Nazwa zabawy: „PYTAJĄCE DRZEWO”
Rodzaj zabawy: zabawa dydaktyczna
Cele ogólne:
kształtowanie umiejętności wyrażania swoich uczuć i myśli językiem mówionym, a także poprzez środki artystycznego wyrazu
rozbudzanie i stymulowanie zdolności kreacyjnych, wyobraźni, wrażliwości, ekspresji artystycznej
wdrażanie do współpracy w zespole
Cele szczegółowe:
umiejętność wyrażania własnych sądów o zdarzeniach
aktywne uczestniczenie w zabawie
uważne słuchanie
uruchamianie swojej twórczej wyobraźni
zgodne współdziałanie w zespole
projektowanie przestrzenne form plastycznych
Metody pracy: słowna, oglądowa, czynna
Uczestnicy: 5/6 r.ż.; cała grupa, zajęcia indywidualne lub grupowe
Miejsce: sala
Czas trwania: 90 minut
Pomoce:
duże drzewo z zawieszonymi znakami pytającymi
klatka z kolorowymi motylami z bibuły przykryta materiałem
magnetofon i kasetą z nagraną treścią bajki oraz muzyki
tekst wiersza
kartony, pudła
gałązki i patyczki
kolorowa bibuła
nożyczki
klej
nici
Przebieg zabawy:
Dzieci wchodzą do sali, siadają wokół ustawionego na środku sali drzewa.
Prowadząca zapoznaje dzieci z nazwą drzewa (np. dąb)- nawiązuje do zawieszonych na drzewie znaków zapytania.
Nauczycielka włącza magnetofon i pytające drzewo opowiada dzieciom następującą bajkę:
”Istniało kiedyś miasteczko, w którym nie było nic specjalnego. Mieszkańcy żyli skromnie, nie zapracowywali się, ale nie byli też leniwi. Odznaczali się szczególną cechą wszyscy kochali kwiaty. Hodowali je na grządkach, w doniczkach, a nawet w wiaderkach i słoikach. Umieszczali kwiaty wszędzie: w oknach, na balkonach, na podestach schodów oraz podwórzach. Również stacje benzynowe pełne były kwiatów. W mieście żyły też wspaniale motyle. Dni deszczowe nigdy nie były ciemne ani smutne. Kwiaty promieniowały wspaniałymi kolorami, a motyle żółte, czerwone i niebieskie, harcowały wśród szarych domów. Również noce nie były nigdy zupełnie ciemne. Mieszkańcy tego miasta śnili wspaniałe kolorowe sny, które wzbijały się do lotu po niebie, jak świetliste motyle, ponad domami. Pewnego dnia burmistrz przemówił:
- Obywatele! – powiedział. – Zbyt wiele czasu tracicie na kwiaty. Musimy tymczasem unowocześnić domy, nasze sklepy, zbudować fabryki. Koniec z kwiatami! Koniec z motylami! Marzenia są zupełnie niepotrzebne.
I tak zakazał hodowli kwiatów w ogrodach, w biurach, na parapetach okien. Wszędzie! Nakazał wyłapać przy pomocy siatek wszystkie motyle, które fruwały w mieście. Zorganizowano gigantyczny transport, jakiego nie widziano poprzednio. Wielka liczba ciężarówek wyjeżdżała z miasta jedna po drugiej, załadowane, wykopanymi krzewami i drzewkami. Nie pozostawiono również ani jednego motyla. Kwiaty, krzewy i drzewa zostały posadzone na odległe pola, wokół miasta zbudowano wysoki mur, by nikt nie mógł ich zobaczyć. Wewnątrz muru zawieszono klatki, a w nich uwięziono motyle. [...] Bez kwiatów, krzewów i drzew miasto stało się ponure. W ich miejsce zbudowano wiele wysokich domów. [...] Nikt już nie śnił, a bez snów noce wydawały się być czarnymi prześcieradłami, które spływały z nieba, otulając wszystko.
- Jakie nudne stało się miasto! – mówiły dzieci między sobą. Stawały się coraz bardziej smutne [...] Musimy coś zrobić nim będzie za późno. [...]
Tego wieczoru Karin i Piotr opuścili potajemnie miasto. Przez dziurę w murze przedostali się na drugą stronę. Zaraz ujrzeli kwiaty, krzewy, drzewa i motyle tak bardzo przez wszystkich kochane. Znaleźli również zawieszone na murze klatki, pełne motyli. Piotr wziął kamień i porozbijał nim wszystkie szyby klatek, potem przeszli znów przez mur i pobiegli do domu, gdyż słyszeli pomruk burzy, zbliżającej się szybko. W ogrodzie, za nimi, rozszalała się burza. Mur zawalił się, wiatr wstrząsnął kwiatami, krzewami i drzewami, uniósł je aż do chmur i obudził motyle z długiego snu. Potem popędził chmury nad miasto. Rozpadało się okropnie nad ziemią spragnioną wilgoci, a wraz z deszczem spadły również nasiona wszystkich kwiatów. Po kilku dniach w małym mieście zaczęły pokazywać się kiełki, a wkrótce wszystko tonęło w kwiatach i zieleni. Potem nadleciały jak różnokolorowa chmura również motyle. [...] Dzieci śmiały się i bawiły jak kiedyś... Noc znów była jasna, ubarwiona snami, które wzlatywały ku niebu, jak tysiące, tysiące świetlnych motyli.A jakie są wasze marzenia?
Rozmowa z dziećmi na temat treści bajki- pytania o występujące tam postaci, zdarzenia, wskazanie kolejności tych zdarzeń, a także o to, co dzieciom podobało się w niej najbardziej.
Nauczyciel wyjmuje umieszczoną pod drzewem i zasłoniętą skrawkiem materiału klatkę, w której zamknięte są kolorowe motyle.
Mówi: „uwolnijmy nasze marzenia” i wtedy każde dziecko wyciąga z klatki kolorowego motyla.
Swobodny taniec z motylami przy muzyce Enya, podczas którego na polecenie prowadzącego, dzieci zastanawiają się nad swoim najpiękniejszym marzeniem, chodzą po sali, poruszają się np. jak drzewa na wietrze.
Dzieci siadają wokół drzewa, każde wypowiada na głos swoje największe marzenie, a następnie zawiesza na drzewie swojego motyla.
A teraz czas, aby każdy z was zrobił piękny, czarodziejski kwiat- mówi prowadzący.
Praca przy stolikach- dzieci wykorzystując materiał plastyczny wykonują kwiaty.
„Zbudujmy miasto kwiatów”- mówi nauczyciel: zaproszenie dzieci do stworzenia niezwykłego miasta, pośrodku którego będzie stało pytające drzewo z zawieszonymi motylami.
Wykorzystując kolorowe kartony, pudła, zgromadzony materiał plastyczny, gałązki, kwiaty dzieci wspólnie budują miasto.
Zakończenie : nauczyciel recytuje fragment wiersza P. Bosmansa „Gdzie są kwiaty?”, a dzieci podają sobie ręce:
[...] A kwiaty potrafią czynić cuda!
I nie muszą to być kwiaty kosztowne,
Lecz zwyczajne i skromne:
Uśmiech, dobre słowo,
Życzliwy gest.
gdzie ludzie kwitną,
wzajemnie dla siebie
- jak kwiaty.Na polecenie nauczyciela wszyscy mówią do siebie nawzajem: „dobrze, że jesteś”.
Kryteria oceny:
Zabawa zawiera w sobie elementy aktywności plastycznej, intelektualnej i ruchowej, uczy dziecko wyrażać swoje myśli i uczucia oraz działać w zespole, uczy je także cierpliwości oraz poszanowania zdania innej osoby, rozwija kulturę wypowiedzi i kreatywność podopiecznych.
Dzieci były zabawą bardzo zainteresowane, z niecierpliwością czekały na jej dalszy przebieg oraz na możliwość wypowiedzenia się.