Makroekonomia- jest nauką, która zajmuje się gospodarką jako całością.

Przedmiotem zainteresowania makroekonomistów są największe agregaty gospodarki takie jak m.in:

wzrost gospodarczy

bezrobocie

inflacja

handel

budżet państwa

Pojęcie PKB

• Jeśli zsumujemy wszystkie dobra i usługi jakie wyprodukował dany kraj, to uzyskamy wynik, który w bardzo prosty sposób podsumowuje jego gospodarkę. Wynik ten nosi nazwę Produkt Krajowy Brutto. Gdy PKB wzrasta – społeczeństwo się bogaci, gdy maleje – biednieje.

Sposoby mierzenia PKB

1. METODA WYDATKOWA – czyli PKB jako suma wydatków na dobra finalne:

• Konsumpcyjne dobra finalne (C) np. dżem, książka, usługa fryzjerska.

• Kapitałowe dobra finalne (I), np.. maszyny, urządzenia.

• Dobra finalne na które popyt zgłasza państwo (G), np. żołnierz, policjant.

• Saldo bilansu handlowego – eksport (X) - import (Z)

PKB = C + I + G + X - Z

2) METODA DOCHODOWA – czyli PKB jako suma dochodów czynników wytwórczych. Sumujemy dochody wszystkich właścicieli czynników produkcji, ponieważ utarg przedsiębiorstwa pokrywa koszty, dając zysk właścicieli.

KOSZTY + ZYSK = DOCHODY WŁAŚCICIELI CZYNNIKÓW PRODUKCJI

3) METODA PRODUKCYJNA – czyli PKB jako suma wartości dodanej.

Wartość dodana jest to różnica wartości produktu i wartości zużytych do jego produkcji dóbr pośrednich, które przedsiębiorstwo kupiło od innych producentów.

POCHODNE MIERNIKI PKB

• PKB = C+I+G + XN (X-Z)

• PKN = PKB – amortyzacja

• PNB = PKB + Dw (wartość dochodów narodowych czynników wytwórczych funkcjonujących poza granicami kraju minus wartość dochodów zagranicznych czynników wytwórczych funkcjonujących w danym kraju)

• PNN = PNB – amortyzacja

• DN = PNN – Te (podatki pośrednie)

Licząc agregaty w cenach czynników produkcji należy odjąć wartość Te

Poszczególne etapy w obiegu dochodów w gospodarce zamkniętej.

1) Przedsiębiorstwa dokonują wypłat za usługi czynników produkcji na rzecz gospodarstw domowych.

2) Dochody, które trafiają do gospodarstw uzupełniane są o płatności transferowe, zaś pomniejszane o podatki bezpośrednie pobierane przez państwo tworząc rozporządzalne dochody osobiste.

3) Gospodarstwo domowe przeznacza rozporządzalne dochody osobiste na oszczędności i konsumpcję .

4) Wydatki na konsumpcje zostają powiększone o wydatki państwa na dobra i usługi oraz o wydatki na inwestycje.

5) Wydatki na konsumpcje są przedstawiane jako PKB w cenach rynkowych, zaś po odliczeniu podatków pośrednich trafiają do przedsiębiorstw jako PKB w cenach czynników produkcji, które rozpoczynając kolejny obieg przekazywane są ponownie gospodarstwu domowemu.

6) Zdrowie sektora przedsiębiorstw wyraźnie zależy od wydatków sektora konsumpcyjnego. Bez przepływu płatności pieniężnych od konsumentów, producenci nie byli by wstanie zapłacić za zasoby, które kupują u konsumentów. Podobnie warunki życia konsumentów zależą od powodzenia firm w sektorze przedsiębiorstw. Jeśli sektor przedsiębiorstw nie jest w stanie sprzedać swoich dóbr i usług, producenci nie będą w stanie wypłacić pracownikom pensji. Jeżeli okrężny obieg dochodów zostanie przerwany, produkcja może ulec spowolnieniu, konsumpcja może się załamać a pracownicy mogą zostać pozbawieni pracy. Takie przerwy w okrężnym obiegu określane są mianem RECESJI.

7) Wycofywane z obiegu są pieniądze w postaci oszczędności gospodarstw domowych oraz podatków płaconych państwu.

8) Dopływami do obiegu są wydatki państwa na dobra i usługi, wydatki inwestycyjne i przedsiębiorstw oraz wypłaty transferowe.

9) Oszczędności gospodarstw domowych przetwarzane zostają przez takie instytucje jak banki , które umożliwiają udzielanie przedsiębiorstwom kredytów oraz wprowadzają je do obiegu w postaci funduszy na inwestycje.

10) Poziom zrównoważenia dochodu jest osiągany wtedy gdy całkowite planowane wypływy (planowane oszczędności i podatki) będą równe całkowitym planowanym dopływom (planowane inwestycje plus wydatki rządu).

11) Funkcjonowanie obiegu określa ścisłą zależność gdzie całkowite dopływy muszą równać się całkowitym odpływom. Jeśli taka równości nie zachodzi wtedy w oznaczonych sektorem prywatnym: gospodarstwie domowym i przedsiębiorstwie musi istnieć nadwyżka , podczas gdy w budżecie państwa występuje deficyt, i odwrotnie.

POPYT I PODAŻ GLOBALNA

Krzywa popytu globalnego AD wyraża:

• Poziom realnych wydatków konsumentów (C)

• Poziom realnych wydatków przedsiębiorstw (I)

• Poziom realnych wydatków państwa (G)

• Saldo bilansu handlowego (X-Z)

Krzywa podaży globalnej ukazuje ile przedsiębiorstwa będą produkować i sprzedawać przy różnych poziomach cen

Inwestycje

Inwestycje to wydatki przedsiębiorstw przeznaczone na utrzymanie lub powiększenie kapitału trwałego lub obrotowego

Motywy podjęcia inwestycji:

1. Przewidywana stopa zysku

2. Koszty związane z inwestycją tzn. stopa procentowa płacona bankowi za wypożyczenie kapitału

RYNEK PIENIĄDZA

Funkcje banku centralnego

• BANK EMISYJNY

• BANK BANKÓW

• CENTRALNY BANK PAŃSTWA

BANK EMISYJNY

Bank centralny zajmuje się – w imieniu państwa – emisją pieniądza.
Bank centralny jest jedyną instytucją, uprawnioną do emitowania znaków pieniężnych danego państwa. Określa przy tym nie tylko wielkość emisji, ale też podejmuje decyzje o wprowadzeniu pieniądza do obiegu.
Bank emisyjny decyduje również o ilości pieniądza, znajdującej się w obiegu – w celu oddziaływania na tę wielkość używa własnych instrumentów: m. in. stóp procentowych i operacji otwartego rynku.

BANK BANKÓW

Bank centralny świadczy usługi bankowe na rzecz innych banków: przyjmuje ich depozyty oraz udziela kredytów. Jedną z ważnych funkcji banku centralnego jest dostarczanie gotówki bankom komercyjnym oraz prowadzenie rozliczeń międzybankowych.
Istotny jest również fakt, że bank centralny jest dla banków handlowych „pożyczkodawcą ostatniej instancji”. Oznacza to, że w razie potrzeby banki komercyjne mogą uzyskać kredyt w banku centralnym (jest to element ochraniający system bankowy przed utratą płynności).
Bank centralny jest więc stabilizatorem systemu bankowego, a jednym z jego zadań jest zapewnienie jak największego bezpieczeństwa rynku pieniężnego

CENTRALNY BANK PAŃSTWA

Bank centralny jest bankiem państwa – oznacza to, że świadczy usługi bankowe instytucjom rządowym, w tym między innymi prowadzi rachunek Ministerstwa Finansów.
Bank centralny zajmuje się także bieżącym rozliczaniem dochodów i wydatków państwa, obsługuje przy tym emisje skarbowych papierów wartościowych (emitowanych przez państwo).

Oddziaływanie na rynek za pomocą stóp procentowych

Jednym z instrumentów, za pomocą których bank centralny oddziałuje na rynek, są stopy procentowe. Wysokość stóp wyznacza oprocentowanie depozytów i kredytów.

Stopa procentowa określa cenę za wypożyczenie kapitału. Jeśli wynosi 10 proc. w stosunku rocznym, oznacza to, że za każde pożyczone 100 zł trzeba zapłacić 10 zł – czyli w sumie należy oddać 110 zł

Najważniejsze stopy procentowe określane przez bank centralny w Polsce:

Stopa lombardowa – podstawowa stopa procentowa banku centralnego, stopa maksymalna. Według stopy lombardowej bank centralny udziela krótkookresowego kredytu bankom komercyjnym pod zastaw papierów wartościowych.

Stopa interwencyjna (referencyjna, zwana również stopą repo) – według niej przeprowadzane są operacje otwartego rynku, przy czym stopa ta określa minimalne oprocentowanie tych operacji. Stopa interwencyjna wpływa na oprocentowanie pożyczek międzybankowych, depozytów i kredytów dla klientów, jak również na rentowność skarbowych papierów wartościowych; pokazuje, ile banki zarabiają na środkach, ulokowanych w banku centralnym.

Stopa redyskontowa – według tej stopy bank centralny skupuje weksle od banków komercyjnych. Inaczej rzecz ujmując, jest to stopa procentowa, która jest stosowana w przypadku redyskonta przez bank centralny papierów wartościowych (w tym weksli), zdyskontowanych wcześniej przez banki komercyjne. Banki komercyjne sprzedają wówczas bankowi centralnemu krótkookresowe papiery wartościowe, odkupione wcześniej od swoich klientów, cenę tej operacji określa właśnie stopa redyskontowa

Stopa depozytowa – określająca oprocentowanie jednodniowych depozytów, składanych przez banki komercyjne w banku centralnym. Lokaty takie mają na celu zagospodarowywanie nadwyżek, jakimi dysponują od czasu do czasu banki komercyjne.

Podnosząc stopy procentowe, bank centralny zaostrza politykę pieniężną. Podniesienie stóp procentowych banku centralnego wywołuje podwyżkę oprocentowania w bankach komercyjnych; kredyty stają się wówczas droższe, ale i z drugiej strony wzrasta oprocentowanie depozytów. Oznacza to, że (przynajmniej teoretycznie) klienci banków mniej chętnie będą zaciągać kredyty, za to chętniej będą lokowali swoje pieniądze na wyżej oprocentowanych lokatach.

Obniżenie stóp procentowych ma dokładnie odwrotny skutek. W ślad za bankiem centralnym banki handlowe obniżają oprocentowanie, co zachęca klientów do zaciągania większej liczby kredytów, czyniąc równocześnie depozyty mniej atrakcyjnymi (niższe odsetki).

Operacje otwartego rynku - Operacje otwartego rynku są interwencjami banku centralnego, który kupuje lub sprzedaje papiery wartościowe, regulując tym samym ilość pieniądza w obiegu.

Bank centralny jest inicjatorem operacji otwartego rynku – są to transakcje, przeprowadzane z bankami komercyjnymi. Minimalną rentowność operacji otwartego rynku określa tak zwana stopa referencyjna.
Celem operacji otwartego rynku jest regulacja krótkoterminowych stóp procentowych – dzięki tym operacjom bank centralny wpływa na ilość pieniądza, znajdującego się w obiegu.

Operacje otwartego rynku dzielimy na warunkowe i bezwarunkowe.

Operacje bezwarunkowe to po prostu kupno lub sprzedaż przez bank centralny papierów wartościowych. Jeśli bank centralny skupuje papiery wartościowe, dostarcza jednocześnie na rynek gotówkę. Jeśli natomiast bank centralny ocenia, że na rynku jest zbyt dużo gotówki, może sprzedawać papiery wartościowe, absorbując (pochłaniając) w ten sposób nadmiar pieniędzy z rynku.
Nieco bardziej skomplikowane, ale i częściej stosowane, są operacje warunkowe. Jeśli w ramach operacji warunkowej bank centralny kupuje papiery wartościowe (tzw. repo), zobowiązuje jednocześnie sprzedawcę – bank komercyjny – do odkupienia tych samych papierów wartościowych, w określonym terminie i po określonej cenie. Podobnie wygląda transakcja warunkowej sprzedaży papierów wartościowych przez bank centralny (tzw. reverse repo) – bank centralny zobowiązuje tu kupującego (bank komercyjny) do odsprzedaży tych samych walorów w określonym terminie i po określonej cenie.
Warunkowy zakup papierów wartościowych przez bank centralny jest po prostu kredytem, udzielonym bankowi komercyjnemu. I odwrotnie: warunkowa sprzedaż jest de facto lokatą, złożoną przez bank komercyjny w banku centralnym.

Rezerwy obowiązkowe banków

Rezerwa obowiązkowa to pieniądze, które banki komercyjne muszą utrzymywać na rachunkach banku centralnego. Rezerwa ma przede wszystkim za zadanie stabilizację systemu bankowego.

Bank centralny nakazuje bankom komercyjnym utrzymywanie tak zwanej rezerwy obowiązkowej. Są to pieniądze, które bank komercyjny musi utrzymywać na rachunku banku centralnego – wysokość rezerwy zależy od ilości środków, jakimi dysponuje dany bank.
Obecnie (stan na październik 2003) stopa rezerwy obowiązkowej wynosi w Polsce 3,5 proc. wartości wszystkich rodzajów depozytów, które są podstawą naliczania tejże rezerwy. Podstawą są tu depozyty przyjęte od podmiotów niebankowych oraz pieniądze ze sprzedaży papierów wartościowych. Pieniądze, zdeponowane w banku centralnym w ramach rezerwy nie są oprocentowane.
Rezerwa obowiązkowa ma na celu stabilizację systemu bankowego, jej głównym zadaniem jest łagodzenie skutków ewentualnych wahań płynności w sektorze.
Za pomocą zmiany wysokości rezerwy obowiązkowej bank centralny może oddziaływać na rynek finansowy. Podniesienie stopy wymaganych rezerw oznacza ściągnięcie z rynku dodatkowych pieniędzy.

Operacje depozytowo – kredytowe

Bank centralny prowadzi również na rynku operacje depozytowo – kredytowe, przyjmując depozyty od innych banków lub udzielając im kredytów.

Operacje depozytowo – kredytowe mają przede wszystkim na celu łagodzenie ewentualnych wahań poziomu krótkoterminowych stóp procentowych, wywołanych operacjami otwartego rynku.
Różnica pomiędzy operacjami otwartego rynku a operacjami depozytowo – kredytowymi polega na tym, że te pierwsze są inicjowane przez bank centralny, drugie natomiast są przeprowadzane z inicjatywy banków komercyjnych. Operacje te są jednak przeprowadzane na warunkach, które określa bank centralny.
Bank komercyjny może zwrócić się do banku centralnego z prośbą o krótkoterminowy kredyt, w takim przypadku otrzymuje go, a cena jest wyznaczana na podstawie aktualnej stopy lombardowej. Z drugiej strony bank komercyjny może też złożyć w banku centralnym depozyt, w takim przypadku oprocentowanie jest naliczane według stopy depozytowej NBP.

Jak działa Narodowy Bank Polski

Bankiem centralnym w naszym kraju jest Narodowy Bank Polski. Jego podstawowe organy to Zarząd NBP i Rada Polityki Pieniężnej, a całością prac kieruje prezes NBP.

NBP działa w oparciu o ustawę o Narodowym Banku Polskim, uchwaloną przez Sejm w sierpniu 1997 roku. Zgodnie z ustawą, podstawowym celem działania banku centralnego RP jest utrzymywanie stałego poziomu cen oraz umacnianie polskiego pieniądza.
Zarząd NBP kieruje bieżącą działalnością banku. Do jego zadań należy między innymi realizacja uchwał, podejmowanych przez Radę Polityki Pieniężnej. Na czele zarządu stoi Prezes NBP, który jest powoływany na wniosek prezydenta przez sejm, a jego kadencja trwa sześć lat. Prezes NBP jest równocześnie przewodniczącym Rady Polityki Pieniężnej oraz Komisji Nadzoru Bankowego.
Rada Polityki Pieniężnej składa się z dziewięciu członków: przewodniczącego (którym jest zawsze prezes NBP), trzech członków jest mianowanych przez prezydenta, po trzech powołuje również Sejm i Senat. Rada Polityki Pieniężnej ustala założenia polityki pieniężnej państwa oraz zasady jej realizacji. Do jej kompetencji należy między innymi określanie poziomu stóp procentowych, zasad operacji otwartego rynku czy poziomu rezerw obowiązkowych.

INFLACJA

RÓWNANIE FISHERA - M X V = Y X P , P = M X V / Y