MOJA KONCEPCJA WYCHOWANIA

Moim zdaniem najważniejszym okresem wychowania, są pierwsze lata życia dziecka. Andrzej Frycz Modrzewski uważa, że w tym czasie zakłada się fundamenty moralne całego życia. Od najmłodszych lat powinniśmy niwelować wady w charakterze dziecka, gdyż z upływem lat będzie się to stawało coraz bardziej trudniejsze, lub wręcz prawie niemożliwe, nawet pomimo najbardziej wzorowego wychowania. Wychowanie zatem rozpoczyna się zaraz po urodzeniu, a nie dopiero wówczas, gdy dziecko przychodzi do szkoły.

Uważam, że dużą rolę odgrywa wychowanie moralne dziecka. Jan Amos Komeński sądził, że wychowanie moralne małego dziecka to przede wszystkim stawianie przed jego oczyma przykładów dobrego postępowania, budzenie ambicji, wrażliwości na pochwały i napomnienia, uczenie posłuszeństwa i szacunku dla starszych, cierpliwości w okresie niepowodzeń czy chorób, przyzwyczajenie do pracy. Ponieważ dzieci lubią naśladować starszych, należy im przygotować odpowiednie do ich wieku i siły narzędzia, aby poprzez zabawę przyzwyczajały się równocześnie do użytecznych wysiłków.

Istotną rolę w wychowaniu odgrywa także kontakt z innymi ludźmi. Jest on potrzebny do prawidłowego rozwoju, ponieważ dziecko jest istotą społeczną. Podczas zabawy z rówieśnikami dziecko uczy się relacji w grupie, kształtuje podstawowe formy zachowania. Grupa rówieśnicza zaspokaja wiele istotnych potrzeb między innymi: poczucie bezpieczeństwa, przynależności, akceptacji, wsparcie jednostki, uczucie samodzielności. Młody człowiek w grupie rozwija swoje kompetencje społeczne. Istnieje wiele form zabaw, przykładowo zabawa w udawanie stanowi ważną przesłankę w rozwoju dziecięcej wiedzy o umyśle. Kształtuje jego wyobraźnię.

Bardzo dużą rolę w wychowaniu dziecka odgrywają rodzice. Jan Jakub Rousseau uważał, że obowiązek naturalnego wychowania dziecka spoczywa na rodzicach, na ojcu a przede wszystkim na matce. Przedstawienie przez Rousseau roli matki w tym wychowaniu należy do najpiękniejszych wypowiedzi, jaką w ogóle kiedykolwiek na ten temat napisano : „Jeśli chcecie – zwracał się do rodziców – aby dziecko zachowało swą postać pierwotną, zachowujcie ją w nim od chwili urodzenia i nie opuszczajcie, aż stanie się człowiekiem, inaczej nigdy nie osiągnie powodzenia”. Dziecko powinno naprawdę mieć i kochać swój dom rodzinny. Zależy to przede wszystkim od rodziców.

Uważam, że nic tak nie wywiera silnego wpływu na dziecko jak rodzice. To rodzice stwarzają najodpowiedniejsze warunki do nauczania, i przekazywania wartości kulturowych, etycznych, społecznych, duchowych i religijnych, istotnych dla rozwoju własnych członków rodziny oraz społeczeństwa. To właśnie rodzina jest pierwszym i zarazem najważniejszym środowiskiem wychowawczym dziecka. Rodzice kształtują postawy dziecka, kierują prawidłowym rozwojem fizycznym, intelektualnym, uczuciowym i społecznym. Zapewniają właściwe warunki zabawy, snu, pracy. Rozwijają zainteresowania i dostarczają nowych bodźców do długotrwałego kształcenia.

Literatura:

„Historia wychowania” pod redakcją Łukasza Kurdybachy, PWN Warszawa 1967 r.