Ostrość wzroku

Ostrość wzroku jest to zdolność rozdzielcza oka, zdolność do postrzeganiu dwóch punktów jako oddzielne.

Aby dwa punkty obserwowanego obiektu zostały zmysłem wzroku rozpoznane jako odrębne, odbite od nich promienie światła muszą pobudzić dwa różne czopki na siatkówce oka, oddzielone jednym czopkiem niepobudzonym. Ma miejsce gdy punkty te są widziane pod kątem różniącym się o co najmniej 1 minutę kątową. Średnica czopka plamkowego wynosi 1,5 mikrometra, co daje 18 sekund kątowych. 1 minuta kątowa to nieco więcej niż 3 rzędy czopków, ale na zdolność rozdzielczą oka mają wpływ także inne czynniki, np. dyfrakcja.

Im dalej od plamki, tym ostrość wzroku jest niższa, ponieważ po kilka komórek fotoreceptorowych przypada na jedno włókno nerwu wzrokowego – czyli kilka fotoreceptorów odpowiada jednemu pikselowi.

Visus (z łac. - widzenie) - miara ostrości wzroku, stosunek odległości z której badany rozpoznaje znak (optotyp) danej wielkości, do odległości z której dany znak powinien zostać rozpoznany przez osobę z prawidłową ostrością wzroku. Pojęcie to wprowadzone zostało przez Hermanna Snellena.

Optotypy

Są to znaki używane do badania ostrości wzroku. Dla prawidłowej ostrości wzroku elementy (przerwy) optotypu mają wielkość 1 minuty kątowej, a cały optotypy zwykle ma wielkość 5 minut kątowych.

Ostrość wzroku jest określana w kategoriach wielkości kątowej przerwy dla najmniejszych liter, jakie pacjent jest w stanie przeczytać.

Wielkość źrenicy i jej wpływ na zdolność rozdzielczą oka

Czynnikiem ograniczającym zdolność rozdzielczą przyrządów optycznych są głównie efekty dyfrakcyjne (dyfrakcja), które powodują rozmycie obrazu punktu (plamka Airy'ego).

Im większa źrenica tym więcej aberracji. Przy małej źrenicy aberracji jest mniej, ale występuje dyfrakcja zmniejszająca zdolność rozdzielczą oka.

Punktowe źródło światła zostaje zobrazowane przez każdy system optyczny posiadający okrągłą aperturę jako plamka otoczona przez serię pierścieni dyfrakcyjnych. Żeby dało się odróżnić obrazy dwóch źródeł punktowych, minimalne rozsunięcie obrazów dyfrakcyjnych utworzonych przez te dwa źródła musi być takie, aby środek jednego obrazu dyfrakcyjnego pokrywał się z pierwszym ciemnym pierścieniem drugiego. Dla oka ta odległość to około 1 minuty kątowej.