Właściwie: zaburzenie borderline albo osobowość borderline. Jest to pewien rodzaj niewątpliwej patologii osobowości, znanej i opisywanej dopiero od kilkudziesięciu lat. Istnieje nawet przypuszczenie (S. Tyano), że zaburzenie to jest związane z czynnikami kulturowymi, stąd jego niewystępowanie w przeszłości. Przejawy zaburzenia są liczne i ryzykowne byłoby rozstrzygać, które z nich są najistotniejsze. Na pierwsze miejsce zdają się wysuwać głębokie zaburzenia tożsamości, brak psychicznej stabilności dotyczącej emocji i motywacji oraz przeżywanie okresowo bardzo silnych napięć psychicznych, wiążących się niejednokrotnie z tendencjami autoagresywnymi. Dokładniejszy opis zaburzenia borderline zawarty jest w postaci poniższego zestawienia typowych cech, zachowań i objawów:
wspomniane zaburzenia tożsamości przejawiające się w niestałości przeżywania i oceny samego siebie, zmienność celów i motywacji, opinii o ludziach i związków z nimi, chwiejność identyfikacji seksualnej i społecznej
okresowo stany bardzo silnego napięcia psychicznego, nieraz bez uchwytnej przyczyny
stany depresyjne, zwykle stosunkowo krótkie, ale nieraz o znacznej głębokości
zachowania autoagresywne, tendencje do nadużywania substancji psychoaktywnych i alkoholu, choć często nieprowadzące do głębszych uzależnień
mimowolna skłonność do działań niebezpiecznych, związanych z ryzykiem poniesienia szkody czy wypadku
częste poczucie samotności, związane z trudnościami w utrzymaniu dłuższych więzi; mimo silnego pragnienia związania się z kimś powstające więzi są krótkie, aczkolwiek bywają bardzo intensywne
tendencja do traktowania seksu jako dominującej formy zaspokajania potrzeb bliskości
pragnienie więzi „symbiotycznej”, tj. połączonej z nierealnymi oczekiwaniami, np. że bliska osoba uchroni przed przeżywaniem skrajnych uczuć, nada sens życiu, uchroni od cierpienia, zawsze i w pełni będzie akceptowała wszystkie zachowania
aktywne szukanie pomocy wśród ludzi, grup religijnych i służby zdrowia
występuje u obu płci, jednak częściej u kobiet.