Akty prawa wewnętrznego:
1) Ich umocowaniem jest przepis art. 93 Konstytucji RP,
2) Wymienia on dwie postacie aktów prawa wewnętrznego: uchwały Rady Ministrów i zarządzenia Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów,
3) Wyliczenie zawarte w art. 93 nie ma charakteru zamkniętego ani co do formy ani co do upoważnionych podmiotów, jest to katalog otwarty.
4) Art. 93 ustanawia model aktu wewnętrznego – jest to akt obowiązujący jednostki podległe organizacyjnie organowi wydającemu akt.
Akty wewnętrzne mogą mieć różne nazwy – instrukcja, pismo okólne, regulamin, wytyczne. Nie obowiązują one powszechnie.

Znaczenie ma to, kto wydaje akt i do kogo jest on kierowany. Przepisy prawa wewnętrznego nie mają zastosowania w sferze zewnętrznej administracji – np. jeżeli w sferze zewnętrznej organ podejmie akt, opierając się na aktach wewnętrznych, to mamy do czynienia z naruszeniem prawa – najcięższa wada.

Swoiste źródła prawa:
Jest to pojęcie umowne. Swoiste źródła prawa możemy podzielić na :
1) orzecznictwo sądowe, 2) zwyczaj, 3) doktryna prawa (poglądy nauki)
1) Orzecznictwo sądowe -
Sądy są powołane do stosowania, a nie tworzenia prawa. Orzecznictwo stosując określoną normę prawną, wydaje wyrok, orzeczenie.
To orzeczenie jest później wykorzystywane – tzw. linia orzecznicza. Poprzez swoje orzeczenia jest przyjmowana określona interpretacja – jeżeli ona się przyjmie, jest później traktowana jako swoista norma – jest tutaj zauważalny tzw. „autorytet administracji”.
Ustawa ppsa przyznała NSA szczególną kompetencję do podejmowania uchwał, w sprawach budzących wątpliwości w praktyce (uchwały siódemkowe – wiąże ona sądy administracyjne orzekające w podobnych sprawach)
2) Zwyczaj -
Prawo zwyczajowe – zwyczaj – nie jest czynnikiem mającym istotne znaczenie. Wyjątek – kiedy odesłanie do zwyczaju pojawia się w normie prawnej (np. ogłaszanie przepisów porządkowych). Jest to pojęcie, które w niektórych przypadkach budzi wątpliwości interpretacyjne.
3) Doktryna prawa (poglądy nauki):
Nie jest to źródło prawa, ale przedstawiciele nauki prawa dopuszczają się licznych opracowań, w których interpretują przepisy prawa, np. komentarze do ustaw. W uzasadnieniach wyroków sądowych pojawiają się stwierdzenia, że sąd oparł się na komentarzu.