CZTERY FAZY KOMPLEKSOWEGO ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wszystkie te fazy zazębiają się i tworzą jedną całość.

 

Rola zarządzania na wyższych poziomach polega na zapewnieniu doradztwa, szkoleniu, pomocy technicznej, koordynacji, a przede wszystkim na tworzeniu prawa, koncepcji i programów w zakresie zarządzania kryzysowego oraz nadzorowaniu ich wdrażania. Wyższy szczebel zarządzania organizuje i udziela pomocy szczeblowi lokalnemu, wtedy gdy sytuacja przerasta środki i siły lokalnych szczebli.

 

Do budowy systemu zarządzania kryzysowego niezbędne są odpowiednie instytucje i struktury organizacyjne. Instytucje takie tworzy się na wszystkich poziomach zarządzania. Podlegają one bezpośrednio szefowi władzy wykonawczej.

Pracownicy zarządzania kryzysowego nie dysponują żadnymi siłami, które byłyby im bezpośrednio podporządkowane na ich polecenie wykonywały zadania zarządzania kryzysowego. Zadania te realizują poprzez siły podporządkowane innym instytucjom i organizacjom publicznym i prywatnym, a także dzięki działaniom poszczególnym obywateli. Pracownicy dlatego też w swojej działalności opracowują odpowiednie plany i programy, uzyskują zgody, poparcie i zaangażowanie wszystkich zainteresowanych instytucji. Żeby to uzyskać inspirują , przekonują i budują partnerską współpracę, służącą realizacji różnych programów mających na celu bezpieczeństwo obywateli.

Bardzo ważna jest umiejętność kształtowania opinii publicznej i pozyskiwanie jej poparcia dla realizacji programów służących bezpieczeństwu publicznemu m. in. poprzez uświadamianie społeczeństwa i jakie wymierne korzyści z tego osiągną.

 

Menedżer programów kryzysowych ma obowiązek ogólnego zarządzania, inaczej nadzorowania wszystkich programów kryzysowych realizowanej w danym województwie. W czasie katastrofy menadżer powinien być z zasady szefem sztabu kryzysowego. Obowiązki menadżera różnie są określane przez prawo. Gdy uprawnienia decyzyjne zarezerwowane są wyłącznie dla szefa władzy wykonawczej, wtedy menadżer funkcjonuje jako doradca szefa. Zarządzanie kryzysowe to działanie grupowe, oparte na partnerskim współdziałaniu wszystkich instytucji i organizacji przyczyniających się do bezpieczeństwa publicznego obywateli.

 

ZADANIA MENEDŻERA PROGRAMÓW KRYZYSOWYCH

 

INFORMACJA O DZIAŁANIACH RZĄDU

na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa państwa i obywateli na wypadek klęski powodzi oraz przeciwdziałania jej skutkom kwiecień 2000 r.

Dokument przygotowany w Ministerstwie Środowiska, przyjęty przez Radę Ministrów
18 kwietnia 2000 r.

Główne cele i kierunki działań w ramach programu zabezpieczenia obywateli i państwa przed skutkami powodzi i innych katastrof ekologicznych to: stworzenie podstaw prawnych i organizacyjnych nowoczesnego systemu ochrony oraz koordynowania działań różnych służb w czasie klęsk żywiołowych i katastrof ekologicznych, odbudowa, modernizacja i rozbudowa urządzeń służących zapobieganiu powodziom, modernizacja systemu osłony przeciwpowodziowej, zagospodarowanie obszarów zagrożonych powodzią, a także zabezpieczenie finansowe programu przeciwdziałania klęskom powodzi.

Zasięg i rozmiary katastrofy powodziowej w 1997 r., skala spowodowanych przez nią zniszczeń i strat mają swoje źródła i przyczyny w nagromadzonych przez dziesiątki lat błędach technicznych, organizacyjnych i legislacyjnych, w tym przede wszystkim w:

• całkowitym ignorowaniu w polityce gospodarczej i przestrzennej państwa zjawisk związanych z globalnymi zmianami klimatu, złym stanie technicznym infrastruktury hydrotechnicznej, w tym wałów ochronnych, urządzeń regulujących przepływ wielkich wód oraz w niedostatecznej drożności koryt rzecznych (przyczyniły się do tego głównie zaniedbania w utrzymaniu wód i urządzeń, spowodowane brakiem środków na ich eksploatację oraz modernizację; jednocześnie nowych urządzeń przybywa niewspółmiernie mało w stosunku do ogromnych potrzeb w tej dziedzinie. Ogólne dane o ciekach wodnych i zabezpieczeniach przeciwpowodziowych w Polsce przedstawia załącznik nr 1),

zał nr.1:

rzeki i kanały                              74539 km

w tym: rzeki uregulowane            49851 km

wały przeciwpowodziowe             8414 km

stacje pomp                                    585 szt.

zbiorniki wodne o pojemności        1500 mln m 3

 

• braku sprawnego systemu monitorowania i prognozowania rozmiaru wezbrań wód, wysokości i czasu przepływu fali powodziowej,

• przestarzałym systemie zbierania informacji hydrologicznych. (W 1997 r. wiele posterunków pomiarowych zostało zalanych, a łączność zerwana. W tej sytuacji prognozy hydrologiczne nie mogły być dokładne. Zawodna łączność uniemożliwiała także lepsze wykorzystanie ? niewielkich zresztą ? rezerw powodziowych w zbiornikach retencyjnych i sterowanie za ich pomocą falą powodziową),

• wadliwym systemie zarządzania gospodarką wodną, który charakteryzuje się w szczególności:

• dublującymi się kompetencjami służb wodnych w czasie powodzi, brakiem odpowiedniej koordynacji ich działań,

• niedostatkiem środków finansowych, stanowiącym jedną z głównych przyczyn wieloletnich zaniedbań eksploatacyjnych. (Zbyt wolna realizacja potrzeb inwestycyjnych spowodowała wydłużenie cyklów budowy urządzeń hydrotechnicznych nawet do 27-29 lat).

Inne przyczyny i źródła tej sytuacji to:

• nieprzygotowanie ludności zamieszkującej tereny zalewowe do współdziałania w czasie powodzi,

• błędy popełnione w polityce zagospodarowania przestrzennego (na obszarach zagrożonych zalaniem przez rzeki i potoki lokalizowano zabudowę mieszkaniową, obiekty przemysłowe, a także wysypiska śmieci, oczyszczalnie ścieków i mogilniki). Szkody spowodowane w wyniku błędnej polityki w dziedzinie zagospodarowania przestrzennego terenów zalewowych ilustrują załączniki nr 2 i 3,

• rozpowszechnione przekonanie, że wały i inne obiekty techniczne mogą całkowicie zabezpieczyć przed powodzią. (Jest to pogląd całkowicie błędny. Przekonali się o tym m.in. Amerykanie i Niemcy podczas wielkich powodzi na Mississipi i Renie. Projektowane obiekty techniczne mają ściśle określone parametry. Zawsze może zdarzyć się powódź większa niż przyjęta jako podstawa do obliczeń. Przykładowo: wrocławski węzeł wodny zmodernizowany po powodzi w 1903 r. mógł przepuścić 2400 m3/sek, tymczasem w 1997 r. fala kulminacyjna we Wrocławiu osiągnęła 3650 m3/sek),

• nieprzygotowanie struktur państwa do zapobiegania i sprostania stanom kryzysowym. (Działaniom przeciwpowodziowym towarzyszył chaos decyzyjny i organizacyjny, począwszy od szczebla rządowego, skończywszy na braku koordynacji i współpracy lokalnych komitetów przeciwpowodziowych i sztabów antykryzysowych),

• zniszczenie form małej retencji, szczególnie w górnym biegu rzek i potoków,

• gwałtowne odmłodzenie drzewostanów w wyniku nieprzemyślanego, nadmiernego pozyskiwania drewna.

Diagnoza sytuacji, identyfikacja bezpośrednich i pośrednich przyczyn katastrofy powodziowej stwarzają podstawy do określenia głównych celów i kierunków działania oraz skonkretyzowania planu działań w ramach kompleksowego programu zabezpieczenia obywateli i państwa przed skutkami powodzi i innych katastrof ekologicznych.

Główne kierunki i zadania:

I. Stworzenie podstaw prawnych i organizacyjnych nowoczesnego systemu ochrony oraz koordynowania działań różnych służb w czasie klęsk żywiołowych i katastrof ekologicznych

Stan prawny związany z działalnością w zakresie zwalczania klęsk żywiołowych oraz funkcjonowaniem struktur przeciwpowodziowych regulowany jest przez wiele aktów normatywnych, datowanych od 1953 r. (dekret o świadczeniach w celu zwalczania klęsk żywiołowych z 23 kwietnia 1953 r., Dz. U. nr 23, poz. 93 z późn. zm.).

Odziedziczony po państwie scentralizowanym i autorytarnym system regulacji prawnych okazał się w obliczu katastrofy przestarzały, niespójny i niesprawny. Sprawę tak wielkiej wagi ?regulowały? odrębne przepisy z różnych dziedzin prawa administracyjnego (Prawo wodne, przepisy o ochronie przeciwpożarowej, przepisy o obronie cywilnej, przepisy o stanie nadzwyczajnym, pragmatyka poszczególnych służb powołanych do działań w tej sferze). Regulacje te nie uwzględniały wielu obecnych uwarunkowań, m.in. istnienia samorządu terytorialnego.

Brak jasno określonych kompetencji i odpowiedzialności organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, zasad współdziałania ogniw zmilitaryzowanych i cywilnych oraz koordynacji działań i podległości poszczególnych służb ratowniczych doprowadził w obliczu katastrofy do niedowładu zarządzania i dowodzenia, bałaganu kompetencyjnego.

a) Działania organizacyjne

Prace nad rozwiązaniami systemowymi, nierozer- walnie związane z wprowadzaną reformą ustrojową państwa, zostały rozpoczęte w 1998 r. 15 kwietnia 1998 r. Rada Ministrów powołała Komitet Rady Ministrów ds. Zarządzania w Sytuacjach Kryzysowych, powierzając jego kierownictwo ministrowi spraw wewnętrznych i administracji, a obecnie wiceprezesowi Rady Ministrów, ministrowi pracy i polityki społecznej. Jednocześnie w MSWiA został powołany Zespół Reagowania Kryzysowego, a przy wojewodach utworzone zostały sztaby antykryzysowe.

Ważną zmianą było wejście, od 1 stycznia 1999 r., Państwowej Straży Pożarnej w skład wojewódzkiej i powiatowej administracji zespolonej. Rozwiązanie to usprawniło mechanizmy dysponowania środkami tej formacji ratowniczej przez wojewodów i starostów jako odpowiedzialnych za bezpieczeństwo obywateli na swoim terenie. Wojewodowie i starostowie są nie tylko zwierzchnikami komendantów PSP, ale również szefami obrony cywilnej i Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego, odpowiednio na obszarze województwa i powiatu.

W 1999 r. zaczęło funkcjonować 15 wojewódzkich Centrów Zarządzania Kryzysowego, 16 ? lubuskie ? jest w trakcie organizacji. Podjęte zostały także działania w zakresie organizacji centrów powiatowych.

Po przeanalizowaniu funkcjonowania dotychczasowego systemu w marcu 2000 r. wprowadzona została ważna zmiana funkcjonalna. 22 marca 2000 r. komendant główny Państwowej Straży Pożarnej został powołany na stanowisko szefa Obrony Cywilnej Kraju. Jest to rozwiązanie doraźne, mające poprawić system bezpieczeństwa powszechnego do czasu uchwalenia ustawy o gotowości cywilnej i cywilnym zarządzaniu kryzysowym w czasie pokoju. Podstawą integracji PSP i OC jest Krajowy System Ratowniczo--Gaśniczy kierowany przez komendanta głównego PSP. W konsekwencji od 15 kwietnia 2000 r., na mocy decyzji ministra spraw wewnętrznych i administracji z 30 marca 2000 r., postawiony został w stan likwidacji Urząd Zarządzania Kryzysowego i Ochrony Ludności (do 1998 r. Urząd Szefa OCK). Usytuowane dotychczas w UZKiOL Centrum Zarządzania Kryzysowego szefa OCK połączone zostanie z Krajowym Centrum Koordynacji Ratownictwa PSP, tworząc jedną spójną strukturę operacyjną ? Krajowe Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności. KCKRiOL będzie nie tylko koordynować bieżące akcje ratownicze, ale również przygotowywać analizy i prognozy dotyczące zagrożeń. W razie potrzeby będzie stanowiło bazę funkcjonowania odpowiednio: Centrum Zarządzania Kryzysowego MSWiA i CZK prezesa Rady Ministrów.

b) Prace w dziedzinie przygotowania podstaw prawnych do stworzenia powszechnego systemu bezpieczeństwa przed powodzią

W ramach III etapu ?Narodowego programu odbudowy i modernizacji? zostały podjęte i są już bardzo zaawansowane prace nad przygotowaniem odpowiednich rozwiązań prawnych.

Jedną z zasadniczych przesłanek prowadzonych prac jest idea całościowego rozwiązania narosłych problemów. Pozwoli to uwolnić państwo od konieczności sięgania do rozwiązań legislacyjnych o charakterze doraźnym okazjonalnym, od praktyki uchwalania ustaw i rozporządzeń w związku z kolejnymi klęskami żywiołowymi o większym lub mniejszym zasięgu.

Za przykład systemowych rozwiązań należy uznać pomoc dla powodzian w postaci preferencyjnych kredytów na remonty i odbudowę mieszkań i domów (ustawa z 8 lipca 1999 r. w sprawie dopłat do oprocentowania kredytów bankowych udzielonych na usuwanie skutków powodzi, Dz. U. nr 62, poz. 690). Powstał również projekt ustawy o dofinansowaniu pożyczek dla małych i średnich przedsiębiorstw. Rozwiązano także problem odszkodowań za straty poniesione w wyniku akcji ratowniczych w czasie zwalczania klęsk żywiołowych (rozporządzenie Rady Ministrów z 8 czerwca 1998 r. w sprawie zasad oraz trybu ustalenia i wypłaty odszkodowań za szkody poniesione w związku z akcjami zwalczania klęsk żywiołowych (Dz. U. nr 55, poz. 573).

Największe znaczenie mają jednak prace nad ustawą o gotowości cywilnej i cywilnym zarządzaniu kryzysowym w czasie pokoju, tworzącą system reagowania struktur państwowych w sytuacjach zagrożenia. Celem proponowanej ustawy jest stworzenie spójnego i całościowego systemu ochrony ludności. Ma on zapewnić bezpieczeństwo ludziom, ich mieniu i środowisku w stanach kryzysowych, rozumianych jako nagłe sytuacje (zdarzenia) niosące poważne zagrożenia, wywołane przez siły natury lub wynikające z działalności człowieka. Ustawowe uregulowania zagwarantują podejmowanie działań ratowniczych w każdej sytuacji zagrożenia życia lub mienia.

W założeniach do ustawy mianem gotowości cywilnej określa się ?zespół czynności zapewniających funkcjonowanie systemu wraz z działaniami odpowiednich organów i ich aparatu pomocniczego?. Z określenia tego wynika, że ustawa nie zajmuje się gotowością bojową i mobilizacyjną Sił Zbrojnych RP. Są to sfery oddzielone od siebie, rządzące się odrębnymi zasadami i pozostające w odrębnych systemach organizacyjnych i dowodzenia, funkcjonujących w ?układzie współpracy i kooperacji? w określonym zakresie, w szczególności zaś w trakcie trwania stanu kryzysowego.

Fundamentem modelu gotowości cywilnej jest system organów sprawujących władzę administracji ogólnej, ukształtowany na bazie trójstopniowego zasadniczego podziału terytorialnego kraju (gmina, powiat, województwo). Model ten oparty jest na dwóch podstawowych zasadach:

• prymatu układu terytorialnego zakładającego, że ciężar decyzji i odpowiedzialności spoczywać będzie na władzy funkcjonującej na danym stopniu podziału terytorialnego. Zgodnie z przyjętą zasadą adekwatności i subsydiarności zadania z zakresu zarządzania kryzysowego wykonywane są przez organ sprawujący władzę administracji ogólnej, działający na najniższym stopniu podziału terytorialnego, zdolny do skutecznego reagowania. Możliwość ingerencji władzy wyższego stopnia zostanie ograniczona ? aż do momentu zaostrzenia kryzysu i przejęcia przez nią odpowiedzialności za podejmowane decyzje,

• zasady przypisania kompetencji i odpowiedzialności jednoosobowemu kierownictwu, działającemu na poszczególnych szczeblach organizacji terytorialnej państwa, ale tylko tym, którzy sprawują władzę administracji ogólnej ? starostom sprawującym z mocy ustawy władzę administracji ogólnej na terenie powiatów, wojewodom sprawującym tę władzę jako przedstawiciele rządu na szczeblu województwa, bez prawa subdelegacji, tzn. przenoszenia ich na inne osoby.

Powszechny system ochrony ludności skonstruowany na tych zasadach zakłada, iż organ władzy administracji ogólnej na każdym szczeblu organizacyjnym państwa (gmina, powiat, województwo, centrum) odpowiedzialny jest za działanie systemu ratownictwa zarówno w przypadku rutynowych zdarzeń, jak i w przypadku zarządzania w czasie kryzysu.

W okresie nie noszącym znamion kryzysu poszczególne służby ratownicze wykonywać będą swoje rutynowe czynności, podejmując dziesiątki codziennych interwencji. Osoba wykonująca władzę administracji ogólnej sprawować będzie wówczas zwierzchnictwo nad poszczególnymi służbami i ponosić odpowiedzialność za rezultaty ich działań oraz za skuteczną koordynację służb w przypadku działań ratowniczych.

W przypadku nadzwyczajnego zagrożenia, prowadzącego do zerwania więzi społecznych, gospodarczych i strukturalnych, osoba sprawująca władzę administracji ogólnej korzysta z faktu, iż jest jednocześnie organem w zakresie gotowości cywilnej i cywilnego zarządzania kryzysowego i przejmuje bezpośrednie kierowanie strukturą organizacyjną przewidzianą ustawowo do zarządzania w sytuacjach kryzysowych. Od tego momentu ponosi pełną odpowiedzialność za podejmowane decyzje. W założeniach do ustawy zakłada się likwidację odrębnego systemu ochrony przeciwpowodziowej opartego na kolegialnych strukturach komitetów przeciwpowodziowych (na mocy nowelizacji Prawa wodnego) i włączenia ochrony przeciwpowodziowej do zadań z zakresu gotowości cywilnej i cywilnego zarządzania kryzysowego w czasie pokoju. Projekt ustawy przyjęty 11 kwietnia 2000 r. przez Radę Ministrów skierowany zostanie pod obrady Sejmu.

Konieczność stworzenia podstaw prawnych do zbudowania nowoczesnego systemu gotowości cywilnej i zarządzania w czasie sytuacji kryzysowych stawia także przed rządem i parlamentem Rzeczypospolitej Polskiej w 2000 r. zadanie nowelizacji Prawa wodnego, weryfikacji koncepcji planów zagospodarowania przestrzennego kraju, przepisów dotyczących ochrony środowiska naturalnego oraz przepisów określających warunki działalności przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych podczas stanów nadzwyczajnych (w ustawie o zaopatrzeniu w wodę i odprowadzaniu ścieków).

Nowelizacji wymaga więc ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy. Natomiast w nowelizacji art. 7 ustawy Prawo budowlane należy pilnie przygotować i wydać do tej ustawy rozporządzenia wykonawcze w sprawie warunków technicznych budowy i eksploatacji, jakim powinny odpowiadać wysypiska i obiekty unieszkodliwiania odpadów komunalnych. Ponadto nowelizacji wymagają ustawy o: powszechnym obowiązku obrony RP, ochronie przeciwpożarowej, Państwowej Straży Pożarnej, ochronie środowiska.

Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast przygotował projekt ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która wprowadza problematykę przeciwpowodziową do nowych opracowań planistycznych, planów zagospodarowania przestrzennego województw, planów rozwoju przestrzennego gmin i planów zabudowy.

W prowadzonych pracach w dziedzinie regulacji prawnych wykorzystywane są opracowania oraz propozycje rozwiązań przekazywane przez sejmiki województw, władze administracyjne i samorządowe. Propozycje napływające z rejonów dotkniętych powodzią mają szczególną wartość, gdyż wypływają z bezpośrednich doświadczeń.

Brane są także pod uwagę doświadczenia innych krajów Europy i świata pod kątem możliwości zastosowania w naszych warunkach sprawdzonych rozwiązań systemowych.

II. Odbudowa, modernizacja i rozbudowa urządzeń służących zapobieganiu powodziom

a) Naprawa i modernizacja urządzeń melioracji podstawowych

W latach 1997-1998 doraźnie odbudowano zdecydowaną większość przerwanych i zniszczonych odcinków wałów i niektórych innych urządzeń hydrotechnicznych.

Na wniosek Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej oraz pełnomocnika rządu ds. usuwania skutków powodzi w 1997 r. Rada Ministrów przeznaczyła z rezerwy centralnej budżetu państwa kwotę 137 mln zł, która została przekazana do 33 województw. Kwoty te były w dyspozycji inwestorów ? wojewódzkich zarządów melioracji i urządzeń wodnych.

W grudniu 1997 r. zaciągnięto w Europejskim Banku Inwestycyjnym kredyt, w ramach którego w latach 1998-2000 72 mln ecu przeznaczono na odbudowę i modernizację urządzeń melioracji wodnych podstawowych. Razem z częścią rezerwy centralnej budżetu państwa stanowi to kwotę około 421 mln zł, przeznaczoną na realizację 470 zadań inwestycyjnych na terenie byłych 28 województw.

Do końca 1999 r. wydatkowano 394 mln zł z kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego i środków z rezerwy celowej budżetu państwa. W ramach tych środków naprawiono i zmodernizowano wały przeciwpowodziowe na odcinkach o łącznej długości 500 km (wraz z budowlami), naprawiono koryta rzek na długości 700 km (wraz z budowlami), naprawiono i zmodernizowano 7 stacji pomp o wydajności 17,8 m3/sek., 283 urządzenia na 2010 km wałów oraz wyremontowano drogi dojazdowe do wałów. Pozostała kwota w wysokości ponad 27 mln zł będzie wykorzystana na dokończenie programu odbudowy i remontów wałów i urządzeń melioracji podstawowych zniszczonych lub uszkodzonych przez powodzie w latach 1997-1998. Zakończenie tego zadania przewidziane jest na połowę 2001 r.

Na początku 1999 r. rząd zaciągnął w Banku Rozwoju Rady Europy kolejną pożyczkę na sfinansowanie w latach 1999-2001 usuwania skutków powodzi. Na naprawę i modernizację urządzeń melioracji wodnych podstawowych przeznaczono 198,9 mln zł. Warunkiem wykorzystania środków pochodzących z kredytu jest skierowanie z rezerwy celowej budżetu państwa 226,8 mln zł. W ten sposób z budżetu państwa w latach 1999-2001 wydatkowanych będzie na te cele 424,7 mln zł.

Oprócz środków pochodzących z kredytów i towarzyszących im środków budżetowych (rezerwy celowej) wojewodowie skierowali na inwestycje z zakresu budowy i modernizacji urządzeń melioracji wodnych podstawowych: w 1998 r. ? 118,5 mln zł i 77,6 mln w 1999 r. oraz na utrzymanie i eksploatację tych urządzeń w 1998 r. ? 108, 8 mln zł i 86,9 mln w 1999 r., co zaspokaja około 30 proc. potrzeb w tym zakresie.

Do chwili obecnej nie zostały rozstrzygnięte problemy finansowania dalszych prac w tej dziedzinie, po zakończeniu programu odbudowy i modernizacji po powodzi 1997 r. Tymczasem pełna, docelowa modernizacja istniejących obwałowań i budowa nowych, przy osiągniętym poziomie nakładów finansowych na ten cel w latach 1998-2000, wymagałaby kilku lat intensywnej pracy.

b) Realizacja programu zabezpieczeń przeciwpowodziowych, z uwzględnieniem warunków ekologicznych terenów

W 1998 r. przede wszystkim w ramach tzw. komponentu B-3 Projektu Banku Światowego ?Likwidacja skutków powodzi?, finansowanego ze środków pochodzących z kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego, rozpoczęto realizację kompleksowego systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych w powiązaniu z całościową strategią zagospodarowania obszarów zagrożonych.

W ramach tego komponentu realizowane są takie zadania, jak:

• dokończenie budowy i usunięcie skutków powodzi na polderze ?Buków? (koszt realizacji inwestycji 96,3 mln zł zł),

• dokończenie budowy obiektów ochrony przeciwpowodziowej Kędzierzyna-Koźla na Odrze (koszt realizacji inwestycji 60,4 mln zł),

• remont i modernizacja zbiornika ?Czaniec? na Sole (koszt realizacji inwestycji 11,8 mln zł),

• remont i modernizacja zbiornika ?Tresna? na Sole (koszt realizacji inwestycji 19,3 mln zł),

• remont i modernizacja zbiornika Mirsk na Długim Potoku (koszt realizacji inwestycji 2,5 mln zł),

• remont i modernizacja zbiornika ?Stronie Śląskie? na Morawie (koszt realizacji inwestycji 2,5 mln zł).

Realizacja dwóch ostatnich zadań została zakończona w 1999 r. Prace na obiektach ?Czaniec?, ?Tresna? i Kędzierzyn-Koźle ukończone zostaną w 2000 r., a na polderze ?Buków? w 2001 r.

Ponadto, ze środków BRRE realizowane są tak znaczące w gospodarce wodnej inwestycje, jak: dokończenie budowy zbiorników wodnych ?Topola? i ?Kozielno? na Nysie Kłodzkiej i budowa ?kanału ulgi? dla Opola (planowane zakończenie tych inwestycji ? czerwiec 2001 r.). W latach 1999-2001 przeznaczono na nie z budżetu państwa ogółem 357,7 mln zł, w tym z kredytu BRRE 166,4 mln zł i 191,3 mln zł z rezerwy celowej na usuwanie skutków powodzi.

W latach 1997-1999 na zadania związane z usuwaniem skutków powodzi na rzekach i potokach będących w administracji RZGW przeznaczono ze środków rezerwy budżetowej 232,6 mln zł. Ze środków tych realizowane są m.in. następujące zadania:

• remont dolnego stanowiska na zbiorniku ?Nysa? na Nysie Kłodzkiej,

• odbudowa i modernizacja Węzła Szczytnickiego i Bartoszowickiego na Odrze,

• przygotowanie dokumentacji i warunków do rozpoczęcia budowy zbiorników wodnych ?Kamieniec Ząbkowicki? na Nysie Kłodzkiej.

Równolegle prowadzone są prace nad:

• modernizacją systemu ochrony przeciwpowodziowej we Wrocławskim Systemie Wodnym,

• przygotowaniem dokumentacji i warunków do rozpoczęcia budowy zbiornika wodnego ?Racibórz? na Odrze jako pierwszoplanowej inwestycji w ramach tworzonego systemu zabezpieczenia przeciwpowodziowego,

• budową zbiornika wodnego ?Świnna Poręba? ? inwestycji mającej istotne znaczenie dla ochrony przeciwpowodziowej dorzecza górnej Wisły, w tym również Krakowa,

• rozwiązaniem problemu bezpieczeństwa stopnia wodnego Włocławek.

Jeśli zadania te nie zostaną zrealizowane, realne zwiększenie ochrony przeciwpowodziowej w zlewniach Wisły i Odry będzie praktycznie niemożliwe.

c) Działania Międzynarodowej Komisji Ochrony Odry przed Zanieczyszczeniem. Grupa 4 - Powódź

Powódź z 1997 r., powodując ogromne straty po stronie polskiej, czeskiej i niemieckiej, wymusiła wspólne działania, których początkiem stały się: podpisane 4 sierpnia 1997 r. porozumienie ministrów ochrony środowiska i gospodarki wodnej Polski, Niemiec i Czech, włączające działania przeciwpowodziowe do działań Komisji Ochrony Wód Odry przed Zanieczyszczeniem oraz podpisane 22 sierpnia 1997 r. przez ministra spraw wewnętrznych i administracji RP, federalnego ministra gospodarki przestrzennej, budownictwa i urbanistyki RFN, wicepremiera i ministra ochrony środowiska Republiki Czeskiej porozumienie dotyczące prewencyjnej ochrony przed powodziami poprzez odpowiednie planowanie przestrzenne w dorzeczu Odry.

Zgodnie z tym porozumieniem została utworzona międzynarodowa grupa robocza, której zadaniem jest opracowanie trójstronnego programu działań. Na szczególną uwagę zasługuje współpraca z rządem krajowym Brandenburgii. Wymiana informacji i doświadczeń przyniosła już konkretne rezultaty. Podpisano porozumienie o wymianie ekspertów w sytuacji zagrożenia powodzią, przyjęto też wspólny program działań w dorzeczu Odry, pod nazwą ?Przyszłość i bezpieczeństwo dla dorzecza Odry?.

Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast przystąpił do opracowania planistycznego dla obszarów transgranicznych. W 1999 r. opracowane zostały elementy prac studialnych w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, ich zakończenie wymaga jednak ściślejszej współpracy ze strony Czech i Niemiec. Konieczne jest także zwiększenie aktywności międzyresortowych komisji: Polsko-Czeskiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Transgranicznej oraz Polsko-Niemieckiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Regionalnej i Przygranicznej. Niezbędne jest również wskazanie przez naszych partnerów, jakie jednostki merytoryczne zajmują się powyższą problematyką.

W ramach dotychczasowej współpracy:

opracowano wspólną strategię i zasady programu działań przeciwpowodziowych w dorzeczu Odry,

opracowano system sygnalizacji na wypadek zagrożeń nadzwyczajnych,

rozwinięto współpracę trójstronną hydrologów i system wzajemnego informowania się o sytuacji hydrologicznej,

rozpoczęto prace nad uzgodnieniem wspólnej polityki w zakresie planowania przestrzennego.

d) Programy w dziedzinie gospodarki wodnej

Dorzecze Odry ? Program dla Odry 2006

Celem Programu dla Odry 2006 jest zbudowanie systemu racjonalnej gospodarki wodnej dorzecza Odry, ze szczególnym uwzględnieniem trzech priorytetów o znaczeniu międzynarodowym:

• ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu Odry,

• ochrony czystości wody i środowiska przyrodniczego,

• funkcji transportowej.

W odniesieniu do funkcji ochrony przeciwpowodziowej zakłada się koordynację działań w zakresie:

• usuwania szkód powodziowych powstałych w roku 1997,

• usuwania szkód powodziowych z roku 1998,

• modernizacji i rozbudowy istniejącego systemu ochrony przeciwpowodziowej.

Program zakłada koordynację działań rozpoczętych i prowadzonych niezależnie w ramach:

• Komisji Ochrony Wód Odry przed Zanieczyszczeniami ? grupa POWÓDŹ,

• Trójstronnego Polsko-Czesko-Niemieckiego programu działania ? Prewencyjna ochrona przed powodziami w dorzeczu Odry,

• projektu Banku Światowego ?Likwidacja skutków powodzi? ? planowanie osłony przeciwpowodziowej dla zlewni (komponent B),

• bilateralnej współpracy polsko-holenderskiej dotyczącej działań przeciwpowodziowych w dorzeczu Odry,

• Portów Odrzańskich ? organizacji łączącej większość inicjatyw gospodarczych związanych z promocją i gospodarczym wykorzystaniem infrastruktury Odrzańskiego Systemu Wodnego,

• innych inicjatyw o charakterze regionalnym i ponadregionalnym.

W zakresie działań proekologicznych program kładzie nacisk na konieczność zdecydowanej poprawy czystości wód oraz racjonalnego połączenia działań w dziedzinie gospodarki wodnej z ochroną środowiska przyrodniczego. W zakresie ochrony czystości wody zakłada wykorzystanie prac i wdrażanie programów opracowanych przez Międzynarodową Komisję Ochrony Wód Odry przed Zanieczyszczeniem. Ponadto zakłada się wykorzystanie i sanację istniejącej infrastruktury hydrotechnicznej, a w przypadku nowych budowli, inwestycje towarzyszące zmierzające do renaturyzacji doliny Odry.

W odniesieniu do funkcji transportowej zasadniczym celem programu jest użeglowienie Odry na całym jej biegu poniżej odcinka skanalizowanego. Umożliwi to obsługę transportową:

podmiotów gospodarczych usytuowanych w regionie nadodrzańskim,

handlu zagranicznego przez port morski w Szczecinie,

państw połączonych z Odrą w jeden spójny żeglugowy system transportowy.

Dorzecze Wisły

W Ministerstwie Środowiska prowadzone są prace nad założeniami ?Programu dla Wisły?, z uwzględnieniem dotychczasowych opracowań w tym zakresie.

Generalnie rzecz biorąc, programowi temu przyświecają następujące cele:

• zwiększenie poziomu ochrony przeciwpowodziowej (ze szczególnym uwzględnieniem dorzecza górnej Wisły),

• poprawa stanu czystości wód,

• lepsze gospodarcze wykorzystanie Wisły (rozwój transportu śródlądowego i energetyki wodnej, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju),

• ochrona przyrodniczych zasobów doliny Wisły,

• rozwój turystyki.

Aby pomyślnie realizować ten program, zasadniczą sprawą jest skoordynowanie działań ogólnopaństwowych, regionalnych i lokalnych, a także uzyskanie wsparcia ze strony parlamentu oraz instytucji i organizacji międzynarodowych.

III. Modernizacja systemu osłony przeciwpowodziowej

Skuteczna koordynacja działań służb ratowniczych w stanach klęsk żywiołowych, w tym zwłaszcza powodzi, wymaga stworzenia nowoczesnego systemu monitorowania zagrożeń. Słabość istniejących struktur wydatnie uwidoczniła się podczas powodzi w latach 1997-1998. W mniejszym stopniu dotyczy to służby meteorologicznej, która działa już w systemie międzynarodowym, w większym zaś służby hydrologicznej, niedostatecznie rozbudowanej i wyposażonej w przestarzałe urządzenia.

W 1997 r. Bank Światowy udzielił Polsce pożyczki w wysokości 200 mln USD na realizację projektu ?Usuwanie skutków powodzi?. Z tej sumy 80 mln USD przeznaczonych zostało na realizację komponentu B tego projektu pod nazwą ?Osłona przeciwpowodziowa i ograniczenie zagrożenia?, którego realizacja rozpoczęła się w 1998 r.

Celem realizacji komponentu B jest ograniczenie zagrożenia życia ludzi, ograniczenie szkód ekonomicznych i ekologicznych wywoływanych przez powodzie.

W ramach części składowej B projektu finansowanego ze środków Banku Światowego realizowane są cztery programy szczegółowe:

Komponent B-1 ? planowanie osłony przeciwpowodziowej w zlewni

Głównym celem komponentu B-1 jest tworzenie podstaw skutecznej strategii ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczach górnej i środkowej Odry oraz górnej Wisły. W każdym z tych dorzeczy zostały powołane w 1998 r. Ośrodki Koordynacyjno-Informacyjne Osłony Przeciwpowodziowej z siedzibami w Krakowie i Wrocławiu (OKI). Zajmują się one opracowywaniem i koordynacją zlewniowych strategii ochrony przeciwpowodziowej (tj. krótko-, średnio- i długoterminowych programów działania) oraz działalnością informacyjną i koordynacyjną na rzecz wszystkich służb prowadzących działania podczas powodzi. Ośrodki Koordynacyjno-Informacyjne zostaną wyposażone w nowoczesne narzędzia pozwalające stworzyć optymalną strategię ochrony przeciwpowodziowej, m.in. komputery, cyfrowe mapy terenów zalewowych, bazy danych o infrastrukturze terenów zalewowych i dostępnych środkach wykorzystywanych do ochrony, modele symulacyjne pozwalające badać skuteczność różnych wariantów strategii oraz ich skutki dla środowiska. Narzędzia te wykorzystywane będą również w działalności koordynacyjnej i informacyjnej podczas powodzi.

Komponent B2 ? monitorowanie, prognozowanie i ostrzeganie

Celem komponentu B-2 jest zbudowanie niezawodnego systemu informacyjnego, dostarczającego informacji na temat aktualnej i przewidywanej sytuacji hydrologiczno-meteorologicznej w dorzeczu. Projektowany System Monitoringu i Osłony Kraju (SMOK) uwzględnia automatyzację sieci posterunków obserwacyjno-pomiarowych, zbudowanie sieci odpornej na zagrożenia ekstremalnymi zjawiskami powodziowymi, automatyzację przesyłania informacji z posterunków do centrów zbiorczych, stworzenie niezawodnego systemu łączności pozwalającego zbierać potrzebne informacje i przekazywać użytkownikom (po przetworzeniu do postaci potrzebnych użytkownikom komunikatów, ostrzeżeń i prognoz), wdrożenie nowoczesnych modeli matematycznych prognoz hydrologiczno-meteorologicznych. Jednocześnie służby pomiarowe i serwisowe będą wyposażone w nowoczesne i niezawodne narzędzia pracy, w tym środki transportu.

Pozwoli to na:

• wcześniejsze, dokładniejsze i uwzględniające lokalną specyfikę ostrzeganie o zagrożeniach powodziowych, co jest szczególnie ważne dla zagrożonych zalaniem miast, osiedli, terenów uprawnych, obiektów przemysłowych i dóbr kultury,

• wcześniejsze i dokładniejsze ostrzeganie o groźnych zjawiskach, takich jak powodzie, sztormy, huraganowe wiatry, burze i nawalne opady. Ostrzeżenia opracowane z kilkudziesięciominutowym wyprzedzeniem mogą zapobiec poważnym stratom materialnym i zmniejszyć zagrożenie życia,

• szybsze opracowywanie prognoz hydrologicznych i meteorologicznych dla lotnictwa, gospodarki morskiej, gospodarki i inżynierii wodnej, rolnictwa, przemysłu,

• zmniejszenie możliwości opracowania nietrafnych prognoz i ostrzeżeń, a tym samym zwiększenie zaufania odbiorców do służb hydrologicznych i meteorologicznych,

• szybsze opracowywanie rutynowych prognoz średnioterminowych dla lepszej osłony społeczeństwa i działalności gospodarczej.

Komponent B-4 ? prewencja i ograniczenie ryzyka powodzi

Celem komponentu B-4 jest zwiększenie zdolności władz lokalnych do ograniczenia podatności na zagrożenie powodziowe, zmniejszenie bezpośrednich i pośrednich strat powodziowych oraz ograniczenie obciążenia finansów publicznych, budżetu centralnego i budżetów lokalnych poprzez przyjęcie zapobiegawczych programów inwestycyjnych i systemów bodźców.

Program obejmuje cztery zakresy działania:

• ustalenie zasad opracowywania map terenów zalewowych, opracowanie tych map, ustalenie zasad ograniczania rozwoju na terenach zalewowych oraz zasad zabezpieczania przed wodą obiektów znajdujących się na tych terenach,

• opracowania zasad konstruowania lokalnych systemów ostrzegawczych przed powodzią oraz ich wdrożenie w gminach pilotowych,

• szkolenie administracji samorządowej i rządowej, instytucji zajmujących się ochroną przeciwpowodziową, społeczności lokalnych oraz opracowanie materiałów propagandowych dla szkół i mieszkańców, ustalenie zasad współpracy z mediami i współuczestnictwo mieszkańców w tworzeniu planów ochrony,

• wykonanie studium możliwości zastosowania w warunkach polskich różnych rodzajów systemów ubezpieczeń powodziowych.

IV. Zagospodarowanie obszarów zagrożonych powodzią

Zbudowanie kompleksowego systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych oraz nowoczesnego systemu monitorowania zagrożeń i łączności nie wyeliminuje całkowicie zagrożenia powodziowego na obszarach zagrożonych. Zabezpieczenie państwa i obywateli przed skutkami powodzi wymaga podjęcia przedsięwzięć, mających na celu właściwe zagospodarowanie tych obszarów, stworzenia na nich nowego ładu przestrzennego. W praktyce planowania rozwoju przestrzennego w latach 1945-1989 kryterium zagrożenia powodziowego nie było uwzględniane przy podejmowaniu decyzji o lokalizacji różnorodnych inwestycji. I tak np. we Wrocławiu i w Opolu zlokalizowano na terenach zalewowych (wg klasyfikacji przedwojennej) osiedla mieszkaniowe, instytucje publiczne, zakłady przemysłowe itp. Kryterium zagrożenia powodziowego nie uwzględniano także w planowaniu rozwoju terenów wiejskich. W wyniku tych praktyk znaczne obszary o wysokim stopniu zagrożenia powodziowego zagospodarowane są wbrew logice i wymogom bezpieczeństwa. Opracowane założenia umożliwią stopniowe zmiany tego stanu, ich realizacja potrwa jednak co najmniej kilkanaście lat. Dotyczy to bowiem inwestycji i podmiotów o zróżnicowanym charakterze. Najtrudniejsze, choć niezbędne, będą niewątpliwie decyzje dotyczące ewentualnej zmiany przeznaczenia terenów wykorzystanych dla celów budownictwa mieszkaniowego. Decyzje takie muszą być oparte na ustaleniach planów zagospodarowania przestrzennego, obejmujących całe jednostki administracyjne, tj. planów rozwoju przestrzennego gmin (co proponuje nowa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Założenia dotyczące zagospodarowania obszarów zagrożonych, odnoszące się do stopnia zagrożenia, będą udostępnione wszystkim uczestnikom procesów planowania zagospodarowania przestrzennego, w tym zwłaszcza gminom. Zadania wynikające z tych założeń, uwzględnione w planach inwestycyjnych rządu, są realizowane przez różne podmioty. Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej uwzględnia je w planowanej modernizacji systemu drogowego i linii kolejowych (w ramach wykorzystania środków Unii Europejskiej), Ministerstwo Środowiska prowadzi odbudowę i modernizację obszarów leśnych położonych na tych obszarach (program EBI uzupełniony o środki budżetowe i UE). Wnioski z tych założeń zostaną wykorzystane przy modernizacji infrastruktury hydrotechnicznej na terenach zagrożonych powodzią.

Działania w zakresie planowania przestrzennego mają charakter długookresowy. Opracowania planistyczne muszą bowiem wyrażać politykę przestrzenną państwa na różnych poziomach zarządzania przestrzenią. Ustalenia z planów zagospodarowania przestrzennego ? planów wojewódzkich (program zadań rządowych i zadań wojewódzkich), powinny być uwzględnione w planach zagospodarowania przestrzennego gmin. Dlatego też Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast podjął działania systemowe w tym zakresie, działania doraźne natomiast powinny być podejmowane przez organy terenowe (głównie gminne). W ramach tych działań Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast opracował program pod nazwą ?Średniookresowa strategia sektorowa, gospodarka przestrzenna, nieruchomości, budownictwo mieszkaniowe?, który został zaakceptowany przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów. W programie tym wyodrębniono blok tematyczny ?Tworzenie warunków harmonijnego rozwoju przestrzennego?. Zaawansowane są prace nad zmianą ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisami wykonawczymi do tej ustawy. Zostanie w niej uwzględniona problematyka zabezpieczenia terenów przed powodzią, znajdująca miejsce w opracowaniach planistycznych tworzonych na poziomie gminy województwa i kraju. Zespół opracowujący projekt przepisów prawnych korzysta ze wszystkich dostępnych informacji i doświadczeń zebranych przez inne zespoły prowadzące prace związane z problematyką usuwania skutków powodzi.

W zakresie nadzoru nad działalnością organów terenowych urząd udziela bieżących konsultacji, głównie w zakresie opracowywania studiów gminnych oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

V. Zabezpieczenie finansowe programu przeciwdziałania klęskom powodzi

Realizacja programu działań w dziedzinie zabezpieczenia przed klęskami powodzi wymaga kompleksowego podejścia w wykorzystaniu najlepszych rozwiązań i doświadczeń innych krajów, zaangażowania administracji rządowej i samorządowej, organizacji pozarządowych. Sprawą o znaczeniu zasadniczym jest zapewnienie w kolejnych latach środków finansowych, odpowiadających wielkości zadań i rzeczywistym potrzebom, przeznaczonych na:

• utrzymanie, konserwację i modernizację urządzeń wchodzących w skład systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych,

• budowę nowych niezbędnych urządzeń,

• zabezpieczenie finansowe systemu gotowości i zarządzania kryzysowego.

Stosowana w dotychczasowej działalności rządu w dziedzinie usuwania skutków powodzi zasada, że środki pochodzące z budżetu państwa mają charakter wspomagający, uzupełniający inne źródła finansowania, takie jak fundusze pomocowe, środki własne samorządów, organizacji gospodarczych, instytucji ubezpieczeniowych, przyniosła dobre rezultaty w dziedzinie organizowania i praktyce finansowania zadań.

1. W grudniu 1997 r. podpisano dwie umowy kredytowe:

• z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym w sprawie kredytu w wysokości 225 mln ecu z przeznaczeniem na odbudowę infrastruktury transportowej oraz urządzeń przeciwpowodziowych,

• z Bankiem Światowym w sprawie kredytu w wysokości 200 mln USD z przeznaczeniem: 120 mln USD na odbudowę podstawowej infrastruktury miast i wsi, w szczególności wodociągów, kanalizacji, oczyszczalni ścieków, wysypisk, lokalnych dróg i mostów, obiektów użyteczności publicznej, 80 mln USD na odbudowę, modernizację i budowę systemu osłony przeciwpowodziowej.

2. W kwietniu 1999 r. podpisano ramową umowę z Funduszem Rozwoju Społecznego Rady Europy, przewidującą udzielenie Polsce preferencyjnej pożyczki w wysokości ok. 100 mln USD na sfinansowanie inwestycji w dziedzinie melioracji i urządzeń przeciwpowodziowych (m.in. wały przeciwpowodziowe), inwestycji hydrotechnicznych oraz naprawy lub odtworzenia zniszczonych budynków i wyposażenia w wybranych jednostkach służby zdrowia.

3. W czerwcu 1998 r. w wyniku przeprowadzonych z Bankiem Światowym negocjacji podpisano aneks do umowy nr 3499 POL dotyczącej programu finansowania budownictwa mieszkaniowego, umożliwiający przeznaczenie nie wykorzystanej części pożyczki w wysokości około 16 mln USD na finansowanie kredytów w ramach programu pomocy dla małych i średnich przedsiębiorstw dotkniętych skutkami powodzi z lipca 1997 r. Do reprezentowania strony polskiej w realizacji tej części umowy z Bankiem Światowym wyznaczony został minister - członek Rady Ministrów odpowiedzialny za usuwanie skutków powodzi.

4. W rezultacie podjętych zabiegów i wysiłków negocjacyjnych w 1997 i 1998 r. na realizację programu odbudowy i modernizacji pozyskano 64,6 mln ecu z funduszu PHARE. Kwota ta pochodzi z wynegocjowanej realokacji środków z już realizowanych programów pomocowych Unii Europejskiej.

5. Istotnym źródłem finansowania zadań w dziedzinie usuwania skutków powodzi jest Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i fundusze wojewódzkie. W ramach pomocy finansowej dla gmin w odbudowie infrastruktury komunalnej uruchomione zostały ze środków NFOŚiGW bezzwrotne dotacje i kredyty preferencyjne oraz specjalne linie kredytowe, w łącznej wysokości przekraczającej 152 mln zł.

6. Według stanu na koniec I półrocza 1999 r. ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego udzielono około 16 tys. preferencyjnych kredytów i pożyczek przeznaczonych na usuwanie skutków powodzi na ogólną kwotę ok. 345 mln zł.Poważne środki kredytowe na cele związane z usuwaniem skutków powodzi uruchomiły banki komercyjne w ramach realizacji programów:

• pomocy dla małych i średnich przedsiębiorstw (ponad 126 mln zł),

• pomocy dla rolników w formie tzw. kredytów klęskowych (91 mln zł w 1997 r. i ok. 180 mln zł w 1998 r.),

• wznowionych w październiku 1998 r. preferencyjnych kredytów na remonty mieszkań i budynków mieszkalnych (ok. 12 mln zł w 1998 r.).

7. Na specjalny rachunek pod nazwą ?Pomoc dla powodzian z dopłat gier liczbowych? wpłynęło ponad 63 mln zł.

Istotnym elementem ofensywnej polityki generowania środków przy dofinansowaniu projektów inwestycyjnych jest przestrzeganie przez gminy zasady obligatoryjnego angażowania środków własnych w wysokości od 20 do 50 proc. wartości zadania.

Do końca 1999 r. zaangażowano łącznie ponad 5 mld zł z budżetu państwa na zadania związane z usuwaniem skutków powodzi.

Trwają prace nad stworzeniem, w oparciu o doświadczenia własne ostatnich lat i doświadczenia innych krajów (w tym USA, Francji, Niemiec, Holandii i in.), systemu zabezpieczeń finansowych programu przeciwpowodziowego i usuwania skutków powodzi. System ten ? wzorem rozwiązań przyjętych w innych krajach ? powinien się opierać na współdziałaniu państwa, samorządów, organizacji ubezpieczeniowych i obywateli. Doświadczenia systemu amerykańskiego (National Flood Insurance Program) pokazują, że ubezpieczenia dotowane przez państwo są istotnym rozwiązaniem umożliwiającym w przyszłości zmniejszenie w znacznym stopniu wydatków z budżetu państwa zarówno na rekonstrukcję zniszczeń powodziowych i pomoc dla powodzian, jak i stymulowanie stałej rozbudowy i modernizacji osłony zabezpieczeniowej.

W ramach realizacji finansowanego ze środków kredytowych Banku Światowego projektu ?Likwidacja skutków powodzi? prowadzone są prace analityczne w tej dziedzinie. Ich efektem będzie przedstawienie Sejmowi w 2000 r. propozycji rozwiązań systemu ubezpieczeń powodziowych.

Zapraszamy Państwa do współpracy, obejmującej:
- kompleksowe doradztwo w zakresie kontaktów z mediami,
- opracowywanie strategii współpracy ze środkami masowego przekazu,
- przygotowywanie scenariuszy kampanii medialnych,
- sporządzanie i realizowanie media planów,
- redagowanie i rozsyłanie do mediów materiałów promocyjno-informacyjnych,
- aranżowanie indywidualnych spotkań reprezentantów firmy z dziennikarzami,
- przeprowadzanie monitoringu medialnego,
- reagowanie na niekorzystny obraz organizacji w środkach masowego przekazu.

Cechą nowoczesnego biznesu jest dbałość o pozytywny wizerunek firmy. Organizacja powinna być instytucją zarówno produkcyjno-marketingową, jak i społeczną. Profesjonalnie prowadzone kontakty ze środkami masowego przekazu to bardzo silne narzędzie w kształtowaniu dobrej reputacji przedsiębiorstwa, ponieważ stymuluje ono pożądane zainteresowanie firmą, jej produktami i usługami.

Doradzamy w zakresie kontaktów z mediami, proponujemy działania przyciągające uwagę społeczeństwa, zbliżamy pracowników i pracodawców. Przygotowujemy scenariusze kampanii medialnych o zasięgu krajowym i lokalnym. Ułatwiamy wypracowanie długotrwałych, życzliwych kontaktów z dziennikarzami. Przeprowadzamy szkolenia w zakresie rozwijania umiejętności współpracy z reprezentantami środków masowego przekazu.

Upowszechniamy politykę i filozofię działania organizacji, podkreślając społeczną użyteczność przedsiębiorstwa. Zaznajamiamy społeczeństwo z firmą, jej produktami i usługami. Generujemy artykuły na temat wydarzeń z życia organizacji, współtworzymy przyjazną atmosferę wokół firmy oraz pozyskujemy przychylność opinii publicznej do podmiotu gospodarczego.

Wyszukujemy, analizujemy i archiwizujemy wycinki prasowe dotyczące firmy, uwzględniając różnorodne kryteria wyboru oraz prezentacji. Doradzamy w przygotowywaniu i wdrażaniu harmonogramów firmowych publikacji. Działamy zgodnie z wyznaczoną misją:

O zarządzaniu kryzysowym w Polsce

Za zarządzanie kryzysowe w Polsce w okresie wojny odpowiedzialna jest obrona cywilna. Mówi o tym art. 137 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej, w następujący sposób określający cele obrony cywilnej: „Obrona cywilna ma na celu ochronę ludności, zakładów pracy i urządzeń użyteczności publicznej, dóbr kultury, ratowanie i udzielanie pomocy poszkodowanym w czasie wojny oraz współdziałanie w zwalczaniu klęsk żywiołowych i zagrożeń środowiska oraz usuwaniu ich skutków”.

Żaden akt prawny nie określa w sposób jednoznaczny, do kogo należy obowiązek zarządzania kryzysowego w przypadku katastrof zdarzających się w okresie pokoju. Dosyć częste pretensje do obrony cywilnej o to, że nie obroniła ludzi przed powodzią w lipcu 1997 roku były wynikiem nieporozumienia, bowiem zgodnie z obowiązującym nadal prawem - zarządzanie kryzysowe w okresie pokoju nie należy do jej zadań.

Aby tak się stało, trzeba zmienić prawo. Dotychczas jednak to się nie udało. Znacznie łatwiej niestety jest krytykować obronę cywilną, niż zmienić obowiązujące prawo.

Jakie zarządzanie kryzysowe w okresie pokoju odziedziczyliśmy po poprzednim ustroju? Otóż do 1990 roku władza w Polsce była silnie scentralizowana; niższe szczeble władzy były hierarchicznie podporządkowane szczeblom wyższym. Ponadto charakterystyczną cechą był silny rozrost tzw. administracji specjalnej, która w zasadzie podlegała tylko swoim resortowym przełożonym, nie podlegała natomiast władzom lokalnym. Mówiło się nawet o tzw. „Polsce resortowej”. W takim państwie zarządzanie, a właściwie reagowanie kryzysowe, również było resortowe. Za reagowanie w przypadku powodzi odpowiedzialne było Ministerstwo Ochrony Środowiska z utworzonym przy nim kolegialnym Głównym Komitetem Przeciwpowodziowym. Za gaszenie pożarów odpowiadała Straż Pożarna podlegająca Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Za reagowanie w przypadku uwolnienia niebezpiecznych substancji chemicznych odpowiadały służby ratownictwa chemicznego, utworzone przy państwowych zakładach przemysłu chemicznego i podporządkowane Ministerstwu Przemysłu Chemicznego. Podobnie było podczas innych niebezpiecznych zdarzeń.

Brakowało na wszystkich szczeblach władzy wyspecjalizowanych instytucji zarządzania kryzysowego, które zajmowałyby się współdziałaniem służb o różnym resortowym podporządkowaniu w realizacji zadań zapobiegawczych, przygotowawczych, reagowania i odbudowy na danym szczeblu zarządzania. Instytucjami takimi nie mogły być organy obrony cywilnej, bowiem - jak to już wcześniej wykazałem - cele obrony cywilnej były zupełnie inne. Prawie całą uwagę skupiano wówczas na ratownictwie - realizowanym resortowo - zapominając przy tym o takich fazach zarządzania kryzysowego, jak zapobieganie, przygotowanie na wypadek nieszczęścia, reagowanie i odbudowa. Szczególnie należy podkreślić brak koordynacji pomiędzy służbami ratowniczymi różnych resortów w fazie reagowania - brak ten wyraźnie ujawnił się w czasie powodzi w lipcu 1997 r. Jedynie na szczeblu centralnym zawsze za koordynację ratownictwa odpowiedzialne było Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, które nigdy jednak nie posiadało komórki zajmującej się taką koordynacją. Można powiedzieć, że nie było instytucji kompleksowo zajmujących się zarządzaniem kryzysowym. Stan taki, z bardzo drobnymi zmianami, przetrwał właściwie do końca 1998 r.

Istotne zmiany wprowadziła dopiero reforma administracyjna wchodząca w życie od 1 stycznia 1999 roku, która kończy z dominacją układu resortowego nad terytorialnym i przydziela szefom władz wykonawczych różnych szczebli pewne zadania oraz kompetencje w zakresie zarządzania kryzysowego w okresie pokoju. Nadal jednak nie ma prawnie określonych instytucji, całościowo zajmujących się zarządzaniem kryzysowym w okresie pokoju. Niestety nie udało się dotychczas połączyć reformy administracyjnej z reformą systemu zarządzania kryzysowego, a co za tym idzie wprowadzić merytorycznych zmian do ustawy o powszechnym obowiązku obrony z 1967 roku, a konkretnie jej IV działu regulującego sprawy obrony cywilnej. Ostatnie zmiany, wprowadzone do tej ustawy 29 grudnia 1998 r., zawierają wiele błędów i powodują ogromny bałagan (np. obecnie nie wiadomo, kto jest szefem obrony cywilnej województwa, powiatu i gminy, nie wiadomo też kto jest ratownikiem, a kto junakiem).

Powinno się zaprzestać prób naprawiania ustawy o powszechnym obowiązku obrony i szybko opracować nową ustawę o ochronie cywilnej, która całościowo zreformowałaby system zarządzania kryzysowego. Proponuje się zmianę nazwy z dotychczasowej „obrona cywilna” na „ochrona cywilna”. Chodzi o to, by interesująca nas działalność przestała kojarzyć się z działaniami wojennymi (słowo „obrona” tak właśnie się kojarzy). Ochrona cywilna powinna stanowić jeden z działów administracji rządowej i powinna się zajmować zarządzaniem kryzysowym zarówno w okresie pokoju, jak i wojny.

Zadania określone przez system zarządzania kryzysowego - będący podsystemem systemu zarządzania państwem, którego celem jest takie zorganizowanie państwa i społeczeństwa, by było ono w stanie radzić sobie z sytuacjami kryzysowymi powodowanymi przez klęski żywiołowe, katastrofy techniczne lub wojnę - powinien realizować powszechny system ochrony cywilnej. Można go zdefiniować w następujący sposób: powszechny system ochrony cywilnej to system tworzony przez władze wszystkich szczebli, różne instytucje sektora publicznego i prywatnego oraz obywateli (stąd słowo „powszechny” w jego nazwie), którego celem jest ograniczanie strat ludzkich i materialnych powodowanych przez katastrofy (włącznie z tą powodowaną przez wojnę) oraz ochrona ludności przed wszelkiego rodzaju zagrożeniami przez realizację programów zapobiegawczych, przygotowawczych, reagowania i odbudowy. Tak więc system zarządzania kryzysowego powinien być podsystemem powszechnego systemu ochrony cywilnej.

Docelowy powszechny system ochrony cywilnej powinien być systemem kompleksowym. Oznacza to, że system ten obejmowałby:

1. Wszystkie rodzaje zagrożeń ludności, tzn. zagrożenia powodowane zarówno siłami przyrody, jak i działalnością człowieka, w tym wojną.

2. Wszystkie cztery fazy zarządzania kryzysowego: zapobieganie wystąpieniu katastrofy, przygotowanie na wypadek gdyby katastrofa wystąpiła, reagowanie po wystąpieniu katastrofy i odbudowę obiektów zniszczonych przez katastrofę.

3. Wszystkie poziomy zarządzania, poczynając od szczebla lokalnego, a kończąc na centralnym.

4. Wszystkie siły i środki przydatne dla realizacji celów systemu, tzn. instytucje zarządzania kryzysowego i siły reagowania kryzysowego, różne instytucje sektorów publicznego i prywatnego, w tym organizacje pozarządowe, oraz ogół ludności.

Funkcję organizatora i koordynatora tego systemu powinien pełnić organ administracji rządowej jakim jest Wojewoda.

Służby reagowania kryzysowego takie jak straż pożarna, policja, służba zdrowia itp., które dotychczas stanowiły tzw. administrację specjalną i właściwie nie podlegały szefom lokalnych władz wykonawczych, po 1 stycznia 1999 roku weszły w skład tzw. administracji zespolonej, która w zakresie zadaniowym w pełni podlega szefowi władzy wykonawczej danego szczebla.

Pierwszym szczeblem władzy reagującym na sytuację kryzysową powinna być władza lokalna. Jeżeli władza danego szczebla będzie potrzebowała pomocy, to zwróci się o nią do kolejnego wyższego szczebla władzy, aż do szczebla centralnego włącznie. Proponowany schemat reagowania kryzysowego oraz zwracania się o pomoc przedstawia poniższy rysunek.

 

Dla budowy systemu zarządzania kryzysowego i kierowania jego działalnością niezbędne są odpowiednie instytucje i struktury organizacyjne. Instytucje takie (np. wydziały ochrony cywilnej) powinny zostać utworzone na wszystkich poziomach zarządzania. Powinny one podlegać bezpośrednio szefowi władzy wykonawczej - na wszystkich szczeblach zarządzania. Chodzi o to, by instytucje te mogły działać na zasadzie równości z innymi instytucjami zarządzającymi odpowiedniego szczebla. Taka ich pozycja ułatwiałaby budowanie partnerstwa, które jest istotą działania systemu zarządzania kryzysowego. W Stanach Zjednoczonych na szczeblu centralnym istnieje Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego - Federal Emergency Management Agency - która podlega bezpośrednio prezydentowi Stanów Zjednoczonych. W państwach europejskich, centralne instytucje zarządzania kryzysowego z reguły podlegają ministrowi spraw wewnętrznych. Należy jednak zaznaczyć, że koncepcja kompleksowego zarządzania kryzysowego powstała w Stanach Zjednoczonych i tam jest najbardziej konsekwentnie realizowana.

Waga partnerstwa w zarządzaniu kryzysowym wynika stąd, że menedżerowie programów kryzysowych (czyli szefowie instytucji zarządzania kryzysowego, np. szefowie wydziałów ochrony cywilnej) to „generałowie bez armii”. Nie dysponują żadnymi siłami, które byłyby im bezpośrednio podporządkowane i na ich polecenie wykonywały zadania zarządzania kryzysowego. W związku z tym realizują te zadania dzięki siłom podporządkowanym innym instytucjom zarządzającym, różnym instytucjom i organizacjom publicznym i prywatnym, w tym pozarządowym, a także dzięki działaniom poszczególnych obywateli. Zadaniem menedżerów programów kryzysowych jest zorganizowanie tej działalności przez opracowanie odpowiednich planów i programów oraz uzyskanie zgody, poparcia i zaangażowania wszystkich zainteresowanych instytucji. Chodzi więc o budowę partnerskiego współdziałania.

Bardzo mocno podkreśla się wagę partnerstwa w zarządzaniu kryzysowym. W państwach zorganizowanych na zasadzie samorządności mniejszą rolę odgrywają instrumenty wymuszania realizacji decyzji podejmowanych na górze. Znacznie ważniejszą zaś rolę odgrywa inspirowanie, przekonywanie i budowanie partnerskiej współpracy, służącej realizacji różnych programów mających na celu bezpieczeństwo obywateli. Partnerstwo to obejmuje wszystkie instytucje zarządzające - na wszystkich szczeblach zarządzania, a także różnego rodzaju instytucje sektora publicznego i prywatnego, w tym także organizacje społeczne i ochotnicze oraz ogół obywateli.

Bardzo ważna jest umiejętność budowania partnerstwa, umiejętność zjednywania ludzi do współpracy i unikania atmosfery zazdrości i konkurencji. Istotna jest też umiejętność kształtowania opinii publicznej i pozyskiwania jej poparcia dla realizacji programów służących bezpieczeństwu publicznemu. Wiąże się z tym umiejętność kontaktowania się z mediami i korzystania z ich pośrednictwa w docieraniu z informacjami do obywateli.

podstawie materiału

Dr. inż. Stanisława UGUSTYNA

 

Wydział Zarządzania Kryzysowego

Dyrektor: Stanisław Krzysztofek

Sekretariat: pok. nr 923
tel.: [phone]

W skład Wydziału Zarządzania Kryzysowego wchodzą:
- Oddział Szkolenia i Planowania
- Oddział Analiz i Prognoz
- Oddział Spraw Obronnych
- Oddział do Spraw Obronności, Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego
- Oddział Infrastruktury Technicznej i Zabezpieczenia Logistycznego
- Centrum Zarządzania Kryzysowego Województwa
- Oddział Zamiejscowy w Słupsku

Do Wydziału Zarządzania Kryzysowego należy w szczególności:

1. Realizowanie zadań planistyczno-szkoleniowych, w tym:
- rozpoznawanie potencjalnych zagrożeń na terenie województwa oraz opracowywanie koncepcji działań i procedury w zakresie przeciwdziałania tym zagrożeniom,
- planowanie działań ochronno-ratowniczych na typowe potencjalne zagrożenia ludności i środowiska,
- opracowywanie i aktualizowanie planów wojewódzkich: reagowania kryzysowego i obrony cywilnej,
- uzgadnianie Powiatowych Planów Reagowania Kryzysowego i Obrony Cywilnej,
- organizowanie i kierowanie ćwiczeniami obrony cywilnej na szczeblu województwa oraz nadzorowanie ćwiczeń organizowanych na szczeblu powiatu,
- sprawowanie nadzoru nad tworzeniem i przygotowaniem do działania jednostek organizacyjnych obrony cywilnej,
- nadzorowanie, przygotowanie i zapewnienie działania wojewódzkiego powszechnego systemu wykrywania i alarmowania,
- koordynowanie przedsięwzięć związanych z organizacją i prowadzeniem ewakuacji ludności,
- zapewnienie współdziałania sił i środków obrony cywilnej w akcjach zapobiegania i likwidacji skutków nadzwyczajnych zagrożeń,
- współuczestniczenie w pracach nad opracowaniem wojewódzkiego planu ochrony dóbr kultury,
- upowszechnianie humanitarnych idei obrony cywilnej,
- współdziałanie z organizacjami pozarządowymi i mediami przy tworzeniu powszechnego systemu ochrony ludności,
- sprawowanie dydaktycznego nadzoru nad Międzywojewódzkim Ośrodkiem Szkolenia Obrony Cywilnej i Administracji,
- opracowywanie prognoz wystąpienia i przebiegu sytuacji kryzysowych, a także procedur zapobiegających,
- zapewnienie obsługi kancelaryjno-biurowej Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Ochrony Przeciwpożarowej i Ratownictwa,
- analizowanie potencjalnych zagrożeń ludzi i środowiska oraz prognozowanie ich rozwoju,

2. Zapewnienie organizacji infrastruktury technicznej i zabezpieczenia logistycznego w zakresie:
- sprawowania nadzoru nad przygotowaniem i zapewnieniem funkcjonowania budowli ochronnych
- i urządzeń specjalnych, a także obiektów i urządzeń na potrzeby zarządzania kryzysowego oraz kierowania obroną cywilną województwa,
- nadzorowanie przedsięwzięć zwiększających stopień ochrony i uodpornienia obiektów oraz urządzeń użyteczności publicznej,
- nadzoru nad zapewnieniem ciągłości dostaw i bezpieczeństwa ujęć wody pitnej dla ludności oraz wody technologicznej w warunkach specjalnych,
- opiniowanie planów przestrzennego zagospodarowania w zakresie wymogów obrony cywilnej,
- nadzoru nad planowaniem i nadzorowanie wyposażenia jednostek organizacyjnych obrony cywilnej w sprzęt,
- nadzoru nad zapewnieniem funkcjonowania wojewódzkiego magazynu i warsztatu naprawy sprzętu obrony cywilnej,
- nadzorowania działań dotyczących zapewnienia poszkodowanej ludności zastępczych miejsc zakwaterowania i zaopatrzenia w podstawowe artykuły do życia,
- planowania i realizacji wydatków na zadania obronne i obrony cywilnej,
- nadzorowania nad przygotowaniem planu zaciemniania i wygaszania oświetlenia,
- gospodarowanie rzeczowymi składnikami majątkowymi obrony cywilnej,
- prowadzenie i zabezpieczenie prawidłowego stanu użytkowego zastępczego punktu dowodzenia Wojewody,
- nadzorowanie zadań na rzecz sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO.

3. Wykonywanie zadań obronnych w zakresie:
- uczestniczenia w bieżącej aktualizacji planu OC województwa,
- prowadzenie nadzoru nad dokumentacją osiągania gotowości obronnej,
- koordynowanie realizacji zadań obronnych z Wydziałami Urzędu i Urzędem Marszałkowskim,
- współdziałanie z wydziałami Urzędu i Urzędem Marszałkowskim w zakresie utrzymania rezerw państwowych,
- prowadzenie symulacji, analiz zakresu spraw obronnych,
- koordynowanie i kontrola dokumentacji osiągania gotowości obronnej podmiotów gospodarczych,
- prowadzenie aktualnej bazy danych podległych przedsiębiorstw w zakresie realizacji zadań gospodarczo-obronnych i militaryzacji,
- organizowanie i koordynowanie przedsięwzięć w zakresie planowania obronnego oraz wyższych stanów gotowości obronnej województw, obsługa WKO oraz ochrony szczególnej obiektów na wypadek zagrożenia i wojny,
- prowadzenie spraw i realizacja zadań wynikających z ustawy o ochronie osób i mienia,
- opracowanie założeń oraz prowadzenie zbiorczej dokumentacji planów akcji kurierskiej, udzielanie pomocy w zakresie jej realizacji,
- organizowanie i koordynowanie przebiegu corocznego poboru wojskowego, powoływanie komisji poborowych i lekarskich oraz sprawowanie bieżącego nadzoru nad przebiegiem poboru,
- sprawowanie nadzoru w zakresie przestrzegania ogólnego wojskowego obowiązku meldunkowego oraz przygotowania i prowadzenia rejestracji przedpoborowych,
- sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań uzupełnienia Sił Zbrojnych oraz świadczeń na rzecz obronności kraju (osobistych i rzeczowych) określonych w ustawie o powszechnym obowiązku obrony RP,
- wydawanie zezwoleń na zakup i przewóz materiałów wybuchowych,
- współdziałanie z organami policji, samorządowymi strażami miejskimi i innymi organizacjami w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego,

4. Prowadzenie spraw związanych z:
- nadzorem nad realizacją zadań obronnych w powiatach,
- opracowywaniem projektów zarządzeń i wytycznych Wojewody w sprawach obrony cywilnej oraz zadań obronnych,
- zapewnieniem środków na wykonywanie niezbędnych prac związanych z utrzymaniem w odpowiednim stanie pasa drogi granicznej,

5. W zakresie zadań Centrum Zarządzania Kryzysowego, wchodzącego w skład Wydziału Zarządzania Kryzysowego:
- pozyskiwanie informacji i opracowywanie dobowych i miesięcznych meldunków o sytuacji w województwie,
- opracowywanie zbiorczych raportów tygodniowych i miesięcznych o sytuacji i prognozowanych zagrożeniach,
- przygotowanie ostrzeżeń, komunikatów i informacji dla środków masowego przekazu,
- przygotowywanie syntetycznych informacji z lokalnych środków masowego przekazu,
- stałe utrzymywanie kontaktu z instytucjami realizującymi monitoring środowiska naturalnego,
- stała wymiana informacji ze służbami dyżurnymi administracji zespolonej i nie zespolonej oraz innymi służbami i inspekcjami,
- bieżące utrzymywanie kontaktu z Centrum Zarządzania Kryzysowego administracji samorządowej,
- prowadzenie treningów systemu powszechnego wykrywania i alarmowania ludności o zagrożeniu,
- w przypadku zagrożenia i zaistnienia stanu kryzysowego niezwłoczne i ciągłe informowanie o rozwoju sytuacji Centrum Zarządzania Kryzysowego szczebla centralnego,
- gromadzenia i uaktualnianie bazy danych o siłach i środkach wykorzystywanych w sytuacjach kryzysowych,
- koordynowanie działań w zakresie udzielania i przyjmowania pomocy humanitarnej,
- opracowywanie wstępnej analizy zagrożeń i uczestniczenie w przygotowaniu analizy kompleksowej województwa,
- prowadzenie służby dyżurnej Centrum Zarządzania Kryzysowego Wojewody,
- zapewnienie - po godzinach pracy - obsługi kancelaryjnej Urzędu,
- organizowanie oraz nadzorowanie funkcjonowania systemu wykrywania i alarmowania.

      Pomorski Urząd Wojewódzki ul. Okopowa 21/27, 80-810 Gdańsk. Napisz do nas      

Wydział Zarządzania Kryzysowego

Dyrektor: Stanisław Krzysztofek

Sekretariat: pok. nr 923
tel.: [phone]

W skład Wydziału Zarządzania Kryzysowego wchodzą:
- Oddział Szkolenia i Planowania
- Oddział Analiz i Prognoz
- Oddział Spraw Obronnych
- Oddział do Spraw Obronności, Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego
- Oddział Infrastruktury Technicznej i Zabezpieczenia Logistycznego
- Centrum Zarządzania Kryzysowego Województwa
- Oddział Zamiejscowy w Słupsku

Do Wydziału Zarządzania Kryzysowego należy w szczególności:

1. Realizowanie zadań planistyczno-szkoleniowych, w tym:
- rozpoznawanie potencjalnych zagrożeń na terenie województwa oraz opracowywanie koncepcji działań i procedury w zakresie przeciwdziałania tym zagrożeniom,
- planowanie działań ochronno-ratowniczych na typowe potencjalne zagrożenia ludności i środowiska,
- opracowywanie i aktualizowanie planów wojewódzkich: reagowania kryzysowego i obrony cywilnej,
- uzgadnianie Powiatowych Planów Reagowania Kryzysowego i Obrony Cywilnej,
- organizowanie i kierowanie ćwiczeniami obrony cywilnej na szczeblu województwa oraz nadzorowanie ćwiczeń organizowanych na szczeblu powiatu,
- sprawowanie nadzoru nad tworzeniem i przygotowaniem do działania jednostek organizacyjnych obrony cywilnej,
- nadzorowanie, przygotowanie i zapewnienie działania wojewódzkiego powszechnego systemu wykrywania i alarmowania,
- koordynowanie przedsięwzięć związanych z organizacją i prowadzeniem ewakuacji ludności,
- zapewnienie współdziałania sił i środków obrony cywilnej w akcjach zapobiegania i likwidacji skutków nadzwyczajnych zagrożeń,
- współuczestniczenie w pracach nad opracowaniem wojewódzkiego planu ochrony dóbr kultury,
- upowszechnianie humanitarnych idei obrony cywilnej,
- współdziałanie z organizacjami pozarządowymi i mediami przy tworzeniu powszechnego systemu ochrony ludności,
- sprawowanie dydaktycznego nadzoru nad Międzywojewódzkim Ośrodkiem Szkolenia Obrony Cywilnej i Administracji,
- opracowywanie prognoz wystąpienia i przebiegu sytuacji kryzysowych, a także procedur zapobiegających,
- zapewnienie obsługi kancelaryjno-biurowej Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Ochrony Przeciwpożarowej i Ratownictwa,
- analizowanie potencjalnych zagrożeń ludzi i środowiska oraz prognozowanie ich rozwoju,

2. Zapewnienie organizacji infrastruktury technicznej i zabezpieczenia logistycznego w zakresie:
- sprawowania nadzoru nad przygotowaniem i zapewnieniem funkcjonowania budowli ochronnych
- i urządzeń specjalnych, a także obiektów i urządzeń na potrzeby zarządzania kryzysowego oraz kierowania obroną cywilną województwa,
- nadzorowanie przedsięwzięć zwiększających stopień ochrony i uodpornienia obiektów oraz urządzeń użyteczności publicznej,
- nadzoru nad zapewnieniem ciągłości dostaw i bezpieczeństwa ujęć wody pitnej dla ludności oraz wody technologicznej w warunkach specjalnych,
- opiniowanie planów przestrzennego zagospodarowania w zakresie wymogów obrony cywilnej,
- nadzoru nad planowaniem i nadzorowanie wyposażenia jednostek organizacyjnych obrony cywilnej w sprzęt,
- nadzoru nad zapewnieniem funkcjonowania wojewódzkiego magazynu i warsztatu naprawy sprzętu obrony cywilnej,
- nadzorowania działań dotyczących zapewnienia poszkodowanej ludności zastępczych miejsc zakwaterowania i zaopatrzenia w podstawowe artykuły do życia,
- planowania i realizacji wydatków na zadania obronne i obrony cywilnej,
- nadzorowania nad przygotowaniem planu zaciemniania i wygaszania oświetlenia,
- gospodarowanie rzeczowymi składnikami majątkowymi obrony cywilnej,
- prowadzenie i zabezpieczenie prawidłowego stanu użytkowego zastępczego punktu dowodzenia Wojewody,
- nadzorowanie zadań na rzecz sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO.

3. Wykonywanie zadań obronnych w zakresie:
- uczestniczenia w bieżącej aktualizacji planu OC województwa,
- prowadzenie nadzoru nad dokumentacją osiągania gotowości obronnej,
- koordynowanie realizacji zadań obronnych z Wydziałami Urzędu i Urzędem Marszałkowskim,
- współdziałanie z wydziałami Urzędu i Urzędem Marszałkowskim w zakresie utrzymania rezerw państwowych,
- prowadzenie symulacji, analiz zakresu spraw obronnych,
- koordynowanie i kontrola dokumentacji osiągania gotowości obronnej podmiotów gospodarczych,
- prowadzenie aktualnej bazy danych podległych przedsiębiorstw w zakresie realizacji zadań gospodarczo-obronnych i militaryzacji,
- organizowanie i koordynowanie przedsięwzięć w zakresie planowania obronnego oraz wyższych stanów gotowości obronnej województw, obsługa WKO oraz ochrony szczególnej obiektów na wypadek zagrożenia i wojny,
- prowadzenie spraw i realizacja zadań wynikających z ustawy o ochronie osób i mienia,
- opracowanie założeń oraz prowadzenie zbiorczej dokumentacji planów akcji kurierskiej, udzielanie pomocy w zakresie jej realizacji,
- organizowanie i koordynowanie przebiegu corocznego poboru wojskowego, powoływanie komisji poborowych i lekarskich oraz sprawowanie bieżącego nadzoru nad przebiegiem poboru,
- sprawowanie nadzoru w zakresie przestrzegania ogólnego wojskowego obowiązku meldunkowego oraz przygotowania i prowadzenia rejestracji przedpoborowych,
- sprawowanie nadzoru nad realizacją zadań uzupełnienia Sił Zbrojnych oraz świadczeń na rzecz obronności kraju (osobistych i rzeczowych) określonych w ustawie o powszechnym obowiązku obrony RP,
- wydawanie zezwoleń na zakup i przewóz materiałów wybuchowych,
- współdziałanie z organami policji, samorządowymi strażami miejskimi i innymi organizacjami w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego,

4. Prowadzenie spraw związanych z:
- nadzorem nad realizacją zadań obronnych w powiatach,
- opracowywaniem projektów zarządzeń i wytycznych Wojewody w sprawach obrony cywilnej oraz zadań obronnych,
- zapewnieniem środków na wykonywanie niezbędnych prac związanych z utrzymaniem w odpowiednim stanie pasa drogi granicznej,

5. W zakresie zadań Centrum Zarządzania Kryzysowego, wchodzącego w skład Wydziału Zarządzania Kryzysowego:
- pozyskiwanie informacji i opracowywanie dobowych i miesięcznych meldunków o sytuacji w województwie,
- opracowywanie zbiorczych raportów tygodniowych i miesięcznych o sytuacji i prognozowanych zagrożeniach,
- przygotowanie ostrzeżeń, komunikatów i informacji dla środków masowego przekazu,
- przygotowywanie syntetycznych informacji z lokalnych środków masowego przekazu,
- stałe utrzymywanie kontaktu z instytucjami realizującymi monitoring środowiska naturalnego,
- stała wymiana informacji ze służbami dyżurnymi administracji zespolonej i nie zespolonej oraz innymi służbami i inspekcjami,
- bieżące utrzymywanie kontaktu z Centrum Zarządzania Kryzysowego administracji samorządowej,
- prowadzenie treningów systemu powszechnego wykrywania i alarmowania ludności o zagrożeniu,
- w przypadku zagrożenia i zaistnienia stanu kryzysowego niezwłoczne i ciągłe informowanie o rozwoju sytuacji Centrum Zarządzania Kryzysowego szczebla centralnego,
- gromadzenia i uaktualnianie bazy danych o siłach i środkach wykorzystywanych w sytuacjach kryzysowych,
- koordynowanie działań w zakresie udzielania i przyjmowania pomocy humanitarnej,
- opracowywanie wstępnej analizy zagrożeń i uczestniczenie w przygotowaniu analizy kompleksowej województwa,
- prowadzenie służby dyżurnej Centrum Zarządzania Kryzysowego Wojewody,
- zapewnienie - po godzinach pracy - obsługi kancelaryjnej Urzędu,
- organizowanie oraz nadzorowanie funkcjonowania systemu wykrywania i alarmowania.

      Pomorski Urząd Wojewódzki ul. Okopowa 21/27, 80-810 Gdańsk. Napisz do nas      

	USŁUGI MEDIA RELATIONS Kiedy na giełdzie notowanych było zaledwie dwadzieścia spółek, to każda wysyłana przez nie informacja natychmiast była podchwytywana przez media. Obecnie w natłoku informacji z blisko kilkuset spółek publicznych trzeba już aktywnie zabiegać o to by informacja została dostrzeżona przez dziennikarzy i znalazła swoje miejsce w gazecie. Czasami też należy zabiegać o to określone informacje nie zostały upublicznione przez media. Aby sprostać wymaganiom nowoczesnego obiegu informacji należy dysponować nowoczesnymi narzędziami, dlatego też swoim Klientom oferuję w pełni profesjonalne działania w skład których wchodzą m.in.: · Organizacja konferencji prasowych: · konferencje reporterskie · briefingi · przyjęcia prasowe · Koordynacja systemu informacji bieżącej dla prasy: · komunikaty prasowe · informacje bieżące · opracowania prasowe · oświadczenia prasowe · informacje specjalistyczne · komunikaty informacyjne · serwisy fotograficzne · artykuły (wywiady) sponsorowane

SPORZĄDZANIE ANALIZ DOTYCZĄCYCH POSTRZEGANIA SPÓŁKI PRZEZ POTENCJALNYCH INWESTORÓW I ŚRODKI MASOWEGO PRZEKAZU, IDENTYFIKACJA OTOCZENIA FIRMY

Kilka lat temu Giełda Papierów Wartościowych postrzegana była jako miejsce notowania najlepszych polskich firm, "lokomotyw polskiej gospodarki", mających ugruntowaną pozycję na rynku i wśród inwestorów.

Wraz ze wzrostem liczby notowanych spółek, przekrój polskich firm publicznych coraz bardziej zbliża się do średniej krajowej. Zmienia się także sposób odbioru przedsiębiorstw przez inwestorów. Firmy postrzegane są nie tylko poprzez własne osiągnięcia, lecz także poprzez branże, które reprezentują, konkurencję, czy chociażby osoby głównych akcjonariuszy i zarząd. Dlatego też, właściwa identyfikacja otoczenia firmy i sposobu postrzegania przez uczestników poszczególnych środowisk komunikacji jest podstawą tworzenia pozytywnego wizerunku przedsiębiorstwa.

W ramach analiz otoczenia i wizerunku przeprowadzam:

· Analizy środowisk wewnętrznych:

· Pracownicy

· Zarząd

· Rada Nadzorcza

· Dotychczasowi akcjonariusze

· Analizy środowisk zewnętrznych:

· Nabywcy i dostawcy usług

· Konkurenci

· Instytucje finansowe

· Inwestorzy

· Społeczność lokalna

· Analizy środowisk opiniotwórczych:

· Dziennikarze

· Środki masowego przekazu

· Osoby i instytucje kształtujące opinię publiczn

ZARZĄDZANIE SYTUACJAMI KRYZYSOWYMI

W ramach działalności public relations oferuję wyspecjalizowaną usługę jaką jest zarządzanie sytuacjami kryzysowymi. W momencie wystąpienia niespodziewanych i niekorzystnych sytuacji, częstokroć niezależnych od przedsiębiorstwa, większość firm reaguje blokadą wszelkich informacji dla mediów. Jest to kardynalny błąd, gdyż dziennikarze korzystają wówczas z plotek i pogłosek przekazywanych im przez podmioty nieprzychylnie nastawione do firmy. W efekcie w mediach powstaje jednostronny i niekorzystny jej wizerunek. Sytuacje kryzysowe wymagają niezwykle aktywnej polityki informacyjnej. Plan takich działań powinna posiadać każda, dbająca o swój wizerunek firma.

Korzystając ze swojego bogatego doświadczenia oferuję Państwu opracowanie modelu zarządzania informacją w sytuacjach kryzysowych. Jeżeli jednak niekorzystne wydarzenia zaskoczą Państwa firmę jeszcze przed opracowaniem odpowiednich procedur, jestem gotów przyjść Wam z pomocą w ramach działań doraźnych.

ZINTEGROWANY SYSTEM BEZPIECZEŃSTWA MIASTA Budowa systemu bezpieczeństwa miasta oparta została na czterech zasadach zarządzania kryzysowego: prymatu układu terytorialnego - powiat jako podstawowy poziom wykonawczy systemu; jednoosobowego kierownictwa - jednoosobowej odpowiedzialności; zespolenia - tworzenie warunków umożliwiających pełną realizację zadań podmiotom systemu; powszechności - zadania ochronno-ratownicze realizuje administracja samorządowa, profesjonalne podmioty ratownicze i bezpieczeństwa, przedsiębiorcy, organizacje pozarządowe i mieszkańcy miasta. System ma być wydolny wobec wszystkich zagrożeń jakie identyfikuje się dla miasta Bydgoszczy, a jego struktura pozwala realizować działania przyporządkowane fazom zarządzania kryzysowego - fazie zapobiegania, przygotowania, reagowania i odbudowy. Działania te obejmują miedzy innymi: analizę zagrożeń, ocenę ryzyka i wrażliwości; wspieranie badań naukowych związanych z tworzeniem nowoczesnych narzędzi wspomagających system, finansowanie ich wdrożeń; kształtowanie powszechnej świadomości występowania zagrożeń i edukacji w zakresie bezpiecznego życia; gromadzenie sił i środków reagowania, inwentaryzacja innych zasobów przydatnych w akcjach ratunkowych; przygotowanie procedur działań ratowniczych. weryfikację przyjętych rozwiązań w czasie treningów i ćwiczeń. Trwający w ostatnich latach stan zawieszenia w działaniach legislacyjnych nie powinien oznaczać zwolnienia z obowiązku podejmowania przez administrację wszystkich szczebli działań profilaktycznych, organizacyjnych, inwestycyjnych i logistycznych mających na celu zmniejszenie ryzyka wystąpienia zagrożenia do poziomu akceptowanego społecznie. Dlatego w celu organizacji struktury umożliwiającej skoordynowane zarządzanie kryzysowe : Rada Miasta Bydgoszczy Uchwałą nr VIII/195/99 z dnia 31 marca 1999 roku powołała w Urzędzie Miasta Wydział Zarządzania Kryzysowego, Ochrony Ludności i Spraw obronnych powierzając mu między innymi organizowanie, prowadzenie i koordynowanie wszystkich spraw związanych z funkcjonowaniem w ramach systemu bezpieczeństwa miasta - zintegrowanego systemu ratownictwa miasta; Prezydent Bydgoszczy Zarządzeniem nr 8/99 z dnia 8 marca 1999 roku powołał Miejski Zespół ds. Ochrony Przeciwpożarowej i Ratownictwa, który w przypadku wystąpienia sytuacji nadzwyczajnego zagrożenia życia zdrowia lub środowiska na obszarze miasta pełni funkcję sztabu Prezydenta a w przypadku gdy zdarzenie nosi znamiona kryzysu staje się Miejskim Zespołem Reagowania Kryzysowego (MZRK); Zarząd Miasta Bydgoszczy 6 września 1999 roku przyjął znowelizowaną ocenę zagrożenia miasta oraz siatkę bezpieczeństwa określającą służby wiodące i podmioty pomocnicze w wypadku prowadzenia akcji ratunkowej dla danego typu zagrożenia; WZK,OL i SO w oparciu o ocenę zagrożenia miasta i siatkę bezpieczeństwa a także szczegółowe dane o swoich siłach i środkach przekazane przez wszystkie podmioty realizujące funkcje w akcji ratunkowej opracowuje miejski plan reagowania kryzysowego; Zarząd Miasta Bydgoszczy zadecydował o lokalizacji Głównego Miejskiego Centrum Zarządzania Kryzysowego w przeznaczonej do komunalizacji części obiektu KM PSP, a funkcję Zapasowego Miejskiego Centrum Zarządzania Kryzysowego powierzył dotychczasowemu Stanowisku Kierowania Szefa Obrony Cywilnej zlokalizowanemu w specjalnie do tego celu zaadaptowanym i wyposażonym schronie. Do czasu pełnej integracji służb ratowniczych i bezpieczeństwa w jednym wspólnym centrum dyspozytorskim w dniu 27 grudnia 1999 roku uruchomiono tymczasowe MCZK w stanowisku kierowania KM PSP gdzie obok strażaków całodobowe dyżur pełnią pracownicy WZK, OL i SO UM Bydgoszczy; Centrum uruchomione zostało w celu koordynacji działań profesjonalnych sił ratowniczych, służb komunalnych, a także zapewnienia optymalnego wykorzystania dodatkowych sił i środków innych podmiotów wspierających akcje ratunkowe i likwidację skutków zdarzeń. Do podstawowych zadań centrum należy: powiadamianie sił wiodących i pomocniczych przewidzianych do reagowania w danym typie zagrożenia lub koniecznych do wykonania właściwej funkcji w akcji ratunkowej; (w mieście funkcjonuje zintegrowana radiotelefoniczna sieć ratownicza "GOPŁO" administrowana przez WZK, OL i SO w której pracuje 17 podmiotów o różnej podległości służbowej) zbieranie informacji z wstępnego rozpoznania w rejonie zagrożenia oraz późniejszych informacji o przebiegu akcji ratunkowej i rozwoju sytuacji oraz przekazywanie ich do ZRK i Centrum Zarządzania Kryzysowego Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego; alarmowanie mieszkańców miasta w zagrożonym rejonie; alarmowych sterowanych drogą radiową z czterech central, obejmujący swoim zasięgiem całe miasto. Administratorem jest WZK, OL i SO) przekazywanie do lokalnej telewizji, radia i prasy komunikatów ostrzegawczych dla mieszkańców o nadchodzącym zagrożeniu i informacji o zasadach zachowania się w wypadku przebywania w zagrożonym rejonie; (z wszystkimi działającymi na terenie miasta mediami WZK, OL i SO podpisał stosowne porozumienia i przekazał wzory komunikatów) zestawianie informacji z baz danych i ewidencji o rejonie zagrożenia i przekazywanie ich do MZRK; (przy wykorzystaniu mapy numerycznej i nakładki "zintegrowany system pomiarowo-kontrolny wspomagający zarządzanie służbami ratownictwa" opracowanej w ramach projektu celowego Komitetu Badań Naukowych) wykonywanie decyzji Przewodniczącego MZRK - dysponowanie sił i środków podmiotów pomocniczych; przekazywanie wniosku o pomoc do CZK Kujawsko-Pomorskiego UW w wypadku, gdy mimo zaangażowania wszystkich dostępnych sił i środków miasta nie można samodzielnie zakończyć akcji ratunkowej; W celu wyeliminowania potencjalnego zagrożenia pożarowego na obszarze 3702 ha użytków rolnych Rada Miasta Bydgoszczy Uchwałą NR XXVIII/873/2000 ustaliła szczegółowe zasady wykonywania czynności wypalania słomy i pozostałości roślinnych; W celu ułatwienia szybkiego kontaktu mieszkańców miasta z służbami bezpieczeństwa i ratownictwa we wszystkich budynkach mieszkalnych umieszczono wykazy telefonów alarmowych i innych czynnych całodobowo wraz z informacją o sygnałach alarmowych ogłaszanych przy pomocy syren alarmowych; W ramach ochrony osób niepełnosprawnych opracowano wzór ratowniczej ewidencyjnej karty informacyjnej osoby niepełnosprawnej i przekazano do konsultacji związkom i stowarzyszeniom tych osób oraz Pełnomocnikowi Prezydenta Miasta ds. osób niepełnosprawnych; W celu wsparcia skuteczności działania Policji i Straży Miejskiej Rada Miasta Bydgoszczy Uchwałą NR XL/1195/2001 przyjęła koncepcję budowy systemu wideomonitoringu miasta, ma on spełniać funkcje: Prewencyjną - fakt funkcjonowania nadzoru wideo wywołuje zjawisko tzw. prewencji psychologicznej, co oznacza, że sama obecność kamer powoduje zmniejszenie przestępczości i innych negatywnych zjawisk społecznych w nadzorowanym obszarze; Bierzącego nadzoru - pozwala na zaobserwowanie podejrzanych lub niebezpiecznych wydarzeń już w momencie ich zaistnienia co znacząco skraca czas interwencji odpowiednich służb; Dowodowo - archiwizacyjną - obraz zarejestrowany na kasecie magnetowidowej może stanowić cenny materiał dowodowy w późniejszym postępowaniu dochodzeniowym; Wczesnego ostrzegania - w przypadku powstawania pożarów, wypadków komunikacyjnych itp. WZK, OL i SO wraz z KM Policji, KM PSP, SM i WSPR opracował zasady postępowania na wypadek zagrożenia obiektu użyteczności publicznej atakiem terrorystycznym, pożarem lub innym nadzwyczajnym zagrożeniem. Z zarządcami szpitali, kin, teatrów, supermarketów przeprowadzono odprawy robocze i wizytacje 24 obiektów; W ramach ochrony przeciwpowodziowej systematycznie prowadzi się prace konserwacyjne obwałowań rzeki Wisły oraz innych urządzeń hydrotechnicznych i wyposażenia przeciwpowodziowego; Szkolenie mieszkańców miasta podporządkowane jest trzem zasadom bezpiecznego życia: - umieć przewidywać zagrożenie; - umieć unikać niebezpieczeństw; - umieć właściwie zareagować kiedy zagrożenie wystąpi i jest prowadzone poprzez zakłady pracy, spotkania z radami osiedli oraz konkursy w szkołach i środkach masowego przekazu a także stoiska nauki udzielania pierwszej pomocy organizowane w hipermarketach.

Zadania Wydziału Zarządzania Kryzysowego

Do zakresu działania Wydziału Zarządzania Kryzysowego należy w szczególności:

1. koordynowanie przygotowań i realizacji przedsięwzięć zarządzania kryzysowego, obrony cywilnej i spraw obronnych na terenie województwa oraz kierowanie tymi działaniami,

2. opracowywanie projektów zarządzeń i wytycznych Wojewody w sprawach zarządzania kryzysowego, obrony cywilnej i zadań obronnych,

3. aktualizowanie Wojewódzkiego Planu Reagowania Kryzysowego oraz Planu Obrony Cywilnej Województwa, realizowanie zadań ujętych w tych planach,

4. nadzór nad opracowywaniem planów reagowania kryzysowego oraz obrony cywilnej jednostek samorządu terytorialnego,

5. prowadzenie uzgodnień powiatowych planów OC i reagowania kryzysowego,

6. współpraca z właściwymi organami administracji zespolonej i niezespolonej w zakresie bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego,

7. dokonywanie analiz i ocen stanu bezpieczeństwa województwa,

8. nadzór nad formacjami OC w zakresie ich tworzenia i przygotowania do działania,

9. koordynowanie i prowadzenie ewakuacji ludności w okresie osiągania pełnej gotowości obronnej państwa oraz współuczestnictwo w procesie ewakuacji ludności w czasie wystąpienia klęsk żywiołowych,

10. koordynowanie szkolenia w zakresie zarządzania kryzysowego, obrony cywilnej i obronności na szczeblu wojewódzkim oraz sprawowanie nadzoru nad szkoleniami prowadzonymi przez jednostki samorządu terytorialnego i podmioty gospodarcze,

11. organizowanie i kierowanie ćwiczeniami OC na szczeblu województwa oraz nadzorowanie ćwiczeń przeprowadzanych na szczeblu powiatu,

12. prowadzenie działań upowszechniających problematykę obrony cywilnej i ochrony ludności w środkach masowego przekazu, organizowanie działań informacyjnych i edukacyjnych dotyczących OC,

13. nadzorowanie, przygotowanie i zapewnienie działania systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania ludności,

14. organizowanie systemu łączności dla potrzeb Wojewody w sytuacjach kryzysowych,

15. obsługa Wojewódzkiego Komitetu Przeciwpowodziowego i prowadzenie spraw związanych z zapewnieniem ochrony przeciwpowodziowej,

16. kontrolowanie działań Powiatowych, Miejskich i Gminnych Komitetów Przeciwpowodziowych,

17. współdziałanie z podmiotami ratowniczymi w zakresie organizacji działań ratowniczych, w czasie wystąpienia nadzwyczajnych zagrożeń,

18. wykonywanie zadań wynikających z ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych,

19. nadzór nad zabezpieczeniem ruchomych i nieruchomych dóbr kultury,

20. zapewnienie wykonywania zadań Wojewody wynikających z ustawy Prawo przewozowe,

21. współpraca z Ministerstwem Infrastruktury w sprawach zaspokojenia potrzeb przewozowych gospodarki i ludności w sytuacjach kryzysowych,

22. opiniowanie planów zagospodarowania przestrzennego w zakresie bezpieczeństwa ludności i obrony cywilnej,

23. nadzór nad prowadzeniem gospodarki sprzętem OC przez jednostki samorządowe,

24. prowadzenie spraw z zakresu gospodarowania agregatami prądotwórczymi stanowiącymi rezerwy państwowe,

25. koordynowanie planowania i zaopatrywania formacji OC w sprzęt,

26. sprawowanie nadzoru nad przygotowaniem i zapewnieniem funkcjonowania budowli ochronnych i urządzeń specjalnych, a także obiektów i urządzeń na potrzeby zarządzania kryzysowego oraz kierowania obroną cywilną województwa,

27. 27.  nadzór nad realizacją prac przygotowawczych, związanych z zapewnieniem ciągłości dostaw wody pitnej dla ludności oraz wody technologicznej do urządzeń specjalnych i przeciwpożarowych,

28. prowadzenie spraw z zakresu obronności:
    a.   związanych z planowaniem obronnym,
    b.   związanych z gotowością obronną,
    c.   związanych z ochroną obiektów,
    d.   związanych z militaryzacją,

29. nadzór nad Akcją Kurierską,

30. sprawowanie nadzoru oraz prowadzenie spraw z zakresu wprowadzania obowiązku świadczeń rzeczowych,

31. opracowywanie i aktualizowanie regulaminu organizacyjnego Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego na czas "W",

32. opracowywanie i aktualizowanie dokumentacji dotyczącej organizacji, uruchomienia i funkcjonowania stałego dyżuru na czas zagrożenia bezpieczeństwa państwa i wojny,

33. aktualizowanie dokumentów dotyczących zasad funkcjonowania Urzędu Wojewódzkiego na stanowiskach kierowania,

34. obsługa Wojewódzkiego Komitetu Obrony,

35. opracowywanie dokumentacji związanej z Programem Mobilizacji Gospodarki w zakresie zapotrzebowania dostaw na rzecz Sił Zbrojnych, resortu sprawiedliwości oraz spraw wewnętrznych i administracji,

36. realizacja zadań związanych z planowaniem i przygotowaniem zabezpieczenia medycznego w zakresie rezerw państwowych,

37. realizacja zadań wynikających z podpisanych przez RP umów międzynarodowych dotyczących przestrzegania limitów uzbrojenia - (Convention Force Europe - CFE),

38. realizacja zadań w ramach wsparcia państwa gospodarza (Host Nation Support - HNS) udzielanego siłom sojuszniczym - stacjonującym lub przemieszczającym się na obszarze województwa,

39. nadzór nad wykonaniem zadań w zakresie obronności przez jednostki samorządowe,

40. zapewnienie całodobowego funkcjonowania Centrum Zarządzania Kryzysowego Wojewody oraz sporządzanie okresowych meldunków,

41. gromadzenie i aktualizowanie odpowiednich baz danych,

42. prowadzenie stałej wymiany informacji dotyczących zagrożeń i podejmowanych działań oraz współdziałanie ze służbami dyżurnymi organów administracji zespolonej, niezespolonej, resortów, instytucji i organizacji oraz jednostek samorządu terytorialnego,

43. uruchamianie określonych procedur działania na sytuacje kryzysowe, w tym powoływanie Zespołu Reagowania Kryzysowego Wojewody i jego obsługa,

44. informowanie w trybie alarmowym służb ratowniczych, ostrzeganie i alarmowanie ludności o możliwości powstania nadzwyczajnych zagrożeń, zarządzonych formach ochrony i postępowania ludności,

45. koordynowanie działań w zakresie udzielania i odbioru pomocy humanitarnej,

46. analizowanie i prognozowanie rozwoju powstałych zdarzeń i przebiegu działań w oparciu o posiadane bazy danych oraz informacje z terenu zdarzenia, dokumentowanie podejmowanych decyzji i procesu ich powstania,

47. realizacja zadań wynikających z ustawy o ochronie osób i mienia,

48. zapewnianie obsługi kancelaryjnej po godzinach pracy Urzędu,

49. planowanie i realizacja budżetu Wojewody, w porozumieniu z Dyrektorem Wydziału Finansów i Budżetu, w części dotyczącej zakresu działania Wydziału.

PRZYGOTOWANIE

REAGOWANIE

ZAPOBIEGANIE

- awaria - katastrofa - klęska - atak zbrojny

ODBUDOWA

---