b) ze względu na zakres przedmiotowy

- analiza odcinkowa - zajmuje się badaniem jednego tylko segmentu działalności przedsiębiorstwa lub rozwiązaniem szczególnego problemu, jak na przykład: płynność kadr, wykorzystanie czasu pracy maszyn i urządzeń danego rodzaju, efektywność zróżnicowania cen sprzedaży.

- analiza kompleksowa - zajmuje się całościowym badaniem danego przedmiotu lub podmiotu.

c) ze względu na częstotliwość i czas

- analiza ciągła - są sporządzane przez cały okres działalności przedsiębiorstwa i dotyczą zwykle pojedynczych zjawisk i procesów.

- analiza okresowa - są podstawą ogólnej i szczegółowej oceny przedsiębiorstwa w badanym okresie.

- analiza doraźna - natomiast są podejmowane jednorazowo w ściśle określonym celu, na przykład wykrycie w danej chwili przyczyn nadmiernego zużycia materiałów podstawowych w określonej fazie procesu produkcyjnego.

- analiza wstępna - jest sporządzana przed podjęciem decyzji ekonomicznej i / lub sformułowaniem planu działania.

- analiza bieżąca - prowadzona jest w trakcie realizowania określonych zadań i procesów.

- analiza następcza - zajmuje się badaniem i oceną dotychczasowej działalności przedsiębiorstwa i jego stanu ekonomicznego.

d) ze względu na zastosowanie metody badawczej

- analiza funkcjonalna - jest najstarszą formą analizy ekonomicznej. Polega ona na badaniu działalności przedsiębiorstwa w podziale na części planu techniczno-ekonomicznego oraz na działy sprawozdawczości rzeczowej i finansowej lub poszczególnych funkcji czy służb.

- analiza decyzyjna - kładzie nacisk na porządkowanie zjawisk według zależności przyczynowo-skutkowych i nastawiona jest głównie na odcinkowe (problemowe), szczegółowe badania.

e) ze względu na rodzaj informacji analitycznych

- analiza wskaźnikowa - przedsiębiorstwo ocenia się na podstawie określonych mierników działalności gospodarczej. Mierniki te charakteryzują za pomocą liczb wielkość lub jakość zjawiska gospodarczego. Mogą to być mierniki bezwzględne lub względne.

- analiza zależnościowa - jest kontynuacją analizy wskaźnikowej, zmierza ona do sformułowania ocen oraz podjęcia decyzji opartej na rozpoznanej zależności zjawisk, które są ważne w danym obszarze. Opracowuje się siatkę powiązań przyczynowo-skutkowych.

Cele analizy ekonomicznej dotyczą:

1. oceny struktury badanej całości, związków i zależności występu między elementami oraz między danym elementem a całością.

2. poznania mechanizmów funkcjonowania badanej całości, ocena zmian oraz identyfikacja i kwantyfikacja czynników powodujących te zmiany.

3. sporządzenia charakterystyki liczbowej ilustrującej działalność przedsiębiorstwa oraz pozwalającej na ocenę uzyskiwanych wyników.

4. wykrycia i ustalenia czynników mających wpływ na realizację podjętych przedsięwzięć gospodarczych.

5. określenia przewidywanych wyników na podstawie informacji o stanie czynników wytwórczych, jakimi dysponuje przedsiębiorstwo oraz o zmianach w jego otoczeniu.

6. podejmowania decyzji zarządczych, służących podnoszeniu efektywności działania przedsiębiorstwa i jego rozwoju.

Przykładowymi celami analizy ekonomicznej mogą są:

- rozpoznanie głównej przyczyny strat operacyjnych (strat nadzwyczajnych, pogorszenia rentowności, obniżenia stopy zysku lub innych niepożądanych skutków),

- ocena sytuacji finansowej przedsiębiorstwa (stanu, dynamiki, płynności),

- ocena wyniku finansowego ze szczegółowym rozpracowaniem czynników w związkach przyczynowo-skutkowych,

- diagnoza zjawisk oddziaływujących na wynik finansowy (pozytywnych i negatywnych),

- efektywność zaangażowanych środków

- wpływ rotacji środków obrotowych na kondycję finansową firmy

- wpływ kosztów rodzajowych działalności gospodarczej i kosztów działalności gospodarczej i kosztów operacji finansowych na zysk (stratę)

Analiza pionowa - określana jako analiza struktury, polega na badaniu procentowego udziału poszczególnych pozycji składników aktywów i pasywów w ogólnej sumie bilansowej oraz poszczególnych pozycji przychodów i kosztów w rachunku zysków i strat w ogólnej kwocie przychodów i kosztów.

W analizie tej oblicza się wskaźniki struktury, czyli udział poszczególnych części w całości badanego zjawiska.

Wskaźnik struktury aktywów trwałych, określa jaki jest procentowy udział aktywów trwałych w sumie bilansowej.

Wskaźnik struktury aktywów obrotowych, określa jaki jest procentowy udział aktywów obrotowych w sumie bilansowej.

Wskaźnik struktury aktywów (zasobów majątkowych) informuje o wzajemnej relacji aktywów trwałych i obrotowych. Poziom tego wskaźnika zależy od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. W przedsiębiorstwach handlowych w strukturze aktywów powinny przeważać aktywa obrotowe. W związku z tym wskaźnik ten nie powinien przekraczać 100 %. W przedsiębiorstwach produkcyjnych i w niektórych usługowych, np. transportowych, wskaźnik ten może przekraczać 100 %.

Cechą charakterystyczną jednostek organizacyjnych, w których udział aktywów obrotowych w aktywach ogółem przewyższa udział aktywów trwałych, jest większa elastyczność w przypadku konieczności zmiany rodzaju działalności, czy produkcji. Nie zawsze jednak taka struktura aktywów jest zjawiskiem pozytywnym. Wzrost aktywów trwałych w ogólnej sumie bilansowej może świadczyć o stosowaniu postępu technicznego i mechanizacji procesów produkcyjnych.

Wskaźnik struktury kapitałów własnych (udziału kapitałów własnych w finansowaniu majątku) określa, procentowy udział kapitałów własnych w sumie bilansowej.

Im wskaźnik jest wyższy, tym większy jest udział kapitałów własnych w finansowaniu aktywów.

Wskaźnik struktury (udziału) kapitałów obcych (zobowiązań) określa procentowy udział kapitałów obcych w sumie bilansowej. Im wskaźnik jest wyższy, tym większy jest udział kapitałów obcych w finansowaniu aktywów.

Wskaźnik źródeł finansowania, określa, który kapitał - własny czy obcy, ma większy udział w finansowaniu aktywów. Wskaźnik powyżej 100 % wskazuje na to, iż większy udział w finansowaniu aktywów ma kapitał własny. Pozytywnie oceniany jest wzrost poziomu wskaźnika źródeł finansowania, świadczący o zwiększającym się stopniu uniezależnienia finansowego jednostki.

Analiza pozioma - polega na porównaniu w czasie poszczególnych pozycji bilansu oraz rachunku zysków i strat. W analizie tej oblicza się wskaźniki dynamiki i tempa zmian. Wskaźniki dynamiki wyrażają w procentach wielkość rozpatrywanego zjawiska w odniesieniu do okresu poprzedniego, np.: stan aktywów trwałych w roku bieżącym wynosi 120 % stanu z roku ubiegłego. Wskaźniki tempa zmian pokazują, o ile procent wzrosła lun spadła wielkość badanego zjawiska w stosunku do okresu ubiegłego, no.: stan aktywów w roku bieżącym wzrósł o 20 % w stosunku do stanu z roku ubiegłego.

Wskaźnik pokrycia aktywów trwałych kapitałem własnym (finansowania aktywów trwałych) informuje, jaka część aktywów trwałych jest finansowana kapitałem własnym.

Pożądane jest, aby kapitał własny w 100 % finansował aktywa trwałe.

Taka sytuacja świadczyłaby o niezależności finansowej jednostki gospodarczej.

Wskaźnik pokrycia aktywów obrotowych kapitałem obcym (finansowania aktywów obrotowych) informuje, jaka część aktywów obrotowych jest finansowana kapitałem obcym. Pożądane jest, aby kapitał obcy tylko w części finansował aktywa obrotowe, tzn. aby wskaźnik finansowania aktywów obrotowych kapitałem obcym był mniejszy niż 100 %.

Taka sytuacja świadczyłaby o tym, że aktywa obrotowe są finansowane w części bezpieczniejszym i nie wymagającym natychmiastowej spłaty kapitałem własnym.

Analiza wskaźnikowa - opiera się na wskaźnikach wypracowanych na podstawie sprawozdań finansowych. Wskaźniki służą do badania wzajemnych relacji zachodzących między pozycjami bilansu, rachunku zysków i strat, czy też innych sprawozdań finansowych.

Analizując poziom obliczonych wskaźników, należy porównać kształtowanie się ich wielkości z wielkościami wskaźników:

• osiągniętych w poprzednich okresach, np. z ubiegłego roku, kwartału itp.

• zaplanowanych przez jednostkę

• osiąganych przez inne jednostki z branży

• uznawanych za standardowe (normatywne)

1. Wskaźniki płynności finansowej

Płynność finansowa oznacza zdolność jednostki do terminowego regulowania bieżących zobowiązań.

Podstawowym źródłem środków na spłatę bieżących zobowiązań są aktywa obrotowe. Tylko część z nich daje możliwość natychmiastowej spłaty zobowiązań. Należą do nich środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych. Pozostałe składniki zasobów majątkowych trzeba sprzedać w celu uzyskania środków pieniężnych, potem zaś zainkasować pieniądze, co wymaga pewnego czasu. Optymalna wielkość tego wskaźnika zależy od specyficznych warunków działania danego przedsiębiorstwa, m.in. od długości cyklu inkasowania należności.

Wskaźnik płynności bieżącej, nazywany wskaźnikiem III stopnia, określa ile razy aktywa obrotowe pokrywają zobowiązania krótkoterminowe, tzn. takie, których termin spłaty przypada na rok bieżący. Optymalna wielkość tego wskaźnika zależy od specyficznych warunków działania danego przedsiębiorstwa, m.in. od długości cyklu inkasa należności. Standardowy poziom tego wskaźnika powinien mieścić się w granicach 1,5 - 2,0 (tj. 150 - 200 %). Wskaźnik osiągający wielkość 2 oznacza, że aktywa obrotowe są dwukrotnie większe od zobowiązań bieżących. Wysoka wartość wskaźnika powyżej 2 może świadczyć o nadmiernym zamrożeniu a aktywach obrotowych kapitału, który mógłby być zainwestowany - być może - w bardziej intratne (dochodowe) przedsięwzięcie.

Zbyt niski jego poziom (poniżej optymalnego) oznaczałby problem ze spłatą wszystkich zobowiązań bieżących w sytuacji, gdyby wszyscy wierzyciele w jednym momencie zażądali natychmiastowej ich spłaty.

Wskaźnik płynności wysokiej, nazywany wskaźnikiem II stopnia, określa ile razy płynny majątek obrotowy pokrywa zobowiązania krótkoterminowe. Optymalny poziom tego wskaźnika powinien mieścić się w granicy 0,9 - 1,5. Wskaźnik na poziomie niższym niż 0,9 świadczyć może o pojawieniu się zagrożenia terminowej spłaty zobowiązań z uwagi na brak środków. Natomiast jeżeli wskaźnik kształtuje się na poziomie wyższym niż 1,5 informuje nas m.in. o zbędnym nagromadzeniu środków pieniężnych lub nieskutecznej windykacji należności.

2. Wskaźniki sprawności działania

Wskaźniki sprawności działania zwane wskaźnikami szybkości obrotu, rotacji służą do oceny efektywności wykorzystania zaangażowanych w działalność zasobów majątkowych i kapitałowych.

Wskaźnik rotacji należności w dniach informuje o liczbie dni, w ciągu których następuje spłata należności od kontrahentów, czyli o przeciętnym okresie spływu należności do firmy. Zjawiskiem pozytywnym świadczącym o zwiększającej się skuteczności ściągania (windykacji) należności jest obniżenie się poziomu tego wskaźnika. Zbyt wysoki jego poziom świadczy o zbyt długim kredytowaniu swoich odbiorców przez przedsiębiorstwo.

Wskaźnik rotacji należności w razach informuje o liczbie cykli inkasa należności, czyli o tym ile razy w ciągu roku nastąpił obrót należnościami. Im wyższe wielkości przyjmuje ten wskaźnik, tym większa jest skuteczność windykacji należności od kontrahentów, a tym samym wzrost możliwości do spłaty bieżących zobowiązań.

Wskaźnik rotacji zapasów w dniach określa liczbę dni utrzymywania (magazynowania) zapasów, czyli tak zwany czas zamrożenia środków pieniężnych w zapasach. Nie ma optymalnych wielkości tego wskaźnika. Jego poziom w dużej mierze zależy od branży, w jakiej działa jednostka gospodarcza. Niższy stan wskaźnika (mniejsza liczba dni) świadczy o szybszej rotacji zapasów, czyli mniejszych kosztach magazynowania. Z reguły jest to oznaką poprawy efektywności gospodarowania zapasami, ale nie można też zapominać, że zbyt niski jego poziom może spowodować wstrzymanie sprzedaży towarów, wyrobów gotowych lub przestoje produkcyjne.

Wskaźnik rotacji zapasów w razach określa liczbę odnawianych zapasów, czyli informuje o tym, ile razy w ciągu roku nastąpił obrót zapasami. Wyższe wielkości tego wskaźnika świadczą o mniejszym stopniu zamrożenia środków finansowych w zapasach, czyli o poprawie efektywności gospodarowania zapasami. Niższe wielkości tego wskaźnika mogą świadczyć o powstawaniu zbędnych zapasów trudno zbywalnych.

Wskaźnik rotacji zobowiązań w dniach informuje, co ile dni regulowane są zobowiązania wobec kontrahentów z osiąganego przez jednostkę przychodu ze sprzedaży. Zobowiązania, spłacane po bardzo długim okresie, mogą stanowić formę finansowania działalności dłużnika. Z tego powodu można wnioskować, że korzystniejszy jest dłuższy okres spłaty zobowiązań, ale należy pamiętać, że działania w kierunku regulowania zobowiązań w terminach późniejszych od wcześniej ustalonych z dostawcami mogą spowodować utratę zaufania ze strony kontrahentów. W konsekwencji zaś może nastąpić zerwanie wcześniej zawartych kontraktów na dostawy zapasów i konieczność dokonywania zakupów za gotówkę.

Wskaźnik produktywności aktywów informuje o wartości przychodu ze sprzedaży netto osiągniętego z 1 zł zaangażowanych w działalność zasobów majątkowych (aktywów). Rosnące wielkości tego wskaźnika świadczą o wyższej efektywności wykorzystania zaangażowanych aktywów.

3. Wskaźniki zadłużenia

Wskaźniki zadłużenia służą do oceny stopnia zadłużenia jednostki gospodarczej, czyli charakteryzują poziom finansowania działalności przez źródła zewnętrzne, np. przez banki i dostawców.

Wskaźnik ogólnego zadłużenia ukazuje relację zobowiązań ogółem do aktywów ogółem. Informuje on o tym, jaką część w całości aktywów stanowią zobowiązania ogółem. Im mniejszy jest poziom tego wskaźnika, tym większa jest zdolność jednostki do spłaty długów.

Poziom tego wskaźnika zależy w dużym stopniu od branży, w jakiej działa firma, ale należy pamiętać, że przekroczenie pewnych granic może wiązać się z ryzykiem niewypłacalności jednostki. Według standardów zachodnich dobrze byłoby, aby wskaźnik ten kształtował się na poziomie 57 % - 67 %.

Wskaźnik pokrycia aktywów ogółem kapitałami własnymi ukazuję relację kapitałów własnych do aktywów ogółem. Informuje on o tym, jaką część całości aktywów stanowią kapitały własne. Im wyższy jest poziom tego wskaźnika, tzn. im bliższy 100 %, tym lepsza jest sytuacji finansowa firmy.

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego informuje jaka część aktywów przedsiębiorstwa jest finansowana zobowiązaniami długoterminowymi. Jest pożądany, aby przybierał wartości niezbyt odbiegające od poziomu wskaźnika ogólnego zadłużenia. Wówczas bowiem udział zobowiązań o dłuższym terminie wymagalności w całości zobowiązań jest wysoki, a to sprzyja stabilności finansowej przedsiębiorstwa. Jeżeli jest tendencja zniżkowa wskazuje to, że udział zobowiązań długoterminowych w finansowaniu składników aktywów zmniejszał się z roku na rok. Natomiast jeżeli jest tendencja zwyżkowa, udział zobowiązań długoterminowych w finansowaniu wszystkich aktywów zwiększał się z roku na rok.

Wskaźnik struktury zobowiązań długoterminowych, jest uzupełnieniem wskaźnika zadłużenia długoterminowego. Informuje on o udziale zobowiązań długoterminowych w całości zobowiązań przedsiębiorstwa.

Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego ukazuje relację zobowiązań ogółem do kapitałów własnych. Informuje on o tym, ile razy zobowiązania są większe od kapitałów własnych. Im mniejszy poziom tego wskaźnika, tym mniejsze jest uzależnienie jednostki od kapitały obcego, a tym samym lepsza jest sytuacja finansowa firmy. Przyjmuje się, że standardowo poziom tego wskaźnika nie powinien być wyższy niż 2 (tj. 200%).

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego kapitału własnego, informuje jaka kwota, zobowiązań długoterminowych przypada na 1 zł kapitałów własnych. Jako pożądane traktuje się wartości tego wskaźnika z przedziału 0,5 - 1,0. Uznaje się przy tym, że przedsiębiorstwa, w których jest on wyższy od jedności są zbytnio zadłużone i zagrożone jest ich długoterminowe bezpieczeństwo finansowe.

4. Wskaźniki rentowności

Rentowność to miara efektywności działalności jednostki, która może wystąpić jako zyskowność lub deficytowość. Osiągnięcie nadwyżki uzyskanych przychodów nad poniesionymi kosztami wiąże się z zyskownością (z dodatnim wynikiem finansowym), w przeciwnym przypadku występuje deficytowość (ujemny wynik finansowy).

Konstrukcja wskaźników rentowności opiera się na relacji kwoty zysku (netto, brutto, ze sprzedaży) do określonych wielkości generujących wyniki do przychodów.

Nie ma określonych optymalnych wielkości dla tych wskaźników, ich poziom w dużym stopniu zależy od branży, w jakiej działa firma. Odzwierciedleniem dobrej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa są rosnące w czasie wielkości wszystkich wskaźników rentowności.

Wskaźnik rentowność netto aktywów, informuje jaką kwotę zysku netto generuje 1 złotówka aktywów jednostki, czyli jaką kwotę zysku netto osiąga jednostka z 1 złotówki zaangażowanych w działalność aktywów.

Wskaźnik rentowności netto sprzedaży określa, ile groszy zysku netto daje 1 złotówka osiągniętego przychodu netto, czyli jak bardzo opłacalna (rentowna) jest działalność jednostki. Im wyższą wartość wykazuje wskaźnik rentowności netto sprzedaży, tym sytuacja jest korzystniejsza, czyli efektywność sprzedaży większa.

Wskaźnik rentowności netto kapitału własnego określa, jaka kwota zysku netto przypada na 1 złotówkę kapitału własnego zaangażowanego w działalność.

Wskaźnik rentowności brutto kapitału własnego, określa jaka kwota zysku brutto przypada na 1 złotówkę zaangażowanego kapitału własnego.

W swojej pracy będę przeprowadzała analizę ekonomiczną Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. z Tych

Władze spółki: Zarząd
mgr inż. Andrzej Kowol

Rada Nadzorcza
Piotr Wojaczek - przewodniczący
Andrzej Hoffman - wiceprzewodniczący
Kazimierz Chełmiński - członek
Izabela Sztangret - członek

Adres: ul.Towarowa 1, 43-100 Tychy

Telefon: centr.[phone] do 45, sekr.[phone]

Telefon/fax: [phone] do 45

E-mail: [e-mail]

Serwis internetowy: http://www.pkmtychy.pl

Zakres działania: NIP: PL 6460009023
REGON: 272797364
KRS: 0000076836
Kapitał zakładowy : 13 534 000,00 zł.
Przedmiot działalności spółki:
- transport pasażerski miejski,
- transport pasażerski międzymiastowy.

W dniu 27.10.2005r Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej Sp. z o.o. otrzymało certyfikat potwierdzający spełnienie wymagań norm PN-EN ISO 9001:2001, PN-EN ISO 14001:2005, PN-N 18001:2004
Certyfikat obejmuje obszary związane z systemem zarządzania jakością, zarządzania środowiskowego oraz bezpieczeństwem i higieną pracy w zakresie:
REALIZACJI USŁUG PRZEWOZOWYCH W ZAKRESIE MIEJSKIEJ KOMUNIKACJI ZBIOROWEJ.

Historia firmy sięga roku 1959, kiedy to w Tychach, przy ulicy Sadowej 6, w ramach oddziału ZP-5, powstała zajezdnia autobusowa katowickiego Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego. W 1976 r., przy ul. Towarowej 1 w Tychach, powstała nowa zajezdnia autobusowa, w ramach Zakładu Komunikacyjnego nr 7. Siedziba Spółki do dziś mieści się pod tym adresem.
Do końca września 1991 r. firma działała w ramach WPK, natomiast od 1 października powstało, jako samodzielny podmiot prawny, Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej. Z dniem 1 stycznia 1996 r. ww. przedsiębiorstwo zostało przekształcone w spółkę, której skrócona nazwa brzmi: PKM Spółka z o.o. w Tychach.

Kalendarium:

1959 r. - powstanie zajezdni autobusowej WPK w Tychach.
Stan inwentarzowy autobusów: 25 szt.

1976 r. - oddanie do użytku nowej zajezdni przy ul. Towarowej oraz powołanie ZK nr 7. 
Stan inwentarzowy autobusów: 215 szt.

1982 r. - wyjazd pierwszego trolejbusu marki ZIU typ 9B na ulice miasta Tychy.

1991 r. - powołanie Zarządzeniem ówczesnego Wojewody Katowickiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej w Tychach i Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej w Czechowicach-Dziedzicach, tworzących wcześniej wspólnie Zakład Nr 7.

1993 r. - komunalizacja PKM-u - Rada Miasta Tychy podejmuje uchwałę w sprawie przekształcenia firmy w spółkę prawa handlowego.
Stan inwentarzowy autobusów: 153 szt.

1996 r. - uzyskanie przez Spółkę pod nazwą: „Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o.” z siedzibą w Tychach, wpisu do Rejestru Handlowego RHB 12740.
Stan inwentarzowy autobusów: 148 szt.

1997 r.: rozpoczęcie działań restrukturyzacyjnych, mających na celu dostosowanie PKM-u do konkurencji działającej na lokalnym rynku usług komunikacyjnych. Powołanie Miejskiego Zarządu Komunikacji w Tychach, jako organizatora komunikacji zbiorowej w tym mieście.
Stan inwentarzowy autobusów: 125 szt.     

1998 r. - wyodrębnienie z PKM-u Tyskich Linii Trolejbusowych.
Stan inwentarzowy autobusów: 199 szt.

2000 r. - powstanie nowego podmiotu gospodarczego: Truck-Bus Service Sp. z o.o., zajmującego się serwisowaniem i naprawami eksploatowanych autobusów.  

2001 r.:
a)    uzyskanie przez PKM wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego;
b)    uruchomienie z dniem 1 czerwca sprzedaży oleju napędowego benzyny bezołowiowej i gazu propan-butan na stacji paliw PKM-u;
c) rozpoczęcie procesu modernizacji parku taborowego. Wysłużone autobusy są sukcesywnie wycofywane z eksploatacji oraz zastępowane nowymi pojazdami.
Stan inwentarzowy autobusów: 113 szt.                             

2005 r. - uzyskanie przez PKM certyfikatu Zintegrowanego Systemu Zarządzania, zgodnego z wymaganiami norm: ISO 9001 (zarządzanie jakością), ISO 14001 (zarządzanie środowiskowe) i PN-N 18001 (zarządzanie BHP), wydanego przez niemiecką jednostkę certyfikującą RWTŰV Polska Sp. z o.o. (obecne TÜV NORD Polska Sp. z o.o.).
Stan inwentarzowy autobusów: 92 szt.

2006 r. - zawarcie 3-letniej umowy na świadczenie usług komunikacji miejskiej, w wyniku wygranego przetargu nieograniczonego, ogłoszonego przez MZK Tychy.

2007 r. - rozpoczęcie eksploatacji 5 nowych autobusów SOLARIS URBINO 18, dostarczonych do PKM-u zgodnie z umową leasingu na dostawę 14 sztuk nowych autobusów niskopodłogowych, przegubowych.
Stan inwentarzowy autobusów: 86 szt.

2008 r. - rozpoczęcie eksploatacji:
a) kolejnych 4 nowych autobusów SOLARIS URBINO 18;
b) 4 nowych autobusów SOLARIS URBINO 12 spełniających normę emisji spalin EURO IV,
dostarczonych do PKM-u zgodnie z umową leasingu.
Stan inwentarzowy autobusów: 74 szt.

2009 r.:
a)  rozpoczęcie eksploatacji kolejnych 5 nowych, niskopodłogowych autobusów SOLARIS URBINO 18 oraz 1 nowego autobusu marki Scania CN270, spełniających normę emisji spalin EURO IV, dostarczonych do PKM-u zgodnie z umową leasingu;
b) odnowienie certyfikatu Zintegrowanego Systemu Zarządzania: ISO 9001, ISO 14001 i PN-N 18001. Certyfikaty: polski i międzynarodowy wydane przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji S.A. (jednostka certyfikująca) oraz IQNet (międzynarodowa organizacja zrzeszająca jednostki certyfikujące z różnych krajów).
Stan inwentarzowy autobusów: 74 szt.

2010 r. - rozpoczęcie eksploatacji 2 nowych autobusów SOLARIS URBINO 12, spełniających emisję spalin EEV.
Stan inwentarzowy autobusów: 76 szt.

PKM Sp. z o.o. w Tychach już od połowy lat 90-tych ubiegłego stulecia zapobiega zanieczyszczeniom i redukuje negatywny wpływ prowadzonej przez siebie działalności na środowisko naturalne przez:
a) ograniczanie emisji spalin oraz poziomu hałasu, generowanych głównie przez tabor autobusowy;
b) oszczędne i racjonalne wykorzystywanie paliw, energii elektrycznej i cieplnej, wody oraz materiałów i sprzętów biurowych;
c) utrzymywanie niskiego poziomu wytwarzanych odpadów, ich segregowanie i odpowiednie przechowywanie oraz przekazywanie do odzysku lub unieszkodliwienia uprawnionym odbiorcom.

Mając na uwadze poprawę jakości życia mieszkańców Tychów, nasze wysiłki są koncentrowane przede wszystkim na obniżeniu emisji spalin generowanych przez autobusy PKM-u. Z tego powodu od wielu lat sukcesywnie realizujemy przyjęty przez Zarząd plan modernizacji taboru autobusowego, zakładający wycofywanie z eksploatacji pojazdów przestarzałych technologicznie, awaryjnych i niespełniających wymagań norm emisji spalin EURO oraz zastępowanie ich autobusami nowoczesnymi, przyjaznymi dla środowiska naturalnego.

Wskaźniki płynności finansowej

1. wskaźnik bieżącej płynności (III stopnia)

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik bieżącej płynności w roku 2006 wynosi 0,45, natomiast w roku 2007 wzrósł o 0,08 osiągając wielkość 0,53. Zarówno wartość wskaźnika w roku 2006 jak i w 2007 nie osiągają one minimalnego progu wielkości optymalnej.

2. wskaźnik wysokiej płynności (II stopnia)

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacje: Wskaźnik wysokiej płynności (II stopnia) wyniósł 0,42, kształtując się na poziomie poniżej minimalnej wielkości optymalnej. Taka sama sytuacja miała miejsce w roku 2007, kiedy wskaźnik ten wynosił 0,48, wzrastając o 0,06 w stosunku do roku poprzedniego.

Ocena gospodarowania płynnością finansowa

Wskaźniki bieżącej płynności (III stopnia) w badanych dwóch okresach są na poziomie niższym od poziomu pożądanego (1,2-2,0). W przedsiębiorstwie tym nie ma dostatecznej płynności, mógł więc występować problem z terminowym spłacaniem zobowiązań.

Wskaźniki wysokiej płynności (II stopnia) w badanych latach kształtują się na poziomie poniżej 0,5. Sytuacja taka informuje nas o pojawiającym się zagrożeniu terminowej spłaty zobowiązań z uwagi na brak środków. Wskaźniki wysokiej płynności są niższe od wskaźników wysokiej płynności, świadczy to o tym, że zapasy stanowią dość istotny składnik aktywów obrotowych.

Wskaźniki sprawności działania

1. wskaźnik rotacji należności w dniach

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik rotacji należności w dniach w roku 2006 wynosił około 28 dni, natomiast w roku 2007 wartość wskaźnika obniżyła się o około 5dni, i wynosiła 23 dni. Świadczy to o tym, iż należności spływały do przedsiębiorstwa w roku 2006 średnio co 28 dni, a w roku 2007 co 23 dni.

b) wskaźnik rotacji należności w razach

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik rotacji należności w razach w roku 2006 kształtował się na poziomie około 13, lecz w roku 2007 wzrósł o 3 do poziomu 16. Oznacza to, iż w roku 2006 należności wpływały średnio 13 razy, a w roku 2007 16 razy.

Ocena gospodarowania należnościami przez przedsiębiorstwo w latach 2006 - 2007.

W badanych okresach wskaźnik rotacji należności w dniach kształtował się na dość wysokim poziomie odpowiednio w roku 2006 wynosił 28 dni, natomiast w roku 2007 - 23 dni. Oznacza to, iż przedsiębiorstwo mogło mieć problemy z terminowym ściąganiem należności lub celowo wydłużało terminy płatności za faktury wystawione odbiorcom. Sytuacja taka mogła oznaczać iż w związku z tym miało problemy z regulowanie zobowiązań wobec dostawców.

Wskaźnik rotacji należności w razach wynoszący w roku 2006 - 13, a w roku 2007 - 16, informuje nas, że sytuacja w przedsiębiorstwie w roku 2007 uległa poprawie w stosunku do roku 2006. Wskaźnik wzrósł o 3, co oznacza że należności w roku 2007 wpływały częściej. Może to świadczyć, iż przedsiębiorstwo mogło skrócić termin wpływu swoich należności lub mniej sprzedaje na kredyt kupiecki. Wzrost wskaźnika rotacji należności w razach w roku 2007 obrazuje obniżenie się wskaźnika rotacji należności w dniach w tym samym roku.

1. wskaźnik rotacji zapasów w dniach

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik rotacji zapasów w dniach w roku 2006 oraz w roku 2007 kształtował się na takim samym poziomie wynoszącym około 2 dni. Oznacza to, iż zapasy odnawiane są w magazynie średnio co 2 dni.

2. wskaźnik rotacji zapasów w razach

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik rotacji zapasów w razach w roku 2006 wynosił 148 razy, natomiast w roku 2007 wzrósł o około 18 razy i wynosił 166. Oznacza to, iż zapasy były odnawiane średnio w badanych latach odpowiednio 148 razy oraz 166 razy. W roku 2007 nastąpiła poprawa sytuacji w porównaniu do roku 2006.

Ocena gospodarowania zapasami

Wskaźniki rotacji zapasów zarówno w dniach jak i w razach w badanych latach były na odpowiednich poziomach. Wskaźnik rotacji zapasów w dniach wynosi około 2 dni, w obu badanych latach, oznacza iż sytuacja w przedsiębiorstwie ani się nie pogorszyła, ani nie uległa poprawie, utrzymała się on na takim samym poziomie. Wskaźnik rotacji zapasów w razach był na wysokich poziomach, w roku 2006 wynosił 148, natomiast w 2007 -166. Sytuacja taka świadczy o jeszcze lepszym gospodarowaniu zapasami. Informuje nas iż zapasy były częściej odnawiane w roku 2007.

3. wskaźnik rotacji zobowiązań w dniach

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźniki rotacji zobowiązań w dniach w badanych latach są na wysokim poziomie. W roku 2006 wynosi on 104 dni, natomiast w roku 2007 uległ polepszeniu i obniżył się o 10 dni, wynosząc 94. Oznacza to, iż przedsiębiorstwo spłacało swoje zobowiązania średnio co 94 dni oraz 104 dni.

Ocena gospodarowania zobowiązaniami

Wskaźniki rotacji zobowiązań w dniach są na wysokich poziomach, oby badanych latach. Sytuacja taka mogła wynikać z tego, iż należności od odbiorców spływały w opóźnionych terminach i przedsiębiorstwo miało problem z uregulowanie bieżących zobowiązań wobec swoich dostawców. Przedsiębiorstwo aby poprawić taką sytuację powinno bardziej egzekwować swoje należności od odbiorców, mniej sprzedawać na kredyt kupiecki, aby mieć bieżące środki finansowe na spłatę zobowiązań.

4. wskaźnik produktywności aktywów

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik produktywności aktywów w roku 2006 wynosił 1,70. W roku 2007 wzrósł o 0,23 i wyniósł 1,93. Oznacza to, iż 1 zł aktywów ogółem (trwałych i obcych) przyniosła w roku 2006 1,70 złotych przychodu ze sprzedaży netto, natomiast w roku 2007 było to 1,93 złotych.

Ocena gospodarowania produktywności aktywów

W roku 2007 przedsiębiorstwo lepiej gospodarowało aktywami, ponieważ wartość wskaźnika jest wyższa (o 0,23) w porównaniu do roku poprzedniego. Sytuacja tak oznacza, że przedsiębiorstwo szybciej obracało majątkiem, który przynosił zysk. W roku 2006 sytuacja kształtowała się trochę gorzej, lecz nie można mówić, iż była ona beznadziejna, obrót aktywami przynosił również zysk ze sprzedaży netto.

Wskaźniki zadłużenia

1. wskaźnik zadłużenia ogółem

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik zadłużenia ogółem w roku 2006 wynosi 48,51 %, natomiast w roku 2007 wzrósł (o 2,12 punkty procentowe ) osiągając poziom 50,63%. Jednak wyniki z obu lat nie osiągają poziomu optymalnego, który wynosi 57 % - 67%.

Ocena gospodarowania zadłużeniem ogółem

Wskaźniki zadłużenia ogółem w badanych latach 2006 -2007 nie mieszczą się w granicach poziomu pożądanego. W roku 2006 wartość wskaźnika nawet nie osiąga poziomu 50 %, w roku 2007 sytuacja troszkę się polepszyła i wskaźnik wzrósł, lecz nie osiągnął minimalnego progu 57%. Sytuacja taka może oznacza pasywną politykę zarządu i niewykorzystanie efektu dźwigni finansowej. W tej sytuacji przedsiębiorstwo mogło mieć problemy ze spłatą kredytów i pożyczek jeżeli takie posiadało, oraz mogłoby mieć problemy z uzyskaniem nowych jeżeli by o takie wnioskowało.

2. wskaźnik pokrycia aktywów własnym kapitałem

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik pokrycia aktywów własnym kapitałem w roku 2006 wynosił 51,49 %. W roku 2007 jego wartość to 49,37 %, w tym okresie jego wielkość obniżyła się o 2,12 punkty procentowe w stosunku do roku 2006.

Ocena gospodarowania aktywów

Udział kapitału własnego w finansowaniu aktywów ogółem w roku 2006 był większy niż w roku 2007. W roku 2006 przyjmował wartość powyżej 50% co świadczy o finansowym umacnianiu się przedsiębiorstwa oraz o wzroście jego wypłacalności. Natomiast w roku 2007 uległ on obniżeniu do 49,37 % co może świadczyć o problemach firmy z wypłacalnością w tym okresie.

3. wskaźnik zadłużenia długoterminowego

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik zadłużenia długoterminowego w roku 2006 wynosił 10,06 %. W roku kolejnym 18,28 % aktywów jest finansowana zobowiązaniami długoterminowymi. W roku 2007 nastąpił wzrost wskaźnika o 8,22 punkty procentowe w stosunku do roku poprzedniego, oznaczając iż w roku 2006 mniejsza część aktywów przedsiębiorstwa była finansowana zobowiązaniami długoterminowymi.

Ocen gospodarowania zadłużeniem długoterminowym

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego w badanych latach 2006 -2007 przyjmuje tendencję zniżkową, wskazując iż udział zobowiązań długoterminowych w finansowaniu wszystkich aktywów zwiększył się w roku 2007. Wielkości tego wskaźnika odbiegają od poziomu wskaźnika ogólnego zadłużenia, co oznacza że udział zobowiązań o dłuższym terminie wymagalności w całości zobowiązań jest niski, co nie sprzyja stabilności finansowej przedsiębiorstwa.

4. wskaźnik struktury zobowiązań długoterminowych

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik struktury zobowiązań długoterminowych w roku 2006 wynosił 20,73 %. W roku 2007 jego wielkość to 36,10 %. Wielkość wskaźnika w roku 2007 wzrosła o 15,37 punktów procentowych w stosunku do poprzedniego.

W roku 2006 większy był udział zobowiązań krótkoterminowych, który wynosił 79,27 %, w zobowiązaniach ogółem. Natomiast w roku 2007 wynosił on 63,90 %, co oznacza że w stosunku do roku poprzedniego obniżył się o 15,37 punktów procentowych.

5. wskaźnik zadłużenia kapitału własnego

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego w roku 2006 wynosi 0,94, natomiast w roku 2007 -1,03, co oznacza wzrost wielkości o 0,09 w porównaniu do roku poprzedniego. Wielkości wskaźnika mieszczą się w przedziale wielkości optymalnych.

Ocena gospodarowania zadłużenia kapitału własnego

W roku 2007 na 1 złotówkę kapitału własnego przypada 1,03 zobowiązań ogółem, czyli długoterminowych oraz krótkoterminowych. W roku poprzednim sytuacja była na niższym poziomo, gdyż na 1 złotówkę przypadało 0,94. Wartości będące na poziomie mniejszym o 2, informują o tym iż jest małe uzależnienie jednostki od kapitału obcego, a tym samym lepsza jest sytuacja finansowa przedsiębiorstwa.

6. wskaźnik zadłużenia długoterminowego kapitału własnego

ROK 2006

ROK 2007

Interpretacja: Wskaźnik zadłużenia długoterminowego kapitału własnego w roku 2006 wynosił 0,20. W roku 2007 kształtował się na poziomie 0,37, co oznacza że wzrósł o 0,17 w stosunku do roku poprzedniego.

Ocena gospodarowania zadłużenia długoterminowego kapitału własnego

W roku 2006, 0,20 zł zobowiązań długoterminowych przypada na 1 złotówkę kapitałów własnych, w roku następnym 0,37 zł zobowiązań długoterminowych przypada na 1 złotówkę kapitałów własnych. Obie wartości mieszczą się w przedziale. Przedsiębiorstwa w których wskaźnik nie przekracza jedności nie są zbytnio zadłużone i nie jest zagrożone ich długoterminowe bezpieczeństwo finansowe.

Wskaźniki rentowności

1. wskaźnik rentowności netto aktywów

ROK 2006

ROK 2007

ROK

Interpretacja: Wskaźnik rentowności netto aktywów w badanych latach kształtował się na poziomie minusowym. W roku 2006 wynosił on -6,07%, a roku 2007 -2,18%. W drugim roku nastąpił wzrost wskaźnika o 3,89 punktów procentowych, ale mimo tego wielkość wskaźnika pozostała na poziomie minusowym.

Ocena gospodarowania rentownością netto aktywów

W badanych latach zaangażowane aktywa przyniosły przedsiębiorstwu stratę. W roku 2006 jedna złotówka zaangażowanych w działalność aktywów przyniosła 6 groszy straty, natomiast w roku 2007 jedna złotówka przyniosła 2 grosze straty. W roku 2007 strata przypadająca na jednostkę majątku (1zł) spadła o 64,09% w stosunku do roku 2006.

2. rentowność netto sprzedaży

ROK 2006

ROK 2007

ROK

Interpretacja: Wskaźnik rentowności netto sprzedaży kształtuje się na wartościach minusowych. W roku 2006 wynosił -3,57 %, natomiast w roku 2007 -1,13%. W roku drugim nastąpił wzrost wskaźnika o 2,44 punktów procentowych w porównaniu do roku pierwszego.

Ocena gospodarowania rentownością netto sprzedaży

Rentowność netto sprzedaży badanego przedsiębiorstwa jest na poziomie minusowym. W badanych latach sprzedaż przynosiła stratę. W roku 2006 jedna złotówka przychodów netto przyniosła prawie 4 grosze straty, w roku 2007 jedna złotówka przychodu netto to ponad 1 grosz straty. W roku 2007 sytuacja troszkę się poprawiła i rentowność wzrosła o 68,35% w stosunku do 2006.

3. wskaźniki netto kapitału własnego

ROK 2006

ROK 2007

ROK

Interpretacja: Wskaźniki netto kapitału własnego również są na wartościach ujemnych. W roku 2006 wynosił -11,80%, natomiast w roku 2007 wzrósł o 7,57 punktów procentowych w stosunku do roku 2006 i wynosił -4,23%.

4. wskaźnik brutto kapitału własnego

ROK 2006

ROK 2007

ROK

Interpretacja: Wskaźniki brutto kapitału własnego również są na wartościach ujemnych. W roku 2006 wynosił -11,80%, natomiast w roku 2007 wzrósł o 7,57 punktów procentowych w stosunku do roku 2006 i wynosił -4,23%.

Ocena gospodarowania rentowności netto i brutto kapitału własnego

Ponieważ wynik finansowy jest stratą, wskaźnik rentowności netto kapitału własnego oraz wskaźnik rentowności brutto kapitału własnego są takie same.

W roku 2006 jedna złotówka zaangażowanego kapitału własnego przyniosła prawie 12 groszy starty, w roku 2007 sytuacja troszkę się polepszyła i jedna złotówka zaangażowano kapitału własnego przyniosła ponad 4 grosze straty. W drugim roku nastąpił wzrost o 64,15 % w stosunku do roku drugiego. Właściciele, udziałowcy, akcjonariusze na pewno nie są zadowolenia taką sytuacją, gdyż przedsiębiorstwo przynosi stratę a w takim przypadku nie mogą liczyć na wypłaty z dywidend.

Ogólne podsumowanie działalności przedsiębiorstwa

W „Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. z Tych” nie ma dostatecznej płynności finansowej, mogły więc występować problemy z terminowym spłacaniem zobowiązań, ze względu na brak środków pieniężnych, co natomiast było spowodowane problemami z inkasowaniem należności od odbiorców. Z obliczeń wynika, iż zapasy stanowią dość istotny składnik aktywów obrotowych. Przedsiębiorstwo z roku na rok coraz lepiej gospodaruje swoimi zapasami.

W roku 2006 sytuacja produktywności aktywów była bardzo dobra, to w roku 2007 nastąpiła poprawa. Obrót aktywami przynosił zysk ze sprzedaży netto.

Mimo iż obrót aktywami przynosił zysk, to przedsiębiorstwo ma problemy z ogólnym zadłużeniem, które może wynikać z pasywnej polityki zarządu bądź z niewykorzystania efektu dźwigni finansowej.

W roku 2006 przedsiębiorstwo umacniało się finansowo, gdyż nie było problemu z pokryciem aktywów kapitałem własnym, jednak w 2007 roku sytuacja się troszkę pogorszyła co może świadczyć o problemach finansowych w tym okresie.

Zadłużenie długoterminowe przyjęło tendencję zniżkową, wskazując iż udział zobowiązań długoterminowych w finansowaniu wszystkich aktywów zwiększył się w roku drugim, mimo iż przedsiębiorstwo mogło mieć problemy z zadłużeniem ogółem. W badanych latach zobowiązania krótkoterminowe miały większy udział w strukturze zobowiązań.

W przedsiębiorstwie jest małe uzależnienie jednostki od kapitału obcego, ponieważ wskaźniki zadłużenia kapitału własnego są mniejsze od 2 (tj.200%). Zadłużenie długoterminowego kapitału własnego nie jest zagrożone, ponieważ wskaźnik ten nie przekroczył jedności.

W badanych latach 2006 - 2007 zaangażowane aktywa przyniosły przedsiębiorstwu stratę oraz rentowność netto sprzedaży również jest na wartości minusowej.

Wynik finansowy z oby lat jest startą dlatego wskaźnik rentowności netto kapitału własnego oraz wskaźnik rentowności brutto kapitału własnego są takie same. W roku 2006 jedna złotówka zaangażowanego kapitału własnego przyniosła prawie 12 groszy starty, w roku 2007 sytuacja troszkę się polepszyła i jedna złotówka zaangażowanego kapitału własnego przyniosła ponad 4 grosze straty.

Bibliografia

1. „Ekonomika przedsiębiorstw część 2„ Janina Mierzejewska - Majcherek. Wydawnictwo

Difin. Warszawa 2006.

2. „Rachunkowość przedsiębiorstw część IV” Bożena Pazurek, Małgorzata Szleter.

Wydawnictwo Bożena Pazurek. Wrocław 2010.

3. „Szkolny słownik ekonomiczny” Andrzej Komosa. Wydawnictwo Ekonomik. Warszawa

2008.

4. „Analiza finansowa w zarządzaniu przedsiębiorstwem” praca zbiorowa / pod red. nauk.

Marian Walczak. Wydawnictwo Difin. Warszawa 2003.

5. http://www.abc-ekonomii.net.pl/slownik.php

6. http://mfiles.pl/pl/index.php/Plik:Encyklopedia_zarzadzania.png

7. www.konkurencyjnosc.gov.pl

9

---