Opracowane tezy 2

Opracowane tezy

TEZA 1.
Różnice pomiędzy amerykańskim a europejskim dorobkiem badań w naukach o komunikacji. Podać przykłady: tradycji badawczych, szkół, modeli komunikacyjnych.

Ameryka:
W okresie przed powstaniem dyscypliny naukowej (XVIII/XIX w.) badaniami zajmowali się Adam Smith, Hebert Spencer czy Gustaw le Bona.

Podczas etapu prekursorskiego (1910-1935) badania prowadził John Dewey, wg którego społeczeństwo istnieje dzięki procesowi przekazu. Przekaz odbywa się w ramach procesu komunikowania, które obejmuje czyny, myśli i uczucia kierowane do najmłodszych. Bez komunikowania idei od najstarszych do najmłodszych społeczeństwo nie może istnieć i przetrwać.

Proces komunikowania wg Dewey'a:
Społeczeństwo->przekaz->komunikowanie->społeczeństwo->przekaz->komunikowanie...itd.

Szkoła chicagowska (Robert Parck, Ernest Barges) - Def. komunikacji nie ogranicza się do prostego przekazu informacji, jest to proces symboliczny, w wyniku którego kształtuje się kultura. Występuje w sztuce, architekturze, regułach, normach, rytuałach, polityce. Akcent położymy na interakcje społeczne, ich opis, relacje interpersonalne.

Powstanie i rozwój amerykańskich badań nad komunikowaniem przypada na lata 1935-1955. Był to złoty wiek psychologii społ. i socjologii i fundamentalny okres rozwoju nauki o komunikowaniu.

Trendy Europejskie
Szkoła frankfurcka: Theodor Adarno, Max Horkherimer, tradycja krytyczna.
Szkoła francuska: Ferdynand Terrou, Badanie totalitaryzmu III rzeszy i ZSRR, model wszechmocy propagandy, media jako narzędzie manipulacji.

Modele komunikacyjne:
1. Model ogólny Harolda Lasswella:
kto(intencja)-> Co(treść, kodowanie)-> przy pomocy jakiego środka(np. Gatunek dziennikarski)->Do kogo(odbiorca odkodowuje)->Skutek
Czyli wyłania nam się kontekst psychospołeczny:
-Treść muszę zakodować
-O środku decyduje ja
-Odbiorca odkodowuje

2. Model szczegółowy
Model konformizmu wobec grupy: Kurt Lewin

Chcąc działać w mediach masowych musimy znać odbiorców. Jeśli przekaz godzi w wartość, morale, z reguły jest odrzucany, więc trzeba to dopasować.

3.Model kategorii społecznych i geograficznych: Lazarsfeld
Inaczej odbiera kobieta, mężczyzna, dziecko, młody, stary, biedny, bogaty. Cechy demograficzne, społeczne rzutują na odbiór.

4.Model dyfuzji: Lazarsfeld i Katz
Model dwustopniowego przepływu informacji i opinii
Kontakty osobiste mają większy wpływ na kreowanie ludzkich opinii, postaw niż bezpośrednie przekazy medialne. Idee, wartości najpierw przejmują liderzy-przywódcy a dopiero od nich ludzie. Przywódca musi być znany i musi mieć łatwość nawiązywania kontaktów. Jest to model wykorzystywany do zmiany postaw, opinii, a nie przekazu informacji. W tym modelu wykorzystuje się zjawisko homofilii – lider jest podobny do nas, treść jaką nam przekazuje nie jest dla nas szokująca, nowa.

5.Model obicia świadomości grupowej: M. Brouwer
Istnieje komunikowanie formalne: masowe, np. TV, radio prasa
Komunikowanie nieformalne: między ludźmi, w społeczeństwie.
Brower mówi, że komunikowanie formalne jest odbiciem nieformalnego.

6.Model wspólnoty doświadczeń=umowy: Schramm
Oddziaływanie przekazu ma być skuteczne. Są konieczne 2 warunki - 2 typy przekazów: informacja i perswazja.
-odbiorca zawsze oczekuje informacji
-perswazja-kształtowanie opinii.

Odbiorca oczekuje informacji rzetelnej i jasnej, jeśli, stwierdza że informacja nie spełnia tych warunków-zmienia informatora. Następuje „zerwanie umowy”. Skuteczność w oddziaływaniu mediów jest większa gdy występuje możliwość porozumienia się między nadawcami i odbiorcami. Głównie poprzez przekazy perswazyjne.

7.Model wieloczynnikowy Tudora
To, co przekazywane, jest zależne od kultury(języka, historii, tradycji, nauki, religii, wartości) i struktury (hierarchie, wykształcenie, zamożność, przynależność do stowarzyszeń.)

TEZA 2. 
Ujęcie historii mediów według Marshala McLuhana, ewolucja mediów masowych, najważniejsze tezy.

Marshall McLuhan – koncepcja „globalnej wioski” - (Kanadyjczyk, lata ’60,’70. Wizja świata jako jednego plemienia, wyłonionego dzięki mediom elektronicznym, szczególnie telewizji.) Zdaniem McLuhana jak dawniej stosunki plemienne były kreowane przez  starszyznę i czarowników, tak dziś mln ludzi przed ekranem tv, nasiąka obrazami, informacjami. W ten sam sposób ta wspólnota elektroniczna kształtuje jeden świat, ograniczoną przestrzeń życia, ograniczone zainteresowania plemienia wokół tego, co pierwotne, uczuć, emocji, charakterystyczna dla człowieka ery przedpiśmiennej. Nie skupiał się na treściach raczej na formie, oddziaływaniu mediów na człowieka, niezależnie od teorii dane medium zmieniło człowieka. -Człowiek plemienia używał wszystkich zmysłów by przetrwać, wynalazki naruszyły tą zasadę. Trzy z nich to: alfabet, ruchowa czcionka, telegraf – stały się początkiem elektronicznej rewolucji. Harmonia i zgoda w plemieniu brała się zwładzy, indywidualizm naruszał porządek plemienia. Człowiek plemienia nie umiał pisać. - Życie ludzi dawniej było bogatsze od teraźniejszego, chłonęli wszystkimi zmysłami na raz świat, teraz ludzie racjonalizują. Kultura elektryczna miała na nowo przywrócić zetknięcie się z kulturą słowa mówionego (radio, tv). Jednak wprowadzają chaos wartości, załamanie osobowości, ludzie stracili poczucie ładu, niezrozumienie budzi agresję. Globalna wioska wymusiła ludziach aktywność, reakcję, zaangażowanie. Pokazuje różnorodność ludzi na świecie. Tv miesza świat informacji, powagi z rozrywką, co powoduje zagubienie widza – ale McLuhan zwraca uwagę że ukazuje to różnorodność świata, stwarza nowy typ polityka – wodza plemienia, który musi umieć i znać mechanizmy medialne. - Media wiążą świat kultury i biznesu. Dla niego reklamy tworzą wspólny zbiór znaków, symboli, zachowań przekładających się na wspólne doświadczenia i język kraju. Nasycenie rozrywką wpływa na życie emocjonalne, trudno odróżnić przyczynę od skutku, należy zdobywać wiedzę na temat funkcjonowania mediów.

TEZA 3. 
Wymiary koncentracji mediów na przykładzie światowych korporacji medialno-rozrywkowych.

The Disney Company
Od 2008 roku największa korporacja medialna na świecie. Jej wartość kapitałowa na 2011 rok wynosiła 40 mld dolarów. Jest właścicielem takich wytwórni filmowych jak:

Disney jest również właścicielem i operatorem sieci transmisji telewizyjnej ABC, sieci telewizji kablowych, takich jak Disney Channel, ESPN i ABC Family, publikacje, merchandising, teatru i podziałów, jest właścicielem i ma licencje do 14 parków rozrywki na całym świecie. Oficjalną maskotką korporacji jest Myszka Miki.

Walt Disney Company jest również właścicielem największej na świecie firmy komiksowej – Marvel Entertainment. W firmie tej tworzy Stan Lee, autor najbardziej rozpoznawalnego bohatera komiksów – Spider-Mana.

Disney produkuje: filmy aktorskie, filmy animowane, seriale aktorskie, seriale aktorskie dla starszych, seriale animowane, filmy dokumentalne, reality show, gry, komiksy, magazyny.

Time Warner
- Grupa medialna oceniana jako największą lub drugą z kolei na świecie za Disney
-Powstała z połączenia wydawnictwa Time i wytwórni filmowej Warner Brothers

Marki należące do grupy branży telewizyjnej: CNN, Cinemax, HBO, Cartoon Network, Boomerang.
Marki należące do grupy branży prasowej: Time, People, Fortune, Marie Claire.
Marki należące do grupy branży filmowej: Warner Brothers, Looney Tunes.

Axel Springer
- wydawnictwo założone w 1946 roku
- Największy  wydawca gazet w Niemczech i jeden z liderów rynku prasowego w Europie.
- Koncern wydaje ponad 170 gazet i czasopism: Die Welt ( wiodąca gazeta opiniotwórcza w Niemczech),  Bild ( najlepiej sprzedająca się w Niemczech ( TV Berlin, Radio Hamburg )
- Posiada własne drukarnie i firmy kolporterskie
- W Polsce wydaje Dziennik, Fakt, Przegląd Sportowy, Newsweek, Auto Świat Poradnik, Popcorn, Dziewczyna.

Viacom  
- rozpoczęła działalność w 1971 roku  stanowiąc część koncernu CBS
- właściciel stacji telewizyjnych  i kablowych: MTV, Quizilla, Rapsody, Shockwave, WH1.

Właściciel wytwórni filmowych: Paramoutnt Pictures, Dreamworks Studios, Nickleoden Movies.

Agora SA
Największy koncern medialny w Polsce
- od 1999 notowany na giełdzie

Działalność prasowa: Gazeta Wyborcza, Metro, Avanti, Cztery Kąty, Bukiety, Dziecko, Poradnik Domowy, Kuchnia, Kwietnik, Ładny Dom, Ogrody.
Działalność radiowa: Złote Przeboje, Roxy FM, TOK FM, internetowe radio Tuba.fm
Działalność internetowa: portale Gazeta.pl, Sport.pl, Wyborcza.pl wortal GazetaPraca.pl, GazetaDom.pl, serwis ogłoszeniowy Autotrader.pl, serwisy tematyczne i społecznościowe, platforma z serialami video Tivi.pl

Grupa ITI
Grupa ITI założona została przez J. Wejchera i M. Waltera
Poczatkowo import i eksport sprzętu elektronicznego, prowadzenie agencji reklamowej oraz dystrybucja filmów kinowych i na kasetach wideo.
W 1985 roku grupa rozszerza działalność na branźęspożywczą – chipsy Lilly chips
W 1997 roku uruchami kanał telewizyjny TVN,
Działalnośc telewizyjna i produkcyjna: TVN, TVN Siedem, TVN 24, TVN Meteo, TVN Turbo, TVN Style, Discovery Historia.
Działalność prasowa i rozrywkowa: Tygodnik Powszechny,  Pascal, Multikino.
Działalność internetowa onet.pl, DreamLAb.

Associated Press
- Stanowi kooperację 176 amerykańskich gazet.
Powstała w 1848 roku z inicjatywy 6 dużych dzienników nowojorskich.
Posiada biura w ponad 240 krajach na świecie
Zaopatruje w wiadomości ok. 6 tys stacji telewizyjnych i radiowych i ponad 1700 gazet
Według szacunków dziennie dostarcza ok. 10 000 wiadomości i ok. 1000 zdjęć.
Jej wiadomości są tłumaczone na 5 języków ( francuski, niemiecki, hiszpański, niderlandzki i szwedzki )

Teza 4.
Rzeczywista uniwersalność Kościoła polega na szczególnym zwieńczeniu historycznego fenomenu Chrystusa, gdyż tak jak Chrystus przyszedł do wszystkich ludzi i objął cały świat, tak samo Jego Kościół jest otwarty dla wszystkich ludzi i rozpościera się na cały stworzony świat. Po to Kościół jest uniwersalny, aby wszyscy stawali się jedną wspólnotą i widzieli przed sobą jeden wspólny przyszły cel - pełne zjednoczenie się w Chrystusie - a jednocześnie tu na ziemi realizowali swoją odrębność i niezależność, ale opartą na zasadach prawdziwej wiary i prawdziwej moralności. W podejściu do określenia i uzasadnienia własnych wyznaniowych postaw, do których poszczególne Kościoły mają prawo, należy zawsze kierować się poczuciem dobra wspólnoty i jej zbawienia, a nie wyłącznie podkreślać swoją odmienność, odrębność lub też instytucjonalną i organizacyjną prawdziwość. Jest czymś zaskakującym, że media stały się własnością garstki graczy, którzy, mając do dyspozycji szybkie narzędzia komunikacji, decydują w przeciągu kilku minut, jeśli nie sekund, o tym, co pójdzie w świat jako informacja.

TEZA 5.
Charakterystyka związków literatury z mediami i dziennikarstwem.
Wbrew oczywistemu, szkolnemu podziałowi na fikcję i nie-fikcję, obszary dziennikarstwa i literatury przenikają się na różne sposoby. To, co zdaje się wykazywać cechy wspólne obu obszarom, bywa określane jako gatunki pograniczne (od szeroko pojętej publicystyki, poprzez felieton, reportaż i fotoreportaż, aż po gatunki radiowe i portal internetowy). Współcześnie, jest bardzo wielu literatów uprawiających dziennikarstwo oraz dziennikarzy piszących książki. Jak barwne i nieszablonowe jest to środowisko świadczą choćby trzy postaci: Hanna Krall, Leopold Tyrmand i Ryszard Kapuściński. Są zarówno mistrzami w dziedzinie literatury jak i dziennikarstwa. Występują w radiu, telewizji, publikują w prasie, a także są obecni w internecie.

TEZA 6.
Komunikacja społeczna podstawowe pojęcia i elementy.

KOMUNIKACJA SPOŁECZNA: to proces w czasie, którego dokonuje się wymiana poznania, przeżyć, dążeń i celów za pomocą znaków i symboli; przy użyciu- mowy, komunikacji werbalnej i komunikacji niewerbalnej.
Komunikacja, a informacja- kom. zawiera relację dwóch podmiotów, a informować możemy nie wchodząc w relację.

Formy kom. społecznej:
a)      W zależności od podmiotu: -intrapersonalan (moja wew. Komunikacja), -interpersonalna (między osobami), -międzygrupowa (podmiotami są grupy), - masowa
b)      W zależności od sytuacji: - prywatna, - publiczna
c)       W zależności od zaangażowania jednostek: - jednokierunkowa (nadawca aktywny, a odbiorca pasywny), - dwukierunkowa (nadawca i odbiorca aktywni)
d)      W zależności od układu czasowego: -aktualna (przedmioty wzajemnie komunikują się w tym samym czasie), - opóźnione (sms, list), - potencjalna (pamiętnik dla potomnych)

Generalny, ogólny model komunikacji. Formy:
- Alokucja (jedna osoba przemawia do dużej liczby osób)     o -->
- Konwersacja (bezpośredni kontakt, rozmowa)    o -->   o
- Konsultacja (tworzą się banki i instytucje informacyjne)     --> o  
- Banki informacji i agencja informacji (rejestracja informacji)      < --> o

Ogólny model procesu komunikacji społecznej (Harolda Lasswella):
Kto? --> Co? --> W jaki sposób? --> Komu? --> Z jakim skutkiem?

Schemat ten został przez analityków poszerzony:
Źródło inf. --> Kto? --> Intencja --> Treść --> Kodowanie --> Forma --> Środek przekazu --> Do kogo? --> Odkodowanie --> Skutek

TEZA 7.  
Definicje i zakres pojęć prasa, system prasowy i rynek medialny.

Potocznie rozumiane pojęcie "prasa" to ogół dzienników i czasopism, ukazujących się na terenie jakiegoś kraju (jest więc prasa angielska, polska, itd.). Używa się tu też bardziej tradycyjnego terminu -  "prasa drukowana". W mowie potocznej , kiedy mówimy o prasie mamy na myśli - dzienniki, czasopisma, które czytujemy regularnie lub sporadycznie. W prawnym znaczeniu tego terminu "prasa" obejmuje nie tylko prasę drukowaną, ale i media elektroniczne oraz wszystkie instytucje tworzące system środków masowego przekazu.

Pod pojęciem "system prasowy" można rozumieć ogół instytucji uczestniczących w różny, właściwy sobie sposób, w procesie komunikowania masowego o charakterze periodycznym. Na współczesny system prasowy w Polsce składają się w zasadzie dwa typy instytucji medialnych:
1) te, z rezultatami pracy których każdy z nas korzysta lub może korzystać, a są to redakcje i wydawnictwa prasowe oraz nadawcy radiowi telewizyjni (korzystamy z ich pracy codziennie, wg własnego uznania, potrzeb, zainteresowań; możemy je dowolnie oceniać, rezygnować z jednych, wybierając drugie; nie ma różnicy, czy jest to stacja publiczna, czy komercyjna, pismo sublokalne czy wysokonakładowy dziennik). 
2) te, z rezultatami pracy których przeciętny konsument mediów na co dzień nie obcuje, może nawet nie wiedzieć, że takie istnieją;  jednak nie są to instytucje o drugorzędnym znaczeniu, wręcz odwrotnie- to od jakości ich działania zależy sprawność i skuteczność funkcjonowania mediów jako całości (są to agencje prasowe i instytucje kolporterskie).

Rynek mediów tworzą: media (media tradycyjne, czyli telewizja, radio i prasa drukowana, jak też nowe media oparte na internecie), ich odbiorcy i użytkownicy oraz tzw. regulatorzy, czyli organizacje i instytucje, które kontrolują działalność mediów tradycyjnych (uwaga: zawartość Internetu nie podlega regulacji). Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji kontroluje treści nadawane w radiu i telewizji poprzez analizowanie programów oraz przyznawanie i odbieranie koncesji. Urząd Komunikacji Elektronicznej przydziela i kontroluje częstotliwości dotyczące technicznych możliwości nadawania programów radiowych i telewizyjnych. Istnieją obywatelskie organizacje, które nadzorują działalność mediów. Należą do nich organizacje branżowe, np. stowarzyszenia dziennikarskie. Media są przedsiębiorstwami. Oznacza to, że w swojej działalności kierują się nie tylko interesem odbiorców, otwartością czy misją, lecz także zyskiem finansowym.

Teza 8
Systemy i rynki medialne na świecie

System medialny - zbiór układów strukturalnych i finansowych, limitowanych przez specyficzne, prawne oraz instytucjonalne czynniki, które obejmują: problem własności, dostępu do mediów, kontroli środków przekazu i politycznych ograniczeń.

Skład rynku medialnego: media drukowane (rynek prasowy i wydawniczy), media elektroniczne (radio i telewizja), nowe media (telematyka, sieci kablowe, satelitarne, informatyczne, telekomunikacyjne, multimedia), przemysł audiowizualny (wytwórnie filmowe, producenci i dostawcy programów radiowych i telewizyjnych), przemysł fonograficzny, fotografika, rynek reklamy.

Formy rynku: struktura organizacyjna, zasady funkcjonowania rynku, działania rynkowe.

Struktura rynkowa: opisuje charakterystykę, wielkość rynku. Jego siłę, skalę, skalę rozproszenia nabywców na konkretne produkty. Inf. jak firmy medialne zdobywają nagrody; kontrola na rynku. Konkurencja między głównymi graczami na rynku, kategoria zróżnicowania produktów, usług, bariera wejścia na rynek, warunki prawne i ekonomiczne, koszty struktury (relacje między kosztami stałymi a kosztami ostatecznymi), integracja pionowa rynku: stopień w jakim uczestnicy rynku mogą go kontrolować (np. rynek kolportażu, poligrafii w odniesieniu do mediów drukowanych).

Zasady funkcjonowania: strategie produktów (decyzje o jakości, zawartości mediów, różnic podobieństw, podziału sfer wpływu), udział badań, formułowanie celów rozwojowych. W celu doskonalenia produktów i samych mediów, reklama – skłonność struktury do niej lub bardziej zaawansowanych działań marketingowych.

Działania rynkowe: zdolność struktury do wykorzystania pewnych zasobów (np. spektrum częstotliwości), ograniczeniem są środki finansowe, zasoby pracy (szkolenie, kształcenie media people), rozwój bądź kryzys rynku ( w sensie wewnętrznym np. praca codzienna, która dziś czytana jest w sieci; znaczenie zewnętrzne: jak dany rynek medialny ustosunkowuje się do inne rynku (prasa – Internet, telewizja – Internet), równość (osiągnięcie bądź nie pewnych podstaw).

EUROPEJSKI RYNEK MEDIALNY:

W ostatnich latach rynek europejski stał się największym na świecie (UE) to blisko 700 mln odbiorców (2x więcej niż Ameryka). Od 80 roku rynek (telewizja satelitarna, kablowa) charakteryzował się m.in.:

- dynamiką rozwoju o czym świadczy wzrost ilości czasu korzystania z mediów; rozwój radia, telewizji, nowych mediów, prasa obniża nakłady; wydania on-line (dzienniki a nie tygodniki i magazyny). Skutkiem tych zmian technologicznych jest powstanie nowych stacji, TV, radiowych, liczba nadawanych programów wzrasta (90-600); pojawienie się kablówki, platformy cyfrowej.

- specjalizacja kanałów (tematyczne) które wypierają tradycyjne „dla wszystkich” dotyczy to powtarzanych gatunków (sport, muzyka, programy dla dzieci, zakupowe, przyrodnicze – skierowane do mniejszego audytorium, wyspecjalizowanego).

- popularyzowanie kanałów news, ad talk, muzycznych; rozgłośnie komercyjne nie mają bliskiej więzi ze słuchaczami

- zapewnienie usług dodatkowych (Internet, TV, telefon)

- napływ programów z zagranicy (satelitarny sygnał)

- wzrost znaczenia tabloidyzacji, programów rozrywkowych, znaczenie rozrywki w newsach

- misja nadawców publicznych została zepchnięta, naruszona przez zwiększenie komercjalizacji

- można pobierać od widzów abonament (media prywatne, TV kodowana, media elektroniczne)

- prasa musi utrzymywać się z reklamy, choć niektórych krajach jest ona dofinansowywana przez rząd

- kupowanie tanich programów z Ameryki Środkowej (telenowele) co ukształtowało gust Europejczyków; również seriale z USA, produkt telewizyjne na bardzie licencji amerykańskiej (np. Koło Fortuny). Formy talk show, serial, zmieniało to gusta jak i ofertę programową, zamerykanizowanie publiczności.

TEZA 9
Kultura języka w mediach

Zwracamy uwagę na charakterystyczne elementy, które wyróżniają język medialny: terminologia specjalistyczna ( ekonomia, technologia ), zagęszczenie nazw własnych, neologizmy, zapożyczenia z obcych języków ( w szczególności z języka angielskiego ), zdania proste i krótkie, mocne rzeczowniki i czasowniki, emocjonalność i melodramatyzm. Wszystkie te czynniki prowadzą do zubożenia polskiej mowy. Pozytywna czy negatywna ocena języka medialnego zależy w znacznym stopniu od tego, czy służy on wartościom uważanym za najważniejsze przez oceniającego. Media często kreują fałszywy wizerunek rzeczywistości, ignorują, epatują sensacjami, podnoszą raban, przy takim zachowaniu bardzo często przestaje funkcjonować kryterium poprawności językowej. W polskich mass mediach coraz częściej mamy do czynienia ze świadomym przekształcaniem informacji w tzw. infotainment – czyli skrzyżowanie informacji z rozrywką. Informacja, by mogła stać się towarem, musi często kosztem kompletności, rzetelności i wiarygodności wzbudzać złość, strach, agresję lub sprawić odbiorcy przyjemność. Skutkiem takiego podejścia jest:- upowszechnianie kiczu językowego ( widocznego zwłaszcza w języku dialogów seriali telewizyjnych czy tzw. telenowel);- epatowanie wulgaryzmami i dosadnymi wyrażeniami ( także w tytułach artykułów, np. Nie muszę brać mordy w kubeł ). 

TEZA 10 
Różnice między retoryką a erystyką

RETORYKA – pochodzi z j.greckiego obejmuje: naukę o mówieniu, sztukę pięknego mówienia, umiejętność wysławiania się.Oznacza świadome bądź nieświadome opanowanie przez mówiące indywiduum reguł itechnik, różnych form konkretnego użycia języka. CELEM RETORYKI:jest obrona cnoty, jako ideału moralnego postępu i wzorców wychowawczych.

ERYSTYKA (nazwa pochodzi z językagreckiego, od imienia greckiej bogini waśni i sporów ERIS)
Jest to sztuka dyskutowaniatylko i wyłącznie dla odniesienia zwycięstwa w sporze lub kłótni, niezależnieod tego czy nasze argumenty są prawdziwe, czy fałszywe. Nieuczciwy sposób walkisłownej przy pomocy sofizmatów (chwytów erystycznych), które mają prowadzić dopozornego zwycięstwa.

TEZA 11
Forma, treść, autorstwo gatunków dziennikarskich.

  1. GATUNKI Publicystyczne

Publicystyka- to aktualne tendencje (subiektywne) interpretowanie wszelkich zagadnień społecznych.
Cechy publicystyki to m.in.:
- przystępność (odbiór tekstu)
- aktualność (szybkie reagowanie)
- tendencyjność ( nie ma dobrej publ. bez wyraźnej tendencji)
- dociekliwość (czyli maksymalne pogłębienie tematu)
- ścisłość – fakty będące przedmiotem publicystycznego wywodu muszą być przedstawione dokładnie i rzeczowo.

forma – zasady kompozycji, forma, miejsce publikacji, nagłówek, śródtytuły
Np.: odmiany art. Publicystycznego, felieton, esej, Gawenda
- sposób ujęcia tematu – czyli co autor miał na myśli, artykuł polemiczny, komentarz, felieton.

Komentarz – Wypowiedź publicystyczna o najwyższym stopniu aktualności i silnym stanowisku autora. Gatunek w którym dominuje funkcja perswazyjna, autor przekazuje odbiorcom pewną interpretację faktów, próbuje ich ukierunkować. Odbiorca musi wiedzieć, czyje stanowisko jest w nim reprezentowane i jakie ono jest. Ważną rolę w prasie odgrywa komentarz redakcyjny (editorial), publikowany w ważnym miejscu pisma. Redakcja określa w nim własną linię polityczną lub wyraża stanowisko w jakiejś kwestii.

Art. redakcyjny – forma incydentalna zazwyczaj wypowiedz zespołu w jakieś ważnej kwestii. Nie można wziąć za art. Redakcyjny informacji o podniesieniu ceny, życzenia też nie należy traktować jako publ.

Art. dyskusyjny – cechą jest to, że zaczyna od szokującej, bulwersującej tezy. To jest pierwsza część potem idzie oryginalna i kontrowersyjna warstwa argumentacji. Powinien kończyć się szokującą płętą niekiedy zachętą do zabierania głosu w tej sprawie.W PRL art. dyskusyjny był zalążkiem do rozpoczęcia dyskusji.

Art. polemiczny – ma swoją oryginalną strukturę. Powinien mieć wyodrębnione części.W 1 przywołuje się główne tezy zawarte w tekście do którego się odnosimy, potem faza destrukcji, w której staramy się udowodnić że art. jest błędny, zła interpretacja faktów, oparty na nie właściwych źródłach. Kiedy zniszczymy konstrukcje tekstu przeciwnika (ośmieszając) na zgliszczach budujemy własną wersję.

FELIETON- to krótki utwór napisany w sposób żartobliwy, utrzymany w osobistym tonie. Napisany w sposób lekki i efektowny. Tekst felietonowy nie może być poważny musi być pisany z dystansem, ma on być wyczuwalny.

Esej- nieduży utwór pisany prozą, zazwyczaj na tematy ogólne, charakteryzujący się swobodą ujęcia i dążenia do osiągnięcia wartości literackich. Autor przekazuje w dowolnym celu i za pomocą wybranych środków stylistycznych i kompozycyjnych swoje osobiste doświadczenia, wiedze, refleksje, wrażenia, lub ujęcia związane z tematem. Przyjęta konwencja wymaga od czytelnika, aby traktował esej jako akty życiowe autora, a nie jako fikcję. Objętość eseju nie przekracza zazwyczaj kilku stron, ale istnieją tego typu formy o objętości książki.

GAWĘDA:
Utwór epicki, prozatorski lub wierszowany będący opowiadaniem świadka lub uczestnika wydarzeń. (przeszła z literatury do prasy)
Cechy gawędy:
- obecność narratora - może być to sam autor, lub wymyślona przez niego postać.
- Narrator musi być sympatyczny, rubaszny, gadatliwy, poczciwy, rezolutny, człowiek któremu możemy zaufać „swój chłop”
- Jest to osoba znająca z autopsji lub z bezpośredniego przekazu opowiadane przez siebie wydarzenie.

Reportaż :
którego podstawową funkcją jest sprawozdanie z rzeczywistych wydarzeń za pośrednictwem obserwatora, którym jest zazwyczaj reportażysta. Ważną cechą reportażu jest autentyzm i osobisty stosunek autora do bohatera. Gatunek ten zawiera dokładny opis środowiska i charakterystykę postaci. Autor wprowadza wiele zabiegów, takich jak: wypowiedzi świadków, dane liczbowe, dokumentacja, które mają utwierdzić odbiorcę w przekonaniu o autentyczności opisywanego zdarzenia.

Podział ( reportażu) w obrębie tego gatunku obejmuje:
- relacje - struktura jest ściśle określona przez wydarzenia
- szkice reportażowe - posiadają luźną kompozycję, a element akcji jest słabo zaznaczony
- reportaż fabularny - utwory odznaczające się zhierarchizowanym ciągiem wydarzeń
- formy pośrednie - reportaż, który łączy w sobie różne gatunki dziennikarskie i literackie.
Jest reportaż dokumentalny i historyczny:
Pisany w oparciu o dokumenty archiwalne, relacje (nie jest ani uczestniczącym ani wcieleniowym).

RECENZJA
Jest to gatunek będący sprawozdawczym omawianiem, krytyczną analizą lub oceną książek, spektakli, wystaw, koncertów i innych aktualnych, zjawisk artystycznych.

  1. GATUNKI Informacyjne

Cechy informacji:
- aktualność –actus czyń, działanie, jak najszybszy przekaz po fakcie
- wierność – odzwierciedlenie opisywanej lub pokazywanej rzeczywistości
- zrozumiałość –wiele przekazów o charakterze informacyjnym odbiorcy rozumieją.

- zwięzłość –to w pewnym uproszczeniu dobranie takich środków językowych, by za pomocą niezbyt wielu słów precyzyjnie opisać istotę wydarzenia.
- ścisłość i jednoznaczność –komunikat powinien dotyczyć faktów przedstawionych w sposób konkretny. Należy unikać ujęć dygresyjnych i wątków pobocznych.
- obrazowość – należy używać wyrazów i sformułowań dających odbiorcy możliwość wyobrażenia sobie opisywanej sytuacji. Informacja nie powinna zawierać więc eufemizmów i peryfraz.

FORMA INFORMACJI to m.in.:
- wiadomość- wypowiedź publikowana na stronach informacyjnych.
- Wzmianka –jest rodzajem wiadomości z własnym nagłówkiem, ale to forma drobna występująca gdzieś w końcu kolumny informacyjnej bez zdjęcia.
- Notka lub notatka -jej cechą jest to że lokuje się w kolumnie. Notatki to często zestawienie depesz agencyjnych.
- komunikat - tym różni się od innych form informacyjnych, że operuje się językiem statycznym, urzędowym, oficjalnym; jest nadawca komunik.
- sprostowanie -jest on oparty na przepisach prawa prasowego.
- Wyjaśnianie to forma półsprostowania.

Wywiad – rozmowa przeprowadzona przez dziennikarza lub dziennikarzy z osobą która się czymś wyróżnia, jest autorytetem w jakiejś dziedzinie.- treścią wywiadu powinny być rzeczy ciekawe, nowe i aktualne

wzmianka – najmniejszy gatunek informacyjny. Zawiera powiadomienie o pojedynczym fakcie lub wydarzeniu.

notatka – jest odmianą wzmianki wzbogaconej o dodatkowe fakty szczegółowe. Cechą charakterystyczną notatki jest statystyczne wyliczanie tych faktów.

sprawozdanie – prezentacja zdarzeń, które już się zakończyły i mają swój finał. Fakty przedstawiane są w sposób dynamiczny oraz w porządku czasowym.

relacja – równoległa prezentacja zdarzeń, które trwają. Przekaz barwny, emocjonalny.

życiorys – chronologiczne przedstawianie wydarzeń z życia postaci. Obowiązuje ograniczenie do istotnych dat i faktów.

TEZA 12:
3 ŹRÓDŁA MORALNOŚCI CZYNU DZIENNIKARZA:
1. Przedmiot działania- odnosi się do tego co wybiera wola, do czynu, który wola decyduje się dokonać. To czy dany czyn ludzki jest dobry czy zły, zależy od przedmiotu wybranego przez wolę. Czyn ludzki jest wtedy godziwy, gdy jest zarówno dobry jak i słuszny. Czyli człowiek działający pragnie dobra osoby, której jego działanie dotyczy i gdy to działanie przynosi osobie obiektywne dobra. JEST TO NAJWAŻNIEJSZE ŹRÓDŁO.
2. Intencja- czyli cel zamierzony. Czyn może być podejmowany z dobrą albo złą intencją. Zła intecja może uczynić złym czyn, który sam w sobie jest dobry. Jednakże dobra intencja nigdy nie może zmienić czynu wewnętrznie złego w czyn dobry. Cel (dobra intencja) nigdy nie uświęca środków (złych uczynków). Nigdy nie jest słusznym czynienie zła, by z tego wynikło dobro.
3. Okoliczności czynu- nie zmieniają natury czynu ze złej w dobrą i odwrotnie. Mogą jednak przyczynić się do powiększania lub zmniejszania dobra lub zła moralnego czynów ludzkich.  Kradzież pieniędzy jest tym bardziej zła, jeśli człowiek okradziony jest tak bardzo biedny, że nie ledwie stać go na jedzenie. Okoliczności mogą także zwiększyć lub zmniejszyć odpowiedzialność człowieka za podjęty czyn. Jesli ktoś nie czuje się dobrze, nie jest w takiej mierze odpowiedzialny za utratę panowania nad sobą jak wówczas gdy czuje się dobrze i nic mu nie dolega. Jesli jednak czyn jest zły pozostanie takim niezależnie od okoliczności. Okoliczności nie zmieniają bowiem jakości moralnej samych czynów.

TEZA 13
Omówić zasady ochrony prawnej dóbr osobistych prawa cywilnego

Dobra osobiste są przymiotem każdej osoby fizycznej. Dobra osobiste są nierozerwalnie związane z człowiekiem, nie ma na to wpływ w szczególności stan psychiczny czy też inne okoliczności. Zatem do podstawowych cech tych praw zalicza się niezbywalność i niedziedziczność. Oznacza to że prawa do dóbr osobistych wygasają wraz ze śmiercią osoby, która była do nich uprawniona.

 

Cechą praw osobistych, jako praw podmiotowych służących do ochrony poszczególnych dóbr osobistych, jest to, że są to prawa niemajątkowe i to tak ściśle związane z podmiotem podlegającym ochronie (w świetle art. 23 z osobą fizyczną a w świetle art. 43 także z osobą prawną), że razem z nim powstają i wygasają oraz nie mogą przechodzić na inne podmioty zarówno w drodze czynności prawnych, jak i w drodze dziedziczenia. Powszechnie przyjmuje się, jako dobro osobiste, ochronę czci osoby zmarłej nie polega jednak ona na przejściu prawa do czci przysługującego zmarłemu, lecz jest to własne prawo najbliższych członków rodziny zmarłego. Inną istotną cechą dóbr osobistych jest to, że prawa z nich wynikające (prawa osobiste) są prawami bezwzględnymi, skutecznymi w stosunku do wszystkich osób (fizycznych i prawnych).

3. Środki ochrony dóbr osobistych

Środki ochrony dóbr osobistych zostały przewidziane przede wszystkim w kodeksie cywilnym, przybierają one postać roszczeń majątkowych oraz niemajątkowych. Przysługują względem każdego kto dopuści się naruszenia dobra osobistego. W art. 24 kodeks cywilny przewidział: roszczenie o zaniechanie działania, roszczenie o usunięcie skutków naruszenia dobra osobistego, powództwo o ustalenie, roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne i świadczenie na cel społeczny, roszczenie o odszkodowanie, inne roszczenia przewidziane prawem. Ochrona polega na możliwości wytoczenia powództwa zawierającego jedno z wyżej wymienionych roszczeń. Środki te mogą być skierowane przeciwko zarówno do osób fizycznych jak i prawnych.

TEZA 14.
PR jako forma komunikowania społecznego

Public relations to komunikacja społeczna z otoczeniem instytucji. To nie tylko przekazywanie komunikatów, ale także tworzenie wspólnoty w trakcie i na skutek komunikowania. Inaczej PR postrzegają ekonomiści, inaczej politycy, działacze społeczni, aktywiści organizacji charytatywnych czy organizacji religijnych. Można więc mówić o podejściu ekonomicznym, psychologicznym, socjologicznym czy dziennikarskim. Jednak najbliższa naturze i filozofii narodzin public relations są nauki społeczne. Rozpatrując zatem PR jako proces komunikowania zawsze zakładamy udział dwóch podmiotów: nadawcy i odbiorcy, zamieniających się rolami w trakcie komunikowania. Będzie więc to komunikowanie dwukierunkowe, interakcyjne, nakierowane na osiągnięcie porozumienia. Funkcje komunikowania społecznego są podobne do funkcji public relations. W przypadku PR funkcja informacyjna wyraża się w przekazywaniu odbiorcom komunikatu dotyczącego określonych zdarzeń, opinii, procesów pozwalających kształtować stosunki z otoczeniem. Funkcja motywacyjna opiera się na dostarczaniu odbiorcy argumentów wpływających na ich postawę zachowania i ich postępowanie. Funkcja kontrolna PR pomaga w kierowaniu zachowaniami grup ludzkich. Funkcja emotywna umożliwia wyrażanie emocji, frustracji, radości czy niezadowolenia. Podstawowym i długofalowym celem działań komunikacyjnych jest porozumiewanie się i budowa zaufania między instytucjami a ich społecznym otoczeniem – public relations stał się zatem bardziej rozwiniętą formą komunikowania społecznego.

Teza 15
Dziennikarz w świecie informacji.

 Obowiązki dziennikarza wobec ludzi:
- Dziennikarz jest zobowiązany chronić żródło informacji. Nie może ujawnić źródła, jedynie szefowi trzeba dostarczyc danę skąd pochodzi informacja, czy źródło jest wiarygodne.
- Dziennikarz musi uzyskać zgodę na publikowanie informacji.
- Niejawne dane osobowe powinne być chronione
- Dziennikarzowi nie wolno wprowadzać odbiorców w błąd przez sugerowanie, podkreślenia i wyolbrzymianie sensacyjnego charakteru wydarzeń, które nie znajdują potwierdzenia w materiale dziennikarskim.

Dziennikarz ma obowiązek przekazywać informacje:

 Dziennikarskie żródła inf.:
Agencje prasowe:
AP (Associated Press)
(AFP) Agence France Presse
Agencja Informacyjna Reutera (ang. Reuters Group plc)
Polska Agencja Prasowa Spółka Akcyjna
Regionalne i małe polskie agencje:
PAI (polska agencja Informacyjna), KAI (katolicka agencja informacyjna), AI (agencja iformacyjna), NZAI (niezależna górnośląska agencja informacyjna SILESIAPRESS), SIS (serwis informacyjny solidarności).
Inne żródła, z kórych może czerpać informacje dziennikarz:
Dostęp do informacji publicznej. Obowiązek udostępniania informacji publicznej nałożony jest m.in. na:
organy władzy publicznej,
organy samorządów gospodarczych i zawodowych, w szczególności, ale nie wyłącznie związki zawodowe,
Rzecznicy prasowi
Korespondenci: (wojenni, zagraniczni)
Archiwa

TEZA 16
Scharakteryzować wyznaczniki dramaturgii dzieła medialnego.

TEZA 17 
Kultura lokalna i jej znaczenie w zglobalizowanym świecie
Globalizacja –szereg procesów, dzięki którym dokonuje się przekazanie różnych granic iróżnych barier. W wyniku tego przekraczania łączą się jednostki, organizacjeitd. Świat staje się bardziej powiązany. Globalizacja wpływa również na kulturę- powoduje rozprzestrzenianie się idei, stylów i dóbr na całym świecie.
Kultura lokalna to kultura tworzona przez danąspołeczność, zamieszkująca określone  terytorium.
Cechy kultury lokalnej:
- związana jest z naturą, przyrodą
-powstały z zapożyczeń i z kultury masowej
- powstaje na bazie bezpośredniego kontaktu kulturowego(ludzie muszą być zintegrowani to wtedy kultura ma charakter bardziejdynamiczny i twórczy)
-jest całościowa w sensie społecznym (wszyscy biorą w niejudział)
- rodzinność i wspólnotowość (rodzina podstawą tworzeniaspoł. lokalnej)
- sakralność; na treść i formę kultury silny wpływ wywierareligia i zasady życia religijnego a także Kościół i duchowieństwo; wydarzeniareligijne mają duży wpływ na życie społeczne
- charakter osobowy; przeciętny mieszkaniec ma wrażenie żetworzy kulturę lokalną
- niekomercyjność; tworzona jest przez miłośników którzy niebiorą za to pieniędzy, drobne opłaty ale nie dla zysku
- różnorodność – różnorodność wswoich kulturach (dla jednych ważne palmy w Niedziele Palmową dla innych szopkaw Swięta Bożego Narodzenia)

Wpływ globalizacji nakulturę lokalną ma następujące skutki:
Pozytywne:
-wzmacnia zabieganie o zachowanie kultur lokalnych – może mobilizowaćdo przeciwstawienia się ogólnym prądom poprze uwypuklenie własnej odrębności
- uświadamia wartość własnej kultury
- globalizacja powoduje powiązanie między kulturamilokalnymi, a także dodatkowo może wzbogacać treści popularne o swoje unikatowetreści kultury lokalnej
- ułatwia komunikację pomiędzy różnymi kulturami oraz skłaniado refleksji nad kulturą rodzimą
-ułatwia poznanie innych kultur
- pozwala zaistnieć kulturom lokalnym

Negatywne:
-  nie wszystkie kulturymają szansę na zaistnienie – wyławiane jest to co ma siłę przebicia popartadziałanie społeczności
- globalizacja może doprowadzić do ujednolicenia się kultur
- nastawienie na zysk i popularność może spowodować rozprzestrzenianiesię kultury łatwej, masowej i w ten sposób doprowadzić do zaniku kultur lokalnych
- ryzyko konfliktów kulturowych – wynik stykania sięodmiennych systemów wartości i wzorów zachowań
- zagrożenie tożsamości – wynik kontaktu z alternatywnymi tradycjamii ideami kulturowymi

TEZA 18
PSYCHOLOGIA KOMUNIKACJI A ROZWÓJ CZŁOWIEKA

Komunikowanie jest nierozerwalnie związane z rozwojem człowieka, z jego dziejami, historią, ze zmaganiami z samym sobą i z innymi. Człowiek, który stanowi to społeczeństwo bywa określany jako homo communicans. Proces komunikowanie społeczne to proces wytwarzania, przekształcania i przekazywania informacji pomiędzy jednostkami, grupami i organizacjami. Struktura komunikowania: kto z kim się komunikuje( źródła, nadawcy, odbiorcy), powód (intencje, funkcje), przebieg (kanały, języki, kody), zawartość (treść, rodzaje informacji), konsekwencje (zamierzone, niezamierzone). Funkcje komunikatów : poznawcza (denotatywna)- skoncentrowanie na kontekście, zakomunikowanie sądów o świecie, emotywna (ekspresywna)- odniesienie nadawcy do tego o czym mówi, konatywna (impresywna)- skupiona na odbiorcy, występuje w formie zdania rozkazującego, fatyczna- jej rolą jest sprawozdanie, czy nie ma przeszkód w odbiorze komunikatu, metajęzykowa- sądy o języku lub jego elementach, poetycka- kieruje uwagę odbiorcy nie tylko na wypowiedź. Komunikacja niewerbalna- stosunek nadawcy i odbiorcy do przekazywanych treści, a także do siebie nawzajem. Są to: gestykulacja, mimika twarzy, kontakt fizyczny (dotyk, spojrzenie), dystans fizyczny (pozycja ciała), wygląd zewnętrzny, miejsce komunikacji, dźwięki paralingwistyczne (śmiech, płacz, ziewanie), natężenie głosu (nerwowe, łagodne wypowiedzi).

TEZA19:
Język symboli w dyskursie społecznym (typologia. znaczenie. pedagogia)

Definicja symbolu i jej interpretacja
Symbol – każdy znak właściwy należący do podklasy znaków zastępczych,
pełniący funkcję zastępowania określonego przedmiotu (lub pojęcia abstrakcyjnego, stanu rzeczy, zdarzenia itd.), wywołujący w umyśle określone stany psychiczne i emocjonalne (wyobrażenia, przeżycia) związane z tym właśnie przedmiotem. Dotyczy przede wszystkim pojęć abstrakcyjnych, np. wolność, sprawiedliwość. Zawsze jest znakiem konwencjonalnym (na podstawie umowy — zawartej w sposób wyraźny lub wynikającej ze zwyczaju znajomość tej umowy jest niezbędnym warunkiem adekwatnego rozumienia danego symboli).

wymagania minimalne: interpretacja symbolu jest dowolna choć niektóre interpretacje są sztywne jak litery..

Symbole czasu w kulturze zachodniej
*Ourboros – znak pokazujący czas jako węża zjadającego swój ogon (czas cykliczny).
* Eon – sztuka antyczna, gr. Określenie czasu wiecznego, bez początku i końca.
* Okeanos – związany z płynącą wodą

Symbole przestrzeni w kulturze zachodniej
wymagania minimalne:
ziemia – planety
miasta zawłaszczają wieś
natura a rzeczy wytworzone przez człowieka

TEZA 20
Podstawowe przygotowanie zawodowe dziennikarza

W świetle prawa współczesnego dziennikarzem może być każdy. Dziennikarz jest osobą zajmującą się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowaniem materiałów prasowych, pozostający w stosunku pracy z redakcją lub zajmujący się także działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji. Dla dziennikarstwa nie ma żadnych warunków i na tym polega jego słabość. W przypadku dziennikarza nie są brane kwalifikacje ani zawodowe, ani moralne. Jednak są kodeksy etyczne, konieczne jest etyczne i intelektualne przygotowanie do zawodu oraz kompetencje (obok cnót moralnych) - przygotowanie warsztatowe. Konieczne są talenty, sukcesy zawodowe są nie tylko wynikiem postawy etycznej, ale uczciwej, solidnej pracy. Podstawą jest rozeznanie własnych talentów. Talenty są charyzmatem rzeczywistości, a dla człowieka szansą rozwoju.

Dla dziennikarza podstawowe talenty to: 1.Umiejętność poprawnego i logicznego formułowania problemu, 2.Umiejętność przekazywania myśli o rzeczywistości, ale także… 3.Umiejętność nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi.

Otwartość na innych i łatwość kontaktów warunkuje zawód dziennikarza. Dla dziennikarza nie jest wystarczający warsztat dziennikarski, ale konieczna jest wiedza humanistyczna lub specjalistyczna. Dziennikarzowi potrzebna jest znajomość psychologii, logiki, etyki, pedagogiki, teologii. Właściwe wykonanie zawodu to także doświadczenie, która zdobywa się niezbyt szybko. Ważne jest znaleźć sobie dobrego nauczyciela (przewodnika). Przy pisaniu trzeba używać jak najmniej przymiotników, potrzebna jest konkretna informacja. Przy dobrej jakości konieczna jest też rzetelność (dokładność w przekazie) i wiarygodność (nic nie może być wątpliwe). W pracy konieczne są życzliwe kontakty. Życzliwość oznacza bezinteresowność wobec innych ludzi. Praca ma wymiar etyczny, dlatego istnieje osobista odpowiedzialność za pracę.

TEZA 21
Wartości jako istotny wyznacznik kompetencji dziennikarskich 
Wartość wszystko to co jest potencjalnym przedmiotem ludzkich działań, czyli dowolny 
przedmiot który działa realnie.Jest to też wyimaginowane coś, czemu ludzie przypisują 
szacunek. 

Wartości:   
1. odczuwane- atrakcyjne dla człowieka/ dziennikarza w sensie emocjonalnym
2.uznawane - przedmioty posiadające obiektywną wartość. 

Wartości- autoteliczne czyli centralne (wiodące same w sobie: prawda, dobro, piękno) 
Wartości- instrumentalne( środki prowadzące do osiągnięcia wartości autotelicznych ) 
z czasem instrumentalne stają się wiodącymi. 

Dziennikarz powinien kierować się zachowaniami etycznymi. Musi kierować się prawdą i dobrem, które są naczelnymi
wszystkich wartości. Fundamentem etyki dziennikarskiej są wartości, które występują w świadomości moralnej każdego człowieka/ dziennikarza. Są niezmienne, zachowują się we wszystkich warunkach i okolicznościach. 
Są obiektywne i absolutne, same w sobie niezależne od ludzkich przeżyć.

TEZA 22:
Komunikowanie społeczne jako narzędzie budowania tożsamości

Kiedy człowiek ma 4-5 lat, pyta dlaczego tak a nie inaczej się nazywa, kiedy ma lat 14-15, zastanawia się kim chce być, kiedy ma lat 25-30, także zadaje sobie pytanie o siebie samego.
Ustala czy to co wie, myśli o sobie i to jak widzą go inni zgadza się z jego obrazem. Jeśli rozbieżności są diametralne, pojawia się nie tylko dysonans poznawczy, czyli przykre napięcie wynikające z niezgodności opinii,ale też złe myśli i emocje o sobie. Jesteśmy skłonni bowiem do tego by przypisywać sobie te cechy, które widzą w nas inni, szczególnie inni znaczący, a nie te, które sami w sobie widzimy.

Dlatego tak ważne są relacje z innymi ludźmi. Tu pojawia się następny ważny termin, czyli tożsamość grupowa. Dzięki komunikowaniu się z innymi, dołączamy do pewnych grup, skupisk. To znaczy najpierw mam swój obraz jako indywidualnej jednostki a potem jako członka grupy. Tożsamość grupowa jest więc zbiorem przekonań, samookreśleń, za pomocą których opisujemy siebie w zbiorowości innych ludzi.

TEZA 23
Jawne i ukryte finansowanie mediów w perspektywie ładu informacyjnego

Media komercyjne finansowane są z reklam oraz ze sprzedaży praw, własnych produkcji i formatów (np. seriali). Media publiczne, czyli TVP i Polskie Radio, należą do społeczeństwa. Pozyskują środki na działanie tak jak media komercyjne, a dodatkowo są finansowane także z abonamentu.

TEZA 24
Kampanie medialne elementem gospodarki i kultury

TEZA 25.
Techniki komunikowania idei we współczesnych mediach

Ludzie komunikując się, odbierają i nadają informacje przez poszczególne zmysły (najbardziej poprzez wzrok 83%, słuch 11%). Skuteczność komunikacji zależy od umiejętności doboru form i środków (należy je dopasować do adresata przekazu). Pomóc w tym mogą następujące reguły:
1) używanie zrozumiałego języka
2) jasne, klarowne wypowiedzi
3) zwięzłe i zrozumiałe komunikaty
4) przedstawianie faktów raczej w pozytywnym, niż w negatywnym świetle
5) przedstawienie informacji z możliwie wielu punktów widzenia
6) dopasowanie do typu odbiorcy

TEZA 26
Ludyczny charakter komunikowania społecznego

Zachowanie ludyczne - Zachowanie, które nie ma jasnego uzasadnienia biologicznego, czy też ewolucyjnego. Zalicza się do nich np. zabawę, ciekawość, gry intelektualne, eksplorację. Poprawia samopoczucie, umożliwia odprężenie; uczy - bawiąc; uwrażliwia estetycznie; wpływa na kształtowanie postaw; pogłębia tendencje do bezmyślnego spędzania wolnego czasu;
osłabia aktywność kulturową; przedstawia wydarzenia w krzywym zwierciadle;

TEZA 27. 
KRYTERIA WEWNĄTRZJĘZYKOWE
1. Wystarczalności - ma za zadanie wypełnienie luki w nazewnictwie, będącej wynikiem pojawienia się nowego, nienazwanego dotąd zjawiska, osoby, rzeczy
2. Ekonomiczności - odnosi się do fragmentów tekstu, wspiera tworzenie skrótów i skrótowców
3. Funkcjonalności -odnosi się do całych tekstów, ma za zadanie sprawdzać zgodność środków opisujących funkcję 

TEZA 28.
KRYTERIA ZEWNĄTRZ JĘZYKOWE
a. rodzimości (te wyrazy się przyjmą, które lepiej brzmią, bardziej znajomo)

b. geograficzne (obecnie martwe, polegające na preferowaniu jednego z dialektów)

c. autorytetu kulturalnego (mówi się tak, jak grupa społeczna, posiadająca autorytet w danym społeczeństwie)

d. autorskie (dostosowywanie się do pisarza, publicysty bądź dziennikarza, którego polszczyzna jest perfekcyjna)

e. estetyczne (zwracanie uwagi na to, czy słowo bądź skrót w ogóle się podobają)

f. uzualne (narzucone przez większość społeczeństwa)

TEZA 29
RODZAJE REKLAMY
Ze względu na treść zawartą w reklamie wyróżnia się m.in. następujące typy reklamy:

Pierwsze trzy z wymienionych powyżej typów reklamy powiązane są właściwie z podstawowymi funkcjami reklamy. Reklama agresywna charakteryzuje się z kolei tym, że wywiera na swoich odbiorcach silne wrażenie, którego celem jest skłonienie ich do możliwie natychmiastowego podjęcia pożądanych przez reklamodawcę działań. Reklama ukryta, reklama uciążliwa i wprowadzająca w błąd to z kolei typy reklamy, których stosowanie jest w Polsce niedozwolone i obwarowane sankcjami prawnymi.

Realizacja reklamy może obejmować wiele, przeróżnych środków przekazu. Obierając za kryterium nośnik przekazu możemy wyróżnić:

Ze względu na swój niski koszt i wysoką skuteczność, największą popularnością cieszy się obecnie reklama internetowa.Istnieje cała paleta form reklamy internetowej, w tym m.in.: reklama w wyszukiwarkach, reklama bannerowa.

TEZA 30
CECHY SLOGANU REKLAMOWEGO

TEZA 31
RÓŻNICE MIĘDZY PR A REKLAMA

Reklama i PR – różnice:

Różnic jak widać jest wiele. Nie oznacza to jednak, że dziedziny te są całkowicie przeciwstawne. Powinny się wzajemnie wspierać i uzupełniać, ponieważ obie:

TEZA 32
Sposoby budowania dramaturgii w mediach (konteksty literackie)

TEZA 33.
Mechanizmy tworzenia intrygi (tajemnicy ) medialnej

 Intryga w mediach to umiejętność wzbudzania zainteresowania widza – najogólniej mówiąc – środkami stosowanymi w fabule, oznacza też umiejętność natychmiastowego i możliwie najgłębszego zaciekawienie przekazywaną wiadomością. Kryteria, o których tu mowa, opierają się na regułach wypracowanych od ponad 120 lat przez współczesna odmianę retoryki dziennikarskiej, creative writting, czyli sztukę pisania.

Aby najkrócej zilustrować problem obecności intrygi i napięcia w telewizji, do którego filmoznawca Marek Hendrykowski zalicza między innymi : - barwę głosu - sposób artykulacji - intonację - akcent - rym - ton wypowiedzi. - pauzy - przejęzyczenia - rozmaite pozajęzykowe gesty foniczne : - postawę - aparycję - ekspresje twarzy - ruchy oczu - ruchy głową

Nie ma chyba wątpliwości, że każdy z wymienionych elementów – a to przecież nie wszystkie- może intrygować i wzbudzać napięcie odbiorcy. Intryga i napięcie mogą powstawać także poprzez zabiegi formalne, realizacyjne. Przykładem tego typu zabiegu jest news, a dokładniej sytuacja, w której widzimy na ekranie kilka informacji w tym samym czasie. Nierzadko na dole ekranu przewija się pasek (pole tekstu), na którym pojawiają się informację z ostatnich chwili”. Odbiorca nie ma czasu od razu dowiedzieć się, co w istocie informacja zawiera, ponieważ odrywany jest od niej nowymi danymi, które same w sobie stanowią wartość informacyjną i przez to intrygują wywołują zainteresowanie chociażby samym pojawieniem się w telewizorze. Łatwo zauważyć, iż napięcie rysuje się w takiej sytuacji wtórnie i jest uwarunkowane przede wszystkim tematem, jego sensacyjnością, wyjątkowością niezwykłością i rzadkością. Przyciąga uwagę o tyle, o ile wybije się- nawet na pasku w tekście tak zwanym kraulu, w taki właśnie sposób.

TEZA 34
Mechanizmy tworzenia suspensu

Suspens – napięcia, emocje czytelne dla wszystkich. Skuteczność suspensu jest tak duża, ponieważ dotyczy wszystkich ludzi.
1. Suspensowe elementy struktury

(To ogólne modele, które wykorzystuje się do tworzenia jakichś dzieł, ogólne takie jakby formy, schematy, według których można napisać różne dzieła.)
- motyw spotkanie-rozłąka
- motyw utraty-odzyskania
- mezalians (małżeństwo osób o nierównym pochodzeniu społecznym, statusie materialnym lub wykształceniu),
- kobieta-demon
- zdrada małżeńska
- bigamia
- heroizm detektywa (dolność dokonywania wielkich czynów przez bohaterów wyróżniających się wyjątkową świadomością swojej misji historycznej, często utożsamiany z męstwem)
- motyw pościgu
- motyw poszukiwania (np. Odyseja)
- motyw rywalizacji

Oprócz tego do konstrukcji dzieła należy tzw. łuk ośmiopunktowy:

  1. Punkt wyjściowy – tzw. stasis (np. „pewnego razu…”)

  2. Pierwszy impuls (wyjątkowe zdarzenie w codzienności)

  3. Cel (reakcja bohatera na zdarzenie)

  4. Niespodzianka (przeszkoda hamująca bohatera)

  5. Decydujący wybór (bohater musi wziąć odpowiedzialność za podjętą przez siebie decyzję)

  6. Punkt kulminacyjny (np. walka jako efekt decyzji bohatera)

  7. Zwrot akcji (zmiana sytuacji bohatera)

  8. Rozwiązanie (powrót do stabilizacji)

Występuje tu bardzo duża presja na bohatera.

2. Obawy czytelnika o bohatera:
 Za każdym razem należy zadać sobie pytanie „czy przedstawione wydarzenie rysuje się dostatecznie przejmująco?”. Konieczne jest też:
- stała eskalacja zdarzeń
- przejaskrawienia (zwłaszcza gwałtownych czynów i strachu)
- wyolbrzymienia
- wprowadzanie ciągle i ciągle nowych zagrożeń dla bohatera
- utożsamienie bohatera z czytelnikiem
3. Mnożenie przeszkód

Metody kreowania napięcia poprzez mnożenie problemów:

  1. Obalanie oczekiwań bohatera - należy wprowadzać do fabuły chwilowe, niezgodne z oczekiwaniem bohatera rozwiązania( przeszkody). Te rozwiązania są też zazwyczaj niezgodne z oczekiwaniem czytelnika [ np. dochodzi do długo oczekiwanego aktu miłosnego, wszyscy już się cieszą a tu bach! Wchodzi jakiś starzec i wszystko przerywa].

  2. Zagrożenie upływem czasu – zdąży czy nie zdąży oto jest pytanie. Za każdym razem chodzi o to, że bohater musi ocalić jakąś ważną wartość w utworze i ma na to bardzo mało czasu.

  3. Splot zaskoczeń – zaskoczenia powinny się ze sobą splatać aby budowany suspens był wiarygodny. Czytelnik widzi to jako naturalny rozwój akcji a dla twórcy są to działania zamierzone i wykalkulowane.

  4. Nieoczekiwana konfrontacja - Może być zakończeniem splotu przeszkód ale nie można tego nadużywać bo wtedy suspens staję się karykaturą i zamiera napięcie.

4. INTENSYFIKACJA CIEKAWOŚCI POPRZEZ SZCZEGÓLNE ROZUMIENIE AKCJI

INTENSYFIKACJA - sprawianie, że coś jest intensywniejsze; nasilenie czegoś; pogłębienie

Dzięki refleksji nad akcją twórca orientuje się jakim regułom musi się podporządkować aby wywołać w czytelniku napięcie, strach lub zwykłą ciekawość. Akcja to niezbędny nośnik suspensu. W definicji akcji [ def. „w akcji przeważają działania i przeciwdziałania bohaterów, zmierzających do uzyskania określonych celów.] nie ma mowy o grozie, napięciu zagrożeniu itp. Są jednak wstępne warunki suspensu : zmagania bohaterów, którzy mają jakieś cele. Akcja niesie za sobą możliwość wyboru czy suspens będzie czy nie.

Charaktery typowej akcji suspensowej (dynamicznej) wyznacza natychmiastowość i ciągłość w połączeniu z niebezpieczeństwem!

Jest to granica pomiędzy zwykłą ciekawością a dramatyczną akcją wywołującą strach. Twórca wybiera czy tworzy powieść suspensową czy zwykłe perypetie. Jeżeli powieść ma być suspensowa to twórca musi ciągle podtrzymywać istotne pytanie „czy coś na czym zależy bohaterowi i odbiorcy uda się?” oraz wyzwalać w czytelniku „pełnej napięcia nieufności”.

TEZA 35
Warsztat i aksjologia w pracy prezentera telewizyjnego

Teza 36
Cechy społeczeństwa mediatyzowanego

Mediatyzacja - działanie służące zapośredniczaniumiędzy dwoma pojęciami, bytami lub zjawiskami.
W związku z tym przyjmuję, że w tej tezie chodzi orelacje, a raczej zależność społeczeństwa od mediów.
Przyjmujemy, że społeczeństwo informacyjne należyujmować szeroko, ponieważ obejmuje ono wszystkich ludzi żyjących w strefieoddziaływania nowych mediów. Choć podkreśla się, że społeczeństwo informacyjnekonstytuuje się przez komputer i Internet, to dopełnia się ono przez różnemedia. Pamiętać bowiem należy, iż medialność człowieka kumuluje w jakimśstopniu i dawniejsze sposoby komunikowania. Słowem — stare i nowe media w różnysposób ze sobą współdziałają przejawiając swoistą konwergencję.

Społeczeństwo informacyjne charakteryzuje się m.in.:
1. masowym charakterem generowanychinformacji, ogromnym zapotrzebowaniem na informacje i masowym sposobem ichwykorzystywania,
2. ogromnymi możliwościami przechowywaniainformacji,
3. opracowano technologie i standardyumożliwiające ujednolicony opis i wymianę informacji,
4. z informacji mogą korzystać wszystkieosoby zainteresowane, ponieważ najpopularniejsze ze źródeł – Internet, jestpowszechny,
5. szybkość obiegu informacji,natychmiastowa łączność i zanik związku między odległością a czasem uzyskaniakontaktu, a w tym kontakt w czasie rzeczywistym,

TEZA 37
KIERUNKI ROZWOJU PUBLIC RELATIONS
      W erze informacji zauważalne są ogromne zmiany w rozumieniu zjawiska public relations jako czynnika będącego kluczowym elementem zarządzania i kształtującego relacje między organizacją a ludźmi. Public relations cieszy się coraz większym zainteresowaniem na świecie, także w Polsce. W przyszłości znaczenie to będzie jeszcze wzrastać, ze względu na skuteczność i niskie koszty działań public relations w porównaniu z innymi formami oddziaływania na klientów i szeroko rozumiane otoczenie.

Narodziny i rozwój public relations są nierozerwalnie związane z pojawieniem się nowych technik komunikowania i ekspansją masowych środków przekazu w demokratyzujących się społeczeństwach. Za pomocą swojego zasięgu i coraz nowszych technik komunikowania społecznego, public relations może odgrywać istotną rolę w dialogu społecznym, czyli mieć udział w procesie porozumienia między różnymi grupami.

           Prognoza dla profesji public relations jest raczej trudna i złożona. Jej optymistyczna część zawiera takie elementy jak większa świadomość zjawiska public relations, wzrastająca liczba młodych utalentowanych ludzi zaczynających karierę w branży PR, a także większe zapotrzebowanie na ekspertyzę w tej dziedzinie. Ciemna strona public relations przyszłości to brak zrozumienia dla istoty tej profesji, niedocenianie tego, co robią profesjonaliści PR oraz prawie zupełny upadek etycznego zachowania w tym biznesie.

TEZA 38: Komunikacja globalna - definicja, źródła i narzędzia

Komunikacja globalna – jest pewnym aspektem komunikacji międzynarodowej ( global).

Zajmuje się napływem komunikatów a także konsekwencjami tego procesu dla kultury narodowej. Dotyczy zagadnień autonomii komunikacyjnej, konfliktów ideologicznych oraz interesów ekonomicznych państw. Przeważa tu podejście instytucjonalne. Jej celem jest odniesienie formy przekazu do wspólnej wiedzy. Np. telewizja BBC= globalna stacja ale jej program jest zróżnicowany w zależności od miejsca na globie. Jedyna wspólną dziedziną dla komunikacji globalnej jest sport.

Narzędzia komunikowania globalnego:

Źródła komunikacji globalnej:

Gwałtowny postęp w dziedzinie technik komunikowania nastąpił wraz z wynalezieniem telegrafu, telefonu, gramofonu i aparatu fotograficznego. Początkowo wynalazki takie jak telegraf i telefon umożliwiły komunikację dwustronną na daleki dystans, natomiast technologie gramofoniczne i fotograficzne umożliwiły pojedynczemu przekazowi dotarcie do znacznie większej populacji odbiorców, nadal nie wymagając od nich umiejętności pisania i czytania. Wiek XX nie tylko udoskonalił owe wynalazki, ale wprowadził całkowicie nowe:

radio, telewizję, komputery, satelity komunikacyjne, teleksy, faxy etc. Równolegle z rozwojem cybernetyki w drugiej połowie XX wieku udoskonalono technologie informacyjne i komunikacyjne, na lata zaś siedemdziesiąte oraz osiemdziesiąte przypada rozwój tzw. nowych mediów, które zapoczątkowały epokę globalnego społeczeństwa informacyjnego. W latach dziewięćdziesiątych nowe środki komunikacji stały się powszechnie dostępne, o czym świadczy zwiększająca się wówczas popularność komputerów osobistych i telefonii komórkowej. Jednakże największymi kamieniem milowym rewolucji technologicznej stała się idea Internetu, zainicjowana przez Tima Bernersa-Lee w 1989 roku(WWW).Prawdziwa rewolucja w telefonii dokonała się wraz z wprowadzeniem usług multimedialnych, czyli przekazywanie dźwięku, obrazu i danych w formie cyfrowej (digitalnej). Dzięki tzw. aplikacjom telefony komórkowe zaczęły pełnić funkcje podręcznych minikamer filmowych i fotograficznych oraz komputerów, w których e-mail nazywany jest SMS-em. Ten dynamiczny, bezprecedensowy w historii ludzkości postęp technologiczny pozwolił człowiekowi na błyskawiczną wymianę komunikatów na poziomie globalnym o tak ogromnym ładunku informacyjnym, o jakim prawdopodobnie nie marzył wielki wizjoner przyszłości środków masowego przekazu i twórca pojęcia „globalna wioska”, Marshall McLuhan.

TEZA 39
SYMBOL W KULTURZE I JEGO FUNKCJE

SYMBOL to każdy znak, który mazdolność określonego przedmiotu komunikowania. Zastępujeprzedmiot, czy pojęcie abstrakcyjne, związane ze stanem rzeczy.Zawsze jest znakiem konwencjonalnym.

Symbol wywiera w umyśle określonestany emocjonalne; idzie dalej od znaku. Obejmuje swym oddziaływaniemcały stan człowieka, psychikę. Symbole rodzą się tam, gdzietreść jest adresowana do ludzkiej zmysłowości. Każdy ze zmysłówjest w stanie wywołać symboliczną treść. Poza stanamipsychicznymi, symbole przez swą piękną oprawę oddziałują teżna estetykę.

SYMBOL JAKO ELEMENT KULTURY
Część symboli jest ukształtowanakulturowo. Człowiek musi mieć zdolność (musi zostać wychowany wtaki sposób, aby tę zdolność nabyć) do odczytywaniadotychczasowych symboli oraz tworzenia nowych.

Symbol jest elementem kultury.Pierwszym punktem odniesienia do budowania symboli jest historia (wiedza, książki, łączenie symboli z wydarzeniami).Innym źródłem może być film (te symbole powstają od lat 30.). Źródłem symboli są też zasobyarchiwalne (zwłaszcza w redakcjach).  

TEZA 40
Relacje sieć-jaźń, sieć-wspólnota, sieć-kultura, sieć-gospodarka


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
OPRACOWANE TEZY
Teologia dogmatyczna - opracowane tezy, KAMI, dokumenty
opracowane tezy z historii Kościoła, 7
opracowane tezy z historii Kościoła, 18
Opracowane tezy na egzamin, Socjologia
opracowane tezy z historii Kościoła, 3
opracowane tezy z historii Kościoła, 3
Opracowane tezy ustny
opracowane tezy z historii Kościoła, 11
opracowane tezy do egzaminu z psychologii klinicznej sem 3, Pedagogika
Opracowane tezy z psychologii klinicznej1
Opracowane tezy na egzamin2, Socjologia
opracowane tezy, AWF, Fizjologia
Opracowane tezy
Skrypt - opracowane tezy, KAMI, dokumenty
Opracowane tezy do egzaminu
Opracowane tezy na księgi prorockie, Teologia(3)

więcej podobnych podstron