Tyflopedagogika (z gr. typhlos - niewidomy) - dział pedagogiki specjalnej zajmujący się wychowaniem, edukacją, terapią i rehabilitacją osób niewidomych i niedowidzących w placówkach oświatowych (w tym integracyjnych) oraz poradniach specjalistycznych.

Osoby z uszkodzonym wzrokiem dzieli się na dwie grupy:

• niewidomych i niedowidzących od urodzenia i wczesnego dzieciństwa (przyjmuje się wiek do pięciu lat);

• ociemniałych - osoby które całkowicie lub w znacznym stopniu straciły wzrok w ciągu życia.

W Polsce spośród wszystkich niepełnosprawnych osoby z dysfunkcją wzroku stanowią - pod względem liczebności - drugą grupę. Więcej jest tylko niepełnosprawnych intelektualnie. W różnych krajach przyjmuje się różne kryteria, wg których, zalicza się osoby z ubytkiem wzroku do niewidomych lub do niedowidzących.

    W Polsce za niewidomych uznaje się (R. Ossowski, w: I. Obuchowska (red.), 1999, s. 317):

• osoby całkowicie pozbawione wzroku;

• osoby, których ostrość wzroku (przy zastosowaniu optymalnej korekcji za pomocą szkieł) nie przekracza 3\60 (widzenie z odległości 3 m tego co przy normalnej ostrości wzroku widzi się z 60 m) lub 1\20 (osoba widzi palce na ciemnym tle z odległości 2,5 m.);

• osoby, których pole widzenia jest zawężone do 20 stopni.

    Niezmiernie ważny jest również wiek, w jakim wzrok ulega pogorszeniu bądź całkowitej utracie. A. Hulek dzieli osoby dotknięte defektem wzroku na ;

• Niewidomych od urodzenia (osoby, które urodziły się niewidome lub wzrok utraciły przed piątym rokiem życia), ostrość wzroku jest słabsza niż 3\60 lub 10\200, a także osoby, których pole widzenia nie przekracza 20 stopni;

• Ociemniałych (osoby, których wzrok uległ znacznemu pogorszeniu bądź całkowitej utracie po piątym roku życia).