Od początku swego kapłaństwa był bardzo wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu. Wypowiedział ostrą walkę wadom narodowym Polaków. Rozwiązanie problemów społecznych widział w dobrym wychowaniu młodzieży, zajęciu się najbardziej zaniedbanymi i podniesieniu moralnym całego społeczeństwa.

Podejmując swoją działalność i służbę, przedstawił bardzo jasny program wychowawczy, zamykający się w dwóch hasłach: „Któż jak Bóg” i „Powściągliwość i praca”.

Program duszpasterskiej posługi i pracy wychowawczej sprowadził do troski o pozostawanie w ciągłej styczności ze społeczeństwem, podkreślając przy tym konieczność poznawania jego iluzji i chorób, potrzeb i błędów. Z miłością ewangelicznego Samarytanina chciał je leczyć szczepieniem cnót chrześcijańskich, w których widział jedyny skuteczny środek wszelkiej naprawy w porządku fizycznym i moralnym. Ślubował Bogu, że pragnie poświęcić wszystkie siły życia szerzeniu Chrystusowego królestwa – a przez to także odrodzeniu społeczeństwa opierającego się na zasadach Ewangelii. Czynił to poprzez skupienie uwagi na wychowaniu młodego pokolenia Polaków, którzy będą zaczynem nowego społeczeństwa w odrodzonej Polsce – bo wierzył silnie, że taka niedługo powstanie.

Pisano: „samorodny objaw sił duchowych narodu polskiego, duch wielki, kroczący własnymi drogami, bezwzględny wobec siebie i wobec trudności życia, jest ks. Markiewicz jedną z najjaśniejszych postaci Polski z doby porozbiorowej. Jest dowodem życia i mocy narodu, tego, że dużośmy mogli mieć, bylebyśmy chcieli. Ale do nielicznych należą chcący; jeszcze mniej liczni są, którzy umieją czynić”.

Przemiana wewnętrzna, postawa apostolska oraz miłość braterska wciąż są najważniejszymi celami tego Zgromadzenia.

Ks. Bronisław Markiewicz bacznie śledził światowe systemy opieki nad sierotami i opuszczoną młodzieżą w takich rozwiniętych krajach, jak: Austria, Anglia, Włochy, Niemcy, Rosja czy Francja. Znał filozofię, literaturę polską, etykę, socjologię, psychologię, historię, antropologię, teologię, pedagogikę opiekuńczą. Potwierdzają to kazania, olbrzymia korespondencja, artykuły publikowane (…) w czasopiśmie «Powściągliwość i Praca» oraz wydany przez niego «Przewodnik dla wychowawców»”

Ks. Bronisława Markiewicza wyróżniały ogromna dobroć serca, wyrozumiałość, pokora, pobożność, pracowitość i gorliwość duszpasterska, które płynęły z wielkiej miłości Boga i bliźniego.

Szczególną formą posługi ks. Bronisława Markiewicza były wskazania wychowawcze, propagowane w kazaniach, pouczeniach i w działalności pisarskiej. Podejmował w nich aktualne problemy wiary i moralności oraz bieżące sprawy społeczne. Uczył miłości do Kościoła katolickiego i Ojczyzny, mimo że była ona nieobecna na mapach Europy. W sprawach społecznych opowiadał się zawsze po stronie ludu i ubogich. Nauczał, że fundamentem życia społecznego powinna być sprawiedliwość dopełniona przez miłość chrześcijańską. Przypominał o konieczności zachowania Bożych przykazań i wzajemnej miłości. Wrażliwy na kwestie społeczne, sprawy rodziny i młodzieży, odważnie proponował rozwiązywanie trudności w oparciu o przykazania miłości Boga i bliźniego. Był orędownikiem jedności, zgody i pokoju.

Ukazywał istotne przyczyny społecznych problemów i proponował ich rozwiązania. Według niego chore były stosunki społeczne, które doprowadziły do nędzy tak dużej części społeczeństwa. Sprawy społeczne, według ks. Markiewicza, mają więc charakter moralny, obejmują wzajemne relacje między osobami bogatymi a biednymi. Błogosławiony uważał, że fundamentem życia społecznego powinna być sprawiedliwość dopełniona przez miłość chrześcijańską. Głosił, że jedność buduje się na podstawie sprawiedliwości i miłosierdzia. Wszystkie jego wysiłki zmierzały do zbudowania lepszego świata.