Wśród przyczyn upadku Polski, możemy wyróżnić czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, które doprowadziły do tego stanu rzeczy. Zniknięcie Rzeczpospolitej z mapy Europy nie było wynikiem chwilowej słabości naszego państwa, ale konsekwencją procesów społeczno – gospodarczych i wielu wydarzeń politycznych
Do najważniejszych przyczyn należy słabość władzy królewskiej. W roku 1573, po śmierci ostatniego z Jagiellonów, władza przeszła w ręce władcy wybieranego przez szlachtę. Henryk Walezy jako pierwszy elekcyjny król Polski oraz kolejni władcy elekcyjni starali się prowadzić samodzielną politykę dynastyczną. Zazwyczaj prowadziło to do otwartego konfliktu z polską szlachtą, uniemożliwiając w praktyce przeprowadzenie jakichkolwiek reform wewnętrznych. Jedynym monarchą, który na krótko wzmocnił władzę centralną był Jan III Sobieski, ale po jego śmierci efekty działań króla zostały zaprzepaszczone. Pod koniec XVIIw. szlachta wybrała na swego władcę Augusta II, z dynastii Wettinów, który dążył do zapewnienia swej dynastii czołowej pozycji w Europie, jego nieudolna polityka wplątała Rzeczpospolitą w wieloletnią wojnę ze Szwecją o Inflanty. Jej konsekwencją było olbrzymie wyniszczenie kraju, straty w ludziach, wywołane nie tylko działaniami wojennymi, ale przede wszystkim epidemiami i zarazami, w wyniku których, znaczna część Polski uległa wyludnieniu.
Wojska Saksonii, Rosji i Szwecji maszerowały przez kraj i pustoszyły go, choć Polska nie opowiedziała się po żadnej stronie i nie brała udziału w walkach.
Rok 1717 to kolejny przykład ingerencji, tym razem Rosji w sprawy wewnętrzne Polski. W 1719 Anglia, Austria i Saksonia podpisały porozumienie w Wiedniu, w którym zobowiązały się do wszelkich działań mających na celu utrzymanie niepodległości Polski. Rok później w Poczdamie Prusy
i Rosja podpisały układ o utrzymywaniu Polski słabej, bez reform i zmian. Rok 1732 przyniósł kolejny traktat zwany traktatem Trzech Czarnych Orłów. Było to porozumienie Rosji, Austrii
i Prus o współpracy przy kolejnej polskiej elekcji. Po śmierci króla Augusta III, na tron Polski został wybrany Stanisław August. Był on popierany również przez Rosję i Katarzynę II. Potwierdzeniem wpływu wschodniego sąsiada na sprawy kraju było spotkanie króla Stanisława z Katarzyną II w Kaniowie. Katarzyna pozwoliła wtedy na zawiązanie konfederacji i zwiększenie wojska, w zamian chciała poparcia Polski w wojnie z Turcją.
Kolejnym wydarzeniem, które nie wpłynęło korzystnie na sytuację króla, który chciał umocnić swoją pozycję, było zawiązanie 50 konfederacji w Barze w 1768r.Konfederacja spowodowała wyniszczenie gospodarcze kraju, zakończyła się klęską i była pretekstem do pierwszego rozbioru Polski. Po I rozbiorze (5 VIII 1772) w Grodnie postanowiono rozpocząć przeprowadzanie reform w celu ochrony państwa w takim kształcie, w jakim zostało. Niestety zawiązana w Petersburgu konfederacja Targowicka (14 V 1792) była kolejną przyczyną osłabienia państwa. Spowodowała ona wybuch wojny domowej. W następnym roku podpisano kolejny akt rozbiorowy (23 I 1793)Po drugim rozbiorze w Polsce stacjonowały wojska rosyjskie. Koszt ich utrzymania spadł na barki polskiej gospodarki. Wszystkie nowe prawa ustalone podczas obrad sejmu zostały zlikwidowane i prawo wróciło do stanu sprzed uchwalenia konstytucji. Na wieść o tym wydarzeniu wybuchło powstanie dowodzone przez Kościuszkę (24 III 1794). Powstanie przyspieszyło III rozbiór Polski (VII 1795), a tym samym upadek Rzeczpospolitej.
Kres Państwa Polskiego spowodowany był wieloma czynnikami. Słabość władzy królewskiej, niezgoda wśród szlachty, dbałość o własne tylko interesy, a także wyniszczenie gospodarcze kraju po wojnach XVII w. były najważniejszymi moim zdaniem wewnętrznymi przyczynami upadku Polski w XVIII w., zaś przyczyną zewnętrzną przede wszystkim był wzrost znaczenia państw ościennych i ich dążenie do rozbudowy własnych terytoriów oraz brak skrupułów w wykorzystywaniu słabości Polski do własnych celów.