Dział I, II, III i V ustawy o finansach publicznych – egzamin (dział IV i VI nie obowiązują).

Art. 143, 140, 142 Konstytucji – są pewne terminy, ale Minister Finansów wczoraj czy przedwczoraj ogłosił radośnie, że ma projekt ustawy budżetowej.

Egzamin – porównać procedurę absolutorium w budżecie państwa i w budżecie jst (w jst pierwsze skrzypce gra Komisja Rewizyjna; zwrócić uwagę na rozdział 5 działu V ustawy o finansach publicznych – art. 265 i 266 – bieżące przedstawianie tego, co się dzieje).

Art. 267 ustawy o finansach publicznych – w ciągu 3 miesięcy zarząd ma obowiązek przedstawienia wymienionych dokumentów.

Art. 270 ustawy o finansach publicznych – sprawozdanie finansowe; a w art. 267 ustawy o finansach publicznych – sprawozdanie roczne; RIO (organ fachowy) także opiniuje projekt, jak i jego wykonanie; komisja w ramach swoich struktur rozpatruje dane sprawozdanie i do 15 czerwca wnosi wniosek
w sprawie absolutorium (udzielenia bądź nieudzielenia); do 30 czerwca – rozpatrzenie (merytoryczne elementy są sprawdzane) i zatwierdzenie sprawozdania finansowego.

Obecnie w każdej gminie jest radca prawny, który pilnuje tego, żeby wszystko zostało dopełnione.
W przypadku gminy jest inny skutek nieudzielenia absolutorium ( ustawy ustrojowe; jest to równoznaczne z wszczęciem procedury odwoławczej; absolutorium jest dla całego zarządu, nie dla poszczególnych członków; wybory wójta itp. w jst są bezpośrednie nie może być odwołany przez radnych; rozpisywane jest referendum).

Ustawy samorządowe EGZAMIN!

Art. 258, 259 ustawy o finansach publicznych – instytucje bliźniacze jak przy finansach publicznych.

Art. 262 ustawy o finansach publicznych – właściwa reprezentacja; trzeba tego pilnować (skutki niewłaściwej reprezentacji – nieważność tych czynności); uchwała imiennie wskazująca tych członków; ustęp 3 – kontrasygnata skarbnika – wójt itp. nie ma władzy bezwzględnej nad skarbnikiem skarbik może odmówić podpisania (pisemnie); powiadamia organ i RIO („taki bicz na wójta”); nawet jeśli skarbnik wykona tą czynność na polecenie, jest uwolniony od odpowiedzialności (m.in. dyscyplinarnej z ustawy o odpowiedzialności dyscyplinarnej, która będzie miała od nowelizacji
w lutym coraz szersze zastosowanie).

Ciekawostka i bajka – art. 207 ustawy o finansach publicznych – bardzo specyficzna konstrukcja; chodzi o przechodzenie środków z UE na beneficjentów; dopuszczalne są 2 formy finansowania z ich środków: prefinansowanie lub (w większości) refundacja (na mocy umowy i regulaminów danego projektu). Ustęp 4 – ciekawe przesłanki odpowiedzialności; nie mówi się o winie (jest sankcja bez winy); art. 207 kumuluje w sobie fajne instytucje – środki są przekazywane na mocy umowy, ale jeśli dzieje się źle, to organ wydaje decyzję administracyjną (ustęp 9) i stosowana jest egzekucja administracyjna. Umowa może być aneksowana, jeśli chce przeznaczyć środki na inny przedmiot –
ale w ustawie nie ma o tym ani słowa; podobnie nie ma nic o zmianie kursu waluty (i wnikającej
z tego nieopłacalności zakupu przedmiotu, na który środki mają być przeznaczone; kwestia zmiany kursu, bo przyznanie środków trwa dość w czasie); a co jeśli do konkursu staje ten sam podmiot,
raz jako osoba fizyczna, a raz jako osoba prawna, w której 100 % udziałów ma dany podmiot? – o tym w ustawie też ani słowa; jaki wpis należy brać w sądzie od spraw w kwestii środków unijnych – stosunkowy czy stały? „na tej wiedzy magicznej można zarobić”; Przy art. 207 ustawy o finansach publicznych rozstrzyga sąd cywilny.

USTAWA O ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA NARUSZENIE DYSCYPLINY FINANSÓW PUBLICZNYCH

Kiedyś w ustawie z 1998 r. i 1989 r. ta materia stanowiła ostatni dział w ustawie o finansach publicznych. Jest megadziwna i długa (ma 202 artykuły – obie ustawy to „takie małe kpk”). Przedtem były odesłania do Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (który jest „kaleką zupełnym”). Ta ustawa miała to zmienić, więc zrobiono po prostu kopiuj i wklej z Kodeksu postępowania
w sprawach o wykroczenia. Niejednolitość pojęć: świadek „zeznaje”, a oskarżony „składa wyjaśnienia”, a w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych „świadek składa wyjaśnienia”. Ustawa, mimo że należy do finansów publicznych, była opiniowana przez pięciu karnistów.

Ta ustawa jest biczem; jeśli mowa o postepowaniu dyscyplinarnym, to chodzi o podmioty posiadające określony status zawodowy (najczęściej wyrok skazujący oznacza niemożność późniejszego wykonywania danego zawodu); na UO – rzecznik dyscyplinarny jest dr Mucha; studentów także obowiązuje odpowiedzialność dyscyplinarna.

Mieszanina finansowo-karna.

Art. 19 – ustęp 1 jak art. 1 Kodeksu karnego; ustęp 2 – wina w rozumieniu karnistycznym (należyta staranność – „zajeżdża” cywilistyką).

Art. 24 – jak art. 4 Kodeksu karnego.

Stary art. 22 – umyślność (obowiązuje do końca stycznia) – klasyczna konstrukcja karnistyczna.

Art. 27 – ustęp 1: „Nie dochodzi się odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych w przypadku działania lub zaniechania podjętego wyłącznie w celu ograniczenia skutków zdarzenia losowego”.

Art. 28 – znikomość szkodliwości dla finansów publicznych; przestępstwo jest, ale nie dochodzi się odpowiedzialności; w praktyce – rzecznik umarza postepowanie.

Art. 4 – zakres podmiotowy – kto ponosi odpowiedzialność? Ustęp 1 pkt 4 – rozważania przy art. 4 ustawy o finansach publicznych; punkt ten łamie zasadę, że odpowiedzialność ponoszą pracownicy organów dysponujących środkami publicznymi. Trzeba także spojrzeć na to, kto jest organem rozstrzygającym (komisja, która nie jest organem sądowym).

Art. 31 – kary; ustęp 1 pkt 4 – czy może o tym orzekać organ niesądowy, skoro są to prawa
i obowiązki określone w Konstytucji?

Art. 32 ust. 3 – kuriozum; ukarany może być wójtem, burmistrzem, prezydentem miasta. W ostatniej chwili kapnęli się w Senacie, że ten zakaz jest sprzeczny z Konstytucją, więc stąd ten potworek.

Zasada – jeśli popełniono także przestępstwo powszechne, to postępowanie dyscyplinarne zawiesza się do czasu wydania wyroku karnego.

Tych spraw jest w skali kraju 12 tysięcy rocznie. Skazanie oznacza rozwiązanie stosunku pracy,
bo następuje utrata zaufania do pracownika.

Obowiązuje nas ta ustawa w stanie prawnym na dzień 1.2.2012.