na pacjenta dostałem z 1,5h i całą jego dokumentacje, chirurdzy nie wypełniają rubryczek więc było dużo wolnej przestrzeni(to dla klaustrofobików)! 

następnie pytania do tego pacjenta, jak diagnozować, jak leczyć, jak operować (czyli gdzie cięcia jakie typy..), dużo praktyki typu dren T (kerr'a) i co o nim sie wie(co oznacza jak cieknie, a co jak nie), tak samo z redonem(kiedy wyjąć etc) 

leczenie raka tarczyc też padło 

i pytanka w typie, przychodzi baba z działki z pociętą ręką, co robisz do momentu założenia opatrunku 

doc. Pasieka bardzo w porządku, symaptyczny ale nie wylewnie, bardzo konkretny, mówić na temat! 

i tyle(przewertować skrypty proponuje i już)

Polecam zabrać ze sobą książki lub notatki, bo między częścią praktyczną, a teorią jest zazwyczaj sporo czasu i można sobie odświeżyć pamięć... 

Pierwsze pytania są zawsze z pacjenta... 

Ja miałam panią z wolem guzkowym: 

Co to jest wole? jak po łacinie? 

Jak jest po łacinie wole guzkowe zamostkowe?(retrosternalis-chyba)  struma nodosa retrosternalis

Jakie badania wykonałabym u tej pani? 

• Badanie palpacyjne 

• Rtg-musiałam opisać załączone do historii choroby zdjęcie. 

• Usg-aby uwidocznić miąższ i ewentualne struktury hipo lub hipergeniczne i co to oznacza,że są hipoechogeniczne 

• biopsja-materiał posyłam do pracowni CYTOLOGICZNEJ (nie histopato;)) 

• rozwinąć skrót-BACC-biopsja aspiracyjna cienkoigłowa celowana (pod usg) 

• CT lub MRI 

• Badania poziomu hormonów! kiedy co wzrasta w nadczynności, a co w niedoczynności! Gdy są objawy, a zmienia się np.tylko poziom TSH to mamy niemą postać nadczynności lub niedoczynności 

Jak długo trzymamy szwy-7 dni 

Antyseptyka,aseptyka,desmurgia-def. 

Desmurgia (gr.demos - więź, więzadło) – dział chirurgii, którego domeną są opatrunki. W kręgu zainteresowania desmurgii leży zarówno materiał służący do zaopatrywania ran, czyli opatrunek, jak również jego budowa, funkcja oraz sposób założenia.

cholecystektomia-def 

kilka nazw po łacinie i co one oznaczają po polsku-gastrotomia, ileostomia itd. 

co to gastrojejunostomia i na czym polega? 

tracheotomia 

Tracheotomia - otolaryngologiczny zabieg otwarcia przedniej ściany tchawicy i wprowadzenie rurki do światła dróg oddechowych i tą drogą prowadzenie wentylacji płuc. W wyniku tracheotomii zapewnia się dopływ powietrza do płuc, z pominięciem nosa, gardła i krtani.

Zabieg tracheotomii polega na pionowym lub rzadziej poziomym nacięciu skóry poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani. Następnie po wypreparowaniu i przecięciu mięśni powierzchownych szyi i mięśni podgnykowych dochodzi się do gruczołu tarczowego, który zsuwa się lub (częściej) przecina w obrębie węziny, odsłaniając chrząstki tchawicy. Przy pomocy skalpela wycina się w chrząstce tchawicy (zazwyczaj druga lub trzecia chrząstka poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani) okienko, przez które wprowadza się rurkę tracheotomijną. Oprócz wycinania okienka w tchawicy można także naciąć tchawicę pomiędzy jej chrząstkami (II a III lub III a IV). Przeciętą tarczycę podkłuwa się zabezpieczając przed krwawieniem i wprowadza się rurkę tracheotomijną.

Powikłania

1. Natychmiastowe - odma opłucnowa lub odma śródpiersia, przetoka tchawiczo-przełykowa, uszkodzenie większych naczyń lub nerwu krtaniowego wstecznego, krwawienie.

2. Wczesne - zatkanie wydzielinami i śluzem, wysunięcie rurki, zatrzymanie oddychania, poobstrukcyjny obrzęk płuc (gdy tracheotomia jest wykonana u pacjenta z długotrwałą obstrukcją w górnych drogach oddechowych i jest on zależny od hipoksyjnego napędu oddechowego).

3. Późne - krwawienie z przetoki (może być obfite), zwężenie tchawicy (z powodu niedokrwienia wywołanego przez rurkę tracheotomijną), przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka tchawiczo-skórna, defekt kosmetyczny po dekaniulacji.

Konikotomia - zabieg laryngologiczny polegający na przecięciu więzadła pierścienno-tarczowego, umieszczonego między dolnym brzegiem blaszki chrząstki tarczowatej krtani oraz górnym brzegiem łuku chrząstki pierścieniowatej krtani. Stosowany jako szybki i doraźny sposób udrożnienia dróg oddechowych, które zostały zablokowane na wysokości lub powyżej szpary głośni.

Nazwa konikotomia (łac. conicotomia), wzięła się od nazwy stożka sprężystego (łac. conus elasticus), którego częścią jest przecinane podczas tego zabiegu więzadło pierścienno-tarczowe krtani (łac. ligamentum cricothyroideum laryngis).

Tracheostomia – otwór w tchawicy na przedniej powierzchni szyi. Wykonywana jest jako następstwo laryngektomii całkowitej celem odtworzenia ciągłości dróg oddechowych po całkowitym usunięciu krtani. Tracheostomia polega na wytworzeniu trwałej przetoki pomiędzy pozostałym kikutem tchawicy, po odcięciu krtani a skórą szyi.

OCŻ-co to jest, dlaczego oznaczamy( aby wiedzieć ile płynów musimy przetoczyc), dlaczego jest lepsze do monitorowania niż ciś. tętnicze 

Ośrodkowe ciśnienie żylne, OCŻ (ang. central venous pressure, CVP) - odzwierciedla ciśnienie w dużych naczyniach żylnych w okolicy prawego przedsionka.

Na ośrodkowe ciśnienie żylne wpływa m.in. rzut serca, aktywność oddechowa, skurcz mięśni szkieletowych (zwłaszcza brzucha i kończyn dolnych), napięcie układu współczulnego, siła grawitacji, zmiana pozycji ciała. Wszystkie te czynniki wpływają na pojemność łożyska żylnego dużo bardziej podatnego na rozciąganie niż łożysko tętnicze.

Wartości prawidłowe mieszczą się w zakresie 4-12 cm H₂O. Znaczne obniżenie OCŻ świadczy o niedostatecznym wypełnieniu łożyska naczyniowego (hipowolemia). Podwyższenie zaś świadczy o jego nadmiernym wypełnieniu (hiperwolemia) lub niewydolności układu krążenia).

Dokładny opis metody pomiaru OCŻ i normy 

Wstrząsnienie mózgu i Stłuczenie mózgu-podobieństwa i różnice, jakie badania. 

Wstrząśnienie mózgu - zaburzenie czynności pnia mózgu, będące wynikiem urazu lub zniesienia czynności komórek zwojowych mózgu bez znaczących zmian anatomicznych.

• Objawy:

  • nagła utrata przytomności w wyniku doznania urazu

  • niepamiętanie wydarzeń, które wystąpiły tuż przed urazem

  • niepamiętanie wydarzeń, które nastąpiły tuż po urazie

  • krótkotrwałe zaburzenia pracy serca i oddechu

  • ewentualnie wymioty

• Postępowanie

  • zalecane leżenie przez parę dni (bez wstawania, dzięki czemu po paru dniach można określić stan urazu)

W języku potocznym wstrząśnienie mózgu często jest błędnie nazywane wstrząsem mózgu. W rzeczywistości termin wstrząs odnosi się do zupełnie innego stanu patofizjologicznego.

Pytania z chirurgii 

> wole co to jakie 

> biopsja po co gdzie materiał się wysyła 

> bad w diagnostyce chorób tarczycy 

> opatrunek Dessoulta 

> zakażenia; zanokcica ropowiaca zastrzał 

Zanokcica (łac. paronychia) - rodzaj ropowicy, zapalenie ropne związane z zakażeniem wałów paznokciowych, wokół paznokci palców dłoni lub stóp.

zanokcica palucha

Objawy chorobowe i przebieg kliniczny [edytuj]

Może przebiegać jako:

• postać ostra (najczęściej wywołana przez bakterie: Staphyloccocus aureus (gronkowiec złocisty), paciorkowce lub Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej), u dzieci - różne bakterie beztlenowe z jamy ustnej wskutek ssania palca

• postać przewlekła wywołana przez grzyby najczęściej Candida albicans

Niezależnie od przyczyny powoduje następujące objawy:

• bolesny, czerwony obrzęk wału paznokciowego

• wyciek treści ropnej pod wpływem ucisku z wału paznokciowego

• zielonkawe zabarwienie paznokcia w przypadku zakażenia bakteriami z rodzaju Pseudomonas

Przyczyny choroby [edytuj]

• postać ostra

  • urazy wału paznokciowego

  • paznokieć wrastający w wał paznokciowy

  • wycinanie skórek wokół paznokcia

• postać przewlekła

  • cukrzyca

  • narażenie na częste mycie (moczenie) rąk

Leczenie [edytuj]

• postać ostra

  • ciepłe okłady (woda z szarym mydłem)

  • postępowanie chirurgiczne:

    • nacięcie wału paznokciowego lub w przypadku wytworzenia ropnia podpaznokciowego - jego drenaż

    • w przypadku wrastania paznokcia - częściowe (klinowe) lub całkowite usunięcie płytki paznokciowej

  • w przypadku przebiegającej z dużą ilością treści ropnej lub u osób z cukrzycą - stosowanie antybiotyków

  • unikanie zakażeń

• postać przewlekła

  • unikanie moczenia rąk

  • leki przeciwgrzybicze miejscowo w postaci maści lub doustnie (np. ketokonazol, flukonazol)

  • antybiotyki doustne stosowane nie krócej jak 14 dni clindamecin (dalacin C)

Powikłania [edytuj]

• ropnie podpaznokciowe

• zmiany w płytce paznokciowej: zgrubienie, pofałdowanie, przebarwienie

• w rzadkich przypadkach całkowite zniszczenie paznokcia

> antyseptyka desmurgia def 

Antyseptyka (gr. anti – przeciw sepsis – gniciu, dosłownie: zapobieganie gniciu) – postępowanie odkażające, mające na celu niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych, w zakażonych ranach.

W przeciwieństwie do dezynfekcji, antyseptyka nie dotyczy odkażania przedmiotów.

Aseptyka - postępowanie mające na celu dążenie do jałowości bakteriologicznej pomieszczeń, narzędzi, materiałów opatrunkowych i innych przedmiotów w celu niedopuszczenia drobnoustrojów do określonego środowiska, np. otwartej rany operacyjnej.

> przepuklina co to jakie ześlizgowa 

> cewniki ile się trzyma 

> laparoskopia cholecystektomia wskazania pw 

> powikłania ch wrzodowej 

> rodzaje krwawień 

> ecpw 

> wytrzewienia co to 

> wstrząśnienie mózgu, obrzęk mózgu 

Obrzęk mózgu powstaje na skutek zwiększenia objętości całego lub części mózgowia, spowodowanego nadmiernym gromadzeniem się płynu wewnątrzkomórkowego, najczęściej wskutek zamkniętego urazu czaszkowo-mózgowego. Narastający obrzęk mózgu prowadzi do nadciśnienia śródczaszkowego. W leczeniu objawowym podaje się środki przeciwobrzękowe np. 20%-mannitol, gdy jest to nieskuteczne, neurochirurg wykonuje kraniektomię odbarczającą.

> ile czasu dren w odmie 

> odma 

> bad przesiewowe w chorobach tarczycy 

> ropnie 

> wstrząs rodzaje 

> urazy klatki piersiowej 

> gastroskopia 

> żylaki przełyku 

> ropień okołoodbytniczy 

> niedrożność rodzaje 

> przyczyny krwawień z górn odc przew pokarm 

> dren Kehra i Redona 

Drenaż chirurgiczny [edytuj]

Drenaż chirurgiczny można go podzielić na następujące grupy:

• Drenaż celowy (leczniczy) – zapewnia on odpływ (zazwyczaj poza ciało chorego) płynów ustrojowych takich jak żółć, płyn puchlinowy, sok trzustkowy, sok dwunastniczy czy jelitowy. W przypadku wodogłowia płyn mózgowo-rdzeniowy drenowany jest do jamy otrzewnej. Odmianą tego typu drenażu jest zakładanie drenów wewnętrznych (stenty lub protezy) pomiędzy narządami, lub szynujących już istniejące przewody, drogą operacyjną lub endoskopową. W przypadku wystąpienia odmy opłucnowej drenaż ma na celu – oprócz odprowadzenie ewentualnej patologicznej treści płynnej – przywrócenie prawidłowego ciśnienia (ujemnego) w jamie opłucnej.

• Drenaż prewencyjny – w tym przypadku dren zabezpiecza dany obszar przed gromadzeniem się wydzieliny (surowicza, żółciowa, krwista, jelitowa) w miejscu i ilości, które mogą spowodować powstanie zbiorników ulegających w dalszym etapie zakażeniu lub o innym niekorzystnym miejscowym działaniu (np. żółciowe zapalenie otrzewnej)

• Drenaż przepływowy (leczniczy) – w tym przypadku stosowane są dwa lub więcej drenów. Jedne służą jako dreny doprowadzające do danego obszaru – zazwyczaj zmienionego patologicznie – substancji leczniczych (np. antyseptyk czy antybiotyk) albo płuczących. Druga grupa drenów (lub pojedynczy dren) służy do odprowadzania nadmiaru owej substancji po przejścia przez obszar działania. Pewną odmianą takiego postępowania jest dializa otrzewnowa.

Drenowanie w ramach „małej chirurgii” [edytuj]

Najprostszym przykładem drenowania jest tak zwane sączkowanie. Polega ono na pozostawieniu w ranie sączka będącego najczęściej paskiem gumy z rękawiczki chirurgicznej, lub rzadziej paskiem gazy. Zadaniem sączka jest niedopuszczenie do przedwczesnego zamknięcia się rany i stałe odprowadzanie treści. Sączki stosuje się w leczeniu naciętych ropni, przetok ropnych i tym podobnych patologii.

W ranach płatowych, gdzie spodziewać się można obfitego wycieku, drenaż zapewniany jest co najmniej dwoma sposobami. Pierwszy z nich to dość rzadkie zakładanie szwów, zapewniające wyciek wydzieliny pomiędzy szwami. Drugi to pozostawienie cienkiego drenu. Ma on wiele otworów bocznych (najlepiej dren gotowy). W przypadku braku takiego drenu wykonuje się otwory samodzielnie. Często w drenach tych stosuje się podciśnienie. Jednak dłużej pozostawiony dren zaczyna działać jak ciało obce i utrudnia gojenie.

Drenaż jamy opłucnej [edytuj]

W przypadku przenikających ran klatki piersiowej, torakotomii oraz odmy samoistnej stosuje się drenaż jamy opłucnej. Ma on na celu przywrócenie fizjologicznych warunków panujących w jamie opłucnowej.

Dzięki zjawisku napięcia powierzchniowego pomiędzy opłucną ścienną a opłucną płucną, oraz ujemnemu względem atmosferycznego ciśnieniu w tej jamie może zachodzić rozprężanie płuc i mechanizm oddychania. Wyrównanie do poziomu ciśnienia atmosferycznego, lub powyżej tej wartości ciśnienia w jamie opłucnej jest sytuacją bezpośrednio zagrażającą życiu. Zjawisko to określane jest odmą opłucnową (pneumothorax). Zazwyczaj obrażeniom klatki piersiowej, lub stanom pooperacyjnym oprócz odmy towarzyszy również wynaczynianie do jamy opłucnej krwi lub płynu wysiękowego. Sytuację taką określa się jako (hydropneumothorax).

Do prawidłowego drenażu opłucnej potrzebny jest dren wraz z systemem drenującym zapewniającym utrzymanie odpowiedniego ciśnienia. Stosuje się w tym celu m.in. dreny zwane trokarami, składające się z metalowego zaostrzonego mandrynu oraz otaczającego go drenu. Dren umieszcza się w opłucnej poprzez przebicie się przez międzyżebrze po poprzednim znieczuleniu i nacięciu skóry. Dren prowadzi się w okolicy górnej krawędzi żebra stanowiącego dolne ograniczenie międzyżebrza. W ten sposób unika się uszkodzenia naczyń i nerwów międzyżebrowych. Po wbiciu trokaru w międzyżebrze zaczyna się wycofywać trokar popychając jednocześnie dren. Zaznaczone są na nim odległości od końca oraz miejsce gdzie kończą się otwory boczne. Muszą się one całkowicie znaleźć w jamie opłucnej. Dren przyszywamy do ściany klatki piersiowej. Wokół zakłada się szew „kapciuchowy”, który zostaje zaciśnięty przy wyjmowaniu drenu. Tak wprowadzony dren podłącza się do urządzenia ssącego. W łatwiejszych do obsługi zestawach „kompaktowych”, po wlaniu odpowiedniej ilości płynu, podłącza się jedną z końcówek do ciała pacjenta, drugą zaś do ssaka lub centralnej próżni.

Wykorzystuje się także klasyczny zestaw składający się z dwóch butelek. Pierwsza z nich służy do odprowadzania treści z ciała pacjenta. Służy do tego pierwsze wejście łączące butelkę z drenem. Drugie wyjście łączy ją z drugą butelką, która połączona jest z próżnią. W drugiej butelce tkwi dodatkowa rurka, która jest z jednej strony otwarta, zaś drugi koniec zanurzony jest w płynie. Głębokość zanurzenia decyduje o wartości ujemnego ciśnienia, jakie wytwarza zestaw.

Drenaż grawitacyjny [edytuj]

Wiele sytuacji pooperacyjnych wymaga zastosowania drenażu. Często nie można uzyskać idealnej hemostazy, może dochodzić do wycieku treści żółciowej czy trzustkowej. Jej gromadzenie może doprowadzić do powstania ropni wewnątrzbrzusznych lub zapalenia otrzewnej. Najczęściej stosuje się drenaż grawitacyjny. Końcówki drenów umieszcza się w miejscach największego gromadzenia się treści, czyli okolicy zespoleń, uszkodzeń oraz w zachyłkach np. pęcherzowo-odbytniczym. Dystrybucja i ilość drenów jest indywidualizowana dla każdego chorego i typu zabiegu. Najczęściej używa się drenów z tworzywa sztucznego, które bądź mają fabrycznie przygotowane otwory, lub wykonuje się je na sali operacyjnej za pomocą nożyczek lub kleszczy „Luer” .

Drenów nie wyprowadza się przez ranę operacyjną. Przed zamknięciem powłok wykonuje się nacięcie skalpelem w powłokach (skórę i powięź) a następnie wprowadza się w tę ranę klem i od strony jamy brzusznej wciąga dren. W celu lepszego przechodzenie końcówki drenu przez powłoki, jego końcówkę (zewnętrzną) przycina się skośnie na podobieństwo igły iniekcyjnej. Zasadą jest pozostawienie wszystkich otworów w obrębie jamy otrzewnej. Dren przyszywa się do skóry za pomocą szwu ze „stópką”. Czasami przekłuwa się dren śródściennie lub nawet poprzez światło. Zabezpiecza się go w ten sposób przez wsunięciem do jamy otrzewnej.

Podobnemu celowi służy dren Penrose’a, lecz jego budowa jest nieco inna. Składa się on z gumowego „rękawa” z otworami wypełnionego setonem z gazy. Zestaw ten ma za zadanie na zasadzie knota odprowadzać wysięk z jamy ciała. Setony gazowe wymienia się pozostawiając na dłużej gumę. Istnieją również inne typy drenów, działające na zasadzie naczyń kapilarnych składające się z wielu połączonych wiązek cienkich dreników. Przypominają one wiązki kabelków łączących elementy komputera. Są one jednak stosowane wyjątkowo rzadko.

Drenaż dróg żółciowych [edytuj]

Od lat 90. klasyczne operacje zastępowane są przez zabiegi endolaparoskopowe. Nadal jednak istnieją sytuacje, w których klasyczna chirurgia jest konieczna. Po klasycznej cholecystektomii do otworu Winslowa zakłada się dren grawitacyjny. Otwarcie przewodu żółciowego wspólnego (pżw) czyli choledochotomia wymaga pozostawienia w nim drenu „T” zwanego od nazwiska jego wynalazcy drenem Kehra. Ma on kształt litery T, przy czym ramię poziome umieszcza się w zeszytym pżw, zaś ramię pionowe wyprowadza przez powłoki brzuszne. Dren Kehra odprowadza żółć w okresie pooperacyjnym i służy również do wykonania cholangiografii śródoperacyjnej i pooperacyjnej. Po wykonaniu tej ostatniej w 7-9 dobie po zabiegu i nie wykazaniu żadnych patologii, dren usuwa się. W celu łatwiejszego usuwania drenu, jak również lepszego drenażu żółci w miejscu połączenia ramion wycina się otwór w kształcie litery V.

Drenaż ssący [edytuj]

W niektórych sytuacjach przy znaczniejszym i dłużej trwającym wycieku krwi czy gromadzeniu się płynu surowiczego (przy zabiegach, gdzie dochodzi do preparowania dużych powierzchni, gdy implantowano ciało obce (np. siatkę przepuklinową), lub szczególnie potrzebna jest „suchość” pola pooperacyjnego) może dochodzić do gromadzenia się wydzieliny w zamkniętych przestrzeniach. Drenaż ssący zapewnia stały odpływ wydzieliny i możliwość kontrolowania jej ilości w poszczególnych dniach po zabiegu.

Drenaż ssący stosowany jest również dla odsysania wydzieliny z przetok.

Drenaż ran obficie wydzielających i przetok [edytuj]

W przypadkach rozejścia się zespoleń jelitowych lub innych połączeń wewnątrzbrzusznych czasami dochodzi do wytworzenia się przetoki w ranie operacyjnej lub otworze po drenie grawitacyjnym. Ilość wydzielanej treści jest niekiedy znaczna i może przekraczać nawet 2000 ml. W okresie przed reoperacją lub jeżeli chory leczony jest zachowawczo odprowadza się wydzielinę, jednoczenie osłaniając skórę wokół rany np. pastą cynkową. Opatrunki nie wystarczają do przyjęcia takiej ilości wydzieliny. W ranie umieszcza się końcówkę drenu. Dren taki ma grubość odpowiadającą ilości i jakości wydzieliny. Zazwyczaj wykonuje się na przestrzeni kilku centymetrów otwory boczne. Powinny one spoczywać w ranie. Dren podłącza się do systemy drenującego. Najczęściej wykorzystuje się tu jedną z butelek z systemu do drenażu opłucnej. System pozwala na oczyszczanie rany z wydzieliny, a jednocześnie można oceniać jej dobową ilość.

System drenujący Redona [edytuj]

Jest to najpopularniejszy w Polsce system drenażu ssącego. Składa się on z silastikowego drenu z dużą ilością otworów w ścianie. Na drenie zaznaczone jest miejsce, dokąd rozciągają się otwory. Ma to duże znaczenie, gdyż ostatni otwór powinien znajdować się pod powierzchnią zamykającą drenowany obszar. Zazwyczaj dreny również są znakowane radiologicznie w celu ich ewentualnej lokalizacji. Dren umieszcza się w przestrzeni z osobnego cięcia i mocuje nicią (bez przeszywania). W skład zestawu wchodzi również butelka ssąca. Istnieją dwa typy ssania. Pierwszy to butelka z miękkiego tworzywa sztucznego przypominająca bidon. Butelkę ściska się i zakłada dren na końcówkę. Butelka powoli rozprężając się wytwarza podciśnienie, gromadząc jednocześnie wysięk. Po całkowitym rozprężeniu do drenu podłącza się nową butelkę. Drugi system (wychodzący z użycia) polega na użyciu butelki szklanej z korkiem z dwoma tulejami. Do jednej podłącza się dren, zaś poprzez drugą wytwarza się w butelce próżnię.

Dren utrzymuje się w ranie w zależności od ilości wydzieliny. Zbyt długo utrzymywany dren może działać jak ciało obce, a jednocześnie otwierać drogę infekcji.

Inne systemy drenujące [edytuj]

Systemy drenujące oparte są na podobnej zasadzie. Współcześnie stosuje się butelki samorozprężające różnego kształtu (bidony, gruszki, harmonie itp.). Pewne różnice występują w budowie drenów:

Dren typu Blake [edytuj]

Dren ten różni się od drenu Redona tym, że zamiast otworów bocznych występują tu podłużne rowki. Drenowanie zachodzi na większej powierzchni i nie występuje zjawisko zapychania się otworków. Dreny Blake’a występują w różnych konfiguracjach długości, grubości i dystrybucji rowków.

Dren typu Jackson-Pratt [edytuj]

Są to dreny z miękkiego elastomeru silikonowego, co zapewnia im miękkość i elastyczność. Idea tego drenu łączy w sobie budowę drenu Redona i Blake’a. Występują tu zarówno rowki i otworki w różnych kombinacjach. Dren może być płaski lub okrągły. System ten może być stosowany do długotrwałego drenażu.

> cewnik Swana-Ganza 

Cewnik Swana-Ganza – rodzaj cewnika dożylnego, który dzięki szczególnej konstrukcji pozwala na pomiar ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej, parametru, który służy do oceny wydolności i warunków pracy obciążenia wstępnego lewej komory w zaawansowanej intensywnej terapii.

Konstrukcja [edytuj]

Cewnik składa się z giętkiego przewodu, który ma tę właściwość, że przenosi ciśnienie hydrostatyczne z końcówki pomiarowej do urządzenia mierzącego, które znajduje się już poza organizmem pacjenta, oraz balonika tuż przed końcem przewodu, znajdującym się w naczyniu.

Zasada działania [edytuj]

Cewnik ten wprowadza się przez wkłucie centralne do prawego przedsionka i dalej do prawej komory; następnie przez zastawkę pnia płucnego, pień tętnicy płucnej i dalej, do odgałęzień tętnicy. Wielkość balonika jest tak dobrana, aby ostatecznie utknął on w naczyniu płucnym o takim kalibrze, aby jego zamknięcie nie zagrażało zdrowiu pacjenta. W tej pozycji balonik odizolowuje końcówkę pomiarową od ciśnienia generowanego przez prawą komorę, a ciśnienie które mierzy jest w przybliżeniu ciśnieniem w lewym przedsionku, przenoszącym się wstecznie przez żyły, kapilary i dystalne od zaklinowanego naczynia odgałęzienia tętnicy płucnej.

generalnie egz jest mily, 

absolutnie bezstresowy,oby wszystkie na 6 roku tak wygladaly

a oto o co nowego  pytal mnie prof: 

1. guz Radlińskiego - jest to wykryty podczas bad palp guz w podbrzuszu 

ktory po diagnostyce okazuje sie byc pecherzem moczowym - oczywiscie guz 

znika po zacewnikowaniu pacjenta. nie wiedzialam co to jest i zostalam 

naprowadzona, prof zapytal czym moze byc guz w podbrzuszu u kobiety, 

podalam powiekszona macice, i na drugi mmiejscu wlasnie pecherz i 

cewnikowanie jako metode roznicowania. 

2. poziomy bilirubiny wolnej, zwiazanej i calkowitej w roznych typach 

zoltaczek, bez cyfr, tylko czy rosnie czy maleje czy w normie. 

3. nazwy z laciny na polski, np choledochoduodenostomia, gastrektomia itp 

4. do powiklan ch wrzodowej ktore sa w fibaku dopowiedzial jeszcze 

przebicie wrzodu do trzustki 

i tradycyjnie: Powiklania ch wrzodowej, desmurgia, opatrunek Dess., jak 

dlugo szwy skorne, badania w chorobach tarczycy, poziomy hormonow w nadcz i 

niedocz tarczycy, bad w podejrzeniu perf wrzodu. kwadrans po 9 bylam po z 5 w indeksie.