11. Wymiarowanie belki stalowej zginanej pod obciążeniem statycznym.

Sprawdza się klasę przekroju.

Ustala się nośność przekroju M_R przy zginaniu jednokierunkowym.

Sprawdza się, czy należy uwzględnić wpływ zwichrzenia na nośność pręta zginanego.

Sprawdza się, czy należy uwzględnić wpływ siły poprzecznej V na nośność obliczeniową przekroju M_R.

Ustala się współczynnik zwichrzenia φ₁ w zależności od smukłości względnej zwichrzenia.

Sprawdza się nośność elementów: zginanego jednokierunkowo, zginanego dwukierunkowo.

16. Wyroby murowe (rodzaje, klasyfikacja, właściwości, zastosowanie).

Element murowy - drobno lub średnio wymiarowy wyrób budowlany przeznaczony do wznoszenia konstrukcji murowych przy użyciu zaprawy murarskiej do spajania elementów murowych.

Materiałem stosowanym na ściany murowe są różnego rodzaju wyroby drobnowymiarowe ceramiczne (cegły pełne lub drążone, pustaki), betonowe (bloczki betonowe i gazobetonowe, pustaki) albo autoklawizowane cegły wapienno-piskowe.

Ściany murowe powinny charakteryzować się:

• Projektowaną nośnością,

• Odpowiednimi właściwościami fizycznymi,

• Dobrą izolacyjnością cieplną i akustyczną,

• Wysoką akumulacją i statecznością cieplną,

• Paro przepuszczalnością,

• Niezbyt dużą nasiąkliwością,

• Szybkim wysychaniem,

• Odpornością na korozję,

• Korzystnymi właściwościami z punktu widzenia warunków zdrowotnych w pomieszczeniach.

Podział elementów murowych ze względu na użyty surowiec:

- ceramiczne - zwykłe (wypalane, porowate), poryzowane ( wypalane o podwyższonej porowatości), klinkierowe (spiekane, spoiste), kamionkowe (spiekane, sposite) silikatowe

- betonowe - z betonów zwykłych, lekkich, specjalnych

- z betonu komórkowego autoklawizowanego i nie autoklawizowanego

- z kamienia naturalnego

- z gipsu naturalnego i syntetycznego z gipsobetonu

- z tworzyw sztucznych, gliny niewypalnej, ziemi wypalanej

Murowanie materiałów wyróżniamy ze względu na zwykłe i cienkie spoiny.

Grupy elementów murowych ze względu na zawartość otworów:

- grupa I - bez otworów lub z otworami pionowymi do 25% objętości brutto (cegły klinkierowe, cegły zwykłe licowe i kominowe, bloczki zwykłe,)

- grupa II - z otworami pionowymi od 25 - 55% objętości brutto (cegły kratówki,szczelinówki, modularne, drążone, pustaki ścienne)

- grupa III - z otworami pionowymi od 55-70% obj. Brutto oraz wszystkimi elementami z otworami poziomymi (pustaki kominowe, cegły dziurawki, pustaki do ścian działowych)

I tak:

-grupa I- najlepsze parametry wytrzymałościowe i największa trwałość

- grupa II- mniej wytrzymałe i mniejsza odporność na warunki atmosferyczne ale są lżejsze i mają korzystniejsze parametry cieplne

- grupa III- najniższa wytrzymałość ale są najlżejsze oraz mają wysoką izolacyjność akustyczną i cieplną

Z uwagi na wielkość wyroby murowe dzielimy:

- drobnowymiarowe - o masie kilku kg (cegła pełna, drążona, bloczki pełne)

- średniowymiarowe - kilkunasto lub dzwudziestoparo kg (pustaki i bloki pełne)

- wielkowymiarowe - (nadproża lub prefabrykowane bloki ścienne) układne przez kilka osób lub sprzętem mechanicznym.

Z uwagi na kształt elementy murowe dzielmy :

- z gładkimi powierzchniami bocznymi na pełne pionowe spoiny

- z piórem i wpustem do murowania bez wypełnienia zaprawą pionowych spoin poprzecznych

- z dwoma uchwytami bocznymi i jednym centrycznym

Ze względu na pełnioną funkcję elementy murowe dzielmy:

- podstawowe o kształcie prostopadłościanu (główne elementy konstrukcyjne)

- uzupełniające o różnorodnym kształcie np. narożniki okapniki daszki

Zastosowanie elementów murowych ceramicznych:

- cegły ceramiczne zwykłe bez i z otworami:

- ścian podziemnych w gruncie nasyconym i nie wodą

- ścian nadziemnych zew. Otynkowanych

- stropów sklepień, łuków, słupów, kominów

- cegły zwykłe drążone i szczelinowe do ścian:

- nadziemnych zew otynkowanych lub ocieplonych

- nadziemnych zew szczelinowych (mur wew sciany)

- wew przylegających do pomieszczeń suchych i wilgotnych

- działowych

- cegły licowe ceramiczne

- zew licowej warstwy muru w ściankach szczelinowych i muru oblicowego

- obiektów małej architektury

- detali konstrukcyjnych ( cokoły , gzymsy)

- cegły klinkierowe:

- ścian podziemnych w gruncie agresywnym

- filarów mostowych i innych obiektów inżynierii wodnej

- ścian w pomieszczeniach laboratoryjnych ( odporne na działanie środków chmicznych lub zawilgocenie)

- zew. Licówek ścian szczelinowych

- stropów, sklepień, łuków, słupów, kominów

- wyroby silikatowe:

- w murach i obiektach małej architektury

- w budownictwie nadziemnym oraz środowisku powietrzno suchym

- bloczki betonowe zwykłe do ścian fundamentowych oraz ścian nadziemnych silnie obciążonych

- bloczki z betonów lekkich do ścian nadziemnych

- pustaki betonowe ścienne do wszystkich rodzajów ścian nadziemnych konstrukcyjnych i wypełniających oraz do przewodów kominowych

-elementy z betonu autoklawizowanego do ścian zew

- kamień naturalny :

- fundamenty, cokoły, gzymsy, ściany bud mieszkalnych i nie mieszkalnych,

- okładzina zew i wew

- mosty , bud. Wodne

- krawężniki, słupy drogowe, kostka brukowa

- elementy murowe gipsowe do murowania ścian działowych fabrycznie wypełnione styropianem do ścian konstrukcyjnych na budowie zalewane mieszanką betonową.

17. Spoiwa budowlane oraz domieszki i dodatki do betonu (właściwości, rodzaje, klasyfikacja, zastosowanie).

Spoiwem mineralnym - nazywamy wypalony i sproszkowany materiał, który po wymieszaniu z wodą dzięki reakcjom chemicznym wiąże i twardnieje. Ze względu na zachowanie się spoiw mineralnych w środowisku wodnym, w czasie się ich twardnienia, rozróżniamy spoiwa: hydrauliczne i powietrzne.

Spoiwa hydrauliczne - spoiwa, które po zarobieniu wodą wiążą i twardnieją zarówno na powietrzu jak i pod wodą.

-wapno hydrauliczne

- Cement

Cementy portlandzkie CEMI 32,5R 42,5R

Cementy portlandzkie wieloskładnikowe CEM II A-V B-V (popioły) B-S(żużlowy)

Cementy hutnicze CEM III A i B

CEM IV - cement pucolanowy

Spoiwa powietrzne - spoiwa, które po zarobieniu woda twardnieją tylko na powietrzu. Należą do nich: wapno niegaszone, ciasto wapienne, wapno gaszone, wapno hydratyzowane, gips budowlany, spoiwa krzemionkowe.

Dodatek do betonów- drobnoziarnisty składnik stosowany do betonu w celu poprawy pewnych właściwości lub uzyskania specjalnych właściwości. Rozróżnia dwa typy dodatków nieorganicznych:

• Prawie obojętne

• O właściwościach pucolanowych lub utajonych właściwościach hydraulicznych.

Dodatki mineralne

Jako dodatki mineralne modyfikujące właściwości betonu stosowane są:

-popiół lotny

-mielony granulowany żużel wielkopiecowy

-pył krzemionkowy

Podstawowy fizyczny mechanizm oddziaływania dodatków mineralnych dodawanych do

betonu to uszczelnienie struktury. Charakteryzujące się wysokim stopniem rozdrobnienia

(popiół lotny oraz pył krzemionkowy) wypełniają przestrzenie między ziarnami cementu,

podobnie jak się to dzieje w przypadku cząstek cementu, które uszczelniają pustki między

ziarnami piasku oraz w przypadku piasku uszczelniającego stos okruchowy kruszywa

grubego.

Pył krzemionkowy modyfikuje również strukturę porów w stwardniałym zaczynie

cementowym. Zwiększa się również udział zamkniętych porów żelowych, a maleje udział

porów kapilarnych.

Dodatki mineralne powodują że beton charakteryzuje się wieloma bardzo korzystnymi

właściwościami. Do właściwości tych należy zaliczyć:

-wzrost wytrzymałości początkowej i końcowej

-małą przepuszczalność dla gazów i cieczy

-zwiększoną odporność na korozję chemiczną

-zwiększoną mrozoodporność

Popiół lotny w betonie powoduje:

- poprawa urabialności m.b.

- obniżenie ciepła hydratacji betonu

- poprawa szczelności i struktury betonu

- obniżenie kosztów produkcji m.b.

- udział popiołu w reakcjach wiązania cementu.

Domieszka do betonu - materiał dodawany, w celu zmodyfikowania właściwości mieszanki betonowej i/lub stwardniałego betonu, podczas jej wykonywania, w ilości nie przekraczającej 5% masy cementu w betonie.

Domieszki do betonów służą do poprawienia właściwości mieszanek betonowych i betonów z nich wykonanych. Domieszki wpływają na właściwości mieszanek betonowych i stwardniałych betonów następująco:

-domieszki oddziaływujące na reologię mieszanki

-środki uplastyczniające (redukującej ilość wody w m.b. 5-12%)

-środki upłynniające (superplastyfikatory) (znacznie redukują ilość wody >12% nawet do 30%)

Obie domieszki mniejszą ilość wody ale bez wpływu na konsystencje lub zwiększając ciekłość m.b.

-domieszki uplastyczniające (zwiększają ciekłość m.b. pry stałym w/c)

-domieszki upłynniające ( redukujące ilość wody, duża ciekłość)

-domieszki regulujące zawartość powietrza w mieszance - powodują powstawanie dużej liczby bardzo drobnych, równomiernie rozmieszczonych pęcherzyków powietrza; wiele z nich pozostaje w masie stwardniałego betonu, zwiększając mrozoodporność oraz zmniejszając nasiąkliwość materiału:

-spieniające,

-gazotwórcze,

-przeciwpieniące;

-domieszki regulujące wiązanie i twardnienie betonu:

-przyspieszające wiązanie - przyspieszają początkową szybkość reakcji między cementem a wodą, w wyniku czego skraca się czas przejścia świeżej zaprawy lub mieszanki betonowej z postaci plastycznej w postać stałą,

- opóźniające wiązanie - zmniejszają początkową szybkość reakcji cementu z wodą, przedłuża to czas przejścia świeżej zaprawy lub mieszanki betonowej z postaci plastycznej w stan stały, nie wpływają ujemnie na późniejszy wzrost wytrzymałości betonu,

-przeciwmrozowe - umożliwiają przebieg reakcji cementu z wodą w ujemnych temperaturach;

-domieszki uszczelniające powodują zmniejszenie nasiąkliwości zapraw i betonów oraz zwiększenie ich wodoszczelności;

-domieszki zwiększające odporność betonu na działanie czynników chemicznych, inhibitory korozji stali, substancje zwiększające odporność na działanie czynników chemicznych i biologicznych;

-domieszki barwiące zmieniające kolor mieszanki betonowej.

18. Rodzaje stropów gęstożebrowych używanych w budownictwie ogólnym.

Stropami gęstożebrowymi nazywamy stropy, których żebra rozstawione są

w odległościach osiowych nie większych niż 90 cm. Ze względu na wykonanie konstrukcji rozróżnia się tu stropy: monolityczne, monolityczno-prefabrykowane, prefanrykowane.

Pierwsze dwa rodzaje-stropów można podzielić na stropy wykonane:

- bez elementów wypełniających przestrzenie międzyżebrowe,

- z elementami wypełniającymi nie odgrywającymi roli wytrzymałościowej

a wiec nie współpracującymi z żelbetowym układem nośnym,

-z elementami wypełniającymi współpracującymi z żelbetowym układem nośnym.

Stropy prefabrykowane to zazwyczaj:

-stropy płytowe z otworami bez elementów wypełniających,

-stropy płytowe z zastosowaniem elementów wypełniających, zazwyczaj trwałych,

-stropy żebrowe z górną lub również dolną płytą nie współpracującą z żebrami,

-stropy żebrowe bez dodatkowych elementów płytowych górnych oraz dolnych,

Do stropów monolitycznych bez elementów wypełniających należą te stropy, których przestrzenie międzyżebrowe wykonane zostały przy użyciu wielokrotnie używanych, wyjmowanych po stwardnieniu betonu np. stalowych lub z tworzywa sztucznego

W stropach z elementami wypełniającymi nie odgrywającymi roli wytrzymałościowej elementy międzyżebrowe mogą być nietrwałe lub trwałe. Do pierwszego rodzaju należą coraz rzadziej obecnie stosowane stropy skrzynkowe z podsufitką lub bez podsufitki o wypełnieniu w postaci drewnianych skrzynkowych. Wypełnienie trwał to zazwyczaj pustaki żużlo-, strużko-, lub gruzobetonowe oraz pustaki ceramiczne.

Do stropów monolityczno-prefabrykowanych

-bez elementów wypełniających należą te stropy, których monolityczne płyty międzyżebrowe wykonane są na wyjmowanych formach, zaczepionych przed betonowaniem do ułożonych prefabrykowanych żeber;

- z elementami wypełniającymi, stropy tego typu o prefabrykowanych żebrach i elementach wypełniających nie grających roli wytrzymałościowej są spotykane najczęściej. Stropy te można konstruować z wypełnieniem z betonu lub z pustaków ceramicznych, nieraz o bardzo złożonych kształtach.

Stropy prefabrykowane są bardzo często stosowane ze względów na niewielkie użycie betonu lub zaprawy cementowej (jako podlewki, oporowe wieńce itp.) Do nich należą stropy płytowe otworowe bez elementów wypełniających, płyty wielokanałowe o otworach okrągłych oraz płyty wąsko- i szerokootworowe. Mogą one być również sprężone pojedynczymi strunami, jak również sprężonymi listwami. Stropy płytowe można również wykonywać z zastosowaniem wypełnienia np. w postaci pustaków ceramicznych. Do stropów całkowicie prefabrykowanych z zastosowaniem prefabrykowanych elementów opierający się na prefabrykowanych żebrach należą dwie wersje stropu T-27.

StropFert- Definicja
Strop Fert jest stropem gęstożebrowym, ceramiczno-żelbetowym, betonowanym na miejscu budowy.
Stropy typu Fert mają zastosowanie w obiektach budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego, wielorodzinnego i użyteczności publicznej. Zaletą stropu typu Fert jest łatwość jego wykonania. Elementy tego stropu są lekkie.

W skład stropu wchodzą następujące elementy:

 prefabrykowana belka stalowo-ceramiczna - kratowa,

 pustak ceramiczny,

 beton monolityczny.

Rozpiętość modularna stropu wynosi 2,70-6,0 m ze zmianą (rozpiętości) co 0,3 m. Długość belki jest o 3 cm mniejsza od rozpiętości modularnej.
Dopuszczalne obciążenie użytkowe stropów przyjmuje się p = 3,2 kN/m 2 .
Obliczenia statyczne stropów ceramiczno-żelbetowych wykonuje się jak dla konstrukcji żelbetowych, zgodnie z PN-84/B-03264.
W zależności od rozstawu osiowego belek, wielkości pustaków i wysokości konstrukcyjnej stropu rozróżnia się trzy jego typy (rys. 1 i 2):

 Fert 40,

 Fert 45,

 Fert 60.

Zasady konstruowania i wykonania wszystkich typów stropów Fert są jednakowe.

Belka stropu Fert jest staloceramiczną lekką przestrzenną kratownicą o stałym przekroju zbrojenia pasa górnego, wykonanego ze stali A-III średnicy ??8 mm i zmiennego zbrojenia pasa dolnego wykonanego ze stali A-III. Wielkość średnicy prętów przyjmuje się w zależności od rozpiętości. Oprócz średnicy prętów wynikających z obliczeń stosuje się dodatkowo dwa pręty 8 mm.
Pręty zabetonowane są w ceramicznej kształtce, gdzie także zastosowane są końce krzyżulców płaskich kratownic ze stali A-0 średnicy 6 mm, łączące pas górny z pasem dolnym.
Beton pasa dolnego przyjmuje się klasy B20.
Belki muszą być zakotwione w wieńcu. Oparcie belki na podporze wynosi nie mniej niż 8 cm.

Pustaki.
Przestrzeń między belkami wypełnia się pustakami ceramicznymi, w których na końcu i na początku należy wykonać dekle. Po ułożeniu pustaków przed betonowaniem strop należy oczyścić i obficie polać wodą. Strop betonuje się wraz z górną płytą stropową (nadbetonem) o grubości wynoszącej 3 cm w stropach typu Fert 40 i Fert 45 oraz 4 cm w stropie Fert 60.

Wskazówki praktyczne
W stropach o rozpiętości większej niż 4,5 m należy wykonać jedno żebro rozdzielcze w środku rozpiętości. Średnica zbrojenia powinna być nie mniejsza niż 10 mm i równa co najmniej przekrojowi dolnego zbrojenia w belce. Pręty podłużne połączone są strzemionami w kształcie litery S. Średnicę strzemion przyjmuje się 4,5 mm, o rozstawie co 40 cm.

Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do belek stropowych należy wykonać wzmocnione żebro. Otrzymuje się je przez ustawienie dwóch belek obok siebie lub dwóch rozsuniętych belek połączonych monolitycznie o wysokości równej wysokości stropu lub większej.
W czasie montażu i betonowania stropu należy wykonać podparcie belek.
Liczba podpór montażowych pośrednich, niezależnie od skrajnych powinna wynosić:

 w przypadku rozpiętości stropu 2,70-4,20 m - jedna podpora w połowie rozpiętości,

 w przypadku rozpiętości stropu 4,50-6,0 m - dwie podpory w 1/3 rozpiętości.
Podparcie belek za pomocą podłużnic powinno być wykonane w węzłach pasa dolnego kratownic.

Strop DMS - Definicja
Strop DMS jest gęstożebrowym prefabrykowanym stropem belkowo-pustakowym. Strop ten był powszechnie stosowany w latach pięćdziesiątych, najczęściej w budownictwie mieszkaniowym.
W skład stropu DMS wchodzą następujące elementy:

 prefabrykowane belki żelbetowe,

 pustaki żwirobetonowe lub gruzobetonowe,

 beton pachwinowy,

 płyta nadbetonu.
Belki prefabrykowane stropu DMS są rozstawione co 50 lub 65 cm. Ich długość wynosi: 4,40; 4,80; 5,20; 5,40 i 6,0 m.

Wskazówki praktyczne
Głębokość oparcia belek stropu na podporze (ścianie) powinna być równa co najmniej 10 cm.
Do obliczeń przyjmuje się schemat statyczny belki wolnopodpartej.
Całkowita wysokość stropu DMS wynosi 27 cm, tyle ile wynosi wysokość belki stropowej.
W przypadku rozpiętości stropu l = 4,40 m i l = 4,80 m stosuje się jedno żebro rozdzielcze. Przy l > 5,0 m stosuje się dwa żebra.

Strop DZ - Definicja
Strop DZ jest stropem monolitycznym belkowo-pustakowym.
Stropy DZ są stosowane w budownictwie mieszkaniowym użyteczności publicznej w szczególności w budownictwie szkolnym.
W skład stropu wchodzą następujące elementy:

 prefabrykowane belki żelbetowe,

 pustaki żużlobetonowe,

 beton pachwinowy,

 płyty nadbetonu (beton uzupełniający).
Zaletą stropu jest małe "klawiszowanie", ponieważ wszystkie elementy stropu dobrze współpracują ze sobą, otrzymując odpowiednią wytrzymałość i sztywność konstrukcji stropu.
Wskazówki praktyczne
Belki prefabrykowane powinny być wykonane z betonu zwykłego klasy przynajmniej B20, beton pachwinowy klasy nie niższej niż B20.
Zbrojenie nośne ze stali A-III 34GS, strzemiona i pręty montażowe ze stali A-0 StOS. Rozstaw belek prefabrykowanych wynosi 0,60 m.
Przy projektowaniu stropu dla typowych obciążeń nie trzeba obliczać belek. Korzysta się z gotowych tablic.
Belki stropowe są obliczane i konstruowane jako swobodnie podparte. Dopuszczalne obciążenie użytkowe stropu wynosi - 3,25 kN/m 2 ; 3,75 kN/m 2 ; 4,50 kN/m 2 .
Stropy DZ nie mogą być stosowane przy obciążeniach dynamicznych.
Obliczenia statyczne stropów DZ wykonuje się zgodnie z normą PN-84/B-03264.
W stropie o rozpiętości modularnej 4,80 m należy wykonać jedno żebro rozdzielcze (rys. 9), a przy rozpiętości większej niż 4,80 m dwa lub trzy żebra. Żebro rozdzielcze wykonane jest jako kształtka prefabrykowana o szerokości 0,15 m i wysokości równej pustakowi. Zbrojenie żebra wykonane jest z dwóch prętów o średnicy nie mniejszej niż przekrój zbrojenia głównego belki.

Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do belek stropowych należy wykonać wzmocnione żebro. Otrzymuje się je przez ustawienie dwóch belek obok siebie lub dwóch rozsuniętych belek połączonych monolitycznie o wysokości stropu lub większej.

Strop DZ-3
Rozpiętość modularna stropu wynosi 2,40-6,0 m ze zmianą (rozpiętości) co 30 cm.
Wysokość konstrukcyjna stropu - 0,23 m.
Grubość płyty nadbetonu - 0,03 m.
Wysokość belki prefabrykowanej - 0,20 m.
Wysokość pustaka - 0,20 m.
Belki są wykonywane z wibrowanego betonu B15, dolne zbrojenie główne - ze stali klasy A-III 34GS, zbrojenie górne montażowe ze stali klasy A-0 średnicy ??4,5-10 mm.
Głębokość oparcia belek na podporze nie może być mniejsza niż 8 cm i belki powinny być zakotwione w wieńcu.

Strop DZ-3 o rozpiętości modularnej 4,20 m w czasie montażu i dojrzewania betonu musi być podpierany w środku rozpiętości na poziomych poprzecznicach.


Strop DZ-4
Ten typ stropu stosuje się o rozpiętościach 6,60 m w budownictwie ogólnym i 6,30 m w budownictwie wiejskim.
Wysokość konstrukcyjna stropu - 0,27 m.
Grubość płyty nadbetonu - 0,03 m.
Wysokość belki prefabrykowanej - 0,20 m.
Wysokość pustaka - 0,245 m.
Belki i stal przyjmuje się jak w stropie DZ-3. Głębokość oparcia belek nie powinna być mniejsza niż 8 cm, a szerokość podpory nie mniejsza niż 20 cm.

Rozwiązania konstrukcyjne jak w stropie DZ-3. Strop DZ-4 podpiera się w czasie montażu i dojrzewania betonu w dwóch miejscach w środkowej części rozpiętości.

Strop DZ-5
Typ DZ-5 stosuje się dla rozpiętości 7,80 m, przeważnie w budownictwie szkolnym na przegrody międzykondygnacyjne i stropodachy.
Wysokość konstrukcyjna stropu - 0,34 m.
Grubość płyty nadbetonu - 0,03 m.
Wysokość belki prefabrykowanej - 0,25 m.
Wysokość pustaka - 0,315 m.
Belki prefabrykowane są wykonane z betonu B20 i stali A-III. Głębokość oparcia belek na podporach nie powinna być mniejsza niż 10 cm, a szerokość podpory nie mniejsza niż 25 cm.
Na płytę nadbetonu i uzupełniający beton pachwinowy stosuje się beton klasy B15. Rozwiązania konstrukcyjne jak w stropie DZ-3.

Strop Akermana - Definicja
Jest to strop gęstożebrowy betonowany na miejscu budowy. Strop ten zaliczany jest do stropów lekkich.
Strop ten jest stropem najdłużej stosowanym w budownictwie mieszkaniowym.
Strop Akermana jest stropem monolitycznym, składającym się z elementów takich jak:

 żebra żelbetowe,

 pustaki ceramiczne,

 płyta nadbetonu.

Maksymalną rozpiętość stropu Akermana wykonanego z pustaków ceramicznych wysokości 15, 18, 20 i 22 cm, przy grubości płyty nadbetonu 4 cm i 3 cm podan tablicy 3.
Kształt żelbetowych żeber stropu Akermana tworzą pustaki. Stanowią one także dobre podłoże pod tynk sufitowy.
Szerokość żeber u dołu wynosi 5-6cm, u góry 8 cm.
Wysokość żeber równa jest wysokości stropu. Rozstaw żeber w stropie wynosi 31 cm. Jako wypełnienie stosuje się beton klasy B15 lub B20. Należy go po wylaniu zagęścić ręcznie. Płytę nadbetonu można zagęszczać mechanicznie za pomocą wibratorów powierzchniowych.

Projektując żebra stropu Akermana wymiaruje się je w przęśle na momenty dodatnie, przyjmując przeważnie ich przekrój pozornie teowy. Nad podporą i w strefie przypodporowej wymiaruje się żebra na momenty ujemne, przyjmując do obliczeń przekrój prostokątny szerokości 7,0 cm i wysokości równej wysokości stropu.

Żebra zbroi się jednym prętem stalowym o średnicy wynikającej z obliczeń statycznych.
Przyjmuje się klasę stali A-III. Oprócz pręta zbrojenia głównego żebra są zbrojone strzemionami ze stali A-0 średnicy 4,5 lub 6 mm oraz rozstawie co najmniej 3 sztuki na 1 m długości żebra. Strzemiona zagęszcza się przy podporach, jeśli jest to potrzebne ze względu na siły poprzeczne. Zbrojenie żeber stropu Akermana jest przemienne tzn. w co drugim żebrze powinien znaleźć się pręt odgięty pod kątem 45! przy podporze. Pręt odgina się na 1/5 rozpiętości w świetle ścian. Zbrojenie to powinno być zakotwione w płycie nadbetonu i w wieńcu żelbetowym usytuowanym prostopadle do kierunku żeber. Oparcie stropu na podporze (ścianie) powinno wynosić co najmniej 25 cm, zaś wysokość wieńca powinna być równa wysokości stropu.

W przypadku gdy obliczeniowy moment zginający stropu jest większy od momentu jaki może przenieść żebro, należy zastosować strop podwyższony. Uzyskujemy to przez zastosowanie nadstawki z cegły dziurawki ułożonej na pustakach. Jednocześnie zwiększa się przez to wysokość żeber.
Pustaki Akermana długości 25 cm powinny być układane mijankowo z przesunięciem wynoszącym 12,5 cm. Pustaki układane przy wieńcu powinny być zabezpieczone przed dostaniem się mieszanki betonowej do ich wnętrza w czasie betonowania wieńca. Dlatego należy stosować denka grubości 3 cm.
Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do żeber stropu należy wykonać wzmocnione żebro. Otrzymuje się je przez rozsunięcie pustaków albo zwiększenie wysokości żebra w dół lub w górę. W przypadku podwyższenia żebra do góry, jego wystająca część nie może być większa od grubości ścianki, a w ściance nie mogą znajdować się otwory drzwiowe.
Strop Akermana wymaga pełnego deskowania.

Strop Teriva
Strop Teriva jest to strop gęstożebrowy, przeznaczony głównie dla budownictwa mieszkaniowego niskiego i wielokondygnacyjnego oraz stosowany jest w budownictwie użyteczności publicznej.
W skład stropu wchodzą następujące elementy:

 prefabrykowana belka żelbetowo-kratowa,

 pustaki betonowe,

 płyta nadbetonu.
W zależności od rozpiętości stosuje się następujące typy stropów:

 Teriva I,

 Teriva I bis,

 Teriva II,

 Teriva III.

Obciążenie użytkowe tego stropu w zależności od rozpiętości stropu wynosi od 1,5 kN/m 2 do 5,0 kN/m 2 .
Belka stropu Teriva jest stalowo-betonową, lekką, przestrzenną kratownicą o stałym przekroju zbrojenia pasa górnego, wykonanego ze stali A-III średnic8 mm i zmiennego zbrojenia pasa dolnego ze stali A-III.

Średnice prętów przyjmuje się w zależności od rozpiętości. Oprócz średnicy prętów wynikających z obliczeń stosuje się dodatkowo dwa pręty 8 mm. Pręty umieszcza się w betonowej kształtce. Oprócz prętów zbrojenia w kształtce zabetonowane są końce krzyżulców płaskich kratownic ze stali A-0 średnicy 8 mm, łączące pas górny z pasem dolnym. Beton pasa dolnego - klasa B15 lub B20. Belki muszą być zakotwione w wieńcu. Oparcie belki na podporze wynosi nie mniej niż 8 cm.
Przestrzeń między belkami jest wypełniona pustakami.

W stropach Teriva o rozpiętości większej niż 4,2 m należy wykonać żebro rozdzielcze, prostopadle do belki.
Żebro rozdzielcze powinno znajdować się w środkowej części stropu. Szerokość żebra rozdzielczego powinna wynosić od 7 do 10 cm, a wysokość powinna być równa wysokości stropu. Żebra powinny być zbrojone prętami o średnicy nie mniejszej niż 10 mm. Pręty połączone są za pomocą strzemion w kształcie litery S o średnicy 4,5 ustawionych co 60 cm.

Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do belek stropowych należy wykonać wzmocnione żebra stropowe. Żebra te uzyskuje się przez ułożenie dwóch belek kratownicowych obok siebie lub przez rozsunięcie ich i wykonanie belki żelbetowej.
Belki żelbetowe i żebra należy obliczać uwzględniając całkowity ciężar ścianki działowej.

Na obrzeżach stropów żelbetowych gęstożebrowych Teriva należy wykonać wieńce żelbetowe o wysokości równej wysokości konstrukcyjnej stropu. Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem. Pustaki układane przy wieńcu powinny być zabezpieczone przed dostaniem się mieszanki betonowej do ich środka w czasie betonowania wieńca. Dlatego należy stosować denka grubości 3 cm.

19. Dachowe konstrukcje drewniane w budownictwie tradycyjnym.

Wiązar krokwiowo-belkowy

Skład się z dwóch krokwi połączonych w kalenicy i poziomej belki przenoszącej siły rozporu przekazywane przez krokwie. Rozpiętość ścian w świetle ścian zew nie przekracza 7,0m a pochylenie nie mniejsze niż 45o . Długość krokwi 4,5-5m. W przypadku dachów stromych w lekkim pokryciem przed ssaniem wiatru należy zabezpieczyć przez usztywnienia podłużne (wiatrownice)

Wiązary jętkowe

Tworzą je połączone krokwie w kalenicy oparte na murłatach i połączone jętkami. Odcinek górny krokwi ma dł 2,5m a dolny 4,5m. Stosujemy przy rozpiętości 6,0-9,0m a dł. Krokwi przekracza 4,5m. Siłę rozporu z krokwi przenoszą belki lub konstrukcja stropu. Wiązary te usztywnia się w kierunku podłużnym za pomocą ukośnych wiatrownic lub łat. Przy rozpiętości 9-11,0m należy podpierać płatwiami i słupami usytuowanymi przy połączeniu jętek z krokwiami

Wiązary płatwiowo-kleszczowe

Stosujemy w dachach rozpiętości 9,0 - 12,0m. Przy większych rozpiętościach należy stosować usztywnienia poprzeczne w płaszczyźnie wiązara np. miecze. Wiązary te składają się z krokwi, płatwi pośrednich, płatwi stopowych ( murłat i podwalin) , słupów, mieczy i kleszczy. Słupy są rozmieszczane co 3,0-5,0m. Krokwie na poziomie wierzchu połączone są kleszczami ze słupami i płatwiami w celu przejęcia rozporu z krokwi.

Przy rozpiętości dachu < 8,0m i małym pochyleniu stosujemy wiązary płatwiowo kleszczowe z płatwią kalenicową.

20. Podłogi i posadzki - funkcja poszczególnych warstw.

Podłoga jest to element wykończający górną powierzchnię przegrody poziomej w budynkach. Podłogi składają się z jednej lub kilku warstw, z których górna, zwana posadzką ( posadzka - jest to wierzchnia, użytkowa warstwa podłogi układana na konstrukcji podłogi lub trwale z nią połączona przez przyklejenie lub połączona mechanicznie). Posadzka powinna być przystosowana do wymagań użytkowych.

Najważniejszymi wymaganiami użytkowymi są:

• Możliwość przenoszenia obciążeń związanych z ruchem odbywającym się po ich powierzchni (przesuwaniem, ustawianiem i magazynowaniem różnych przedmiotów),

• Zapewnienie właściwości akustycznych przegród międzypiętrowych,

• Zapewnienie izolacyjności cieplnej.

Do spełnienia wymagań użytkowych konieczne są następujące właściwości:

• Równa, ale szorstka powierzchnia,

• Odporność cieplna,

• Izolacyjność cieplna,

• Izolacyjność akustyczna,

• Odporność na działanie wilgoci,

• Odpowiednie właściwości elektryczne (np. przewodność elektryczną lub jej brak, odporność na elektryzowanie),

• Odporność pożarowa,

• Łatwość utrzymania czystości itp.

Na ogół podłoga nie musi spełniać wszystkich ww. wymagań, lecz tylko pewną ich liczbę, wynikającą z usytuowania podłogi w budynku i rodzaju pomieszczenia w którym jest wykonana. Różnorodność wymaganych właściwości powoduje, że podłogi maja budowę warstwową.

Rodzaje posadzek:

-posadzki z drewna i mat. Drewnopochodnych ( z klepki podłogowej, mozaika, panele podłogowe)

-posadzki kamienne, betonowe i ceramiczne ( kostki kamiennej, z betonów cementowych lub asfaltowych, z płytek i kostek betonowych, płytki ceramiczne terakotowe, gres)

-posadzki z tworzyw sztucznych (wykładzina podłogowa, płytki PCV)

21. Podstawowe roboty ziemne oraz maszyny do ich wykonywania.

Rodzaje robót:

-roboty ziemne podstawowe - do których zalicza się: makroniwelację, wykopy szerokoprzestrzenne pod obiekty budowlane, wykopy wąskoprzestrzenne pod rowy i instalacje, wykopy liniowe pod drogi, nasypy, zasypki i podsypki z zagęszczeniem, niwelację i ostateczne kształtowanie terenu.

-roboty ziemne wykończeniowe - obejmują: wyrównanie dna wykopów szerokoprzestrzennych, wykopy pod ławy i stopy fundamentowe, profilowanie nasypów i wyrównywanie skarp, zagęszczanie skarp i podłoży, mikroniwelację, kształtowanie małej architektury, układanie ziemi roślinnej lub darni w terenie i na skarpach budowli ziemnej.

-roboty ziemne przygotowawcze i porządkowe - to usunięcie darniny i ziemi roślinnej, wycinanie starodrzewu, karczowanie pni i krzewów, wytyczanie budowli ziemnych, odprowadzenie wód opadowych, czasowe obniżenie poziomu wód gruntowych, spulchnianie gruntu spoistego, roboty ziemne porządkowe.

Maszyny do wykonywania robót ziemnych:

- maszyny do odspajania gruntów z możliwością ich przemieszczenia na niewielkie odległości; urobek przez nie odspajany transportuje się na miejsce przeznaczenia (koparki jedno lub wielonaczyniowe oraz ładowarki i spycharko-ładowarki)

- maszyny do odspajania i przewożenia urobku na miejsce składowania lub wbudowania wraz z możliwością układania gruntu w nasyp lub zwałkę (zgarniarki)

- maszyny do odspajania i przesuwania urobku na przeznaczone miejsce za pomocą lemiesza lub talerzy (spycharki, koparko-spycharki, równiarki)

- maszyny do pionowego transportu ziemi z wykopów (przenośniki taśmowe, wyciągi pochyłe, żuraw o małym udźwigu)

- maszyny do poziomego transportu ( środki transportu, od taczek po wagony kolejowe)

- maszyny do robót pomocniczych

- zagęszczanie (walec, wibratory, ubijarki)

- spulchnianie gruntu ( zrywarki, pługi, talerze)

22. Metody montażu konstrukcji budowlanych, maszyny stosowane w robotach montażowych.

Montażem konstrukcji budowlanych nazywa się wszystkie prace związane z zestawianiem i trwały mocowaniem elementów lub ich zespołów, wykonywanych poza miejsce ich wbudowywania.

W zależności od zaawansowania robót można wyrobić:

• Montaż próbny w wytwórni, czyli próbne zestawienie wszystkich elementów (całego obiektu lub jego części), jeszcze przed wysłaniem ich na budowę w celu sprawdzenia dokładności wykonania.

• Montaż wstępny, czyli scalanie pojedynczych elementów w większe zespoły - niezbędne, jeśli do montażu głównego użyte będą maszyny o udźwigu przekraczającym znaczenie masę pojedynczych elementów,

• Montaż główny, czyli podnoszenie pojedynczych elementów lub większych części konstrukcji i ustawienie ich w projektowanym położeniu.

• Montaż ostateczny, czyli zamocowanie ustawionych już elementów lub części konstrukcji.

Ze względu na sposób scalana konstrukcji wyróżnić można:

• Montaż pojedynczych elementów konstrukcyjnych,

• Montaż elementów scalonych, które otrzymuje się z elementów pojedynczych w wyniku montażu wstępnego,

• Montaż dużych segmentów obiektu, scalonych podczas montażu wstępnego,

• Montaż całej konstrukcji w dogodnym do tego miejscu i przeniesienie jej na miejsce przeznaczenia.

Montaż konstrukcji budowlanych przeprowadza się różnymi metodami. Metoda montażu charakteryzuje się współdziałaniem zasobów produkcji z przedmiotami pracy i ustala podstawową drogę realizacji określonego procesu. Organizacyjno-technologiczna struktura metody montażu obejmuje:

- organizację procesu, na którą składają się: kierunek rozwijania frontu robót montażowych, kolejność i sposoby wykonywania poszczególnych operacji, charakter scalania prefabrykatów w element montażowy, ich przetransportowanie w zasięg maszyny montażowej, mechanizacje poszczególnych operacji montażowych lub całego ich kompleksu.

- technologię wykonania poszczególnych operacji montażowych wykorzystujących zawiesie, uchwyty, liny kierunkowe, sposób naprowadzania
i umiejscowienia prefabrykatu w konstrukcji,

- sposoby rektyfikacji, zamocowania i utwierdzenia prefabrykatów w ich projektowym położeniu, zabezpieczenia przeciwkorozyjnego, wykonania złączy, betonowania, uszczelniania itd.

- kierowanie przebiegiem poszczególnych operacji i procesów.

Klasyfikacja metod montażu konstrukcji budowlanych:

1) Swobodny - pionowe ukierunkowanie przemieszczeń.

a) pionowa nadbudowa: sposób przemieszczania-podnoszenie, dźwiganie, obrót, opuszczanie. Realizacja dowolnych obiektów z użytkowaniem odpowiednich maszyn i urządzeń.

b) dobudowanie w poziomie: sposób przemieszczania-podnoszenie, przenoszenie, obrót, opuszczanie lub dźwiganie. Montaż przekryć różnych obiektów, przęseł mostów i innych obiektów inżynierskich.

2) Wymuszony

a) przemieszczenie pionowe:

- przemieszczenie pojedynczej konstrukcji: sposób przemieszczania - dżwiganie i podnoszenie. Montaż wielkowymiarowych konstrukcji wyposażenia technologicznego przekryć łupinowych, innych przekryć i podobnych jednokondygnacyjnych obiektów przemysłowych i miejskich, a także obiektów wielkoprzęsłowych zbiorników i innych konstrukcji różnych obiektów inżynierskich

- wielokrotne pionowe przemieszczenie konstrukcji płaskich: sposób przemieszczania - podnoszenie, opuszczanie. Montaż konstrukcji przekryć obiektów wielokondygnacyjnych, montaż przekryć szczególnie przy rekonstrukcji obiektów.

- wielokrotne pionowe przemieszczenie konstrukcji przestrzennych: sposób przemieszczania - dźwiganie podnoszenie. Montaż zintegrowanych konstrukcji w tym pięter.

b) podbudowa montowanych konstrukcji:

- podbudowa słupów - dźwiganie. Montaż wielkowymiarowych przekryć obiektów jednokondygnacyjnych (halowych)

- podbudowa ścian - dźwiganie. Wznoszenie wielokondygnacyjnych obiektów.

- podbudowa szkieletu - dźwiganie. Realizacja budynków szkieletowych.

- podbudowa prefabrykatów przestrzennych - podnoszenie, dźwiganie. Montaż obiektów wieżowo-masztowych, budynków z przestrzennych prefabrykatów.

c) przemieszczenie w poziomie lub po równiach pochyłych: ciągnięcie

- montaż rozdzielczy poszczególnymi częściami konstrukcji, cykliczna i rytmiczna integracja i przemieszczanie konstrukcji, przemieszczanie całkowite zintegrowanej konstrukcji . Montaż wieloprzęsłowych ustrojów nośnych mostów, pieców hutniczych, kafarów, wież, wieloprzęsłowych przekryć halowych, a też całych obiektów i konstrukcji przy rekonstrukcji rozbudowie lub przebudowie terenów przemysłowych, komunikacyjnych.

d) obrót - ciągniecie, wypychanie (dźwiganie):

- obrót przy stałym zawiesie. Montaż wysokich konstrukcji, wyposażenia technologicznego, wieżowo-masztowych konstrukcji wcześniej zintegrowanych w położeniu poziomym.

- obrót przy ruchomym zawiesie. Montaż wysokich konstrukcji, wyposażenia technologicznego, wieżowo-masztowych konstrukcji wcześniej zintegrowanych w położeniu poziomym. Gdy urządzenia montażowe pozwalają umieścić konstrukcję w przestrzeni pod wysięgnikiem.

- obrót przy kilku zawiasach. Montaż wysokich konstrukcji, wyposażenia technologicznego, wieżowo-masztowych konstrukcji wcześniej zintegrowanych w położeniu poziomym, gdy ich obrót nie pozwala na przejęcie zbyt dużych obciążeń montażowych.

23. Metody organizacji budowy. Scharakteryzuj metodę pracy równomiernej. (U)

Metody organizacji budowy:

- metoda równoległego wykonania - polega na równoczesnym rozpoczynaniu robót na wszystkich obiektach. Wada tej metody jest brak ciągłości pracy poszczególnych brygad, ponieważ każda z nich po jednorazowym wykonaniu robót musi przechodzić na inne place budowy. Charakteryzuje się nierównomiernością dziennej produkcji budowlanej, pracy maszyn , zużycia materiałów budowlanych. Zaleta to najkrótszy cykl realizacji budowy.

- metoda kolejnego wykonania - polega na wykonywaniu obiektów po kolei. Wadą jest brak ciągłości pracy brygad oraz maszyn i urządzeń budowlanych a także nie równomierne zużycie materiałów budowalnych. Czas realizacji budowy jest największy.

Metoda pracy równomiernej - które określone wersje nazywa się coraz częściej potokowymi metodami organizacji pracy, powstała w wyniku adaptacji przemysłowej metody produkcji taśmowej do potrzeb budownictwa. Polega ona na podziale obiektów na pewna liczbę części o jednakowych ilościach robót (lub o ilościach zbliżonych), zwanych działkami roboczym, powierzanych do wykonania stałym brygadom, które - przechodząc z jednej działki roboczej na następna - wykonują stale tę samą pracę. Jeżeli planowane do realizacji obiekty budowlane nie są duże, to mogą być uważane bezpośrednio za działki robocze, bez konieczności wydzielania z nich mniejszych części. Podział na odcinki prostej oznaczający realizację poszczególnych działek roboczych lub obiektów obrazuje kolejne procesy budowlane, które maja być wykonane.

Metoda pracy równomiernej charakteryzuje się, w porównaniu z omówionymi wcześniej metodami organizacji budowy, szczególnie korzystnymi właściwościami. Zapewnia najlepsze warunki w zakresie ciągłości i równomierności zatrudnienia brygad roboczych i pracy maszyn, równomierności produkcji budowlanej oraz zużycia materiałów.

Największą zaletą wynikającą ze stosowania metody pracy równomiernej jest możliwość znacznego podniesienia wydajności zatrudnionych brygad roboczych na skutek wielokrotnej powtarzalności ich zadań i specjalizacji w wykonywaniu tych samych czynności.

Długość cyklu realizacji budowy T_s, zaplanowanej według metody pracy równomiernej, ma wartość pośrednią między wartościami cykli, jakie można uzyskać przy zastosowaniu metod równoległego oraz kolejnego wykonania. Na wartość liczbową cyklu mają wpływ: łączny czas realizacji robót na pojedynczej działce roboczej liczba działek roboczych oraz rytm pracy równomiernej, czyli czas, jaki upływa od rozpoczęcia robót na określonej działce roboczej przez jedną brygadę następną (może on być równy czasowi pracy brygady na działce roboczej).

24. Harmonogram ogólny budowy - elementy składowe

W harmonogramie przedstawia się przebieg w czasie poszczególnych robót oraz podaje zapotrzebowanie na pracowników i na środki produkcji w kolejnych jednostkach czasu. Rozróżnia się harmonogramy zadań rzeczowych i harmonogramy zapotrzebowania na środki produkcji (lub pracowników), które są potrzebne do realizacji planowanych zadań rzeczowych. W pierwszej grupie harmonogramów przedstawia się kolejność wykonywania poszczególnych zadań i robót. W drugiej informuje o potrzebach, w funkcji czasu, w zakresie środków produkcji oraz zatrudnienia.

W każdym harmonogramie tym i ogólnym budowy wyróżniamy następujące części:

1. Zestawienie analityczne-zawierające dane liczbowe dotyczące najbardziej istotnych czynników organizacyjnych poszczególnych robót budowlanych (min. Ilość robót, przyjętą normę wydajności zmianowej, czas wykonywania wyrażony w dniach) .

2. Graficzny obraz przebiegu robót w czasie- w którym poszczególne roboty są przedstawiane w postaci odcinków linii prostych narysowanych w odpowiednio dobranej skali czasu. Skalę tą przyjmuję się w zależności od stopnia szczegółowości harmonogramu. Może ona być kwartalna, miesięczna, tygodniowa, dzienna, godzinowa.

3. Wykresy sprawdzające- do których zalicza sie najczęściej harmonogramy zatrudnienia głównych specjalności oraz harmonogramy pracy głównych maszyn budowlanych. Harmonogramy te powinny mieć kształt równomierny.

Do opracowania harmonogramu ogólnego są potrzebne przedmiary robót, na postawie których przyjmuje się ilość robót do wykonania. W harmonogramie tym określa się metody wykonania robót oraz rodzaje maszyn do ich wykonania. Podstawą do ustalenie pracochłonności robót jest przejęcie normy wydajności dziennej robotnika, zespołu lub maszyny. Norma ta powinna odpowiadać opisowi robót przyjętych w harmonogramie. Do harmonogramu ogólnego są dołączona harmonogramy pochodne, np. zatrudnienia, dostaw materiałów, prac maszyny.

Harmonogram budowlany - przedstawia się w nich przebieg w czasie poszczególnych robót oraz podaje zapotrzebowanie na pracowników i na środki produkcji w kolejnych jednostkach czasu. Rozróżnia się : harmonogramy zadań rzeczowych -(przedstawia się kolejność wykonania poszczególnych zadań i robót) i harmonogramy zapotrzebowania na środki produkcji (pracowników)-infofmuje o potrzebach w zakresie środków produkcji: nakłady finansowe, sprzęt, materiały budowlane)oraz zatrudnienia.

Harmonogram dostaw, zużycia i zapasu materiałów budowlanych-harmonogramy materiałowe (informują o ilości materiału dostarczonego w kolejnych dniach, niezbędnej liczby środków transportowych, wielkości zapasów- znaczenie przy wyznaczaniu wielkości placów składowych i magazynów)

25. Wymienić elementy zagospodarowania placu budowy

Podstawowe elementy zagospodarowania placu budowy:

1.Ogrodzenia oraz urządzenia pomocnicze - ze wzgl. na lokalizację budowy mogą być wykonane z prześwitami jako pełne i uliczne(usytuowane na chodniku lub na jezdni)

• Pomosty na jezdni z kantówek lub podwyższony chodnik z bali; przejście dla pieszych zabezpieczone poręczą

• Bramy szer. min.3 m - 2 szt. z jedną furtką, wys. ogr.1,5-2 m- otwierane do wewnątrz

• Daszki ochronne i zadaszenie przeciwpożarowe

Ogr. placu bud. mogą byc : drewniane - gotowe; płyty ażurowe i tarcze pełne lub ryglowe

metalowe - z blachy fałdowej, z siatki metalowej

2. Drogi stałe i tymczasowe

• Drogi stałe bez warstwy nawierzchniowej

• Drogi tymczasowe (prowizoryczne) jedno- lub dwukierunkowe powiększone przy placach wyładunkowych i magazynach, poszerzone na łukach od wewnątrz; wykonuje się jako gruntowe, gruntowe ulepszone żwirowe lub układane z płyt prefabrykowanych betonowych lub żelbetowych (typu MON)

3. Składowiska i magazyny (wykonane z tych samych materiałów co nawierzchnie, odwodnione)

• Składowiska materiałów masowych - wzdłuż dróg, najbliżej wznoszonej bud., w zasięgu maszyn montażowych- prefabrykaty

• Magazyny pod zadaszeniem - wiaty: (materiał wrażliwy na działanie opad. atm.) i magazyny zamknięte (mat. nieodporne na działanie opad. atm.) lokalizować w pobliżu siedziby kierownictwa budowy; obiekty typu przewoźnego, typowe budynki magazynowe, konstrukcje zaprojektowane indywidualnie

• Materiały do produkcji prefabrykatów (kruszywo, cement, stal zbroj., drewno do wyrobów ciesielskich) umieszczać w pobliżu wytwarzania mieszanki b.

• Przy w/w obiektach ze wzgl. na zagrożenie przeciw pożarowe należy mieścić środki ochrony pożarowej oraz hydranty.

4. Budynki administracyjno- socjalne (w pobliżu głównego wjazdu na budowę,na niewielkich budowach pomieszczenia w tym samym obiekcie)

• W budynkach administracji: pomieszczenia biurowe kierownictwa budowy oraz ewentualnie pracowników administracyjnych budowy

• W budynkach socjalnych: szatnie umywalnie, jadalnie, świetlice, świetlice, punkty opatrunkowe, kuchnie , hotele robotnicze

• Powierzchnia obiektów adm.- socj. zależy od liczby zatrudnionych osób na bud.- wielkość zatrudnienia z harmonogramu zatrudnienia.

• Konstrukcja budynków rozbieralnych i przewoźnych :drewniana, stalowa z tworzyw sztucznych; budynki kontenerowe

5. Urządzenia ogólne na placu budowy

• Zaopatrzenie budowy w wodę- tymczasowa siec wodociągową : -jednokierunkowa, obiegowa (zasilana jedno- dwustronnie) lub mieszana

• Zaopatrzenie budowy w energię elektryczną-siec miejska, wysokiego napięcia, transformator (linie napowietrzne gdzie nie stosowane są maszyny z wysięgnikami)

• Zaopatrzenie budowy w energię cieplną

• Instalacje sprężonego powietrza

6. Stanowiska i urządzenia produkcyjne

• Ciesielnie,

• Warsztaty zbrojarskie ,

• Urządzenia do gaszenia wapna ( skrzynie)

• Urządzenia do wytwarzania mieszanki betonowej: - punkty wytwarzania m.b. (mieszanie zmechanizowane, dozowanie skł. objętościowe- ręcznie); - punkty produkcji - wytwórnie m.b. (procesy w dużym stopniu zmechanizowane lub zautomatyzowane)

26. Wytwarzanie, transport i zagęszczanie mieszanki betonowej. Pielęgnacja betonu

Maszyny do produkcji i transportu mieszanki betonowej

Maszyny do produkcji mieszanki betonowej to przede wszystkim betoniarki i betonownie.

Betoniarka - maszyna przeznaczona do wytwarzania mieszanki betonowej o dowolnej konsystencji przez wymieszanie w określonym czasie wody, cementu, kruszywa i ewentualnie dodatków chemicznych o ustalonym stosunku masowym lub objętościowym. W skład betoniarki mogą wchodzić zespoły pomocnicze: kosz zasypowy, konstrukcja wsporcza, dozownik wody.

Podstawowym parametrem roboczym betoniarek jest pojemność robocza. Rozróżniamy betoniarki kielichowe, walcowe i miskowe.

W zależności od sposobu mieszania składników rozróżnia się dwa typy betoniarek :

-wolnospadowe - betoniarka, w której wytwarzanie mieszanki betonowej odbywa się podczas obrotu mieszalnika, przez podnoszenie składników na pewną wysokość i następnie grawitacyjne ich spadanie.

-mieszadłowe (o działaniu wymuszonym) - betoniarka, w której wytwarzanie mieszanki betonowej odbywa się w sposób wymuszony za pomocą jednego lub kilku mieszadeł poruszających się wewnątrz mieszalnika o osi pionowej (misy) lub poziomej (koryta).

Betonownia - zestaw maszyn i urządzeń przeznaczonych do produkcji mieszanki betonowej

W zależności od konstrukcji rozróżnia się dwa typy betonowni:

• bezzasobnikowa - betonownia bez zasobnika (zbiornika) kruszywa.

• zasobnikowa - betonownia z zasobnikiem (zasobnikami) kruszywa.

Odmiany. W zależności od sposobu przemieszczania oraz usytuowania rozróżnia się trzy odmiany betonowni:

-Betonownia stała - betonownia przeznaczona do pracy bez zmiany stanowiska.

-Betonownia przejezdna - betonownia zamontowana na podwoziu przystosowanym do holowania.

-Betonownia przestawna - betonownia przystosowana do okresowej zmiany stanowiska pracy przez demontaż, transport i ponowny montaż jej zespołów.

Wydajność betonowni - zdolność produkcyjna betonowni (obliczeniowa), mierzona objętością zagęszczonej mieszanki betonowej w m³, uzyskanej ze wszystkich betoniarek zasilanych przez jeden układ dozujący, w ciągu 1 h pracy. W przypadku kilku układów dozujących wydajność betonowni jest sumą wydajności z poszczególnych układów.

Maszyny do transportu mieszanki betonowej to : mieszalniki samochodowe, pompy do transportu mieszanki betonowej oraz wywrotki wannowe.

-mieszalnik samochodowy - pojemnik obrotowy w kształcie gruszki zabudowany na podwoziu samochodowym lub na naczepie, opróżniany przez obracanie pojemnika w kierunku odwrotnym do obrotów mieszania.

-wywrotka wannowa- pojemnik w kształcie wanny zwężonej od strony wyładunku materiału zabudowany na podwoziu samochodowym, opróżniany przez przechylenie wanny dookoła osi obrotu przy jej części wysypowej.

-wywrotka wannowa z mieszadłem - wywrotka wannowa z umieszczonym w wannie mieszadłem.

Wózek wannowy - pojemnik w kształcie wanny zwężonej od strony wyładunku materiału, zabudowany na podwoziu samojezdnego wózka dwuosiowego lub naczepie, opróżniany przez przechylenie lub przez unoszenie i przechylanie wanny dookoła osi obrotu przy jej części wysypowej.

W zależności od podwozia rozróżnia się dwie odmiany mieszalników samochodowych:

• na podwoziu samochodowym,

na naczepie,

W zależności od wyposażenia wanny w mieszadło rozróżnia się wywrotki wannowe:

• bez mieszadła,

• z mieszadłem,

W zależności od wysokości wyładunku rozróżnia się wózki wannowe:

• niskiego wyładunku na podwoziu samochodowym,

• niskiego wyładunku na naczepie,

• wysokiego wyładunku,

Podstawowym parametrem jest pojemność użyteczna - maksymalna objętość masy betonowej jaką można załadować do środka transportowego bez przeciążenia pojazdu i ubytku objętościowego w czasie przewozu.

Rozróżniamy maszyny o pojemnościach ( 0,4 0,8 2 4 6 8 m³)

Pompa do betonu - przeznaczona jest do pompowania mieszanki beto­nowej na budowach do odległych i trudno dostępnych miejsc, w których prowadzo­ne są roboty betoniarskie. Pompa stosowana jest na budowach o dużym zapotrze­bowaniu na mieszankę betonową, a dowóz do stanowiska betonowania jest utrud­niony lub niemożliwy.

Pompą podawana jest mieszanka dowożona mieszarkami samochodowymi. Pompą można podawać mieszankę na odległość do 200 m lub na wysokość do 60 m.

Wydajność nominalna pompy do masy betonowej - największa wydajność przemieszczania wzorcowej masy betonowej mierzona w m³/h (dm³/s) w miejscu przyłączenia rurociągu.

Typy. Ze względu na sposób przemieszczania pompy rozróżnia się cztery typy:

• samojezdne,

• przejezdne,

• przestawne,

• stałe,

Odmiany. Ze względu na konstrukcję rozróżnia się dwie odmiany pomp do masy betonowej:

• wysięgnikowe,

• bezwysięgnikowe,

Postacie. Ze względu na rozwiązanie organu roboczego pompy rozróżnia się dwie postacie:

• o ruchu posuwisto-zwrotnym,

• o ruchu obrotowym

Metody pielęgnacji betonu

Pielęgnacja betonu, zwłaszcza w początkowym okresie jego tężenia, czyli w ciągu pierwszych kilku dni od chwili ułożenia go w deskowaniu, ma istotny wpływ na jego jakość i wytrzymałość. Pielęgnacja polega przede wszystkim na zapewnieniu twardniejącemu betonowi dużej wilgotności. Aby utrzymać właściwą wilgotność świeżego betonu, najczęściej polewa się go wodą. Nawilżanie należy rozpocząć po związaniu mieszanki betonowej - zwykle po około 24 godzinach od betonowania. Czas polewania betonu wodą zależy od zastosowanego cementu i warunków atmosferycznych. Betony z cementem portlandzkim należy polewać przez co najmniej 7 dni, z cementem hutniczym - co najmniej 14 dni.

Zbyt szybkie wysychanie świeżego betonu często powoduje w nim za duże skurcze i pęknięcia. W rezultacie beton będzie mniej wytrzymały. Czasem gwałtowne schnięcie betonu może spowodować, że będzie on miał dużo mniejszą wytrzymałość od projektowanej. Latem, podczas upałów, gdy woda z mieszanki paruje bardzo szybko, może jej zabraknąć do wiązania i twardnienia betonu. Nie należy jednak polewać betonu zbyt wcześnie (przed związaniem), gdyż można rozmyć jego zewnętrzną powierzchnię i częściowo wypłukać z niej cement. Jeśli tak się zdarzy, to jak najszybciej należy usunąć rozmytą warstwę i położyć na jej miejsce nową.

Niezależnie od polewania wodą beton trzeba chronić (szczególnie w ciepłe dni) przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych i podmuchami wiatru przyśpieszającymi wysychanie. Można okryć go matami słomianymi, workami lub płachtami brezentu.
Twardniejący beton należy również osłaniać przed ulewnymi deszczami, które mogą uszkodzić jego powierzchnię nawet na głębokość kilku centymetrów. Przypominamy, że najszybciej schną elementy wąskie i cienkie (na przykład murki, małe fundamenty) i dlatego należy szczególnie o nie zadbać. Jeżeli temperatura powietrza spadnie poniżej +10°C, to beton schnie na tyle wolno, że nie ma potrzeby go nawilżać.

Sposób pielęgnacji świeżego betonu poprzez nawilżanie powinien być ustalony dla określonych warunków i pory roku z uwzględnieniem następujących minimalnych okresów nawilżania:
- 3 dni dla każdego betonu
- 7 dni dla dużych odkrytych powierzchni (strop), gdy beton jest z cementu portlandzkiego
- 14 dni dla dużych odkrytych powierzchni (strop), gdy beton jest z cementu hutniczego
- 14 dni dla betonów wodoszczelnych (np gdy betonujemy basen lub szczelne fundamenty).
Im dłużej utrzymuje się beton w wilgoci, tym jest to korzystniejsze dla wszystkich jego właściwości. W związku z tym najkorzystniej jest utrzymywać duże powierzchnie betonu pod stałą warstwą wody. W zwykłych warunkach polewanie wodą należy rozpocząć w okresie letnim po upływie około 12 godzin a w okresie chłodniejszym po upływie 24 godzin od zabetonowania. Zaleca się stosować następującą częstotliwość nawilżania:
- przy temperaturze powietrza powyżej +15 stopni C w ciągu dnia przynajmniej co 3 godziny i raz w ciągu nocy
- przy temperaturze powietrza poniżej +15 stopni C nie rzadziej niż 3 razy na dobę
- przy temperaturze powietrza poniżej +5 stopni C można zaprzestać nawilżania betonu wodą.
     Dobrym sposobem na utrzymanie wilgoci w betonie w pierwszym okresie jest nakrycie go folią z PCV lub polietylenu. Folię można układać na powierzchni betonu bezpośrednio po jego zagęszczeniu, zabezpieczając beton w okresie największych strat wilgoci. Zaleca się jednak układanie folii po 3-5 godzinach od zaformowania. Świeży beton należy chronić również przed zbytnim nagrzaniem. Podwyższenie temperatury powyżej +20 stopni C nie jest szkodliwe o ile beton utrzymywany jest w stałej wilgoci. Jednak nagłe polanie zimną wodą silnie rozgrzanego betonu może doprowadzić do pojawienia się rys i spękań. Dlatego w czasie upałów beton należy polewać bardzo często lub po nawilżeniu nakryć go folią bądź brezentem.

27. Struktura ceny kosztorysowej w budownictwie

C_K = R + M + K_Z + S + K_p + Z

R - koszty robocizny bezpośredniej R = Σ (i·n_r·c_r)

M - koszty materiałów bezpośrednie R = Σ (i·n_m·c_m)

S - koszty pracy sprzętu oraz transportu technologicznego

R = Σ (i·n_s·c_s)

K_p - koszty pośrednie

K_Z - koszty zakupu materiału

Z - syst kalkulacyjny

n_rms - normy jednostkowe - robocizny, materiału, sprzętu

c_rms - ceny jednostkowe - robocizny, materiału, sprzętu

i - ilość robót

Metoda szczegółowa:

• Kosztorysy ofertowe

• Kosztorysy inwestorskie poza zamówienie publiczne (sposób 1)

• Kosztorysy inwestorskie z zamówień publicznych (sposób 2)

• Kosztorysy dodatkowe

• Kosztorysy powykonawcze

Sposób 1

C_K = Σ (i·n·c) + K_z + K_p + Z

Σ (i·n·c) - R,M,S

K_z + K_p + Z - odniesienie do całej roboty

Sposób 2

• Kalkulacje wykonawcy

• Kalkulacje inwestora

C_K = Σi (n·c + K_zi + K_pi + Z_i)

Metoda uproszczona:

C_K = ΣL·c_j

L - ilość robót

Cj - cena jednostkowa robót

Kalkulacja szczegółowa polega na obliczeniu ceny kosztorysowej obiektu lub robót budowlanych jako sumy iloczynów: ilości ustalonych jednostek przedmiarowych robót, jednostkowych nakładów rzeczowych i ich cen oraz doliczonych odpowiednio kosztów pośrednich i zysku, z uwzględnieniem podatku od towarów i usług (VAT) - według formuły:

C_K = R + M + S + K_z+ K_O +Z + P_V

gdzie:

Ck - oznacza cenę kosztorysową

R - koszty bezpośrednie robocizny

M - koszty bezpośrednie materiałów

S - koszty bezpośrednie pracy sprzętu

K_Z - koszty zakupu (transportu)

K_O - koszty ogólne (pośrednie)

Z - Zysk

P_v - oznacza podatek od towarów i usług (VAT).

W jaki sposób wyliczamy poszczególne składniki : ?????????????????????????????????????

R +M+S - są to koszty bezpośrednie

R = i * n_r * c_r

M = i * n_m * c_m

S = i * n_ps * c_ps

i - oznacza ilość ustalonych jednostek przedmiarowych robót - z przedmiaru lub obmiaru robót

n - oznacza jednostkowe nakłady rzeczowe:

robocizny - n_r ,

materiałów - n_m ,

pracy sprzętu i środków transportu technologicznego - n_ps ,

c- oznacza ceny jednostkowe czynników produkcji, obejmujące:

godzinową stawkę robocizny kosztorysowej - C_r,

jednostkowe ceny nabycia materiałów (tzn. jednostkowe ceny zakupu materiałów) - Cm, ceny jednostkowe maszynogodziny pracy sprzętu i środków transportu technologicznego - C_ps,

28. Obowiązki kierownika budowy i inspektora nadzoru

Do podstawowych obowiązków kierownika budowy należy:

  1)   protokolarne przejęcie od inwestora i odpowiednie zabezpieczenie terenu budowy wraz ze znajdującymi się na nim obiektami budowlanymi, urządzeniami technicznymi i stałymi punktami osnowy geodezyjnej oraz podlegającymi ochronie elementami środowiska przyrodniczego i kulturowego,

  2)   prowadzenie dokumentacji budowy,

  3)   zapewnienie geodezyjnego wytyczenia obiektu oraz zorganizowanie i kierowanie budową obiektu budowlanego w sposób zgodny z projektem i pozwoleniem na budowę, przepisami i obowiązującymi Polskimi Normami oraz przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy,

  4)   wstrzymanie robót budowlanych w przypadku stwierdzenia możliwości powstania zagrożenia oraz bezzwłoczne zawiadomienie o tym właściwego organu,

  5)   zawiadomienie inwestora o wpisie do dziennika budowy dotyczącym wstrzymania robót budowlanych z powodu wykonywania ich niezgodnie z projektem,

  6)   realizacja zaleceń wpisanych do dziennika budowy,

  7)   zgłaszanie inwestorowi do sprawdzenia lub odbioru wykonanych robót ulegających zakryciu bądź zanikających oraz zapewnienie dokonania wymaganych przepisami lub ustalonych w umowie prób i sprawdzeń instalacji, urządzeń technicznych i przewodów kominowych przed zgłoszeniem obiektu budowlanego do odbioru,

  8)   przygotowanie dokumentacji powykonawczej obiektu budowlanego,

9. zgłoszenie obiektu budowlanego do odbioru odpowiednim wpisem do dziennika budowy oraz uczestniczenie w czynnościach odbioru i zapewnienie usunięcia stwierdzonych wad, a także przekazanie inwestorowi oświadczenia, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2.

Prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego
Art. 17. Uczestnikami procesu budowlanego, w rozumieniu ustawy, są:
1) inwestor;
2) inspektor nadzoru inwestorskiego;
3) projektant;
4) kierownik budowy lub kierownik robót.
Art. 18. 1. Do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy, z uwzględnieniem zawartych w przepisach zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a w szczególności zapewnienie:
1) opracowania projektu budowlanego i, stosownie do potrzeb, innych projektów,
2) objęcia kierownictwa budowy przez kierownika budowy,
3) opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,
4) wykonania i odbioru robót budowlanych,
5) w przypadkach uzasadnionych wysokim stopniem skomplikowania robót budowlanych lub warunkami gruntowymi, nadzoru nad wykonywaniem robót budowlanych - przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych.
2. Inwestor może ustanowić inspektora nadzoru inwestorskiego na budowie.
3. Inwestor może zobowiązać projektanta do sprawowania nadzoru autorskiego.
...
Art. 25. Do podstawowych obowiązków inspektora nadzoru inwestorskiego należy:
1) reprezentowanie inwestora na budowie przez sprawowanie kontroli zgodności jej realizacji z projektem i pozwoleniem na budowę, przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej;
2) sprawdzanie jakości wykonywanych robót i wbudowanych wyrobów budowlanych, a w szczególności zapobieganie zastosowaniu wyrobów budowlanych wadliwych i niedopuszczonych do stosowania w budownictwie;
3) sprawdzanie i odbiór robót budowlanych ulegających zakryciu lub zanikających, uczestniczenie w próbach i odbiorach technicznych instalacji, urządzeń technicznych i przewodów kominowych oraz przygotowanie i udział w czynnościach odbioru gotowych obiektów budowlanych i przekazywanie ich do użytkowania;
4) potwierdzanie faktycznie wykonanych robót oraz usunięcia wad, a także, na żądanie inwestora, kontrolowanie rozliczeń budowy

29. Wymagania w zakresie izolacyjności cieplnej przegród w budynkach mieszkalnych jedno- wielorodzinnych oraz użyteczności publicznej. Rodzaje i charakterystyka materiałów do izolacji termicznej.

Wymagania dotyczące izolacyjności cieplnej przegród budynku określają, aby wartości współczynnika przenikania ciepła U ścian, stropów i stropodachów nie były większe od wartości Umax. Współczynnik przenikania ciepła przegrody budynku, w W/(m2K) jest parametrem charakteryzującym jej izolacyjność cieplną. Wyraża on ilość ciepła, w Watach, przenikającą w ustalonych warunkach przez 1m2 powierzchni rzutu przegrody budynku, przy jednostkowej różnicy temperatury 1K. Współczynnik przenikania ciepła oznaczony Uk uwzględnia wpływ mostków cieplnych występujących w przegrodzie.

Zgodnie z dyrektywą EPBD, każdy budynek będzie miał nadaną określoną klasę energetyczną w oparciu o poziom zużycia energii do celów: ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, podgrzania wody i oświetlenia. Jakość energetyczną budynku charakteryzują wskaźniki, których wartości otrzymuje się dzieląc energię konieczną do zapewnienia wymaganego poziomu ogrzewania, chłodzenia, wentylacji pomieszczeń, podgrzania wody i oświetlenia w budynku, w rozpatrywanym czasie (zwykle jest to okres jednego roku) przez kubaturę lub powierzchnię pomieszczeń rozpatrywanego budynku. Na tej podstawie możliwe jest sformułowanie oceny jakości energetycznej budynku przez przyporządkowanie mu klasy energetycznej A, B, C, D, E, F, G. Budynek klasy A charakteryzuje się najwyższą jakością energetyczną, czyli jest najmniej energochłonny. W klasie D plasują się budynki odpowiadające aktualnym standardom.

Rodzaje i charakterystyka materiałów do izolacji temicznej.

Izolacje termiczne spełniają ważne funkcje, zmniejszają straty ciepła, dzięki czemu obniżają koszty ogrzewania budynku. Wykonane prawidłowo zapewniją utrzymanie prawidłowych warunków zdrowotnych bo zapobiegają zjawiskom takim jak wykraplanie i rozwój pleśni na wew pow. przegród.

Według przyjętego podziału rozróżnia się trzy grupy wyrobów termoizolacyjnych:

- pochodzenia mineralnego ( wyroby z wełny mineralnej i szklanej oraz szkło piankowe)

- spienione tworzywa sztuczne ( styropian, pianka poliuretanowa, pianka krylaminowa)

- pochodzenia roślinnego ( płyty pilśniowe porowate i płyty wiórkowo-cementowe)

Wyroby z wełny mineralnej i szkalnej:

Wyroby z wełny są w postaci płyt miękkich półtwardych i twardych a ponadto produkuje się maty, wełnę granulowaną oraz outliny do izolacji rur.

Wyroby te charakteryzują się bardzo dobrymi właściwościami ciepłochronnymi.

Szkło piankowe charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, małym współczynnikiem przewodzenia ciepła, całkowitą odpornością na nasiąkliwość wodą i dyfuzję pary wodnej. Jest niepalny i przyjazny dla środowiska lecz bardzo drogim materiałem. Zaleca się stosować tam gdzie są duże naciski na warstwę ocieplającą oraz zawilgocenia. Stosujemy do ocieplania stropodachów pełnych.

Styropian - produkowany w postaci płyt jako palny i samo gasnący. Styropian palny oznaczny jest jako S , zaś gasnący jako FS. Im większa gęstość styropianu tym większa jest wytrzymałość mechaniczna oraz mniejsza ściśliwość ale zależne jest to od stopnia spienienia.

Styropian jest odporny na zawilgocenia. Wada to palność oraz niszczenie przez gryzonie i mała odporność na temperaturę. Stosuje się go do ocieplania stropodachów pełnych oraz ścian zewnętrznych istniejących budynków metodą lekko mokrą.

Pianka poliuretanowa - produkuje się jako miękką (sprężystą) oraz sztywną. Piankę miękką stosujemy do materaców, siedzeń, uszczelek zas twardą do płyt termoizolacyjnych oraz otulin na rury. Ma podobne właściwości jak styropian od gęstości zalezą właśc.. mechaniczne produkowana jest jako palna i samo gasnąca , wykazuje odporność na zawilgocenie.

Płyty wiórkowo-cementowe - produkowane z wełny drzewnej połączonej z spoiwem cementowym. Gęstość objetościowa i właściwości techniczne zależą od sprasowania. Zaletą płyt jest dość duża wytrzymałość mechaniczna umożliwiająca je do ocieplania ścian bezpośrednio pod tynk oraz na podsufitki i inne elem. Funkcji konstrukcyjnej. Wadą jest duża przewodność cieplna (3-krotnie większa niż przy wełnie minerlanej).

Płyty pilśniowe porowate - produkowany z odpadków drzewnych. Płyty podatne są na zagrzybienie, gnicie ale tylko gdy ulegają zawilgoceniu. Stosowane są do ocieplania lekkich ścian osłonowych, stropów poddasza, połaci dachowych.

30. Sezonowe zapotrzebowanie na ciepło do ogrzania budynków. Składniki strat i zysków ciepła

Sezonowe zapotrzebowanie na ciepło oblicza się jako różnicę strat ciepła (przez przenikanie i na podgrzanie powietrza wentylacyjnego) i wykorzystywanych zysków ciepła (od promieniowania słonecznego i źródeł wewnętrznych).

31. Wymienić cechy budynku energooszczędnego. Scharakteryzować wymagania dla poszczególnych elementów tych budynków

Pojęcie „budynek energooszczędny” nie zostało definiowane w polskich przepisach budowlanych, w skutek czego nie jest ono jednoznaczne. Nie ma postawionych żadnych wymagań jakie powinien on spełniać, dlatego trudno jest jednoznacznie wymienić jego cechy a już tym bardziej scharakteryzować wymagania. Odpowiedz na to pytanie to moja interpretacja i nie musicie się z nią zgadasz. Opracowałam je na podstawnie artykułu :

Jak już wspomniałam w żadnych przepisach budowlanych termin budynek energooszczędny (low-energy-hause-LEH) nie został zdefiniowany. W większości krajów europejskich przez budynek energooszczędny rozumie się obiekt o niskim zużyciu energii na eksploatację w ciągu roku. W związku z tym, że w warunkach Polski dominują potrzeby energetycz­ne związane z ogrzewaniem, za budy­nek energooszczędny można uważać obiekt o niskim zużyciu energii do ogrzewania. Zwyczajowo za budynek energooszczędny określa się budynek, w którym zastosowano rozwiązania techniczne pozwalające w większym stopniu niż w budynkach typowych zmniejszyć zużycie energii. Oznacza to, że jego sezonowe zapo­trzebowanie na ciepło jest znacznie niższe niż wynika to z obowiązujących przepisów:

Przyjmuje się, że budynek energooszczędny powinien cechować się:

• bardzo dobrze zaprojektowaną i wykonaną izolacją cieplną wszystkich elementów obudowy, zapewniającą eli­minację mostków cieplnych;

• szczelnością zewnętrznych elementów konstrukcji;

• kontrolowaną wentylacją pomieszczeń;

• wykorzystaniem biernych zysków słonecznych;

• sprawną regulacją ogrzewania;

• dostosowaniem mocy cieplnej całej instalacji ogrzewczej i grzejników w poszczególnych pomieszczeniach do rzeczywistych strat ciepła;

• wyposażeniem instalacji ogrzewczo-wentylacyjnych w urządzenia energooszczędne;

• łatwą dla użytkowników pomieszczeń obsługą instala­cji ogrzewczych i wentylacyjnych;

• optymalnym wykorzystaniem światła dziennego.

Jednakże taki sposób definiowania budynku energooszczędnego jest nieprecyzyjny i dopuszcza subiektywną interpretację tego pojęcia, np. nie­którzy projektanci domów jednoro­dzinnych określają je jako energo­oszczędne tylko na podstawie niskiej wartości współczynnika przenikania ciepła ścian zewnętrznych, obliczane­go w dodatku bez uwzględnienia mo­stków cieplnych. Jednoznaczne kryterium klasyfika­cji budynków do grupy energo­oszczędnych to współczynnik zapotrzebowania na energię E[1].

Ja osobiście zgadzam się z prof. Pogorzelskim i uważam, że podstawowym kryterium charakteryzującym budownictwo energooszczędne powinien być wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło do ogrzania budynku w standardowym sezonie grzewczym „E”. Przy zastosowaniu w budynku ww. rozwiązań wartość „E” wyjdzie niższa, niż wynika to z wynika to z obowiązujących przepisów.

32. Zawilgocenie budynków

Wilgoć, wszechobecna w naszym otoczeniu, stanowi znaczące zagrożenie dla trwałości budynków. Ściany, fundamenty, dachy praktycznie przez cały czas są narażone na działanie wody zarówno z zewnątrz, jak i od wewnątrz.

Od wewnątrz działa na ściany budynku wilgoć w postaci pary wodnej, powstająca w wyniku codziennych czynności: prania, mycia, oddychania, zmywania czy sytuacji wyjątkowych, jak zalanie czy awaria instalacji. Deszcz, śnieg, mgła oddziałują na budynek od zewnątrz. Na fundamenty oddziałują dodatkowo wody gruntowe, które również mogą powodować zawilgocenie murów. Dodatkowym problemem w naszych warunkach klimatycznych jest zamarzanie i rozmarzanie wody wewnątrz murów.
W zasadzie działanie wody nie jest niczym niezwykłym i są na nie narażone wszystkie budynki o każdej porze roku. Nie zawsze jednak obserwujemy negatywne skutki tego oddziaływania. Jeśli budynek został odpowiednio zabezpieczony, nie pojawią się problemy z zawilgoceniem murów. Zła izolacja budynku i fundamentów, nieszczelność pokryć dachowych, zły system odprowadzania wód opadowych, braki w obróbkach blacharskich powodują, że woda i wilgoć przedostają się do wnętrza muru.
Przyczyną problemów z wilgocią pochodzącą z wnętrza budynku jest głównie zła izolacja termiczna ścian, która powoduje gromadzenie się wilgoci i nieodprowadzanie jej na zewnątrz. Zimą na przemarzających ścianach skrapla się wilgoć pochodząca z cieplejszego powietrza wewnętrznego. Podobnie zła wentylacja pomieszczeń może doprowadzić do zalegania w nich wilgoci. Powoduje to powstawanie nieprzyjemnego mikroklimatu, niezdrowego dla przebywających w pomieszczeniach ludzi.
Zła izolacja fundamentów jest często przyczyną przenikania wilgoci w głąb murów. Dzieje się tak, gdy wody gruntowe lub opadowe, źle odprowadzane od budynku, przedostają się przez nieszczelności w izolacji poziomej lub pionowej. Mogą wystąpić zmiany poziomu wód gruntowych, podciąganie kapilarne wilgoci z gruntu, działanie bezpośrednie lub pośrednie wód opadowych. Woda, jeśli już przedostanie się do wnętrza muru w zimnych miesiącach roku, zamarza, zwiększając swoją objętość. Powodować to może rozsadzanie fundamentów czy ścian. Woda na ogół nie jest obojętna chemicznie, znajdują się w niej rozpuszczone substancje (chlorki, siarczany i azotany), które mogą być agresywne chemiczne. Woda z rozpuszczonymi w niej związkami w wyniku podciągania kapilarnego może przedostawać się do wyżej położonych fragmentów ściany i powodować powstawanie wykwitów solnych, przebarwień, łuszczenia się powłok malarskich czy odpadania tynku. Rozpuszczone w niej substancje chemiczne, pochodzące z gruntu lub np. z preparatów zabezpieczających więźby dachowej mogą powodować korozję chemiczną.
Równie niebezpieczna jest korozja biologiczna. Zawilgocone ściany (wewnątrz i na zewnątrz) są doskonałą pożywką dla rozwoju grzybów i pleśni. Oprócz tego, że wyglądają nieestetycznie, mogą powodować niszczenie materiałów czyli tzw. biodeteriorację. Wówczas to materiał jest niszczony z racji na swoje wartości odżywcze - dotyczy to np. drewna, klejów, kitów, powłok malarskich - lub metabolity drobnoustrojów powodują degradację materiału - np. betonu, szkła, cegieł, zapraw. Sytuacja taka nie jest obojętna dla zdrowia mieszkańców - pleśń i grzyb w domu mogą powodować alergię i choroby układu oddechowego.

Jest kilka sposobów zwalczania wilgoci. Metoda osuszania zawilgoconych murów musi uwzględniać grubości muru i rodzaj materiału, z którego jest on zrobiony. Nie może narażać konstrukcji budynku. Zbyt gwałtowne osuszanie może powodować pękanie powłok elewacyjnych a w konsekwencji ich łuszczenie się i odpadanie. Najprostszą i naturalną metodą osuszania jest wietrzenie. Jest ono jednak skuteczne tylko w przypadku niewielkiego zawilgocenia i osuszania niezbyt grubych przegród budowlanych, można ją stosować tylko przy ciepłej i suchej pogodzie. Do nieinwazyjnych metod osuszania należy: stosowanie nagrzewnic, metoda absorpcyjna i kondensacyjna, osuszanie mikrofalami.
Do inwazyjnych zalicza się wszelkie metody obniżania wilgoci, wiążące się z ingerencją w strukturę muru. Będą to: otwory Knapenna (zwykłe bądź z bruzdą grzejną), otwory z wprowadzanym środkiem higroskopijnym, aktywne ekrany wentylacyjne, elektroosmoza. Do takich metod zaliczane sa także różnego typu iniekcje (pod niskim lub wysokim ciśnieniem), czyli wstrzykiwanie odpowiednich substancji w otwory wywiercone w murze. Niektóre substancje tworzą nieprzepuszczalne bariery dla wody, a niektóre mają za zadanie pochłanianie wody i jednocześnie zamykanie kapilar. Gdy do wywierconych otworów wtłacza się ogrzane i suche powietrze mamy do czynienia z termoiniekcją. Do metod inwazyjnych zalicza się także wspomniane wcześniej sposoby zastosowania przegród, które służą w zasadzie wtórnemu izolowaniu murów, czyli zapobiegają zawilgoceniu (podcinanie muru, wstawianie barier metalowych czy płynnych).

Bardzo często zdarza się, że zawilgocony mur jest pokryty pleśnią czy grzybem. Aby je usunąć, należy zastosować odpowiednie środki chemiczne. Do oczyszczenia ściany stosuje się środki pleśniobójcze. Jeśli użycie takiego środka i oczyszczanie mechaniczne nie pomogą, należy liczyć się z konieczności skucia całego zapleśniałego tynku, z zapasem ok. pół metra z każdej strony, i przed ponownym położeniem zaprawy - pokrycia ściany impregnatem grzybobójczym. Najlepiej też użyć do pomalowania elewacji farby zabezpieczającej przed inwazją glonów, grzybów czy pleśni. Można też zastosować odpowiednie szlachetne tynki renowacyjne, które ochronią mur przed zasoleniem. Użycie tych środków, osuszenie murów i odpowiednie zabezpieczenie przed wodą i wilgocią powinny skutecznie ochronić ściany przed ponownym ich zawilgoceniem.

Materiały do izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnychIzolacje przeciwwilgociowe i wodochronne budynków moż­na podzielić zależnie od:

• miejsca usytuowania: poziome i pionowe;

• warunków gruntowo-wodnych występujących w rejonie posadowienia budynku: przeciwwilgociowe i wodochronne.

Izolacje przeciwwilgociowe wykonywane są wówczas, gdy budynek posadowiony jest powyżej zwierciadła wody w grun­tach przepuszczalnych, natomiast wodochronne w następują­cych przypadkach:

• budynek posadowiony jest powyżej zwierciadła wody gruntowej, lecz w gruntach nieprzepuszczalnych i uwarstwio­nych;

• przy posadowieniu budynku poniżej zwierciadła wody
gruntowej.

Rodzaje materiałów izolacyjnych i uzupełniających

Wyroby stosowane do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych:

1) Powłokowe masy na bazia cementu zwane tez mikrozaprawami uszczelniającymi. Są to zwykle suche mieszanki cementu, piasku i dodatków chemicznych, przygotowane naj­częściej fabrycznie, do których (na miejscu użycia) dodaje się odpowiednią ilość wody w celu uzyskania konsystencji gęstej śmietany. Nakłada się je pędzlem lub szczotką na wyrównane i uprzednio namoczone podłoże warstwami (min. dwie) grubo­ści ok. 1 mm każda, w technologii „świeże na świeże". Należy jednak mleć na uwadze, że stosowanie mineralnych powłok uszczelniających może być zalecana jako zabezpieczenie przed kapilarnym wnikaniem wilgoci, i to pod warunkiem wy­konania ich na sztywnych l nieodkształcalnych podłożach. Ruchy podłoża występujące zazwyczaj na obszarze spoin, połączeń elementów i różnych materiałów powodują powsta­wanie rys, w które wnika woda, również w warstwie powłoki uszczelniającej. Nieco pewniejszym rozwiązaniem są tzw. ela­styczne mikrowyprawy, ponieważ skutecznie kryją rysy wło­skowate.

2) Hydroizolacyjne masy powłokowe można podzielić na:

• masy na rozcieńczalnikach organicznych (asfaltowe,
asfaltowo-kałuczukowe, polimerowe itp.);

• masy dyspersyjne (na rozcieńczalniku - wodzie).

Powłoki z mas powinny być układane na równym, sztyw­nym i zagruntowanym (rozcieńczoną masą lub specjalnym roztworem) podłożu, przeważnie w dwóch warstwach. Uzyski­wane w ten sposób izolacje mają zwykle grubość do kilku mm, określoną elastyczność i wydłużalność przy rozciąganiu, ale jednocześnie są wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne. Należy je więc osłaniać warstwą ochronną, a także wzmacniać np. wtopioną siatką w przypadku wytwarzania izolacji wodochronnej.

3) Materiały rolowe są najpowszechniej stosowane do wyko­nywania izolacji wodochronnych pracujących w warunkach oddziaływania ciśnienia hydrostatycznego, zarówno krótko­trwałego, jak i w dłuższym okresie. Należy pamiętać, że izola­cje wodochronne są zwykle przykryte innymi warstwami (np. w podłogach ułożonych na gruncie, tarasach itp.) i przez wie­le lat muszą skutecznie chronić budowle bez możliwości do­stępu do nich, a wykonanie napraw wiąże się ze zdejmowa­niem warstw przykrywających.

Do materiałów rolowych zalicza się:

• papy zwykłe na osnowie z tektury budowlanej;

• papy na osnowie z włókna szklanego lub poliestrowego;

• papy zgrzewalne;

• membrany samoprzylepne.

Najsłabszym materiałem na hydroizolacje są papy na osno­wie z tektury budowlanej, które przy stałym oddziaływaniu wo­dy ulegają z czasem nasiąknięciu wodą i tracą wytrzymałość oraz właściwości izolujące. Całkiem nieskuteczne jest używa­nie na izolacje wodochronne tzw. papy izolacyjnej oznaczonej np. I/333,1/400. Jest to tektura budowlana nasączona jedynie roztworem asfaltowym (brak gramatury masy bitumicznej}.

Papy zwykłe na osnowie z włókna szklanego czy poli­estrowego to materiały stosunkowo sztywne, a więc wymaga-ją równego podłoża. Należy pamiętać o wcześniejszym za­gruntowaniu powierzchni, równomiernym rozłożeniu masy klejącej, przyklejeniu pierwszej warstwy papy, powtórnym roz­łożeniu masy klejącej i przyklejeniu drugiej warstwy papy.

Papy na osnowie z tektury i włókna szklanego mają wydłu­żalność przy rozciąganiu zaledwie 2% i przy wywinięciu pod kątem prostym pękają. Należy więc wyrabiać wyoblenia - za­okrąglenia w narożach. Dużo bardziej elastyczne są papy na osnowie poliestrowej. Ich wydłużalność wynosi 40%.

Obecnie dużą popularnością cieszą się papy zgrzewalne na osnowie z włókna szklanego i poliestrowego. Są one mo­dyfikowane dodatkami uszlachetniającymi. Modyfika­tory zwiększają temperaturę mięknienia (lepsze właściwości materiału w wysokiej temperaturze) i poprawiają elastyczność w niskiej temperaturze, a także zwiększają odporność na sta­rzenie. Papy są przyklejane do zagruntowanego podłoża i między sobą w wyniku nadtopienia palnikami gazowymi ma­sy bitumicznej i dociśnięciu do podłoża ułożonej warstwy. Ze względu na dużą zawartość masy (2000 + 4000 g/m²) oraz najpowszechniej stosowanej osnowy z włókna poliestrowego, charakteryzują się dużą wytrzymałością i pełną wodoszczelną nawet przy oddziaływaniu dużych ciśnień. Często zdarza się jednak miejscowe niedogrzanie lub przegrzanie masy bitu­micznej na stykach poprzecznych i podłużnych pasm, a w konsekwencji w tych miejscach tworzą się nieszczelności. Podstawową przyczyną powstawania nieszczelności są trud­ności w izolowaniu papą zgrzewalną naroży i wszelkich ele­mentów wystających z poziomych płaszczyzn.

Izolację przeciwwodną najłatwiej wykonać z membran sa­moprzylepnych. Są one cienkie, giętkie, dlatego też łatwo obrabia się nimi wszelkie występy i naroża. Membrany samo­przylepne układa się zwykle jednowarstwowo na wyrówna­nym i zagruntowanym (odpowiednim roztworem gruntującym) podłożu. Na płaszczyznach pionowych zaleca się górną kra­wędź membrany mocować mechanicznie i dociskać membra­nę wałkiem do podłoża. Membrany samoprzylepne charakte­ryzują się dużym wydłużaniem przy rozciąganiu (200%), co umożliwia dobre krycie wszelkich zarysowań powstających na powierzchniach. Ułożone na równym i sztywnym podłożu, przenoszą parcie wody wysokości do 10 m.

Uszkodzenia izolacji z membran samoprzylepnych wystę­pują przy ułożeniu ich na nierównych i nieoczyszczonych z okruchów powierzchniach, na ostrych występach, przy zbyt małych zakładach pasm, a przede wszystkim przy transporcie po izolacji materiałów do ułożenia następnej, przykrywającej warstwy (np. transport i układanie zbrojenia, taczki z zaprawą do ułożenia gładzi cementowej, rusztowania itp.). Ułożoną izolację należy więc natychmiast osłonić warstwą ochronną zalecaną przez producenta.

4) Folie izolacyjne produkowane są głównie z polietylenu, po­lipropylenu i PVC, w postaci cienkowarstwowych (0,2 -1,0 mm) arkuszy, pasm i brytów. Folie układa się luźno na izolowanych powierzchniach, z ewentualnym przymocowaniem do podłoża np. na płaszczyznach pionowych i z połączeniem arkuszy przez zgrzewanie lub sklejanie. Są to materiały bardzo wrażli­we na przebicie i rozdarcie przez ostre występy.

Należy zwrócić uwagę, że przy luźno ułożonej folii na podłożu, miejscowe nieszczelności powodują niekontrolowa­ny rozpływ wody pod izolacją, co powoduje trudności w zloka­lizowaniu uszkodzeń, ponieważ zawilgocenia lub wycieki wo­dy mogą ujawniać się w konstrukcji w znacznej odległości od miejsc uszkodzenia izolacji. Niektóre rodzaje folii są wzmac­niane przez zbrojenie siatką z twardego polietylenu lub poli­propylenu.

Jako izolacje np. pod płytami fundamentowymi zalecane są specjalne folie z warstwą kleju, który po wylaniu mieszanki be­tonowej na folię powoduje przyklejenie się do związanego be­tonu na całej powierzchni.

Folie profilowane (wytłaczane) produkowane są z wysoko-udarowych poliolefin lub polietylenu i służą przede wszystkim do wytwarzania warstw filtracyjnych i drenażowych oraz jako warstwy ochronne izolacji wykonanych z mas powłokowych. Charakteryzują się dużą wytrzymałością na ściskanie oraz od­pornością na działanie wielu związków chemicznych i orga­nicznych. Nie należy ich stosować jako samodzielnych izolacji ze względu na trudności uzyskania szczelności na obrzeżach i połączeniach arkuszy.

5) Maty bentonitowe tworzy się przez ułożenie bentonitu so­dowego między geotkaniną a geowłókniną polipropylenową i połączenie mechaniczne metodą „igłowania". Mata ma współczynnik wodoprzepuszczalności 3,5 • 10^-11 m/s. Jej stosowanie do hydroizolacyjnego uszczelnienia budowli podziemnych, poddanych przez wiele lat stałemu oddziaływa­niu parcia wody, jest naszym zdaniem niezrozumiałe. Z tych też względów prawdopodobnie powstała inna odmiana tej izo­lacji, a mianowicie warstwa bentonitu ułożona na warstwie fo­lii polietylenowej grubości 0,5 mm, która stanowi główny ele­ment uszczelniający. Mat bentonitowych nie należy stosować w kontakcie z wodami zasolonymi (nie podaje się jednak ich rodzaju i stężenia).

6) Materiały uzupełniające to różnego rodzaju kity, szpachle, wkładki stosowane w dylatacjach, przerwach roboczych przy betonowaniu, taśmy uszczelniające, kleje, płyny hydrofo­bowe, dodatki uszczelniające do zaprawy l betonu w postaci płynów i proszków oraz tzw. folie w płynie. Przy wyborze tych materiałów należy kierować się informacją zawartą na opako­waniu lub korzystać z informacji uzyskanych od doradców technicznych producentów.

33. Mostki termiczne w przegrodach budowlanych: lokalizacja, skutki występowania i sposoby osłabienia ich wpływu.

Zawilgocone ściany w mieszkaniach i domach, a co po tym następuje - rozwój   pleśni i grzybów to często efekt powstawania mostków termicznych. Powodują one także niekontrolowaną utratę ciepła - dochodzącą nawet do trzydziestu oraz uszkodzenia mechaniczne konstrukcji. Kiedy powstaną, są bardzo trudne do zlikwidowania. Dlatego warto zapobiegać mostkom termicznym, już na etapie projektowania, choćby poprzez zastosowanie gotowych elementów nośnych izolacji termicznej.
  Czym jest mostek termiczny?
Mostek termiczny (zwany także cieplnym) to element przegrody budowlanej o znacznie wyższym niż sąsiadujące z nim elementy współczynniku przewodzenia ciepła. Na skutek tej cechy, przy różnicy temperatur wewnątrz i na zewnątrz budynku, dochodzi do punktowego wychładzania przegrody. Poprzez mostek termiczny następuje więc wzmożona, niekontrolowana utrata ciepła. Jest ona wprost proporcjonalna do wielkości mostka termicznego. W miejscu powstawania mostka cieplnego temperatura powierzchni ściany obniża się często do tego stopnia (przede wszystkim w zimnych porach roku), że przekroczony zostaje temperatura punktu rosy skraplania się pary wodnej. Zjawisko to niesie ze sobą duże ryzyko zawilgocenia ścian pomieszczenia oraz wielu innych negatywnych konsekwencji.

Miejsca zagrożone przez mostek termiczny
Istnieje wiele powodów powstawania mostków termicznych. Jednym z nich może być źle zaprojektowany i wykonany obiekt. W tym przypadku błędy dotyczą przede wszystkim: kształtowania i orientacji bryły budynku czy rozmieszczenia i wielkości okien. Jednak najbardziej zagrożone występowaniem mostków termicznych są węzły konstrukcyjne, gdzie łączą się różne elementy przegród zewnętrznych budynku. Do miejsc takich należy:

• połączenie dachu i ściany zewnętrznej,

• miejsce obsadzenia okien,

• połączenie balkonu ze stropem,

• wieńce i nadproża,

• ściany piwnic i wieńce stropu nad piwnicą.

Kolejną negatywną konsekwencją wywołaną przez mostek termiczny jest wychłodzenie przegrody budynku. Może ono doprowadzić do jej zawilgocenia na skutek skraplania się pary wodnej. Sytu-
acja taka sprzyja tworzeniu i rozwojowi grzyba lub pleśni w pomieszczeniach i budynkach mieszka-
Oprócz tego, że zjawisko to jest niezwykle nieestetyczne, ma również negatywny wpływ na zdrowie człowieka. Przyczynia się do powstania lub nasilenia alergii, może także powodować choroby reumatyczne, układu oddechowego, grzybice, a nawet nowotwory. Mostek termiczny może przyczyniać się również do poważnych uszkodzeń elementów konstrukcji budynku. Sytuacja taka jest prawdopodobna, m.in. w miejscu nieizolowanego połączenia płyty balkonowej ze stropem. Temperatura pierwszego elementu zmienia się wraz z warunkami atmosferycznymi. Strop budynku posiada natomiast temperaturę pokojową. Wynikająca z tego różnica na styku elementów powoduje zarysowania i pęknięcia płyty balkonowej. Wszystkim tym szkodom pozwala zapobiec zastosowanie wkładek Schöck Isokorb, które umożliwiają skuteczne termiczne oddzielenie leżącej na zewnątrz płyty balkonowej od ciepłego wnętrza, przy jednoczesnym zapewnieniu wymogów statycznych tego elementu budowlanego. Silnie zredukowany odpływ ciepła skutkuje wysokimi temperaturami powierzchniowymi w obszarze wewnętrznym, dzięki czemu w pomieszczeniach nie może wystąpić zjawisko kondensacji pary wodnej (skraplania).

W zależności od typu wkładki Schöck Isokorb można stosować m.in. do izolacji balkonów wspornikowych (wylewanych na budowie i prefabrykowanych), w tym balkonów narożnych, loggi i balkonów na podporach, konsoli stropowych będących podporą dla dodatkowej warstwy muru/okładziny, powierz-
chni pomiędzy wysuniętą balustradą a stropem, pomiędzy attyką a stropem, belek, płyt ściennych, połączenia wsporników stalowych z żelbetem oraz wsporników stalowych z konstrukcją stalową.

Zastosowanie łączników termoizolacyjnych Schöck Isokorb przynosi następujące korzyści:

• Oddziela termicznie znajdujące się na zewnątrz od budynku elementy, dzięki czemu redukuje do minimum straty ciepła w obrębie połączeń,

• Pomaga obniżyć koszty ogrzewania, tym samym redukując ilość produkowanego CO² oraz oszczędzać naturalne źródła energii,

• Podnosi wewnętrzną temperaturę powierzchniową stropu lub (w zależności od technologii) wewnętrznej konstrukcji stalowej, co pozwala uniknąć kondensacji pary wodnej (skraplania) i powodowanych przez nią szkód budowlanych,

• Zapobiega powstawaniu rys betonu wynikających ze skurczu i rozszerzalności na połączeniu płyty balkonowej i stropowej,

• Zapobiega niszczeniu otuliny styropianowej przez przechodzące przez nią pręty,

• Ułatwia montaż zarówno w prefabrykatach, jak i na budowie.

Tu trzeba dopisać koniecznie!!!

W określonych miejscach przegród budowlanych, najczęściej w tzw. węzłach konstrukcyjnych, a nawet w przegrodach z grubymi warstwami izolacji, może występować przerwanie ciągłości izolacji cieplnej, gdzie będą się tworzyły tzw. mostki termiczne. W miejscach tych wzrasta oddawanie ciepła na zewnątrz budynku i może dochodzić do wykraplania pary wodnej, powodującej rozwój pleśni i innych grzybów. Słabymi miejscami zewnętrznych przegród budynku są zawsze: połączenia płyty balkonowej ze stropem żelbetowym, wieńce i nadproża, ściany piwnic i wieńce stropu nad piwnicą, w ościeżach otworów okiennych i drzwiowych. Wszystkie te miejsca wymagają starannego docieplenia. Zwiększony odpływ ciepła przez mostki termiczne powoduje wzrost zapotrzebowania na energię grzewczą. Mogą być one przyczyną straty nawet 1/3 energii cieplnej. Likwidacja mostków cieplnych jest ważnym elementem wpływającym na to, że na budynek staje się bardziej „oszczędny”.

3

---