1)Cel ćwiczenia:
 I. Identyfikacja składu fazowego metodą dyfrakcji promieni rentgenowskich,oznaczenie ilościowe składu fazowego.
II. Zbadanie obrazu wewnętrznego krystalitów. Obliczenie wielkości ziarna. (to obliczamy korzystając z wykresów które nam rozdała,obliczamy wielkość ziarna o oparciu o podany wzór)
2)przebieg procesu(to co robiliśmy na zajęciach trzeba opisać)  przygotowanie próbek, badanie, analiza wyników-określanie faz.
3)część obliczeniowa
4)Wnioski

D = λ K / β cos θ
D – wielkość krystalitów;
K – czynnik kształtu 0.9 (wartość bezwymiarowa)
λ – długość fali (podana w Å)
β – szerokość połówkowa maksimów
(w radianach);
θ – położenie maksimum (przy piku o najwyższej intensywności)

musimy jeszcze zdać teorię: budowa i zasada działania dyfraktometru
+ po co wykonuje się dyfrakcyjną analizę rentgenowską ( co można
odczytać, obliczyć na podstawie danych z dyfraktogramu)

Rentgenowska analiza jakościowa Każda faza wchodząca w skład określonej substancji posiada swój charakterystyczny rozkład linii interferencyjnych na rentgenogramie, na podstawie których może być zidentyfikowana Analizę tę można przeprowadzić dwoma sposobami. Jeżeli skład fazowy substancji Jest nieznany, wówczas ocenia się rozmieszczenie i intensywność linii na rentgenogramach badanej substancji, a następnie identyfikuje się linie przez porównanie odległości i intensywności doświadczalnych ze wzorcami. W przypadku gdy można przewidzieć skład fazowy substancji, wówczas porównuje się intensywność i odległości między płaszczyznowe doświadczalne ze wzorcowymi dla przewidywanych składników fazowych. Czułość tej metody określa się minimalną ilością fazy w mieszaninie, dającej dostateczną ilość linii dyfrakcyjnych do jej zidentyfikowania

Rentgenowska analiza ilościowa oparta Jest na zależności pomiędzy natężeniem promieniowania a ilością fazy, występującej w badanej substancji. Maksymalna intensywność linii zależy nie tylko od ilości określanej fazy, lecz także od wielkości ziarna lub bloków, zniekształceń sieciowych, teksturowania W analizie ilościowej bierze się pod uwagę maksymalną intensywność odpowiednich linii dyfrakcyjnych lub intensywność całkowitą, która jest miarą całej energii promieniowania ugiętego na danych płaszczyznach. Wyznacza ją pole ograniczone konturem linii i tła dyfrakcyjnego.

Wiązka promieni rentgenowskich uformowana przez zestaw szczelin pada na preparat. Powstały refleks dyfrakcyjny zostaje przez układ szczelin dociera do detektora. Ognisko lampy rentgenowskiej, preparat oraz szczelina detektora znajdują się na jednym okręgu spełniając warunek ogniskowania Bragga-Brenatano. Preparat ma kształt płytki ustawionej w osi goniometru. W czasie ekspozycji jest ona obracana powolnym ruchem wokół tej osi, dzięki czemu przyjmuje różne położenia kątowe względem wiązki promieni padających.Jednocześnie z ruchem próbki po okręgu pomiarowym przesuwa się detektor z dwukrotnie większą prędkością kątową.